Νηστευτές του Λούτσου.

«Ψαρι (λούτσο, στην περίπτωσή μας…) φάε, πρόσεξε μονο μην φας το Ψαρά ! «

Κειμενο του Ρ.Μ.

που είσαι φίλε μου; όλα καλά;

 -Ναι, μια χαρά! Νηστεύω!

-Είσ’ωραίος.
-Οχι, νηστεύω λέμε !
-Εντάξει, μπράβο..!
-Εσύ γιατί δεν νηστεύεις;
-..εε..χμμ…δεν έχω αμαρτίες εγώ.
– Δεν πειράζει, είσαι άμαθος, αλλά δεν κάνεις ορθά, η Εκκλησία λέει μπλα μπλα μπλα και ο τάδε πατέρας μπλα μπλα μπλα…
– Φαε μωρέ Μ@…@ τι θα πάθεις;
– Ντροπή . αμ έτσι είστε όλοι αντιχριστιανοί και κοροϊδεύετε όσους νηστεύουν.

Διαλογοι απο την ζωή βγαλμένοι…απο ανθρώπους -ο Θεός να τους κάνει- μπασμένους στην πνευματική ζωή, που διαμαρτύρονται γιατί αυτοί οι «απιστοι» εχουν διαφθαρεί. Μάλιστα τους αποκαλούν «κοσμικούς». Εμ βεβαια, εκείνοι έχουν μοναστική νοοτροπία, αφού πήγαν 5-6-12 φορές επίσκεψη στο Ορος η σε μοναστήρια. Η νηστεία τους δεν περιοριζεται απλά στο αν εκείνοι έχουν φάει η τι τρώνε. 

Ασχολούνται και με το το τι τρώνε οι υπολοιποι. 

Μιλάμε για Εσένα αδελφέ που νηστεύεις. Για πες μου, ΤΙ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ τι κάνει ο άλλος; Πνευματικό σε έχει; Μαζί την έχετε την ψυχή; Ασε που οι περισσότεροι δεν έχουν πνευματικό , δεν εξομολογούνται και κάθεται ο δικός μου, ο μπράδερ ο τιτανοτεράστιος και τους κάνει ολοκληρη κατήχηση περι νηστείας. Ρε φίλε, αν δεν μάθει την αλφαβήτα ο άλλος πως θα καταφέρει να διαβάσει…λογοτεχνία ; Είσαι σοβαρός αδελφέ εν χαζό; Αν σε ρωτήσει το πολύ πολύ να του πεις «Εγώ ρώτησα τον πνευματικό μου, εσύ να κάνεις το ίδιο, αυτά τα πράγματα είναι διαφορετικά αναλόγως την δύναμη του κάθε ανθρώπου».  Και αυτό να το πείε μονο  ΑΝ σε ρωτήσει. Αν ΔΕΝ σε ρωτήσει δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ να του πεις τι να κάνει και τι οχι.

Επίσης συμβουλές τουστυλ «σήμερα είναι άλαδο » χθες ήταν έτσι, κρατήστε τις για τους εαυτούς σας. Το πόσο θα νηστέψει , θα το βρει μαζί με τον πνευματικό του, όταν και αν αποκτήσει. Δεν είναι δική σου δουλειά. Ούτε σημαίνει πως επειδή εσύ κάνεις άλαδο και ο άλλος μπορεί να βάζει γαλα στον καφέ, πως είσαι καλύτερος. Εκείνος που βάζει γάλα στον καφέ, δεν ξέρεις ούτε τι δοκιμασίες άλλες τραβάει, ούτε τι Σταυρό κουβαλάει, ούτε αν κάνει ελεημοσύνες. Γενικά ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ, οπότε δεν είναι και δουλειά σου να κρίνεις. Κρίνει Εκείνος που γνωρίζει. Μην φουσκώνουμε τα αρτίδια (:μικρά ψωμάκια) του κόσμου για να το παίξουμε «νηστευτές». Οι περισσότεροι έτσι και αλλιώς μέχρι χθες δεν ξέρατε τι είναι η νηστεία. Αν η νηστεία είναι μονο το τι τρώμε, τότε ο διάβολος να δειτε πως νηστεύει. Τιποτα δεν τρώει. Εχει γραμμή και είναι σέξι ασκητής.

Γενικά θα δείτε πως όποιοι έχουν κολλημα με την νηστεία (οχι απλά να την τηρούν, αλλά να παρατηρούν και τους άλλους, ακόμα και αν δεν το λένε, η στάση τους πολλές φορές δείχνει πολλά…) συνήθως είναι προβληματικοί. Οταν βλέπεις τον άλλον να τον πιανει πανικό για το 143ο υλικό της συνταγής το οποίο μπορεί να εμπεριέχει ένα συστατικό που ΙΣΩΣ να μην είναι νηστήσιμο…ε…καταλαβαίνεις πως κάποιο πρόβλημα έχει ο άλλος. Ενα πρόβλημα όλοι το έχουμε, βέβαια, αλλος εδώ άλλος εκεί. Η νηστεία είναι ευλογημένο ΜΕΣΟ. Οχι σκοπός. Είναι μέσο ταπείνωσης του ψυχοσωματικού ανθρώπου ώστε τα πάθη να μην εκδηλώνονται τόσο . Αν όμως γίνει μέσο εκδήλωσης της υπερηφάνειας, όχι απλά δεν είναι χρήσιμη, αλλά και επικίνδυνη. Επικίνδυνη; Ναι, επικίνδυνη. Οπως το φάρμακο που δεν το χρησιμοποιείς οπως σου λέει ο γιατρός. Μπορεί να είναι θεραπευτικό , μπορεί να είναι και βλαβερό. Οταν παίρνεις ένα φάρμακο πηγαίνεις στον γιατρό να σου κανονίσει τις δόσεις. Ορισμένοι, επειδή και οι ίδιοι υπερκτιμούν τις δυνάμεις τους, αλλά και επειδή οι πνευματικοί τους είτε δεν έχουν διάκριση/πείρα η δεν έχουν επαρκή επαφή με το πνευματικοπαίδι τους, κάνουν νηστεία μεγαλύτερη απο τις δυνάμεις τους, με αποτέλεσμα υπερβολικά νεύρα και κακή συμπεριφορά. Ακομα και το πως αντιμετωπίζεις τις πτώσεις, έχει σημασία για τον πνευματικό σου αγώνα. Γιατί άλλο να πέφτεις και να σηκώνεσαι και άλλον να ταπεινολογείς «πως το έκανα εγώ αυτο» (ναι, ναι…εσύ ο νηστευτής, πως την πάτησες βρε παιδάκι μου..!)

Μα ο τάδε και ο τάδε Πατέρας δεν ήταν αυστηροί; Ηταν. Ορισμένοι Πατέρες ήταν αυστηρότεροι, αλλοι ελαστικοτεροι, είναι και θέμα χαρακτήρα αυτά, εκτός απο θέμα ποιμαντικής. Αλλά ήταν αυστηρότεροι πρώτα με τους εαυτούς τους. Και ήταν αυστηροί σε ολα, οχι απλά στο τι έτρωγαν. Ηταν αυστηροί και στην κατάκριση και στην φιληδονία και στην καταλαλια και και. Αντίθετα πολλοί σήμερα ασχολούμεθα με το αν έπεσε λάδι στο φαϊ (η αν ακούμπησε λάδι το κουτάλι, η αν έχει λάδι το παξιμάδι…) ενώ απο την άλλη βλέπουμε τσόντες στα ιντερνετς, τσακωνόμαστε με το έτερνον ήμιση η με τα παιδιά μας, μιλάμε πίσω απο την πλάτη του άλλου, διαδίδουμε φήμες, παραμελούμε τα καθήκοντά μας στο σπιτι κτλ. Και νομίζουμε πως νηστέψαμε.

Παπακια (@@) νηστέψαμε. Αν η νηστεία περιορίζεται στο να μην τρώμε ψάρι (λούτσο, στην περίπτωσή μας) ενώ απο την άλλη τρώμε ανθρώπους και φτύνουμε τα κουκούτσια… είναι νηστεία ΤΟΥ ΛΟΥΤΣΟΥ. Μονο.

Η Εκκλησία μας έχει θέσει περιόδους νηστείας. Τις έχει θέσει όχι επειδή θέλει να περιορίζει τον άνθρωπο, να τον στεναχωρεί, αλλά επειδή θέλει να τον θεραπεύσει απο τα πάθη. Εχει κανονίσει όμως και ο καθένας να έχει τον δικό του πνευματικό και να κανονιζουν μαζί, αναλογα με τις δυνάμεις τους, το τι πως θα πράξει. Οι κανόνες είναι θεραπευτικοί. Οχι πέτρινοι. Ούτε είναι ο καθένας σε κατάσταση να αντιληφθεί τι σταυρό κουβαλάει ο εκάστοτε συνάνθρωπός μας.

Γι’αυτό , το να γίνουμε σούπερ-υπέρμαχοι της νηστείας, και να καταντήσουμε να ΕΝΟΧΛΟΥΜΕ τους άλλους δείχνει κάτι. Δείχνει πως ενδόμυχα ΖΗΛΕΥΟΥΜΕ τους συνανθρώπους μας, που δεν νηστεύουν. Και επειδή τους ζηλεύουμε («αχ, ενα ωραίο μπιφτεκάκιιι μμμμ») που αυτοί «απολαμβάνουν» ενώ εμείς όχι και δεν το παραδεχόμαστε, προσπαθούμε να τους ελέγχουμε. Αυτό δεν είναι πνευματική ζωή όμως. Είναι νηστεία του Λούτσου. Γιατί την άσκηση την κάνουμε με αγάπη και με χαρά για τον Χριστό, οχι ψυχαναγκαστικά. Γινόμαστε ψυχαναγκαστικοί, γιατί την βλέπουμε ως Ινδουϊστικού τύπου άσκηση. Ως κυνήγι «αρετής», ένα πνευματικό (υποτίθεται) βιντεοπαιχνίδι στο οποίο θα πιάσουμε High Score. Η πνευματική ζωή θέλει αρχοντιά, ποιηση και ανθρώπους με ευρύτητα καρδιάς, οχι τυπολάτρες. Χρειάζεται και ο τύπος, δεν τον πετάμε, δεν τον αγνοούμε, αλλά ώς μέσο που θα μας οδηγήσει στην ουσία, οχι το αντίθετο. Αυτό που κάνουμε, δεν το κάνουμε απο αγάπη, αλλά συμφέρον. Και γι’αυτό δεν βλέπουμε προκοπή.

Και θα συνεχίσουμε να μην βλέπουμε προκοπή , όσο ασχολούμαστε με το τι κάνει ο διπλανός μας και όχι με το τι κάνουμε εμείς. ΜΟΝΟ.

«Προτιμότερο εἶναι νὰ τρώει κανεὶς κρέας καὶ νὰ πίνει κρασί, παρὰ νὰ τρώει τὶς σάρκες τῶν ἀδελφῶν του μὲ τὴν καταλαλιά».

Αββάς Μακάριος

Δεν μας σώζει ούτε η άσκηση, ούτε η αγρυπνία, ούτε η νηστεία, αλλά μόνο η αληθινή ταπεινοφροσύνη. Και αυτό το ομολόγησαν σε κάποιο μεγάλο ασκητή οι ίδιοι οι δαίμονες!

Αγία Θεοδώρα

 

 https://oode.wordpress.com/2015/02/28/nisteia-tou-loutsou/