Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Οδηγίες για τη διδασκαλία της Ερευνητικής Εργασίας της Α΄ τάξης Επαγγελματικού Λυκείου για το σχ. έτος 2011-2012

Οι Εθνικοί Ευεργέτες

Πραγματοποιήθηκε σήμερα 30 Σεπτεμβρίου η καθορισμένη επιμνημόσυνη δέηση για τους Εθνικούς Ευεργέτες στη Μητρόπολη Ιωαννίνων.

Παρόντες ήσαν ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Μιχάλης Παντούλας, ο Πρόξενος της Αλβανίας στα Ιωάννινα, ο Αντιπερειφερειάρχης κ. Παντελής Κολόκας, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Ιωαννιτών κ. Γιωτίτσας, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Τριαντάφυλλος Αλμπάνης, οι Σχολικοί Σύμβουλοι κ. Παπαευσταθίου και κ. Σιούλης, οι Στρατιωτικές Αρχές, μαθητές από το Αρσάκειο Δημοτικό Σχολείο κ.α.
Εμπνευσμένη ομιλία για του Εθνικούς Ευεργέτες και το έργο τους εκφώνησε η Φιλόλογος κ. Μαρία Σιούλη, την οποία και παραθέτουμε:

«Όταν θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν», γράφει ο Καβάφης, «τέτοιους βγάζει το Έθνος μας, θα λένε».
Και είναι, πράγματι, άξιος ο έπαινος αυτός για ανθρώπους που δίδαξαν με το δικό τους τρόπο την προσφορά στην Πατρίδα, τον άνθρωπο, τον Πολιτισμό. Ανθρώπους με υψηλό αίσθημα φιλοπατρίας, φιλανθρωπίας, κοινωνικής αλληλεγγύης. Τιμούμε σήμερα εκείνους που ενίσχυσαν (και μάλιστα σε δύσκολους καιρούς) την Πατρίδα .
Η ευεργεσία αποτελεί έμπρακτη εκδήλωση συμπαράστασης προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Πηγάζει από το αγνό αίσθημα φιλαλληλίας χωρίς υπολογισμό ή σκοπιμότητα.
Η ευεργεσία προς την πόλη θεσμοθετείται αρχικά στην αρχαία Αθήνα με τις υποχρεωτικές «λειτουργίες».
Ο Χριστιανισμός συνέχισε και αναβάθμισε την κοινωνική αυτή αρετή αναδεικνύοντας την πνευματική της διάσταση. Δεν δρα πλέον ο πολίτης για τους συμπολίτες του αλλά ο χριστιανός για κάθε συνάνθρωπο αδελφό του. Και δεν το κάνει αυτό για να θεωρηθεί καλός πολίτης της Αθηναϊκής δημοκρατίας, αλλά για να θεωρηθεί παιδί του Θεού γιατί «Ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεώ».
Έμπρακτη εφαρμογή της ευεργεσίας, από χριστιανικής πλευράς, αποτελούν οι διαθήκες των εθνικών ευεργετών, οι οποίοι, στο σύνολό τους, ήταν βαθιά θρησκευόμενοι και κοινωνικά καλλιεργημένοι

Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑΣ

ΠΟΙΑ είναι αυτή η θαυμαστή αρετή;

Είναι η εγκράτεια του θυμικού μέρους της ψυχής «εις το να κάμει κανείς εκδίκηση» λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Δηλ. η μακροθυμία είναι μία μεγαλοψυχία. Είναι μία μορφή ελέους προς τον συνάνθρωπο.

«Κανείς δεν μπορεί να πει πως είναι πτωχός και δεν έχω να δώσω ελεημοσύνη» παρατηρεί ο αββας Δωρόθεος. «Κάνε έλεος και βάσταξε τον αδελφό σου στον καιρό της ταραχής του, συγχώρησε την αμαρτία του εις βάρος σου, για να λάβεις και συ άφεση από τον Θεό, και έτσι ελεείς την ψυχή του».

Ο Θεός είναι αγάπη και η αγάπη μακροθυμεί. Ο Δαυίδ ψάλλει: «οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλαιος ουκ εις τέλος οργισθήσεται ουδέ εις τον αιώνα μηνιεί».

Η μακροθυμία γεννάται από την πίστη και σχετίζεται με πολλές αρετές. Εμπεριέχεται ιδιαίτερα στην ακακία και αγνότητα κατά τον Απόστολο. Μη γίνεσθε παιδιά στο μυαλό αλλά στην κακία. Διότι το νήπιο, κατά τον αββά Δωρόθεο, δεν έχει κακία. Αν τον εξευτελίσουν, δεν θυμώνει. Αν κανείς του πάρει ό,τι έχει, δεν στενοχωρείται, διότι είναι άκακο. Αλλά και η ταπεινοφροσύνη «συνεργάζεται» μαζί της, διότι κάνει τον άνθρωπο να μην οργίζεται ούτε να εξοργίζει κανένα.

Η μακροθυμία είναι αποτέλεσμα ασκήσεως. Ο αββάς Αμμωνάς είπε: «δεκατέσσερα έτη εποίησα εν τη σκήτει δεόμενος το Θεού νυκτός και ημέρας, ίνα μοι χαρίσηται νικήσαι την οργήν».

Ένας αδελφός είπε στον Γέροντα του: « Θέλω να μαρτυρήσω για το Θεό». Και του απάντησε ο Γέροντας: «εάν εν καιρώ ανάγκης ανεχθής τον αδελφό σου, ίσον το μαρτύριο εστί της καμίνου των τριών παίδων». Ας μην αποφεύγουμε, λοιπόν, τον αγώνα της μακροθυμίας, συνιστά ο Ευεργετινός, επιδιώκοντας την ερημία και την μοναξιά, διότι όταν δεν εξασκούμαστε από την συναναστροφή με τους άλλους ανθρώπους, περισσότερο αγριεύουν μέσα μας τα πάθη και προ παντός αυτό του θυμού.

Λένε για τον άγιο Ιάκωβο, ότι όταν τον οδηγούσαν στο θάνατο, ο κατήγορος του μεταμελημένος, έπεσε μπροστά του λέγοντας: «συγχώρεσε με». Τότε ο Άγιος του είπε: «ειρήνη σοι» και τον καταφίλησε. Ο δε κατήγορος του θαυμάζοντας, ομολόγησε τον εαυτό του χριστιανό εκείνη την ώρα και μαρτύρησε μαζί του.
Ας ρίχνουμε και εμείς πάντοτε το «γλυκό αγκίστρι» της συμπάθειας και της μακροθυμίας, και ο Θεός θα μας χαρίσει μόνιμη και σταθερή γαλήνη στη θάλασσα της ψυχής μας, ως δωρεά του Αγίου Πνεύματος, μια και ο καρπός του Πνεύματος «εστί αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία…».

π.Γ.Στ.
http://agiabarbarapatras.blogspot.com/

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Online Εκπαιδευτικό Λογισμικό για Θρησκευτικά Δημοτικού και Γυμνασίου

Δείτε λογισμικό για τα Θρησκευτικά των τάξεων Γ΄ και Δ΄ Δημοτικού ΕΔΩ1.

Δείτε λογισμικό για τα Θρησκευτικά των τάξεων Ε΄ και Στ΄ Δημοτικού ΕΔΩ2.

Δείτε λογισμικό για τα Θρησκευτικά των τριών τάξεων του Γυμνασίου ΕΔΩ3.

http://thriskeftika.blogspot.com/2011/09/online.html

Οι Πάπυροι της Νεκράς Θάλασσας διαθέσιμοι για ηλεκτρονική μελέτη από την Google


Οι Πάπυροι της Νεκράς Θάλασσας που ανακαλύφθηκαν το 1947, αλλά είχαν γραφτεί πριν από 24 σχεδόν αιώνες και συγκεκριμένα μεταξύ τρίτου και πρώτου π.Χ. αιώνα, περιλαμβάνουν τα αρχαιότερα βιβλικά χειρόγραφα με πληροφορίες για τη ζωή στην Αρχαία Ιερουσαλήμ. Το Ισραηλινό Μουσείο, λοιπόν, στην Ιερουσαλήμ συνεργάστηκε με την Google, για να προσφέρει σε ηλεκτρονική μορφή στο διαδίκτυο τα ιστορικά αυτά έγγραφα.
Οι φωτογραφίες πάρθηκαν από τους κυλίνδρους με ανάλυση ως και 1.200 megapixels, επιτρέποντας έτσι στους χρήστες να κάνουν σε τέτοιο βαθμό μεγέθυνση του κείμενου, ώστε να είναι δυνατόν να εξετάσει κανείς μέχρι και το δέρμα του ζώου πάνω στο οποίο είναι γραμμένο. Το κείμενο φυσικά είναι στα εβραϊκά, ωστόσο υπάρχει και μια αγγλική μετάφραση την οποία μπορείτε να δείτε όταν περάσατε με το ποντίκι σας πάνω από τους στίχους, ενώ αν googlαρετε κάποιον τότε θα φανεί στα αποτελέσματα αναζήτησης.
Το εγχείρημα του μουσείου υποστηρίχθηκε από την Google, η οποία και στο παρελθόν έχει προχωρήσει σε παρόμοιες ενέργειες, όπως μια συλλογή φωτογραφιών του Ολοκαυτώματος και μία συγκεντρωτική συλλογή από Μουσείο Prado της Ισπανίας.

http://www.proho.gr/technews/oi-papuroi-tis-nekras-thalassas-diathesimoi-gia-ilektroniki-meleti-apo-tin-google


Μάρθα Μάρθα…

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Τα θέματα που θα απασχολήσουν την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος σε λίγες ημέρες φέρνουν στο μυαλό το λόγο του Κυρίου:
" Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά, ενός δε εστί χρεία…". Ο λαός βρίσκεται στη μέση ενός οικονομικού, πολιτικού, κοινωνικού και ηθικού τυφώνα και δείχνει αποκαμωμένος και απογοητευμένος. Οι δυνάμεις αντίστασης του κάμπτονται από τα αλλεπάλληλα ισχυρά κτυπήματα και δεν βλέπει διέξοδο στα πολλά προβλήματα του. Σ' αυτή την πνευματικά κρίσιμη κατάσταση του λαού η Ιεραρχία θα συζητήσει για τα οικονομικά της, θα εκλέξει δύο Μητροπολίτες και θα ακούσει κάποιες εισηγήσεις. Τα θέματα τους είναι καλά, αλλά θα μπορούσαν να είναι αντικείμενα μιας σύναξης, ή ενός σεμιναρίου. Σήμερα οι περιστάσεις απαιτούν κάτι περισσότερο από τους Ιεράρχες μας, κάτι που θέλει κόπο και θάρρος, αλλά θα είναι ευεργετικό για το λαό.

          Οι Άγιοι Ιωάννης της Κροστάνδης και Ιουστίνος Πόποβιτς έζησαν σε εποχές φτώχειας υλικής και πνευματικής στις χώρες τους και παράλληλα μιας απάνθρωπης καταπίεσης των λαών τους από την εξουσία. Μέσα από την πικρή εμπειρία τους μίλησαν για το πώς πρέπει να είναι οι κληρικοί πάντοτε, αλλά ιδιαίτερα σε ανάλογες δύσκολες περιστάσεις. Ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης έγραψε

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Μεσογαίας Νικόλαος: "Ήρθε η ώρα ο λαός να δείξει την δύναμή του"

Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης
«Όλοι είμαστε κομμάτια της Ελλάδας και φταίμε όλοι, εγώ νομίζω ότι και εγώ φταίω προσωπικά. Η δική μου αγωνία αφού δεν μπορώ να αλλάξω τους άλλους, είναι να βρω το μερίδιο της δικής μου συμμετοχής σ΄ αυτό», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, μιλώντας το βράδυ της Τρίτης στο «Βήμα FM».

Ο Μητροπολίτης Νικόλαος με απλό λόγο απάντησε σε διάφορα επίκαιρα ερωτήματα, ενώ υπογράμμισε ότι εάν δεν είχε κατασπαταληθεί η εκκλησιαστική περιουσία θα είχαμε εξοφλήσει το σημερινό χρέος.

Στην αρχή της συνομιλίας όταν ο δημοσιογράφος απευθυνόμενος προς τον κ. Νικόλαο, υπογράμμισε ότι ξεχωρίζει ως Μητροπολίτης μέσα στην Εκκλησία, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας απάντησε: «Εγώ το να ξεχωρίσω τον εαυτό μου από την Εκκλησία δεν θα το κάνω, προτιμώ μισός και κουτσουρεμένος μέσα στην Εκκλησία, παρά ακέραιος εκτός. Εμένα με μεθάει η Εκκλησία, εγώ τα έδωσα όλα για την Εκκλησία και έλαβα συνειδητά μια απόφαση.»

Ερωτηθείς ο Μητροπολίτης Νικόλαος για το εάν τελικά πληρώνετε, ανέφερε ότι «σήμερα πληρώνομαι δυστυχώς, πληρώθηκα πρώτη φορά ως Επίσκοπος. Πρέπει να ξέρετε ότι δεν είχα ΑΦΜ, δεν ήθελα να έχω σχέση με το σύστημα και τελικά το σύστημα με έκανε δημόσιο υπάλληλο ενώ δεν ήθελα».
«Ξέρω προσωπικά τέσσερεις Μητροπολίτες που το 100% του μισθού τους, πηγαίνουν στα ιδρύματα τους. Εμείς τα Εκκλησιαστικά Ιδρύματα τα κρατάμε με αίμα», πρόσθεσε ο κ. Νικόλαος.

«Είμαι υπέρ του χωρισμού με το Κράτος»


Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας ερωτηθείς για την σχέση Εκκλησίας και Πολιτείας, τόνισε: «Θα σας πω

Άφετε τα παιδία...

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΑΤΣΙΟΥ, δάσκαλος-Κιλκίς

«Για να σωθεί η Ελλάδα
στους καιρούς τους ύστατους
θέλει ένα Καιάδα
γκρεμοτσακίτστε τους»
Ν.Γκάτσος
«Έτσι για μας τους Έλληνες. Περάσανε από την πλάτη μας άγριες ανεμοζάλες κάθε λογής, αγριάνθρωποι σκληροί, φονιάδες με σπαθιά με κοντάρια και με άρματα κάθε λογής, Πέρσες, Αλαμάνοι, Φράγκοι, Αραπάδες, Τούρκοι κι άλλοι. Μας σφάζανε, μας κομματιάζανε, μας κρεμάζανε, μας σουβλίζανε, μα δεν πεθάναμε, γιατί μας ατσάλωνε ο αγώνας, δίναμε φωτιά στη φωτιά…». (Φ.Κόντογλου. «Μυστικά Άνθη», σελ 12, εκδ. «Αστήρ»)

Πρέπει, εμείς οι Ρωμηοί, να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, τα καίρια και τα ουσιώδη του βίου. Είμαστε «καταδικασμένοι» ως έθνος ιστορικό να στραφούμε πίσω «όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλήν του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω» γράφει ο σοφός αθηναιογράφος Δημ. Καμπούρογλου. Να ανακαλύψουμε και πάλι «το άριστον εκείνο, Ελληνικός/ ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν» (Καβάφης).

«Να σωθεί το κράτος» ψελλίζουν τα ψοφίμια της πολιτικής και εννοούν την διαιώνιση της ελεεινής βιοτής τους, την εξαπάτηση ενός ολόκληρου λαού, τον εκφυλισμό του. Ας μην απορούμε για το κατάντημά μας. Είναι ιστορικό αξίωμα. Πριν φτάσεις στην υλική κατάρρευση προηγείται μια πνευματική ήττα. Ο στρατηγός Μακρυγιάννης συνοψίζει σε μία φράση την ήττα. «Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη είς την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν». Τρία πράγματα εχάλασαν

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ


Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 –ακριβώς πριν από 180 χρόνια- δολοφονήθηκε από ελληνικό χέρι ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος. Ήταν ξημέρωμα, την ώρα που ο ευλαβής πολιτικός πήγαινε από Όρθρου βαθέος στον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο. Ως ένα σύντομο πολιτικό μνημόσυνο στον δημιουργό και ανορθωτή της Νεωτέρας Ελλάδος ας θυμηθούμε ορισμένα στοιχεία από τη ζωή και την προσφορά του.

Ο Κερκυραίος κόμης Καποδίστριας πίστευε ότι ο Ελληνισμός θα αναγεννηθεί μόνον αν παραμείνει ριζωμένος στις διαχρονικές ελληνορθόδοξες αξίες. Διάβαζε κάθε μέρα την Αγία Γραφή και αρχαίους συγγραφείς, όπως ο Πλούταρχος... Είχε πάντα μαζί του την εικόνα της Παναγίας της Πλατυτέρας και μετά τη δολοφονία του ετάφη στη Μονή της Πλατυτέρας στην Κέρκυρα. Τόνιζε την ανάγκη να γαλουχηθούν τα ελληνόπουλα με την Ορθόδοξη Πίστη και τη ακατάλυτη συνέχεια του Ελληνισμού. Όταν έγραφε προς τους ξένους διπλωμάτες υπογράμμιζε τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του Έθνους μας: «Το Ελληνικόν Έθνος σύγκειται από των ανθρώπων, οίτινες από της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως δεν έπαυσαν ομολογούντες την Ορθόδοξον Πίστιν και την γλώσσαν των Πατέρων αυτών λαλούντες».

Όταν εκλήθη να αναλάβει την δημιουργία της Ελλάδος εκ του μηδενός οι Αιγύπτιοι του Ιμπραήμ λεηλατούσαν ακόμη την Πελοπόννησο και οι Τούρκοι κατείχαν πολλά σημεία της Στερεάς. Πίστευε ακράδαντα ότι για να πας στο διπλωματικό τραπέζι έπρεπε πρώτα να έχεις ισχυρό στρατό και να έχεις κερδίσει στο πεδίο των μαχών. Από το 1828 έως το 1831 έδινε τις διπλωματικές του μάχες για

Τι είναι το ρεμπέτικο;

Παναγιώτης Κουνάδης
Τα ρεμπέτικα: Ένα ταξίδι στο λαϊκό αστικό τραγούδι των Ελλήνων

Ξεκινώντας αυτό το ταξίδι στην ιστορία του ρεμπέτικου τραγουδιού θα ήταν καλό ίσως να γνωρίζουμε ότι αυτό που σήμερα είναι κοινώς αποδεκτό και θεωρείται, παγκοσμίως πια, σημαντικό και αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσης των τραγουδιών των πόλεων δεν ήταν πάντα έτσι. Κάθε εποχή, ανάλογα με τις κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές συνθήκες και φυσικά ανάλογα με τον βαθμό γνώσης και πληροφοριών που διέθετε, το αντιμετώπισε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν άλλωστε σε όλες τις μορφές της τέχνης. Καινούργια και πρωτοπόρο ρεύματα ή καλλιτέχνες αμφισβητήθηκαν στην εποχή τους και αντιμετωπίστηκαν με φόβο ή και με αποτροπιασμό ακόμη, είτε για κοινωνικούς είτε για πολιτικούς λόγους – από τα μπλουζ και την τζαζ ως τα τάνγκο, τα φάντος και τα τραγούδια της Κάτω Ιταλίας.

Το ρεμπέτικο τραγούδι λοιπόν, που έχει περάσει στη συνείδηση και στην καθημερινότητα του νεοέλληνα ανεξαρτήτως τάξης ή μόρφωσης, δεν ήταν πάντα δεδομένο ως αυτονόητη παράδοσή μας. Υπήρξε ένας μεγάλος πόλεμος από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας και εξάπλωσής του, που κράτησε, ούτε λίγο ούτε πολύ, περίπου έναν αιώνα.

Σήμερα πια βρισκόμαστε στο τέλος αυτού του «εκατονταετούς πολέμου» ο οποίος κηρύχθηκε εναντίον εκείνου που, ύστερα από πολλές περιπέτειες και μεγάλη διαδρομή ανά τον πλανήτη, ονομάστηκε εν τέλει ρεμπέτικο τραγούδι. Και παρά την τεράστια αποδοχή του και τον πλούτο των πληροφοριών που έχουν συγκεντρωθεί γύρω απ’ αυτό, το ερώτημα εξακολουθεί να μας απασχολεί: Τι είναι, τελικά, το ρεμπέτικο τραγούδι;

Για να προσεγγίσουμε μια ικανοποιητική απάντηση είναι αναγκαία η αναδρομή στους σταθμούς αυτού του μεγάλου και περιπετειώδους ταξιδιού. Σ’ αυτά που προηγήθηκαν, στις απόψεις που διατυπώθηκαν και στους «ορισμούς» που κατατέθηκαν για το πολύπλευρο αυτό φαινόμενο.

Ο «εκατονταετής πόλεμος»

Οι «αψιμαχίες», ιστορικά, ξεκίνησαν από τα τέλη του 19ου αιώνα στην Αθήνα. Αρχικά, πολέμιοι ήταν οι ευρωπαιοτραφείς λόγιοι και μουσικοί, που πίστευαν – πολλοί από αυτούς καλοπροαίρετα, κρίνοντας πάντα σε σχέση με την εποχή – ότι εκεί, στη Δύση, στην Ευρώπη, είναι το μέλλον της πατρίδας. Σ’ αυτούς προστέθηκαν αργότερα και οι πολιτικές και πνευματικές

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Ἡ κατάρα τοῦ Πατροκοσμᾶ

Γράφει ο Σαράντος Ι. Καργάκος


Κατά τήν τελευταία ἐπίσκεψή μου στήν Πρέβεζα, εἶχα τήν εὐκαιρία νά συναντηθῶ μέ ἕναν παλαιό γνώριμο πολύ στοχαστικό. Εἴπαμε πολλά καί γιά τά παλιά καί γιά τά τωρινά. Ὁ συνομιλητής μου δέν εἶχε κανένα δισταγμό νά μέ προειδοποιήσει ὅτι ἐπίκειται καταστροφή σάν αὐτή πού ἔχει μείνει γνωστή στήν ἱστορία μέ τήν ὀνομασία «Χαλασμός τῆς Πρέβεζας».
Πρόκειται γιά ἕνα γεγονός πού συνέβη τό 1798. Τήν πόλη τότε κατεῖχαν οἱ Γάλλοι τοῦ Βοναπάρτη. Στό χῶρο τῆς ἀρχαίας Νικοπόλεως (6 χλμ. ἔξω ἀπό τήν Πρέβεζα) εἶχαν φτιάξει ὀχυρώματα. Ὁ Ἀλῆς τούς ἐπιτέθηκε μέ χιλιάδες Ἀλβανούς...Στό πλευρό του εἶχε καί Ἕλληνες ὁπλαρχηγούς. Ἡ ἄμυνα τῆς Νικοπόλεως ἔσπασε καί ὁ Γάλλος στρατηγός Ντέ λά Σαλσέτ γιά νά σώσει τούς ἐπιζήσαντες στρατιῶτες του καί τήν πόλη ἀπό τόν ἀφανισμό, παραδόθηκε κατόπιν συμφωνίας στόν Ἀλῆ. Ἀλλ᾽ ὁ δόλιος Τεπελενλῆς διέταξε τόν σφαγιασμό τῶν τραυματισμένων στρατιωτῶν, ἔβαλε τά κεφάλια τους σέ σακκιά καί ὑποχρέωσε τούς λοιπούς Γάλλους καί τόν Ντέ λά Σαλσέτ μαζί νά τά μεταφέρουν στήν πλάτη ὥς τήν Κωνσταντινούπολη.

Έπί δύο ἡμέρες ἡ πόλη λεηλατήθηκε. Ἔντρομοι οἱ Πρεβεζάνοι μέ κάθε πλωτό μέσο, ἀκόμη καί κολυμπώντας, ἔφθασαν στό ἀπέναντι Ἄκτιο. Ὁ Ἀλῆς γιά νά τούς ἐξοντώσει ἔστειλε τόν Δεσπότη Ἄρτας Ἰγνάτιο νά τούς καλέσει πίσω, ὑποσχόμενος ἀσφάλεια μέ ὅρκο. Ἔβαλε μάλιστα τό χέρι του πάνω στό Κοράνι. Ἀλλ᾽ ὁ Ἀλῆς ἦταν «μπεκτασής» καί λίγη σημασία ἔδινε στούς θρησκευτικούς ὅρκους. Ὁ Ἰγνάτιος πῆγε στήν ἀπέναντι ἀκτή κι ἔπεισε τούς Πρεβεζάνους νά ἐπιστρέψουν στήν πόλη τους. Μπῆκαν στά πλεούμενα τοῦ Ἀλῆ, ἀλλά αὐτά μέ μυστική διαταγή

" Γάμος και Βάπτιση : Μυστήριο ή τελετή; "

του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου κ.Θωμά Ανδρέου, Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ελευθερουπόλεως

Η αφορμή για αυτές τις σκέψεις, ήρθε μετά από την τέλεση δύο γάμων και δύο βαπτίσεων οι οποίες τελέσθηκαν σε διαφορετικές ημερομηνίες αλλά έγιναν ταυτόχρονα και τα δυο Μυστήρια Γάμος- Βάπτιση, όπως συνηθίζεται τελευταία . Και κάθομαι να τα γράψω μην τύχει και τα ξεχάσω αυτά που είδα και έζησα αυτές τις μέρες. Στην πραγματικότητα ,ο προβληματισμός μου είναι αυτός, που με κάνει να σχηματίζω μερικές αράδες γράφοντας τα.

Τα τελευταία χρόνια, τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, έχουν μετατραπεί, σε τελετές, που μάλιστα τις περισσότερες φορές, είναι και κακόγουστες. Η έννοια του Kits !!!,ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο και σε πολλές περιπτώσεις με τέτοιο τρόπο που σε κάνει να διερωτάσαι τι σημαίνει κακογουστιά και τι όχι. Και εξηγούμαι πάραυτα: Έρχονται να ‘’κλείσουν ‘’ ένα γάμο η μια βάπτιση και το πρώτο που σε ρωτάνε είναι ’’ ο στολισμός επιτρέπεται ; ’’ Αν κάνεις το λάθος να πεις ναι, γιατί περί λάθους πρόκειται, είναι ικανοί να σου φέρουν μέσα στην Εκκλησία μια μικρογραφία της ζούγκλας του Αμαζονίου, από την οποία θα λείπουν ασφαλώς μόνο τα χαριτωμένα ζωάκια, (άσε που αν μπορούσαν και αυτό θα το έκαναν για εφέ!) και σε μερικές περιπτώσεις, είναι τόσο πολύς ο στολισμός που δεν ξέρεις από πού να περάσεις μέσα από το δάσος που έχουν στήσει μέσα στην Εκκλησία.

Και αρχίζουμε και λέμε… Με τι θα έρθει η νύφη ; Άκου λοιπόν τι έχω δει στο παρελθόν: να την κουβαλάνε με μηχανή , με σκάφος δια θαλάσσης, μέχρι και με νταλίκα. Μόνο με ελικόπτερο δεν μου έφεραν καμιά μέχρι σήμερα να την προσγειώσουν στο καμπαναριό ώστε οι πρώτες φωτογραφίες της υψηλής της αφίξεως να είναι δίπλα… στις καμπάνες! Τελευταία ,της μόδας είναι τα νταούλια! Βρίσκουν δυο μουσικούς!!! να κροταλίζουν ο ένας το ντέφι και ο άλλος το ζουρνά και λένε ότι έφεραν τους μελλόνυμφους χορεύοντας με ορχήστρα! Όταν το άκουσα για πρώτη φορά αυτό, από περιέργεια βγήκα να δω την ορχήστρα και ασφαλώς, δεν περίμενα να δω την ορχήστρα της Βιέννης ,αλλά και δύο άτομα ορχήστρα τα λες;;;

Μετά τι θα φοράει η νύφη και ο γαμπρός! Α , εδώ έχουμε επιλογές για όλα τα γούστα! Τι θέλεις ,θα το δεις στους γάμους σήμερα… Καταρχήν, πάει το παραδοσιακό λευκό φόρεμα, που συμβόλιζε την

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Θεόδωρος αρχιεπισκόπος Canterbury. Ένας Έλληνας από την Ταρσό της Κιλικιας στην Αγγλία (668–690)



Ανάτυπο από την Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ/Τμήματος Ποιμαντικής 14(2009)

25η Σεπτεμβρίου 2011, Κυριακή: Α΄ ΛΟΥΚΑ, Ἦχος πλ. β΄


Εὐαγγέλιον
Κυριακῆς Α´ ἑβδομάδος Λουκᾶ· (Λουκ. Ε´ 1-11).
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν.

Η θαυμαστή αλιεία. Σκοπός του θαύματος η συναίσθηση της αμαρτωλότητας.


1 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἑστὼς ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, 2 καὶ εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ᾿ αὐτῶν ἀπέπλυναν τὰ δίκτυα. 3 ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. 4 ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. 5 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ἐπιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. 6 καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. 7 καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά. 8 ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· 9 θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, 10 ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. 11 καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.



Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ ΨΑΛΛΕΙ ΣΕ ΗΧΟ ΠΛ. Β' (ΝΕΝΑΝΩ) ΤΟ ΤΡΙΣΑΓΙΟΝ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΠΡΕΒΕΖΙΑΝΟΥ



"ΣΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ Τ' ΑΓΙΟΝΕΡΙΑ" ΧΟΡΩΔΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΠΡΕΒΕΖΙΑΝΟΥ ΨΑΛΛΕΙ ΣΕ ΗΧΟ ΠΛ. Β΄ Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

«Ο Σταυρός ως αξεπέραστο επίπεδο και μοντέλο Παιδείας»

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, που έγινε στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας, την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, 11/03/2007




Σεβασμιώτατε Επίσκοπε - υπόμνηση και τύπος του εν τω μέσω ημών Σταυρωμένου και Αναστημένου Χριστού. Σεβαστοί πατέρες - και ταυτόχρονη υπενθύμιση της καθημερινής θυσίας του Χριστού. Λαέ του Θεού ορθόδοξε - φορέα του σταυροαναστάσιμου ήθους της πονεμένης και μαρτυρικής ορθοδοξίας.
Εδώ και μερικές μέρες στο κέντρο της Αθήνας γίνεται μια πάλη για την παιδεία. Η μια μεριά χρησιμοποιεί δακρυγόνα, για να επιβληθεί ένα μοντέλο παιδείας. Η άλλη μεριά έκαψε την ελληνική σημαία. Μήπως, υπενθύμιση της χαμένης και ξεχασμένης προτάσεως περί παιδείας; Κάποιοι άλλοι έκαψαν ένα φρούριο στον «Άγνωστο Στρατιώτη». Μήπως και πάλι υπενθύμιση της χαμένης και ανύπαρκτης ιστορίας των αγνώστων, μαρτυρικών στρατιωτών αυτού του τόπου; Η Παιδεία.
Μερικές μέρες μετά, μετά απ’ τα καπνογόνα, η Ορθόδοξη Εκκλησία θυμάται το Σταυρό και γιορτάζει σήμερα αυτή τη μνήμη Του και την προτείνει ως αξεπέραστο επίπεδο και μοντέλο Παιδείας. Μην το ξεχάσουμε -εμείς τουλάχιστον- γιατί θα μπούμε πάλι στην αντιπαλότητα - ποιο είναι το υπόδειγμα της Παιδείας. Καθημερινές προτάσεις παιδείας, εδώ κι αιώνες καταθέτει η Ορθοδοξία μας μπροστά στα μάτια μας. Ή τις δεχόμαστε ή καίμε μετά τη σημαία μας ή πετάμε δακρυγόνα.
Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος μια μέρα κατηγορήθηκε με μια πολύ βαριά κατηγορία. Μια κοπέλα που βρέθηκε έγκυος, για να δικαιολογηθεί, κατήγγειλε τον αναχωρητή ότι τη βίασε. Ρίχθηκαν τότε πάνω του και τον διαπόμπευσαν, κρεμώντας πάνω του μαγειρικά σκεύη και χτυπώντας και βρίζοντάς τον. Ο Άγιος δεν είπε λέξη για να απολογηθεί και μάλιστα δέχθηκε να εργάζεται πολύ για να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της γυναίκας και του παιδιού του -όπως έλεγε- που του’ χε στείλει η θεία Πρόνοια. Όταν μετά από καιρό αναγνωρίστηκε η αθωότητά του, όλο το χωριό, έμπλεο θαυμασμού, πήγε να ζητήσει συγνώμη. Εκείνος όμως είχε φύγει. Έπρεπε να φύγει, γιατί αυτό το μοντέλο της παιδείας δεν ζητάει ούτε την καταξίωση, ούτε την κενοδοξία. Ήταν μια πρόταση παιδείας σταυρού της αδίκου κατηγορίας.
Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, όταν βρέθηκε μπροστά σε μια ψευτοσύνοδο εκπροσώπων των ποικιλώνυμων Εκκλησιών της εποχής του, που είχαν καταντήσει σε αίρεση, άκουσε το ερώτημα: «Μάξιμε, σε ποια Εκκλησία ανήκεις; Του Βυζαντίου, της Ρώμης, της Αλεξανδρείας; Ορίστε, εμείς είμαστε ενωμένοι». Εννοείται στην αίρεσή τους. Κι αυτός τους είπε: «Ανήκω στην Εκκλησία όπου υπάρχει η ορθή και σωστή πίστη». Είναι το μαρτύριο της ορθής ομολογίας. Μετά από λίγο -δεν τον κατάλαβαν- καταδικάστηκε. Του ’κοψαν το χέρι και τη γλώσσα.
Υπάρχει το μαρτύριο και η παιδεία της αμεριμνησίας. Ο Άγιος Φιλάρετος τα ’χασε όλα · δεν είχε τίποτε. Το τελευταίο ζώο που του ’χε μείνει το ’δωσε σ’ έναν φτωχό που το χρειαζόταν. Και στο τέλος του ’μεινε ένα μελίσσι κι αφού το μοίρασε όλο σε φτωχούς, έδωσε το ρούχο του το τελευταίο σ’ έναν ζητιάνο που το ’χε ανάγκη. Αυτός σήκωσε την παιδεία της αμεριμνησίας.
Ο Άγιος Κύριλλος ο Φιλεώτης, όταν κατάλαβε ότι το μυστήριο της Ορθόδοξης

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Πατριάρχης Βαρθολομαίος: "Σας φέρνουμε την αύρα του Βοσπόρου"

Θερμή υποδοχή επεφύλαξαν οι κάτοικοι των Γρεβενών τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο οποίος πραγματοποιεί τριήμερη επίσκεψη στην περιοχή, προκειμένου να συμμετάσχει στις εκδηλώσεις μνήμης για τα εκατό χρόνια από τον βίαιο θάνατο του εθνομάρτυρα μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανού Λαζαρίδη.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έγινε απόψε δεκτός με επισημότητα από τις αυτοδιοικητικές αρχές και τους μητροπολίτες της Περιφέρειας Δ. Μακεδονίας στην είσοδο της πόλης και έφτασε καταχειροκροτούμενος από τον κόσμο, ώς στην κεντρική πλατεία «Εθνομάρτυρος Αιμιλιανού», όπου στρατιωτικό άγημα απέδωσε τιμές.
Την πατριαρχική πομπή συνόδευσαν από την είσοδο της πόλης, ως τις παρυφές της πλατείας, έφιππα μέλη του Ιππικού Συλλόγου Γρεβενών.

Στον χαιρετισμό του ο Οικουμενικός Πατριάρχης εξήρε την ιστορία, το φυσικό περιβάλλον, την μεγάλη μοναστηριακή παράδοση, την πίστη και το φιλοπρόοδο πνεύμα των κατοίκων της περιοχής. Αναφέρθηκε στην ολοκλήρωση του έργο της Εγνατίας Οδού και στα βαρύτερα καθήκοντα των τοπικών αρχών «εξ αιτίας των νέων μέτρων ανασυνθέσεων της αυτοδιοικήσεως της προσφιλούς ημίν Ελλάδος» και ευχήθηκε «να αναδειχθούν τα Γρεβενά, εις μείζονα πόλιν της ηπειρωτικής Ελλάδος και επί κεφαλής του αγώνος δια την προστασία του περιβάλλοντος», μνημονεύοντας ιδιαίτερα στο φυσικό κάλλος της περιοχής και το Δρυμό «Βάλια Κάλντα» τον οποία θα επισκεφθεί αύριο.
Ο κ. Βαρθολομαίος επεσήμανε τη δύσκολη συγκυρία από την οποία διέρχεται ο τόπος και πρόσθεσε: «Αι διάπυροι ευχαί ημών συνοδεύουν και πάντας τους άρχοντας κατά τους δύσκολους τούτους καιρούς, διαπύρως δε προσευχόμεθα υπέρ ενισχύσεως και καταπέμψεως αγαθών επινεύσεων επ’ αυτούς προς επιτυχή χειρισμόν των απασχολούντων τον τόπο προβλημάτων». 

Στην αρχή του χαιρετισμού του ο Οικουμενικός Πατριάρχης, απευθυνόμενος στον εκπρόσωπο της Ιεράς Συνόδου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμου, Μητροπολίτη Εδέσσης και Πέλλης Ιωήλ, ευχήθηκε περαστικά στον Αρχιεπίσκοπο.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στους Βλάχους κατοίκους της περιοχής τους οποίους χαρακτήρισε «σπουδαιότατον κεφάλαιον του Γένους» και στο ποιμαντικό έργο του μητροπολίτη των Γρεβενών Σέργιου. 

«Σας φέρνουμε την αύρα του Βοσπόρου και τη στοργή και τας ευχάς της μητέρας όλων μας, της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία με την χάριν του Θεού μένει εκεί εις την Βασιλεύουσα, εδραία και αμετακίνητος, αιώνες τώρα και αγκαλιάζει και εσάς με την σκέψη της και με την προσευχή μας. Και ζητούμε και ημείς τα δικάς προσευχάς να μας αξιώνει ο Κύριος ακατακρίτως να συνεχίζουμε, να δροσίζουμε τις ψυχές των ανθρώπων με του Βοσπόρου τα Αγιονέρια και να εργαζόμαστε υπέρ της Πίστεως και του Γένους» πρόσθεσε ο κ. Βαρθολομαίος.

Τον Οικουμενικό Πατριάρχη προσφώνησαν και καλωσόρισαν ο δήμαρχος Γρεβενών Δημοσθένης Κιουπτσίδης, ο γενικός γραμματέας της περιφέρειας Δ. Μακεδονίας Γ. Δακής και ο μητροπολίτης Γρεβενών Σέργιος, επισημαίνοντας «τη μεγάλη τιμή» που τους κάνει ο Οικουμενικός Πατριάρχης, επισκεπτόμενος για τρίτη φορά το νομό Γρεβενών.
Οι δύο προηγούμενες επισκέψεις του ήταν στην πόλη των Γρεβενών στις 28 Μαΐου 1999 και στη Δεσκάτη Γρεβενών στις 19 Σεπτέμβριου 2009.

Ο κ. Βαρθολομαίος κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο του εθνομάρτυρα Αιμιλιανού, όπου τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης επισκέφθηκε και τη μητρόπολη Γρεβενών και αργότερα θα παρακαθίσει σε δείπνο, που παραθέτει προς τιμή του ο γενικός γραμματέας της περιφέρειας Δ. Μακεδονίας, Γ. Δακής.
http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9294:-q-q&catid=13

Εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Γρεβενών Αιμιλιανός


Η "Εξόδιος Ακολουθία του Εθνομάρτυρα Αιμιλιανού" 
Ιστορικό φίλμ του 1911 απο τους αδερφούς Μανάκια

Tον Μάρτιο του 1910, ο Πατριάρχης έστειλε στην Μητρόπολη Γρεβενών, που χήρευε γιατί είχε απομακρυνθεί ο Μητροπολίτης Αγαθάγγελος, τον νεαρό Επίσκοπο Πέτρας Αιμιλιανό Λαζαρίδη.



Μεταφορά των σωμάτων των δολοφονημένων Δεσπότου Αιμιλιανού , Διάκου και αγωγιάτη

Η κατάσταση στην περιοχή Γρεβενών ήταν τόσο έκρυθμη, όσο και στο Μοναστήρι. Κι εδώ υπήρχε η δίωξη που είχαν εξαπολύσει οι Τούρκοι, το όργιο το εγκληματικό των Βουλγάρων και επιπλέον και η ρουμανική προπαγάνδα, που την ενεθάρρυναν οι Νεότουρκοι.

Όπως όλοι, έτσι και ο Μητροπολίτης Αιμιλιανός στην αρχή είχε πιστέψει στις εξαγγελίες των Νεοτούρκων. Για να δει πολύ γρήγορα την αλήθεια. Όσο ο καιρός περνούσε, οι Νεότουρκοι άρχισαν

Το θαύμα της ανάστασης της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας

Κορυφαία Διακονία του Οικουμενικού Πατριαρχείου
του Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε και Αγκόλας Σεραφείμ Κυκκώτη



Επί τη ευκαιρία της ετήσιας συναντήσεως στα Τύρανα  της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής του Διεκκλησιαστικού Διαλόγου Ορθοδόξων- Αγγλικανών (17 -23 Σεπτεμβρίου) για να εξετάσουμε θέματα Ανθρωπολογίας, Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Περιβάλλοντος, ως φιλοξενούμενοι με πρόσκληση του Προκαθημένου της τοπικής Εκκλησίας, του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκπόπου Τυράνων, Δυρραχείου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστασίου, γίναμε όλοι μας μάρτυρες ενός θαύματος μιας απίστευτης πραγματικότητας, η Ανάσταση της Τοπικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, κυριολεκτικά μέσα από τις τέφρες της.

Η συμβολή του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου και μάλιστα του Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου για το θαύμα αυτό αποδείχθηκε ιστορικά ως θεία έκφραση της Πρόνοιας του Θεού με την ιστορική πρόταση και εκλογή του τότε Τοποτηρητή της Ιεράς Μητροπόλεως Κένυας και Ειρηνουπόλεως του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. Αναστασίου ως Πατριαρχικού Εξάρχου για να οργανώσει την Τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας (1990). Μπήκε στη σωστή θέση ο σωστός άνθρωπος.

Ως γνωστόν η δημιουργία του σύγχρονου Αλβανικού Κράτους ξεκίνησε το 1912, όπου λειτουργούσαν τέσσερις Ορθόδοξες Μητροπόλεις κάτω από την Εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, που σταδιακά το 1937 οδήγησαν στη δημιουργία της Τοπικής Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας.

Eπτά χρόνια μετά, από το 1944 μέχρι το 1967, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας έζησε τους διωγμούς που έζησαν όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες κάτω από το ζυγόν πλέον των Κομμουνιστικών καθεστώτων των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης.

Το φοβερώτερο όμως για τη ζωή της τοπικής Εκκλησίας εσυνέβει το 1967 και διέρκεσε μέχρι το 1990 με την κατάρρευση του Χότζα που εισήγαγε στην Χώρα Αθεϊστικό Σύνταγμα καταδιώκοντας και καταστρέφοντας βίαια και συστηματικά κάθε μορφή θρησκευτικής έκφρασης, όλα 'τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβειά». 

Εξακόσιοι Ορθόδοξοι Ναοί και Μοναστήρια λεηλατήθησαν και καταδεφίσθησαν, περισσότεροι από τετρακόσιοι κληρικοί καταδιώχθησαν και εσφάγισαν, κατάφεραν να επιβιώσουν κρυβόμενοι μόλις 22 ηλικιωμένοι.

Με την άφιξη του στην Αλβανία τον Ιούνιο του 1991 ο σημερινός Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Αλβανίας κ. Αναστάσιος βρήκε παντού ερείπια και συντρίμμια. Βρήκε όμως ζωντανή την

Η κατάργηση των οκτώ παθών!


 Άγ.Ιωάννης Δαμασκηνός

Η κατάργηση των οκτώ παθών ας γίνεται με τον εξής τρόπο:
Με την εγκράτεια καταργείται η γαστριμαργία.
Με τον θείο πόθο και την επιθυμία των μελλόντων αγαθών καταργείται η πορνεία.
Με την συμπάθεια προς τους φτωχούς καταργείται η φιλαργυρία.
Με την αγάπη και την καλοσύνη προς όλους καταργείται η οργή.
Με την πνευματική χαρά καταργείται η κοσμική λύπη.

Με την υπομονή, την καρτερία και την ευχαριστία προς τον Θεό καταργείται η ακηδία.
Με την κρυφή εργασία των αρετών και την συνεχή προσευχή με συντριβή καρδιάς, καταργείται η κενοδοξία.

Με το να μην κρίνει κανείς τον άλλο, ή να τον εξευτελίζει, όπως έκανε ο αλαζόνας Φαρισαίος, αλλά να νομίζει τον εαυτό του τελευταίο από όλους καταργείται η υπερηφάνεια.
   
 Έτσι λοιπόν αφού ελευθερωθεί ο νους από τα παραπάνω πάθη και ανυψωθεί στο Θεό, ζει από εδώ τη μακάρια ζωή και δέχεται τον αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος. Και όταν φύγει από εδώ, έχοντας απάθεια και αληθινή γνώση, στέκεται μπροστά στο φως της Αγίας Τριάδος, και καταφωτίζεται μαζί με τους αγίους αγγέλους στους απέραντους αιώνες.

http://agiabarbarapatras.blogspot.com/

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

«Γλωσσολογική προσέγγιση της γλώσσας της λατρείας»

Γεώργιος Μπαμπινιώτης, Ομότιμος Καθηγητής του Πα­νε­πι­στη­μί­ου Α­θη­νών

Ξε­κί­νη­σαν χθες 19 Σεπτεμ­βρί­ου οι ερ­γα­σί­ες του ΙΓ’ Πα­νελ­λη­νί­ου Λει­τουρ­γι­κού Συμ­πο­σί­ου Στε­λε­χών Ι­ε­ρών Μη­τρο­πό­λε­ων, το ο­ποί­ο δι­ορ­γα­νώ­νει η Ι­ε­ρά Σύ­νο­δος της Εκ­κλη­σί­ας της Ελ­λά­δος στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού, με τη συμμετοχή 95 εκπροσώπων από 55 Ιερές Μητροπόλεις. Γε­νι­κό θέ­μα του Συμ­πο­σί­ου, το ο­ποί­ο έ­χει θέ­σει υ­πό την αι­γί­δα του ο Μα­κα­ρι­ώ­τα­τος Αρ­χι­ε­πί­σκο­πος Α­θη­νών και Πά­σης Ελ­λά­δος κ. Ι­ε­ρώ­νυ­μος, εί­ναι:
«Ο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ» 

Η πρώ­τη Ει­σή­γη­ση εί­χε ως θέ­μα : «Γλωσσολογική προσέγγιση της γλώσσας της λατρείας». Ο ει­ση­γητής Ελ­λο­γι­μώτατος κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης, Ομότιμος Καθηγητής του Πα­νε­πι­στη­μί­ου Α­θη­νών, ο ο­ποίος πα­ρου­σί­α­σε πτυ­χές του θέ­μα­τoς, τό­νι­σε μεταξύ άλλων τα ε­ξής: 

«Από κειμενογλωσσολογικής απόψεως τα κείμενα λατρείας υπάγονται σ’ έναν τύπο κειμένων που έχουν καθαρώς τελετουργικό και μυστηριακό χαρακτήρα με ύφος και ήθος που δεν συνάδουν με την τετριμμένη χρηστική γλώσσα της καθημερινότητας, η οποία θα χρησιμοποιούνταν στη μετάφραση.

Συγχρόνως, από γλωσσο-ιστορικής απόψεως, τα κείμενα της λατρείας της Ορθόδοξης Εκκλησίας συνεχίζουν μια γλωσσική παράδοση αιώνων η οποία δεν μπορεί να αγνοηθεί στο όνομα μιας χρηστικής αντίληψης που θα αντικαθιστούσε το πρωτότυπο κείμενο τής Θ. Λειτουργίας με μια μετάφρασή του.

Πολύ περισσότερο – θα προσθέσουμε – που αντίθετα προς ό,τι συμβαίνει με άλλες γλώσσες (τη Λατινική λ.χ. σε σχέση με τη Γαλλική, την Ισπανική, την Αγγλική ή τη Γερμανική), για λόγους που συνδέονται με την ιστορία της ελληνικής γλώσσας (αδιάσπαστη συνέχεια χρήσεως, επιβίωση και αναβίωση τού λεξιλογίου), η σχέση του σύγχρονου Έλληνα με τα παλαιότερα Ελληνικά μας είναι διαφορετική και, ως εκ τούτου, η γλώσσα του κειμένου είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό κατανοητή.

H Ορθόδοξη Εκκλησία, ως θεματοφύλακας της ορθόδοξης παράδοσης, είναι από τη φύση της συντηρητικός θεσμός με την έννοια όχι μιας έμμονης προσκόλλησης, αλλά μιας συνειδητής διαφύλαξης των συστατικών της ορθόδοξης παράδοσης, ιδιαίτερα στον καίριο χώρο της Θ. Λειτουργίας.

Και δεν νοείται ορθόδοξη παράδοση στον χώρο τής λατρείας ερήμην της γλώσσας, στην οποία έχει διατυπωθεί και στην οποία εκφράζεται επί αιώνες ∙ ερήμην της ελληνικής γλώσσας, της γλώσσας του Ευαγγελίου, της γλώσσας των Πατέρων της Εκκλησίας, της γλώσσας της εκκλησιαστικής υμνογραφίας».

http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9256:2011-09-20-08-44-59&catid=23:2009-12-18-08-37-13

Erhart Kästner: "Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή!"



Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση. «Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία». 

Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες.
Έκανα όμως λάθος....

Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν' ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα.

Την πλησίασα και τη ρώτησα. Είστε από εδώ; Μάλιστα. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς». Και γράφει ο Κέστνερ. «Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί».

Απαντά η γυναίκα.

«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου».

Σωστά έγραψε ο Γερμανός, ότι «Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή». Λέμε εμείς. Ναι, στην Ελλάδα την ταλαιπωρημένη και απ' όλους αδικημένη. 

Mychannel.gr
http://ypotheto.blogspot.com/2011/09/erhart-kastner-palmografoscom-erhart.html#ixzz1Yas4J4DI

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

«Βαράτε ωρέ παλιόγυφτοι!»


«Βαράτε ωρέ παλιόγυφτοι!», του Ανδρέα Κατσούλα

Διαβάζοντας το άρθρο του καλού συναδέλφου Χ. Κυργιάκη περί γιαλαντζί σοσιαλιστών ήρθαν στο μυαλό μου δύο πράγματα. Πρώτον, πως όχι μόνο γιαλαντζί σοσιαλιστές είναι τα ανθρωπάκια που παριστάνουν τους κυβερνήτες μας, αλλά και γιαλαντζί Έλληνες.

Δεύτερον μου ήρθε στο μυαλό ένας θρύλος, ο θρύλος ενός πραγματικού Έλληνα, λίγο ή πολύ άγνωστο σε αρκετούς. Μα για να μη σας χασομεράω, να ο θρύλος όπως τον θυμήθηκα:

Είναι κάπου στα 1807 στα Γιάννενα του Αλί Πασά. Ο τύραννος μετά από πολλές και μακροχρόνιες προσπάθειες καταφέρνει να συλλάβει – με προδοσία πάντα -  τον μεγαλύτερο ήρωα που γέννησε ως τότε αυτός ο τόπος και δηλωμένο εχθρό του Πασά, τον Κατσαντώνη, μαζί με τα παλικάρια του. Μαζί του πιάνει και τον αδελφό του ήρωα – τον άγνωστο όπως είπαμε σε πολλούς – Χασιώτη.

Στην αρχή ο τύραννος προσπαθεί με μαλαγανιές και μπαμπεσιές να κάνει τον ήρωα Κατσαντώνη να προσκυνήσει. Και τι δεν του τάζει! Κτήματα, λεφτά, βιλαέτια, ολόκληρο το Αρματολίκι του Ξηρομέρου και των Αγράφων! Αρκεί μονάχα να προσκυνήσει τον Πασά. Ο Κατσαντώνης, παιδί του λαού, γέννημα θρέμμα της κλεφτουριάς, μεγαλωμένος με το θρύλο του Θεμιστοκλή και του Μιλτιάδη, του Αριστείδη και του Μεγαλέξαντρου ΔΕΝ προσκυνάει!

Αφού απέτυχε ο τύραννος με τη μαλαγανιά αρχίζει τις απειλές και τις φοβέρες:
«Θα σε χαλάσω ωρέ Κατσαντώνη. Θα ξεπαστρέψω τις φαμιλιές σας, θα κάψω τα χωριά σας, θα ξεπαστρέψω τον τόπο σας. Μήτε ρουθούνι ρωμέικο δεν θα μείνει. Προσκύνησέ με και θα τα ξεχάσω όλα». Τίποτα.

Αφού είδε κι απόειδε πως μ’ αυτόν τον σατανά δεν θα τα βγάλει πέρα, έπαιξε και το τελευταίο του

Οι Βλάχοι τίμησαν τους εθνικούς ευεργέτες

"Να ενισχυθούν οι Έλληνες Βλάχοι στις γειτονικές μας χώρες να εκφραστούν ελεύθερα". ζήτησε η Ομοσπονδία
Με ξεχωριστή λαμπρότητα κι απόλυτη επιτυχία διεξήχθησαν στο χώρο του Ζαππείου Μεγάρου οι μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Βλάχων. Στη Συνάντηση, που σημειωτέον γίνεται για πρώτη φορά, έλαβαν μέρος εξήντα πέντε χορευτικά συγκροτήματα Συλλόγων μελών της Ομοσπονδίας απ’ όλη την Ελλάδα. Την εκδήλωση συνδιοργάνωσαν η ΠΟΠΣΒ και η «Επιτροπή Ολυμπίων και Κληροδοτημάτων». Περίπου επτά χιλιάδες θεατές από την Αθήνα (τρισήμισυ χιλιάδες καθίσματα είχαν απλωθεί) τίμησαν την εκδήλωση.

Όλοι μαζί έστειλαν μήνυμα Αισιοδοξίας κι Ελπίδας για την ΕΛΛΑΔΑ και τον απανταχού ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ.

Σκοπός της εκδήλωσης, όπως ανέφερε ο πρόεδρος της ΠΟΠΣΒ, ήταν να τιμηθούν «οι Βλάχοι Εθνικοί Ευεργέτες, που έκαναν το χρέος τους ως Έλληνες και στάθηκαν πρωτοπόροι μαζί με τους άλλους Συνέλληνες στην Εθνική Παλλιγενεσία, στην ίδρυση και σύσταση του νέου Ελληνικού Κράτους». Στο χαιρετισμό του ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Μιχάλης Μαγειρίας αναφέρθηκε στη διαχρονική συνεισφορά των Βλάχων στο Γένος λέγοντας ότι η έννοια Ευεργεσία στο Ελληνικό Έθνος κατέστη συνώνυμη της Βλαχουριάς. 

Σημείωσε ειδικότερα τη συμβολή των Βλάχων στη συγκρότηση της νεωτερικής ελληνικής εθνικής ταυτότητας, στην «ελληνομάθεια» και τόνισε χαρακτηριστικά:

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Ο μοναχισμός σήμερα

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Στην αίθουσα συνεδρίων του ιερού κοινοβίου του οσίου Νικηδήμου στον Πεντάλοφο Γουμένισσας, μετοχίου της ιεράς μονής Σίμωνος Πέτρα του Αγίου Όρους, πραγματοποιήθηκε από 31/8-1/9/2011 συνέδριο περί μοναχισμού με τη συμπλήρωση τριάντα ετών από της ιδρύσεως του κοινοβίου.Το συνέδριο χαιρέτισαν θερμά ο εκπρόσωπος της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους Γέρων Νικόδημος Αγιοπαυλίτης, ο εκπρόσωπος της μονής Σίμωνος Πέτρας ιερομόναχος Θεολόγος, ο περιφερειάρχης Μακεδονίας Παναγιώτης Ψωμιάδης και ο δήμαρχος Παιονίας Α. Λαπόρδας. Την έναρξη των εργασιών κήρυξε ο καθηγούμενος του κοινοβίου αρχιμ. Χρυσόστομος, ο οποίος ανέγνωσε και μελέτη του αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου περί του ευαγγελικού μοναχισμού και της οργανώσεως του κοινοβίου, με γνώση της ιστορίας, των μοναχικών θεσμών και της σημερινής καταστάσεως του μοναχισμού. Ο ιερομ. Χρυσόστομος Αγιονικοδημίτης έκανε την εισαγωγική ομιλία της τριαντάχρονης ιστορίας του κοινοβίου του οσίου Νικοδήμου.

Πραγματοποιήθηκαν οκτώ ενδιαφέρουσες εισηγήσεις από διακεκριμένους ρασοφόρους. Αναπτύχθηκαν θέματα διάφορα περί του μοναχισμού. Υπήρξε και αυτοκριτική, για το ποιος θα πρέπει να είναι ο γνήσιος πνευματικός πατέρας, τι θα τον χαρακτηρίζει και τι θα πρέπει να απουσιάζει από αυτόν για να καθοδηγεί ψυχές ορθά. Πώς στέκεται ο μοναχισμός στη σύγχρονη πνευματική και οικονομική κρίση. Το παράδειγμά του, εγκρατείας, μετανοίας και σεμνότητος, είναι ενδεικτικό και διδακτικό. Παρουσιάστηκαν φωτεινές μορφές σύγχρονων Γερόντων που με

ΑΣΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ


Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ,

Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Μὲ βάση τὸ λόγο καὶ τὴ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας, τῶν αὐθεντικῶν θεολόγων τῆς Ὀρθοδοξίας, θὰ φωτισθεῖ στὴν συνέχεια ἡ σχέση καὶ συμπληρωματικότητα τῶν δύο πτερύγων τῆς ἁγιοπνευματικῆς μας ζωῆς, τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς λατρείας.
1. Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι ἁπλὰ «μάθημα», ἀλλὰ προπάντων «πάθημα». Προσφέρεται ὡς ζωή, ὡς ἔνταξη σὲ ἕνα «καινό» -ἀποκεκαλυμμένο ἐν Χριστῷ, τρόπο ζωῆς, τὴν ζωὴ ποὺ εἰσήγαγε στὴν ἱστορία ὁ ἔνσαρκος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ πιστὸς καλεῖται νὰ φθάσει-μέσῳ μιᾶς συγκεκριμένης πορείας- σὲ σημεῖο, ποὺ νὰ ἐφαρμόζει καὶ στὸν ἑαυτό του ἡ ὁμολογία τοῦ Ἀπ. Παύλου: «ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. 2, 20)...Εἶναι «μόρφωσις» τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸν πιστὸ (πρβλ. «ἵνα μορφωθῆ Χριστὸς ἐν ἡμῖν»・ Γαλ. 4, 19). Νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Χριστός -θεὸς κατὰ χάριν.
Ἡ πορεία αὐτή, ποὺ ἰσοσυναμεῖ μὲ θεραπευτικὴ διαδικασία τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως (1) εἶναι ἀκριβῶς ἡ Πνευματικὴ ζωὴ ἤ ζωὴ ἐν Ἁγίῳ Πενύματι. Αὐτὸ σημαίνει μετοχὴ στὴν προσφερόμενη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἄκτιση Χάρη, ποὺ ἐγκαθιδρύεται στὸν ἀσκούμενο πιστὸ ὡς «βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (οὐράνια βασιλεία) καὶ φανερώνεται ὡς πορεία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.

Προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ ζεῖ μέσα στὸ ἁγιοτριαδικὸ φῶς, γιὰ νὰ εἶναι κατ᾽ ἀλήθειαν ἄνθρωπος καὶ συν-άνθρωπος, ἀγαπώντας ἀληθινὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον του, στὰ ὅρια τῆς εὐσεβείας καὶ ἀγαπητικῆς ἀνιδιοτέλειας, κατὰ τὸν ἀποστολικὸ λόγο: «σωφρόνως, καὶ δικαίως, καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ αἰῶνι» (Τιτ. 2,12). Πνευματικός, ἔτσι, στὸν γλωσσικὸ κώδικα τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ὁ διανοητικὰ καλλιεργημένος, ὁ διανοούμενος, ὁ κατὰ κόσμον σοφός, ἀλλ᾽ ὁ κατὰ Θεὸν σοφὸς (Ἰακ. 3,17), αὐτὸς ποὺ ἔχει καταξιωθεῖ σὲ ναὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὁ Πνευματοφόρος (2). Πνευματικὸς ἀληθινὰ εἶναι ὁ θεούμενος, ὁ Ἅγιος.

Ὁ Ὀρθόδοξος Ναὸς εἶναι «ἁγιογραφημένος», κατάφορτος ἀπὸ μορφὲς Ἁγίων, γιὰ νὰ ὑπάρχει μόνιμη ἡ ὑπόμνηση, ὅτι σκοπὸς κάθε πιστοῦ εἶναι νὰ ἀκολουθήσει τὴν ἴδια μὲ τοὺς Ἁγίους πορεία, καὶ ἡ Ἐκκλησια νὰ εἶναι μόνιμο «ἐργαστήριο ἁγιότητος». Ὅσο καὶ ἄν ἀκούεται

Ντοκουμέντα για την εκκλησιαστική περιουσία


Του Γιώργου Ν. Παπαθανασοπούλου

Η εξέλιξη της σχέσης Πολιτείας και Εκκλησίας για την εκκλησιαστική περιουσία αρχίζει από την απελευθέρωση του Ελληνικού Κράτους και φθάνει έως τις ημέρες μας. Σήμερα φέρνουμε ως ντοκουμέντο στοιχεία από τη σχετική μελέτη του Μητροπολίτου Λαρίσης και μετά Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δωροθέου Γ’ του Κοτταρά (1888-1957) και την αλληλογραφία που είχε ως Οικονομικός Επίτροπος της Εκκλησίας με τον Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα. 
Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Δωρόθεος ως Μητροπολίτης Λαρίσης εθεωρείτο ειδικός στα θέματα της εκκλησιαστικής περιουσίας και έλαβε μέρος σε όλες τις συσκέψεις και συζητήσεις που έγιναν με τις ελληνικές κυβερνήσεις στο μεταπολεμικό και μετεμφυλιακό διάστημα 1949-1951 και αφορούσαν τη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας που είχε απομείνει. 
Ήταν ο πρώτος που κατήγγειλε ότι οι κυβερνήσεις έπαιρναν την περιουσία της Εκκλησίας για να μοιραστεί στους φτωχούς και ακτήμονες, ενώ μοιραζόταν στους συγγενείς και φίλους τους! Τα όσα συνέβησαν στις συναντήσεις και στις συζητήσεις εκείνες ο κυρός Δωρόθεος τα αποκάλυψε στο βιβλίο που έγραψε και εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο «Αστήρ» το 1951 και έχει τίτλο «Η εξέλιξις του αναπαλλοτριώτου της εκκλησιαστικής περιουσίας μέχρι σήμερον».
Στην επιστολή που απέστειλε στις 24 Νοεμβρίου του 1949 στον Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα ο Μητροπολίτης Λαρίσης γράφει ότι προσεκλήθη από τη Βουλή να εκφράσει τις απόψεις της Εκκλησίας για το άρθρο 143 του σχεδίου Συντάγματος «περί αναγκαστικών απαλλοτριώσεων της αγροτικής περιουσίας». Στην ομιλία του στους βουλευτές σημείωσε μεταξύ άλλων:

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Αββας Μακάριος

ΛΕΝΕ πως ο Αββας Μακάριος φέρνονταν με ψυχρότητα και σπάνια μιλούσε σε εκείνους που τον τιμούσαν και τον εγκωμίαζαν.

 Οι αδελφοί που τον ήξεραν σαν ήθελαν να τον συμβουλευτούν, του έπιαναν έτσι την κουβέντα:


-Τι έκανες, Αββα, τον καιρό που ήσουν καμηλιέρης και έκλεβες νίτρο και το πούλαγες κρυφά; 
Έτρωγες πολύ ξύλο από τους φύλακες;

Ο Γέροντας χαμογελούσε ευχαριστημένος, για τα προσβλητικά λόγια, και συνομιλούσε με τους αδελφούς.


http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2010/02/blog-post_8333.html

Γιατί επιτρέπει ο Θεός;

του Αρχιμ. Επιφάνιου Οικονόμου


Η πρόσφατη απίστευτη τραγωδία που έπληξε τη νοτιοανατολική Ασία, προκαλώντας το θάνατο δεκάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας, έφερε και πάλι στα χείλη πολλών το αγωνιώδες ερώτημα, που συνοδεύει την ανθρώπινη ιστορία: «για όσα δυσάρεστα και φοβερά συμβαίνουν ποιός φταίει; Γιατί ο Θεός δεν προλαβαίνει το κακό; Γιατί αφήνει το πλάσμα Του να πονά και να υποφέρει;» 

Στο ερώτημα αυτό δε μπορεί ν’ απαντήσει κανείς με βεβαιότητα, καθώς είναι αδύνατο να διεισδύσει και να ερμηνεύσει τις ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού. Αν είναι χλιαρός στην πίστη, θα επιρρίψει στο Θεό τις ευθύνες, αποδίδοντάς Του χαρακτηρισμούς όπως «τιμωρός κι εκδικητής». Αν είναι άπιστος, το πολύ να ειρωνευτεί εκείνους που πιστεύουν κι ελπίζουν στη χάρη του Θεού. Αν είναι πιστός, θα προβληματιστεί, θα προσπαθήσει να επισημάνει να λάθη του κόσμου που οδήγησαν στην τραγωδία, θ’ αγωνιστεί για να βελτιώσει τον εαυτό του βοηθώντας στη βελτίωση του κόσμου.


Το πιο εύκολο, βέβαια, είναι να τα βάλει κανείς με το Θεό και να πει πως, αφού δεν απέτρεψε το κακό δεν είναι Θεός αγάπης ή το χειρότερο, είναι ανύπαρκτος και όλα καθοδηγούνται και πορεύονται σ’ αυτή τη ζωή από τους κανόνες της τύχης. Μήπως, όμως, είναι άδικος ένας τέτοιος αφορισμός, άδικος όχι, ασφαλώς, για το Θεό, αλλά για εμάς τους ίδιους, καθώς δε μας επιτρέπει να δούμε τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση, αλλά ούτε και ν’ ανακαλύψουμε τις δικές μας ευθύνες για ν’ αναμετρηθούμε μαζί τους; 


Ο Θεός φταίει για το γεγονός ότι από διαχειριστές του κόσμου και του φυσικού περιβάλλοντος, μεταβληθήκαμε σε στυγνούς εκμεταλλευτές και εγκληματικούς καταχραστές των φυσικών πόρων; Ο Θεός φταίει για το γεγονός ότι στρέψαμε την