Τό βιβλίο αὐτό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀποτελεῖ ἕνα «ἐξαίσιο ἆσμα». Ὁ τίτλος φανερώνει ὅτι πρόκειται γιά τό κορυφαῖο ἆσμα ἀπό τά ὑπόλοιπα ἆσματα πού κατέγραψε ὁ Σολομώντας, ὅπως ἐπιγράφεται στό χωρίο 1,1 τοῦ βιβλίου. Ὄντως τά νοήματα πού διαβάζει ὁ ἀναγνώστης, ὅπως θά δοῦμε παρακάτω, δικαιώνει πλήρως τόν τίτλο αὐτό.
Ὡς πρός τόν συγγραφέα τοῦ βιβλίου ἡ νεότερη βιβλική ἔρευνα ἀμφισμβητεῖ τήν περίπτωση τοῦ Σολομώντα καί ὑποστηρίζει ὅτι πρόκειται γιά πρόσωπο πού ἔζησε στήν Παλαιστίνη κατά τήν μεταιχμαλωσιακή ἐποχή, τόν 5ο ἤ τόν 4ο αἰώνα. Τά ἐπιχειρήματα πού χρησιμοποιοῦν οἱ ἐρευνητές αὐτοί ἀμφισβητοῦνται ζωηρά ἀπό τούς ἀντίστοιχους παραδοσιακούς.
Τί περιλαμβάνει τό βιβλίο;
Ἐνῶ πρόκειται γιά ἕνα ἐνιαῖο ἔργο, περιλαμβάνει ἕξι μικρά ἄσματα, πού ἀναφέρονται στήν ἀγάπη δύο νέων ἀνθρώπων. Δέν πρόκειται γιά κείμενα πού ἁπλῶς ἐξυμνεῖται ἡ ἀγάπη, ἀλλά γιά ἔργο μέσα στό ὁποῖο, ὅταν ἐφαρμόζεται ἡ ἀλληγορική μέθοδος, πού χρησιμοποιοῦσαν μερικοί Πατέρες, ἀπορρέουν σημαντικές θεολογικές ἰδέες. Σημαντικότερες ἐξ αὐτῶν εἶναι ἡ διαζωγράφιση τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας.
Τά διδάγματα πού προκύπτουν ἀπό τό βιβλίο εἶναι πολλά καί σημαντικά. Ἔτσι, γίνεται φανερό ἀπό τά γραφόμενα ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἕνα σημαντικό μέγεθος στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί χαρακτηρίζεται ἀπό τήν τρυφερότητα καί τήν ἁγνότητα. Αὐτές ὑψώνουν τήν ἀγάπη σέ θεϊκή βαθμίδα. Ἐπίσης, ὁ γάμος ἀποτελεῖ ἕνα περιβάλλον πού αὐτή ἡ ἀγάπη μπορεῖ νά «σαρκωθεῖ».
Τό βιβλίο εἶναι λογικό ὅτι δέν τοποθετήθηκε στήν Βίβλο γιά μιά ἱστορία ἀγάπης μεταξύ δύο νέων, ἀλλά γιά νά δηλώσει μιά δυναμική, βαθύτερη σχέση μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἰσραήλ ἀλλά καί τοῦ Χριστοῦ μέ τήν Ἐκκλησία. Στήν τελευταία αὐτή προσέγγιση βλέπουμε τήν θυσιαστική διάθεση τοῦ Ἑνός πρός τήν Ἄλλη. Ἄλλωστε ἄσματα ἐρωτικοῦ περιεχομένου ὑπῆρχαν πολλά τόσο στόν Ἰσραήλ ὅσο καί σέ ἄλλους πολιτισμούς. Πρόκειται γιά ἕνα ἀκόμα θεόπνευστο βιβλίο, πολύ ἐπίκαιρο γιά τήν ἐποχή μας, μέσα στό ὁποῖο ἀνακαλύπτεται ὅτι οἱ πρωταγωνιστές νέοι διαθέτουν «ὄχι μόνον περισσή ἐξωτερική ὀμορφιά καί χάρη ἀλλά καί ἐξαίρετη ἐσωτερική λάμψη καί ἀκτινοβολία, ἡ ὁποία ἀντανακλᾶ στή θερμή καί ἁγνή ἀγάπη πού τούς ἑνώνει. Εἶναι μιά ἀγάπη, πού ὁ δεσμός της διαποτίζεται μέ τό πνεῦμα τῆς τρυφερότητας, τῆς σεμνότητας καί τῆς αἰδοσύνης χωρίς νά ἔχει τίποτα τό μεμπτό καί τό χυδαῖο» (Καλαντζάκη Σ. Εἰσαγωγή στήν Παλαιά Διαθήκη, Θεσσαλονική 2006, σ.633).
Στή Καινή Διαθήκη ἐνῶ δέν γίνεται κάποια συγκεκριμένη ἀναφορά στό βιβλίο «Ἄσμα Ἀσμάτων» ὑπάρχουν ἰδέες πού ἀπαντοῦν καί στά δύο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ὁ προσδιορισμός τοῦ Χριστοῦ ὡς Νυμφίου καί τῆς Ἐκκλησίας ὡς νύφης (Ἐφεσ. 5,22 ἑξ καί Ἀποκ.19,6. ).
Καί γιά τό βιβλίο αὐτό ἀσχολήθηκαν σπουδαίες Ἐκκλησιαστικές μορφές καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅπως οἱ: Ὠριγένης (PG 13, 35-216), Μέγας Ἀθανάσιος (PG 27, 1342-62), Γρηγόριος Νύσσης (PG 44,755-1120), Κύριλλος Ἀλεξανδρείας (PG 69, 1277-94), Θεοδώρητος Κύρου (PG 81, 27-214), Προκόπιος Γάζης (PG 87, 1545-1780) καί ὁ Μιχαήλ ψελλός (PG 122, 537-686).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου