Προβληματίστηκα φίλοι μου, να το γράψω, να μην το γράψω, να το πω να μην το πω !!
Κάποιοι θα γελάσετε, κάποιοι θα με καταλάβατε ( ιδίως όσοι μεγαλώσατε σε Χωριά !)
Τέλος το αποφάσισα , το αφηγούμαι όπως το βίωσα, μέρα τη μέρα, στιγμή προς στιγμή :
Στο πίσω μπαλκόνι του σπιτιού μου ,αγαπητοί μου αναγνώστες , άρχισε να…. συχνάζει επιμόνως ένα ζευγάρι …δεκαοχτούρες, !
Μικρόσωμη η…κυρία, φουσκωτός ο λεγάμενος, όλο « κλου» «κλου» και τιτιβίσματα !
Τα τάϊζα παρά τη γκρίνια της γυναίκας μου ( « μας γέμισαν με κουτσουλιές τον τόπο » μούλεγε) , κι` αυτά το κάναν στέκι !
Ως που, ξαφνικά, τι να δω, ένα όμορφο …αυγουλάκι, αφημένο στη γωνιά του μπαλκονιού, έρημο και μόνο.
Δεν το ακούμπησα για να μην πάρει μυρωδιά και το εγκαταλείψουν.
Το ζεύγος , εκεί, σαν να μην τρέχει τίποτα.
Δυό μέρες και μετά «κλούπ » και δεύτερο αυγό !
Τρελλάθηκα : « εδώ κοσμογονία θα γενεί σκέφτηκα και ..περίμενα.
Και τότε, τότε φίλοι μου άρχισα να πιστεύω πως υπάρχει….Θεός.
Το τι είδαν τα μάτια μου δεν περιγράφεται :
Πρώτα-πρώτα άρχισαν εναλλάξ να κουβαλάνε φύλα και χορταράκια , ασταμάτητο κουβαλητό, ως που δημιούργησαν μια όμορφη ,μια ζηλεμένη φάτνη.
Κουβάλησαν μετά τα αυγουλάκια στο κέντρο της και η …σύζυγος άρχισε να κλωσσάει.
Ο…άλλος κουβαλούσε, πότε χόρτα πότε ….φαγητό ( την τάϊζε στο….στόμα ! ).
Κι` ύστερα, ύστερα άπιστοι άνδρες σύζυγοι, ύστερα άρχισε να …κλωσσάει κι` αυτός εναλλάξ τα` αυγά.
Δεν πίστευα στα μάτια μου. Σηκώνονταν μόνο για να κυνηγήσει ανεπιθύμητους επισκέπτες, να ρίξει καμιά….κουτσουλιά και……ξανακάθονταν…..στ` αυγά του !
Αυτή η εναλλαγή …βάρδιας κράτησε μέρες, (κι` εγώ εν τω μεταξύ τα τάϊζα, τα άλλαζα νεράκι και ξέπλυνα τον μπροστινό τους χώρο ).
Πήγαινα, φίλοι μου, κι` έβλεπα κρυφά τα ….δρώμενα πίσω από την κουρτίνα.
Η εναλλαγή και το τάϊσμα στο στόμα συνεχίζονταν , τα αβγουλάκια στη θέση τους και γω…..μελετητής.
Και ξάφνου ένα πρωινό αντίκρυσα το ένα αυγό σπασμένο σε λίγο και το άλλο , 4 τσόφλια ανοιγμένα, τα σμπρώξανε μακρυά και η μάνα αραγμένη στο γνωστό της στέκι.
Πιστέψ`τε με , μ` έφαγε η περιέργεια, ώρες πηγαινοερχόμουνα κρυφά να δω το…θαύμα , και…το είδα :
Δυο μικροσκοπικά, κιτρινωπά ….δεκαοκτουράκια που κουνιόντουσαν και τίναζαν κάποιες στιγμές τα ράμφη η τα κορμάκια τους.
Κάθισα κα τα χάζευα κι` έβλεπα έκπληκτος τη μάνα να τα σμπρώχνει με το ράμφος απαλά - σαν να τα μάλωνε – κι`αυτά να…..ησυχάζουν !
Πέρασε μια βδομάδα, Ακόμα τα «κλωσάνε, αυτός λιγότερο, φεύγει και επιστρέφει…..μπουκωμένός στο στόμα την ταϊζει ( τη…συμβία του ) και τότε αυτή σηκώνεται, ρίχνει μια …..κουτσουλιά και φεύγει, και κείνος πιάνει….βάρδια !
¨Όμως μια σκέψη , μια ανησυχία τριγυρνούσε στο μυαλό μου, καλά το ζεύγος, τα μικρά , όμως , πως θα τραφούνε;;
Το είδα με τα μάτια μου και δεν το πίστευα, φίλες και φίλοι αναγνώστες :
Ανοίγουνε το στοματάκι ( το…ραμφάκι είναι το σωστό) και η …μαμά τους ρίχνει μέσα ένα υγρό, ένα «ζελε»΄που το ρουφαν με λαιμαργία, και ξανανοίγουν και` όλο τρώνε !
Θαύμα σας λέω , τέτοιο θαύμα μόνο ένας Θεός μπορεί να κάνει !
Αυτά τα σκατουλάκια είναι τώρα 5 πόντους , άρχισαν να το σκάζουν απ` τη μάνα τους και κάνουνε τις πρώτες ζαβολιές παραπατώντας, δώθε πέρα .
Και γω παρατηρώ και ψιθυρίζω:
« Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου !».
Δρ Βλάσης Γωγούσης
http://taxalia.blogspot.com/2012/08/blog-post_1734.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου