Πώς κατακτάται η σοβαρότητα

 Του Χρήστου Γιανναρά

Με την ψυχραιμία κάποιας απόστασης από τον δημοσιογραφικό σάλαγο, οι παιδαριωδίες που εκτυλίχθηκαν έξω από θέατρο της Αθήνας, πριν από δύο εβδομάδες περίπου, με αφορμή έργο του Terrens Mc Nally, βεβαιώνουν απογοητευτικές εκτιμήσεις για τη σοβαρότητά μας των βυθισμένων σε απόγνωση Ελληνωνύμων σήμερα. Αν ήμασταν σοβαροί, η δημοσιογραφία μας δεν θα έπαιζε στο γήπεδο των συντελεστών της παιδαριωδίας και με τους όρους που αυτοί επιθυμούσαν: Όσοι ανέβασαν το έργο περίμεναν ως μάννα εξ ουρανού το σκάνδαλο και τον σάλαγο, για να κόψουν εισιτήρια.

Οι ψυχοπαθείς θρησκευόμενοι ποθούσαν μανιασμένα να βγει η «διαμαρτυρία» τους στη δημοσιότητα, κυρίως την τηλεοπτική, γιατί μόνο έτσι θα κέρδιζε αξιομισθία η υστερία τους, θα τους προσπόριζε ηδονή ο ψυχολογικός μαζοχισμός τους. Τέλος, n Χρυσή Αυγή ζητούσε μια διευρυμένης δημοσιότητας ευκαιρία για να εμφανιστεί προστάτις και της «θρησκείας μας», αφού ήδη εμφανίζεται να προστατεύει τη φυλετική μας καθαρότητα και να αντιμάχεται όσους επιβουλεύονται «πατρίδα» και «οικογένεια».

Δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοσιογραφία μας στρατεύεται, με ζηλωτικό πάθος, για να υπηρετήσει όχι την πληροφόρηση των πολιτών, αλλά τον εντυπωσιασμό τους, αποβλέποντας απροκάλυπτα σε κερδοφόρα αύξηση της τηλεθέασης ή της πώλησης φύλλων. Έγινε διαβόητη η άκρως εκσυγχρονισμένη κανονιστική αρχή: «Δημοσιογραφία δεν είναι να παρουσιάσεις την αναδρομική έκθεση μεγάλου ζωγράφου, δημοσιογραφία είναι να βρεις, πόσες ερωμένες είχε στον βίο του ο μεγάλος ζωγράφος»! Η ελληνική παρουσία σήμερα τελειώνει ιστορικά, επειδή ο ατοκεντρικός πρωτογονισμός της κερδολαγνείας έγινε το μοναδικό περιεχόμενο και νόημα ζωής στην ελλαδική κοινωνία, με πρωτοπόρους στη μετάλλαξη τους καπήλους της πολιτικής και τα MME.

Και όχι μόνο. Οι παιδαριωδίες έξω από το θέατρο, με αφορμή το έργο του Mc Nally, είχαν κορύφωμα την προσέλευση στον εισαγγελέα επισκόπου της ελλαδικής Εκκλησίας, με ευθύνες και τίτλο μητροπολίτη μεγάλου αστικού κέντρου. Συνοδευόταν o επίσκοπος από τέσσερεις βουλευτές της Χρυσής Αυγής και κατέθεσε μήνυση ζητώντας τον ποινικό κολασμό των συντελεστών της θεατρικής παράστασης. Στο ενέργημα του επισκόπου δεν αντέδρασε ούτε η Σύνοδος των ελλαδικών επισκόπων ούτε ο πρόεδρος της Συνόδου αρχιεπίσκοπος.

Συζητούσαμε με καλό μου φίλο, πόσο σημαντικό θα ήταν (αυτή την ώρα του γενικευμένου πανικού για τη διάλυση της χώρας, την κατάρρευση κάθε ραχοκοκαλιάς θεσμών ευθύνης, αξιωμάτων διακονίας του λαϊκού σώματος) να υπήρχε μια ελάχιστη παρέμβαση του αρχιεπισκόπου στη σοβαροφανή και θορυβώδη παιδαριωδία. Μια τηλεγραφική δήλωσή του, μία και μοναδική φράση του: «Τα όσα νομίζουν ότι υπερασπίζουν η Χρυσή Αυγή και τα δυστυχή Θύματα της ψυχοπαθολογικής θρησκοληψίας, δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την Εκκλησία η Εκκλησία δεν είναι ιδεολογία ούτε θρησκεία».

Ο φίλος, σύννους, απάντησε: «Ο σημερινός αρχιεπίσκοπος δεν μπορεί να κάνει τέτοια δήλωση, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν την καταλαβαίνει. Δεν υποψιάζεται τη διαφορά του εκκλησιαστικού γεγονότος από τη θρησκεία, το γιατί οι Ισλαμιστές οφείλουν να εκδικηθούν κάθε προσβολή και χλευασμό του ονόματος του Μωάμεθ, ενώ το σώμα της Εκκλησίας βεβαιώνει την πίστη εμπιστοσύνη του στον Χριστό όταν το δικό του όνομα ατιμάζεται και βλασφημείται. Αυτό που καταλαβαίνει και προσπαθεί ο αρχιεπίσκοπος είναι να αποδείξει ότι "η επικρατούσα εν Ελλάδι θρησκεία" (όπως λέει και το ανυποψίαστο για τα στοιχειώδη της ελληνικότητας Σύνταγμά μας) έχει χρησιμότητα, μετρητή με νούμερα ωφελιμότητα: Οργανώνει συσσίτια, χτίζει αγαθοεργά ιδρύματα, προπαγανδίζει τη λυσιτελή φιλαλληλία, τον τελεσφόρο αλτρουισμό, τη χρηστική ηθικολογία.

Το αν "ο θάνατος πατείται θανάτω" που τραγουδάει n Εκκλησία, είναι ρεαλισμός και όχι ψευδαίσθηση, δεν απασχολεί τον αρχιεπίσκοπο. Ούτε το γιατί η πραγμάτωση της Εκκλησίας είναι γιορτή και η αγάπη άθλημα ελευθερίας, "περισσόν ζωής". Οποιος ακούσει το κήρυγμα που εκπέμπει η ελλαδική Εκκλησιά κάθε Κυριακή πρωί από την τηλεόραση, κα ταλαβαίνει το γιατί ο αρχιεπίσκοπος είναι ανύπαρκτος για την ελληνική κοινωνία, τη βυθισμένη στον πανικό και στην απόγνωση».

Η σοβαρότητα δεν είναι ιδίωμα ατομικής συμπεριφοράς ή συμπτωματικό γνώρισμα μιας συλλογικότητας. Είναι κατάκτηση, που κερδίζεται με πάλη αιώνων για κατά κεφαλήν καλλιέργεια, αλλά χάνεται μέσα στον ελάχιστο χρόνο ενός «κοινωνικού μετασχηματισμού» παπανδρεϊκά μεθοδευμένου. Η χαμένη πια ικανότητα να ξεχωρίζουμε τις παιδαριωδίες από την κοινωνική διαμαρτυρία, έδωσε τη δυνατότητα στον τραμπουκισμό να διεκδικεί ρόλο στην αποκρατικοποίηση της έννομης τάξης. Με τρόπο γκροτέσκο, κωμικό, εκφέρει απαιτήσεις ύψιστης σοβαρότητας, αυτής που απαιτείται για την προάσπιση ιερών και οσίων: Κάποιες χιλιάδες Ελλήνων έδωσαν την ψήφο τους για να είναι βουλευτής σήμερα ο άνθρωπος, που υπερασπιζόταν τη «θρησκεία» από την απειλή Mc Nally με χυδαιολογίες και βωμολοχίες επιπέδου Μεϊμαράκη. Αυτό σημαίνει Ελλαδιστάν.

Βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στην καταστροφή και ο βυθισμός μας μετριέται με βαθμούς απουσίας σο βαρότητας, δείχτες ακατάσχετης γελοιοποίησης. Θα μπορούσε η Χρυσή Αυγή να είναι ένα κόμμα έστω ακροδεξιών πεποιθήσεων, όπως θα μπορούσε και το ΚΚΕ να είναι κόμμα έστω κομμουνιστικών πεποιθήσεων. Κάτι τέτοιο στο Ελλαδιστάν αποδείχνεται ανέφικτο: Και οι μεν και οι δε επιλέγουν να εκπροσωπούν και να μιμούνται εκείνα τα γνωρίσματα και των δυο ακροτήτων, που ολόκληρη η ανθρωπότητα, κάθε νουνεχής σε οποιοδήποτε έθνος, τα θυμάται με φρίκη, τρόμο, αποτροπιασμό. Δεν έχουν άραγε τη στοιχειώδη νοημοσύνη, ούτε η Χρυσή Αυγή ούτε το ΚΚΕ, να διακρίνουν την πολιτική πρόταση που θέλουν να εκπροσωπήσουν, από το οργανωμένο έγκλημα του Χιτλερισμού και του Σταλινισμού;
Επιμένουν με τον τραμπουκισμό και τη φρίκη, τις σβάστικες και τα σφυρο δρέπανα, να γοητεύσουν οπαδούς και να πετύχουν κοινωνικές κατακτήσεις;

Από τη γελοιοποίηση αλλοτρίωσης της Εκκλησίας σε «επικρατούσα θρησκεία» ώς τη γελοιοποίηση της πολιτικής από τη ψυχανωμαλία των άκρων, η πραγματικότητα κραυγάζει την ανάγκη για σοβαρότητα Δηλαδή για καινούργιο Σύνταγμα. Εξ υπαρχής καινούργιο.