Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Ὀρθοδοξία καὶ Ἔθνος

γιος ουστνος Πόποβιτς

(Κατὰ τὸ Μητροπολίτη Κιέβου ντώνιο Χραποβίτσκυ)


Ο ληθινο ρθόδοξοι δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ εἶναι σωβινιστές. Θυμοῦμαι κάποτε τὸ 1926 σὲ μία συζήτηση ποὺ εἶχα μὲ τὸ Μητροπολίτη ντώνιο τι μοῦ διηγήθηκε τὸ ξς: «Στὸ γιον ρος πάρχει τὸ τυπικὸ τι νας μοναχὸς ποὺ δὲν συγχωρεῖ τὰ «φειλήματα» κανονίζεται νὰ παραλείπει τὰ λόγια «καὶ φες μν τὰ φειλήματα μν ς καὶ μες φίεμεν τοῖς φειλέταις μν» π τὴν παγγελία τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς, μέχρι τὸν καιρὸ ποὺ θὰ χει συγχωρέσει τὸ δίκημα ποὺ τοῦ γινε. Κι γ χω εἰσηγηθεῖ» πρόσθεσε γιος πίσκοπος «τι οἱ σωβινιστὲς θνικιστς δὲν πρέπει νὰ παγγέλλουν τὸ ννατο ρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως» (σημ. Μ.: δηλαδὴ τὸ ρθρο ποὺ ναφέρεται στὴν κκλησία).

εαγγελικς πατριωτισμς το Κυρίου μας ησο Χριστο πρέπει ν θεωρεται μεγαλύτερη ξία κάθε θνους κα μοναδικ πραγματικ ατία τς παρξής του. Γιατί «τί μπορεῖ νὰ πάρει τὴ θέση τοῦ Χριστοῦ γιὰ να θνοςρωτᾶ μακάριος Μητροπολίτης. Μπορεῖ σήμαντη παρξη μιᾶς κυβέρνησης, ποὺ στερεῖται ποιουδήποτε λογικοῦ νοήματος ν βασίζεται μόνο στὴν θνικ φιλαυτία καὶ ποὺ ποξενώνεται π τὴ θρησκευτικὴ δέα, νὰ πάρει πραγματικὰ κείνη τὴ θέση; να τέτοιο θνος δὲν εἶναι στὴν πραγματικότητα να θνος λλ να πτῶμα σὲ ποσύνθεση ποὺ θεωρεῖ τὴ φθορά του σὰν ζωή. Στὴν πραγματικότητα δὲν χει
καθόλου ζωὴ λλ μέσα του καὶ πάνω του ζοῦν μόνο τυφλοπόντικες καὶ σκουλήκια καὶ ποκρουστικ ντομα καὶ ποὺ πιχαίρουν γιατί τὸ σῶμα χει πεθάνει καὶ ποσυντίθεται, μιὰ καὶ σ’ να ζωντανὸ σῶμα δὲν θάβρισκαν κάτι γιὰ νὰ πιζήσουν καὶ δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ κανοποιήσουν τὴ λαιμαργία τους.

κενο πο χει σημασία γι τν πνευματικ ζω κάθε προσώπου ξεχωριστά, τ διο εναι πίσης σημαντικ γι τ συλλογικ πνευματικ ζω νς λαο. Ο ντολς τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι οἱ διες καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις. Γι’ αὐτό, γιος Μητροπολίτης συμβουλεύει καὶ κηρύσσει: «Μιὰ καὶ διαίτερη προσωπικότητα τοῦ νθρώπου πνίγεται στὴν νάπτυξή της καὶ γίνεται δεια καὶ ρηχὴ ταν νθρωπος κάνει τὸν αυτ του τὸ ντικείμενο τῆς νέργειάς του τσι πίσης συλλογικὴ προσωπικότητα νς θνους πιτυγχάνει τὴν πλήρη νάπτυξη τῶν χαρισμάτων του μόνον ταν δὲν εἶναι νας αὐτοσκοπὸς γιὰ τὸν αυτ του λλ μᾶλλον να μέσο γιὰ τὴν νιδιοτελ κπλήρωση τοῦ Θείου προορισμοῦ του».

Ἐὰν πρόκειτο νὰ ποκρυσταλλώσομε αὐτὴ τὴν ρχ τοῦ πισκόπου ντωνίου θὰ τὴ διαβάζαμε ς ξς: Τὸ Ρωσσικό, Σερβικὸ καὶ Βουλγαρικὸ θνος δὲν μποροῦν νὰ εἶναι μεγάλα κτς ἐὰν στόχος τῆς παρξής τους γίνει συλλογικὴ πραγμάτωση τῶν ντολν τοῦ Εὐαγγελίου. Διαφορετικὰ «Σερβιανισμός», «Ρωσσισμὸς» καὶ «Βουλγαρισμὸς» ποβιβάζονται σὲ σκοπο καὶ καταστρεπτικὸ σωβινισμό. Ἐὰν «Σερβιανισμὸς» κμάζει χι μὲ τὴ δύναμη τῶν εὐαγγελικῶν γώνων κι χι μὲ τὴν ρθόδοξη καθολικότητα, τότε θὰ πνιγεῖ μέσα στὸν διο τὸ σωβινιστικὸ του γωισμό. Αὐτὸ ποὺ εἶναι φέλιμο γιὰ τοὺς Σέρβους εἶναι φέλιμο πίσης γιὰ λλα ρθόδοξα θνη. Τὰ θνη παρέρχονται, τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι αἰώνιο. Μόνο φσον να θνος πληροῦται μὲ τὴν αἰώνια εὐαγγελικὴ λήθεια καὶ δικαιοσύνη, ληθιν πάρχει καὶ γίνεται τὸ διο καὶ παραμένει αἰώνιο. Μόνο νας τέτοιος πατριωτισμὸς μπορεῖ νὰ βρεῖ δικαίωση π εὐαγγελικὴ σκοπιὰ.

Ατς εναι πατριωτισμς τν γίων ποστόλων, τν γίων μαρτύρων κα τν γίων πατέρων. ταν διώκτης τύραννος ρώτησε τοὺς γίους μάρτυρες κίνδυνο, Πηγάσιο καὶ νεμπόδιστο π ποῦ κατάγονταν, αὐτοὶ πάντησαν: «Μᾶς ρωτᾶς. Αὐτοκράτορα, γιὰ τὴν πατρίδα μας; πατρίδα μας καὶ ζωὴ μας εἶναι Παναγία, μοούσιος καὶ διαίρετη Τριάδα: Πατήρ, Υἱὸς καὶ τὸ γιο Πνεῦμα, νας Θεός».

μακάριος Μητροπολίτης ντώνιος εἶναι πιὸ προικισμένος σύγχρονος κπρόσωπος τοῦ Ρωσσικοῦ ρθόδοξου θνικισμο, νς θνικισμο ποὺ εἶναι καθαγιασμένος καὶ φωτισμένος π τὸ Χριστὸνας θνικισμς βάσει τοῦ ποίου σχυρς πρέπει νὰ πηρετε τὸν δύνατο, σοφὸς τὸν σοφο, ταπεινὸς τὸν περήφανο, πρῶτος τὸν σχατο. Θρεμμένος μὲ τὸν πατερικὸ ρθόδοξο καθολικὸ πατριωτισμό, μακάριος πίσκοπος μπορεῖ μόνο νὰ ξιολογηθε π τὴν δια ποστολικ πατερικὴ προοπτική. Μποροῦμε νὰ ναφέρουμε γι’ αὐτὸν αὐτὸ ποὺ εἶπε γιος Γρηγόριος Νύσσης γιὰ τὸν δελφό του, γιο Βασίλειο, μετὰ ποὺ πέθανε. «Ποῦ βρίσκεται εὐγενὴς καταγωγὴ τοῦ Βασιλείου; Ποῦ εἶναι πατρίδα του; καταγωγὴ του εἶναι σχέση του μὲ τὴ Θεότητα καὶ πατρίδα του ρετή».

ξαιτίας τῶν εὐαγγελικῶν ρετν του καὶ διαίτερα ξ αἰτίας τῆς ρθόδοξης καθολικότητάς του, μεγάλος καὶ γιος πίσκοπος, μακάριος Μητροπολίτης ντώνιος, ταν γαπητς καὶ κοντὰ σὲ μᾶς τοὺς Σέρβους πως ταν καὶ στοὺς Ρώσσους. ταν κοινός μας θησαυρός, κοινός μας γιος καὶ φωτιστής, κοινός μας δηγς καὶ γέτης.

πιτρέψτε μου νὰ σᾶς ξομολογηθ τι μακάριος Μητροπολίτης ντώνιος ταν πραγματικὸς κύριος της ψυχῆς μου, ληθινς πίσκοπος καὶ πιτηρητς τῆς καρδιᾶς μου. Στὸ πρόσωπό του εἶχα τὸν πιὸ γαπητ πνευματικό μου πατέρα. χοντας πάντα τὸ νοῦ νς παν-ρθόδοξου πλαισίου μᾶς συγκέντρωνε μς τοὺς ξένους ρθοδόξους κάτω π τὶς εὐρύχωρες φτεροῦγες τῆς μεγάλης Ρωσσικῆς ψυχῆς του «ς ρνις πισυνάγει τὰ νοσσία π τὰς πτέρυγας αὐτῆς». Πολλὲς φορὲς νοιωσα τὴ δύναμη τῆς παν-ρθόδοξης γάπης του• γι’ αὐτὸν μες οἱ Σέρβοι εἴμαστε τὸ διο γαπητο πως οἱ Ρῶσσοι. Μιὰ συγκινητικὴ δύναμη ποὺ γκαλίαζε τοὺς πάντες κχεόταν π αὐτόν. Θὰ τὸ νόμαζα ρθόδοξη καθολικότητα. ν θέλετε ταν νας σύγχρονος παν-ρθόδοξος πατριάρχης. Μὲ τὴν σκητικ ζωὴ του γινε κι μεινε πάντοτε νας κανόνας πίστεως καὶ μιὰ εἰκόνα πραότητος, νας Θεὸ-πνευστος τροφοδότης εραρχν κι νας διαπρύσιος πρεσβευτὴς γιὰ τὶς ψυχές μας. Σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο ζησε πάντα σὲ μία προσευχόμενη κοινωνία «σὺν πᾶσι τοῖς γίοις». Χωρὶς μφιβολία τώρα καὶ στὸν λλο κενο κόσμο ζεῖ «σὺν πᾶσι τοῖς γίοις» «νθα τῶν ορταζόντων χος κατάπαυστος καὶ πέραντος δον τῶν καθορώντων τοῦ Χριστοῦ τὸ κάλλος τὸ ρρητον».


(Περιοδικ «ρθόδοξη Μαρτυρία», τεῦχος 22, 1987, Μετάφραση: Κυπριανὸς)

(Πηγή ηλ. κειμένου: agiazoni.gr)

 http://www.alopsis.gr/alopsis/ethnos.htm

1 σχόλιο: