Πνευματικές συμβουλές, Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

Ο αληθινός μοναχός πρέπει, σε όλες τις εκδηλώσεις και τις πράξεις του, να είναι παράδειγμα ωφέλιμο γι’ αυτούς που τον βλέπουν και τον παρακολουθούν· για να βλέπουν δηλαδή τις λαμπερές σαν τις ακτίνες αρετές του οι εχθροί της αλήθειας, και να ομολογήσουν, ακόμη κι αν δεν το θέλουν, ότι υπάρχει στους χριστιανούς βέβαιη και σταθερή ελπίδα σωτηρίας και, έτσι, να τρέχουν κοντά του, όπως τρέχουν στο καταφύγιο, για να σωθούν. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να ανυψωθεί το κύρος και η δύναμη της Εκκλησίας κατά των εχθρών της, και πολλοί να θελήσουν να μιμηθούν την αρετή του, και να απομακρυνθούν από την κοσμική φθορά, και αυτός να γίνει σεβαστός για το κάλλος της αρετής του. Διότι η αληθινή μοναχική πολιτεία είναι καύχημα της Εκκλησίας του Χριστού. (43)

Άγιος Ιωάννης ο Ράπτης ο Νεομάρτυρας εξ Ιωαννίνων (1500 - 1526)

Δρ. Τριαντ. Απ. Σιούλης, Σχ. Σύμβ. Θεολόγων Ηπείρου, Κερκύρας και Λευκάδος

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

(επανάληψη)

Τη 18η του αυτού Μηνός Μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Νεομάρτυρος εξ Ιωαννίνων

Bληθείς καμίνου εν μέσω Iωάννη,
Xριστώ προσήδες ύμνον ευχαριστίας.

Σε όλες τις εποχές η Εκκλησία μας, που κατά τον Απόστολο Παύλο και τους Πατέρες είναι «Σώμα Χριστού» και «ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας», καλούσε και καλεί τους ανθρώπους να ενταχθούν στο Σώμα της και τις κοινωνίες να γίνουν Εκκλησία, «Σώμα Χριστού». Καλούσε δηλαδή τους ανθρώπους να γίνουν «μιμηταί Χριστού» κατά το Παύλειο «μιμηταί μου γίνεσθαι καθώς καγώ Χριστού», προβάλλοντας με άλλα λόγια ως πρότυπο ανθρώπου τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό και κατ’ επέκταση τους θεούμενους «μιμητάς Χριστού», τους Αγίους μας.

Από την πλευρά τους οι πιστοί, οι φιλόχριστοι ευσεβείς χριστιανοί, ακολουθώντας τις προτροπές της, όχι ιδεαλιστικά και μηχανικά ή από φόβο αλλά από πίστη πραγματική (και για τους χριστιανούς το «πιστεύειν» είναι τρόπος ζωής), προσπαθούσαν και προσπαθούν να φανούν αντάξιοι της κλίσεως αυτής. Να αγιάσουν. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας.

Ο Παπαδιαμάντης και ο Μεγάλος Κανόνας

Σ’ ένα δρόμο της συνοικίας «Ράχη» στην Πορταριά έχει δοθεί το όνομα του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη. Ήταν τόσο μεγάλη η προσωπικότητα του Παπαδιαμάντη στο χώρο της Ελληνικής Λογοτεχνίας, ώστε αρκούσε αυτό και μόνο να εξηγήσει την ονοματοδοσία αυτή. Η αφορμή όμως στο να δοθεί το όνομα του Παπαδιαμάντη σ’ αυτό το δρόμο ήτανε η παρακάτω:

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είχε έναν αδελφό, το Γιώργη, που είχε παντρευτεί στην Πορταριά και σ’ αυτή εγκαταστάθηκε. Διετέλεσε επί πολλά χρόνια γραμματέας της Κοινότητας Πορταριάς, τότε Δήμου Ορμινίου. Το σπίτι που καθότανε ήταν στην μικρή πλατεία, όπου η θολωτή βρύση και ο μεγάλος πλάτανος της «Ράχης», απέναντι από το αρχοντικό του Τσοποτού, τώρα ξενοδοχείο «Δεσποτικό». Έτσι ο εκφραστής του ταπεινού, του αυθεντικού και αδιάφθορου ελληνικού κόσμου, ο κοσμοκαλόγερος Αλ. Παπαδιαμάντης, είχε επισκεφθεί πολλές φορές την Πορταριά, για να δει τον αδελφό και τα ανήψια του.

«ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΑΝΑΣΤΑ ΤΙ ΚΑΘΕΥΔΕΙΣ ....», Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

Ήχος πλ. β' 

Ψυχή μου ψυχή μου | Θρασύβουλος Στανίτσας

Τόν Μέγα Κανόνα συνέθεσε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἱεροσολυμίτης. Μοναχός κατ᾿ ἀρχάς στήν Μονή τοῦ Ἁγίου Σάββα στά Ἱεροσόλυμα, ἦλθε στήν Κωνσταντινούπολη γιά ἐκκλησιαστική ἀποστολή. Ἐκεῖ παρέμεινε καί ἀνέλαβε διάφορα ἐκκλησιαστικά ὑπουργήματα καί τέλος ἀνεδείχθη ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης. Ἀπέθανε γύρω στά 740 μ.Χ. στήν Ἐρεσό τῆς Λέσβου...

Μέσα στό πλαίσιο τῆς κατανυκτικῆς περιόδου τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς «ὁ κατανύξεως μεστός» Μέγας Κανών προσφέρει ἕνα συγκλονιστικό βίωμα. Μπαίνει στό στόμα τοῦ πιστοῦ σάν φωνή, σάν ἐγερτήριο, σάν ἀφυπνιστικός σεισμός. Σάν ἀποστροφή στήν κοιμωμένη καί ραθυμοῦσα ψυχή του.

Τοῦτο ἀνακεφαλαιώνει τό θαυμαστό προοίμιο τοῦ κοντακίου τοῦ Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ, πού συμψάλλεται μέ τόν Μέγα Κανόνα:

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις τό τέλος ἐγγίζει καί μέλλεις θορυβεῖσθαι·

ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστός ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν».

Η σωτηρία είναι συνειδητό γεγονός

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†) 

Να θυμηθούμε αυτό που ιδιαίτερα τονίζει ο Vl. Lossky στο βιβλίο “Η μυστική θεολογία της Ανατολικής Εκκλησίας”: «Το γεγονός της σωτηρίας είναι συνειδητό γεγονός. Δεν είναι μαγικό γεγονός». Ενσυνείδητα ο άνθρωπος εκλέγει τον Θεό, ενσυνείδητα πιστεύει στον Θεό, ενσυνείδητα παραδίδει τον εαυτό του στον Θεό και κάνει τον αγώνα του. Δεν γίνονται έτσι στα κλέφτικα τα πράγματα ή στον ύπνο ή με μαγικό τρόπο.

Θα δει κανείς όλη τη βρωμιά της υπάρξεώς του, θα δει όλη την αμαρτία του. Όποιος δεν τολμά, όποιος φοβάται να τα δει, θα ταλαιπωρείται μια ζωή, και δεν θα γίνει τίποτε. Όποιος όμως είναι ταπεινός και εκ των προτέρων, με όσα έχει ακούσει, έχει διάθεση να δει τον εαυτό του και ούτε θα φοβηθεί ούτε θα τρομάξει ούτε θα δειλιάσει πώς να εκτεθεί στα μάτια του, αυτός θα δει όλη την εξαχρείωση μέσα του. Πρέπει να δει κανείς την αμαρτία του, να δει την εξαχρείωση, να δει το κακό που έχει μέσα του. Έτσι ταπεινώνεται κανείς.

Ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος περί κοινού εορτασμού του Πάσχα μετά των ετεροδόξων

Η Εκκλησία της Ελλάδος, αν ευρεθή ενώπιον προτάσεως περί κοινού εορτασμού του Πάσχα ή οιασδήποτε άλλης εορτής μετά των ετεροδόξων, οφείλει να αρνηθή και συζήτησιν καν περί του θέματος. Τοιαύτη συζήτησις πρέπει να αποκλεισθή παντί σθένει και πάση θυσία, διότι αποτελεί ανατροπήν εκ των θεμελίων της Ορθοδόξου Δογματικής και ιδία της Εκκλησιολογίας. Ή πιστεύομεν ότι είμεθα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ή δεν πιστεύομεν. 

Η Ορθόδοξος Εκκλησία, πεποιθυία ότι αύτη και μόνη είνε το Σώμα του Χριστού, ο στύλος και το εδραίωμα της Αληθείας, το Ταμείον της Χάριτος, το Εργαστήριον της Σωτηρίας, ενδιαφέρεται μεν ζωηρότατα περί της εις αυτήν επιστροφής των πεπλανημένων, αδιαφορεί όμως τελείως περί των εσωτερικών αυτών ζητημάτων, εν όσω ούτοι μένουν εν τη πλάνη.

Εργασία των εντολών, Από τη Φιλοκαλία

Να ζητάς τον Κύριο στην οδό, δηλαδή στην καρδιά σου, με τις εντολές. Γιατί όταν ακούσεις τον Ιωάννη να φωνάζει και να προστάζει όλους να ετοιμάσουν τις οδούς και να κάνουν ίσιους τους δρόμους (Ματθ. 3:3), να θεωρήσεις ότι εννοεί τις εντολές και τις καρδιές και τις πράξεις. Και είναι αδύνατο να κάνει κανείς ευθεία την οδό των εντολών και ακατάκριτο το έργο του, χωρίς την ευθύτητα της καρδιάς.

Οι αγωνιστές έρχονται πάλι στο αρχικό αξίωμα με δυο εντολές, την υπακοή και τη νηστεία. Γιατί όλη η κακία μπήκε στο γένος των ανθρώπων από τα αντίθετα αυτών. Όσοι τηρούν τις εντολές με την υπακοή, επιστρέφουν στο Θεό συντομότερα, ενώ όσοι τις τηρούν με τη νηστεία και την προσευχή, αργότερα. Η υπακοή είναι κατάλληλη για τους αρχαρίους, η νηστεία για τους μέσους που έχουν γνώση και ανδρεία. Γιατί το να τηρηθεί ανόθευτη η διά μέσου των εντολών υπακοή στο Θεό, είναι κατορθωτό από πάρα πολύ λίγους και επίπονο ακόμα και γι’ αυτούς τους ανδρείους.

Για την εγκράτεια της κοιλιάς, Φιλοκαλία

Θα κάνω λόγο για την εγκράτεια στα φαγητά, η οποία είναι αντίθετη της γαστριμαργίας, και για τον τρόπο των νηστειών και την ποσότητα των φαγητών. Και αυτά, όχι από τον εαυτό μου, αλλά καθώς παραλάβαμε από τους αγίους Πατέρες.

Εκείνοι λοιπόν, δεν έχουν παραδώσει ένα κανόνα νηστείας, ούτε ένα τρόπο της διατροφής, ούτε το ίδιο μέτρο, γιατί δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη, είτε λόγω ηλικίας, είτε ασθένειας, είτε καλύτερης συνήθειας του σώματος. Έχουν όμως παραδώσει σε όλους ένα σκοπό, να αποφεύγουμε την αφθονία και να αποστρεφόμαστε τον χορτασμό της κοιλιάς.

Ο λόρδος Βύρωνας και ο γουοκισμός

Ο λόρδος Βύρωνας και ο γουοκισμός

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Στις 19 Απριλίου συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από τον θάνατο του Λόρδου Βύρωνα. Οι περισσότεροι Έλληνες εκτίμησαν την μεγάλη οικονομική συνεισφορά του στην Επανάσταση, τη συμμετοχή του στην άμυνα του Μεσολογγίου, τη θυσία και της ίδιας της ζωής του, τη συνεισφορά του στο φιλελληνικό κίνημα και της θέσης του εναντίον του εγκλήματος του λόρδου Έλγιν στο ναό του Παρθενώνα. Μία συνοικία προσφύγων στην Αθήνα πήρε το όνομά του και ανδριάντας του στήθηκε σε κεντρικό σημείο της Αθήνας.

Τα αισθήματα των Ελλήνων άμεσα, επί του νεκρού Λόρδου Βύρωνα, εξέφρασε κατά τον επικήδειο λόγο του ο Σπυρίδων Τρικούπης στις 11/23 Απριλίου 1824. Είπε μεταξύ άλλων:

Ομορφιά αναπάντεχη: π. Παντελεήμων Χανόγλου

Ομορφιά αναπάντεχη: π. Παντελεήμων Χανόγλου 

Ξενιτεμένος φτάνει πάνοπλος ο λευίτης του στρατού π. Παντελεήμων Χανόγλου κι εγώ σαν ετοιμοπόλεμος από καιρό. Το εαρινό συναπάντημα στη Λάρισα των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, μια ενοριακή εκδρομή η αφορμή. Απαρχή των θαυμαστών. 

Από τότε, "μόνο από το θέλημα της (ιερατικής) αγάπης ανεβάσαμε ολόκληρο νησί", εξωτικό όπως η ζωή και ριψοκίνδυνο όπως ο θάνατος. Οι Κυριακές έγιναν οξυγόνωση καρδιάς, μύησης μοίρασμα Μυστηριακό. Στολίδια τρισδιάστατα ξεπρόβαλαν και όνειρα. Καλαίσθητες συναθροίσεις, αναστήθηκαν εξορμήσεις. Τα αποφατικά απόδειπνα χάριζαν και χάζευα σαν Χριστόφορος Κολόμβος τη Νέα Γη...

1974 – 2024: ΠΟΙΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ;

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τη Μεταπολίτευση δύο γνωστοί συγγραφείς, ο Καθηγητής και Βουλευτής της ΝΔ Άγγελος Συρίγος και ο Καθηγητής και Γενικός Γραμματέας του Ιδρύματος της Βουλής Ευάνθης Χατζηβασιλείου, συνέγραψαν το τεκμηριωμένο βιβλίο «Μεταπολίτευση 1974- 1975. 50 ερωτήματα και απαντήσεις».

Από τα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία του βιβλίου επιλέγω σήμερα να επισημάνω τη χρήση δύο όρων, τους οποίους συνειδητά επιλέγουν οι συγγραφείς. Αναφέρονται σε Έλληνες Κυπρίους και Τούρκους Κυπρίους. Δεν χρησιμοποιούν τους συνήθεις όρους: Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Προφανώς ακολουθούν κατά γράμμα τις Συνθήκες του 1959, με τις οποίες ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία. Διαβάζοντας το αγγλικό κείμενο πρόσεξαν ότι δεν υπάρχει παύλα μεταξύ των όρων Greek και Cypriot. Δεν είναι Greek-Cypriots. Είναι Greek Cypriots.

Νηστεία με φιλότιμο (Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης)

Μὲ τὴν νηστεία ὁ ἄνθρωπος δείχνει τὴν προαίρεσή του. Κάνει ἀπὸ φιλότιμο μιὰ ἄσκηση καὶ ὁ Θεὸς βοηθάει. Ἂν ὅμως ζορίζη τὸν ἑαυτό του καὶ πῆ «Τί νὰ κάνω; Εἶναι Παρασκευή, πρέπει νὰ νηστέψω», θὰ βασανίζεται.

Ἐνῶ, ἂν μπῆ στὸ νόημα καὶ νηστέψη ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό, θὰ χαίρεται. «Αὐτὴν τὴν ἡμέρα, νὰ σκεφθῆ, ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε· οὔτε νερὸ δὲν Τοῦ ἔδωσαν νὰ πιῆ· ξίδι Τοῦ ἔδωσαν[14]. Κι ἐγὼ δὲν θὰ πιῶ νερὸ ὅλη τὴν ἡμέρα». Ἂν τὸ κάνη αὐτὸ, τότε θὰ νιώθη ἀνώτερη χαρὰ μέσα του, ἀπὸ αὐτὸν ποὺ πίνει τὰ καλύτερα ἀναψυκτικά!

Καὶ βλέπεις, πολλοὶ κοσμικοὶ μία Μεγάλη Παρασκευὴ δὲν μποροῦν νὰ νηστέψουν ἀλλὰ ἔξω ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο μποροῦν νὰ κάθωνται καὶ νὰ κάνουν ἀπεργία πείνας γιὰ ἕνα πεῖσμα, γιὰ νὰ πετύχουν κάτι. Ἐκεῖ ὁ διάβολος τοὺς δίνει κουράγιο. Αὐτοκτονία εἶναι αὐτὸ ποὺ κάνουν.

ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1204

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

«… Κάποιοι αρχίσανε να κάνουν κομμάτια την αγία τράπεζα για να τη μοιραστούν, άλλοι είχανε φέρει στα άδυτα του ναού γαϊδούρια και μουλάρια, υποζύγια για να μεταφέρουν τη λεία, τα ιερά σκεύη, τα αφιερώματα. Καναδυό απ’ αυτά γλίστρησαν στις πλάκες και έπεσαν. Οι στρατιώτες του Χριστού άρχισαν τότε να τα χτυπούν για να σηκωθούν και το θείο δάπεδο λερώθηκε από το αίμα και τα κόπρανα των δύστυχων ζώων.

Μια μισόγυμνη βενετσιάνα πόρνη ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο και άρχισε τραγουδώντας ένα φράγκικο άσμα να χορεύει. Ήρθαν κι άλλες μετά, από τον φόρο της Αφροδίτης, με λύρες και λαούτα. Ακολασία και μέθη σπάζανε κάθε χαλινάρι. 

Λόγος εις την Δʼ Κυριακή των Νηστειών (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Ευαγγέλιο: Μαρκ. θ’ 17-32)

Από την αρχή τής δημιουργίας τού κόσμου και του χρόνου, όλοι οι λαοί τής γης πιστεύουν πως ο πνευματικός κόσμος υπάρχει και πως τα αό­ρατα πνεύματα είναι αληθινά. Πολλοί άνθρωποι όμως έχουν πλανηθεί σ’ αυτό το σημείο. Υποστηρίζουν πως τα πονηρά πνεύματα έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τα αγαθά. Με την πάροδο του χρόνου μάλιστα προχώρη­σαν στη θεοποίηση των πονηρών πνευμάτων, τους έφτια­ξαν ναούς, πρόσφεραν θυσίες και προσευχές και πρόστρεχαν σ’ αυτά για όλα τα θέματα. Όσο περνούσε ο και­ρός πολλοί ήταν εκείνοι που εγκατέλειψαν τελείως την πίστη στα αγαθά πνεύματα και κράτησαν την πίστη τους μόνο στα πονηρά, ή στους κακούς «θεούς», όπως τους αποκαλούσαν. Έτσι αυτός ο κόσμος άρχισε να μοιάζει μ’ ένα στίβο, όπου άνθρωποι και πονηρά πνεύματα ανταγωνίζονταν μεταξύ τους. Τα πονηρά πνεύματα βασά­νιζαν όλο και περισσότερο τους ανθρώπους και τους τύ­φλωναν, με αποκλειστικό στόχο να σβήσουν από το νου τους κάθε ιδέα για τον καλό Θεό και για τη μεγάλη και θεόσδοτη δύναμη των αγαθών πνευμάτων. Στις μέρες μας όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν στην ύπαρ­ξη των πνευμάτων. Κι η πίστη αυτή κατ’ αρχάς είναι σωστή. Εκείνοι που αρνούνται τον πνευματικό κόσμο, το κάνουν επειδή κοιτάζουν μόνο με τα σωματικά τους μάτια κι έτσι δεν μπορούν να τον δουν. Ο κόσμος αυτός όμως δε θα ήταν πνευματικός, αν ήταν ορατός στη σω­ματική όραση.

ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, Δ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν

π. Δημητρίου Μπόκου 

Τὴν Δ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν τιμοῦμε τὸν μεγάλο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας Ἰωάννη τὸν Σιναΐτη (ἡγούμενο τοῦ Σινᾶ). Εἶναι ὁ συγγραφέας τῆς «Κλίμακος», τοῦ περίφημου βιβλίου, στὸ ὁποῖο ἐκτίθεται ὁ τρόπος ἀνάβασης στὰ πνευματικὰ σκαλοπάτια τῶν ἀρετῶν. 

Ἡ προσευχὴ κατέχει καίρια θέση στὴν κλίμακα αὐτή. Θὰ ἐρανισθοῦμε λοιπὸν ἐλάχιστα ψήγματα ἀπὸ τὴ σοφία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου γιὰ τὴν προσευχή, ἡ ὁποία εἶναι «τροφὴ ψυχῆς, νοῦ φωτισμός, ἀπογνώσεως πέλυξ, ἐλπίδος ἀπόδειξις». Καὶ εἶναι πιὸ ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ψυχὴ ἀπὸ ὅσο ἡ ἀναπνοὴ γιὰ τὸ σῶμα. 

Ανταπάντηση στον συνάδελφο Ι. Ρ. περί συνεορτασμού του Πάσχα1

Δεν είχα σκοπό να απαντήσω, αλλά το θέμα άπτεται της Ορθόδοξης Πίστης και σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε χρέος να αποκρινόμαστε τα δέοντα. Θα ήθελα αρχικά να αποκριθώ στον συνάδελφο Ρ. - εδώ, κατ’ επανάληψιν μάλιστα, αποκαλύπτεται η ιδιότητά μου, παρόλο που εκείνος νομίζει ότι την αποκρύπτω επιμελώς – πως δεν του απάντησα2 με επί προσωπικού εμπάθεια, διότι δεν τον γνωρίζω. Μίλησα με αφορμή το κείμενό του περί της (κατ’ εμέ) προσχεδιαζομένης ενώσεως των Εκκλησιών, με πρόσχημα εξάπαντος τον συνεορτασμό του Πάσχα εξαιτίας της χρονικής συμπτώσεώς του. Εκείνος, ως φαίνεται, το παρεξήγησε κάπως και ήθελα εδώ προκαταβολικά να λύσω κάθε τυχούσα παρερμηνεία. Μου δίνεται, επίσης, και αυτό είναι το σημαντικό, η ευκαιρία να ξεκαθαρίσω μερικές έννοιες, το ουσιαστικό από το επουσιώδες, όπως εκείνος ήδη σχολίασε. Και να πω ακόμη ότι διαφωνώ με το προκαταβάλλον υστερόγραφό του περί μη ανταπαντήσεως εκ μέρους του, διότι έχει αφήσει πολλά ζητήματα εκκρεμή και, σε περίπτωση που αποφύγει τις διευκρινίσεις, αυτός και μονάχα αυτός θα εκτεθεί.

Η Υπεραγία Θεοτόκος

Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Δημόπουλος (†) 

Η Μητέρα του Κυρίου μας είναι ένα σύνολον, άθροισμα αρετών, το οποίον δεν συναντάται σε καμία ψυχή, ούτε είναι δυνατόν να έλθει άνθρωπος επί της γης με τις αρετές της.

Έχει την σιωπή. Από την ηλικία των τριών ετών μέχρι την ηλικία των δεκαπέντε ετών όπου παρέμεινε στον ναό, στα άγια των αγίων, έζησε την ζωή της σιωπής. Διότι στα άγια των αγίων ουδείς εισήρχετο, ει μη ο αρχιερεύς, μια φορά τον χρόνο ανυπόδητος για να ραντίσει με αίμα μοσχαριού τον χώρο και ό,τι υπήρχε σε αυτόν: Κιβωτός της Διαθήκης, στάμνα με το μάνα, τράπεζα με τα χρυσά Χερουβείμ να την κατακαλύπτουν, το ραβδί του Ααρών.

Απαντώντας σε νέες ενστάσεις για την Αγιοκατάταξη της Γερόντισσας Γαβριηλίας (Απρίλιος 2024)

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)

ΜΕΡΟΣ Α

Η εικόνα βρίσκεται στον Ι.Ναό του αγίου Ιννοκεντίου του Ιρκούτσκ που υπάγεται στο Πατριαρχείο Μόσχας και βρίσκεται στο Ντητρότιτ των ΗΠΑ. Από αριστερά προς τα δεξιά εικονίζονται η αγία Μαρία Σκόμπτσοβα, η τυφλή οσία της Μόσχας Ματρώνα και η γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη (πηγή Misha).

Εισαγωγικά.

Δυστυχώς, συνεχίζει η δρ Θεολογίας να  δημοσιεύει  παραπλανητικά άρθρα και να αμφισβητεί την αγιότητα της Οσίας Γαβριηλίας της Ιεραποστόλου.

(Ολόκληρο το νέο κείμενο δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://aktines.blogspot.com/2024/04/blog-post_54.html)

Εμπρηστικές δηλώσεις για την Ορθοδοξία στο Κοσσυφοπέδιο με κάλυμμα πτυχίο του Κέιμπριτζ

Τις μονόπλευρες αφηγήσεις και ρητορικές που στρέφουν την κοινή γνώμη εναντίον της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας στο Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια καταδικάζει η Ιερά Επισκοπή Ράσκας και Πριζρένης και ζητά για ακόμη μία φορά από φορείς και οργανισμούς την ολοκληρωμένη και αποτελεσματική προστασία των ιερών τόπων της περιοχής με ισχυρές διεθνείς εγγυήσεις και, όπου χρειάζεται, την προστασία των ιερών και με δυνάμεις της KFOR.

Του Νικολάου Ζαΐμη

Αφορμή αυτή την φορά για να τοποθετηθεί δημόσια η Επισκοπή στάθηκε πρόσφατη συνέντευξη στη δημόσια Ραδιοτηλεόραση της Πρίστινα, της Ελεονόρα Βισόκα Βέλερ, υποψήφιας για διδακτορικές σπουδές στη διαχείριση πολιτιστικής κληρονομιάς στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Κοσαβάρα η ίδια στη καταγωγή υποστήριξε αναληθείς και παραπλανητικές θεωρίες, όπως είχε πράξη και κατά το παρελθόν, με σκοπό να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία αναφορικά με τα περιουσιακά στοιχεία της και την αρπαγή τους από το καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου.

Ο αγώνας κατά των πειρασμών του διαβόλου, Γέροντας Κλεόπας Ηλίε

Δυο είναι τα ισχυρότερα όπλα, με τα οποία νικάμε όλες τις παγίδες και τους πειρασμούς του διαβόλου. Πρώτο είναι η ιερή προσευχή και έπειτα η ταπείνωση.

Εμείς προσευχόμαστε αδιαλείπτως στον ουράνιο Πατέρα λέγοντας: «και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» (Ματθ. 6:13). Ζητάμε δηλαδή από τον ουράνιο Πατέρα να μην μας αφήσει σε πειρασμούς πάνω από τις δυνάμεις μας, και να μας σώσει απ’ όλες τις γεμάτες δολιότητα παγίδες τού διαβόλου. Επομένως σε κάθε ώρα πειρασμού πρέπει να προσευχηθούμε επίμονα, με δάκρυα, με νηστεία και με συντριβή καρδιάς. Οι άγιοι Πατέρες μας συστήνουν να λέμε διαρκώς την ευχή του Ιησού, ιδιαίτερα κατά την ώρα του πειρασμού, διότι το όνομα του Κυρίου σαν ξίφος βγάζει και κόβει από τις καρδιές μας τους πειρασμούς του εχθρού.