Πλάνο ένωσης των Εκκλησιών ή πλάνη Οικουμενιστική;

Ο χριστιανός δεν πρέπει ούτε φανατικός να είναι ούτε εμμονικός και φοβικός. Ο Χριστός μάς ελευθέρωσε από όλους και όλα. Και δεν είναι ωραίο να στενεύουμε το ευαγγελικό πνεύμα και μήνυμα, σμικρύνοντας την πνευματική αρχοντιά του Χριστού και Θεού μας. Από την άλλη, βέβαια, δεν μπορούμε ούτε να εθελοτυφλούμε ούτε και να είμαστε αφελείς. Δεν είμαστε νήπια ταις φρεσί, αλλά στην κακία νηπιάζουμε. Πρέπει, λοιπόν, να αποφεύγουμε τους διαχριστιανικούς διαλόγους με τους αλλόδοξους εν Χριστώ αδελφούς μας; Σε καμία περίπτωση. Πρέπει να τους δίνουμε φρούδες ελπίδες σωτηρίας συμπροσευχόμενοι και εξισούμενοι παντοιοτρόπως με αυτούς; Ούτε αυτό είναι δίκαιο και σωστό, ειδικά απέναντι στο χρέος της αληθείας προς τα πλανεμένα αυτά αδέρφια μας. Και αυτοί του Χριστού τέκνα είναι, μόνο που γυρνάνε συνέχεια έξω στην αυλή και δεν εισέρχονται στην ανάπαυση και στο αιώνιο Ευχαριστιακό Δείπνο του Πατρός.

Θα μπορούσε να επιτευχθεί, σήμερα ακόμη, μια πραγματική ένωση των χριστιανών σε παγκόσμιο επίπεδο; Φυσικά. Για αυτό άλλωστε προσευχόμεθα ημείς οι Ορθόδοξοι διαχρονικά στη Θεία Λειτουργία. Ας παρουσιάσουμε λοιπόν ένα αληθινό πλάνο ένωσης με τους δυτικούς χριστιανούς που βαπτίζονται στο όνομα της Αγίας Τριάδος:

1.     Η κοινή βάση είναι εξάπαντος η Αγία Γραφή και η Ιερά Παράδοση, όπως εκφράστηκε κυρίως μέσα από τις επτά Οικουμενικές Συνόδους και τους μεγάλους Πατέρες της πρώτης χιλιετίας του χριστιανισμού.

2.     Ο Πάπας Ρώμης και ο Πατριάρχης Νέας Ρώμης θα πρέπει να μοιράζονται το Πρωτείο τιμής ανά χρόνο ή εξάμηνο με σκοπό την αγαστή διοίκηση της Εκκλησίας.

3.     Το αλάθητο του Πάπα θα πρέπει αυτονοήτως να εξοβελιστεί παντελώς, ειδικά σε εποχές που μόνο γέλωτα θα μπορούσε να προκαλέσει.

4.     Το Filioque οπωσδήποτε θα απαλειφθεί από το Σύμβολο της Πίστεως ως μεταγενέστερη και κακόδοξη προσθήκη. Ερμηνευτικά μπορεί να γίνει αποδεκτή μόνο η δια του Υιού προσθήκη, όπως όμως ερμηνεύεται από τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας και τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.

5.     Η Μαριολατρία θα πρέπει να απορριφθεί στο σημείο κυρίως της θεωρίας της άσπιλης σύλληψης της Θεοτόκου εκ μέρους των Ρωμαιοκαθολικών.

6.     Η αποδοχή της διάκρισης άκτιστης Ουσίας και Ενεργειών στον Θεό επιβάλλεται, διότι αλλιώς δεν καθίσταται δυνατή και ρεαλιστική η θεοπτία και η θέωση των μελών της Εκκλησίας.

7.     Στα θέματα των λειτουργικών εθίμων (π. χ. τρόπος τέλεσης μυστηρίων, αγαμία κλήρου κλπ.) η κάθε Τοπική Εκκλησία θα μπορούσε αρχικά να κρατήσει τα δικά της, με την προϋπόθεση ότι θα συζητηθούν σε νέα Οικουμενική Σύνοδο στην περίπτωση που δημιουργούνται σε αυτά δογματικές παρεκκλίσεις ή παρεξηγήσεις.

Είναι δύσκολα όλα αυτά; Όχι. Απλά φαίνεται να λείπει η καλόπιστη θέληση και η εν Πνεύματι αγαπητική διάκριση. Και αν δεν ακολουθηθεί αυτό το βασικό και περιεκτικό εκκλησιολογικό και θεολογικό πλάνο, πολύ φοβάμαι ότι θα επικρατήσει η υφέρπουσα ήδη πλάνη του Οικουμενισμού.

 

 

Κ. Ν.

Λάρισα, 11/6/2024