Επιθετικός Οικουμενισμός

Επιθετικός Οικουμενισμός

 

Αποτελεί την πιο εξελιγμένη σημερινή μορφή του Οικουμενισμού. Αυτό δεν συνέβαινε παλιότερα. Μια στοιχειώδης αιδώς υπήρχε και συγκρατούσε κάπως τους φορείς της παναίρεσης τούτης. Λίγο οι αναμενόμενες αντιδράσεις, κάπως το υπάρχον ορθόδοξο αισθητήριο, δεν επέτρεπαν την ανερυθρίαστη σήμερα εκδίπλωση του φαινομένου. Χάθηκε η τσίπα, δυστυχώς, όπως θα το έλεγε ο λαός εύστοχα και χωρίς περιστροφές. Και χάθηκε με το πέρασμα των ετών, την ταχύτατη εκκοσμίκευση των χριστιανών και την προώθηση σε υψηλόβαθμες ιερατικές θέσεις ατόμων που ενστερνίζονται βαθιά τη συγκεκριμένη θρησκευτική φιλοσοφία.

Αν ρωτήσεις έναν οικουμενιστή εάν αισθάνεται ορθόδοξος, θα αντιδράσει προτιμώντας μάλλον τον γενικότερο όρο χριστιανός. Γι’ αυτόν η λέξη ορθόδοξος ταυτίζεται κυρίως με τον φονταμενταλιστή και τον ζηλωτή. Προτιμάει ένας εκκλησιαστικός ηγέτης σήμερα να συλλειτουργεί και να συναγελάζεται γενικότερα με αλλοδόξους και αλλοθρήσκους – το βλέπουμε άλλωστε να ισχύει σε διαχριστιανικό επίπεδο παγκοσμίως, έχοντας σχεδόν λάβει τη μορφή του φυσικού και του κατεστημένου – παρά με ομοδόξους (ορθοδόξους). Οι τελευταίοι βαπτίζονται παρανοϊκοί, αποτειχισμένοι, ζηλωτές και σχισματικοί και η προκατειλημμένη αποστροφή προς αυτούς είναι εκ των προτέρων και ακρίτως δεδομένη.

Η φίμωση των αντιοικουμενιστικών αντιδράσεων γίνεται πλέον με συνοπτικές και βίαιες διαδικασίες: απομακρύνσεις, αφορισμοί, καθαιρέσεις. Και όλα αυτά χωρίς αμερόληπτη κρίση και νόμιμες διαδικασίες. Οι ιεροί κανόνες θεωρούνται αστεία κουρελόχαρτα του μακρινού και σκοτεινού παρελθόντος – άσχετο αν χρησιμοποιούνται σαν κανόνια σε βάρος των αντιφρονούντων – εκεί τους θυμούνται και τους ενεργοποιούν, εννοείται αυθαίρετα…

Το χείριστο, ωστόσο, είναι η προχωρημένη οικουμενιστική νοοτροπία – άπτεται κυρίως των πάσης φύσεως εκκλησιαστικών ηγετών. Η πωρωμένη εκκλησιαστική τους συνείδηση έχει σχεδόν ταυτιστεί με την αιρετική τούτη αντιπαραδοσιακή εκκλησιολογία και οι απότοκες αυτής ενέργειές τους δεν γίνονται πια με ενοχές και δισταγμούς, αλλά εν όλη καρδία και διανοία. Αν κάπου σε αυτές τις ομάδες επισκόπων, ιερέων και θεολόγων υπάρχουν ανθιστάμενοι και αντιτιθέμενοι, προτιμούν να μείνουν σιωπώντες διά τον φόβον των Ιουδαίων. Είτε αισθανόμενοι τραγική μειοψηφία είτε πως αντιδρώντας απλά ματαιοπονούν εντός του συρμού της χειμαρρώδους οικουμενιστικής κατρακύλας.

Τα δύο άκρα (ζηλωτισμό και οικουμενισμό) σχολίαζε ο μακαριστός γέρων Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος προ δεκαετιών προφητικώς. Πού να έβλεπε τις επιθετικές διαστάσεις που θα λάμβανε στις μέρες μας το ένα άκρο και την άλωση εκ των έσω των εκκλησιαστικών ηγεσιών ανά την οικουμένη. Η ελπίδα, ωστόσο, και ο τελικός λόγος ανήκει στην κεφαλή της Εκκλησίας και στον κύριο της ανθρώπινης ιστορίας: τον Ιησού Χριστό.

 

 

Κ. Νούσης

Λάρισα, 16/6/2025