Κίσινγκερ: ο σύγχρονος Μέτερνιχ

Κίσινγκερ: ο σύγχρονος Μέτερνιχ

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο Χένρι Κίσινγκερ, περιώνυμος γερμανοεβραϊκής καταγωγής αμερικανός πολιτικός, που επηρέαζε επί δεκαετίες την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, στις 27 του παρελθόντος Μαΐου συμπλήρωσε έναν αιώνα ζωής και καθώς γράφτηκε «είναι διαυγής στη σκέψη». Σε ολιγάριθμη σειρά άρθρων θα επιχειρηθεί να παρουσιαστεί η σχέση του εν λόγω προσώπου με τον Ελληνισμό. Ο Κίσινγκερ είχε πρότυπό του τον περιβόητο αυστριακό Κλέμενς φον Μέτερνιχ, που, κατά τον 19οαιώνα, δέσποσε επί δεκαετίες στη διπλωματία της Ευρώπης και ταυτίστηκε το όνομά του με την απολυταρχία, τον φεουδαρχισμό, την καταπίεση των λαών και τη διατήρηση ακέραιης της αλλόθρησκης οθωμανικής αυτοκρατορίας, σε βάρος των χριστιανικών εθνών, που αυτή κρατούσε αιχμάλωτα.

Αμέσως να μετανοούμε για τις πτώσεις μας

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†) 

Ο διάβολος δεν σε βάζει απλώς να αμαρτήσεις ούτε σε πλανά απλώς – ξέρει πως ο Θεός αγαπά και συγχωρεί τον αμαρτωλό, μόλις μετανοήσει – αλλά σιγά-σιγά σε σατανοποιεί. Όπως ο διάβολος δεν έχει, δεν μπορεί, δεν θέλει να έχει μετάνοια, έτσι ακριβώς κάνει και τον άνθρωπο.

Αμέσως να μετανοούμε για τις πτώσεις μας. Η αληθινή μετάνοια αμέσως λαμπικάρει τον άνθρωπο. Να είσαι πρόθυμος, μόλις πέσεις, να μετανοείς αμέσως και ό,τι κι αν σου συμβαίνει να το δέχεσαι. Σιγά-σιγά θα αφανισθεί η πονηριά και όλο αυτό που σε βάζει να αμαρτάνεις.

Αγάπη και συναίσθημα

π. Ευσέβιος Βίττης 

Η αγάπη πρέπει να είναι αγάπη πρώτιστα στον Ιησού και δια Ιησού η έκφρασή της στους αδελφούς μας. Θα πρέπει να αγνοηθή ο ρόλος του συναισθήματος; Θα ήταν λάθος η παραγνώρισή του. Ο άνθρωπος δεν είναι άγγελος, για να αγαπάη σαν άγγελος. Και ως άνθρωπος έχει την ιδιοτυπία του στην έκφραση της αγάπης του. Μιλώντας για αγάπη δεν μπορούμε να αποφύγουμε να μιλήσουμε για τρυφερότητα καρδιάς, για ευαισθησία κλπ. Η αγάπη λειτουργεί μέσα μας όχι ως κάτι ξένο προς τον μηχανισμό του ψυχικού μας κόσμου. Όμως η χριστιανική αγάπη δεν είναι μόνο συναισθηματισμός. Είναι χάρισμα του Θεού, στο οποίο καλείται να συμμετάσχη και ο συναισθηματισμός μας εξαγιαζόμενος.

ΠΩΣ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ Η ΧΕΙΜΑΡΡΑ ΜΕ ΤΟ ΚΟΣΣΟΒΟ;

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Στη Χειμάρρα ο Έλληνας εκλεγμένος δήμαρχος Φρέντυ Μπελέρης παραμένει φυλακισμένος, ενώ την 1.6.2023 αποφασίσθηκε η αποφυλάκιση του συνεργάτη του Παντελή Κοκκαβέση που έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας. Η πολιτική του Έντι Ράμα συνεχίζει να είναι επιθετική κατά των Χειμαρριωτών. Τα δύο μεγάλα αλβανικά κόμματα, Δημοκρατικό και Σοσιαλιστικό, έχουν εκλέξει βουλευτές από την ομάδα των φανατικών Τσάμηδων, οι οποίοι διεκδικούν τη Θεσπρωτία. Παραλλήλως στο βόρειο Κόσσοβο οι αλβανικές αρχές αρνούνται τα συμφωνηθέντα δικαιώματα του σερβικού πληθυσμού και επιχειρούν να επιβάλουν δημάρχους ψηφισμένους από το 4% των πολιτών.

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΤΗΝ Ι. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ: Γυναίκες… παπαδάκια πήραν ευλογία και μπήκαν στο ιερό! Άντε με το καλό και διακόνισες!

Του Σωτήρη Μ. Τζούμα

Η Γραφή λέει: «μη μέταιρε όρια αιώνια, α έθεντο οι πατέρες σου». Ο στίχος ανήκει στο Βιβλίο των Παροιμιών και αναφέρεται στα σύνορα της γης που τα καθόρισαν οι πρόγονοί τους. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας χρησιμοποιούν την φράση αυτή αναφερόμενοι στα όρια της πίστης μας και στην διαφύλαξή της από αλλοιώσεις.

Και ο Απόστολος Παύλος θα πει στους Θεσσαλονικείς: «στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε» είτε προφορικώς είτε γραπτώς. Και η αλήθεια είναι ότι στην Θεσσαλονίκη, στους Ιερούς Ναούς, τηρείται η παράδοση των λατρευτικών τελετών και ακολουθιών. Ίσως συντελεί σ’  αυτό και η γειτνίασή της με το Άγ. Όρος, στο οποίο η παράδοση και η τήρηση του τυπικού αποτελεί δόγμα!

Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος σκανδαλίζει άνευ λόγου;

του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor

Γιατί προγραμματίστηκε η εν πλω τέλεση της Θείας Λειτουργίας;

Σε ημερήσια προσκυνηματική εκδρομή στην Σκιάθο που πραγματοποίησε η Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού την Δευτέρα 29 Μαϊου, συμμετείχαν περισσότεροι από 400 προσκυνητές, Κληρικοί και λαϊκοί, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιο.

Η είδηση αναφέρει πως ο μητροπολίτης Δημητριάδος “τέλεσε, εν πλω, την Θεία Λειτουργία και μνημόσυνο για τον τελευταίο Αυτοκράτορα του Γένους, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, με αφορμή την θλιβερή επέτειο της Αλώσεως, στις 29 Μαϊου 1453”.

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως οι νέοι ευαγγελιστές του οικουμενισμού ποθούν την αλλαγή του τρόπου τέλεσης της Θείας Λειτουργίας. 

Για τους «Χαλασοχώρηδες», ή Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης εκλογές και πολιτικό ήθος

Στέλιος Κούκος

Κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές, το μυαλό μου πάει στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και το διήγημά του «Οι Χαλασοχώρηδες». Ο ίδιος το αποκαλεί «μικρά μελέτη» – άλλωστε είναι εκτεταμένο και καταλαμβάνει 61 σελίδες στην κριτική έκδοση του Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου και των εκδόσεων Δόμος. Θα μπορούσε όμως κάποιος να το χαρακτηρίσει και νουβέλα.

Όπως και να έχει, οι «Χαλασοχώρηδες» αποτελούν κορυφαίο, γλαφυρότατο δοκίμιο πολιτειολογίας, που θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολές πολιτικών επιστημών, δημοσιογραφίας, κοινωνιολογίας, λαογραφίας ή ακόμα και φιλοσοφίας ή θεολογίας. Παρ’ όλα αυτά, μη νομίσετε ότι το κείμενο αυτό αποτελεί ένα πληκτικό δοκιμιακό έργο – κάθε άλλο. Νομίζω πως το χιούμορ, η λεπτή ειρωνεία, ακόμα και το σπαρταριστό γέλιο τις περισσότερες φορές υπερισχύουν, δίνοντας ένα ιδιαίτερα ζωντανό και απολαυστικό έργο. Και βεβαίως ο αναγνώστης μπορεί να διαπιστώσει πως εδώ έχουμε ένα πραγματικό λογοτεχνικό έργο και όχι μια εξωραϊσμένη… λογοπλοκή που θέλει να παρουσιάζεται ως λογοτεχνία.

Αναρίθμητα τα ελέη του Θεού! Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

«Πλήρης πάσα η γη της δόξης Αυτού» (Ησ. 6:3). Για εκείνον που πιστεύει αληθινά στον Θεό, όλα τα γήινα υλικά πράγματα και όλοι οι υλικοί κόσμοι εξαφανίζονται· αυτός δεν μπορεί να φαντασθεί ούτε ένα σημείο χωρίς τον Θεό. Πιστεύει ότι αναπνέει τον Θεό μαζί με τον ατμοσφαιρικό αέρα· γι’ αυτόν ο Κύριος είναι παντού και στα πάντα. Τα δημιουργήματα είναι σαν να μην υπάρχουν, και αυτός ο ίδιος εξαφανίζεται, τρόπον τινά, για να δώσει μέσα του τόπο στον ένα Θεό, που μόνο Αυτός υπάρχει και εργάζεται μέσα του.

Σʼ έναν τακτικό αναγνώστη της Αγίας Γραφής, που ρωτά γιατί το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινης γλώσσας (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Όταν ο Κύριος βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε εν είδει περιστεράς. Εμφανίσθηκε όχι για να προσθέσει κάτι στον Χριστό, αλλά συμβολικά, έτσι ώστε να δείξει αυτό που υπάρχει μέσα στον Χριστό: την ακακία, την καθαρότητα και την ταπεινότητα. Αυτό συμβολίζει το περιστέρι. Όταν οι απόστολοι συγκεντρώθηκαν την πεντηκοστή ημέρα από την ημέρα της Ανάστασης, το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινων γλωσσών. Εμφανίσθηκε ως πύρινη γλώσσα για να τους αφαιρέσει κάτι και να τους προσθέσει κάτι. Δηλαδή, να αφαιρέσει από αυτούς κάθε αμαρτία, κάθε αδυναμία, φόβο και ακαθαρσία της ψυχής και να τους δωρίσει τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά. Οι πύρινες γλώσσες επισημαίνουν συμβολικά αυτά τα τρία: τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά.

Γνωρίζεις ότι το πυρ είναι δυνατό, γνωρίζεις πως φωτίζει και ζεσταίνει. Αλλά όταν μιλάς για το Αγιο Πνεύμα πρόσεξε να μην σκέπτεσαι υλικά αλλά πνευματικά. Γίνεται λόγος λοιπόν, για την πνευματική δύναμη, για το πνευματικό φως και για την πνευματική ζεστασιά. Και αυτά είναι: η δυνατή θέληση, ο φωτισμένος νους και η ζέση της αγάπης. Μ΄αυτά τα τρία πνευματικά όπλα εξόπλισε το Αγιο Πνεύμα τους στρατιώτες του Χριστού για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Ο Διδάσκαλος τους είχε απαγορεύσει ακόμα και ράβδο να φέρουν από τα επίγεια όπλα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ως διαρκής Πεντηκοστή (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)

Ποιὸς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός; Ποιὸς εἶναι σὲ Αὐτὸν ὁ Θεὸς καὶ ποιὸς ὁ ἄνθρωπος; Πῶς γνωρίζεται ὁ Θεὸς στὸν Θεάνθρωπο καὶ πῶς ὁ ἄνθρωπος; Τί ἐδώρησε σέ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους ὁ Θεὸς ἐν τῷ Θεανθρώπῳ; Ὅλα αὐτὰ τὰ φανερώνει σέ μᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ «Πνεῦμα τῆς ἀληθείας». Μᾶς ἀποκαλύπτει δηλαδὴ ὅλη τὴν ἀλήθεια γιὰ Αὐτόν, γιὰ τὸν Θεὸ ἐν Αὐτῷ καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ γιὰ τὸ τί χάρισε σ’ ἐμᾶς μ’ ὅλα αὐτά. Αὐτὸ ἐπίσης ἀπείρως ξεπερνᾷ κάθε τί ποὺ οἱ ἀνθρώπινοι ὀφθαλμοὶ εἶδαν καὶ τοῖς ὠσίν αὐτῶν ἠκούσθη καὶ ἡ καρδία αὐτῶν κάποτε αἰσθάνθηκε.

Μὲ τὴν ἔνσαρκη ζωή του στὴ γῆ ὁ Θεάνθρωπος ἐγκαθίδρυσε τὸ Θεανθρώπινό του Σῶμα, τὴν Ἐκκλησία, καὶ μὲ αὐτὴν προετοιμάζει τὸν γήινο κόσμο γιὰ τὴν ἔλευση καὶ τὴ ζωὴ καὶ τὴ δραστηριότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ψυχῆς Αὐτοῦ τοῦ Σώματος.

Η Πεντηκοστή (Θεοφάνης ο Κρης)

Η Πεντηκοστή δεν είναι μια απλή συνέπεια ή συνέχεια της Ενσαρκώσεως. Η Πεντηκοστή έχει όλη την αξία της καθ’ εαυτή, είναι η δεύτερη πράξη του Πατρός: Ο Πατήρ αποστέλλει τον Υιό και τώρα αποστέλλει το Άγιο Πνεύμα. Η τέλεια αποστολή του, ο Χριστός επανέρχεται προς τον Πατέρα για να κατέλθει τώρα το Άγιο Πνεύμα ως Πρόσωπο. Η Πεντηκοστή εμφανίζεται έτσι ως το έσχατο τέλος της τριαδικής οικονομίας της σωτηρίας. Κατά τους Πατέρες ο Χριστός είναι ο μεγάλος Πρόδρομος του Αγίου Πνεύματος.

Ο Μέγας Αθανάσιος λέγει: “ο Λόγος έγινε σάρκα… ίνα οι άνθρωποι ενωθέντες πνευματικά, γίνουν ένα Πνεύμα“. Επίσης κατά τον άγιο Συμεών: “Αυτός ήταν ο σκοπός και ο προορισμός κάθε έργου της σωτηρίας μας από το Χριστό, να πάρουν δηλαδή οι πιστοί το Άγιο Πνεύμα“.

Δοσμένο στον άνθρωπο κατά τη θεία εμφύσηση, τη στιγμή της δημιουργίας, το Άγιο Πνεύμα του αποδίδεται πάλι την ημέρα της Πεντηκοστής και του γίνεται πιο εσωτερικό, πιο οικείο από αυτόν τον ίδιο. “Πυρ ήλθα να βάλω στη γη” (Λουκ. 12, 49), αυτή η φωτιά είναι το Άγιο Πνεύμα.

Κάτω από την εικόνα των πυρίνων γλωσσών, η θεία ενέργεια θεοποιεί, εισέρχεται και αγκαλιάζει με την αλήθειά της τη φύση. Εάν ο Χριστός ανακεφαλαιώνει και ολοκληρώνει την ανθρώπινη φύση στην ενότητα του σώματός του, το Άγιο Πνεύμα, αντίθετα, αναφέρεται στη προσωπική αρχή της φύσεως, στα ανθρώπινα πρόσωπα, και κάνει κάθε ένα χαρισματικό. Όπως λέγει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, έχουμε συγχωνευθεί σε ένα μόνο Σώμα, αλλά διαιρεθεί σε προσωπικότητες.

Κυριακή της Πεντηκοστής (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Ευαγγέλιο: Ιωάν. ζ΄37-53, η΄1, 2, Πράξ. β΄1-11)

Όταν βάζουν ένα σπόρο στη γη, για ν’ αναπτυχθεί πρέπει να τον αγγίξει η δύναμη της ζέστης, καθώς και το φως.
Όταν φυτεύουν ένα δέντρο, πρέπει να το αγγίξει η δύναμη του ανέμου, για να το κάνει δυνατό, να ριζώσει.
Όταν κάποιος φτιάχνει ένα σπίτι, αναζητεί τη δύναμη της προσευχής, για να το καθαγιάσει.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός έσπειρε τον πολυτιμότερο σπόρο στον αγρό αυτού του κόσμου. Και χρειαζόταν η δύναμη του Αγίου Πνεύματος να τον αγγίξει, να τον ζεστάνει και να τον φωτίσει, για ν’ αναπτυχθεί.
Ο Υιός του Θεού φύτεψε το Δέντρο της Ζωής στους άγριους κι ακαλλιέργητους αγρούς του θανάτου. Ο δυνατός άνεμος του Πνεύματος ήταν αναγκαίος για να πνεύσει πάνω του και να καθαγιάσει το Δέντρο της Ζωής.

Η ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (Πεντηκοστή)

π. Δημητρίου Μπόκου 

Ὁ Χριστὸς κάλεσε κάθε ἄνθρωπο ποὺ διψάει γιὰ πνευματική, αἰώνια ζωή, νὰ πάει κοντά του γιὰ νὰ τοῦ δώσει νὰ πιεῖ ζωντανὸ νερό. Ὑποσχέθηκε ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν θὰ ξαναδιψάσει ποτέ, γιατὶ θὰ γίνει ὁ ἴδιος ἀστείρευτη πηγή. Θὰ εἶναι «κῆπος μεθύων», πνιγμένος σὲ μεθυστικὴ βλάστηση, «πηγὴ ἣν μὴ ἐξέλιπεν ὕδωρ», πηγὴ ποὺ δὲν ξεραθεῖ ποτέ, κατὰ τὸν προφήτη Ἡσαΐα. «Ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος». Ἀπὸ μέσα του θὰ πηγάζουν ἀδιάκοπα ποταμοὶ μὲ τρεχούμενο νερό. Ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ, κατὰ τὸν σοφὸ Σολομῶντα, θὰ γίνει φρέαρ βαθύ, θὰ ἀναπηδάει ἀπὸ αὐτὴν ποταμὸς καὶ πηγὴ ζωῆς. 

Ψυχοσάββατο. Τι έλεγε ο άγιος Παϊσιος για τα μνημόσυνα. Συνταγή για παραδοσιακά κόλλυβα.

Στον αυριανό εσπερινό πηγαίνουμε τα κόλλυβα και το χαρτάκι ΥΠΕΡ ΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ, όπου αναγράφονται τα ονόματα των κεκοιμημένων για τα οποία γίνεται το μνημόσυνο.

Μέσα στην ιδιαίτερη μέριμνά της για τους κεκοιμημένους, η αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει καθορίσει ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδος γι’ αυτούς. Κάθε Σάββατο δηλαδή.

Οπως η Κυριακή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου, έτσι και το Σάββατο είναι η ημέρα των κεκοιμημένων, για να τους μνημονεύουμε και να έχουμε (επι)κοινωνία μαζί τους. Σε κάθε προσευχή και ιδιαίτερα στις προσευχές του Σαββάτου ο πιστός μνημονεύει τους οικείους, συγγενείς και προσφιλείς, αλλά ζητά και τις προσευχές της Εκκλησίας γι’ αυτούς.

Σε ετήσια βάση η Εκκλησία έχει καθορίσει δύο Σάββατα, τα οποία αφιερώνει στους κεκοιμημένους της. Είναι τα Ψυχοσάββατα. Το ένα πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και το άλλο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής.

Ο φαρισαϊσμός του Ιερωνύμου

Παναγιώτης Λιάκος

Απειλήθηκε η αυτοδυναμία Μητσοτάκη και ο λαός ανακάλυψε ότι υπάρχει Αρχιεπίσκοπος

Δεν αντέδρασε όταν έκλεισαν οι ιεροί ναοί λόγω κορωνοϊού. Δεν αντέδρασε όταν διώκονταν ιερείς που κοινωνούσαν τους πιστούς. Δεν αντέδρασε όταν άλλαξαν την ώρα της Ανάστασης, όταν απαγόρευσαν την περιφορά του Επιταφίου (αλλά επέτρεπαν την περιφορά της Πρωτοψάλτη σε καρότσα φορτηγού). Δεν αντέδρασε με το αλυσόδεμα του λαού μας με τις μνημονιακές χειροπέδες. Δεν αντέδρασε για τις βεβηλώσεις των ιερών ναών από αναρχικούς και φανατικούς ισλαμιστές. Δεν αντέδρασε για την ταινία «Αγόρια στο ντους», που προβλήθηκε σε σχολείο.

Συνοπτική ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας (Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης)

Τὴν χαρήκαμε, ἀγαπητά μου παιδιά, πραγματικὰ τὴν λειτουργία μας σήμερα. Ἀκόμη δὲν ἔχει φέξει καὶ τελειώσαμε. Εἶναι εὐκαιρία τώρα νὰ ποῦμε δύο σκέψεις, διότι πολλὲς φορὲς παραπονεῖσθε ὅτι δὲν μπορεῖτε νὰ χαρῆτε τὴν λειτουργία, δὲν τὴν εὐχαριστιέστε, δὲν τὴν καταλαβαίνετε, δὲν μπορεῖτε νὰ προσευχηθῆτε. Ἄλλες ὅμως φορὲς χαρούμενες μοῦ λέτε: Σήμερα λειτουργήθηκα πολὺ καλά· τὴν ἔζησα τὴν λειτουργία.

Ἄραγε πότε μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι τὴν ζήσαμε καὶ πότε τὸ λέμε χωρὶς νὰ εἶναι ἀλήθεια; Προσευχόμεθα εἰς τὴν λειτουργίαν, ἀλλὰ τί πρέπει νὰ ζητοῦμε; Ἢ μᾶλλον τί μᾶς παρέχει ἡ θεία λειτουργία, γιὰ νὰ τὸ ζητήσωμε καί, ὅταν τὸ λάβωμε, νὰ ἔχωμε τὴν βεβαιότητα ὅτι εἰσακούσθηκε ἡ προσευχή μας;

Το πάθος της ζήλειας (Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης)

Το πάθος της ζήλειας είναι ένα από τα μεγαλύτερα πάθη. Μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στον φθόνο και τη διαβολή. Και οι διαβολές κάνουν πολύ μεγαλύτερο κακό από τον φθόνο. Η ζήλεια κρύβει μέσα της υπερηφάνεια, εγωισμό και φιλαυτία.

Δεν έχει αγάπη ούτε φυσικά και ταπείνωση. Γι’ αυτό και δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει συγχρόνως ζήλεια και αγάπη. Κι αν ακόμη έχει λίγη αγάπη, η αγάπη του δεν είναι καθαρή, γιατί μέσα στην αγάπη του είναι ο εαυτός του.

Η ζήλεια μολύνει και την αγάπη και την καλοσύνη, όπως το ψόφιο ποντίκι μολύνει όλο το λάδι, όταν πέσει μέσα.

Ἄθεος, βουδιστής ἤ μουσουλμᾶνος ἄν ζεῖς στήν Εὐρώπη δικές σου οἱ χριστιανικές ἀξίες

Μανώλης Κοττάκης 

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ μέ μεγάλο ἐνδιαφέρον αὐτές τίς ἡμέρες τήν συζήτηση γιά τόν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στίς ἐκλογές καί τά χριστιανικά κόμματα, ἡ ὁποία ἔχει προσλάβει ἕναν χαρακτῆρα συνωμοτικό, λές καί πρόκειται περί παρθενογενέσεως, καί διερωτῶμαι:

– Εἶναι ἤ δέν εἶναι ὁ Χριστιανισμός ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς ταυτότητας τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Πολιτισμοῦ;

– Συζητήθηκε ἤ ὄχι νά γίνει μνεία στόν Χριστιανισμό στό προοίμιο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συντάγματος τό 2005;

– Ἔχουν ἤ δέν ἔχουν τά μεγάλα συντηρητικά κεντροδεξιά κόμματα τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς σχέση μέ τό Θεῖον; Στήν Βίβλο δέν ὁρκίζεται ὁ ἑκάστοτε Ἀμερικανός Πρόεδρος;

ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

π. Δημητρίου Μπόκου 

Λέει το ανέκδοτο, ότι πέθαναν κάποτε, την ίδια μέρα, τρεις παλιοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές. Ο Ολλανδός Φαν Μπάστεν, ο Βραζιλιάνος Πελέ και ο Αργεντινός Μαραντόνα, που τον αποκαλούσαν και θεό (της μπάλας βέβαια). Πάνε στον Παράδεισο, χτυπάνε την πόρτα, τους ανοίγει ο άγιος Πέτρος και τους οδηγεί μπροστά στον Θεό για να κριθούν. Πρώτος εξετάζεται ο Φαν Μπάστεν και λέει: 

-  Εγώ, Κύριε, δεν ήμουν και πολύ πιστός. Ήμουνα όμως πολύ καλός παίκτης και παρ’ όλο που δεν ζητούσα τη βοήθειά σου, πέτυχα πολλά. Ωστόσο ποτέ δεν αρνήθηκα την ύπαρξή σου. 

«Κατασκευάζεται» ένας νέος, κυνικός λαός, μηδενικής εθνικής μνήμης

Μανώλης Κοττάκης

Ο κυνικός λαός ενδίδει στην ύλη μέσα από τα κινητά και τα επιδόματα: «Πούλα, αρκεί να μου εξασφαλίζεις την επιβίωσή μου» είναι το νέο δόγμα που ενσταλάζουν στα μυαλά των νέων Ελλήνων.

Μεγάλη μέρα η σημερινή. Ημέρα μνήμης. Ημέρα αναστοχασμού. Ημέρα εθνικής ταυτότητας.Παρότι, όμως, έχει επικρατήσει δεκαετίες τώρα να ονομάζεται «αποφράς», επιτρέψτε μου να κάνω σήμερα μια διαφορετική προσέγγιση. Αντί των κλασικών «σώπασε, κυρα-Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις», επιλέγω να αξιοποιήσω το τιμητικό βήμα που μου παραχώρησαν το Σάββατο το απόγευμα ο Σύλλογος Επιστημόνων Χαλανδρίου «Ευριπίδης» και ο Σύνδεσμος Μικρασιατών Κωνσταντινουπολιτών «Ρίζες» για να κάνουμε μαζί μία διπλή άσκηση. Ασκηση εθνικής αυτοπεποίθησης και άσκηση εθνικού προβληματισμού.