ΛΟΓΟΙ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ
ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΚΓ΄
Ότι πρέπει ν’ ανατρέξουμε στις έννοιες και να φέρουμε στη μνήμη μας τους βίους των πατέρων μας και να συμπεριφερθούμε όμοια μ’ εκείνους.
Πατέρες μου και αδελφοί και τέκνα, αν έβλεπα τις θλίψεις και δυσκολίες που σχεδόν κάθε μέρα συμβαίνουν σωματικά, θα είχα από καιρό αποκάμει, και θα έδινα σε άλλον τα ηνία της προστασίας.
Επειδή όμως ο ταπεινός νους μου βλέπει ψηλά στον Θεό, για χάρη του οποίου και εσείς κληθήκατε εδώ, και εγώ παρέδωσα τον εαυτό μου σε σας, δεν απογοητεύομαι, έστω και αν δεν είμαι αποδεκτός, ούτε υποχωρώ, αν και δεν έχω λογικό, ούτε παραιτούμαι, έστω και αν είμαι απελπισμένος, αλλά αυξάνω τον πόθο μου και κατακαίγομαι και συνθλίβομαι και συντρίβομαι και είμαι έτοιμος να πάθω τα πάντα, με τη δύναμη του Χριστού, με την ευχή του πατέρα μου και πατέρα σας, για σας τους αγαπητούς μου, ή καλύτερα, για να πω την αλήθεια, για τον ίδιο τον Κύριο και Δεσπότη μου.
Γιατί, αν αυτός που έκτισε όλους τους αιώνες, καταδέχθηκε για μένα, και αυτό το κάνει για τον καθένα, και δέχθηκε μέσω του μυστηρίου της θείας οικονομίας να υποβληθεί σε δοκιμασίες, να εξυβρισθεί, να χλευασθεί, να κατηγορηθεί, να περιγελασθεί, να σταυρωθεί, να λογχισθεί και να πεθάνει, ποιο είναι αυτό που δεν θα δεχθώ να υποστώ, ή καλύτερα ποιο είναι αυτό που δεν θα δεχθούμε να υποστούμε εμείς συμβουλευτικά; Μήπως θλίψεις, μήπως στενοχώριες, μήπως τούτο ή μήπως εκείνο; Γιατί, αν αγωνισθούμε καλά και επαγρυπνήσουμε και προσπαθήσουμε με ζήλο, θα κερδίσουμε αθάνατα και αιώνια αγαθά. Αν πάλι δείξουμε ραθυμία και οκνηρία, θα επισωρεύσουμε για τον εαυτό μας «οργή την ημέρα της κρίσεως και της φανέρωσης του Θεού» (Ρωμ. 2, 5).
Αλήθεια, που είναι άραγε εκείνες οι άγιες ψυχές; Πού τέλος πάντων χάθηκε ο πόθος και ο αγώνας εκείνων; Η σωματική θλίψη ήταν γι’ αυτούς χαρά και ευφροσύνη και η ταπεινοφροσύνη δόξα και απέραντη μεγαλοσύνη, η αγάπη του Κυρίου ήταν έρωτας που τους έκανε και τους φλόγιζε ανυποχώρητα, επιθυμία τους ακόρεστη δεν ήταν να κάνουν το θέλημα τους, αλλά με όλη τη δύναμη τους αγωνίζονταν αυτό ακριβώς να μη κάνουν, επιθυμία τους απερίγραπτη δεν ήταν το να γίνουν αρχηγοί, αλλά το να άρχονται και να υποτάσσονται μέχρι τα γηρατειά τους.
Πού είναι, παρακαλώ, η γηραλέα και μακάρια εκείνη κεφαλή, που εναποτέθηκε στην τράπεζα μέχρι την ανάσταση; Την γνωρίζεις εσύ που διαβάζεις. Πού είναι εκείνο το πολυδοκιμασμένο μαργαριτάρι της υπακοής για τριάντα ολόκληρα χρόνια; Πού είναι, παρακαλώ, εκείνος και εκείνος; Γιατί σαν χορός αστεριών βρίσκεται γύρω μου με τη σκέψη όλο εκείνο το ιεροσύλλεκτο πλήθος. Ποιος είχε ανυπόκριτη υπακοή και δοξάσθηκε αμέσως;
Ας πάμε με τις σκέψεις μας, τέκνα μου, στο μοναστήρι εκείνου. Ας μεταβούμε στα ιδρύματα του μεγάλου Παχωμίου. Ας δούμε εκεί τον αείμνηστο Ιωνά, τον τρισευτυχισμένο Πετρώνιο, τον αγιασμένο Θεόδωρο. Έπειτα ας πορευθούμε στο αγνιστήριο του αείμνηστου Θεοδοσίου, και ας δούμε εκεί τον αθάνατο Βασίλειο, τον θαυμάσιο Αέτιο, τον τάδε και τον τάδε. Και από εκεί ας πάμε στο αγιαστήριο του θεσπέσιου Θεοκτίστου, στο εργαστήριο του πανάγιου Ευθυμίου και Σάββα. Και απλώς συντομεύω όλα τα αναφερόμενα στους παλαιότερους, τους μέσους και τους τελευταίους χρόνους, το πως δηλαδή και πόσο και με ποιον τρόπο διάνυσε ο καθένας τον δικό του καλό δρόμο.
Κατά τον ίδιο λοιπόν τρόπο, τέκνα μου, ας πορευθούμε και εμείς, αν βέβαια θέλουμε να βρούμε τη ζωή και το αληθινό φως» (Ιω. 1, 9. Α΄ Ιω. 2, 8), υποφέροντας τα πάντα, υπομένοντας τα πάντα (Α΄ Κορ. 13, 7), «χωρίς να δίνουμε σε κανένα καμιά αφορμή προσκόμματος, για να μη δυσφημισθεί η διακονία» (Β΄ Κορ. 6, 3) του έργου μας, «και πάνω από όλα φορώντας την ασπίδα της καλοπιστίας, με την οποία θα μπορέσετε να σβήσετε τα πυρακτωμένα βέλη του πονηρού» (Εφ. 6, 16), παραμένοντας ακαταμάχητοι και χωρίς να επιδεικνύεσθε, γεμάτοι χαρά για τον αγώνα σας και νοιώθοντας χαρά και για την προκοπή ο ένας του άλλου, συνενωμένοι στενά με μια σύμπνοια του πνεύματος, σαν ένα σώμα Χριστού, προσευχόμενοι και για τη δύστυχη και ταλαίπωρη ψυχή μου, ώστε ο Θεός της ειρήνης να μου χορηγήσει δύναμη για να μπορέσω να σας οδηγήσω σύμφωνα με το θέλημά του, με τη βοήθεια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Μπορείτε να διαβάσετε και το υπόλοιπο βιβλίο εδώ: Όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: Κατηχήσεις (Α΄ – ΛΓ΄).
ΕΠΕ. Φιλοκαλία των νηπτικών και ασκητικών, 18.
Θεοδώρου του Στουδίτου. Άπαντα τα έργα.
Πατερικές εκδόσεις, Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1996.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου