Ιωάννης Νεονάκης
MD, MSc, PhD
Δεκέμβρης, και στην πρωτεύουσα το ψύχος είναι δριμύ. Σφοδρή κακοκαιρία πλήττει τη Βασιλεύουσα, αλλά οι συνωμότες είναι αποφασισμένοι. Θα αιφνιδιαστούν όμως και για λίγο θα διστάσουν όταν θα βρουν το κρεβάτι του Νικηφόρου Φωκά άδειο. Μήπως τους πρόδωσαν; Μήπως είχαν αποκαλυφθεί τα σχέδιά τους; Όμως ο υπηρέτης τους καθησυχάζει. Να, εκεί είναι. Και όντως ο αυτοκράτορας ήταν εκεί. Στη γωνιά. Κείτονταν πάνω στο πάτωμα, σε ένα απλό δέρμα ζώου, φορώντας τρίχινο ρούχο. Ο πρώτος της Ρωμανίας, ο πρώτος της Οικουμένης αντί στο βασιλικό κρεβάτι, κοιμόταν στο πάτωμα. Χωρίς να το ξέρει κανείς. Μονάχα ο Θεός, η αναφορά του.
Και ο ύπνος στο πάτωμα ήταν ένας από τους πολλούς αγώνες του για να μπορεί να αυτό-κρατείται ο αυτοκράτορας. Γιατί ήξερε ότι ο αγώνας εναντίον των παθών του ήταν το κλειδί που θα του επέτρεπε το μείζον: να ανήκει στο Σώμα της Σωτηρίας. Άλλωστε η καρδιά του ρωμαίικου πολιτισμού που τόσο πιστά υπηρετούσε, ήταν πάντα το Σώμα. Το οντολογικό, λειτουργικό, ζων Σώμα των προαπελθόντων, συγκαιρινών και μελλόντων ελθείν φορέων της παράδοσης, με κεφαλή το Χριστό. Σώμα συγκροτούμενο κατά τα μέτρα της χωρητικότητας με Τριαδολογικές σχέσεις προσώπων ως καινή Θεανθρώπινη οντολογία ασυγχύτως και αδιαιρέτως εν ησυχασμώ.
Σε ένα τέτοιο τρόπο του ζην, δεν έχει σημασία αν είσαι ο κοσμοκράτορας ή ο τελευταίος πολίτης. Σημασία έχει αν όντας εν ησυχασμώ και εν μετανοία αποτελείς μέρος του Σώματος και εκφράζεις το όλο Σώμα. Και τα μέλη του Σώματος έχουν όλα την αξία τους στην ολοκλήρωση. Και τα δάκτυλα έχουν αξία και οι μύες και τα μάτια. Ουδείς υπολείπεται. Και ο ηγέτης και ο τελευταίος πολίτης είναι άξιος. Και στο πρόσωπο κάθε μέλους εκφράζεται και μαρτυρείται το όλο Σώμα. Δε δρα ο αυτοκράτορας, δρα και δοξολογείται το όλο Σώμα. Δε δρα ο τελευταίος πολίτης, δρα και δοξολογείται το όλο Σώμα.
Και ο τελευταίος πολίτης και ο αυτοκράτορας ξέρουν πως κάθε πράξη τους έχει αναφορά στο Σώμα και στην κεφαλή του, στον Πρωτοστάτη, Τον μόνο, ο οποίος πραγματικά γνωρίζει τα μύχια και τις καρδιές. Και αισθάνονται όλα τα μέλη την ανάγκη να εκφραστούν κατά τα μέτρα της δυνατής τελειότητας τους εις δόξαν του Σώματος και ως πρόταση σωτηρίας προς όλους. Γι' αυτό και οι συνεχείς ασκητικοί αγώνες, γι' αυτό και η προσπάθεια τήρησης των παραδόσεων, της συσσωρευμένης δηλαδή εμπειρίας των προαπελθόντων, γι' αυτό τα ήθη και τα έθιμα, γι' αυτό και οι συμβολισμοί. Ως υπόμνηση της σωτηρίας και της δόξας, ως παραίνεση αγώνων στους συγκαιρινούς και ως παρακαταθήκη στους μέλλοντες ελθείν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο αυτοκράτορας όταν είναι μόνος και δεν τον βλέπει κανείς καταβάλλει όσο μπορεί τα πάθη του με αγώνες υπεράνθρωπους. Όταν όμως είναι σε δημόσιο χώρο θα τηρήσει πλήρως τα πρωτόκολλα, θα ενδυθεί υπερήφανα τα βαριά διαδήματά του, θα φέρει με υπευθυνότητα τα σύμβολα της θέσης του και θα δράσει για τη σωτηρία του λαού. Σέβεται τις παραδόσεις και τους αγώνες των προπατόρων, και συγκροτεί παράδοση για τους ερχόμενους. Υπερβαίνει τον εαυτό του, αναλαμβάνει τις ευθύνες της θέσης του, εκφράζει προς όλους την πίστη και την πεποίθηση της σωτηρίας, συμβολίζει τη δόξα της συνεχούς νίκης και καλεί όλους, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του ο καθένας, να συστρατευτούν και συναγωνιστούν μαζί του.
Όλα αυτά αναφέρονται για να γίνει από τον καθένα η σύγκριση με τους «ηγέτες» του σήμερα, «ηγέτες» όλου του φάσματος των αποχρώσεων. Ποια πρωτόκολλα, ποια σύμβολα, ποιες παραδόσεις, ποια θέσμια να τηρηθούν; Από ανθρώπους ανερμάτιστους, χωρίς αναφορά, άγευστους φωτός, ανίκανους να αισθανθούν έστω ελάχιστα τη σωτηριώδη δυναμική του Σώματος, ιδεοληπτικούς, εγκλωβισμένους σε ρηχές οικονομίστικες και ταξικές θεωρήσεις, πνευματικά ανάπηρους. Απλούς υπαλλήλους και διαχειριστές του σκοτασμού του κόσμου.
MD, MSc, PhD
Δεκέμβρης, και στην πρωτεύουσα το ψύχος είναι δριμύ. Σφοδρή κακοκαιρία πλήττει τη Βασιλεύουσα, αλλά οι συνωμότες είναι αποφασισμένοι. Θα αιφνιδιαστούν όμως και για λίγο θα διστάσουν όταν θα βρουν το κρεβάτι του Νικηφόρου Φωκά άδειο. Μήπως τους πρόδωσαν; Μήπως είχαν αποκαλυφθεί τα σχέδιά τους; Όμως ο υπηρέτης τους καθησυχάζει. Να, εκεί είναι. Και όντως ο αυτοκράτορας ήταν εκεί. Στη γωνιά. Κείτονταν πάνω στο πάτωμα, σε ένα απλό δέρμα ζώου, φορώντας τρίχινο ρούχο. Ο πρώτος της Ρωμανίας, ο πρώτος της Οικουμένης αντί στο βασιλικό κρεβάτι, κοιμόταν στο πάτωμα. Χωρίς να το ξέρει κανείς. Μονάχα ο Θεός, η αναφορά του.
Και ο ύπνος στο πάτωμα ήταν ένας από τους πολλούς αγώνες του για να μπορεί να αυτό-κρατείται ο αυτοκράτορας. Γιατί ήξερε ότι ο αγώνας εναντίον των παθών του ήταν το κλειδί που θα του επέτρεπε το μείζον: να ανήκει στο Σώμα της Σωτηρίας. Άλλωστε η καρδιά του ρωμαίικου πολιτισμού που τόσο πιστά υπηρετούσε, ήταν πάντα το Σώμα. Το οντολογικό, λειτουργικό, ζων Σώμα των προαπελθόντων, συγκαιρινών και μελλόντων ελθείν φορέων της παράδοσης, με κεφαλή το Χριστό. Σώμα συγκροτούμενο κατά τα μέτρα της χωρητικότητας με Τριαδολογικές σχέσεις προσώπων ως καινή Θεανθρώπινη οντολογία ασυγχύτως και αδιαιρέτως εν ησυχασμώ.
Σε ένα τέτοιο τρόπο του ζην, δεν έχει σημασία αν είσαι ο κοσμοκράτορας ή ο τελευταίος πολίτης. Σημασία έχει αν όντας εν ησυχασμώ και εν μετανοία αποτελείς μέρος του Σώματος και εκφράζεις το όλο Σώμα. Και τα μέλη του Σώματος έχουν όλα την αξία τους στην ολοκλήρωση. Και τα δάκτυλα έχουν αξία και οι μύες και τα μάτια. Ουδείς υπολείπεται. Και ο ηγέτης και ο τελευταίος πολίτης είναι άξιος. Και στο πρόσωπο κάθε μέλους εκφράζεται και μαρτυρείται το όλο Σώμα. Δε δρα ο αυτοκράτορας, δρα και δοξολογείται το όλο Σώμα. Δε δρα ο τελευταίος πολίτης, δρα και δοξολογείται το όλο Σώμα.
Και ο τελευταίος πολίτης και ο αυτοκράτορας ξέρουν πως κάθε πράξη τους έχει αναφορά στο Σώμα και στην κεφαλή του, στον Πρωτοστάτη, Τον μόνο, ο οποίος πραγματικά γνωρίζει τα μύχια και τις καρδιές. Και αισθάνονται όλα τα μέλη την ανάγκη να εκφραστούν κατά τα μέτρα της δυνατής τελειότητας τους εις δόξαν του Σώματος και ως πρόταση σωτηρίας προς όλους. Γι' αυτό και οι συνεχείς ασκητικοί αγώνες, γι' αυτό και η προσπάθεια τήρησης των παραδόσεων, της συσσωρευμένης δηλαδή εμπειρίας των προαπελθόντων, γι' αυτό τα ήθη και τα έθιμα, γι' αυτό και οι συμβολισμοί. Ως υπόμνηση της σωτηρίας και της δόξας, ως παραίνεση αγώνων στους συγκαιρινούς και ως παρακαταθήκη στους μέλλοντες ελθείν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο αυτοκράτορας όταν είναι μόνος και δεν τον βλέπει κανείς καταβάλλει όσο μπορεί τα πάθη του με αγώνες υπεράνθρωπους. Όταν όμως είναι σε δημόσιο χώρο θα τηρήσει πλήρως τα πρωτόκολλα, θα ενδυθεί υπερήφανα τα βαριά διαδήματά του, θα φέρει με υπευθυνότητα τα σύμβολα της θέσης του και θα δράσει για τη σωτηρία του λαού. Σέβεται τις παραδόσεις και τους αγώνες των προπατόρων, και συγκροτεί παράδοση για τους ερχόμενους. Υπερβαίνει τον εαυτό του, αναλαμβάνει τις ευθύνες της θέσης του, εκφράζει προς όλους την πίστη και την πεποίθηση της σωτηρίας, συμβολίζει τη δόξα της συνεχούς νίκης και καλεί όλους, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του ο καθένας, να συστρατευτούν και συναγωνιστούν μαζί του.
Όλα αυτά αναφέρονται για να γίνει από τον καθένα η σύγκριση με τους «ηγέτες» του σήμερα, «ηγέτες» όλου του φάσματος των αποχρώσεων. Ποια πρωτόκολλα, ποια σύμβολα, ποιες παραδόσεις, ποια θέσμια να τηρηθούν; Από ανθρώπους ανερμάτιστους, χωρίς αναφορά, άγευστους φωτός, ανίκανους να αισθανθούν έστω ελάχιστα τη σωτηριώδη δυναμική του Σώματος, ιδεοληπτικούς, εγκλωβισμένους σε ρηχές οικονομίστικες και ταξικές θεωρήσεις, πνευματικά ανάπηρους. Απλούς υπαλλήλους και διαχειριστές του σκοτασμού του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου