Σημεία των καιρών και η κατάπτωση του επισκοπικού χαρίσματος

Έχουμε το δικαίωμα να γκρινιάζουμε και να διαμαρτυρόμαστε οι χριστιανοί σήμερα; Σε άλλες εποχές η απάντηση θα ήταν αρνητική. Ήρθε όμως σήμερα να μας απενοχοποιήσει σχετικά ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης που έλεγε ότι σήμερα όποιος δεν μιλάει και δεν αντιστέκεται αμαρτάνει. Διανύουμε, βλέπετε, τα έσχατα χρόνια της ιστορίας – φως φανάρι, πέρα από χιλιαστικές ερμηνείες και παλαιοημερολογίτικους παροξυσμούς – και οι εξελίξεις τρέχουν τόσο γρήγορα και αιφνιδιαστικά που δεν τις προλαβαίνουμε και πολλές φορές δεν τις έχουμε καν φανταστεί.

Η πληθώρα των χαρισματικών Αγίων του 20 αιώνα φάνηκε να χάθηκε απότομα από τα μάτια μας με το τέλος του αιώνα αυτού, άντε και στην πρώτη δεκαετία του 21ου. Να ήταν άραγε τυχαίο; Πιστεύω προσωπικά, όπως και οι περισσότεροι μέσα τους βαθιά, πως τούτο είναι έργο της θείας πρόνοιας. Όχι ότι το Άγιο Πνεύμα θα πάψει να ποιεί αγίους μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, αλλά πλέον και ο αριθμός τους έχει μειωθεί δραματικά, όσο και δεν τους αποκαλύπτει ο Θεός για πολλούς και διάφορους λόγους, κυρίως δε για την πλεονάζουσα αναξιότητα (εξ απιστίας, αμαρτωλότητας και εκκοσμίκευσης) της ανθρωπότητας, οπότε και η επακόλουθη θεοεγκατάλειψη…

Βλέπουμε πολλάκις στους βίους των συγχρόνων Αγίων να παρακαλούν τον Θεό να τους πάρει γρήγορα κοντά του, διότι “δεν αντέχουν” την αμαρτία που βλέπουν να αυξάνεται με τραγικά γρήγορους ρυθμούς και αηδιαστικούς τρόπους. Ο αντίχριστος, αυτό το ανθρώπινο τέρας με το οποίο θα σφραγισθεί ιστορικά η παρούσα φάση της Δημιουργίας – η μεταπτωτική – θα είναι ξεκάθαρα μια παραχώρηση του Θεού για την απιστία και τη βλασφημία της ανθρωπότητας. Εμείς θα τον φέρουμε και θα τον στέψουμε. Δικαίως ο Κύριος θα επιτρέψει την παγκόσμια δαιμονική κυριαρχία του λόγω της δικής μας πώρωσης.

Ποια η αντίδραση της Εκκλησίας στα σημερινά δρώμενα και στα χειρότερα που έρχονται; Όλο και πιο υποτονική και άνευρη. Μέχρι που θα καταστεί σχεδόν ανυπόστατη. Βαδίζουμε στο χάος και αυτό σημαίνει ότι η εκκοσμίκευση καταστρέφει σαν καρκίνος το σώμα των πιστών χριστιανών. Εκπληρώνονται στις μέρες μας πολλές προφητείες. Ας πούμε η περί ομοφυλοφιλίας του αγίου Ιερωνύμου. Ότι οι κοσμικοί θα γίνουν σαν δαίμονες και οι ιερείς σαν κοσμικοί, του αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Οι άντρες και οι γυναίκες δεν θα διακρίνονται από το ντύσιμό τους, του οσίου Νείλου του Μυροβλύτη. Και πόσες ακόμη μπορούμε να παραθέσουμε, που κάποιος εχέφρων θα τρομάξει εξάπαντος…

Πώς θα άντεχαν οι παλαιοί – και οι προσφάτως αγιασθέντες – να βλέπουν έναν ολόκληρο ορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο να βαπτίζει παιδιά ομοφυλόφιλου ζεύγους και να παραμένει προκλητικά ατιμώρητος και αυθαδιάζων; Πώς θα έβλεπαν να περνάνε τόσοι αντιχριστιανικοί νόμοι και οι αντίχριστοι πολιτικοί να παρελαύνουν και να τιμώνται μάλιστα από ορθοδόξους κληρικούς εντός και εκτός ορθοδόξων ναών; Δεν θα αναφερθώ καν στις οικουμενιστικές ασχήμιες της εποχής, που κατάντησαν σχεδόν ρουτίνα.

Στην εκκλησιαστική ιστορία είναι γεγονός ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της πίστεως διεπράχθησαν κυρίως από Επισκόπους. Αυτοί που έχουν την περισσότερη τιμή και λειτουργική Χάρη εντός της Εκκλησίας, κατήντησαν δυστυχώς οι πιο φρικτοί προδότες. Πόσες αιρέσεις εφευρέθηκαν από επισκόπους, πόσες πλάνες κυκλοφόρησαν δι΄αυτών και πόσοι έχουν κατασκανδαλιστεί και απομακρυνθεί από την Εκκλησία.

Σήμερα, με την κρατικοποίηση της Εκκλησίας (εν Ελλάδι) και την παγιωμένη εκκοσμίκευση των χριστιανών, έχουμε το φαινόμενο της δεσποτοκρατίας. Από πατέρες πνευματικούς μεταλλάχθηκαν σε δεσποτάδες και βυζαντινότροπους αυθεντάδες. Κυβερνούν με μαστίγιο και τρομοκρατία αντί να επισκοπούν το ποίμνιο με αγάπη αγρυπνούντες για τη σωτηρία του. Τιμωρούν αντί να συγχωρούν. Είναι ανεξέλεγκτοι σχεδόν και σατράπες με παπική νοοτροπία στις μητροπόλεις τους. Μετασχηματίσθηκαν σε διοικητές και κοσμικοούς διευθυντές από, ως όφειλαν, ιερωμένους και εσχάτους διακόνους, κατά το παράδειγμα του Κυρίου που ζώσθηκε το λέντιο και σταυρώθηκε για τους αμαρτωλούς. Από χάρισμα το κατήντησαν αξίωμα και βραβείο. Και μέσα στις φιέστες και την αναχρονιστική τους βυζαντινή μεγαλοπρέπεια βαυκαλίζονται πως ποιμαίνουν μια  ελάχιστη αριθμητικά – σε σύγκριση με τον πραγματικό και δυνάμει χριστιανικό πληθυσμό – και ακατήχητη ομάδα “συνειδητών” χριστιανών, μέσα στους οποίους κυκλοφορεί μια πληθώρα ζηλωτών και δυτικοθρεμμένων πιστών…

Και θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος: τι μας τα λες αυτά; Δεν είναι χιλιοειπωμένα, μυριογραμμένα και η τραγική μας καθημερινότητα; Ακριβώς για αυτό τα τονίζουμε, για να αντιληφθούμε ότι η αγιότητα είναι μονόδρομος σωτηρίας.  Αν αυτό ισχύει για τον καθένα μας προσωπικά, πόσο μάλλον για την ηγεσία της Εκκλησίας. Ήξεραν οι παλιοί που διάλεγαν τους επισκόπους από τα μοναστήρια και τις ερημικές σπηλιές. Σήμερα θέλουμε να έχουν πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά. Θέλουμε να θαυμάζουμε τα κοσμικά εξουσιαστικά χαρίσματα και όχι τα αγιοπνευματικά. Εκεί και τόσο πτωχεύσαμε. Επειδή είμαστε άσχετοι και κοσμικοί, μάλλον χειρότεροι των κοσμικών που έχουν κάποια περισσότερα ελαφρυντικά. Η Ορθόδοξη θεολογία δίνει το Επισκοπικό χάρισμα στον θεόπτη και το του Πρεσβυτέρου στον φωτισμένο με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Πού, τωόντι, καταντήσαμε και προς τα πού βαδίζουμε; Και μετά ψάχνουμε και τα αίτια…

 

 

Κ. Ν.

Λάρισα, 14/6/2024