Ἂν σοῦ δοθεῖ σήμερα ἡ εὐκαιρία, νὰ κάνεις ἕνα καλὸ ἔργο, μὴν ἀναβάλεις γιὰ αὔριο τὴν ἁγία μετάνοια, γιατί δὲν ξέρεις, τί θὰ σοῦ φέρει ἡ ὑπόλοιπη μέρα ἢ τί κακὸ μπορεῖ, νὰ σοῦ συμβεῖ στὴν ἀποψινὴ νύχτα. Δὲν ξέρεις, ἂν ἔχεις ἀκόμα μπροστά σου ἀρκετὴ ζωὴ ἢ ἂν θὰ σὲ βρεῖ ξαφνικὰ καὶ ἀπροσδόκητα ἕνας κακὸς καὶ ἀκαριαῖος θάνατος.
Τώρα εἶναι ἡ ὥρα τῆς καρτερίας· τώρα εἶναι ὁ καιρὸς γιὰ νὰ ὑπομείνεις τὴ θλίψη· τώρα εἶναι ὁ καιρὸς γιὰ νὰ τηρήσεις τὶς ἐντολὲς καὶ νὰ καλλιεργήσεις τὶς ἀρετὲς· τώρα εἶναι ὁ καιρὸς τοῦ λυτρωτικοῦ θρήνου καὶ τοῦ δακρύρροου πένθους.
Ἂν πραγματικὰ θέλεις νὰ σωθεῖς, ψυχή μου, ἀγάπησε τὴ λύπη καὶ τὸ στεναγμό, ὅπως πρὶν ἀγαποῦσες τὴν ἀνάπαυση. Ζῆσε, σὰ νὰ πεθαίνεις κάθε μέρα. Σύντομα ἡ ζωή σου θὰ περάσει σὰν τὴ σκιά, ποὺ ρίχνουν τὰ σύννεφα, ὅταν περνοῦν μπροστὰ ἀπὸ τὸν ἥλιο καὶ θὰ λησμονηθείς. Θαρρεῖς καὶ σκορπίζονται στὸν ἀέρα οἱ μέρες τῆς ζωῆς. Μὴ λιποψυχήσεις λοιπὸν μπροστὰ καὶ στὴν πιὸ βαριὰ θλίψη.
Ἂν στὴ σχέση σου μὲ τοὺς ἀνθρώπους συμβεῖ εὔλογη λύπη – δὲν συζητᾶμε κἂν γιὰ παράλογη λύπη – μὴν παραδοθεὶς στὴν κατάθλιψη, μὴ δυσανασχετήσεις, μὴ λιποτακτήσεις. Θεώρησε τὸν ἑαυτό σου σὰν χῶμα κάτω ἀπὸ νὰ πόδια τῶν ἄλλων. Ἀλλιῶς δὲ θὰ προκόψεις πνευματικὰ κι ἔτσι δὲ θὰ μπορέσεις, νὰ σωθεῖς καὶ νὰ γλυτώσεις τὴν αἰώνια κόλαση.
Ἡ ζωή σου τελειώνει γρήγορα καὶ περνάει σὰν μία μόνο ἡμέρα. Ἂν λοιπὸν δὲ συντρίψεις τὸν ἑαυτό σου μὲ τὴν εὐλάβεια καὶ μὲ τὴν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν, ἂν δὲ θυσιάσεις τὴν ἴδια σου τὴ ζωὴ γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν παραγγελμάτων τῶν Πατέρων, δὲ θὰ μπορέσεις νὰ σωθεῖς.
Θυμήσου, ἀγαπημένη μου ψυχή, ὅλους τοὺς ἁγίους, τοὺς προφῆτες, τοὺς ἀποστόλους, τοὺς μάρτυρες, τοὺς ἱεράρχες, τοὺς ὁσίους καὶ τοὺς δικαίους, τοὺς διὰ Χριστὸν σαλοὺς καὶ ὅλους, ὅσοι στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων εὐαρέστησαν στὸ Θεό. Βρῆκες ποτὲ ἁγίους, ποὺ δὲν ὑπέταξαν τὴ σάρκα στὸ πνεῦμα καὶ ποὺ δὲ γνώρισαν σκληρὲς δοκιμασίες καὶ βαριὲς θλίψεις; Ἀντίθετα, κάθε μέρα δοκίμαζαν πλῆθος δεινῶν. Καὶ ἐπιπλέον ὑπέμεναν τὴν πεῖνα καὶ τὴ δίψα. Μέρα καὶ νύχτα προσεύχονταν καὶ ἀγρυπνοῦσαν. Εἶχαν ταπείνωση καὶ συντριβὴ καρδιᾶς, παιδικὴ ἀκακία, ἀπέραντη εὐσπλαχνία, συμπόνια στὶς συμφορὲς καὶ τὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων κάνοντας προσφορὲς καὶ ἐλεημοσύνες κατὰ τὴ δύναμή τους. Κοντολογίς, εἶχαν ὅλες τὶς ἀρετές, μαζὶ μὲ ἀνυπόκριτη ἀγάπη. Ὅ,τι οἱ ἴδιοι δὲν ἤθελαν, ὅ,τι ἀποστρέφονταν, δὲν τὸ ἔκαναν οὔτε στοὺς ἄλλους. Καὶ ζοῦσαν πάντα μέσα στὴν ὑπακοή, σὰν ἀγορασμένοι δοῦλοι, σὰ νὰ ὑπηρετοῦσαν ὄχι ἄνθρωπο ἀλλὰ τὸν ἴδιο τὸ Θεὸ μὲ σοφὴ ἁπλότητα, δείχνοντας ὅμως ἄσοφοι καὶ ἀσήμαντοι καὶ φροντίζοντας μόνο γιὰ τὴ σωτηρία τους.
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφή