Για πάντα έχουν χαθεί επαγγέλματα που άκμαζαν παλιότερα στην Ήπειρο!!!

Για πάντα έχουν χαθεί επαγγέλματα που άκμαζαν παλιότερα στην Ήπειρο, τα οποία είχαν την πινελιά, το γούστο και τη σφραγίδα του επαγγελματία. Επαγγέλματα, που η πρόοδος και η πάροδος του χρόνου τα κατήργησε. Έμεινε, όμως, ζωντανή ως τις ημέρες μας, η παραδοσιακή «οσμή» τους, θυμίζοντας την Ήπειρο του χθες που έφυγε πια ανεπιστρεπτί.Σε περίπτωση, που μας ρωτήσετε να σας πούμε αν η Ήπειρος του σήμερα είναι καλύτερη, δεν μπορούμε να σας δώσουμε σίγουρη απάντηση! Άλλωστε, το θέμα είναι πολύπλευρο και η μονόπλευρή ματιά ενδεχομένως να μην οδηγεί σε ορθά συμπεράσματα. Θα ανατρέξουμε λοιπόν στη μνήμη να θυμίσουμε μερικά και όχι όλα από τα επαγγέλματα του παρελθόντος, προσπαθώντας να διασώσουμε έτσι ένα κομμάτι από τη χρησιμότητα και τη γοητεία τους.

Με τα άλογα
Πόσοι νεότεροι γνωρίζουν την έκφραση «το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη»; Ο αγωγιάτης με άλογα, κυρίως με μουλάρια, μετέφερε εμπορεύματα και ταξιδιώτες, μέσα σε αντίξοες συνθήκες. Οι άνθρωποι αυτοί κουβαλούσαν μεγάλες ποσότητες εμπορευμάτων σε κακοτράχαλα μονοπάτια ή μέσα από ποτάμια με κίνδυνο της ζωής τους.

Κασσίτερος στο σκεύος

Ο γανωτής γάνωνε τα οικιακά σκεύη (μπρίκια, κατσαρόλες, μαστραπάδες κ.λπ.), δηλαδή περνούσε στην επιφάνειά της κασσίτερο. Αφού τα καθάριζε, τα άλειβε με τριμμένο κεραμίδι, τα έβαζε πάνω στη φωτιά περνώντας τα με χλωριούχο αμμώνιο και, εν τέλει, τα σκούπιζε με καθαρό βαμβάκι, ώστε να γυαλίζουν. Γνωστοί και επιτυχημένοι, σ' όλη την Ελλάδα, ήταν οι καλαντζήδες, όπως λέγονταν οι γανωτές, από τα ορεινά χωριά των Φιλιατών Θεσπρωτίας.

Από χωριό σε χωριό
Ο πραματευτής - γυρολόγος, ήταν, ας επιτραπεί η υπερβολή, το μετακινούμενο «πολυκατάστασημα» του παρελθόντος. Γυρνούσαν από χωριό σε χωριό και από γειτονιά σε γειτονιά, πουλώντας στον κόσμο διάφορα μικροπράγματα.

Για καλάθια…
Το επάγγελμα του καλαθά ή καλαθοποιού ήταν πολύ διαδεδομένο λίγες δεκαετίες πριν. Τις πρώτες ύλες των καλαθάδων αποτελούσαν λυγαριές, καλάμια, μυρτιές (μυρσίνες), βούρλα, σχίνοι, σφένδαμνοι και ασφάκες. Η κοπή τους γίνονταν την άνοιξη ή στα τέλη Σεπτεμβρίου.

Έφτιαχνε καρέκλες
Ο καρεκλάς ανήκε στην περίοδο εκείνη που το πλαστικό δεν κυριαρχούσε στη ζωή μας, αλλά στις αυλές των σπιτιών, καθώς και μέσα σ' αυτά έβλεπε κανείς παραδοσιακές ψάθινες καρέκλες. Όταν δεν πήγαιναν οι νοικοκυραίοι στον καρεκλά, πήγαινε αυτός στο σπίτι, και καθισμένος σε σκαμνάκι επιδιόρθωνε τις χαλασμένες καρέκλες.

Ύπνος και φαγητό
O χανιτζής, ήταν ιδιοκτήτης του πανδοχείου, το οποίο ονομάζονταν χάνι και είχε πάρει την ονομασία του από την περσική λέξη «χαν», που σημαίνει ξενώνας. Το επάγγελμα του χανιτζή διασώθηκε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Τα χάνια βρίσκονταν κυρίως σε απομακρυσμένες περιοχές αλλά και μέσα σε πόλεις. Περίφημα ήταν αυτά των Ιωαννίνων! Έδιναν στέγη, τροφή και διανυκτέρευση στους ταξιδιώτες και στα ζώα τους.

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ
http://www.epirusgate.blogspot.gr/2014/07/blog-post_9501.html