Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ὅτι ὑπῆρχαν δύο
φῦλα, τό ἄρρεν καί τό θῆλυ, δηλαδή ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναίκα, ὑπῆρχαν καί
μερικοί ἐπαμφοτερίζοντες γιά διαφόρους λόγους, κυρίως λόγῳ τῶν παθῶν.
Ὅμως τελευταῖα μᾶς προέκυψε καί ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος τοῦ «τρίτου φύλου»,
ὅπως ὀνομάσθηκε ἀπό τά δικαστήρια, ὕστερα ἀπό πολυετῆ ἀγώνα πού ἔκανε
κάποιος ὡς ἄνθρωπος «ἀκαθορίστου φύλου» ἤ «τρίτου φύλου».
Πρόκειται γιά κάποιον πού ὀνομάζεται
Νόρι Μέι Γουέλμπι, πού γεννήθηκε στήν Σκωτία ὡς ἄνδρας, ἀργότερα
μετακόμισε στήν Αὐστραλία ὅπου ὑποβλήθηκε σέ ἐγχείρηση ἀλλαγῆς φύλου σέ
γυναίκα, καί ἐπειδή διεπίστωσε ὅτι δέν αἰσθανόταν ἄνετα ὡς ἄτομο θηλυκοῦ
γένους, ἀποφάσισε νά διακόψη τήν θεραπεία μέ ὀρμόνες καί νά ὑποβληθῆ σέ
ἐγχείριση γιά νά μή ἀνήκη σέ «προκαθορισμένο» φῦλο. Στήν συνέχεια,
ξεκίνησε ἕναν πολυχρόνιο ἀγώνα γιά νά ἀναγνωρισθῆ νομικά ὡς ἕνας
ἄνθρωπος «ἀκαθορίστου» φύλου.
Τήν Τετάρτη 2 Ἀπριλίου 2014 «τό Ἀνώτατο
Δικαστήριο τῆς Αὐστραλίας ἀποφάνθηκε ὅτι ἡ Πολιτεία τῆς Νέας Νότιας
Οὐαλίας ὀφείλει νά ἀναγνωρίση τήν ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ τρίτου "ἀκαθόριστου"
φύλου στό ὁποῖο ἀνήκει ὁ Νόρι Μέι Γουέλμπι» (Τά Νέα, 4-4-2014). Ἔτσι,
δημιουργήθηκε ἕνας ἄνθρωπος «ἀκαθορίστου φύλου» (non - specific sex),
πού δέν εἶναι οὔτε ἄνδρας οὔτε γυναίκα.
Ἐκπλήσσεται κανείς γιά τό ποῦ μπορεῖ νά
φθάση ὁ ἄνθρωπος, πού εἶναι ἀπογοητευμένος ἀπό ὅλα καί θέλει νά γευθῆ
νέες ἐμπειρίες καί καταστάσεις. Καί ὑπάρχουν πολλοί πού, ὑποστηρίζοντας
τά ἀνθρώπινα δικαιώματα κάθε ἀνθρώπου, εἶναι ἕτοιμοι νά ἀποδεχθοῦν καί
νά υἱοθετήσουν μιά τέτοια νοοτροπία. Ἄν ὅμως ἀρχίσουμε νά δεχόμαστε τά
ἀνθρώπινα δικαιώματα χωρίς τούς ἀναγκαίους περιορισμούς, τότε θά
φθάσουμε ὡς κοινωνία στήν καταστροφή.
Ἡ ὑπαρξιστική φιλοσοφία, κάνοντας λόγο
γιά τήν ἐλευθερία, ἀναφέρεται στό ὅτι τό μεγαλύτερο πρόβλημα γιά τήν
ἐλευθερία εἶναι τό «δεδομένο τῆς ὕπαρξης», τό ὅτι δέν ἔχουμε τό δικαίωμα
καί τήν δυνατότητα νά ἐπιλέξουμε τό φῦλο, ἀλλά αὐτό μᾶς δίνεται χωρίς
νά ὑπάρχη ἡ δυνατότητα τῆς ἐπιλογῆς. Νά, λοιπόν, πού τώρα λύεται καί
αὐτό τό ἀτομικό δικαίωμα καί μάλιστα ἀναγνωρίζεται καί ἀπό τήν Πολιτεία.
Ὅμως ποῦ μπορεῖ νά φθάση ἡ κοινωνία μέ τέτοιο σκεπτικό;
Ἡ δυαδικότητα τῶν φύλων εἶναι δεδομένη,
καί μάλιστα ἔχει καί βιολογική ὑποδομή. Ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο
ὡς ἄνδρα καί γυναίκα καί ἔτσι ἀναπτύσσεται ὁ ἄνθρωπος στήν κοινωνία, καί
ἔτσι πληθύνεται τό ἀνθρώπινο γένος. Δυστυχῶς, λόγῳ πολλῶν αἰτίων
ὑφίσταται σήμερα στήν κοινωνία ὁ «γενετικός μολυσμός» καί σέ αὐτό τό
θέμα μέ παρέμβαση τοῦ ἰδίου τοῦ ἀνθρώπου.
Στήν Ἐκκλησία, ὅμως, ἔχουμε τήν
δυνατότητα νά ὑπερβοῦμε αὐτό τό «δεδομένο τῆς ὕπαρξης», μέ τήν ἐν Χριστῷ
ζωή. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, προσδιορίζοντας τίς πέντε
διαιρέσεις, ἤτοι ἀκτίστου καί κτιστοῦ, νοητῶν καί αἰσθητῶν, οὐρανοῦ καί
γῆς, παραδείσου καί οἰκουμένης, ἀνδρός καί γυναικός, γράφει ὅτι μέ τήν
ἐν Χριστῷ ζωή ἀρχίζουμε ἀπό τήν ὑπέρβαση τῆς διαιρέσεως ἀνδρός καί
γυναικός καί προχωρᾶμε καί στήν ὑπέρβαση τῶν ἄλλων διαιρέσεων. Οἱ ἅγιοι
τῆς Ἐκκλησίας ζοῦν καί πολιτεύονται ὡς ἄγγελοι, κατά τό τροπάριο
«ἀγγελικῶς οἱ ἐν κόσμῳ πανηγυρίσωμεν», ἀλλά γίνονται καί ἄγγελοι στόν
οὐρανό, ἀφοῦ κατά τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ «ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσι»
(Ματθ. κβ΄, 30).
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν γνωρίζη καί δέν
μπορῆ νά γίνη ἐν Χριστῷ ἄγγελος, μέσα στήν μανία του γίνεται αὐτοβούλως
ἕνας ἄνθρωπος «ἀκαθορίστου φύλου», καί κάτι χειρότερο, ἀφοῦ καί σέ αὐτά
τά ζῶα ὑπάρχει ἔστω ἡ διάκριση τῶν φύλων.
Ν.Ι.
15130_43a47f138d7d01fa211e1febaa35f347
Του Γιώργου Μακρή
Μία απάντηση στο “πόνημα” του Τάκη Μίχα εδώ
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=35123
(περισσότερο) Αλγεινή (και λιγότερο) εντύπωση μου προξένησε η ανάγνωση
του δημοσιεύματος του Τάκη Μίχα υπό τον τίτλο «Η Ποκαχόντας και η
Μακεδονία». Το εν λόγω πόνημα επικεντρώνεται στην υποτιθέμενη «δυσκολία»
(!) που αντιμετωπίζει ο Μάθιου Νίμιτς στις διμερείς διαπραγματεύσεις
μεταξύ του κρατικού μορφώματος πέριξ της πόλης των Σκοπίων και της
Ελλάδας.
¨Όχι δεν είναι μόνο η αναφορά της γείτονος με την πλαστογραφική της
ονομασία που ερεθίζει τα πατριωτικά αντανακλαστικά κάθε Έλληνα πολίτη,
είναι (κυρίως) η χοντροκομένη και υστερόβουλη επίθεση στην ιστορική
μνήμη που συντελείται. Δεν είναι απλά μια (ακόμη) προδοσία των εθνικών
θέσεων εκ των έσω, είναι άσκηση στυγνής ιδεολογικής τρομοκρατίας και
ποδηγέτησης. Η αστυνομία σκέψης είναι ήδη εδώ: σε αντιλαμβάνεται ως
ιθαγενή και σου προσφέρει «νερό της φωτιάς» για να ξεχάσεις και
«καθρεφτάκια» για να ξεχαστείς.
Να ξεχάσεις τον Δραγούμη και τον Μελά. Να ξεχάσεις πως εσύ ο ίδιος
–σύσσωμος ως πανεθνικό κίνημα Νέμεσης- φώναξες το 92 «όχι». Μα πιο πολύ…
Να ξεχαστείς χαζεύοντας την (με το ζόρι) «ευδαιμονία» σου στον μαγικό
καθρέφτη της προόδου. Μόνο που ο καθρέφτης αυτός λειτουργεί
παραμορφωτικά: η ηθική αντανακλάται ως οπισθοδρομική και η παράδοση ως
εγγενής πρωτογονισμός μιας κοινωνίας (σχεδόν) σε αποσύνθεση. Και τί
λοιπόν μένει για τους δυστυχείς «Έλληνες των Σπηλαίων» παρά παθητικά και
μοιρολατρικά να αποδεχτούν την ιστορική πλαστοπροσωπία στο όνομα ενός
(δήθεν) «ακομπλεξάριστου στρουθοκαμηλισμού» όπου το πρόβλημα, παύει να
είναι πρόβλημα απλά και μόνον επειδή πάψαμε να το αντιλαμβανόμαστε έτσι.
Ο επαρχιωτισμός σε όλο του μεγαλείο δηλαδή…
(περίπου) Ως σύγχρονος Κορτέζ μαζί με τους ιδεολογικούς
«συν-κονκουισταδόρες» και αρματωμένος με πολλή πολιτική ορθότητα και
εμφανώς λιγότερο ρεαλισμό περι της διεθνούς πολιτικής και επιχειρήματα, ο
Τάκης Μίχας επιχειρεί ρεσάλτο στο τελευταίο εθνικό μας καύχημα (αν
πράγματι δύναται να θεωρηθεί καύχημα κάτι τόσο αυτονόητο), ήτοι την
παραδοχή του Πρωθυπουργού περί μη ύπαρξης «μακεδονικής» (σίκ!) γλώσσας.
Ενοχλήθηκε σφόδρα λοιπόν ο κύριος Μίχας σε σημείο να εξανίσταται για το
«πόσο δύσκολο είναι για τον Μάθιου Νίμιτς να γεφυρώσει το χάσμα»
αναφορικά με το όνομα του γειτονικού κρατιδίου της «Δημοκρατίας της
Μακεδονίας» και της «άλλης χώρας, της Ελλάδας» που «ζητά την αλλαγή
του». Μάλιστα!
Με λίγα λόγια δηλαδή, ένα νεοσύστατο κράτος που έως το τέλος του Β’ Π.Π.
δεν είχε καμία εθνική αυτοσυνειδησία και ονομάζετο «Βαρδάσκα», σήμερα
…«εμποδίζεται» από τον «κομπλεξικό» γαλανόλευκο γείτονα του που τολμά
αξιώνει το όνομα της πατρώας γης του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου ως
Ελληνικής προελεύσεως. Αμετροέπεια θα πει κανείς, αφού ο Αριστοτέλης στα
σλάβικα έγραψε (!). Τι κι αν γνωρίζουμε πως οι Μακεδόνες ήταν Ελληνικό
φύλλο που εξακτίνωσε τον ορθό λόγο στη βάρβαρη ανατολή των Σατραπειών;
Κανένα «κόμπλεξ» -κανένα σύνδρομο κτητικότητας- δεν διακατέχει τον κ.
Μίχα. «Το όνομα του δεν είναι η ψυχή του», όπως διατείνεται
ειρωνευόμενος τον «Έλληνα φύλαρχο». Τέτοια πράγματα «είναι η κυρίαρχη
αντίληψη μεταξύ πολλών προτόγονων κοινωνιών».
Εδώ όμως θα τα χαλάσουμε (Τάκη Μίχα του Protagon) γιατί (ηθικά και
νομικά) η χρήση ενός ψεύτικου ονόματος συνιστά παράπτωμα-αδίκημα. Θα
παρακάμψω το ηθικό σκέλος, κυρίως διότι αισθάνομαι βαθύτατα
συμπλεγματικός απέναντι σας, όντας κοινωνός και φορέας των ιδιότροπων
«κυρίαρχων αντιλήψεων» και της ανάλογης συνειδησιακής ηθικής που τις
συνοδεύει. Αντίθετα θα ρωτήσω αν πράγματι είναι και ο νόμος
«κομπλεξικός». Μήπως η προάσπιση της καλής πίστης, του δημοσίου
συμφέροντος, της τιμής, της υπόληψης και της αξιοπρέπειας, inter alia,
κάποιου- το όνομα του οποίου κάποιος άλλος ψευδώς οικειοποιείται-
συνιστούν κυρίαρχες αντιλήψεις μιας πρωτόγονης κοινωνίας; Από τα λίγα
νομικά που τυχαίνει (ελέω σπουδών και ιδιότητας) να γνωρίζω, δύναμαι να
ισχυριστώ πως αποτελούν έννομα αγαθά τα οποία ο πολίτης δύναται και
οφείλει να υπεραμύνεται όταν βάλλονται. Είναι οξύμωρο λοιπόν η
ταυτοπροσωπία, από την μία να αποτελεί έννομο αγαθό για το άτομο αλλά
από την άλλη να συνιστά «κυρίαρχη αντίληψη μιας πρωτόγονης κοινωνίας»
όταν αφορά το έθνος.
Η αντίφαση προφανής αλλά οι κονκουϊσταδόρες του Τάκη Μίχα θυμήθηκαν την
Ποκαχόντας, τους Ζουλού, τους ανθρωπολόγους και (φυσικά) τους ψυχίατρους
μήπως και αποπροσανατολίσουν κάπως κανέναν περιπλανώμενο σύρριζα (ή
ΣΥΡΙΖΑ) στο γήλοφο της ψευδοπροόδου μεταξύ του ποταμού και του ελαιώνα.
Ανακάλεσα λοιπόν την ιστορία της Ποκαχόντας ενώ θυμήθηκα επίσης και τον
Βρετανό κονκουισταδόρο Τζών Σμίθ με τον οποίο η Ποκαχόντας ερωτεύτηκε
περίπου όσο ο Μίχας τον «δυστυχή» Μαθιου Νίμιτς. Όμως η αλήθεια,
αδίστακτη εκ φύσεως, έχει τρόπο να εκδικείται αυτούς που την διαστρέφουν
και το πράττει μόνο και μόνο επειδή υπάρχει.
Ανακαλώντας την ταινία του Ντίσνεϋ, ενστικτωδώς λησμόνησα τους Ζουλού,
τους Μαορί και κάθε λογής τριτοκοσμικό με τον οποίο «ακομπλεξάριστος και
κούλ» οφείλω να συγκρίνομαι προκειμένου να αποβάλλω «τις κυρίαρχες
αντιλήψεις της πρωτόγονης κοινωνίας μου». Εκ παραδρομής δε της
εθνικότητας του Τζών Σμίθ (Βρετανός) αντιλήφθηκα πως τα ισχυρά Δυτικά
έθνη πρέπει να είναι βαθύτατα κομπλεξικά: Αλλιώς δεν εξηγείται η υποβολή
αρνησικυρίας από τον Ντε Γκώλ κατά της ένταξης της Αγγλίας στην (τότε)
ΕΟΚ λόγω του ονόματος «Μεγάλη Βρετανία» που ταυτίζεται με την ονομασία
της Γαλλικής Βρετάνης.
Και εκεί ακριβώς κατάλαβα πως Τάκης Μίχας έσφαλε μόνο σε ένα σημείο:
Μπέρδεψε την Ποκαχόντας με την Ωραία Κοιμωμένη, με εκείνη θα συνέφερε
πιο πολύ να προσιδιάζουμε, όχι τόσο στην ομορφιά ή στα πλούτη. Σίγουρα
όμως στον ύπνο.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΩΝ (ΔΙ.Ε.ΣΥ) : www.syntiritikoi.gr
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/11014, Ἀντίβαρο
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/11014, Ἀντίβαρο
15130_43a47f138d7d01fa211e1febaa35f347
Του Γιώργου Μακρή
Μία απάντηση στο “πόνημα” του Τάκη Μίχα εδώ
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=35123
(περισσότερο) Αλγεινή (και λιγότερο) εντύπωση μου προξένησε η ανάγνωση
του δημοσιεύματος του Τάκη Μίχα υπό τον τίτλο «Η Ποκαχόντας και η
Μακεδονία». Το εν λόγω πόνημα επικεντρώνεται στην υποτιθέμενη «δυσκολία»
(!) που αντιμετωπίζει ο Μάθιου Νίμιτς στις διμερείς διαπραγματεύσεις
μεταξύ του κρατικού μορφώματος πέριξ της πόλης των Σκοπίων και της
Ελλάδας.
¨Όχι δεν είναι μόνο η αναφορά της γείτονος με την πλαστογραφική της
ονομασία που ερεθίζει τα πατριωτικά αντανακλαστικά κάθε Έλληνα πολίτη,
είναι (κυρίως) η χοντροκομένη και υστερόβουλη επίθεση στην ιστορική
μνήμη που συντελείται. Δεν είναι απλά μια (ακόμη) προδοσία των εθνικών
θέσεων εκ των έσω, είναι άσκηση στυγνής ιδεολογικής τρομοκρατίας και
ποδηγέτησης. Η αστυνομία σκέψης είναι ήδη εδώ: σε αντιλαμβάνεται ως
ιθαγενή και σου προσφέρει «νερό της φωτιάς» για να ξεχάσεις και
«καθρεφτάκια» για να ξεχαστείς.
Να ξεχάσεις τον Δραγούμη και τον Μελά. Να ξεχάσεις πως εσύ ο ίδιος
–σύσσωμος ως πανεθνικό κίνημα Νέμεσης- φώναξες το 92 «όχι». Μα πιο πολύ…
Να ξεχαστείς χαζεύοντας την (με το ζόρι) «ευδαιμονία» σου στον μαγικό
καθρέφτη της προόδου. Μόνο που ο καθρέφτης αυτός λειτουργεί
παραμορφωτικά: η ηθική αντανακλάται ως οπισθοδρομική και η παράδοση ως
εγγενής πρωτογονισμός μιας κοινωνίας (σχεδόν) σε αποσύνθεση. Και τί
λοιπόν μένει για τους δυστυχείς «Έλληνες των Σπηλαίων» παρά παθητικά και
μοιρολατρικά να αποδεχτούν την ιστορική πλαστοπροσωπία στο όνομα ενός
(δήθεν) «ακομπλεξάριστου στρουθοκαμηλισμού» όπου το πρόβλημα, παύει να
είναι πρόβλημα απλά και μόνον επειδή πάψαμε να το αντιλαμβανόμαστε έτσι.
Ο επαρχιωτισμός σε όλο του μεγαλείο δηλαδή…
(περίπου) Ως σύγχρονος Κορτέζ μαζί με τους ιδεολογικούς
«συν-κονκουισταδόρες» και αρματωμένος με πολλή πολιτική ορθότητα και
εμφανώς λιγότερο ρεαλισμό περι της διεθνούς πολιτικής και επιχειρήματα, ο
Τάκης Μίχας επιχειρεί ρεσάλτο στο τελευταίο εθνικό μας καύχημα (αν
πράγματι δύναται να θεωρηθεί καύχημα κάτι τόσο αυτονόητο), ήτοι την
παραδοχή του Πρωθυπουργού περί μη ύπαρξης «μακεδονικής» (σίκ!) γλώσσας.
Ενοχλήθηκε σφόδρα λοιπόν ο κύριος Μίχας σε σημείο να εξανίσταται για το
«πόσο δύσκολο είναι για τον Μάθιου Νίμιτς να γεφυρώσει το χάσμα»
αναφορικά με το όνομα του γειτονικού κρατιδίου της «Δημοκρατίας της
Μακεδονίας» και της «άλλης χώρας, της Ελλάδας» που «ζητά την αλλαγή
του». Μάλιστα!
Με λίγα λόγια δηλαδή, ένα νεοσύστατο κράτος που έως το τέλος του Β’ Π.Π.
δεν είχε καμία εθνική αυτοσυνειδησία και ονομάζετο «Βαρδάσκα», σήμερα
…«εμποδίζεται» από τον «κομπλεξικό» γαλανόλευκο γείτονα του που τολμά
αξιώνει το όνομα της πατρώας γης του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου ως
Ελληνικής προελεύσεως. Αμετροέπεια θα πει κανείς, αφού ο Αριστοτέλης στα
σλάβικα έγραψε (!). Τι κι αν γνωρίζουμε πως οι Μακεδόνες ήταν Ελληνικό
φύλλο που εξακτίνωσε τον ορθό λόγο στη βάρβαρη ανατολή των Σατραπειών;
Κανένα «κόμπλεξ» -κανένα σύνδρομο κτητικότητας- δεν διακατέχει τον κ.
Μίχα. «Το όνομα του δεν είναι η ψυχή του», όπως διατείνεται
ειρωνευόμενος τον «Έλληνα φύλαρχο». Τέτοια πράγματα «είναι η κυρίαρχη
αντίληψη μεταξύ πολλών προτόγονων κοινωνιών».
Εδώ όμως θα τα χαλάσουμε (Τάκη Μίχα του Protagon) γιατί (ηθικά και
νομικά) η χρήση ενός ψεύτικου ονόματος συνιστά παράπτωμα-αδίκημα. Θα
παρακάμψω το ηθικό σκέλος, κυρίως διότι αισθάνομαι βαθύτατα
συμπλεγματικός απέναντι σας, όντας κοινωνός και φορέας των ιδιότροπων
«κυρίαρχων αντιλήψεων» και της ανάλογης συνειδησιακής ηθικής που τις
συνοδεύει. Αντίθετα θα ρωτήσω αν πράγματι είναι και ο νόμος
«κομπλεξικός». Μήπως η προάσπιση της καλής πίστης, του δημοσίου
συμφέροντος, της τιμής, της υπόληψης και της αξιοπρέπειας, inter alia,
κάποιου- το όνομα του οποίου κάποιος άλλος ψευδώς οικειοποιείται-
συνιστούν κυρίαρχες αντιλήψεις μιας πρωτόγονης κοινωνίας; Από τα λίγα
νομικά που τυχαίνει (ελέω σπουδών και ιδιότητας) να γνωρίζω, δύναμαι να
ισχυριστώ πως αποτελούν έννομα αγαθά τα οποία ο πολίτης δύναται και
οφείλει να υπεραμύνεται όταν βάλλονται. Είναι οξύμωρο λοιπόν η
ταυτοπροσωπία, από την μία να αποτελεί έννομο αγαθό για το άτομο αλλά
από την άλλη να συνιστά «κυρίαρχη αντίληψη μιας πρωτόγονης κοινωνίας»
όταν αφορά το έθνος.
Η αντίφαση προφανής αλλά οι κονκουϊσταδόρες του Τάκη Μίχα θυμήθηκαν την
Ποκαχόντας, τους Ζουλού, τους ανθρωπολόγους και (φυσικά) τους ψυχίατρους
μήπως και αποπροσανατολίσουν κάπως κανέναν περιπλανώμενο σύρριζα (ή
ΣΥΡΙΖΑ) στο γήλοφο της ψευδοπροόδου μεταξύ του ποταμού και του ελαιώνα.
Ανακάλεσα λοιπόν την ιστορία της Ποκαχόντας ενώ θυμήθηκα επίσης και τον
Βρετανό κονκουισταδόρο Τζών Σμίθ με τον οποίο η Ποκαχόντας ερωτεύτηκε
περίπου όσο ο Μίχας τον «δυστυχή» Μαθιου Νίμιτς. Όμως η αλήθεια,
αδίστακτη εκ φύσεως, έχει τρόπο να εκδικείται αυτούς που την διαστρέφουν
και το πράττει μόνο και μόνο επειδή υπάρχει.
Ανακαλώντας την ταινία του Ντίσνεϋ, ενστικτωδώς λησμόνησα τους Ζουλού,
τους Μαορί και κάθε λογής τριτοκοσμικό με τον οποίο «ακομπλεξάριστος και
κούλ» οφείλω να συγκρίνομαι προκειμένου να αποβάλλω «τις κυρίαρχες
αντιλήψεις της πρωτόγονης κοινωνίας μου». Εκ παραδρομής δε της
εθνικότητας του Τζών Σμίθ (Βρετανός) αντιλήφθηκα πως τα ισχυρά Δυτικά
έθνη πρέπει να είναι βαθύτατα κομπλεξικά: Αλλιώς δεν εξηγείται η υποβολή
αρνησικυρίας από τον Ντε Γκώλ κατά της ένταξης της Αγγλίας στην (τότε)
ΕΟΚ λόγω του ονόματος «Μεγάλη Βρετανία» που ταυτίζεται με την ονομασία
της Γαλλικής Βρετάνης.
Και εκεί ακριβώς κατάλαβα πως Τάκης Μίχας έσφαλε μόνο σε ένα σημείο:
Μπέρδεψε την Ποκαχόντας με την Ωραία Κοιμωμένη, με εκείνη θα συνέφερε
πιο πολύ να προσιδιάζουμε, όχι τόσο στην ομορφιά ή στα πλούτη. Σίγουρα
όμως στον ύπνο.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΩΝ (ΔΙ.Ε.ΣΥ) : www.syntiritikoi.gr
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/11014, Ἀντίβαρο
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/11014, Ἀντίβαρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου