Το ερώτημα αν η Ελλάδα ανήκει στη Δύση επιδέχεται, προφανώς, είτε αρνητική είτε θετική απάντηση.
Το ενδιαφέρον, ωστόσο, είναι ότι τόσο η μία όσο και η άλλη διχάζεται, αμέσως μετά, σε δυό διαζευκτικές μεταξύ τους παραλλαγές. Ώστε, εν τέλει, να προκύπτουν τέσσερις διαφορετικές εκδοχές της σχετικής απόφανσης:
α) Όχι – δεν ανήκουμε – διότι ανήκουμε στην Ανατολή.
β) Όχι, διότι δεν ανήκουμε ούτε στην Ανατολή ούτε στη Δύση.
γ) Ναι – ανήκουμε – επειδή είμαστε κι εμείς Δύση.
δ) Ναι, επειδή είμαστε η Ανατολή (το ένα από τα δυό ενδεχόμενα) της Δύσης.
Από το σημείο αυτό γίνεται φανερό ότι, για να καταλήξουμε σε συμπεράσματα, χρειάζεται πρώτα να έχουμε αποσαφηνίσει τι είναι η Ελλάδα, τι εισφέρει η Ανατολή, όπως και τι προσκομίζει η Δύση. Δηλαδή, ποιος είναι ο κ α θ ο ρ ι σ τ ι κ ό ς εκείνος χαρακτήρας, με βάση τον οποίο διακρίνονται οι ταυτότητες.
Είναι προφανές ότι άλλη απάντηση θα δώσουμε, εδώ, αν δεχτούμε πως οριστικό στοιχείο είναι η θρησκεία, απ’ ό,τι αν δεχτούμε πως είναι η οικονομίαή αν δεχτούμε πως είναι ο πολιτισμός. Ίσως μάλιστα, ακόμα κι αν προκρίνουμε το τελευταίο, σε άλλη πάντως απόκριση θα καταλήξουμε αν πούμε ότι πολιτισμός είναι η κληρονομιά μας, και σε άλλη αν ως πολιτισμό ορίσουμε τον τρόπο ζωής.