Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ
Η προοπτική μιας διεξόδου επιτέλους διαφορετικής απ' αυτήν που υπόσχεται το πολιτικό κατεστημένο μοιάζει προς το παρόν απίθανη: σε πλήρη εναρμόνιση με το πνεύμα της απλούστευσης που κυβερνάει τα ΜΜΕ, οι κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες καθηλώνουν το ακροατήριό τους στο σημείο όπου, απ' ό,τι φαίνεται, όλα τα διλήμματα είναι ψευδή.
Ετσι, η περίφημη θεραπεία της ηθικής κρίσης που μαστίζει την κοινωνία με την κατάρρευση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς θα παραμένει ανέφικτη εάν δε συμφιλιωθούμε με την ιδέα μιας ΤΡΙΤΗΣ εκδοχής για το εκάστοτε ζήτημα, δηλαδή, κυριολεκτικά, αυτής που τα κέντρα αποσιωπούν.
Λόγου χάριν, όταν συζητείται το αν πρέπει ή όχι να καταργηθεί ο νόμος Περί Ευθύνης Υπουργών (πρέπει! λένε οι πάντες), εκείνο που δεν θίγεται ούτε κατά διάνοια είναι το γεγονός ότι, είτε καταργηθεί ο νόμος είτε όχι, προδιαγράφεται αναλόγως ισχυρό το ενδεχόμενο βραχυκυκλώματος στην σε βάθος εξέταση των ύποπτων συμπεριφορών, εφ' όσον δεν έχει αποκατασταθεί προηγουμένως η αξιοπιστία του νομικού συστήματος: θα πρέπει ΜΑΛΛΟΝ ν' αλλάξουμε αντίληψη για το τι σημαίνει «δικαιοσύνη».
Και ούτω καθ' εξής. Οταν συζητείται, φέρ' ειπείν από τηλεοράσεως, το αν αξίζει να ασχολούμαστε με τις ανυποχώρητες παθολογίες της δημόσιας διοίκησης, εννοούμενης ως μήτρας διαφθοράς και σπατάλης, ή μήπως θα 'ταν προτιμότερο να ενδιαφερθούμε για την «καθημερινότητα», όπως την ονομάζουν (ξέρετε, τα επακόλουθα του εκφυλισμού του Συστήματος ισοδυναμούν με φαινόμενα του Σαββατοκύριακου!), εκείνο που δεν μας λένε είναι ότι ο δυσλειτουργικός χαρακτήρας της κρατικής μηχανής και η εξίσου προβληματική «καθημερινότητα» των φτωχών και των απελπισμένων προκύπτουν από την ίδια «ιδιοσυγκρασιακή» κακοδαιμονία, ταυτόσημη με την άρνησή μας να ζήσουμε με τον τρόπο ενός λογικά οργανωμένου συνόλου και με θεμελιώδεις αναφορές τόσο στην αξιοπρέπεια και τη συμπόνια όσο και στην αξιοκρατία.
Αμέτρητα κρούσματα αυτού του τύπου ψευδούς διλήμματος εκδηλώνονται στο πολιτικό στερέωμα, με τα αποκαΐδια να το διασχίζουν σαν θραύσματα μετεωριτών, λάμποντας και σβήνοντας ίσα ίσα για ν' αποσπάσουν την προσοχή παραπλανητικά. Σκεφτείτε τη διένεξη για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών στα Λύκεια, με την παρέμβαση της φλογερής εκσυγχρονίστριας Μ. Ρεπούση στην επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής -ΠΡΕΠΕΙ ή ΔΕΝ πρέπει να αποσυρθούν τα Θρησκευτικά υπέρ ενός μαθήματος «αντικειμενικής» Θρησκειολογίας, ή και κατ' ευθείαν υπέρ των Φυσικών Επιστημών; Ξεχνούν και εδώ να μας πουν ότι οι επιστήμες αυτές, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, δεν ξεπερνούν τον εργαλειακό συνδυασμό στατιστικής και αποστήθισης. Ξεχνούν επίσης ότι τα μαθήματα θρησκειολογίας δεν είναι παρά τα εξαγώγιμα διεθνή Θρησκευτικά της προτεστανικής-καπιταλιστικής αυτοκρατορίας, τουτέστιν η Ιστορία γραμμένη από τους νικητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου