Η Ορθόδοξη παράδοση στο έργο του Γιώργου Σεφέρη (60 χρόνια από το Νόμπελ Λογοτεχνίας)

Του Κωνσταντίνου Χολέβα – Πολιτικού Επιστήμονα

Στις 24 Οκτωβρίου 2023 συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Έλληνα ποιητή και διπλωμάτη Γιώργο Σεφέρη (1900- 1971). Με την ευκαιρία αυτή ας ρίξουμε μιά ματιά στο έργο του βραβευμένου Μικρασιάτη δημιουργού για να εντοπίσουμε τις αναφορές του στην Ορθόδοξη Χριστιανική Παράδοσή του λαού μας και στον πολιτισμό του Βυζαντίου (Ρωμανίας).

1941. Στις 6 Απριλίου οι Αθηναίοι μαθαίνουν ότι η Γερμανία του Χίτλερ εισβάλλει από τα βόρεια σύνορά μας. Οι Έλληνες είχαν νικήσει ήδη τον Μουσσολίνι, σύμμαχο του Χίτλερ, με ηρωικές μάχες στα βουνά της Βορείου Ηπείρου. Ο Σεφέρης, που υπηρετούσε τότε ως διπλωμάτης στο Υπουργείο Εξωτερικών, σημειώνει στο εκδοθέν Ημερολόγιό του (Μέρες, Δ΄ Τόμος, Κυριακή 6 Απριλίου, σελ. 50):

Το θέμα είναι ο άνθρωπος να δοθεί στον Θεό

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†) 

Δεν ξέρω πώς τα παίρνετε εσείς τα πράγματα, αλλά έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία όλα κανείς να τα βλέπει μέσα στην πρόνοια του Θεού: τον όλο εαυτό του, τις καταστάσεις του εαυτού του, όσα συμβαίνουν γύρω του, όσα συμβαίνουν μέσα του. Όλα είναι μέσα στην οικονομία του Θεού, όλα είναι κάτω από την πρόνοια του Θεού και όλα δουλεύουν μόνο για το καλό.

Οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι ενεργούν απλώς σε ανθρώπινο επίπεδο, ενώ δεν έχει μεγάλη αξία απλώς το ανθρώπινο επίπεδο. Μέσα στην Εκκλησία όλα γίνονται κάτω από την πρόνοια του Θεού, και ο σκοπός είναι ο άνθρωπος τελικά να δοθεί στον Θεό. Ο ψυχολόγος, ο ψυχίατρος συνήθως εργάζεται έτσι που ό,τι θα κάνει, θα το κάνει με τον άνθρωπο· ό,τι θα κάνει, θα το κάνει για τον άνθρωπο· ό,τι θα κάνει, θα το κάνει, για να αναδείξει τον άνθρωπο.

O Άγιος Νικόλαος και το χαστούκι στον Άρειο

Ὑπάρχει μία τάση ἀπὸ διαφόρους νὰ σπιλωθεῖ ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἐπειδὴ χαστούκισε τόν αἰρετικὸ Ἄρειο εἰς τὴν Α΄ Σύνοδο τῆς Νικαίας το 325 μ.Χ.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Τὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου ἐμφανίζεται καὶ ὁ αἱρετικὸς Ἄρειος. Ὃ Ἄρειος πρέσβευε καὶ διαλαλοῦσε περίτρανα ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Θεὸς ἀλλὰ κτίσμα καὶ ποίημα τοῦ Θεοῦ. Ἂν καὶ καθαιρεῖται, ἐξακολουθεῖ νὰ ὑποστηρίζει σθεναρὰ τὴν ἄποψή του, μὲ συνέπεια νὰ παρασύρονται ἀρκετοὶ ἀπὸ τὰ κηρύγματά του καὶ νὰ ἐπικρατεῖ στὶς τάξεις τῆς Ἐκκλησίας μεγάλη σύγχυση. Βλέποντας ὁ Μ. Κωνσταντῖνος τὸ πρόβλημα ποὺ εἶχε δημιουργηθεῖ, συγκαλεῖ σὲ σύσκεψη ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς πρώτους τῶν...Μοναχῶν στὴ Νίκαια, γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ποιὸς τελικὰ ἔχει δίκαιο.

Ἐπιφανεῖς ἀρχιερεῖς καὶ Μοναχοί, ἀνάμεσα στοὺς ὁποίους καὶ ὁ Ἅγιος Νικόλαος συγκεντρώνονται στὴ Νίκαια τὸ 325 μ.Χ. στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ τίθενται ἀντιμέτωποι τοῦ Ἀρείου. Ἡ συζήτηση εἶχε ξεκινήσει καὶ ἡ ἀγωνία ἦταν μεγάλη. Βλέποντας σὲ κάποιο χρονικὸ σημεῖο ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὅτι ὁ Ἄρειος προσπαθεῖ νὰ ἀποστομώσει τοὺς ἀρχιερεῖς, κινούμενος ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση σηκώθηκε καὶ κατάφερε δυνατὸ ράπισμα στὸν Ἄρειο.

Ο άγιος Νικόλαος και οι τρεις στρατηλάτες

Οι τρεις στρατηλάτες Νεπωτιανός, Ούρσος και Ερπυλίων επέστρεψαν από την αποστολή τους νικητές και πλέον έμεναν στο παλάτι απολαμβάνοντας μεγάλες τιμές. (1)

Οι άλλοι στρατηλάτες όμως που βρίσκονταν εκεί τους ζήλεψαν, παρακινούμενοι από τον διάβολο, και έπεισαν τον έπαρχο Αβλάβιο ότι συνωμοτούν εναντίον του βασιλιά και ότι υποκριτικά και με δόλο μιλάνε ειρηνικά. «Αν όμως βρουν κατάλληλη ευκαιρία», του είπαν, «τότε θα φανεί η κακία τους. Γι’ αυτό είναι καλύτερα να βγουν από τη μέση. Σου το φανερώσαμε, λοιπόν, και συ κρυφά, πριν το αντιληφθούν, πες στον κύριο της οικουμένης, ώστε να τους θανατώσει σύντομα και χωρίς θόρυβο».

Λέγοντας αυτά, του υποσχέθηκαν ως δώρο και χίλιες επτακόσιες λίτρες χρυσού (2).

Ο όσιος Νίκων του Ραντονέζ

Ο όσιος Νίκων γεννήθηκε το 1350 στην πόλη Γιουρίεφ-να-Πόλιε, στο μέσον της διαδρομής μεταξύ Ροστώφ και Ραντονέζ. Νεώτατος ακόμη, μετέβη κοντά στον άγιο Σέργιο [25 Σεπτ.], εκείνος όμως δεν τον δέχθηκε στη Μονή της Αγίας Τριάδος. Τον έθεσε υπό την καθοδήγηση του μαθητή του Αθανασίου, στον οποίο ανέθεσε το έργο της ιδρύσεως της Μονής της Θεοτόκου-επί-του-Όρους, κοντά στο Σερπούχωφ.

Ο Νίκων επέδειξε τέτοια ταπεινοφροσύνη και τόση απάρνηση του ιδίου θελήματος που τον ονόμασαν «εραστή της υπακοής». Προόδευσε γρήγορα στις υψηλότερες αρετές και πλησιάζοντας την ηλικία των τριάντα χρόνων, αφού εκρίθη άξιος της ιερωσύνης, έλαβε επιτέλους την ευλογία να πάει στο Ραντονέζ, για να ζήσει κοντά στον Διδάσκαλο.

Η αγάπη προς τον Θεό, Γέροντας Ευστράτιος Γκολοβάνσκι

Τα γνωρίσματα της αληθινής αγάπης προς τον Θεό είναι τα εξής:Η αληθινή αγάπη προς τον Θεό είναι σταθερή και αταλάντευτη τόσο στην ευτυχία όσο και στη δυστυχία, τόσο στη χαρά όσο και στη θλίψη. «Τι μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;», λέει ο απόστολος Παύλος. «Μήπως τα παθήματα, οι στενοχώριες, οι διωγμοί, η πείνα, η γύμνια, οι κίνδυνοι ή ο μαρτυρικός θάνατος;… Ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα ούτε κάτι άλλο, είτε στον ουρανό είτε στον άδη, ούτε κανένα άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού» (Ρωμ. 8:35, 38-39). «Γιατί όταν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο· και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για χάρη του Κυρίου (Ρωμ. 14:8).

Ο άγιος “κλέφτης” , Από το Γεροντικό

Σε κάποιο κοινόβιο ετοιμάζονταν να τελέσουν τη θεία λειτουργία, και καθώς οι διάκονοι μπήκαν στο ιερό να φορέσουν τα άμφιά τους βρήκαν ότι έλειπε ένα. Ερεύνησαν πολύ και επειδή δεν το βρήκαν, το ανέφεραν στον αββά. Αυτός τους λέει: «Ερευνήστε πάλι». Καθώς λοιπόν δεν βρέθηκε, ο αββάς θύμωσε για το άτοπο αυτό πράγμα και λέει: «Ζούμε μαζί με ληστές. Μα τον Θεό, δεν θα γίνει η λειτουργία ούτε θα φάμε τίποτε μέχρι να βρεθεί ο ληστής».

Την ώρα που ο αββάς μαζί με τους διακόνους πήγε να ερευνήσει στα κελλιά των αδελφών και αυτοί περίμεναν στην εκκλησία, εκείνος που το έκλεψε λέει στον διπλανό του που ήταν ευλαβής: «Αλίμονό μου, τι με περιμένει τώρα». Του λέει εκείνος: «Γιατί;» Του αποκρίνεται: «Εγώ έκλεψα το άμφιο και βρίσκεται στο κελλί μου κάτω σ’ ένα σκεύος». Του λέει ο άλλος: «Μη στενοχωριέσαι καθόλου, μόνο πήγαινε και βάλε το στο κελλί μου». Πάει αυτός και βάζει το σκεύος στο κελλί του αδελφού.

Η ελληνική οικογένεια υπό παραίτηση

Βίκτορ Ιβανόφ, Οικογένεια 

Οι γονείς σήμερα διστάζουν να πουν στο ανήλικο παιδί τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό, αφού οι ίδιοι αμφιβάλλουν για όλα, κάτι που είναι εντελώς της μόδας. Αν όμως ως γονιός μιμείσαι τους νέους, δεν μπορείς να επιδράσεις πάνω τους. Κι εκεί είναι το πρόβλημα.

του Βασίλη Καραποστόλη από το in.gr

Αλλοτε στην Ελλάδα, ενώ η κοινωνία διαμελιζόταν, μέσα στα σπίτια η συσπείρωση των ατόμων κρατούσε καλά. Την ώρα που τα κόμματα, οι παρατάξεις, τα συμφέροντα συγκρούονταν μεταξύ τους, η οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι επιβεβαίωνε πως τα μέλη της θα ζούσαν συνασπισμένα και με οδηγό τους ένα ομαδικό ένστικτο επιβίωσης.

Η ορθόδοξη Εκκλησία έναντι της ομοφυλοφιλίας

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής-Χριστιανικής Παιδαγωγικής Α.Π.Θ.

Η Αγία Γραφή, μαζί με την αγιοπνευματική Ιερά Παράδοση αποτελούν τις βάσεις της πίστεώς μας. Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει ότι ο Θεός «εποίησεν τον άνθρωπον άρσεν και θήλυ» (Γέν. 1, 27-28). Η Εκκλησία, ως Ιερός Θεσμός, υπάρχει για να διακονεί την αλήθεια της, που είναι η μόνη που σώζει τον άνθρωπο.

Η Εκκλησία, ενώ σέβεται και αγαπά όλους τους πλανεμένους και αμαρτωλούς, όπως έπραττε και ο Χριστός, δεν μπορεί, όμως, να αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία, ως μία αμαρτωλή «φυσική ένωση», διότι η Αγία Γραφή δεν αναφέρει τη δημιουργία από τον Θεό και άλλων φύλων, πλην των δύο.

Η Ευχαριστιακή Εκκλησιολογία στην Ορθόδοξη Παράδοση - Ζηζιούλας

 ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΡΓΑΜΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, Ἡ Εὐχαριστιακὴ Ἐκκλησιολογία στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση [σελ. 5-25]

Πηγή: Περιοδικό Θεολογία, 2009, τ. 4, στήν σ.13 η κήρυξη τού πολέμου εναντίον τής προσευχής καί τής ασκήσεως, τού Ησυχασμού. 

Ο αρχέκακος όφις επιδιώκει πάλι τήν έξοδό μας από τό Σώμα Χριστού, τήν Αγιότητα, τήν Εκκλησία.

Ο Ζηζιούλας καί ο οικουμενισμός έχουν κηρύξει τόν πόλεμο στόν αόρατο πόλεμο προσπαθώντας νά τόν καταργήσουν. Βάζοντας στήν θέση τής μετανοίας καί τής ταπεινοφροσύνης τήν οίηση τού Φαρισαίου, ο οποίος ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ τόν θεό, δέν τόν ικετεύει, πού δέν τόν έφτιαξε σάν αυτόν τόν ποταπόν, τόν Αγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά.

 Από το “Ημερολόγιο” του Αλεξάνδρου Σμέμαν

«Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου, 1980

Ὁ ναός τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνας παράδεισος στήν γῆ, ὅπου τρεφόμαστε μέ ἀθάνατη καί ἄφθαρτη τροφή

                       

«Ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα χωνευτήρι, ὅπου λιώνουν οἱ σκουριασμένες καὶ ἁμαρτωλὲς φύσεις. 

Εἶναι ἕνα λουτρό, ὅπου ξεπλύνεται ἡ ἀκαθαρσία τῆς σάρκας καὶ τοῦ πνεύματος.

 Εἶναι ἕνα σχολεῖο γιὰ ἀκατέργαστες καὶ περιπλανώμενες ψυχές. 

Εἶναι ἕνας ἥλιος, ποὺ φωτίζει καὶ ζωογονεῖ, ὅσους βρίσκονται στὸ σκότος καὶ ἀπονεκρώνει τὶς ἁμαρτίες.

Ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα νοσοκομεῖο, ὅπου γιατρεύονται οἱ πνευματικὲς πληγές. Ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα ἁγιαστήριο, ὅπου ἀπομακρύνεται ἡ ἀκαθαρσία τῆς ἁμαρτίας καὶ καθαγιάζονται οἱ ψυχὲς καὶ τὰ σώματά μας μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μὲ τὰ ἅγια Μυστήρια.

Ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνας παράδεισος στὴν γῆ, ὅπου τρεφόμαστε μὲ ἀθάνατη καὶ ἄφθαρτη τροφὴ - τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ»

(Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης)

Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΜΑΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Διεκδικούμε τα Γλυπτά του Παρθενώνα και έχουμε δίκιο. Ανησυχούμε για την Αγία Σοφία Κωνσταντινουπόλεως, την οποία μετέτρεψε σε ισλαμικό τέμενος ο Ερντογάν και καλά κάνουμε. Ο Παρθενώνας και η Αγία Σοφία δεν είναι απλώς σύμβολα πολιτισμού, ελληνικού και οικουμενικού. Είναι και πρέπει να είναι τα θεμέλια της Παιδείας μας.

Για να γίνει πιο ισχυρή η φωνή μας όταν μιλούμε στο διεθνές κοινό για αυτά τα αριστουργήματα πρέπει να ενισχύσουμε την Ανθρωπιστική Παιδεία και την ελληνογνωσία των παιδιών μας. Βεβαίως η εποχή μας απαιτεί τεχνολογική κατάρτιση, γνώσεις πληροφορικής και ξένων γλωσσών. Αλλά αυτά τα στοιχεία κάλλιστα συμβαδίζουν με την ταυτόχρονη καλλιέργεια της Ελληνορθόδοξης Παιδείας, των κλασικών γραμμάτων, των ιστορικών σπουδών. Χρήσιμες οι δεξιότητες, αλλά χρειαζόμαστε ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Επαγγελματίες, αλλά και Ανθρώπους με Α κεφαλαίο. Και όπως έλεγε ο Πλάτων, κάθε επιστήμη (καλή γνώση) όταν αποκόπτεται από την αρετή οδηγεί σε πανουργία και όχι σε σοφία.

Κυριακή ΙΔ’ Λουκά: για τη θεραπεία του τυφλού της Ιεριχούς († Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)

Ἡ περίπτωση τοῦ Βαρτίμαιου, ὅπως ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ Μάρκο (10,46), μᾶς βοηθάει νὰ κατανοήσουμε κάπως ἱκανοποιητικὰ μερικὰ θέματα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν προσευχή.

«Καὶ ἔρχονται στὴν Ἱεριχώ. Καὶ τὴν ὥρα ποὺ ἔβγαιναν ἀπὸ τὴν Ἱεριχώ, Αὐτὸς καὶ οἱ μαθητές του καὶ λαὸς πολύς, καθόταν κοντὰ στὸ δρόμο καὶ ζητιάνευε ὁ τυφλὸς Βαρτίμαιος, ὁ γιὸς τοῦ Τίμαιου. Καὶ ὅταν ἄκουσε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ἦταν ἐκεῖ, ἄρχισε νὰ φωνάζει δυνατὰ καὶ νὰ λέει: Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Δαυίδ, ἐλέησέ με. Καὶ τὸν ἀπόπαιρναν μερικοὶ καὶ τοῦ ἔλεγαν νὰ σιωπήσει. Αὐτὸς ὅμως φώναζε ὅλο καὶ περισσότερο: υἱὲ τοῦ Δαυίδ, ἐλέησέ με. Τότε σταμάτησε ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπε νὰ τὸν φέρουν κοντά του. Πῆγαν λοιπὸν καὶ εἶπαν στὸν τυφλό. Κουράγιο, σήκω νὰ πᾶς, σὲ φωνάζει. Κι αὐτός, ἀφοῦ πέταξε τὸ ἐξωτερικό του ροῦχο, γιὰ νὰ μὴν τὸν ἐμποδίζει στὸ τρέξιμο, σηκώθηκε καὶ ἦρθε κοντὰ στὸν Ἰησοῦ. Καὶ ὁ Ἰησοῦς ἀποκρίθηκε καὶ τοῦ εἶπε: Τί θέλεις νὰ σοῦ κάνω; Καὶ ὁ τυφλός τοῦ ἀπάντησε: Δάσκαλε, θέλω νὰ ξαναβρῶ τὸ φῶς μου. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε: Πήγαινε, ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε. Καὶ ἀμέσως ξαναβρῆκε τὸ φῶς του καὶ ἀκολούθησε τὸν Ἰησοῦ στὴν πορεία Του.

ΚΑΛΟ ΤΟ ΦΩΣ, Κυριακὴ ΙΔ ́ Λουκᾶ

π. Δημητρίου Μπόκου

Στὴν πύλη τῆς Ἱεριχοῦς ζητιάνευε ἕνας τυφλός. Κάποια μέρα ὁ Χρι- στὸς πέρασε ἀπὸ ἐκεῖ. Ὅταν τὸ ἀντιλήφθηκε ὁ τυφλός, ἄρχισε νὰ φω- νάζει δυνατά: «Ἰησοῦ, Υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». Ὁ Χριστὸς (σὰν νὰ μὴ γνώ- ριζε) τὸν ρώτησε πρῶτα: Τί θέλεις νὰ σοῦ κάνω; Ἐκεῖνος ἀπάντησε: Κύ- ριε, θέλω νὰ δῶ. Καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ ξανάδωσε ἀμέσως τὸ φῶς του, λέ- γοντάς του: «Ἀνάβλεψον». Ἡ πίστη σου σὲ ἔχει σώσει (Κυριακὴ ΙΔ ́ Λουκᾶ).

Ὁ Χριστὸς ἔκανε ἐκεῖνο ποὺ εἶναι αὐτονόητο καὶ πανεύκολο γιὰ τὸν Θεό. Χάρισε φῶς. Γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. «Ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα», λέει ὁ Χριστός, γιὰ νὰ μὴ μείνει στὸ σκοτάδι κανένας ἀπὸ ἐκείνους ποὺ πιστεύουν σὲ μένα. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ ἀλη- θινὸ φῶς ποὺ «φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰω. 8, 12. 12, 46. 1, 9).

Από τον φόβο στην αγάπη του Θεού

π. Δημήτριος Μπόκος 

Άγιος Πορφύριος

Ο άγιος Πορφύριος, εξόχως φωτισμένη και αγαπημένη μορφή της εποχής μας, μιλάει πολλές φορές και για τη σχέση Θεού και ανθρώπου. Τη σχέση που ο Θεός δημιουργεί με τον άνθρωπο, αλλά και τη σχέση που ο άνθρωπος δημιουργεί με τον Θεό. Λέει:

«Τον Χριστό να τον αισθανόμαστε φίλο μας. Είναι ο φίλος μας. Το βεβαιώνει ο ίδιος: “Υμείς φίλοι μού εστε”. Σαν φίλο να τον ατενίζουμε και να τον πλησιάζουμε. Πέφτουμε; Αμαρτάνουμε; Με οικειότητα, αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχουμε κοντά του. Όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει, αλλά με θάρρος, που θα μας δίδει η αίσθηση του φίλου. Να του πούμε: “Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με”. Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη και μας συγχωρεί. Όταν πιστεύουμε πως μας αγαπάει και τον αγαπάμε, δεν αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι απ’ αυτόν, ούτε όταν αμαρτάνουμε. Όπως και να φερθούμε, ξέρουμε ότι μας αγαπάει… Είναι μία σχέση ανώτερη, μοναδική, η σχέση της ψυχής με τον Θεό, που δεν τη διασπά τίποτα…

Το σαρανταλείτουργο και η αξία του

π. Δημήτριος Μπόκος 

Η μεγαλύτερη ευεργεσία για τον άνθρωπο και τον κόσμο ολόκληρο, είναι η προσφορά υπέρ αυτών της Θείας Λειτουργίας. Μια προσφορά που δεν μετριέται στη ζυγαριά της ανθρώπινης λογικής. Που δεν τη βλέπουν τα μάτια ολονών, μια και δεν έχουμε όλοι μάτια που να βλέπουν. Πολλοί από μας ανήκουμε σ’ αυτούς που έχουν κλείσει τα μάτια τους, «ίνα βλέποντες βλέπωσι και μη ίδωσι» (Μαρκ. 4:12). Υπάρχουν και πράγματα που δεν ζυγίζονται με τα δικά μας δεδομένα. Γι’ αυτό και τα μάτια μας καλό είναι να εξασκηθούν στο να βλέπουν «τα μη βλεπόμενα. Τα γαρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια» (Β’ Κορ. 4:18). Και η αξία της Θείας Λειτουργίας ανήκει στα μη βλεπόμενα, που έχουν όμως κέρδος αιώνιο. Θα λέγαμε κιόλας πως είναι το πιο σπουδαίο από τα μη βλεπόμενα.

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και ο πόλεμος

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και ο πόλεμος Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων διέρχεται μια ακόμη σοβαρή δοκιμασία της 2000ετούς παρουσίας του στους Αγίους Τόπους. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος δέχθηκε στην έδρα του την 1η Νοεμβρίου τον Υπουργό Επικρατείας του Ηνωμένου Βασιλείου Λόρδο Ταρίκ Αχμάντ. Αυτός συνοδευόταν από τον Αγγλικανό Αρχιεπίσκοπο στην Ιερουσαλήμ Χουσάμ Ναούμ και συζήτησε με τον Πατριάρχη την κατάσταση των Χριστιανών στους Αγίους Τόπους, ιδιαίτερα κατά τη σύγκρουση στην περιοχή. Ο κ. Θεόφιλος απάντησε ότι οι δυσκολίες υπήρχαν και πριν από τον παρόντα πόλεμο. Όπως είπε ακραίες ριζοσπαστικές Ισραηλινές ομάδες ασκούν καταπίεση στους Χριστιανούς των Αγίων Τόπων και επιδιώκουν να τους εκδιώξουν από τις πατρογονικές τους εστίες.

Από τον βίο του οσίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτη

Άσκηση σε απόκρημνο σπήλαιο – Επιθέσεις δαιμόνων

Αφού ο άγιος Γρηγόριος συμπλήρωσε δεκατέσσερα χρόνια στη μονή του αρχιμανδρίτου και θείου του, τον παρεκάλεσε να συγκατανεύσει στην επιλογή από μέρους του μιας κατά μόνας κατοικίας, που θα ικανοποιούσε τις ελπίδες του για τον τέλειο μοναχικό βίο, και να κλεισθεί σ’ ένα σπιτάκι, όπου θα αφοσιωθεί πλήρως στον Θεό απαλλαγμένος από τις εξωτερικές φροντίδες.

Ο ποιμήν πείσθηκε από τα λόγια του και συγκατένευσε στην επιθυμία του, χωρίς να χρειασθεί πολλά λόγια για να πιστέψει ότι όντως ο σκοπός του αγίου ήταν σύμφωνος με το θέλημα του Θεού. Του επέτρεψε, λοιπόν, να κατοικήσει μέσα σ’ ένα απόκρημνο, βαθύτατο και κρεμασμένο στο χάος σπήλαιο, μέσα στο οποίο ζούσε αφοσιωμένος μόνον στον εαυτό του και στον Θεό έχοντας αποτινάξει κάθε είδος θορύβου.

Τα δώρα της αγάπης

Ο πατήρ Εφραίμ των Κατουνακίων λέει ότι όποιος έρχεται στο Άγιον Όρος για προσκύνημα, παίρνει από την Υπεραγία Θεοτόκο ιδιαίτερη ευλογία. Η Παναγία ακριβοπληρώνει κάθε βήμα του προσκυνητού. Αυτό το έχω και εγώ διαπιστώσει από προσωπική μου εμπειρία. Πέρα από αυτά βλέπει και ακούει πράγματα ξένα στην κοσμική ζωή. Στον κόσμο προσπαθούμε να ζήσουμε μιά ηθική και σχετικά ενάρετη ζωή σύμφωνα με τα μέτρα μας. Εδώ στο Άγιον Όρος τα μέτρα αυτά καταργούνται. Τα στενά πλαίσια της ατομικής μας ζωής γίνονται εδώ σύμπαν, διάστημα και χρειάζονται άλλου είδους πλοία για να το διαπλεύσουμε. Ο μοναχός ως άτομο εξαφανίζεται, μηδενίζεται μπροστά στον άλλο άνθρωπο, ο οποίος είναι για κείνον ο κόσμος ολόκληρος! Δίδει ό,τι έχει, το παν, για κείνον από μια απέραντη αγάπη. Στην περσινή μου επίσκεψη στο Άγιον Όρος εντυπωσιάστηκα από τέσσερα περιστατικά που έγιναν από τρεις διαφορετικούς μοναχούς σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους. Και τα τέσσερα είναι μια μικρή αλλά εύγλωττη έκφραση αυτής της αγιορειτικής αντιλήψεως,

Ασκητές μέσα στον κόσμο Γ’: π. Αθανάσιος Μπελαντώνας

(Ὁ βίος του γράφτηκε ἀπό τήν κόρη του καί τόν ὁμότιμο καθηγητή Ἰατρικῆς τοῦ ΑΠΘ κ. Κωνσταντῖνον Καρακατσάνην)

Ο π. Ἀθανάσιος γεννήθηκε τό 1925 στήν Τένεδο, στό Νησί πού βρίσκεται στά παράλια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἐκεῖ ἦταν εὐκατάστατη ἡ πατρική του οἰκογένεια. Ἦταν μωρό ἀκόμα, ὅταν οἱ Τοῦρκοι σκότωσαν τόν πατέρα του, Ἀντώνη. Ἔτσι ἡ μητέρα του, Ἀσπασία, ἀναγκάστηκε γιά νά γλυτώση ἀπό τούς Τούρκους, νά πάρη τά τέσσερα παιδιά της καί νά ἔλθη νά μείνη τό 1929 στήν Ἑλλάδα.
Ἐδῶ ἔζησε μέσα στήν φτώχεια καί στήν καταφρόνια. Ὁ μικρός Θανάσης, γιά νά βοηθήση οἰκονομικά τήν οἰκογένειά του, ξεκίνησε νά ἐργάζεται ἀπό πολύ μικρή ἡλικία. Μέ τίς κακουχίες πού βίωναν, πέθαναν οἱ δύο μεγαλύτερες ἀδελφές του, ἡ Εἰρήνη καί ἡ Βασιλική.