"Προοδευταριό": ΑΥΤΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΣΤΙΓΑ!

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

🚩...Και είναι εδώ που συναντάμε τον πυρήνα της σύγχρονης αυτο-αποικιοποίησης.

Η κλασική αποικιοκρατία έλεγε:

«Δεν έχετε ώριμη ιστορία, θα σας τη δώσουμε εμείς».

Η σύγχρονη, εγχώρια εκδοχή λέει:

«Έχετε ιστορία, αλλά είναι κυρίως ντροπή. Αν θέλετε να προοδεύσετε, αποστασιοποιηθείτε από αυτήν».

🚩...Το παρ' ημίν "προοδευταριό" για δεκαετίες αποδόμησε, αλλά δεν επανασυνέθεσε.

Αφαίρεσε το κοινό αφήγημα χωρίς να προσφέρει ένα νέο που να συγκινεί, να ενώνει, να νοηματοδοτεί.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν αυτές οι ταινίες ή οι σειρές είναι ιστορικά άρτιες.

Το ερώτημα είναι γιατί μόνο εκεί επιτρέπεται πλέον στον λαό να νιώσει ότι ανήκει.

🚩Και η απάντηση είναι ενοχλητική:

Διότι ο κυρίαρχος προοδευτικός λόγος δεν εμπιστεύεται τη λαϊκή κρίση, δεν αντέχει τη λαϊκή συγκίνηση, φοβάται το κοινό “εμείς”.

Κι έτσι, αφού έκλεψε από τον Λαό μας "το ανήκειν", τον κατηγορεί τώρα επειδή το αναζητά...

🚩...Όταν αφαιρείς το “εμείς”, μένει μόνο ένα πλήθος απομονωμένων ατόμων, εύκολα διαχειρίσιμων, κυνικών ή παραιτημένων....

...Διότι λαός χωρίς μνήμη δεν γίνεται “προοδευτικός” - γίνεται απλώς διαθέσιμος στην εξαπάτηση και στη χειραγώγηση από τις κυρίαρχες ελίτ. 

🔴Και το παρ' ημίν "προοδευταριό" υπήρξε για δεκαετίες το καλύτερο εργαλείο τους.

Διαβάστε όλη την ανάρτηση όπως ακολουθεί και μετά ξαναδιαβάστε την και ξανά και ξανά θα μας λυθούν πολλές απορίες γι'αυτό που μας συμβαίνει...

____________

"Προοδευταριό": 

ΑΥΤΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΣΤΙΓΑ!

Κάθε φορά που μεγάλα πλήθη ανθρώπων προστρέχουν να παρακολουθήσουν ιστορικές ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές με έντονο εθνικό ή λαϊκό φορτίο, ο εγχώριος «προοδευτικός» χώρος αντιδρά σχεδόν αντανακλαστικά με ειρωνεία, απαξίωση, παιδαγωγική αυθεντία. Ο κόσμος «δεν ξέρει ιστορία», «χειραγωγείται», «καταναλώνει μύθους» «ο λαός δεν πέρασε Διαφωτισμό», «όλα αυτά είναι ανορθολογισμός και αναχρονιστικά κατάλοιπα»

Η εξήγηση είναι έτοιμη και βαθιά βολική.

Μόνο που είναι λάθος.

Διότι το φαινόμενο αυτό δεν είναι δείκτης αμορφωσιάς. Είναι δείκτης στέρησης. Και πιο συγκεκριμένα στέρησης του δικαιώματος σε ένα κοινό "ανήκειν".

Η λαϊκή προσέλευση δεν είναι πλάνη, είναι μήνυμα. Οι άνθρωποι που γεμίζουν τις αίθουσες δεν είναι ανίκανοι να αντιληφθούν τη μυθοπλασία, την υπερβολή ή την απλοποίηση. Δεν πιστεύουν κατά γράμμα ό,τι βλέπουν.

Αναζητούν κάτι άλλο. Τη Σχέση.

Σχέση με το παρελθόν.

Σχέση με μια συλλογική αφήγηση.

Σχέση με μια ιστορία που να τους χωρά χωρίς να τους ζητά διαρκώς να απολογηθούν.

Η ιστορία, όταν απογυμνώνεται από συναίσθημα, τα σύμβολα και την ταύτιση, παύει να λειτουργεί ως ιστορία και μετατρέπεται σε κατηγορητήριο. Και τότε ο λαός δεν τη μαθαίνει, την αποφεύγει.

Το "προοδευταριό" ξέρει καλά να περιφρονεί τη λαϊκή μνήμη.

Ο σύγχρονος προοδευτικός λόγος, ιδίως στην ελληνική εκδοχή του, δεν περιορίστηκε στην κριτική της εθνικής αφήγησης. Προχώρησε σε κάτι βαθύτερο και πιο τοξικό. Απαξίωσε τη λαϊκή πρόσληψη της ιστορίας.

Ό,τι δεν περνά από το φίλτρο της ακαδημαϊκής ή ιδεολογικής ορθότητας χαρακτηρίζεται ύποπτο. Η λαϊκή συγκίνηση είναι  εθνικισμός. Η συλλογική μνήμη είναι μια νέτη-σκέτη κατασκευή. Η ανάγκη ταύτισης είναι σκοταδισμός.

Έτσι, ο λαός παρουσιάζεται περίπου ως ανώριμος μαθητής που πρέπει να “εκπαιδευτεί” να αποστασιοποιείται από τον εαυτό του. Να βλέπει την ιστορία του όχι ως κληρονομιά, αλλά ως πρόβλημα.

Αλλά αυτό δεν είναι Διαφωτισμός. Είναι πολιτισμικός πατερναλισμός.

Και είναι εδώ που συναντάμε τον πυρήνα της σύγχρονης αυτο-αποικιοποίησης.

Η κλασική αποικιοκρατία έλεγε:

«Δεν έχετε ώριμη ιστορία, θα σας τη δώσουμε εμείς».

Η σύγχρονη, εγχώρια εκδοχή λέει:

«Έχετε ιστορία, αλλά είναι κυρίως ντροπή. Αν θέλετε να προοδεύσετε, αποστασιοποιηθείτε από αυτήν».

Και κάπως έτσι η κοινωνία μας έμαθε να βλέπει το παρελθόν της μόνο μέσα από ξένα θεωρητικά σχήματα, να ντρέπεται για τις λαϊκές της εκφράσεις, να αντιμετωπίζει τη συλλογική μνήμη ως ύποπτη. 

Οπότε δεν χρειάζεται εξωτερικό αποικιοκράτη. Έχει ολοκληρώσει μόνη της την αποικιακή εργασία.

Το παρ' ημίν "προοδευταριό" για δεκαετίες αποδόμησε, αλλά δεν επανασυνέθεσε.

Αφαίρεσε το κοινό αφήγημα χωρίς να προσφέρει ένα νέο που να συγκινεί, να ενώνει, να νοηματοδοτεί.

Και το κενό αυτό δεν μένει κενό. Επιστρέφει μέσω του κινηματογράφου, μέσω της λαϊκής κουλτούρας, μέσω της υπερβολής και του μύθου.

Όχι επειδή ο λαός μας είναι αφελής, αλλά επειδή στερήθηκε μια έντιμη, μη ενοχική σχέση με την ιστορία του.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν αυτές οι ταινίες ή οι σειρές είναι ιστορικά άρτιες.

Το ερώτημα είναι γιατί μόνο εκεί επιτρέπεται πλέον στον λαό να νιώσει ότι ανήκει.

Και η απάντηση είναι ενοχλητική:

Διότι ο κυρίαρχος προοδευτικός λόγος δεν εμπιστεύεται τη λαϊκή κρίση, δεν αντέχει τη λαϊκή συγκίνηση, φοβάται το κοινό “εμείς”.

Κι έτσι, αφού έκλεψε από τον Λαό μας "το ανήκειν", τον κατηγορεί τώρα επειδή το αναζητά.

Αλλά οι άνθρωποι δεν ζητούν απλά μύθους. Ζητούν ρίζες χωρίς ντροπή και ιστορία χωρίς επιτήρηση. Και όσο αυτό δεν τους προσφέρεται με σεβασμό, θα το διεκδικούν -συνειδητά ή ανεπίγνωστα- όπως μπορούν.

Το πρόβλημα δεν είναι οι ταινίες και οι σειρές. Το πρόβλημα είναι ότι αυτές έγιναν το τελευταίο καταφύγιο συλλογικής μνήμης.

Όταν ο λαός επιτρέπεται να συγκινηθεί μόνο σε σκοτεινές αίθουσες, όταν η ιστορία του γίνεται ανεκτή μόνο ως ειρωνεία, ενοχή ή υποσημείωση, τότε δεν μιλάμε για πρόοδο, μιλάμε για εκτοπισμό.

Το «προοδευταριό» δεν μας ξεβλάχεψε, δεν μας έκανε πολιτισμένη Ευρώπη, δεν απελευθέρωσε τη συλλογική μας συνείδηση. Την αποστείρωσε.

Το «προοδευταριό» δεν φώτισε την ιστορία μας, την παρέδωσε σε επιτηρούμενη χρήση.

Και ύστερα, με περισσή αλαζονεία, κατηγορεί τον λαό επειδή αρνείται να ζήσει ως πολιτισμικός πρόσφυγας μέσα στον ίδιο του τον τόπο.

Αν αυτό λέγεται Διαφωτισμός, τότε πρόκειται για έναν Διαφωτισμό που φοβάται το φως της λαϊκής μνήμης.

Και αν αυτό λέγεται πρόοδος, τότε είναι μια πρόοδος που προχωρά χωρίς λαό-και τελικά, χωρίς λόγο ύπαρξης.

Η σήψη που βιώνουμε γύρω μας -στην πολιτική, στην παιδεία, στη γλώσσα, στις σχέσεις, στην ίδια την αίσθηση του μέλλοντος- δεν είναι άσχετη με όλα αυτά. 

Είναι το φυσικό αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που έκοψε τους δεσμούς της με τον εαυτό της, που "εκπαιδεύτηκε" να αυτοϋπονομεύεται, να αυτογελοιοποιείται και να αυτοϋποτιμάται στο όνομα μιας δήθεν προόδου. 

Όταν διαλύεις την κοινή μνήμη, αποσυνθέτεις και την κοινή ευθύνη. 

Όταν αφαιρείς το “εμείς”, μένει μόνο ένα πλήθος απομονωμένων ατόμων, εύκολα διαχειρίσιμων, κυνικών ή παραιτημένων. 

Η παρακμή δεν ήρθε ως κεραυνός. Ήρθε ως κανονικότητα χωρίς νόημα. 

Και όσο το "προοδευταριό" συνεχίζει να πολεμά κάθε συλλογική ρίζα ως απειλή, τόσο θα θερίζει αυτό που δήθεν πολεμά. Την κοινωνική αποσύνθεση. 

Διότι λαός χωρίς μνήμη δεν γίνεται “προοδευτικός” - γίνεται απλώς διαθέσιμος στην εξαπάτηση και στη χειραγώγηση από τις κυρίαρχες ελίτ. 

Και το παρ' ημίν "προοδευταριό" υπήρξε για δεκαετίες το καλύτερο εργαλείο τους.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1BjBvHtK6A/

https://geromorias.blogspot.com