Η πρόταση των Τριών Ιεραρχών για την παιδεία της Ευρώπης (Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών)

1. Η αποκτηθείσα εμπειρία από την προενταξιακή διαδικασία (από το 1958) και την μετέπειτα ένταξή μας στην Ενωμένη Ευρώπη, οδήγησε σε κάποιες α­ξιωματικές αρχές, ως σταθερές της πορείας μας μέσα σ’ αυτήν. Η πρώτη αρχή είναι, ότι το πρόβλημα δεν είναι η Ευρώπη, όπως δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα κά­θε αναγκαστικός αναπροσανατολισμός της εθνικής μας πολιτικής σ’ όλη την ιστορική μας διάρκεια. Το πρόβλημα είμαστε εμείς, η δική μας δηλαδή παρου­σία μέσα στην Ευρώπη. Η δεύτερη αρχή είναι, ότι το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι πρώτιστα πολιτικό ή οικονομικό, αλλά πνευματικό και πολιτιστικό. Διό­τι το αμείλικτο ερώτημα είναι, ποιον άνθρωπο και ποια κοινωνία μπορεί να παραγάγει η Ενωμένη Ευ­ρώπη, και τελικά ποιον πολιτισμό. Είναι πράγματι γεγονός, ότι μέσα στην νέα μεγά­λη μας Πατρίδα κρίνεται η ταυτότητά μας, αλλά και η ιστορική μας συνέχεια και συνεπώς η ιστορική (με ό,τι σημαίνει αυτό) επιβίωσή μας. Η αποτίμηση όμως της Ευρώπης, ως μητέρας του Δυτικού Κόσμου, είναι θέμα προοπτικής. Υπάρχουν δύο προοπτικές: η ελλη­νορθόδοξη και η ουνιτίζουσα των ευρωπαϊστών μας.

Απολυτίκιο Τριών Ιεραρχών

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’

Τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς τρισηλίου Θεότητος, τοὺς τὴν οἰκουμένην ἀκτῖσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας∙ τοὺς μελιρρύτους ποταμοὺς τῆς σοφίας, τούς τὴν κτίσιν πᾶσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας∙ Βασίλειον τὸν μέγαν, καὶ τὸν Θεολόγον Γρηγόριον, σὺν τῷ κλεινῷ Ἰωάννῃ, τῷ τὴν γλώτταν χρυσορρήμονι∙ πάντες οἱ τῶν λόγων αὐτῶν ἐρασταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν∙ αὐτοὶ γὰρ τῇ Τριάδι, ὑπὲρ ὑμῶν ἀεὶ πρεσβεύουσιν.

Μετάφραση 

Όλοι όσοι θαυμάζουμε τους λόγους των τριών μεγάλων Φωστήρων της τρισυπόστατης θεότητας, δηλαδή το Μέγα Βασίλειο, το Γρηγόριο το θεολόγο και τον ξακουστό Ιωάννη που το στόμα του έβγαζε χρυσάφι, ας τους τιμήσουμε με ύμνους. Γιατί αυτοί φώτισαν την οικουμένη με θείες διδασκαλίες. Γιατί σαν ποταμοί σοφίας πότισαν όλη την κτίση με τα άγια νερά της θεογνωσίας, και γιατί αυτοί μεσολαβούν και παρακαλούν πάντα την Αγία Τριάδα για μας.

Ερμηνεία της Κυριακής Προσευχής (Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας)

«Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εἶναι αὐτὸν ἐν τόπῳ τινὶ προσευχόμενον, ὡς ἐπαύσατο, εἶπέ τις τῶν μαθητῶν αὐτοῦ πρὸς αὐτόν· Κύριε, δίδαξον ἡμᾶς προσεύχεσθαι, καθὼς καὶ Ἰωάννης ἐδίδαξε τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ (: κάποτε ο Ιησούς προσευχόταν σ’ ένα τόπο, κι όταν τελείωσε, κάποιος από τους μαθητές Του Τού είπε: “Κύριε, δίδαξέ μας και μάθε μας να προσευχόμαστε σωστά και θεάρεστα, όπως κι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δίδαξε τους μαθητές του”)» [Λουκ. 11, 1].

Προσευχόταν [«εἶναι αὐτὸν ἐν τόπῳ τινὶ προσευχόμενον»], αν και είναι Θεός αληθινός και Υιός του Θεού των όλων και διανέμει ο Ίδιος στην κτίση τα πάντα, με τα οποία βρίσκεται σε καλή κατάσταση και διατηρείται στη ζωή, ενώ Αυτός δεν έχει ανάγκη από τίποτα απολύτως, γιατί λέει: «Τί μοι πλῆθος τῶν θυσιῶν ὑμῶν; λέγει Κύριος· πλήρης εἰμὶ ὁλοκαυτωμάτων κριῶν, καὶ στέαρ ἀρνῶν καὶ αἷμα ταύρων καὶ τράγων οὐ βούλομαι (: ο Κύριος λέγει· “Τι να το κάνω εγώ το πλήθος των θυσιών σας; Είμαι γεμάτος και χόρτασα από θυσίες ολοκαυτωμάτων κριών, που μου προσφέρετε. Δεν θέλω πλέον ούτε το λίπος των αμνών, ούτε το αίμα των ταύρων και των τράγων)» [Ησ. 1, 11].

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ: ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Στις 25 Ιανουαρίου συμπληρώθηκαν 4 χρόνια από την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. 153 Έλληνες βουλευτές ψήφισαν υπέρ μιας Συμφωνίας, η οποία υποτίθεται ότι θα έλυνε το πρόβλημα των σχέσεών μας με το κράτος των Σκοπίων. Τελικά δεν το έλυσε. Καταγράφω τέσσερις αποτυχίες της Συμφωνίας.

Πρώτη αποτυχία: Η Συμφωνία δεν έγινε ποτέ αποδεκτή στο εσωτερικό των δύο χωρών. Στην Ελλάδα επί 4 χρόνια όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι διαφωνούντες είναι περισσότεροι από τους συμφωνούντες. Στα Σκόπια η μείζων αντιπολίτευση (VMRO-DPMNE) παραμένει αντίθετη και υπόσχεται ότι θα καταγγείλει τη Συμφωνία. Οι σχέσεις μεταξύ των λαών δεν βελτιώθηκαν. Αντιθέτως φορτίζονται από γεγονότα όπως οι πανηγυρισμοί των Σκοπιανών επισήμων για την ίδρυση “Κέντρου Μακεδονικής Γλώσσας” στη Φλώρινα. Θυμίζω ότι υπάρχει σχετική ανακοπή από την Εισαγγελία της Φλώρινας.

Κυριακή ΙΖ’ Ματθαίου: Η δύναμη της Πίστης (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Ματθ. ιε’ 21-28)

Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γευτεί τη γλυκύτητα του καλού, αν πρώτα δεν επιμείνει και δε δοκιμαστεί στο καλό. Στο δρόμο προς το καλό πρώτα δοκιμάζουμε την πικρία κι υστέρα τη γλυκύτητα.

Η φύση ολόκληρη είναι γεμάτη από διδαχές καρτερίας και επιμονής. Αν τα νεόφυτα δέντρα σου δεν αναπτυχθούν για να δημιουργήσουν δασύλιο, θα μπορέσουν ν’ αντέξουν στον άνεμο και το χιόνι; Θα σου ήταν χρήσιμα τα ποτάμια αν δεν έφτιαχναν βαθιές κοίτες; Μήπως τα μυρμήγκια αυτοκτονούν όταν οι τροχοί καταστρέφουν τα σπίτια τους στο δρόμο, ή ξεκινούν με επιμονή να φτιάχνουν καινούργια; Αν κάποιος άκαρδος άνθρωπος γκρεμίσει τη φωλιά τού χελιδονιού στο σπίτι του, τότε το χελιδόνι θα ξεκινήσει αδιαμαρτύρητα να πάει σε άλλο σπίτι για να φτιάξει την καινούργια φωλιά του. Οτιδήποτε κάνουν οι φυσικές καταστροφές ή οι άνθρωποι στα φυτά και στα ζώα, κάνουν τους ανθρώπους να θαυμάζουν την ακατάβλητη επιμονή τους στην εκτέλεση του καθήκοντος που τους όρισε ο Θεός. Όταν ένα φυτό που το κόψανε ή το θερίσανε έχει τη δύναμη ν’ αναπτυχθεί ξανά, θα το κάνει. Όταν σ’ ένα πληγωμένο και μοναχικό ζώο έμεινε έστω κι ελάχιστη δύναμη ζωής, θα προσπαθήσει να κάνει κι αυτό το καθήκον του για να ζήσει.

ΠΡΙΝ ΒΑΛΕΙΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ (Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου)

π. Δημητρίου Μπόκου

Ο αββάς Μωυσής ρώτησε κάποτε έναν νεότερο μοναχό, τον Ζαχαρία: Πες μου, τί να κάνω για να σωθώ; Ο Ζαχαρίας τότε έπεσε στα πόδια του και του λέει: Εσύ ρωτάς εμένα, πάτερ; Και του απαντάει ο γέροντας: Πίστεψέ με, παιδί μου Ζαχαρία, είδα το Άγιο Πνεύμα να κατεβαίνει πάνω σου και γι’ αυτό αναγκάζομαι να σε ρωτήσω. Τότε ο Ζαχαρίας πήρε το κουκούλι (το σκουφί) από το κεφάλι του, το έριξε στα πόδια του και το καταπάτησε. Αν δεν τσαλαπατηθεί έτσι ο άνθρωπος, είπε, δεν μπορεί να γίνει αληθινός μοναχός (από το Γεροντικό).

Ένα τέτοιο τσαλαπάτημα κάνει και ο Χριστός σε μια δυστυχισμένη μάνα, τη Χαναναία, που τον παρακαλεί να θεραπεύσει τη δαιμονισμένη της κόρη (Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου). 

Πώς ο εθισμός στην οθόνη αλλοιώνει τη σκέψη των παιδιών

Απόστολος Λακασάς

Η σχέση με το κινητό και το τάμπλετ ξεκινάει πριν από το σχολείο. Οι ειδικοί της εκπαίδευσης και της παιδικής υγείας βλέπουν ήδη τις επιπτώσεις της ψηφιακής ζωής στην πρόσληψη της γνώσης και τη συγκέντρωση

Διαστάσεις πανδηµίας λαμβάνει η έκθεση των παιδιών στις οθόνες των κινητών και των τάμπλετ από πολύ μικρή, ακόμη και τη βρεφική ηλικία. Παιδαγωγοί, εκπαιδευτικοί και ψυχολόγοι αρχίζουν ήδη να διαπιστώνουν τις μαθησιακές δυσκολίες που προκαλεί η ψηφιακή ζωή των παιδιών: Εχουν εθιστεί στο διαρκές και έντονο ερέθισμα που δίνουν οι συσκευές, είναι πια πολύ πιο δύσκολο να συγκεντρωθούν σε κάτι άλλο. Ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνουν έχει αλλάξει, χάνουν το ενδιαφέρον τους για τα βιβλία, και όταν δεν είναι «συνδεδεμένοι» παραπονιούνται πως βαριούνται.

Κωνσταντίνος Χολέβας: Συμφωνία των Πρεσπών 4 χρόνια μετά-Έμειναν η κοροϊδία, η ντροπή & η μη εφρμογή

Στη συνέντευξή μας (25-01-2023) ο πολιτικός επιστήμων, συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής αναλύει την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί τέσσερα χρόνια μετά την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η (ούτως ή άλλως απαράδεκτη) Συμφωνία παραβιάζεται διαρκώς και ποικιλοτρόπως από τα Σκόπια, στην πράξη δεν εφαρμόζονται ούτε αυτές οι ελάχιστες και εν πολλοίς προσχηματικές προβλέψεις, με το γειτονικό κράτος να αποφεύγει με διάφορα προσχήματα και κόλπα την υλοποίηση των δεσμεύσεών που υποτίθεται ότι ανέλαβε. Επίσης έχουν διαψευσθεί όλα ανεξαιρέτως τα επιχειρήματα της τότε κυβέρνησης για τα υποτιθέμενα πλεονεκτήματα της Συμφωνίας στο διεθνοπολιτικό και διπλωματικό πεδίο, όπως το ότι θα ανέκοπτε την επιρροή της Τουρκίας στο κρατίδιο. Η μεγαλύτερη αποδόμηση της Συμφωνίας είναι ότι η Βουλγαρία υποχρέωσε τα Σκόπια να αποκηρύξουν αυτά που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έδωσε πρόθυμα επικαλούμενη έναν δήθεν ρεαλισμό, δηλαδή τα περί «μακεδονικής» γλώσσας, ταυτότητας κλπ.

Δελτίο Τύπου της ΠΕΘ με θέμα: Οι «προοδευτικές» δράσεις του θεολογικού Συνδέσμου «Καιρός» και της Ένωσης Αθέων

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ (ΠΕΘ)

Οι «προοδευτικές» δράσεις του θεολογικού Συνδέσμου «Καιρός» και της Ένωσης Αθέων

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) καταγγέλλει τον αντισύλλογο θεολόγων, με την ονομασία «Καιρός» για την μη δημοκρατική, μη ορθόδοξη και μη συνταγματική συμπεριφορά και δράση του. Το Σωματείο «Καιρός», ως γνωστό, συμμετείχε, ως αντίδικος της ΠΕΘ και άλλων φορέων και προσώπων, που είχαν προσφύγει στο ΣτΕ, κατά την εκδίκαση του θέματος της ακύρωσης των νέων Προγραμμάτων Σπουδών και των Φακέλων του Μαθητή, που ήταν δημιουργήματα μελών του «Καιρού».

Με τη συμμετοχή του «Καιρού» σε μια εκδίκαση προσφυγής από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, ανέμενε κάθε λογικός άνθρωπος ότι τα μέλη του θα αποδέχονταν, δημοκρατικά, τις -σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας αλλά και τις διατάξεις του άρθρου 2 του ΠΠΠ της ΕΣΔΑ- (4) αποφάσεις του ΣτΕ, που ακύρωσαν τα Προγράμματά τους.

H νοερά, η καρδιακή και η πνευματική προσευχή, Γέροντας Κλεόπας Ηλίε

– Τι είναι η νοερά και τι η καρδιακή προσευχή;

– Η νοερά προσευχή είναι εκείνη που γίνεται με στοχασμούς και ο νους συνηθίζει να βυθίζεται την ώρα της προσευχής, να τη λέει εξ ολοκλήρου μυστικά και χωρίς να διασκορπίζεται. Την περίοδο αυτή ο νους ειρηνεύει, ενώνεται με τις λέξεις της ευχής και την απαγγέλλει μυστικά. Η καρδιακή προσευχή είναι η προσευχή της νοερής αισθήσεως. Κατ’ αυτήν, όταν η εργασία της ευχής που γινόταν στον νου αρπαχθεί από την καρδιά, τότε η νοερά προσευχή που ήταν σκέψη, τώρα γίνεται νοερή αίσθηση, η οποία γίνεται πνευματική ανάγκη στον άνθρωπο.

Όποιος έφθασε σ’ αυτή την προσευχή της καρδιάς, από όπου πηγάζουν τα αισθήματα του ανθρώπου, προσεύχεται χωρίς λόγια, επειδή ο Θεός είναι Θεός της καρδιάς. Απ’ αυτή τη βαθμίδα αρχίζει η αληθινή πρόοδος στην προσευχή.

Η Ελληνική Παράδοση και οι εχθροί της, Α΄ Μέρος

Η Ελληνική Παράδοση και οι εχθροί της, Α΄ Μέρος Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Η Παράδοση των Ελλήνων, δηλαδή τα ζωτικά στοιχεία της ύπαρξης και του πολιτισμού τους (θρησκεία, γλώσσα, ιστορία, γνώση, έργα, ήθη, έθιμα, αξίες, πρότυπα, ιδιαίτερος τρόπος ζωής) μεταβιβάζεται από Γενιά σε Γενιά και έτσι εξασφαλίζεται η ταυτότητα, η συνοχή και η συνέχεια του Έθνους μας, καθώς και η παρουσία Του στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αυτής της Παράδοσης κάποιοι είναι δεδηλωμένοι εχθροί και επιζητούν να την καταστρέψουν. Το γεγονός είναι ότι οι πλείστοι σημαντικοί εκπρόσωποι του Πολιτισμού μας έχουν εκφραστεί για την αξία της και υπέρ της διατήρησης της. Αναφέρουμε παραδείγματα:

Ο ποιμενικός αυλός της θεολογίας του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Η σημερινή εορτή δίνει την ευκαιρία να σχολιάσουμε δι’ ολίγων τη θεολογική προσφορά του μεγάλου Πατέρα και οικουμενικού Διδασκάλου της Εκκλησίας, αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο οποίος με τη ζωή και τη διδασκαλία του βοήθησε στη συνειδητοποίηση του ποιο είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Άγιον Πνεύμα. Ιδιαιτέρως μας καθοδηγεί το απολυτίκιο του αγίου. «Ο ποιμενικός αυλός της θεολογίας σου τας των ρητόρων ενίκησε σάλπιγγας. Ως γαρ τα βάθη του Πνεύματος εκζητήσαντι, και τα κάλλη του φθέγματος προσετέθη σοι. Αλλά πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, πάτερ Γρηγόριε, σωθήναι τας ψυχάς ημών» (Ο ποιμενικός αυλός της θεολογίας σου νίκησε τις σάλπιγγες των ρητόρων. Διότι καθώς εκζήτησες τα βάθη του αγίου Πνεύματος, σου προστέθηκε από τον Θεό και η ομορφιά του λόγου. Αλλά πρέσβευε στον Χριστό τον Θεό, πάτερ Γρηγόριε, να σωθούν οι ψυχές μας).

1. (α) «Ο ποιμενικός αυλός της θεολογίας σου τας των ρητόρων ενίκησε σάλπιγγας». Ποιοι ήταν αυτοί οι ρήτορες που σάλπιζαν κατά της πίστεως της Εκκλησίας την εποχή του αγίου Γρηγορίου; Ήταν οι λεγόμενοι Πνευματομάχοι, εκείνοι δηλαδή που αρνούνταν τη θεότητα του αγίου Πνεύματος, μετά μάλιστα τη διατράνωση της πίστεως της Εκκλησίας περί του Ιησού Χριστού ως ομοουσίου του Πατρός. Και οι αιρετικοί αυτοί διαβαθμίζονταν ανάλογα με την ένταση της αμφισβήτησής τους. «Δεν είναι το άγιον Πνεύμα Θεός, έλεγαν, αλλά μία δύναμη του Θεού».

Για την ψυχική καλλιέργεια και την ενάρετη ζωή (Μέγας Αντώνιος)

Οι ψυχικά ακαλλιέργητοι και αμαθείς θεωρούν γελοίο πράγμα τους λόγους και δεν θέλουν να τους ακούν επειδή ελέγχεται η κατάστασή τους και θέλουν να είναι όλοι όμοιοι με αυτούς. Επίσης και εκείνοι που είναι παραδομένοι σε σαρκικά αμαρτήματα φροντίζουν να είναι όλοι οι άλλοι χειρότεροί τους, νομίζοντας οι δυστυχείς ότι επειδή θα είναι πολλοί οι αμαρτάνοντες, θα εξασφαλιστούν οι ίδιοι από την κατηγορία. Η χαλαρή ψυχή χάνεται και σκοτίζεται εξαιτίας της κακίας, γιατί έχει μέσα της ασωτεία, υπερηφάνεια, απληστία, θυμό, αυθάδεια, μανία, φόνο, στενοχώρια, φθόνο, πλεονεξία, αρπαγή, πόνο, ψεύδος, ηδονή, ραθυμία, λύπη, δειλία, ασθένεια, μίσος, φιλοκατηγορία, αδυναμία, πλάνη, άγνοια, απάτη, λησμοσύνη του Θεού. Με τέτοιες κακίες και παρόμοιες τιμωρείται η άθλια ψυχή που χωρίζεται από το Θεό.

Ο όσιος Γεώργιος Καρσλίδης και το τραπέζι των κεκοιμημένων

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης (†) 

Ο ιερεύς Ιωάννης Λαφτσίδης από το χωριό Βαθύλακκο τελούσε σαρανταλείτουργο μαζί με τον όσιο Γεώργιο. Μία ημέρα του είπε ο όσιος: «Έχετε ένα συγγενή που δεν τον έχετε γράψει στα ονόματα και από μακριά βλέπει το τραπέζι. Ψάξτε να τον βρείτε και να τον φέρετε και αυτόν στο τραπέζι».

Ο πατήρ Ιωάννης το είπε στην πρεσβυτέρα του. Εκείνη σκέφθηκε και θυμήθηκε το όνομα και το προσκόμισαν στον όσιο. Την επομένη τον μνημόνευσε στην αγία πρόθεση και είπε ικανοποιημένος στον π. Ιωάννη: «Τώρα ήλθε και αυτός στο τραπέζι»!

Από τη ζωή του αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου

Από το Γεροντικό

Ανέβαινε κάποτε ο αββάς Μακάριος από τη Σκήτη στην Τερενούθη και μπήκε σε έναν ειδωλολατρικό ναό να κοιμηθεί. Εκεί υπήρχαν παλιά λείψανα (μούμιες) ειδωλολατρών. Πήρε ένα από αυτά και το έβαλε κάτω από το κεφάλι του για μαξιλάρι.

Οι δαίμονες λοιπόν, βλέποντας το θάρρος του, τον φθόνησαν· και θέλοντας να τον τρομάξουν, φώναζαν ένα όνομα γυναικείο και έλεγαν: «Η τάδε, έλα μαζί μας στο λουτρό». Και τους απάντησε άλλος δαίμονας σαν από το λείψανο που ήταν κάτω από τον γέροντα: «Έχω επάνω μου έναν ξένο και δεν μπορώ να έρθω».

Ο γέροντας όμως δεν φοβήθηκε, αλλά με θάρρος άρχισε να χτυπά το λείψανο λέγοντας: «Σήκω, πήγαινε στο σκοτάδι, αν μπορείς». Όταν το άκουσαν αυτό οι δαίμονες, φώναξαν δυνατά: «Μας νίκησες» και έφυγαν καταντροπιασμένοι.

Από τον βίο του οσίου Γεωργίου του Χοζεβίτου

Απο τον Συναξαριστή 

Ο όσιος Γεώργιος προβλέπει τις επιδρομές Περσών και Σαρακηνών

Όταν η εισβολή των Περσών έφθασε μέχρι τη Δαμασκό, υπήρχε πολλή ταραχή στην περιοχή τους. Μια μέρα λοιπόν, καθισμένος ο όσιος Γεώργιος σε μια πέτρα για να ζεσταθεί από τον ήλιο (γιατί ήταν πολύ αδύνατος από την υπερβολική εγκράτεια) γεμάτος ζέση από τον πόθο του θείου έρωτος προς εργασίαν του θελήματος του Θεού, παρακαλούσε έντονα και μετά δακρύων τον Φιλάνθρωπο Κύριο, ζητώντας Του να λυπηθεί το λαό Του· και άκουσε φωνή να του λέγει: «Κατέβα στην Ιεριχώ να δεις τα έργα των ανθρώπων». Και αφού σηκώθηκε και βρήκε μερικούς από το κοινόβιο, που κατέβαιναν στην Ιεριχώ, κατέβηκε μαζί τους.

Η υπαρξιακή χαρά στο θεολογικό λόγο

Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Πατρών, Δρ. Θεολογίας

Η επιστροφή στην θεοποίηση της λογικής είναι ένα χαρακτηριστικό της σύγχρονης εποχής. Τα εντυπωσιακά τεχνολογικά της επιτεύγματα κρύβουν έκπληξη και φόβο για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Εκείνο, το οποίο σπανίζει ή και πολλάκις ελλείπει, είναι η υπαρξιακή χαρά.

Ο Δυτικός «πουριτανισμός» πρόβαλε έναν «νόθο» Χριστό και μία «νόθα» χριστιανική ζωή, μακριά από το «πάντοτε χαίρετε» (Α´ Θες. Ε´, 17). Αναζητεί ο σημερινός άνθρωπος την χαρά, την «όντως» χαρά και δεν την βρίσκει.

Η χρυσή στολή του αγίου Μαρκιανού, Από τον Ευεργετινό

Κατά την τέλεση των εγκαινίων του ναού της αγίας μάρτυρος Αναστασίας, τον οποίο έκτισε από τα θεμέλια ο μέγας Μαρκιανός, και ενώ είχαν προσέλθει, όπως ήταν φυσικό, και οι βασιλείς και ο πατριάρχης και όλη η πόλη, κάποιος φτωχός πλησίασε τον άγιο και, με το βλέμμα στραμμένο στο δεξί του χέρι, του ζήτησε κάτι, για να ανακουφίσει την πείνα του.

Ο άγιος έτυχε τότε να μην έχει τίποτε επάνω του, μέσα όμως στην ψυχή του είχε πράγματι πολλή καλοσύνη και φιλανθρωπία. Απομακρύνθηκε λοιπόν από όλους και αναζήτησε κάποιο μέρος όσο γινόταν πιο αθέατο. Συνέβαινε επίσης να μη φορά τίποτε άλλο, εκτός από έναν χιτώνα, καθώς σε όλη του τη ζωή συνήθιζε να μη φορά δεύτερο ρούχο. Σε αυτή λοιπόν την κατάσταση ο άγιος θα μπορούσε εύκολα να δικαιολογηθεί και να απορρίψει την ικεσία του φτωχού, αφού για το ότι δεν έχει τίποτε επάνω του είχε μάρτυρα τον Θεό που βλέπει τα πάντα. Εκείνος όμως, σαν να φοβόταν ότι θα λυπούσε τον Θεό αν δεν έδινε κάτι, έβγαλε αυτό το μοναδικό ρούχο που φορούσε και το έδωσε πρόθυμα στον φτωχό. Έμεινε λοιπόν μόνο με την ιερατική στολή· και το φελόνι, το οποίο κάλυπτε το σώμα του, το τραβούσε από όλες τις πλευρές, προσπαθώντας όσο μπορούσε να διαφύγει την προσοχή.

Ερμηνεία του Χερουβικού ύμνου

Ιερομόναχος Ιουστίνος 

Θα εξετάσουμε τον Χερουβικό ύμνο: «Οι τα Χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες και τη ζωοποιώ Τριάδι τον τρισάγιον ύμνον προσάδοντες, πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν ως τον βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι ταις αγγελικαίς αοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν. Αλληλούια».

Η ερμηνεία του: «Εμείς που παρακολουθούμε τη θεία Λειτουργία και με τρόπο μυστικό, ακατανόητο και απρόσιτο στους άπιστους και στους βέβηλους, εξεικονίζουμε τα Χερουβείμ, και που ψάλλουμε στη Ζωοποιό Τριάδα τον Τρισάγιο ύμνο, ας αποθέσουμε και απωθήσουμε μακριά μας κάθε βιωτική μέριμνα, κάθε γήινη σκέψη και φροντίδα· και τούτο, για να υποδεχθούμε τον Βασιλιά των όλων που δορυφορείται αόρατα από τις αγγελικές τάξεις, τα ουράνια στρατεύματα. Αλληλούια».

Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΚΛΑΣΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΓΛΥΠΤΩΝ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Ορθώς διεκδικούμε τα κλεμμένα γλυπτά του Παρθενώνα, τα γνωστά ως Ελγίνεια μάρμαρα από το όνομα του διαπράξαντος την αρπαγή. Και ορθότατα δεν αναγνωρίζουμε κυριότητα ή νομή στο Βρετανικό Μουσείο. Όμως η εθνική αυτή εκστρατεία πρέπει να υποστηριχθεί από την ενίσχυση των Κλασικών Σπουδών και από τη καλύτερη γνώση της γλώσσας και της ιστορίας των Αρχαίων Ελλήνων.

Για να είμαστε πιο πειστικοί στη διεκδίκηση των γλυπτών του Παρθενώνα οφείλουμε να φέρουμε τους νέους μας πιο κοντά προς την κλασική και ανθρωπιστική παιδεία. Σε μία εποχή τεχνοκρατική και υλιστική η καλλιέργεια της γλωσσικής καλλιέπειας και της διαχρονικής ιστορικής συνειδήσεως θα βοηθήσει πολύπλευρα και ποικιλόμορφα. Προτείνω λοιπόν: