Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

«Κύριε, αυτός είμαι, έτσι είναι η ψυχή μου, αυτή είναι, δέξου την επιστροφή μου, τη μετάνοιά μου και συγχώρεσέ με»



Σήμερα, αγαπητέ μου, αισθάνομαι ότι θα πούμε πολύ σημαντικά πράγματα. Και τα λέω «σημαντικά», γιατί είναι βγαλμένα απ' τον δικό σου καημό και τον δικό σου πόνο. Η καρδιά σου αυτό μου λέει συνέχεια. Τόσα γράμματα που κατά καιρούς έρχονται αυτό υπογραμμίζουν. Όλα αυτά τα γράμματα και οι επιστολές δίνουν μια σταθερή εντύπωση στην καρδιά μου. Αισθάνομαι, δηλαδή, ότι εσύ -μα και πολλοί άνθρωποι- πνίγεσαι από πάρα πολλές ενοχές. Αισθάνεσαι πολύ φορτωμένος. Νιώθεις πνιγμό και καταπίεση. Δεν νιώθεις εσωτερικά την ελευθερία της άφεσης που μας δίνει ο Χριστός. Αισθάνομαι ότι τις πιο πολλές φορές απευθύνομαι σε ανθρώπους που δεν έχουν αισθανθεί ακριβώς αυτή την άνεση που δίνει ο Χριστός στην καρδιά μας.

Λέμε συνέχεια ότι είμαστε παιδιά του Θεού. Λέμε συνέχεια ότι ο Χριστός μας ήρθε στον κόσμο για να μας σώσει. Να μας λυτρώσει. Να σταυρωθεί για εμάς. Να συγχωρέσει όλες τις αμαρτίες μας. Πιστεύουμε θεωρητικά ότι χάρη σε αυτή τη θυσία του Χριστού όλοι εμείς, τα παιδιά Του, όλος ο κόσμος, όλη η ανθρωπότητα, όλα τα σύμπαντα έχουν πλέον ανακαινιστεί και έχουν γίνει καινούργια. Και ότι όποιος είναι κοντά στον Χριστό είναι καινούργια κτίση. «Ει τις εν Χριστώ, καινή κτίσις».

Ολα είναι καινούργια. Είσαι αναγεννημένος άνθρωπος. Δέχεσαι το πανάγιο Αίμα και το πανάγιο Σώμα του Κυρίου. Κοινωνάς. Εξομολογείσαι. Συμμετέχεις στα μυστήρια της Εκκλησίας. Δέχεσαι την ευχή του πνευματικού σου, τη συγχωρητική ευχή. Σε κάθε θεία λειτουργία παρακαλάς τον Χριστό να σε συγχωρέσει, «συγγνώμην και άφεσιν των αμαρτιών και των πλημμελημάτων ημών παρά του Κυρίου αιτησώμεθα». Ζητάς αυτή την άφεση και η Εκκλησία σού τη δίνει. Ο Χριστός σού προσφέρει αυτή την άφεση και ακριβώς ένας από τους βασικούς καρπούς και σκοπούς της θείας κοινωνίας είναι και αυτός: η άφεση, η συμφιλίωση. «Σώμα και Αίμα Χριστού εις άφεσιν σου αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».

Κι όμως. Αισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα σου και πνίγεσαι. Αισθάνομαι ότι, παρά τα τόσα όμορφα που λέμε ότι πιστεύουμε, εντούτοις δεν αισθάνεσαι ακόμα συγχωρημένος και συγχωρημένη από τον Θεό. Αυτό, τουλάχιστον, φαίνεται στο πρόσωπό σου. Φαίνεται από τη μιζέρια που σε διακρίνει. Φαίνεται στην γκρίνια σου. Στο παραπονεμένο πρόσωπό σου. Ολα αυτά δείχνουν ότι υποφέρεις ακόμα από ενοχές και τύψεις που σε πνίγουν. Ενοχές που κρατούν για πάντα και δεν σβήνουν ποτέ. Οταν σε γνωρίζω από κοντά, βλέπω ότι δεν υποφέρεις για λίγο από ενοχές και καταπίεση. Αν το ψυχικό σου βάρος ήταν για δυο λεπτά, θα έλεγα «εντάξει, ο άνθρωπος θα το ξεπεράσει, θα ηρεμήσει, θα νιώσει την άφεση του Χριστού σύντομα πάλι».

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που είναι μονίμως έτσι. Μήπως είσαι κι εσύ από αυτούς; Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι νιώθουν διαρκώς τόσο άσχημα και υποφέρουν. Οι δικαιολογίες που προβάλλουν είναι «υποφέρω διότι έχω ελαττώματα», «νιώθω άσχημα, διότι έχω αδυναμίες», «είμαι χάλια, διότι κάνω λάθη, απροσεξίες». Μα πάντα θα κάνεις! Και πάντα θα επιστρέφεις. Και με αυτογνωσία, ταπείνωση και απλότητα θα πηγαίνεις πάλι στον Χριστό, θα παραδέχεσαι ότι «Κύριε, αυτός είμαι, έτσι είναι η ψυχή μου, αυτή είναι, δέξου την επιστροφή μου, τη μετάνοιά μου και συγχώρεσέ με».

Από το υπό έκδοση βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Αθέατα περάσματα»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου