Πρωτοπρ. Ἰωάννου Φωτοπούλου
Λέγεται ὅτι ὁ ὑπουργὸς Προπαγάνδας τοῦ Χίτλερ Γιόζεφ Γκαίμπελς βάσιζε τὴν προπαγάνδα του στὴν ἀρχή : «Λέγε, λέγε ὅ,τι θέλεις, στὸ τέλος κάτι μένει». Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε ὅσα εἶπε ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης στὸ video «Ὁ ἀντι-οικουμενισμὸς, δούρειος ἵππος τῆς Ἐκκλησίας». Ἐκεῖ ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς διαχριστιανικὸς καὶ διαθρησκειακός εἶναι ἀνύπαρκτος καὶ ὅτι εἶναι ἐφεύρεση τῶν ἀντιοικουμενιστῶν. Πέραν τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὅλων τῶν ἁγίων Γερόντων καί ἄλλων ταπεινῶν λευϊτῶν, ὅπως π. Γεωργίου Καψάνη, π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, π. Σαράντη Σαράντου καὶ πολλῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων (π.χ. π. Γ. Μεταλληνὸς, π. Θ. Ζήσης, K. Mουρατίδης, Μ. Φαράντος, Γ. Μαντζαρίδης), οἱ ἴδιοι οἱ οἰκουμενιστὲς μιλοῦν γιὰ Οἰκουμενισμὸ καὶ οἰκουμενιστὲς καὶ ἐννοοῦν τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς προσπάθεια ἑνοποιήσεως πίστεων καὶ θρησκειῶν. Συνεχῶς συζητοῦν καὶ προσεύχονται γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν (π.χ. Ἀλ. Παπαδερὸς : «Οἰκουμενισμὸς σημαίνει πόνος γιὰ τὶς διαιρέσεις…καὶ ἀγώνας γιὰ τὴν προαγωγὴ καὶ ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας»[1]. Ἰδοὺ καὶ τὸ μήνυμα τῆς ἑβδόμης γενικῆς συνελεύσεως τοῦ ΠΣΕ (Καμπέρα 1991): «…Δοξάζουμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἄνθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σὲ διάφορα σημεῖα τοῦ κόσμου»[2]. Μιλοῦν γιὰ «ἐξοικουμενισμὸ τῆς θεολογίας»[3] Ἀναφέρεται καὶ λίστα «ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν» ποὺ πέθαναν μεταξύ 1961-1968»[4].
Ἐπιβεβαιώνοντας αὐτὴ τὴν ὁρολογία οἱ οἰκουμενιστὲς ἐνεργοῦν κατὰ τὸ «πιστεύω» τους.Ἔτσι π.χ. στὴ Θεσ/νίκη τὸ ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου 21 Ἰανουαρίου 2023, στὰ πλαίσια της «Παγκόσμιας Ἑβδομάδας Προσευχῆς γιά τήν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν, διοργανώθηκε «Οἰκουμενική Βραδιά Συμπροσευχῆς» μὲ τὴν συμμετοχὴ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης καὶ τὴν παρουσία Ὀρθοδόξων, Μονοφυσιτῶν, Παπικῶν, Ἀγγλικανῶν καὶ Εὐαγγελικῶν, σὲ παπικό “Ναό” τῆς Θεσσαλονίκης. Ὅπως εἶπαν οἱ διοργανωτὲς στόχος ἦταν ἡ “ἀναζήτηση γιὰ τὴν ὁρατή ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας”. Σ΄ αὐτήν “οἱ καρδιές ἀγγίζονται καὶ οἱ Χριστιανοί συγκεντρώνονται γιὰ νὰ προσευχηθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητά τους. Ἐκκλησίες καὶ ἐνορίες σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἀνταλλάσσουν ἱεροκήρυκες ἢ ὀργανώνουν εἰδικούς οἰκουμενικούς ἑορτασμούς καὶ προσευχές”..
Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ διαχριστιανικὸς Οἰκουμενισμὸς ἢ μήπως τὸν ἐφηῦραν οἱ ἀκραῖοι ὀρθόδοξοι κληρικοὶ γιὰ νὰ ἔχουν ἀκροατήριο (!), ὅπως ἰσχυρίστηκε ὁ ἀνωτέρω κληρικὸς ;
Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ …καλύτερη, πληρέστερη ἐκδοχή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ διαθρησκειακὸς οἰκουμενισμὸς, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης διακηρύσσει ὅτι εἶναι ἀνύπαρκτος, ὅπως καὶ κίνδυνος τῆς Πανθρησκείας![5] Εἶναι ὅμως δυνατὸν νὰ μή γνωρίζει τὶς διαθρησκειακὲς …ἐμποροπανηγύρεις, στὶς ὁποῖες σύρονται κυριολεκτικὰ οἱ ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν θρησκειῶν; Ἐκεῖ συναγελάζονται, ἀνάβουν κεριὰ καὶ καντήλια καὶ συμπροσεύχονται δῆθεν γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου μέσα σὲ θεατρικὰ δρώμενα καὶ χορευτικὰ μὲ τελετουργικὸ χαρακτῆρα. Ἀρκεῖ κανεὶς νὰ δεῖ τὰ video τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων στὴν Ἀσσίζη τὸ 1986, ὅπου παρευρέθηκαν 160 ἀρχηγοὶ θρησκειῶν, ἀνάμεσά τους καὶ ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, καθὼς καὶ τὸ 2011, γιὰ νὰ πειστεῖ ὅτι βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ μεγάλη ἀποστασία ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τὸν σχεδιασμὸ τῶν συναντήσεων-θεατρικῶν παραστάσεων-ἄγνωστο ποιὸς τὶς ὀργανώνει-νιώθει κανεὶς ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ταλαίπωροι, Πάπας, πατριάρχες καὶ ὅλος ὁ ἐσμὸς τῶν ἀρχηγῶν τῶν θρησκειῶν, σχεδὸν ἀναγκάζονται νὰ διακηρύττουν ὅτι πιστεύουν στὸν ἴδιο Θεὸ, ὅτι ἔχουν ἀγάπη καὶ ὅτι ποθοῦν τὴν εἰρήνη.
Στὴν γνωστὴ δήλωση τῆς Β΄Βατικανῆς Συνόδου nostraaetate, τὴν ὁποῖα περιφέρουν καμαρωτὰ ὅλοι οἱ Οἰκουμενιστὲς, διακηρύσσεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀτενίζει μὲ ἐκτίμηση τοὺς μουσουλμάνους ποὺ λατρεύουν τὸν μόνο ζωντανὸ καὶ ἀληθινὸ Θεό… ὅτι στὸν Ἰνδουϊσμὸ οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸ ἄγχος…ὅτι στὶς διάφορες μορφὲς βουδδισμοῦ διδάσκεται ἕνας δρόμος γιὰ νὰ φθάσουν στὸν ὑπέρτατο φωτισμό. Οἱ διδασκαλίες αὐτὲς ὄχι σπάνια ἀντανακλοῦν μία ἀκτίνα ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια ἐκείνη πού φωτίζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους(!)
Ἀλλὰ μήπως σὲ ὅλες τίς θρησκεῖες λατρεύουν τὸν ἴδιο Θεό; Εἶναι ὁ Ἀλλὰχ ὁ ἀληθινὸς Τριαδικὸς Θεός; Οἱ Ἰνδουϊστὲς λατρεύουν περὶ τὶς 160.000 θεότητες. Οἱ Βουδδιστὲς δὲν πιστεύουν καθόλου στὸν Θεό. Καὶ οἱ Ἑβραῖοι μετὰ τὴν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν στροφὴ τους στὴν Καμπαλὰ, γνωστικιστικὴ αἵρεση μὲ στοιχεῖα μαγείας, ἔμειναν ἔρημοι τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ («Ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος»(Ματθ.23, 38). Βέβαια ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι πλασμένοι κατ΄εἰκόνα Θεοῦ καὶ διψοῦν γιὰ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ, ὅμως πέφτουν ἀπὸ πλάνη σὲ πλάνη. Καὶ ἀντὶ μὲ ἀληθινὴ συμπάθεια νὰ τοὺς φανερώσουμε τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία ἐπαινοῦμε τὶς «θρησκευτικὲς ἐμπνεύσεις» τους καὶ δεχόμαστε τὸν «φωτισμὸ» τους.
Τό καυτὸ ἐρώτημα πρὸς τοὺς «χριστιανοὺς» οἰκουμενιστὲς εἶναι : Ἀφοῦ θέλετε νὰ προσεύχεσθε μαζὶ μὲ τὴν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν θρησκειῶν γιὰ τὴν εἰρήνη, γιατὶ ἀναμιγνύετε στὶς ὁμιλίες σας τὰ δόγματά τους καὶ προσπαθεῖτε νὰ βρεῖτε ὁμοιότητες μὲ τὀ Εὐαγγέλιο;
Ἄλλο ἕνα παράδειγμα γιὰ νά γίνουν κατανοητοὶ οἱ τελικοὶ σκοποὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Σέ σχέση μὲ τὸν Ἰουδαϊσμὸ διαβάζουμε στὴν «Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως» ὅτι ὑπάρχει στὴν χριστιανοσύνη ἀναγκαιότητα ἀμοιβαίας εὶς βάθος γνωριμίας. Βέβαια οὕτως οὐδόλως ἀπαλείφεται τὸ οὐσιαστικὸ χάσμα τῶν δύο ἐξ ἀποκαλύψεως θρησκειῶν. Πλὴν ὅμως τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ ἐπιτρέπει εἰς τοὺς ἀκούσαντας τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου ἐν Σινᾶ [στοὺς Ἑβραίους] καὶ τοὺς ἀτενίσαντας τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐν Θαβὼρ [στοὺς Χριστιανοὺς] νὰ βαδίσουν ἐν ὁμονοίᾳ τὰς παραλλήλους αὐτῶν ὁδοὺς, τὰς ἀγούσας πρὸς τὴν ὀγδόην ἡμέραν. Ἄρα, ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς ἀποστασίας καὶ τοῦ μίσους πρὸς τὸν Χριστό ἀφ΄ἑνὸς, καὶ ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας ἀφ’ἑτέρου, ἐκ τῶν δύο παραλλήλων ὁδῶν, φθάνουμε στὴν Βασιλεία! Πιὸ… ὡραῖα μᾶς τὸ εἶπε ὁ Ἀρχιεπ. Άμερικῆς Ἐλπιδοφόρος πρὶν τρία χρόνια : ὅταν ἀνυψώνετε μία θρησκεία πάνω ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες, εἶναι σὰν νὰ ἀποφασίζετε ὅτι ὑπάρχει μόνο ἕνα μονοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ. Ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα, ἁπλὰ δὲν βλέπετε μυριάδες μονοπάτια ποὺ ὁδηγοῦν στὸ ἴδιο μέρος, γιατὶ περιβάλλεστε ἀπὸ βουνὰ προκαταλήψεων ποὺ σᾶς κρύβουν τὴ θέα.
Ὑπάρχει ὅμως καὶ βαθύτερη ἐνασχόληση μὲ τὶς δῆθεν ὁμοιότητες μεταξὺ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τῶν θρησκειῶν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας ἀναφερόμενος στὸν χριστιανο-ισλαμικὸ Διάλογο εἶπε : Τὴν ὥρα ποὺ κάθε πλευρὰ [δηλ. ἡ χριστιανικὴ καὶ ἡ μουσουλμανική] βυθίζει τὸ στοχασμό της στὶς βαθύτερες θρησκευτικὲς πεποιθήσεις καὶ ἐμπειρίες της γιὰ νὰ ἐξηγήσει πῶς ἀντιμετωπίζει τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο κρίσιμο θέμα, δὲν συντελεῖται ἁπλῶς ἀλληλοενημέρωση ἀλλὰ πνευματικὴ -δικές μας οἱ ὑπογραμμίσεις - ἐπικοινωνία καὶ ἐπαφή». Καὶ παρακάτω : Τὸ γεγονὸς τῆς κοινῆς ζωῆς καὶ ἀναζητήσεως μὲ ἐκπροσώπους διαφόρων θρησκευτικῶν πεποιθήσεων διευρύνει συγχρόνως τὸ πεδίο τοῦ διμεροῦς διαλόγου, φωτίζοντας τὸ κοινὸ ἔδαφος τῆς μονοθεϊστικῆς , προφητικῆς θρησκευτικῆς ἐμπειρίας. Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο : Ἕνας διάλογος μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες προϋποθέτει κατανόηση καὶ ἀναγνώριση τῶν ἐμπνεύσεων ποὺ ἐνυπάρχουν στὶς ἄλλες θρησκευτικὲς ἐμπειρίες.
Προσέξτε καὶ τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Ἐπιλόγου τοῦ βιβλίου τοῦ Ἀρχιεπ. Ἀναστασίου «Ἰσλάμ»: Παρὰ τὶς βαθειὲς θεολογικὲς διαφορὲς καὶ τὶς δραματικὲς συγκρούσεις τοῦ παρελθόντος, στεκόμαστε ἐν πολλοῖς σὲ κοινὸ πολιτισμικὸ καὶ θρησκευτικὸ ἔδαφος· καὶ ἡ οὐσιαστικότερη ἀλληλοκατανόηση τοῦ πνευματικοῦ πλούτου τῶν δύο κόσμων ἀποτελεῖ ἀμοιβαῖο χρέος – μεστὸ προσδοκίας(ἡ ὑπογράμμιση τοῦ συγγραφέως).
Στὰ πιὸ ἀπίθανα μέρη τοῦ κόσμου ἔχουν γίνει πάμπολλες διαθρησκειακὲς συναντήσεις. Ἀκόμη καὶ στὴ γειτονιά μας, στὰ Τρίκαλα, εἶχε προγραμματιστεῖ ἕνα ...ἀνύπαρκτο (!) «Διαθρησκευτικὸ Συνέδριο» ἀπὸ 1-3 Νοεμβρίου. Σύμφωνα μὲ τὸ πρόγραμμα θὰ μιλοῦσαν Ακαδημαϊκοί, Ραβίνοι, Μουσουλμάνοι Ιεροδιδάσκαλοι, Έλληνες υπουργοί και εκπρόσωποι της Γερμανικής Κυβέρνησης. Θὰ ἀκολουθοῦσε καὶ προσκύνημα ὅλων τῶν θρησκευτικῶν ἐκπροσώπων στὰ Μετέωρα !
Ἀναρωτιέται κανεὶς γιατὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς διάλεξαν γιὰ τὴ φιέστα τους τὰ Τρίκαλα. Ἀπὸ ἐκεῖ βέβαια εἶναι ὁ ὑπουργὸς κ. Παπαστεργίου ποὺ κάλυψε μὲ τὀ κῦρος του τὴν ἐκδήλωση. Ὅμως οἱ διοργανωτὲς γνώριζαν ὅτι στὰ Τρίκαλα καὶ γενικώτερα στὴν Περιφέρεια ὁ ὀρθόδοξος λαὸς εἶναι ἀμύητος στὰ τερτίπια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Χρειάζεται «ἱεραποστολὴ» κι’ ἔτσι ἁπλώνεται τὸ κακὸ. Ὅμως -Δόξα τῷ Θεῷ- οἱ σφοδρὲς ἀντιδράσεις κλήρου καὶ λαοῦ, ἡ μὴ συμμετοχὴ τῶν σεβασμιωτάτων ἀρχιερέων Τρίκκης Χρυσοστόμου καὶ Θεοκλήτου Σταγῶν καὶ Μετεώρων ἀκύρωσαν τὸ «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» ποὺ στόχευε νά σταθεῖ ἐπηρμένο «ἐν τόπῳ ἁγίῳ», στὰ ἅγια Μετέωρα. Ἦταν, θείᾳ Χάριτι, μιὰ ἐπιτυχία τῶν ὀρθοδόξων. Ἀλλὰ δὲν χρειάζεται ἐπανάπαυση καὶ χαλάρωση. Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι μία παγκόσμια γάγγραινα. Μὲ τὰ ὄργανά του, τὸ ΠΣΕ καὶ τὰ ποικιλόμορφα παραρτήματά του ἁπλώνεται καὶ μολύνει μὲ τὴν ἀντίχριστη ἀποστασία του ὅλη τὴν Οἰκουμένη. Ἔχει στὴ διάθεσή του ὅλη τὴν κοσμικὴ δύναμη καὶ ἄφθονο χρῆμα. Ἐλέγχει κυβερνήσεις καὶ συνόδους, καθηγητὲς, κληρικοὺς καὶ δημοσιογράφους καὶ βαδίζει μὲ δαιμονικὴ σύνεση. Δὲν βιάζεται. Δοκιμάζει τὰ βήματά του καὶ προχωρεῖ. Ποιὸς περίμενε πρὶν 30 χρόνια νὰ… ἀλωνίζει ὁ Πάπας στὴν Ἑλλάδα; Σιγὰ-σιγὰ τὸ πέτυχε καὶ ὅλοι τὸ …χωνέψαμε!
Παρακολουθῆστε τὶ ἔγινε στὴν Θεσσαλονίκη. Ἡ ἀπόπειρα διοργανώσεως διαθρησκειακῆς συναντήσεως στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2003 στήν Ἱ. Μονὴ Βλατάδων ἀκυρώθηκε μὲ τὴν κραταιὰ ἀπαγόρευση τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος Β΄(Χρυσοφάκη). Αἰωνία του ἡ μνήμη! Στὶς 21-1-2012 οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπανέρχονται στὴν Θεσσαλονίκη μὲ «Οἰκουμενικὴ βραδιὰ συμπροσευχῆς», ὅπου ἐκπρόσωποι τῶν Παπικῶν, Ἀγγλικανῶν, προτεσταντῶν, Ἀρμενίων συμπροσεύχονται. Ὁ μητροπολίτης Ἄνθιμος ἀρνεῖται νὰ στείλει ἐκπροσώπους δηλώνοντας : «Δὲν εἶναι μέσα στὴν τάξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νὰ συμμετέχει σὲ..συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους καὶ πολὺ περισσότερο μὲ ἐκπροσώπους ἄλλων θρησκειῶν». Μετὰ ἀπὸ σταδιακὰ βήματα στὶς 21 Ἰανουαρίου 2023 στὴν Οἰκ. βραδιά συμπροσευχῆς συμμετεῖχε ὀρθόδοξος ἱερεὺς, καθηγητὲς καὶ πολλοὶ ὀρθόδοξοι πιστοὶ.
Ὁ Οἰκουμενισμὸς συνεχίζει τὸ ἔργο του. Ὑπάρχουν στὰ ἔργα, στὶς διαλέξεις καὶ στὰ γραφόμενα τῶν οἰκουμενιστῶν ἄπειρα τέτοια σημεῖα ποὺ δείχνουν ὅτι ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ εἰρωνικὰ ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης, στοχεύει στὴν Πανθρησκεία. Στοχεύει, ἀλλὰ ἴσως νὰ μὴν κατορθώσει ὁ Οἰκουμενισμὸς νὰ ἐπιβάλει ἕνα Θεὸ γιὰ ὅλους. Οὔτε βέβαια τὸν παραλογισμὸ τὸν ὁποῖο …εὐαγγελίζεται ὁ Π. Βασιλειάδης δηλ. τὸ νὰ δεχθοῦν οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία ἔξω ἀπὸ τὸ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας! Ὅμως σὲ μέγιστο βαθμὸ θὰ ἐπιτύχει τὴν ἄμβλυνση τῆς Ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας, τὴν πνευματικὴ χαύνωση, τὴ σύγχυση στὶς ψυχὲς, ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως καὶ στὸ νόημα τῆς ζωῆς. Καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν μὲ τὴν συγκατάθεσή του ἀποστεῖ ἡ Χάρις ἀπὸ τὴν καρδιὰ του, εἶναι εὐάλωτος στὸ νὰ ἀποδεχθεῖ ἄλλα μηνύματα. Εἶναι ἕτοιμος νὰ δεχθεῖ ἄλλον «Χριστό». Λέει ὁ Κύριός μας : «Ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου καὶ οὐ λαμβάνετέ με · ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε» (Ἰω. 5,43). Γιὰ τὸν «Ἄλλο» μᾶς ὁμιλεῖ ὁ Κύριος, ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης καὶ πολλοὶ ἐκ τῶν ἁγίων Πατέρων.
Ἐπειδὴ κάποιοι κατηγοροῦν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ὅσους ζοῦν μέσα στὴν Χάρη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιὰ φονταμενταλισμὸ γιὰ περιχαράκωση καὶ κλείσιμο στὸν ἑαυτό της, εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἕνα ἄθλιο κακέκτυπο τῆς Οἰκουμενικότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει δική της ὁρολογία πληρέστερη γιὰ νὰ δηλώσει τὴν Οἰκουμενικότητά της. Εἶναι τὸ 9ο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως : «Πιστεύω εἰς Μίαν…Καθολικὴν Ἐκκλησίαν». Αὐτὸ μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ Μία Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι Καθολικὴ, ἔχουσα τὴν πληρότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς Χάριτος. Καὶ ἐπίσης Καθολικὴ δηλ. Οἰκουμενικὴ καθὼς ἁπλώνεται σὲ ὅλο τὸν κόσμο χωρὶς περιορισμοὺς, ἀλλὰ μὲ ἕναν Ὅρο καὶ κάποια θεόσδοτα ὅρια. Ὅρος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός καὶ ὅρια ἡ ἁγία Του Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθοδοξία ὑπακούει στὴν προσταγὴ τοῦ Χριστοῦ : «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28, 19-20). Ἔτσι α) καλοῦνται πάντες οἱ ἄνθρωποι β) καλοῦνται νὰ γίνουν μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ γ) καλοῦνται νὰ βαπτισθοῦν ὀρθοδόξως εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ δ) καλοῦνται νὰ ἀκούσουν καὶ νὰ τηρήσουν τὴν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν πιστῶν τους διαδόχων τῶν ἁγίων Πατέρων. Ἀντίθετα ὁ Οἰκουμενισμὸς σημαίνει, μαζευτεῖτε ὅλοι, ὅ,τι κι ὅπως ἂν πιστεύετε νὰ κάνουμε μιὰ μεγάλη συμμάζωξη «ἀγάπης», ὅπου ὅμως δὲν θὰ εἶναι παρὼν ὁ Χριστός.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προειδοποιεῖ :
Πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν διωχθήσονται. Πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσι ἐπὶ τὸ χεῖρον πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνων ἔμαθες καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ( Β΄Τιμ.3, 12-15).
Ἐμεῖς πιστεύουμε στὴν Καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι κατὰ τὸν Ἀπόστολο «στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας»(Α΄Τιμ. 3,15). Αὐτὴ κατέχει καὶ ἑρμηνεύει πλήρως καὶ αὐθεντικὰ «τὸ τῆς εὐσεβείας μέγα μυστήριον»(Α΄Τιμ.3,16). Αὐτὸ τὸ μυστήριο Αὐτὴ καὶ Μόνη, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κηρύττει καὶ διατρανώνει στὰ πέρατα καὶ διδάσκει «πῶς δεῖ ἐν οἴκῳ Κυρίου ἀναστρέφεσθαι», πῶς δηλαδὴ πρέπει νὰ ζοῦν οἱ πιστοὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι ζώντας «εὐσεβῶς», ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει, πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ζώντας πνευματικά, γιὰ κάθε διωγμὸ, πειρασμὸ καὶ δυσκολία. Οἱ πονηροὶ καὶ γόητες Οἰκουμενιστὲς θὰ προκόβουν στὸ καταστροφικό τους ἔργο. Ὄντας πλανεμένοι θὰ πλανοῦν καὶ ἄλλους. Ἔμεῖς ἂς μένουμε σὲ ὅσα μάθαμε ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες μας. Γνωρίζουμε ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ ἀλάθητοι καὶ ἀμετακίνητοι ὁδοδεῖκτες μας. Μελετώντας τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων ἀποκτοῦμε τὴν ἀληθινὴ σοφία. Γνωρίζουμε ὅτι μόνο διὰ τῆς πίστεως στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησία ἔχουμε τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας.
Τέλος χρειάζεται καὶ ἀντίσταση τῶν Ὀρθοδόξων στὴ μιαρὴ ἐπίθεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ μαρτύρια τῶν ὀρθοδόξων, τὴν πάλη τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τῶν αἱρέσεων. Σήμερα μᾶς ἔκαναν ἕνα μάθημα οἱ Τρικαλινοί. Ἡ δῆθεν εἰρηνικὴ ἀντιμετώπιση τῆς πλάνης ἢ ἡ «ταπεινὴ» σιωπὴ, ἡ δῆθεν εὐσεβής ἄρνηση νὰ διαμαρτυρόμαστε δημόσια καὶ νὰ μὴν κατεβαίνουμε στὸ πεζοδόμιο, εἶναι σὰν νὰ ρίχνουμε λουκούμια κατὰ τῶν οἰκουμενιστῶν, ὅταν αὐτοὶ μᾶς ρίχνουν ρουκέτες. Ἡ καρδιά μας πρέπει νὰ μένει θερμὴ ἀπὸ ἀγάπη στὸν Κύριό μας μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, τὴν ἀδιάλειπτη ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματος ποὺ θερμαίνει αὐτὴ τὴν Χριστοαγάπη, ἀλλὰ καὶ θερμὴ ἀπὸ ἀγωνιστικὴ διάθεση κατὰ τῆς πλάνης. Ἔχουμε χρέος ἀπέναντι στὴν πίστη μας, στὰ παιδιά μας, στὰ ἐγγόνια μας καὶ τὴν πατρίδα μας. Ἄς κάνουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε καὶ ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ μᾶς στηρίξει καὶ θὰ φυλάξει τὴν ἁγία Του Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Πληροφορίες γιὰ τὰ γεγονότα τῆς Θεσαλονίκης πήραμε ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο katanixi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου