Η κατά Θεόν λύπη, είναι χαρά, με το να βλέπεις τον εαυτό σου να παραμένει στο θέλημα του Θεού.
Εκείνος δε που σου ψιθυρίζει:
– που έχεις να πας, για να γλυτώσεις; δεν υπάρχει μετάνοια,
είναι αντίπαλος και τα κάνει αυτά, έως ότου κατορθώσει να πείσει τον άνθρωπο να αφήσει την εγκράτεια.
Η κατά Θεόν λύπη δεν επιτίθεται εναντίον του ανθρώπου, αλλά του λέει με γλυκύτητα:
– μη φοβάσαι έλα πάλι, επανάλαβε την προσπάθεια της αρετής, διότι γνωρίζει, ότι ο άνθρωπος είναι αδύνατος και τον ενδυναμώνει.
Τους λογισμούς σου να τους αντιμετωπίζεις με συνετή και γενναία καρδιά, χωρίς να τους φοβάσαι, και τότε οι λογισμοί σου θα γίνουν ελαφρότεροι, διότι αυτός που φοβάται τους λογισμούς παραλύει από το βάρος τους. Αυτή είναι η δύναμη όσων θέλουν να αποκτήσουν τις αρετές εάν δηλαδή περιπέσουν, ως άνθρωποι, σε σφάλματα, να μη μικροψυχήσουν, αλλά πάλι να φροντίσουν, διά της μετανοίας, να διορθωθούν.
Η δε αγαθότητα και μακροθυμία του Θεού συνίσταται σε τούτο, ότι δηλαδή οποιαδήποτε ώρα και εάν επιστρέψει ο άνθρωπος από τις αμαρτίες του, ο Θεός τον υποδέχεται με χαρά και δεν του καταλογίζει τα προηγούμενα αμαρτήματα, όπως αναφέρεται στην παραβολή του Ασώτου Υιού (Λουκ. ιε’, 11 – 32). Σ’ αυτή την παραβολή, ως γνωστόν, δίνεται παραστατικά η εικόνα της Μετανοίας. Ο άσωτος μόλις μετανόησε, άφησε την τροφή των χοίρων, τα σαρκικά του θελήματα, και γύρισε ταπεινωμένος προς τον πατέρα του. Γι’ αυτό και ο πατέρας του τον υποδέχθηκε και διέταξε αμέσως να του δοθεί η στολή της αγνότητας και ο αρραβώνας της υιοθεσίας, τον οποίο χαρίζει το Άγιο Πνεύμα.
Ας μη λησμονούμε ότι ο Δεσπότης μας είναι ελεήμων, και θέλει να επιστρέψει ο άνθρωπος σε μετάνοια, όπως ο ίδιος είπε στο ιερό Ευαγγέλιο: «Αλήθεια σας λέω, ότι γίνεται χαρά στον ουρανό, όταν και ένας μόνον αμαρτωλός μετανοήσει [λέγω ὑμῖν ὅτι οὕτω χαρὰ ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι]» (Λουκ. ιε’, 7).
Εφ’ όσον λοιπόν, αδελφοί μου, έχουμε στην διάθεση μας το άπειρο Του έλεος και τον πλούτο των οικτιρμών Του, ας επιστρέψουμε με όλη μας την καρδιά προς Αυτόν και Αυτός θα μας δεχθεί φιλανθρώπως και θα μας καταστήσει κοινωνούς της αιώνιας ζωής. Αφού επιστρέψεις λοιπόν, διά της μετανοίας, προς τον Θεό, να ελέγχεις την καρδιά σου, μήπως περιπέσεις σε ακηδία σκεπτόμενος:
– πως μπορώ εγώ ένας αμαρτωλός άνθρωπος να διαφυλάξω όλες τις αρετές;
Άλλωστε η μετάνοια δεν στο απαιτεί αυτό. Διότι όταν ένας αμαρτωλός άνθρωπος επιστρέψει στον Θεό εγκαταλείποντας τις αμαρτίες του, αμέσως η μετάνοιά του (σαν μητέρα) τον αναγεννά και σαν να είναι νήπιο, του παρέχει γάλα από τους μαστούς της και τον ανατρέφει, όπως μία φιλόστοργη μητέρα το παιδί της. Όσο χρόνο λοιπόν το βρέφος βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας του, ανά πάσα στιγμή το προφυλάσσει από κάθε κίνδυνο εκ του πονηρού. Όταν δε το βρέφος κλάψει, τότε η μητέρα φιλόστοργα του προσφέρει τον μαστό της. Κατόπιν το ραπίζει ελαφριά σιγά σιγά, ανάλογα με την αντοχή του, διά να το εκφοβίσει και να δεχθεί το γάλα και να μη έχει αυθάδη καρδιά. Εάν όμως συνεχίσει το βρέφος να κλαίει, τότε η μητέρα ανησυχεί και λυπάται κατάκαρδα το παιδάκι της, διότι προέρχεται από τα σπλάγχνα της: το παρακαλάει, το φιλάει, το περιποιείται, μέχρις ότου δεχθεί τον μαστό της, για να θηλάσει.
Εάν στο μικρό αυτό βρέφος επιδειχθεί, ή χρυσός, ή άργυρος, ή μαργαριτάρια, ή οποιοδήποτε αντικείμενο από τον υλικό αυτό κόσμο, τα παρατηρεί με μία απονήρευτη περιέργεια, ευρισκόμενο όμως στην μητρική αγκαλιά, αδιαφορεί για όλα, για να γευθεί τον μητρικό μαστό.
Το βρέφος αυτό δεν το μαλώνει ο πατέρας του, γιατί δεν εργάζεται, ή γιατί δεν πηγαίνει στον πόλεμο εναντίον των εχθρών του, διότι γνωρίζει ότι είναι μικρό και δεν έχει δύναμη. Έχει μεν πόδια, αλλά δεν είναι δυνατόν να στηριχτούν για να βαδίσουν. Έχει χέρια, αλλά δεν μπορούν να κρατήσουν τα πολεμικά όπλα. Οι γονείς λοιπόν του βρέφους μακροθυμούν απέναντι του, έως ότου να μεγαλώσει.
Όταν λοιπόν το μικρό αυτό βρέφος μεγαλώσει λίγο και γίνει παιδί, εάν τυχόν θελήσει και παλέψει με κάποιον άλλο, και εκείνος το ρίξει κάτω κατά την πάλη, δεν θυμώνει ο πατέρας εναντίον του παιδιού του, διότι γνωρίζει ότι είναι ακόμη μικρό. Όταν όμως πλέον το παιδί ανδρωθεί, τότε εκδηλώνεται το ενδιαφέρον του, εάν εχθρεύεται τους εχθρούς του πατέρα του (και τους αντιμετωπίζει). Τότε και ο πατέρας του εμπιστεύεται όλα τα υπάρχοντα του διότι είναι πλέον ο γιος του ικανός.
Εάν όμως το παιδί αυτό, για το οποίο τόσους κόπους κατέβαλαν οι γονείς του, όταν θα μεγαλώσει, γίνει ένας διεφθαρμένος άνθρωπος και μισήσει τους γονείς του και δεν υπακούσει στην ευγένεια τους και γίνει φίλος με τους εχθρούς τους, τότε πλέον και οι γονείς του αφαιρούν την ευσπλαχνία τους, το διώχνουν απ’ το σπίτι τους και το αποκληρώνουν.
Και εμείς λοιπόν, αδελφοί μου, ας φροντίσουμε να παραμείνουμε υπό την σκέπη της μετανοίας και να δεχόμαστε το γάλα από τους μαστούς της, για να μας αναθρέψει (και να μας καταστήσει αγίους και ενάρετους).
Ας υποφέρουμε τον ζυγό της, που μας διαπαιδαγωγεί, έως ότου αναγεννηθούμε, με την βοήθεια της άνωθεν Χάριτος (και εδραιωθούμε) στο θέλημα του Θεού, γινόμενοι τέλειοι άνδρες φθάνοντας στο μέτρο ηλικίας του πληρώματος του Χριστού [μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ] (Εφ. δ’, 13).
Μπορείτε να διαβάσετε τον υπόλοιπο Τόμο εδώ : Ευεργετινός. Τόμος Πρώτος
ή και τους 4 Τόμους εδώ: Ευεργετινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου