του Πρωτοπρεσβυτέρου κ.Κωνσταντίνου Φιοράκη
Η Κυρία Θεοτόκος είναι το μυστήριο των μυστηρίων του Θεού. Και το μυστήριο μονάχα με πίστη και σεβασμό προσεγγίζεται, όχι βέβαια για να κατανοηθεί, αλλά για να βιωθεί, και τούτο ανάλογα με την πνευματική ωριμότητα που έχει ο χριστιανός. Ο θεόπτης Μωυσής, όταν βρέθηκε μπροστά στην παραδοξότητα της φλεγομένης και μη κατακαιομένης βάτου, στάθηκε με φόβο και τρόμο ενώπιον της αφλέκτου βάτου, «ηυλαβείτο καταμβλέψαι» (Έξοδ. 2, 6). Αυτή η βάτος στάθηκε σκιά και σύμβολο της αλήθειας, που βρήκε τη φανέρωση και επαλήθευσή της στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και εμείς όλοι με δέος και σεβασμό πλησιάζουμε το μυστήριο της Παναγίας.
Έτσι κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να πλησιάσει το Θεομητορικό πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου, πρέπει να έχει την κατάλληλη πνευματική προετοιμασία και παράλληλα να δέεται ικευτικά, προς τόν Άχραντο τόκο της, σαν το ποιητή του πρώτου οίκου του Κοντακίου της εορτής της Κοιμήσεως: «Τείχισόν μου τας φρένας Σωτήρ μου, το γαρ τείχος του κόσμου ανυμνήσαι τολμώ, την Αχραντον Μητέρα Σου, εν πύργω ρημάτων ενίσχυσόν με, και εν βάρεσιν εννοιών οχύρωσόν με. Συ γαρ βοάς των αιτούντων πιστώς, τας αιτήσεις πληρούν. Συ ουν μοι δώρησαι γλώτταν, προφοράν, και λογισμόν ακαταίσχυντον, πάσα γαρ δόσις ελλάμψεως παρά σου καταπέμπεται...».
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας ζει μια διαρκής ζωντανή παράδοση για την Παναγία, στην προμετωπίδα της οποίας στέκεται χορίαρχος ο «Πρωτοστάτης Αγγελος», που σταλμένος από τον Πανάγιο Τριαδικό Θεό μας, είχε μηνύσει το «Χαίρε τη Κεχαριτωμένη». Αυτό το «ουρανόθεν χαίρε» αποτελεί τη σύνοψη του ευ-αγγελίου της σωτηρίας μας,
που μονάχα ο Θεός μπορούσε, να ενεργήσει και να εργασθεί. Ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός αποτελεί τόν Πρωταγωνιστικό παράγοντα του μυστηρίου της σωτηρίας. Σ’ αυτό και ύστερα από το Θεό, ένας άνθρωπος έπρεπε να «συνεργασθεί» με τον ενεργούντα τη σωτηρία μας Θεό, μια και κατά τόν άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, «βουλομένων η σωτηρία και ουκ αναγκαζομένων».
Στη σωτηριώδη ενέργεια Του, ο Θεός κάλεσε και άλλα πρόσωπα, που θα στέκονταν σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πλοκή του έργου αυτού. Η ακατάπαυστη σωστική πρόνοια του Θεού εύρισκε πάντοτε στην ιστορία της πεπτωκυίας ανθρωπότητας, «σκεύη ελέους», όπως παρατηρεί ο Απόστολος Παύλος (Ρωμ. 9, 23), και μέσω αυτών ενεργούσε προετοι-ματιστικά και πάντοτε μέσα από ελεύθερη συνεργασία, τη συγκρότηση της ιερής πορείας προς την πραγμάτωση του μυστηρίου της σωτηρίας μας. Αποκορύφωμα όλης της «οικονομίας» του Θεού είναι η Μαρία, η κατ’ εξοχήν «εκλεγμένη» και «υπήκοος» στο Θεό.
Η Παναγία υπηρέτησε και συνέργησε το «κεφάλαιον της σωτηρίας» μας, και η ίδια αποτέλεσε την έκφραση της θελήσεως ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους που αναζητούσε λύτρωση από την καταδίκη των δεσμών του θανάτου. Η Παναγία είπε ελεύθερα «ναι» στο Θεό. Και πάραυτα η φυσική της ζωή γίνεται ένα με την υπόσταση του Θεού Λόγου. Ο Θεός Λόγος σκηνώνει «εν ημίν». Ζει υποστατικά σαν μέρος του παρθενικού σώματός της. Η Παναγία έγινε η «Μητέρα Παρθένος» και μέσα στην παρθενική της μήτρα πλάθεται το παγκόσμιο Σώμα του Καινούργιου Ανθρώπου, του Θεανθρώπου Σωτήρα μας. Και όλοι εμείς μέσα από την ένταξη μας στο Σώμα Του, δηλαδή την Εκκλησία, γινόμαστε μέτοχοι, και μέλη του παγκοσμίου Σώματος, που γεννήθηκε από το θεομητορικό της σώμα.
Η Εκκλησία μας γιορτάζει σε δυό ημέρες την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Μητέρας των χριστιανών, της μητέρας όλων των ανθρώπων. Η Κοίμηση της Παναγίας, δηλαδή ο θάνατός της, είναι αναπόφευκτος σαν κόρη του παλαιού Αδαμ, ήταν ντυμένη τήν πεπτωκυία φύση μας, και παρά το ότι σκήνωσε στη σάρκα της ο προαιώνιος Λόγος του Θεού, έπρεπε κι αυτή να πληρώσει τό «κοινόφλητον χρέος». Και ενώ έχει μέσα της ενοίκησε το στοιχείο της όντως ζωής, νεκρώνεται όσο αντιφατικό κι αν μας φαίνεται αυτό. Η θανή της όμως γίνεται μετάβαση και μετάσταση προς τη ζωή «μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής».
Η Παναγία πέθανε θάνατο ανθρώπινο και μέσα από το θάνατό της, «πρός την ζωήν μετάγεται», και ενώ «εν τω τόκω της τους όρους υπερβάσα της φύσεως, νυν υποκύπτει της ταύτης θεσμοίς και θανάτω το ακήρατον καθυποβάλλεται σώμα». Αυτή η από μέρους της Παναγίας, γεύση του θανάτου έχει την εξήγησή της. «Ως θυγατέρα του πάλαι Αδάμ τας πατρικάς ευθύνας υπέρχεται», και «φυσικώ» (η αγία ψυχή) του ακηράτου χωρίζεται σώματος και τω σώμα τη νομίμω ταφή παραδίδοται». Η ταφή του Αχράντου Σώματος της Παναγίας γίνεται: «ίνα το εκ της γης συντεθέν παλινοστήση πρός γήν», για ν’ αποβάλλει το θνητό και ντυθεί το άφθαρτο, το φωτεινό σώμα της αφθαρσίας, δηλαδή, τη δωρεά που μας χάρισε ο θάνατος και η Ανάσταση του Χριστού.
Μετά την Ανάσταση η ανθρώπινη φύση ντύνεται την αθανασία: «τεθέωμαι ο άνθρωπος, ο θνητός ηθανάτισμαι... την φθοράν απημφίασμαι (=ξεντύνωμαι) και αφθαρσίαν περίκειμαι τη περιβολή της θεότητος», σημειώνει ο ιερός Δαμασκηνός. Απόδειξη οι Αγιοι, τα ζωντανά μέλη του «αεί Ζώντος Χριστού», και με πρώτη τη «Ζωαρχική Μητέρα», της οποίας ο θάνατος υπερβαίνει την έννοια του θανάτου, ώστε να μην ονομάζεται καν θάνατος, αλλά «Κοίμησις» και «Μετάστασις», και «εκδημία», ή «ενδημία πρός Κύριον». Η Εκκλησία μας γιορτάζει την Κοίμηση της Θεοτόκου σαν ένα «μυστικό δεύτερο Πάσχα», και μεγαλύνει πριν το τέλος των αιώνων τη δόξα του «πρώτου θεωθέντος πλάσματος» (Π. Ευδοκίμωφ, η Ορθοδοξία).
Η εορτή της Κοιμήσεως δίνει τη μοναδική ευκαιρία στον καθένα μας, να αποδώσει τον οφειλόμενο σεβασμό και τιμή στην Παναγία Μητέρα, και να σταθεί με ακράδαντη βεβαιότητα στην προστασία και μεσιτεία της. Η Κοίμησή της είναι χαρά και πανήγυρη. Χαρά γιατί μας δίνεται η βεβαιότητα και για τη δική μας ζωή και ανάσταση. Πανήγυρη γιατί παρά τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της φθοράς και του θανάτου, (ζούμε ηδη αυτή την αποδιοργάνωση των θεωρουμένων σαν σταθερά και αυτονόητα) αυτή παραμένει το σημάδι «της ενταύθα διαγωγής και της εκείθεν μεταστάσεως».
Έτσι κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να πλησιάσει το Θεομητορικό πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου, πρέπει να έχει την κατάλληλη πνευματική προετοιμασία και παράλληλα να δέεται ικευτικά, προς τόν Άχραντο τόκο της, σαν το ποιητή του πρώτου οίκου του Κοντακίου της εορτής της Κοιμήσεως: «Τείχισόν μου τας φρένας Σωτήρ μου, το γαρ τείχος του κόσμου ανυμνήσαι τολμώ, την Αχραντον Μητέρα Σου, εν πύργω ρημάτων ενίσχυσόν με, και εν βάρεσιν εννοιών οχύρωσόν με. Συ γαρ βοάς των αιτούντων πιστώς, τας αιτήσεις πληρούν. Συ ουν μοι δώρησαι γλώτταν, προφοράν, και λογισμόν ακαταίσχυντον, πάσα γαρ δόσις ελλάμψεως παρά σου καταπέμπεται...».
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας ζει μια διαρκής ζωντανή παράδοση για την Παναγία, στην προμετωπίδα της οποίας στέκεται χορίαρχος ο «Πρωτοστάτης Αγγελος», που σταλμένος από τον Πανάγιο Τριαδικό Θεό μας, είχε μηνύσει το «Χαίρε τη Κεχαριτωμένη». Αυτό το «ουρανόθεν χαίρε» αποτελεί τη σύνοψη του ευ-αγγελίου της σωτηρίας μας,
Στη σωτηριώδη ενέργεια Του, ο Θεός κάλεσε και άλλα πρόσωπα, που θα στέκονταν σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πλοκή του έργου αυτού. Η ακατάπαυστη σωστική πρόνοια του Θεού εύρισκε πάντοτε στην ιστορία της πεπτωκυίας ανθρωπότητας, «σκεύη ελέους», όπως παρατηρεί ο Απόστολος Παύλος (Ρωμ. 9, 23), και μέσω αυτών ενεργούσε προετοι-ματιστικά και πάντοτε μέσα από ελεύθερη συνεργασία, τη συγκρότηση της ιερής πορείας προς την πραγμάτωση του μυστηρίου της σωτηρίας μας. Αποκορύφωμα όλης της «οικονομίας» του Θεού είναι η Μαρία, η κατ’ εξοχήν «εκλεγμένη» και «υπήκοος» στο Θεό.
Η Παναγία υπηρέτησε και συνέργησε το «κεφάλαιον της σωτηρίας» μας, και η ίδια αποτέλεσε την έκφραση της θελήσεως ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους που αναζητούσε λύτρωση από την καταδίκη των δεσμών του θανάτου. Η Παναγία είπε ελεύθερα «ναι» στο Θεό. Και πάραυτα η φυσική της ζωή γίνεται ένα με την υπόσταση του Θεού Λόγου. Ο Θεός Λόγος σκηνώνει «εν ημίν». Ζει υποστατικά σαν μέρος του παρθενικού σώματός της. Η Παναγία έγινε η «Μητέρα Παρθένος» και μέσα στην παρθενική της μήτρα πλάθεται το παγκόσμιο Σώμα του Καινούργιου Ανθρώπου, του Θεανθρώπου Σωτήρα μας. Και όλοι εμείς μέσα από την ένταξη μας στο Σώμα Του, δηλαδή την Εκκλησία, γινόμαστε μέτοχοι, και μέλη του παγκοσμίου Σώματος, που γεννήθηκε από το θεομητορικό της σώμα.
Η Εκκλησία μας γιορτάζει σε δυό ημέρες την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Μητέρας των χριστιανών, της μητέρας όλων των ανθρώπων. Η Κοίμηση της Παναγίας, δηλαδή ο θάνατός της, είναι αναπόφευκτος σαν κόρη του παλαιού Αδαμ, ήταν ντυμένη τήν πεπτωκυία φύση μας, και παρά το ότι σκήνωσε στη σάρκα της ο προαιώνιος Λόγος του Θεού, έπρεπε κι αυτή να πληρώσει τό «κοινόφλητον χρέος». Και ενώ έχει μέσα της ενοίκησε το στοιχείο της όντως ζωής, νεκρώνεται όσο αντιφατικό κι αν μας φαίνεται αυτό. Η θανή της όμως γίνεται μετάβαση και μετάσταση προς τη ζωή «μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής».
Η Παναγία πέθανε θάνατο ανθρώπινο και μέσα από το θάνατό της, «πρός την ζωήν μετάγεται», και ενώ «εν τω τόκω της τους όρους υπερβάσα της φύσεως, νυν υποκύπτει της ταύτης θεσμοίς και θανάτω το ακήρατον καθυποβάλλεται σώμα». Αυτή η από μέρους της Παναγίας, γεύση του θανάτου έχει την εξήγησή της. «Ως θυγατέρα του πάλαι Αδάμ τας πατρικάς ευθύνας υπέρχεται», και «φυσικώ» (η αγία ψυχή) του ακηράτου χωρίζεται σώματος και τω σώμα τη νομίμω ταφή παραδίδοται». Η ταφή του Αχράντου Σώματος της Παναγίας γίνεται: «ίνα το εκ της γης συντεθέν παλινοστήση πρός γήν», για ν’ αποβάλλει το θνητό και ντυθεί το άφθαρτο, το φωτεινό σώμα της αφθαρσίας, δηλαδή, τη δωρεά που μας χάρισε ο θάνατος και η Ανάσταση του Χριστού.
Μετά την Ανάσταση η ανθρώπινη φύση ντύνεται την αθανασία: «τεθέωμαι ο άνθρωπος, ο θνητός ηθανάτισμαι... την φθοράν απημφίασμαι (=ξεντύνωμαι) και αφθαρσίαν περίκειμαι τη περιβολή της θεότητος», σημειώνει ο ιερός Δαμασκηνός. Απόδειξη οι Αγιοι, τα ζωντανά μέλη του «αεί Ζώντος Χριστού», και με πρώτη τη «Ζωαρχική Μητέρα», της οποίας ο θάνατος υπερβαίνει την έννοια του θανάτου, ώστε να μην ονομάζεται καν θάνατος, αλλά «Κοίμησις» και «Μετάστασις», και «εκδημία», ή «ενδημία πρός Κύριον». Η Εκκλησία μας γιορτάζει την Κοίμηση της Θεοτόκου σαν ένα «μυστικό δεύτερο Πάσχα», και μεγαλύνει πριν το τέλος των αιώνων τη δόξα του «πρώτου θεωθέντος πλάσματος» (Π. Ευδοκίμωφ, η Ορθοδοξία).
Η εορτή της Κοιμήσεως δίνει τη μοναδική ευκαιρία στον καθένα μας, να αποδώσει τον οφειλόμενο σεβασμό και τιμή στην Παναγία Μητέρα, και να σταθεί με ακράδαντη βεβαιότητα στην προστασία και μεσιτεία της. Η Κοίμησή της είναι χαρά και πανήγυρη. Χαρά γιατί μας δίνεται η βεβαιότητα και για τη δική μας ζωή και ανάσταση. Πανήγυρη γιατί παρά τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της φθοράς και του θανάτου, (ζούμε ηδη αυτή την αποδιοργάνωση των θεωρουμένων σαν σταθερά και αυτονόητα) αυτή παραμένει το σημάδι «της ενταύθα διαγωγής και της εκείθεν μεταστάσεως».
http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=6523
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου