Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

«ΚΑΤΑΣΤΙΚΤΟΣ ΤΟΙΣ ΜΩΛΩΨΙ»- Σταυροαναστάσιμος πολιτισμός



«Κατάστικτος τοῖς μώλωψι…»
Ἐπιστολὴ τοῦ Σπύρου Μπαζίνα
– Καθηγητοῦ Νομικῆς, Βιέννη
στὴν ἐφημ. «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 23.11.2016

Κύριε διευθυντὰ
. Ὅπως εἶναι γνωστό, ὡς λαὸς ἐξ ἰδιοσυγκρασίας ρέπουμε πρὸς τὴν ὑπερβολή. Ὅταν τὰ πράγματα μᾶς πᾶνε καλά, ὑπερβάλλουμε πρὸς τὰ πάνω καὶ γινόμαστε ἀπρόσεχτοι καὶ ἀλαζονικοί. Καὶ ὅταν δὲν μᾶς πᾶνε καλά, ὑπερβάλλουμε πρὸς τὰ κάτω καὶ μᾶς πιάνει ἡ ἀπαισιοδοξία. Ἐπειδὴ αὐτὴ τὴν ἐποχὴ τὰ πράγματα μᾶς πᾶνε πολὺ ἄσχημα, κινδυνεύει νὰ μᾶς καταβάλει ἡ ἀπελπισία. Ἐπιτρέψτε μου, λοιπόν, νὰ πῶ δύο λόγια ποὺ μποροῦν ἴσως νὰ ἐμπνεύσουν κάποια αἰσιοδοξία καὶ νὰ δείξουν τὸ φῶς στὴν ἄκρη τοῦ τοῦνελ (ποὺ δὲν θὰ εἶναι τὸ τρένο ποὺ ἔρχεται)! Πρόσφατα, εἶχα τὴν τιμὴ καὶ τὴ χαρὰ νὰ πραγματοποιήσω ὡς προσκεκλημένος δύο ὁμιλίες στὴ Νομικὴ Ἀθηνῶν. Ὅπως εἶπα στοὺς φοιτητές, φοιτοῦν σὲ μία ἀπὸ τὶς καλύτερες νομικὲς σχολὲς στὸν κόσμο, πράγμα ποὺ φαίνεται στὴ διεθνῆ ἀναγνώριση καὶ ἐπιτυχία τῶν ἀποφοίτων της. Μὲ ὑπερηφάνεια διαπίστωσα πόσο ἐνήμεροι εἶναι οἱ συνάδελφοι στὴ Νομικὴ Ἀθηνῶν γιὰ τὶς διεθνεῖς ἐξελίξεις στὸν τομέα τους, ἀλλὰ καὶ πόσο καλὰ προετοιμασμένοι εἶναι οἱ φοιτητές. Στὴ θρυλικὴ δὲ αἴθουσα Σαριπόλων, ὅπου δίδαξαν μεγάλες φυσιογνωμίες τῆς νομικῆς μας ἐπιστήμης, εἶδα μὲ χαρὰ πρόσωπα νεανικά, καθαρά, γεμάτα ἐνδιαφέρον καὶ ἐλπίδα. Τὸ συμπέρασμα εἶναι ἀβίαστο. Τὸ ἐχέγγυο τοῦ μέλλοντος τῆς χώρας μaς εἶναι τὰ νιάτα καὶ ἡ παιδεία μας, ὁ πολιτισμός μας. Λοιπόν, τὴν παιδεία μας, τὸν πολιτισμό μας, καὶ τὰ μάτια μας!
. Ἀλλὰ ποιά παιδεία, ποιόν πολιτισμό, αὐτὸν ποὺ μυρίζει θάνατο ἢ αὐτὸν ποὺ μοσχοβολάει ζωή; Καθημερινά, μὲ τὸν πόνο, ποὺ ἔβλεπα γύρω μου στὴν Ἀθήνα, μοῦ ἐρχόταν στὸν νοῦ τὸ Καζαντζάκειο: «Νίκησα; Νικήθηκα; Τοῦτο μονάχα ξέρω: Εἶμαι γεμάτος πληγὲς καὶ στέκομαι ὄρθιος». Ἀλλὰ ὁ νοῦς μου δὲν χώραγε τὴ συνέχεια αὐτῆς τῆς ρήσης: «Δὲν ἐλπίζω τίποτα, δὲν φοβοῦμαι τίποτα, εἶμαι λέφτερος». Πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι κανεὶς ἐλεύθερος, ἂν δὲν ἐλπίζει, ἂν δὲν φοβᾶται τίποτα, ὅταν ὑπόκειται στὸν ζόφο τοῦ θανάτου, ἐκτὸς βέβαια ἂν εἶναι Θεὸς ἢ ἄψυχο ζῶο, καὶ ὄχι «ζῶον τῇ πρὸς Θεὸν νεύσει θεούμενον»; Τὴν ἀπάντηση τὴ δίνει ἡ Γ´ Ὠδὴ ἀπὸ τὸν Κανόνα τοῦ Ἐπιταφίου Θρήνου: «Κατάστικτος τοῖς μώλωψι καὶ πανσθενουργός». Ἔτσι εἶναι ὁ Ἕλληνας καὶ ὁ πολιτισμὸς τοῦ σήμερα: γεμάτος μώλωπες ἀπὸ τὰ κτυπήματα καί, ἐν τούτοις, πηγὴ κάθε δύναμης, ὅπως ὁ Κύριος καὶ Θεός του. Τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ τὸν καταβάλει, οὔτε αὐτὸς ὁ θάνατος. Ἀκριβῶς γιατί ἀκουμπάει στὸν ζωοοποιὸ τάφο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀνάσταση. Αὐτὸ τὸν σταυροαναστάσιμο πολιτισμὸ ὀφείλουμε λοιπὸν νὰ φυλάξουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, γιὰ χάρη μας καὶ γιὰ χάρη τοῦ κόσμου ὅλου. Τὸ μόνο ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε εἶναι νὰ μὴν ἀφήσουμε τὴν καρδιά μας νὰ σκληρύνει «ἐν τῷ παραπικρασμῷ κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ πειρασμοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ», ἀλλὰ νὰ τὴ βοηθήσουμε νὰ κάνει τὸ σωστὸ κλίκ, καὶ νὰ πεῖ ὡς ὁ πονεμένος πατέρας: «πιστεύω, Κύριε, βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ», καὶ ὡς ὁ ἅγιος ληστής: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου»!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου