Μοναχού Παύλου: Ευεργετινός. Τόμος 1ος. Υπόθεση Α΄. Κανείς δεν πρέπει ποτέ να απελπίζεται, έστω και αν διέπραξε πολλές αμαρτίες, αλλά να ελπίζει, ότι δια της μετανοίας θα σωθεί. Αφήγηση ς΄: Περί του Οσίου Παύλου του απλού, ο οποίος ήταν μαθητής του Μεγάλου Αντωνίου.

Οι πατέρες διηγήθηκαν το εξής χαρακτηριστικό περιστατικό, από τον βίο του Μακαρίου Παύλου. Κάποτε ο Παύλος ο απλούς ήλθε στο Μοναστήρι, για να επισκεφθεί και να ωφελήσει τους αδελφούς. Αφού λοιπόν τους χαιρέτησε, πήγε μαζί τους στην Εκκλησία, για την καθιερωμένη ακολουθία. Στάθηκε δε στην θύρα του Ναού και πρόσεχε, στο πρόσωπο, κάθε ένα από τους εισερχόμενους, για να διαπιστώσει, με ποίαν άραγε ψυχική κατάσταση εισερχόταν στον Ναό, διότι είχε δεχθεί από τον Θεό και αυτό το χάρισμα, να βλέπει, δηλαδή, τον κάθε ένα ποιος ήταν στην ψυχή, όπως εμείς βλέπουμε ο ένας τον άλλο στην εξωτερική όψη. Έβλεπε δε όλους να εισέρχονται στην Εκκλησία με χαρούμενο και λαμπερό πρόσωπο και τον συνοδό τους Άγγελο να χαίρει μαζί τους. Τότε και ο απλούς Παύλος, από την πνευματική αυτή θέα, έχαιρε και αυτός με τους εισερχόμενους και ευχαριστούσε τον Θεό για την ψυχική κατάσταση των Μοναχών.

Σε μια στιγμή βλέπει να εισέρχεται κάποιος, που είχε μαύρο πρόσωπο και σκοτεινιασμένο το σώμα του, γύρω – γύρω τον κρατούσαν σφιχτά δαίμονες, και τον έσερναν με ένα χαλινάρι, με το οποίο τον είχαν δέσει. Ο δε Άγγελος του, τον ακολουθούσε από μακριά σκυθρωπός και κατηφής. Μόλις είδε αυτά ο Γέροντας, δάκρυσε και χτυπώντας με το χέρι το στήθος του κάθισε μπροστά από την Εκκλησία, κλαίγοντας με πόνο για την ψυχική κατάπτωση του αδελφού, τον οποίον είδε σ΄ αυτή την κατάσταση.

Οι αδελφοί του Μοναστηρίου, μόλις αντιλήφθηκαν αυτή την απότομη μεταβολή του απλού Παύλου, και το έντονο και οδυνηρό πένθος του, τον πλησίασαν και τον ρωτούσαν επίμονα για να πληροφορηθούν την αιτία της μεταστροφής του, παρακαλώντας συγχρόνως τον Γέροντα να εισέλθει μαζί τους στην Εκκλησία, για την ακολουθία.

Ο Μακάριος Παύλος τους απομάκρυνε, παρέμεινε έξω από τον Ναό και θρηνολογούσε, για το κατάντημα του αδελφού.

Όταν τελείωσε η ακολουθία άρχισαν πάλι οι αδελφοί να εξέρχονται από το Ναό. Και ο Μακάριος Παύλος, με την σειρά του πάλι και αυτός, άρχισε να παρατηρεί με προσοχή τους εξερχόμενους, επιθυμώντας να μάθει σε ποια ψυχική κατάσταση εξέρχονταν.

Μεταξύ αυτών λοιπόν βλέπει και εκείνον τον άνδρα, ο οποίος προηγουμένως του φάνηκε να εισέρχεται με μαύρο πρόσωπο και σκοτεινιασμένο το σώμα του, περικυκλωμένος από δαίμονες, να εξέρχεται τώρα από τον Ναό με φωτεινό πρόσωπο και ολόλευκο το σώμα. Οι δαίμονες, οι οποίοι προηγουμένως τον περικύκλωναν, τον ακολουθούσαν τώρα από μακρυά, τον δε Άγιο Άγγελο του, είδε να τον ακολουθεί από κοντά και να χαίρει πάρα πολύ, για την μεταστροφή αυτή.

Μόλις είδε αυτό το ανέλπιστo θέαμα ο Μακάριος Παύλος, αναπήδησε από την έκπληξη του. Φώναζε από χαρά και ευλογώντας τον Θεό έλεγε:

– «Ω! πόσο απέραντη είναι η φιλανθρωπία και η αγαθότητα του Θεού».

Τρέχοντας δε ανέβηκε σ’ ένα ψηλό μέρος και απευθυνόμενος προς όλους φώναζε από ενθουσιασμό.

– Ελάτε, να δείτε τα έργα του Θεού, πόσο φοβερά και καταπληκτικά είναι.

Στις φωνές του Οσίου Παύλου όλοι προσέτρεξαν με ενδιαφέρον για να ακούσουν τους λόγους του. Ο Όσιος Παύλος διηγήθηκε, με παραστατικότητα και λεπτομέρεια, όσα είδε κατά την είσοδο και έξοδο εκείνου του αδελφού. Κατόπιν κάλεσε τον αδελφό να ομολογήσει ενώπιον όλων την μεταβολή της ψυχής του.

Εγώ έλεγε, είμαι αμαρτωλός άνθρωπος και έως τώρα ζούσα στην πορνεία και την διαφθορά. Όταν δε προ ολίγου εισήλθα στην Αγία του Θεού Εκκλησία, άκουσα τον προφήτη Ησαΐα, ή μάλλον τον ίδιο τον Θεό να ομιλεί, διά του προφήτου, και να λέει:

– «Λουσθείτε και καθαρισθείτε αφαιρέστε από τις καρδιές σας τις πονηρίες, μάθετε να κάνετε το καλό ενώπιον μου και τότε εγώ, εάν οι αμαρτίαι σας είναι κατακόκκινες (από τις επιθυμίας και τους θυμούς) θα λευκάνω και πάλιν την συνείδηση σας, όπως το χιόνι. Εάν θελήσετε να με ακούσετε θα φάτε τα αγαθά της γης» [λούσασθε καὶ καθαροὶ γίνεσθε, ἀφέλετε τὰς πονηρίας ἀπὸ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπὸ τῶν πονηριῶν ὑμῶν… καὶ ἐὰν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ, ἐὰν δὲ ὦσιν ὡς κόκκινον, ὡς ἔριον λευκανῶ. καὶ ἐὰν θέλητε καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε] (Ησ. α’, 16, 18-20).

Μόλις άκουσα αυτά – συνέχισε ο αδελφός – δοκίμασα βαθύτατη κατάνυξη για την αγαθότητα του Θεού και αναστενάζοντας από τα βάθη της ψυχής μου, είπα προς τον Θεό:

– Δέσποτα Κύριε ο Θεός, ο οποίος ήλθες στον κόσμο για να σώσεις τους αμαρτωλούς, σε παρακαλώ, αυτά που τώρα μόλις υποσχέθηκες στους αμαρτωλούς, δια του προφήτου Σου, εφάρμοσε τα και σε μένα τον αμαρτωλό και ανάξιο. Και εγώ δίνω σε Σένα, που είσαι καρδιογνώστης Θεός, υπόσχεση, ότι θα εγκαταλείψω κάθε παρανομία και αισχρή πράξη, στις οποίες είμουν δούλος, με την βοήθεια δε και την Χάρη Σου δεν θα προσθέσω άλλες αμαρτίας, αλλά θα υπηρετήσω Σε, τον φιλάνθρωπο Δεσπότη μας, με όλη μου την δύναμη. Με αυτές λοιπόν τις σκέψεις και αποφάσεις βγήκα από την Εκκλησία αποφασίζοντας να τις επικυρώσω, με την βοήθεια της εξ ύψους Χάριτος, και με ανάλογα έργα.

2. Ένας Γέροντας είπε· όπως ακριβώς ο κασσίτερος όταν μαυρίσει, λάμπει πάλι αφού καθαρισθεί, έτσι και εκείνοι που πιστεύουν, και εάν ακόμη μαυρίσουν από τις αμαρτίες, λαμπρύνονται και πάλι δια της μετανοίας και εξομολογήσεως. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο και η πίστη παρομοιάστηκε με κασσίτερο.

Μπορείτε να διαβάσετε τον υπόλοιπο Τόμο εδώ : Ευεργετινός. Τόμος Πρώτος ή και τους 4 Τόμους εδώ: Ευεργετινός.

https://greekdownloads.wordpress.com