ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το 2005 συνειδητοποιήσαμε γιά πρώτη φορά πώς στήν ακαδημία θεολογικών σπουδών Βόλου κάτι δέν πήγαινε καλά. Αρχίσαμε τίς παρεμβάσεις, δημιουργήσαμε αμέσως πολεμική ατμόσφαιρα, συγκρουσθήκαμε άμεσα πρόσωπο μέ πρόσωπο μέ όλους τούς πρωτεργάτες τού οικουμενισμού : τον επίσκοπο Δημητριάδος, τόν Καλαϊτζίδη, τόν Γιαγκάζογλου, τόν π.Ν.Λουδοβίκο, τόν Αγουρίδη, τόν Βασιλειάδη καί άλλους. Τήν επόμενη χρονιά αποφασίσαμε νά φανερώσουμε αυτά πού συνέβαιναν στήν ακαδημία τού Βόλου. Σήμερα τά γνωρίζουν πλέον όλοι. Ο Σταύρος Νικολαΐδης κατέγραψε ένα χρονικό τών παρεμβάσεών μας στήν Ακαδημία εναντίον τού οικουμενισμού ο οποίος είχε ήδη φανερωθεί μέ κυρίαρχο θράσος.
(Σημείωση ιστολογίου: ακολουθεί στη συνέχεια όλο το κείμενο) Περιεχόμενα: 1. Εισαγωγή, Η πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχου 2. Νεώτερα από το Δυτικό Μέτωπο, Το κείμενο της αμοιβαίας αναγνώρισης του βαπτίσματος 3. Η παραβολή του Πρεσβυτέρου 4. Χριστός και Μωάμεθ, Επανευαγγελισμός της Οικουμένης 5. Bishopoque 6. Ρώσικη θεολογία, Κάλλιστος Γουέαρ, Νικολάϊ Αφανάσιεφ 7. Μπάρτ, Φλωρόφσκι, Μπουλγκάκωφ, Το Πρόσωπο του Ενός 8. Ο “δικός” μας διαθρησκειακός “διάλογος”, Επιστολή γέροντος Παϊσίου 9. Περί διαχειριστών της τιμής και της πίστεώς μας, Ο “Πρώτος” παίρνει τον Λόγο 10. Ραβέννα - Ιστορικός συμβιβασμός 11. Από το “Ημερολόγιο” του Αλεξάνδρου Σμέμαν 12. Τί χάσαμε και τί πρέπει να βάλουμε στη θέση του 13. Περί του Αββά Παμβώ 14. Κατά Γιανναρά 15. Κατά Ράμφου 16. Κατά Ζηζιούλα 17. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε 18. Αποχαιρετισμός στα όπλα, Επίλογος – Περί Προσώπου Γης 19. Ομοιότης και διαφορά των φιλοσοφικών συστημάτων Γιανναρά και Ράμφου 20. Μετά τη Ραβέννα
(Σημείωση ιστολογίου: ακολουθεί στη συνέχεια όλο το κείμενο) Περιεχόμενα: 1. Εισαγωγή, Η πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχου 2. Νεώτερα από το Δυτικό Μέτωπο, Το κείμενο της αμοιβαίας αναγνώρισης του βαπτίσματος 3. Η παραβολή του Πρεσβυτέρου 4. Χριστός και Μωάμεθ, Επανευαγγελισμός της Οικουμένης 5. Bishopoque 6. Ρώσικη θεολογία, Κάλλιστος Γουέαρ, Νικολάϊ Αφανάσιεφ 7. Μπάρτ, Φλωρόφσκι, Μπουλγκάκωφ, Το Πρόσωπο του Ενός 8. Ο “δικός” μας διαθρησκειακός “διάλογος”, Επιστολή γέροντος Παϊσίου 9. Περί διαχειριστών της τιμής και της πίστεώς μας, Ο “Πρώτος” παίρνει τον Λόγο 10. Ραβέννα - Ιστορικός συμβιβασμός 11. Από το “Ημερολόγιο” του Αλεξάνδρου Σμέμαν 12. Τί χάσαμε και τί πρέπει να βάλουμε στη θέση του 13. Περί του Αββά Παμβώ 14. Κατά Γιανναρά 15. Κατά Ράμφου 16. Κατά Ζηζιούλα 17. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε 18. Αποχαιρετισμός στα όπλα, Επίλογος – Περί Προσώπου Γης 19. Ομοιότης και διαφορά των φιλοσοφικών συστημάτων Γιανναρά και Ράμφου 20. Μετά τη Ραβέννα
ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το
2005 συνειδητοποιήσαμε γιά πρώτη φορά πώς στήν ακαδημία θεολογικών
σπουδών Βόλου κάτι δέν πήγαινε καλά. Αρχίσαμε τίς παρεμβάσεις,
δημιουργήσαμε αμέσως πολεμική ατμόσφαιρα, συγκρουσθήκαμε άμεσα πρόσωπο
μέ πρόσωπο μέ όλους τούς πρωτεργάτες τού οικουμενισμού : τον επίσκοπο
Δημητριάδος, τόν Καλαϊτζίδη, τόν Γιαγκάζογλου, τόν π.Ν.Λουδοβίκο, τόν
Αγουρίδη, τόν Βασιλειάδη καί άλλους. Τήν επόμενη χρονιά αποφασίσαμε νά
φανερώσουμε αυτά πού συνέβαιναν στήν ακαδημία τού Βόλου. Σήμερα τά
γνωρίζουν πλέον όλοι. Ο Σταύρος Νικολαΐδης κατέγραψε ένα χρονικό τών
παρεμβάσεών μας στήν Ακαδημία εναντίον τού οικουμενισμού ο οποίος είχε
ήδη φανερωθεί μέ κυρίαρχο θράσος.
1. Εισαγωγή
Η πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχου
Εισαγωγή
Η Εκκλησία δεν διαμορφώνει Έλληνες. Δεν είναι αυτός ο σκοπός της! Αυτή υπήρξε όμως η σύγχρονη διαστρέβλωση της Εκκλησίας: H Εκκλησία να φτιάχνει πατριώτες! Τα σχολεία μας τότε τί διαμορφώνουν; Είναι απλώς επικίνδυνα! Στο βασανισμένο μυαλό των Αρχόντων της Εκκλησίας, τα σχολεία είναι ένα είδος “κρυφού σχολειού”, που κάτω από τη μύτη του κλήρου φτιάχνουν ανθρώπους ικανούς να ζήσουν στον κόσμο! Χριστιανούς όμως τότε ποιος φτιάχνει; ΚΑΝΕΙΣ! Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν.
Οι Έλληνες που έχουν διαμορφωθεί από την Εκκλησία, βρίσκονται όλοι τους διορισμένοι στο Δημόσιο ή στη Διοίκηση αυτής της ίδιας της Εκκλησίας! Οι φυσικοί Έλληνες, που έχουν ξεφύγει από το δόκανο του σύγχρονου κλήρου, βρίσκονται παντού στον κόσμο και υπάρχουν σαν Έλληνες, με την ιδιαιτερότητα και ποιότητα του Έλληνος. Πράγματα απαραίτητα, εξάλλου, στον κόσμο και στην ιστορία! Γι’ αυτόν τον λόγο σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν ελάχιστοι Έλληνες, και ελάχιστοι Χριστιανοί! Υπάρχουν αντιθέτως ιδεολόγοι εθνικιστές, που ζουν μέσα στους χριστιανικούς ναούς, και τους οποίους οφείλουμε να εκδιώξουμε αμέσως, με το μαστίγιο• και ιδεολόγοι Χριστιανοί, οι οποίοι κρύβονται στις κατακόμβες του κράτους, βυθίζοντας στη δυστυχία τη σύγχρονη Ελλάδα. Και όμως αυτή η τρομερή ασθένεια δεν τέλειωσε• διαιωνίζεται και μεταλλάσσεται!
Εμφανίστηκαν τώρα στην Εκκλησία Μεταμοντέρνοι Χριστιανοί, οι οποίοι θέλουν να διαμορφώσουν Δυτικούς ανθρώπους. Με την ίδια διαστρεβλωμένη ευκολία που ακρωτηρίαζαν τους δυνάμει Χριστιανούς, για να τους φτιάξουν Έλληνες, θέλουν τώρα να φτιάχνουν πολιτισμένους Δυτικοευρωπαίους. Και προς τον σκοπό αυτόν διορθώνουν ακόμη και τη θεολογία της Εκκλησίας και όπου δεν τους ταιριάζει, απλώς την εγκαταλείπουν.
Κατηγορούν τους παλιούς “Γενίτσαρους” για εθνικισμό και προχωρούν στον εκπολιτισμό, εκπαιδεύοντας πλέον υποκείμενα! Το καινούργιο ένδυμα είναι τόσο ύπουλο και καταστροφικό, μπορεί και περιλαμβάνει τόσα διδακτορικά, που θα επιβιώσει μέσα στην Εκκλησία για αιώνες δυστυχίας.
Μια τέτοια σχολή διάπλασης υποκειμένων λειτουργεί από χρόνια και στον Βόλο, ονομάζεται “Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών” και είναι πλέον εντέχνως ενταγμένη στη μετάλλαξη της εκκλησιαστικής παραδόσεως, με όχημα τον οικουμενισμό. Μετάλλαξη η οποία θα επιτρέψει στην Εκκλησία να συνεχίσει να φτιάχνει πολίτες και όχι Χριστιανούς.
Σήμερα οι πολίτες στηρίζονται στις σχέσεις, στο υποκείμενο και στη διυποκειμενικότητα. Η Εκκλησία δηλώνει λοιπόν και πάλι παρούσα. Και με τον Χριστιανισμό ποιος θα ασχοληθεί; Πώς θα διαμορφωθούν οι Χριστιανοί; Αυτομάτως! Προσβλέποντας στα έσχατα!
Με αυτά τα ανήκουστα πράγματα ήρθαμε σε επαφή στην “Ακαδημία” του Βόλου και αποφασίσαμε να καταγράψουμε τις αντιδράσεις μας. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι το ιστορικό αυτής της απίστευτης εμπειρίας, η οποία είναι κοινή σε όλους τους Έλληνες αυτή τη στιγμή.
Έτος 2007. Στην επονομαζόμενη “Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών” της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος αρχίζει ο ετήσιος κύκλος διαλέξεων, που γι’ αυτή τη χρονιά έχει τίτλο: “Ορθοδοξία και Ισλάμ”. Προσκαλούνται εκλεκτοί ομιλητές, μεταξύ των οποίων και καθηγητής του Πανεπιστημίου του Waterloo του Καναδά, ο οποίος στο ερώτημα: “Πιστεύετε πως ο θεός των χριστιανών και ο θεός των μουσουλμάνων είναι ο ίδιος θεός;”, αφού το σκέφτεται λίγο, μεταμορφώνει την Ακαδημία στο Βατερλό της θεολογίας: “Ναι, είναι ο ίδιος θεός, που τη μια φορά ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Ιησού, και την άλλη ως βιβλίο, το Κοράνι”!
Βεβαίως, ο “διάλογος” είναι ανοιχτός, ακόμα κι’ αν σ’ ένα αμφιταλαντευόμενο κοινό δημιουργείται η απόλυτη σύγχυση. Έλεγαν όμως οι αρχαίοι μας πρόγονοι, που για πρώτη φορά πραγματοποίησαν (ανακάλυψαν) τον διάλογο, πως διάλογος τελείται μόνο μεταξύ ανθρώπων που αναζητούν από κοινού την αλήθεια. Ψιλά γράμματα, θα πείτε, για τις μέρες μας!
Μετά την προειδοποίηση του κ. Σαχά, του εν λόγω καθηγητού, έφτασε και ο κυκλώνας του οικουμενισμού στο προσκήνιο. Ήρθε πρώτα στα χέρια μας μια συνέντευξη του μητροπολίτη Περγάμου, Ιωάννη Ζηζιούλα, εκπροσώπου του Πατριαρχείου της Κων/πολης, στην ιταλική εφημερίδα “La Republica”. Και εκεί διαβάσαμε με έκπληξη, αδαείς και μισοκοιμισμένοι και μεις μέχρι τότε, ότι η ορθόδοξη Εκκλησία είναι πανέτοιμη να αναγνωρίσει επιτέλους το πρωτείο του Πάπα, αρκεί να τηρηθούν κάποιες “προϋποθέσεις”. Η συνέντευξη αυτή είχε ως εξής:
Η πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχου
«Την επιστολή – πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου προς τον Πάπα για συνάντηση στη Ραβέννα, επέδωσε στο Βατικανό ο επίσκοπος Περγάμου κ. Ιωάννης. Ο επίσκοπος παραχώρησε μια συνέντευξη στην ιταλική εφημερίδα “Ρεπούμπλικα”, την οποία μετέδωσε το ΑΠΕ την 16η Απριλίου και έχει ως τίτλο: “Η δική μας είναι η Οικουμενική Εκκλησία”
Ερώτηση: Αυτό είναι πρωτάκουστο. Σημαίνει, μήπως, ένα ποιοτικό άλμα προς επιτάχυνση του διαλόγου;
Απάντηση: Αυτή η συνάντηση είναι σημαντική. Στη Ραβέννα, όπως στο Βελιγράδι, που το περασμένο φθινόπωρο, μετά από μια μακρά παύση, ξαναρχίσαμε τον διάλογο, είναι παρούσες όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, μαζί με την Καθολική. Μεταξύ μας έχουμε την ίδια πίστη και την ίδια παράδοση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι το πρωτείο του επισκόπου της Ρώμης, δηλαδή τον παπικό ρόλο.
Ερώτηση: Αυτή ήταν η ιδέα του Ιωάννη–Παύλου του Β΄. Μέχρι ποιού σημείου είναι διατεθειμένοι να φτάσουν οι Ορθόδοξοι;
Απάντηση: Για ορισμένους είναι ένα πρόβλημα άλυτο. Εγώ, αντιθέτως, υποστηρίζω ότι μπορεί να βρεθεί μια λύση. Αρκεί να προσδιορίσουμε αρκούντως τη θέση του επισκόπου της Ρώμης στη δομή της Οικουμενικής Εκκλησίας. Οι Ορθόδοξοι είναι έτοιμοι να δεχτούν την ιδέα ενός οικουμενικού πρωτείου και, σύμφωνα με τους κανόνες της αρχαίας Εκκλησίας, ο επίσκοπος της Ρώμης είναι ο πρώτος.
Ερώτηση: Πού βρίσκεται το εμπόδιο;
Απάντηση: Η διαφωνία εκδηλώνεται σε σχέση με ένα θεμελιώδες πρόβλημα: Μπορεί ο επίσκοπος της Ρώμης να παρεμβαίνει στις τοπικές Εκκλησίες;
Ερώτηση: Είναι, λοιπόν, θέμα δικαιοδοσίας. Εσείς ποιαν απάντηση δίνετε;
Απάντηση: Δεν μπορούν να υπάρξουν παρεμβάσεις, χωρίς απόφαση που να λαμβάνεται από κοινού με τους άλλους επισκόπους. Με δυο λόγια, ο επίσκοπος της Ρώμης οφείλει να δρα μαζί με τη Σύνοδο.
Ερώτηση: Ο Ποντίφικας, λοιπόν, όχι πλέον ως απόλυτος άρχων, αλλά σε συνεννόηση με ένα αντιπροσωπευτικό επισκοπικό όργανο;
Απάντηση: Ακριβώς. Είναι ένα οικουμενικό πρωτείο, που δρα πάντα από κοινού με τη Σύνοδο.
Ερώτηση: Στη συνάντηση του Βελιγραδίου, το παρελθόν έτος, υπήρξαν προβλήματα με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Τί ακριβώς γίνεται;
Απάντηση: Φοβούμαι πως στη Μόσχα δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν ένα οικουμενικό πρωτείο του επισκόπου της Ρώμης. Εξάλλου, δεν θέλουν να αναγνωρίσουν ούτε το πρωτείο του Οικουμενικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Κατ’ αυτούς, δεν χρειάζεται πρωτείο. Αλλά στο Βελιγράδι όλες οι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες εψήφισαν ότι η έδρα της Κωνσταντινουπόλεως εκφράζει την ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων.»
Καταλάβαμε ότι τα πράγματα είναι προχωρημένα, και ότι στην επικείμενη (τότε) συνάντηση της Ραβέννας, τον Οκτώβριο του 2007, είναι όλα πια έτοιμα, για να πέσουν και οι … υπογραφές. Φυσικά, παντελώς ερήμην του λαού, και εννοούμε τον λαό του Θεού, όσος τέλος πάντων ακόμη απέμεινε εν εγρηγόρσει, αλλά ακόμη και ερήμην των ιερέων, οι οποίοι δυστυχώς εξαρτώνται οικονομικά από τους επισκόπους, λόγω μισθολογίου και όχι για λόγους πνευματικούς. Αρχίσαμε λοιπόν να παρακολουθούμε τα πράγματα από πιο κοντά και βρισκόμασταν από (οδυνηρή) έκπληξη σε έκπληξη.
2. Νεώτερα από το Δυτικό Μέτωπο
Το κείμενο της αμοιβαίας αναγνώρισης του βαπτίσματος
Έτσι, τον Απρίλιο του 2007, φτάνουν από τη Γερμανία τα νέα για την κατάργηση του ορθοδόξου βαπτίσματος και την αντικατάστασή του με τον αγιασμό και το ράντισμα. Πρόκειται πράγματι για ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο: Ρωμαιοκαθολικοί, προτεστάντες αλλά και οι ορθόδοξοι της Γερμανίας (του “κλίματος” του Πατριαρχείου Κων/πόλεως) είχαν επίσημα συμφωνήσει για την αμοιβαία αναγνώριση του βαπτίσματος, αναφερόμενοι μάλιστα στις επιταγές του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και στα όσα είχαν ήδη συμφωνηθεί στον λεγόμενο “διαχριστιανικό” διάλογο.
Η είδηση μεταδόθηκε από το γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων ως εξής:
Νεώτερα από το Δυτικό Μέτωπο
«Στις 29 Απριλίου, η Ευαγγελική Εκκλησία στη Γερμανία (EKD), το Γερμανικό Επισκοπικό Συμβούλιο, ορθόδοξες και παλαιοανατολικές Εκκλησίες, καθώς και Ελεύθερες Εκκλησίες στα εδάφη της Γερμανικής Συνομοσπονδίας, πρόκειται να υπογράψουν, για πρώτη φορά, μια τυπική και σαφή δήλωση για την αμοιβαία αναγνώριση του βαπτίσματος η μια της άλλης. Η υπογραφή της συμφωνίας θα λάβει χώρα στο πλαίσιο μιας οικουμενικής Θείας Λειτουργίας, στις 29 Απριλίου και ώρα 17.00, στον καθεδρικό ναό του Μαγδεμβούργου. Θα παραστούν ηγετικοί εκπρόσωποι των 11 συμμετεχόντων Εκκλησιών, καθώς και ο προκαθήμενος του Γερμανικού Επισκοπικού Συμβουλίου καρδινάλιος Καρλ Λέμαν. Φιλοξενών θα είναι ο επίσκοπος της Ευαγγελικής Εκκλησίας της επαρχίας της Σαξωνίας, επίσκοπος Άξελ Νόακ. Θα κηρύξει δε ο επίσκοπος Βάλτερ Κλάιμπερ (της Ευαγγελικής Εκκλησίας των Μεθοδιστών). Εδώ και σχεδόν 30 χρόνια υπάρχουν στη Γερμανία μεμονωμένες τοπικές συμφωνίες μεταξύ Εκκλησιών – μελών της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας και Ρωμαιοκαθολικών επισκόπων, προς αμφίπλευρη αναγνώριση του βαπτίσματος. Δεν υπήρξε ωστόσο μέχρι τώρα μια συμφωνία στο επίπεδο της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας ή του Γερμανικού Επισκοπικού Συμβουλίου. Τον Μάιο του 2002 ξεκίνησε από τον Πρόεδρο του Παπικού Συμβουλίου για την προώθηση της ενότητας των Χριστιανών, καρδινάλιο Βάλτερ Κάσπερ, η πρωτοβουλία, να ασχοληθούν στα επισκοπικά συμβούλια με το θέμα του βαπτίσματος και την οικουμενική σημασία της αμοιβαίας αλληλο-αναγνώρισής του, καθώς και να υπογραφούν μεταξύ των Εκκλησιών αντίστοιχες συμφωνίες. Το Γερμανικό Επισκοπικό Συμβούλιο αποδέχθηκε αυτήν την πρωτοβουλία από τη Ρώμη, και πρότεινε να επιδιωχθεί η αλληλο-αναγνώριση του βαπτίσματος σε όλη την περιοχή του Γερμανικού Επισκοπικού Συμβουλίου και της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας (EKD). Μια ομάδα εργασίας, στην οποία συμμετείχαν και εκπρόσωποι της Ένωσης των Ορθοδόξων Εκκλησιών στη Γερμανία (KOKiD), της Ευαγγελικής Εκκλησίας των Μεθοδιστών (εκ μέρους και άλλων Ελευθέρων Εκκλησιών) και των Παλαιο-καθολικών (εκ μέρους και της Αγγλικανικής Εκκλησίας), επεξεργάστηκε ένα κείμενο, στο οποίο και συναίνεσαν το Συμβούλιο της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας και το Διαρκές Συμβούλιο του Γερμανικού Επισκοπικού Συμ-βουλίου. Στο κοινό αυτό κείμενο συναίνεσαν οι εξής Εκκλησίες: 1. Αιθιοπική Ορθόδοξη Εκκλησία Γερμανίας, 2. Εργασιακή Κοινότητα Αγγλικανικών-Επισκοπικών Ενοριών Γερμανίας, 3. Αρμενική Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία Γερμανίας, 4. Ευαγγελική παλαιοκαλβινιστική Εκκλησία Κάτω Σαξωνίας, 5. Ευαγγελική Αδελφότητα (Hernnhuter), 6. Ευαγγελική Εκκλησία Γερμανίας, 7. Ευαγγελική Εκκλησία Μεθοδιστών, 8. Καθολική Επισκοπή των Παλαιοκαθολικών στη Γερμανία, 9. Ορθόδοξη Εκκλησία Γερμανίας, 10. Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, 11. Ανεξάρτητη Ευαγγελική – Λουθηρανική Εκκλησία. Η οικουμενική Θεία Λειτουργία θα διεξαχθεί από εκπροσώπους των ανωτέρω συνυπογραφουσών Εκκλησιών. Ο προκαθήμενος του Συμβουλίου της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας, επίσκοπος Βόλφγκανγκ Χούμπερ, θα κάνει την εισαγωγή στη Θεία Λειτουργία, ενώ ο προκαθήμενος του Γερμανικού Επισκοπικού Συμβουλίου, καρδινάλιος Καρλ Λέμαν, θα εξαποστείλει την εορταστική κοινότητα με την εντολή του βαπτίσματος. Το κήρυγμα θα απαγγείλει ο επίσκοπος Βάλτερ Κλάιμπερ (της Ευαγγελικής Εκκλησίας των Μεθοδιστών). Για τις Εκκλησίες του Εργασιακού Συνδέσμου Χριστιανικών Εκκλησιών (ACK), που δεν υπογράφουν την αλληλο-αναγνώριση του βαπτίσματος, θα εκφέρει χαιρετισμό ο πάστορας Βέρνερ Φουνκ (των Μεννονιτών). Ένας λόγος γι’ αυτήν την επιφύλαξη βρίσκεται στη θεολογική αποτίμηση του νηπιοβαπτισμού.»
Το ακριβές κείμενο που υπογράφτηκε είναι το ακόλουθο:
Το κείμενο της αμοιβαίας αναγνώρισης του βαπτίσματος
«Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρας μας. Δι’ αυτού ο Θεός υπερνίκησε την απόσταση του αμαρτωλού απ’ Αυτόν (Ρωμ. 5, 10), ώστε να μας κάνει υιούς και θυγατέρες Του. Ως συμμετοχή στο μυστικό του θανάτου και της ανάστασης του Χριστού, το βάπτισμα σημαίνει νέα γέννηση εν Ιησού Χριστώ. Όποιος λαμβάνει αυτό το μυστήριο και καταφάσκει, εν τη πίστει, την αγάπη του Θεού, ενώνεται με τον Χριστό και ταυτόχρονα με τον λαό Του σε όλους τους καιρούς και τόπους. Ως ένα σύμβολο της ενότητας όλων των Χριστιανών, το βάπτισμα μας συνδέει με τον Ιησού Χριστό, το θεμέλιο αυτής της ενότητας. Και παρ’ όλες τις διαφορές στην αντίληψη για την Εκκλησία, υφίσταται μεταξύ μας μια βασική συμφωνία ως προς το βάπτισμα. Γι’ αυτό και αναγνωρίζουμε κάθε βάπτισμα που έχει τελεστεί κατά την εντολή του Ιησού, στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, με την συμβολική πράξη της κατάδυσης στο νερό ή της επίχυσης με νερό, και χαιρόμαστε για κάθε άνθρωπο που βαπτίζεται. Αυτή η αμφίδρομη αναγνώριση του βαπτίσματος εκφράζει τον θεμελιωμένο στον Ιησού Χριστό δεσμό της ενότητας (Εφεσ., 4, 4-6). Το κατ’ αυτόν τον τρόπο τελεσθέν βάπτισμα είναι μοναδικό και δεν επαναλαμβάνεται.
Αναγνωρίζουμε το έγγραφο της Λίμα: Το κοινό μας βάπτισμα στον Χριστό είναι «μια πρόσκληση στις Εκκλησίες, να ξεπεράσουν όσα τις χωρίζουν και να εκδηλώσουν ορατά την ενότητά τους». (Διακηρύξεις της Επιτροπής «Πίστη και Τάξη» του Παγκόσμιου Συμβουλίου των Εκκλησιών, Βάπτισμα, αρ. 6).»
Όπως βλέπουμε, η ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι πια η ορθή δόξα, αλλά είναι μια “αίρεση” κι αυτή της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας! Όπως βλέπουμε, το βάπτισμα στη νέα Εκκλησία που ετοιμάζεται είναι ένα σύμβολο της ενότητας όλων των Χριστιανών και ο Ιησούς Χριστός είναι το θεμέλιο αυτής της ενότητας. Δεν είναι πλέον η πίστη μας στον Κύριο το θεμέλιο της Εκκλησίας. Δεν είναι πλέον η δόξα του Κυρίου ο θόλος αυτής της Εκκλησίας. Δεν είναι πλέον η Πεντηκοστή, οι πιστοί, το οικοδόμημα αυτής της Εκκλησίας, ο ναός του Αγίου Πνεύματος. Στο θεμέλιο που είναι ο ίδιος ο Κύριος, σαν θόλος, θα επιβληθεί η δόξα του επισκόπου στο κέντρο της Θείας Ευχαριστίας και σαν οικοδόμημα αυτή η Εκκλησία δεν θα έχει τον λίθον oν απέρριψαν οι οικοδομούντες, αλλά τους λίθους ους επέλεξαν οι οικοδομούντες. Τις υποδουλωμένες ψυχές των χριστιανών στο πρωτείο του επισκόπου.
Πέφτει πράγματι κανείς απ’ τα σύννεφα (και γι’ αυτό λέμε να πατάμε στη γή ή, ακόμα καλύτερα βέβαια, να είμαστε γερά ριζωμένοι στον ουρανό) όταν αντικρίζει αυτή την απόλυτη υποδούλωση στο σύγχρονο “ρεύμα” (τσουνάμι) και στις επιταγές (με κάθε σημασία) των κέντρων της παγκοσμιοποίησης. Που ζητάει επίμονα, εδώ και χρόνια, την “ένωση”, πάση θυσία, και όλων των “Εκκλησιών”, αληθινών και μη –αυτό δεν τους νοιάζει– σ’ ένα επιφανειακό μόρφωμα, που θα ονομάζεται “Οικουμενική Εκκλησία”, με επικεφαλής τον πάπα, ηγήτορες του παιχνιδιού τους προτεστάντες, και τελευταία στη σειρά και καταϊδρωμένη (μη χάσει την πίτα…) την κακόμοιρη πια Ορθοδοξία.
3. Η παραβολή του Πρεσβυτέρου
Υπάρχει ένα κείμενο, που μοιράστηκε κάποια στιγμή τον Μάιο του 2005, πριν αρχίσει η καταιγίδα, σ’ αυτήν τη συγκεκριμένη “Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών”, και που μιλά για την κατάσταση της Εκκλησίας μας σήμερα. Το κείμενο δε αυτό έχει ως εξής:
Η παραβολή του Πρεσβυτέρου
Αυτός ο ιλιγγιώδης πολιτισμός Λατρείας, τον οποίον αποφασίσαμε να συνεχίσουμε σαν κληρονομιά μας, στρίμωξε στη Θεία Λειτουργία όλα τα περιεχόμενα της θεολογίας και σκότωσε και τη Λειτουργία και τη θεολογία. Η Θεία Λειτουργία, το αποκορύφωμα της παραδόσεώς μας, είναι πλέον μια μονοδιάστατη εικόνα. Μια ναΐφ απεικόνιση της αληθινής Εκκλησίας.
Γι’ αυτό ο θεολόγος που κυριαρχεί σήμερα και στηρίζει αυτή την εκτροπή είναι πολύ προσεκτικός στην επιλογή της παραδόσεώς μας. Σταματά στον Δαμασκηνό, σε απόλυτη συμφωνία εξάλλου και με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, με τους θεολόγους της οποίας βρίσκεται σε πυκνό διάλογο, αδιαφορώντας προκλητικά για την πνευματική ζωή της παραδόσεώς μας. Φθάνοντας μάλιστα μέχρι του σημείου της ταυτίσεως της δράσεως του Αγίου Πνεύματος με τους Βουδιστικούς διαλογισμούς.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, αυτή η συγκεκριμένη θεολογία διαθέτει ένα σοβαρό πλεονέκτημα. Μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί σαν βάση για την ένωση των Εκκλησιών. Υιοθετώντας έτσι για πάντα, η Εκκλησία, σαν περιεχόμενο της Οικονομίας της Σωτηρίας, τον Τύπο του Τόπου.
Οι νεώτεροι θεολόγοι, που συνεχίζουν τον κυρίαρχο δρόμο, μάχονται τους Ρώσους θεολόγους για μια θέση στον Ήλιο της Ιστορίας, πιστεύοντας πως αντιπροσωπεύουν την παράδοσή μας. Οι τρεις δυστυχισμένες Ρώμες της Ιστορίας πολεμούν για την επικράτηση, χωρίζοντας στα τρία την Αγία Τριάδα. Αυτή είναι η Ιστορική Πορεία της Εκκλησίας προς την εκμηδένιση.
Φυσικά κανείς πλέον δεν “ορθοτομεί” τον λόγον της Αληθείας και η τηλεόραση και η δόξα της υποκατέστησαν το Φως της Δόξης και την Κρίση του Κυρίου. Η εικόνα δεν παραπέμπει πλέον στο πρωτότυπο. Έγινε το πρωτότυπο. Το καθ’ ομοίωσιν έχασε κάθε περιεχόμενο και υποβαθμίστηκε σε Οντολογία. Όποιος πιστεύει στον Κύριο, δεν είναι πλέον τέλειος άνθρωπος, αφού υπολείπεται ενός Αϊνστάιν, ενός Χάιντεγκερ, ενός Ρικέρ.
Η θεολογία δεν είναι πλέον καρπός προσευχής, αλλά Σύνθεση Αντιθέτων. Μεγάλη, όμως, Σύνθεση. Επιφανών Ιδεολογημάτων, π.χ. Χριστολογίας και Πνευματολογίας. Ή ακόμα χειρότερα: Σύνθεση του κατ’ εικόνα με το καθ’ ομοίωσιν σε κάτι ανώτερο! Σε μια θεολογία που θα απαντά στις ερωτήσεις του Νίτσε, στη Βαρύτητα του Αϊνστάιν, στους αδιέξοδους δρόμους του Χάιντεγκερ.
Ο θεολόγος δεν είναι πλέον υποχρεωμένος να πιει το ποτήρι του Κυρίου!
Όλοι πρέπει να πιουν στο δικό του όνομα.
Η Απόλυτη Πλάνη.
4. Χριστός και Μωάμεθ
Επανευαγγελισμός της Οικουμένης
Ακολούθησε στην “Ακαδημία” ένας πυκνός … διάλογος. Γιατί ήταν πια φανερό ότι και το θέμα “Ορθοδοξία και Ισλάμ” στόχευε κάπου πολύ πιο πέρα. Στο να συνδιαλλαγούμε και με τους μουσουλμάνους, που κι αυτοί έχουν τον δικό τους θεό, όπως κι εμείς τον δικό μας! Ένας είναι εξάλλου ο Θεός και Υιός αυτού ο Χριστός, και προφήτης αυτού πάλι, ο Μωάμεθ! Και αυτό το μπέρδεμα και η σύγχυση της αλήθειας με το ψεύδος και του φωτός με το σκότος (που ο Κύριος όμως λέει πως δεν μπορούν επ’ ουδενί να συμφυρθούν…, αλίμονο!) ονομάζονται απ’ τους επαΐοντες: αναγνώριση της ετερότητας του άλλου! Δηλαδή, δεν θα προσπαθήσω, όταν συναντηθώ πιο προσωπικά μ’ έναν μουσουλμάνο, να του φανερώσω με τον τρόπο της ζωής μου την αλήθεια, αλλά θα κρυφτώ, για να μην τον προσβάλλω στην πίστη του και αισθανθεί κατώτερος. Καταργείται λοιπόν επίσημα ο πλησίον από την ζωή της Εκκλησίας! Βρισκόμαστε ήδη στα έσχατα και η αγάπη βασιλεύει πάνω στη γη!
Βλέποντας λοιπόν να συμβαίνουν όλα αυτά ακριβώς μπροστά στα μάτια μας, αποφασίσαμε να γράψουμε κάποια κείμενα, και να τα φανερώσουμε στους ανθρώπους οι οποίοι, σαν και μας, προσπαθούσαν απεγνωσμένα να βγάλουν κάποιαν άκρη, έτσι ώστε και μοντέρνοι να είναι και πιστοί ταυτόχρονα.
Πρώτο κείμενο – σχόλιο, ένα κείμενο για τις ομιλίες της 24/02/2007, όπου και η προαναφερθείσα εξίσωση Χριστού και Κορανίου:
Σχόλιο για τις ομιλίες της 24ης Φεβρουαρίου 2007
Όπως μας έδειξαν οι ομιλητές της προηγούμενης συνάντησης, διάλογος χωρίς την αλήθεια δεν υπάρχει. Είναι συμφωνία. Οι ομιλίες που ακούστηκαν στηρίζονται εν πολλοίς σε πλάνες. Ο πρώτος ομιλητής, κ. Ζιάκας, θεωρεί πως ο Αμμώνιος Σακκάς, πατέρας του νεοπλατωνισμού, είναι χριστιανός. Ο δεύτερος ομιλητής, κ. Σαχάς, ότι η Ορθοδοξία και ο Μωαμεθανισμός πιστεύουν στον ίδιον Θεό. Ένας είναι ο Θεός οπωσδήποτε, αλλά ο αληθινός Θεός. Γιατί υπάρχουν χιλιάδες είδωλα ανάμεσά μας.
Ακόμα και ο τίτλος της ομιλίας του κ. Σαχά, “Το φάσμα της Βυζαντινής θεώρησης του Ισλάμ: από τη νηφαλιότητα ως την παράκρουση!”, περιέχει πλάνη για τους αγαθούς. Επειδή ο ευγενικός Δαμασκηνός και οι αγενείς ύστεροι βυζαντινοί, συμπεριλαμβανομένου του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, ομιλούν σε διαφορετικούς μουσουλμάνους. Ήδη στην εποχή του Αγίου Γρηγορίου, η φλόγα της ελληνικής φιλοσοφίας στον αραβικό κόσμο είχε σβήσει.
Το μόνο κοινό σημείο των ανθρώπων είναι η αλήθεια. Αν δεν υπάρχει η αλήθεια σαν ανθρώπινο πνεύμα, διάλογος δεν μπορεί να σταθεί. Ο διάλογος γεννήθηκε ταυτόχρονα με την αλήθεια, εδώ στη μακρινή Ελλάδα, στην αντιπαράθεση του Σωκράτη με τους σοφιστές.
Και αν μας φάνηκε βίαιη η συμπεριφορά του Βυζαντινού επισκόπου, την οποία μας ανέφερε ο κ. Σαχάς, ακούστε τη βάση του διαλόγου της δυτικής χριστιανοσύνης: “Εσύ δεν το ξέρεις, αλλά ό,τι αληθινό λες, μου ανήκει, έτσι στο ξαναπαίρνω. Αν θες αληθινά να είσαι ο εαυτός σου, γίνε σαν και εμένα” – από το βιβλίο του Nicola Cusano, Κριτική εξέταση του Κορανίου. Απόσπασμα από το βιβλίο του Alen De Libera, La philosophie medievale.
Θα θέλαμε τέλος, να σας ζητήσουμε την προστασία των ακροατών, κατά κάποιον τρόπο, από τις πλάνες που ακούγονται. Γιατί μπορεί, με τη δική σας ανοχή, να γίνονται πιστευτές από εμάς, τους “ανειδίκευτους” ακροατές σας. Και θα είναι μεγάλο κρίμα.
Επανευαγγελισμός της Οικουμένης
Στην Ακαδημία ανακοινώνεται κατόπιν η συμμετοχή της στη γιγαντιαία επιχείρηση επανευαγγελισμού της Οικουμένης, η οποία προωθείται από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Θα μοιραστούν Ευαγγέλια ακόμη και στις Μωαμεθανικές χώρες και ο επίσκοπος Βόλου αναλαμβάνει τον ευαγγελισμό της Κίνας. Η Ορθοδοξία θριαμβεύει! Οι Ρωμαιοκαθολικοί εκμαυλίζουν τις φιλοδοξίες των επαρχιωτών επισκόπων μας: “Σας χρειαζόμαστε”, τους λένε! Ελάτε! Βεβαίως, κανείς Χριστιανός δεν μπορεί να αρνηθεί τέτοιες κλήσεις αγάπης! Η ανταπόκριση είναι άμεση, καρδιακή, χριστιανική. Μαθαίνουμε επίσης πως έχει ξεκινήσει ένα σχέδιο επιστροφής στις αυθεντικές ρίζες του Κορανίου, ανάλογο της επιστροφής της ιστορικής σχολής των Γερμανών στην πρώτη Εκκλησία, με την ελπίδα να ξεπεραστεί στις συνειδήσεις των Μωαμεθανών πιστών το τζιχάντ, η μεγάλη πληγή του σύγχρονου Φαραώ.
Μετά τις πληροφορίες αυτές ακολούθησε το παρακάτω κείμενο:
Σήμερα η εκκοσμίκευση κυριάρχησε της πίστης των ανθρώπων στον Θεό και πρόσφερε την κυριαρχημένη δύναμη, θυσία στον βωμό των Ιδεολογιών. Και όμως είναι παληά ιστορία. Οι καλές προθέσεις, η αιτία των μεγαλυτέρων καταστροφών της Ιστορίας, είναι η κινητήριος δύναμις της εκκοσμίκευσης! Ποτέ κανένας βάρβαρος, καμμία επιδημία, δεν μέτρησαν τόσες καταστροφές ανθρώπων και πολιτισμών. Η σύγχρονη μορφή της Ιδεολογίας είναι η ένωση των θρησκειών, η ελπίδα για εξανθρωπισμό της ανθρωπότητας, για αληθινή ειρήνη στον κόσμο, ίσως ακόμη και για την ειρήνη του Χριστού! Οι φτωχές λέξεις που επινοήσαμε για να περιγράψουμε το άφατο Μυστήριο της ενανθρωπήσεως, καταλλαγή, συγχώρεση, αγάπη, θα χρησιμοποιηθούν για να ενώσουν την ανθρωπότητα σε μία ζωή δημιουργικότητος και αγάπης, γεμάτης Νόημα! Νομίζουμε ο πλέον επιτυχημένος ορισμός της εκκοσμικεύσεως!
Αφού επιστρέψαμε στους Πατέρες, αναβαπτιστήκαμε στον λόγο τους, καθαρίσαμε τις σκοτούρες που μαζέψαμε μακρυά τους, είμαστε έτοιμοι για νέα κατορθώματα! Γνωρίζουμε άραγε αν επέστρεψε κάποιος στ’ αλήθεια; Ο ταλαίπωρος μεγάλος Φλωρόφσκι κήρυξε την επιστροφή στους Έλληνες Πατέρες, για να γλιτώσει τους συναδέλφους του από την αγκαλιά του Σέλινγκ! Ποιος επέστρεψε όμως; Υπάρχουν Πατέρες χωρίς τον Κύριο; Δέστε τί έπαθε ο κ. Ράμφος, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που επέστρεψαν. Βρήκε πως ο Χριστός δεν ήταν ο Θεός, ήταν ο Ιησούς!
Μήπως χρειάζεται, ακόμη και να προστατεύσουμε τους ανύποπτους Μουσουλμάνους, από μία τόσο επικίνδυνη επιστροφή!; Αμφιβάλλουμε αν μπορεί να βρεθεί σοφός ανάμεσά τους να τους προειδοποιήσει: Φοβού τους Χριστιανούς και αγάπη φέροντες! Οι δυο δικοί μας άρχοντες του διαλόγου δεν έχουν επιστρέψει ακόμη. Τελευταίο τους κατόρθωμα η δημόσια αποδοχή της α-νοησίας, πως όχι μόνο ο Μωαμεθανισμός αλλά και ο Ινδουισμός, δεν είναι θρησκείες αλλά τρόποι ζωής! Όταν ο τρόπος ζωής επινοήθηκε από τους στοχαστές για να δηλώσει την Ελευθερία! Έλεος! Ελευθερία στο Ισλάμ και τον Ινδουισμό; Αλλοίμονό μας! Τα καίρια πόστα της Ιεραρχίας, που φαντάζεται πως είναι η Εκκλησία, και είναι υπεύθυνη για τον διάλογο που τρέχει, καταλαμβάνονται πλέον από ανθρώπους που έρχονται από το Μηδέν και όχι από το Άπειρο!
Η Εκκλησία πλέον δεν ανήκει στην Αγία Τριάδα. Αυτονομήθηκε, και σαν “κάτι” τέταρτο, σαν τέταρτο Μυστήριο, κυκλοφορεί ανάμεσά μας, με άπειρες καλές προθέσεις! Πιστεύουμε πως είναι καλή λύση τελικά, γι’ αυτό το δικό μας αδέσποτο “κάτι”, να καταλήξει κάτω από την προστασία του Πάπα. Για την επιβίωσή του και μόνο!
Ακόμη και πεπεισμένοι ορθολογιστές συμμαχούν πλέον με τη Νέα Ιδεολογία. Πιστεύουν πως με την κριτική σκέψη θα κατορθώσουν να λύσουν τα προβλήματα που μας χωρίζουν, για να ζήσουμε τελικά ευτυχισμένοι, εν ειρήνη! Θα θέλαμε πολύ να ακούσουμε πού και πότε η κριτική σκέψη κατόρθωσε κάτι τις στην Ιστορία των αιώνων!
Ανάμεσα στις Εκκλησίες των Ιεχωβάδων, των Πεντηκοστιανών, ανάμεσα σε Προτεστάντισσες επισκόπους, Μωαμεθανούς Σούφι και Ινδουιστές Γιόγκι, θα στριμωχτεί και το φάντασμα της Ορθοδοξίας, για την ειρήνη του κόσμου! Τί υπέρτατη θυσία! Ο Ορθόδοξος για μια θυσία ζει! Χαλί να γίνει να τον πατήσουν, αρκεί να το δείχνει η Τηλεόραση!
5. Bishopoque
Bishopoque
(…και εκ του Υιού … και εκ του Επισκόπου!)
Δυστυχώς, ενώ εμείς συνεχίζουμε με πάθος τον “ησυχασμό” μας, το δένδρο της ζωής ξυλεύεται. Ενώ ακούμε αποσβολωμένοι, σαν σε όνειρο, ότι ίδιος είναι ο Θεός των Χριστιανών και ο Θεός των Μουσουλμάνων, η ένωση των “χριστιανικών” ομολογιών έχει μπει στην τελική ευθεία.
Διαβάσατε και καταλάβατε (σελ. 12) τί λέει ο “ενάρετος” κ. Ζηζιούλας! Είμαστε έτοιμοι για τις υπογραφές, ξεπουλάμε τα Πατριαρχεία μαζί με τον εξοπλισμό τους, καλύτερη προσφορά δεν γίνεται, μπαίνουμε στην Ιστορία.
Μόνον μερικοί Επίσκοποι διαμαρτύρονται ακόμη, καθώς φοβούνται πως ο Πάπας μπορεί να αποκτήσει δικαίωμα επεμβάσεως στα φέουδά τους. Το Πρωτείο γίνεται ομοφώνως δεκτό. Τα πριγκιπόπουλα της “Εκκλησίας” ομοφώνως κράζουν τον Κύριο, διαφωνούν με το Ευαγγέλιο. Δεν γίνεται διαφορετικά, το παιχνίδι είναι χοντρό. Εξάλλου ο Κύριος όλα τα συγχωρεί, διαφορετικά δεν θα συνέχιζαν οι περισσότεροι να είναι Επίσκοποι. Για όσους δεν το γνωρίζουν ακόμη, το πρόβλημα του πρωτείου ετέθη και ελύθη μέσα στο Ευαγγέλιο. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η Εκκλησία των Επισκόπων εξελίχθηκε τόσο πολύ στην Ιστορία της, που μπορεί πλέον να διορθώνει τον Κύριο. Ακριβώς όπως ο Μέγας Ιεροεξεταστής στην απίστευτη αποκάλυψη του Ντοστογιέφσκι. Οι άνθρωποι θέλουν την ευτυχία τους. Και η πιο ολοκληρωμένη ευτυχία είναι του δούλου, του υποδουλωμένου. Αυτού που έχει πουλήσει την ελευθερία του αντί πινακίου φακής.
Θα έχετε προσέξει ήδη πως όλα αποφασίζονται ανάμεσα στους Επισκόπους, όπως τον παλιό καλό καιρό των Φαρισαίων. Το χρήμα τρέχει άφθονο για τους προδότες, όπως και τότε, και ο Όχλος είναι έτοιμος να ξανασταυρώσει τον Κύριο, για να μην χάσει την υποδούλωσή του στους Επισκόπους και την ευτυχία του Ολύμπιου “ησυχασμού” του. Γιατί το νέο “Ιερό” βουνό των Ορθοδόξων παύει να είναι πλέον το Άγιον Όρος. Η Ιερότης περνά στον Όλυμπο, στο βουνό των Ελλήνων, που τόσα προνόμια θα φέρει και στους πιστούς του Βόλου, ακόμη και λόγω γεωγραφίας.
Πόση τιμή και προσκύνησις πλέον στους “ενάρετους” Επισκόπους μας. Το κοινό ποτήριο της νέας Οικουμενικής Εκκλησίας διευρύνεται τόσο πολύ, που θα χωράει πια ολόκληρο τον Όλυμπο! Αρκετά με τους περιορισμούς της φτωχής Αγίας Τριάδος. Τόσοι θεοί θα κοινωνούν και θα κοινωνούνται πια εκεί μέσα, και ανάλογα με το πολυπολιτισμικό μοντέλο θα έχουμε και το νέο–πολυθεϊστικό.
Όλη αυτή η Τιτάνεια προσπάθεια ανήκει στον μεγάλο θεολόγο της Οικουμενικής Εκκλησίας, τον κ. Ζηζιούλα, ο οποίος έκλεψε την ετερότητα από την άκτιστη Αγία Τριάδα και την προσέφερε στους ανθρώπους, για να στηρίξουν τον νέο πολιτισμό τους, που θα εικονίζει αυτός πλέον την αγάπη και κοινωνία της Αγίας Τριάδος, παρακάμπτοντας τον Κύριο. (Όπως κάποτε ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς και την έδωσε στους ανθρώπους, για να τους αντιστρατευτούν!).
Ο κ. Ζηζιούλας εμβάθυνε όσο μπορούσε περισσότερο, στις έσχατες συνέπειές του, το πρωτόλειο Filioque και βρήκε το αληθινό Δόγμα της νέας πίστεως! Το Bishopoque!
Αγαπητοί “πιστοί” της Νέας Εκκλησίας, να μην ξεχάσετε ποτέ σας πως μόνον η αμαρτία εναντίον του Αγίου Πνεύματος δεν συγχωρείται ποτέ!
Το πράγμα γινόταν εξαιρετικά … ενδιαφέρον, καθώς από ένα σημείο και πέρα, έγινε σαφές ότι σε κάποιους είμασταν … σχεδόν … ενοχλητικοί.
Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από ένα άρθρο του μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου Ζηζιούλα, στο περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου «Διάβαση» και στο 54ο τεύχος του (των μηνών Μαρτίου – Απριλίου 2005), με θέμα «Ο επίσκοπος ως προεστώς της Θείας Ευχαριστίας».
«1. Η επισκοπική προεδρεία της Θείας Ευχαριστίας είναι το κύριο και κατ’ εξοχήν έργο του Επισκόπου. Από την ιδιότητα του αυτή «πηγάζει όλη η εξουσία του Επισκόπου, όχι μόνον η αγιαστική αλλά και η λεγόμενη διοικητική». Έτσι ο Επίσκοπος «έχει ως κύριον έργον του πρωταρχικόν να ηγείται της Θείας Ευχαριστίας, όλα τα άλλα έργα του είναι δευτερεύοντα» (σ. 5).
2. Ο Επίσκοπος, συνεπώς, «όταν διοικεί, δεν ασκεί διοίκησιν, αλλά προεκτείνει σε όλους τους τομείς της ζωής της Εκκλησίας τη χάρη και την ευλογία της Θείας Ευχαριστίας, της οποίας προΐσταται». «Όλα στην Εκκλησία γίνονται με την ευλογία του Επισκόπου», εφ’ όσον ο Επίσκοπος «είναι προεστώς της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 6).
3. Ο Επίσκοπος εικονίζει, ως προεστώς της Εκκλησίας, «τον Βασιλέα Χριστόν όπως θα έλθει στη Βασιλεία του», με λαμπρότητα και ακτινοβολία!
4. Η Θεία Λειτουργία είναι εντελώς αδιανόητος χωρίς την έννοια του εικονισμού. Αλλά όταν λέμε ότι ο Επίσκοπος στη Θεία Ευχαριστία είναι εικών του Χριστού, «δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό, διότι χάσαμε πλέον τη γλώσσα της εικόνος της εκκλησιαστικής ζωής» (σ. 7).
5. Πάντως, εφ’ όσον «ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο … Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να προσευχόμαστε στον Χριστό (σημείωση: απ’ ευθείας), αλλά πρέπει να παρεμβάλλεται η εικόνα του Επισκόπου» (σ. 7). «Υπάρχουν βέβαια ακόμη πολλοί που βλέπουν στο πρόσωπο του Επισκόπου τον ίδιο τον Χριστό, αλλά ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς και χάνεται η εικονολογική αντίληψη των δρωμένων της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 8).
6. «Εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο), τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας» (σ. 9).
7. «Το μνημόσυνο του Επισκόπου κατά τη Θεία Λειτουργία αποτελεί το πλέον καίριο στοιχείο, που αναδεικνύει τη Θεία Ευχαριστία επισκοποκεντρικό γεγονός στην ζωή της Εκκλησίας» (σ. 10).
8. «Το γεγονός ότι ο ιερεύς, όταν πρόκειται να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία, λαμβάνει καιρόν … και από τον θρόνο του Επισκόπου, έστω και αν είναι κενός, δείχνει ότι και όταν ακόμη δεν λειτουργεί ο Επίσκοπος, αυτός είναι το κέντρο της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 10).»
Η τύχη μας, σαν Χριστιανών, σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες, είναι πως «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι εαυτόν». Αυτός ο βαθύς θεολόγος παίρνει τα πάντα κατά γράμμα. Μόνο ο Ωριγένης τον έχει ξεπεράσει στην νεανική του ορμή. Ο δυστυχής άνθρωπος ερωτεύτηκε τον χρυσοστόλιστο εαυτό του μέχρι θανάτου. Ο Θεός να μας συγχωρεί που αφήνουμε τέτοιον παράφρονα να μας εκπροσωπεί σαν Ορθόδοξη Εκκλησία.
6. Ρώσικη θεολογία
Κάλλιστος Γουέαρ
Νικολάϊ Αφανάσιεφ
Πώς
φτάσαμε όμως σ’ αυτή την θρασύτατη ανατροπή όλης της Εκκλησίας, η οποία
εικονίζεται τόσο φρικτά στη θεολογία του κ. Ζηζιούλα; Είναι κατόρθωμα
των Ρώσων της διασποράς πέραν πάσης αμφιβολίας. Και πέραν πάσης
αμφιβολίας ο επίσκοπος τώρα πλέον Κάλλιστος Γουέαρ, πνευματικό παιδί των
Ρώσων οι οποίοι μας ενδιαφέρουν, δίνει την καλύτερη περιγραφή αυτού του
άθλου. Στο περιοδικό “Sobornost” στο κείμενο το οποίο τιτλοφορείται
“Ορθόδοξη θεολογία στη Νέα χιλιετία” με ακρίβεια ζηλευτή αποκαλύπτει τα
πάντα. Ας οπλιστούμε με υπομονή: «Είναι αδύνατον να βρούμε έναν ορισμό
της Εκκλησίας ούτε στην Αγία Γραφή, ούτε στους Πατέρες, ούτε στις
αποφάσεις ή στους κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, ούτε στα
μεταγενέστερα μνημεία.» Αυτά είναι τα λόγια του Φλωρόφσκι τα οποία
έγιναν κοινός τόπος για όλους. Μια μεγαλειώδης αληθοφάνεια διότι για
παράδειγμα στη “Μυσταγωγία”
του Αγίου Μάξιμου, μέσα στις πρώτες δέκα σελίδες, υπάρχουν τρεις
αλλεπάλληλοι “ορισμοί” της Εκκλησίας, όπου ο ένας εμβαθύνει τον άλλον.
Αυτήν την αληθοφάνεια χειρίζεται με μαεστρία ο καλός Κάλλιστος Γουέαρ, για να κάνει την ιστορική του έρευνα. «Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνος το ερώτημα για την ουσιαστική φύση της Εκκλησίας (όπως παληά είχε τεθεί το ερώτημα για την ουσιαστική Φύση του Θεού) ετέθη στον ορθόδοξο κόσμο επιτακτικά. Για δύο λόγους: Ο πρώτος ήταν η καταστροφή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, στα 1917, ακολουθούμενη από τον διωγμό των Χριστιανών εκ μέρους των μπολσεβίκων. Σαν αποτέλεσμα όμως της επαναστάσεως του 1917, η Κωνσταντίνειος “Συμφωνία” ανάμεσα στην Εκκλησία και το κράτος τέλειωσε: Σταμάτησε! Κάτι που ανάγκασε τους Ορθοδόξους να αναρωτηθούν: Τί πράγμα είναι η Εκκλησία πλέον; Τί κάνει, που κανείς άλλος και τίποτε δεν κάνει; Εάν η Εκκλησιαστική Ιεραρχία δεν στηρίζεται πλέον από το κράτος, τί κρατά την Εκκλησία συγκεντρωμένη και ενωμένη; Η μετανάστευση των Ορθόδοξων Χριστιανών των κρατών της Ανατολής υπό κομμουνιστική κατοχή, προς τη Δύση, έδωσε περαιτέρω ώθηση στο εκκλησιολογικό ερώτημα! Χρειάστηκαν να λογαριαστούν με την αυτο–κατανόησή τους, σαν Ορθόδοξοι. μάλιστα δε η ενασχόλησή τους με το Οικουμενικό κίνημα έδωσε τη δυνατότητα να βρεθούν απαντήσεις.
Τί κάνει εδώ πέρα η Εκκλησία; Τί μοιραζόμαστε εμείς σαν Ορθόδοξοι με τη Δυτική Χριστιανοσύνη, και τί μας κάνει διαφορετικούς; Τί έχουμε να διδάξουμε σ’ αυτούς που δεν είναι Ορθόδοξοι και τί έχουμε εμείς να μάθουμε απ’ αυτούς;
Γιατί λοιπόν η Εκκλησία; Σ’ αυτό το ερώτημα απάντησε κατά πρώτον ο πρωτοπρεσβύτερος Νικολάϊ Αφανάσιεφ. Στην ερευνά του για το ουσιαστικό νόημα της Εκκλησίας, γύρισε πίσω, πριν τη μεταστροφή του Κωνσταντίνου, στον Χριστιανισμό τον προ της Συνόδου της Νίκαιας. Κάνοντας μνεία λοιπόν στην εκκλησιολογία του Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας, έδωσε έμφαση στον βασικό δεσμό ανάμεσα στην Εκκλησία και στην Ευχαριστία.
Η Εκκλησία, απεφάνθη, είναι πάνω απ’ όλα ένας ευχαριστιακός οργανισμός, ο οποίος γίνεται ο αυθεντικός του εαυτός, όταν και μόνον όταν τελεί τη Θεία Λειτουργία. Χωρίς τη Θεία Ευχαριστία δεν θα υπήρχε Εκκλησία! Η Εκκλησία κάνει την Ευχαριστία και η Ευχαριστία την Εκκλησία».
Αυτά! Ο πολύς Αφανάσιεφ ανακάλυψε ξανά τις παληές Σχολαστικές ανοησίες. Η κότα κάνει το αυγό ή το αυγό την κότα; Δυστυχώς για όλους τους έξυπνους της γης, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Γιατί το αυγό που μπορεί να κάνει κότα το κάνει ο κόκορας. Και ο κόκορας βρίσκεται έξω από την απόφανση του μεγάλου Αφανάσιεφ.
Αυτή είναι η μέθοδος της Ρωσικής λεγόμενης θεολογίας σήμερα! Βρίσκουν κενά στη Βυζαντινή Χριστιανοσύνη, τα οποία κενά, με πίστη και ταπεινοφροσύνη, με κόπο και έρευνα, καλύπτουν αυτοί, οι μετανοημένοι αριστοκράτες της Ρωσικής κοινωνίας.
Το γεγονός πως μόνον ένα “ειδικό” μέρος της Εκκλησίας, ένα φτιαχτό μέρος της Εκκλησίας, ενώθηκε με την Αυτοκρατορική εξουσία στο Βυζάντιο, δεν τους απασχολεί. Το γεγονός πως εκείνο το μέρος που δεν ενώθηκε, μεταφυτεύτηκε με κόπους και θυσίες και στη Ρωσική Εκκλησία, δεν τους απασχολεί. Το γεγονός ότι εκείνο το μέρος της αληθινής Εκκλησίας εδιώχθη και αφανίστηκε από το κομμουνιστικό καθεστώς, ενώ οι ίδιοι απόλαυσαν τα προνόμια της μετανάστευσης, δεν τους απασχόλησε ποτέ. Επέστρεψε λέει ο Αφανάσιεφ στην πρώτη Εκκλησία, χωρίς να σκεφτεί ποτέ του, πως αυτή η πρώτη Εκκλησία υπάρχει ακόμη δίπλα του, και ήταν η τελευταία, που εγκατέλειψαν ο ίδιος και η παρέα του στην κομμουνιστική βαρβαρότητα!
Εμείς γι’ αυτό παλεύουμε! Επειδή η πρώτη Εκκλησία δεν έπαψε ποτέ να υφίσταται, επειδή ακριβώς ο Μέγας Βασίλειος πέτυχε να ξεχωρίσει ένα τμήμα Εκκλησίας ικανό να συμπαρασταθεί στον Αυτοκράτορα και στο μεγαλόπνοο σχέδιό του και το οποίο κατόρθωσε να δημιουργήσει ακόμη και χριστιανικό πολιτισμό. Αυτό το τμήμα, μεγαλούργησε μέσα στην Ιστορία, αλλά ποτέ δεν αντικατέστησε την πρώτη Εκκλησία, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι τυχοδιώκτες της συγχρόνου θεολογίας.
7. Μπάρτ
Φλωρόφσκι
Μπουλγκάκωφ
Το Πρόσωπο του Ενός
Επέστρεψε εξάλλου στην πρώτη Εκκλησία και ένα άλλο Ιερό τέρας της θεολογίας. Ο Μπάρτ, προσπαθώντας να απαντήσει στις ερωτήσεις του ποιμνίου του. Επέστρεψε και δημιούργησε μια τρομερή εκκλησιολογία. Δεν μάθαμε ποτέ αν απάντησε στο ποίμνιό του και το κυριότερο γιατί δεν μπορούσε να απαντήσει!; Πώς έγινε Ιερεύς; Από κλίση; Ήταν καλό παιδί και καλός επιστήμων; Έχει μεγάλη σημασία το σημείο τούτο και θα επιμείνουμε λίγο περισσότερο. Επειδή εδώ βρίσκεται το σύνορο ανάμεσα στους πιστούς και στους “τουρίστες”, οι οποίοι ζητούν προπληρωμένες υπηρεσίες για τις διακοπές τους!
Ας πάρουμε λοιπόν τον κ. Μπάρτ,
το Iερό τέρας της θεολογίας! Ερεύνησε με τη βοήθεια της Ιστορικής
σχολής της εποχής του, την πρώτη λεγόμενη Εκκλησία, επειδή ήδη αυτός
αισθανόταν ότι ανήκει στην τρίτη, τέταρτη, πέμπτη … ποιος ξέρει, δεν μας
το αποκάλυψε. Κατανόησε ορισμένα πράγματα και μ’ αυτά έφτιαξε ένα
σύστημα, με τη βοήθεια του οποίου μπορούν να δοθούν απαντήσεις στις
ερωτήσεις των πιστών της εποχής του! Αυτή τη διαδικασία είναι εύκολο να
την καταλάβουμε, βρίσκεται ήδη σε εφαρμογή στη Φύση, παρότι νομίζουμε
πως είναι μοντέρνα, προοδευμένη και εξελιγμένη.
Ο άνθρωπος αυτός προσπαθεί να μας ταΐσει έτοιμη χωνεμένη τροφή, όπως ταΐζουν τα θηρία τα μικρά τους. Τους νεοσσούς τους. Αυτή η ζωή αγαπητοί δεν είναι Εκκλησία! Είναι ζούγκλα. Στην Εκκλησία τρώμε όλοι την ίδια, φρέσκια, καινούργια τροφή, μικροί και μεγάλοι. Δεν ενσαρκώθηκε ο Κύριος για να μας πείσει να τρώμε εμετούς. Μακρυά από μας οι καλές προθέσεις των Ιερών τεράτων.
Θα συνεχίσουμε όμως: ο αγαπητός Φλωρόφσκι κράτησε μέχρι τέλους μία σπίθα αλήθειας στη ζωή του. Παρότι δεν την ξεχώρισε όπως έπρεπε να κάνει, δεν την άφησε όμως να σβήσει τελείως. Νά τί μπορούμε να διαβάσουμε ανάμεσα στα κείμενά του: «Η σύγχρονος Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η ιδία Εκκλησία με την της εποχής των Πατέρων, όπως διεκδίκησαν και ισχυρίστηκαν πάντοτε οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι; Αποτελεί νόμιμον συνέχεια της αρχαίας Εκκλησίας; Επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι! Αρχαίες συνήθειες δεν αποτελούν εγγύησιν της αληθείας! Άγιος Κυπριανός: η αρχαιότης άνευ αληθείας είναι αρχαιότης πλάνης! Ο Κύριος είπε “εγώ ειμί η αλήθεια”, δεν είπε “εγώ ειμί η συνήθεια”! Η αληθής παράδοσις είναι μόνον η παράδοσις της αληθείας. Η Εκκλησία εμπιστεύεται εξίσου το κήρυγμα των Αποστόλων και τα δόγματα των Πατέρων. Μόνο με το να είναι πατερική η Εκκλησία είναι συνεχώς “αποστολική”. Οι Ορθόδοξοι έμειναν πάντοτε στην παράδοση των Πατέρων ως λατρεύοντες! Οφείλουν να μείνουν στην ίδια παράδοση και σαν θεολόγοι».
Με αυτά τα δεδομένα και μόνον, τί θα λέγαμε για έναν Πατριάρχη ο οποίος δηλώνει εδώ και χρόνια, όπου βρεθεί και όπου σταθεί, πως οι Πατέρες του σχίσματος ήταν δαιμονισμένοι; Υπογράφοντας και αναγνωρίζοντας το πρωτείο του πάπα, δεν αναγνωρίζουμε αμέσως και σαφώς πως η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι η νόμιμη συνέχεια της εποχής των Πατέρων, δεν είναι αληθινή Εκκλησία; Πόσο αληθινή μπορεί να είναι η θεολογία του κ. Ζηζιούλα, πρωτότυπη και νεωτερική, στηριγμένη στην αναλογία, στον εικονισμό, στην αντιπροσώπευση του επισκόπου, πρωτάκουστα όλα τους πράγματα για την αλήθεια της πατερικής μας παραδόσεως; Όταν δηλώνει δημοσίως πως δεν καταλαβαίνει τί λέει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς; Αυτός ο προεστώς στο κέντρο της Εκκλησίας, ο οποίος δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει παρά να προΐσταται της Θείας Ευχαριστίας, δεν είναι ένα άγαλμα; Έστω το άγαλμα του Αποστόλου Πέτρου, που λατρεύεται στη Ρώμη; Ξεχάσαμε τόσο εύκολα πως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι λάτρευαν τα ομιλoυντα αγάλματα; Τόσο σύγχρονη είναι η θεολογία του;
Ας δούμε σύντομα λίγες ιστορικές αποκαλύψεις ακόμη από τον άλλον μεγάλο Ρώσο θεολόγο, τον Μπουλγκάκωφ: «Ιστορικά, μαζί με το Βυζάντιο κατεστράφη και ο δεσμός της Πατερικής Εκκλησίας με την Αποστολική, πρώτη Εκκλησία! Στη θέση της εισέρχεται βίαια η Ρωμαϊκή εκδοχή της Εκκλησίας, η Ιεραρχημένη Εκκλησία, η Ιεραρχία, απολυτοποιημένη στο πρωτείο του πάπα, ενός απλού επισκόπου και σβήνει ακόμη και τη Λατρεία της Εκκλησίας! Εδραιώνεται για πάντα η Αποστολική διαδοχή της Ιεραρχίας! Παρότι δε οι προτεστάντες επαναστατούν στην Ιεραρχημένη ακριβώς εκδοχή της Εκκλησίας, η επιστροφή τους εδραιώνει την ερμηνεία αυτής της Εκκλησίας. Η σωτηρία τους έρχεται sola scriptura, από το Βιβλίο. Η Ρώμη, αφού έχει καταστρέψει την Κωνσταντινούπολη και νικήσει στους Ιερούς πολέμους τους προτεστάντες, στη Σύνοδο του Τριδέντου του Βατικανού (1869-1870) επικυρώνει για πάντα την Ιεραρχική εκδοχή της Εκκλησίας και το πρωτείο του πάπα, τον θεμέλιο λίθο αυτής της Εκκλησίας. Αυτή η τροπή δυστυχώς, γίνεται αποδεκτή από τη Ρωσική θεολογία, η οποία με τις “Ορθόδοξες ομολογίες” αποδέχεται στο πρόσωπο κάθε επισκόπου το Ιεραρχικό πρωτείο του πάπα και την αποστολική διαδοχή των επισκόπων. Πρωτάκουστο για την Οικονομία της Σωτηρίας!» Με τη βοήθεια λοιπόν του Μπουλγκάκωφ μπορούμε να καταλάβουμε και εμείς την πιο σκοτεινή σελίδα της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας! Το “Πηδάλιο” αναγνωρίζει αποστολική διαδοχή ακόμη και στους παπάδες!
Οι διανοούμενοι της Ελλάδος, για να μην μείνουν έξω από τις εξελίξεις, εισήγαγαν τη δόξα του προσώπου και τον καημό του Ενός. Στην αρχή πίστεψαν πως είναι δύο διαφορετικά πράγματα, τα οποία ενδεχομένως θα μπορούσαν να μας ζητήσουν και την επιλογή μας ακόμα. Η ιστορία όμως, διέψευσε όλους τους ευσεβείς πόθους. Και τα δύο πράγματα ενώνονται στο ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΕΝΟΣ, του ΠΑΠΑ!
Η μυστική εκδοχή της Ιστορίας είναι πως αποκαλύπτει στο τέλος όλες τις φαιδρές και μάταιες φιλοδοξίες του ανθρώπου. Ας μάθουμε επιτέλους τί σημαίνει: ο Κύριος μπήκε στην Ιστορία! Η Ιστορία θα αποκαλύπτει πλέον την πλάνη, όπως η Εκκλησία αποκαλύπτει την αλήθεια!
Κάλλιστος Γουέαρ
Νικολάϊ Αφανάσιεφ
Αυτήν την αληθοφάνεια χειρίζεται με μαεστρία ο καλός Κάλλιστος Γουέαρ, για να κάνει την ιστορική του έρευνα. «Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνος το ερώτημα για την ουσιαστική φύση της Εκκλησίας (όπως παληά είχε τεθεί το ερώτημα για την ουσιαστική Φύση του Θεού) ετέθη στον ορθόδοξο κόσμο επιτακτικά. Για δύο λόγους: Ο πρώτος ήταν η καταστροφή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, στα 1917, ακολουθούμενη από τον διωγμό των Χριστιανών εκ μέρους των μπολσεβίκων. Σαν αποτέλεσμα όμως της επαναστάσεως του 1917, η Κωνσταντίνειος “Συμφωνία” ανάμεσα στην Εκκλησία και το κράτος τέλειωσε: Σταμάτησε! Κάτι που ανάγκασε τους Ορθοδόξους να αναρωτηθούν: Τί πράγμα είναι η Εκκλησία πλέον; Τί κάνει, που κανείς άλλος και τίποτε δεν κάνει; Εάν η Εκκλησιαστική Ιεραρχία δεν στηρίζεται πλέον από το κράτος, τί κρατά την Εκκλησία συγκεντρωμένη και ενωμένη; Η μετανάστευση των Ορθόδοξων Χριστιανών των κρατών της Ανατολής υπό κομμουνιστική κατοχή, προς τη Δύση, έδωσε περαιτέρω ώθηση στο εκκλησιολογικό ερώτημα! Χρειάστηκαν να λογαριαστούν με την αυτο–κατανόησή τους, σαν Ορθόδοξοι. μάλιστα δε η ενασχόλησή τους με το Οικουμενικό κίνημα έδωσε τη δυνατότητα να βρεθούν απαντήσεις.
Τί κάνει εδώ πέρα η Εκκλησία; Τί μοιραζόμαστε εμείς σαν Ορθόδοξοι με τη Δυτική Χριστιανοσύνη, και τί μας κάνει διαφορετικούς; Τί έχουμε να διδάξουμε σ’ αυτούς που δεν είναι Ορθόδοξοι και τί έχουμε εμείς να μάθουμε απ’ αυτούς;
Γιατί λοιπόν η Εκκλησία; Σ’ αυτό το ερώτημα απάντησε κατά πρώτον ο πρωτοπρεσβύτερος Νικολάϊ Αφανάσιεφ. Στην ερευνά του για το ουσιαστικό νόημα της Εκκλησίας, γύρισε πίσω, πριν τη μεταστροφή του Κωνσταντίνου, στον Χριστιανισμό τον προ της Συνόδου της Νίκαιας. Κάνοντας μνεία λοιπόν στην εκκλησιολογία του Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας, έδωσε έμφαση στον βασικό δεσμό ανάμεσα στην Εκκλησία και στην Ευχαριστία.
Η Εκκλησία, απεφάνθη, είναι πάνω απ’ όλα ένας ευχαριστιακός οργανισμός, ο οποίος γίνεται ο αυθεντικός του εαυτός, όταν και μόνον όταν τελεί τη Θεία Λειτουργία. Χωρίς τη Θεία Ευχαριστία δεν θα υπήρχε Εκκλησία! Η Εκκλησία κάνει την Ευχαριστία και η Ευχαριστία την Εκκλησία».
Αυτά! Ο πολύς Αφανάσιεφ ανακάλυψε ξανά τις παληές Σχολαστικές ανοησίες. Η κότα κάνει το αυγό ή το αυγό την κότα; Δυστυχώς για όλους τους έξυπνους της γης, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Γιατί το αυγό που μπορεί να κάνει κότα το κάνει ο κόκορας. Και ο κόκορας βρίσκεται έξω από την απόφανση του μεγάλου Αφανάσιεφ.
Αυτή είναι η μέθοδος της Ρωσικής λεγόμενης θεολογίας σήμερα! Βρίσκουν κενά στη Βυζαντινή Χριστιανοσύνη, τα οποία κενά, με πίστη και ταπεινοφροσύνη, με κόπο και έρευνα, καλύπτουν αυτοί, οι μετανοημένοι αριστοκράτες της Ρωσικής κοινωνίας.
Το γεγονός πως μόνον ένα “ειδικό” μέρος της Εκκλησίας, ένα φτιαχτό μέρος της Εκκλησίας, ενώθηκε με την Αυτοκρατορική εξουσία στο Βυζάντιο, δεν τους απασχολεί. Το γεγονός πως εκείνο το μέρος που δεν ενώθηκε, μεταφυτεύτηκε με κόπους και θυσίες και στη Ρωσική Εκκλησία, δεν τους απασχολεί. Το γεγονός ότι εκείνο το μέρος της αληθινής Εκκλησίας εδιώχθη και αφανίστηκε από το κομμουνιστικό καθεστώς, ενώ οι ίδιοι απόλαυσαν τα προνόμια της μετανάστευσης, δεν τους απασχόλησε ποτέ. Επέστρεψε λέει ο Αφανάσιεφ στην πρώτη Εκκλησία, χωρίς να σκεφτεί ποτέ του, πως αυτή η πρώτη Εκκλησία υπάρχει ακόμη δίπλα του, και ήταν η τελευταία, που εγκατέλειψαν ο ίδιος και η παρέα του στην κομμουνιστική βαρβαρότητα!
Εμείς γι’ αυτό παλεύουμε! Επειδή η πρώτη Εκκλησία δεν έπαψε ποτέ να υφίσταται, επειδή ακριβώς ο Μέγας Βασίλειος πέτυχε να ξεχωρίσει ένα τμήμα Εκκλησίας ικανό να συμπαρασταθεί στον Αυτοκράτορα και στο μεγαλόπνοο σχέδιό του και το οποίο κατόρθωσε να δημιουργήσει ακόμη και χριστιανικό πολιτισμό. Αυτό το τμήμα, μεγαλούργησε μέσα στην Ιστορία, αλλά ποτέ δεν αντικατέστησε την πρώτη Εκκλησία, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι τυχοδιώκτες της συγχρόνου θεολογίας.
7. Μπάρτ
Φλωρόφσκι
Μπουλγκάκωφ
Το Πρόσωπο του Ενός
Επέστρεψε εξάλλου στην πρώτη Εκκλησία και ένα άλλο Ιερό τέρας της θεολογίας. Ο Μπάρτ, προσπαθώντας να απαντήσει στις ερωτήσεις του ποιμνίου του. Επέστρεψε και δημιούργησε μια τρομερή εκκλησιολογία. Δεν μάθαμε ποτέ αν απάντησε στο ποίμνιό του και το κυριότερο γιατί δεν μπορούσε να απαντήσει!; Πώς έγινε Ιερεύς; Από κλίση; Ήταν καλό παιδί και καλός επιστήμων; Έχει μεγάλη σημασία το σημείο τούτο και θα επιμείνουμε λίγο περισσότερο. Επειδή εδώ βρίσκεται το σύνορο ανάμεσα στους πιστούς και στους “τουρίστες”, οι οποίοι ζητούν προπληρωμένες υπηρεσίες για τις διακοπές τους!
Ο άνθρωπος αυτός προσπαθεί να μας ταΐσει έτοιμη χωνεμένη τροφή, όπως ταΐζουν τα θηρία τα μικρά τους. Τους νεοσσούς τους. Αυτή η ζωή αγαπητοί δεν είναι Εκκλησία! Είναι ζούγκλα. Στην Εκκλησία τρώμε όλοι την ίδια, φρέσκια, καινούργια τροφή, μικροί και μεγάλοι. Δεν ενσαρκώθηκε ο Κύριος για να μας πείσει να τρώμε εμετούς. Μακρυά από μας οι καλές προθέσεις των Ιερών τεράτων.
Θα συνεχίσουμε όμως: ο αγαπητός Φλωρόφσκι κράτησε μέχρι τέλους μία σπίθα αλήθειας στη ζωή του. Παρότι δεν την ξεχώρισε όπως έπρεπε να κάνει, δεν την άφησε όμως να σβήσει τελείως. Νά τί μπορούμε να διαβάσουμε ανάμεσα στα κείμενά του: «Η σύγχρονος Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η ιδία Εκκλησία με την της εποχής των Πατέρων, όπως διεκδίκησαν και ισχυρίστηκαν πάντοτε οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι; Αποτελεί νόμιμον συνέχεια της αρχαίας Εκκλησίας; Επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι! Αρχαίες συνήθειες δεν αποτελούν εγγύησιν της αληθείας! Άγιος Κυπριανός: η αρχαιότης άνευ αληθείας είναι αρχαιότης πλάνης! Ο Κύριος είπε “εγώ ειμί η αλήθεια”, δεν είπε “εγώ ειμί η συνήθεια”! Η αληθής παράδοσις είναι μόνον η παράδοσις της αληθείας. Η Εκκλησία εμπιστεύεται εξίσου το κήρυγμα των Αποστόλων και τα δόγματα των Πατέρων. Μόνο με το να είναι πατερική η Εκκλησία είναι συνεχώς “αποστολική”. Οι Ορθόδοξοι έμειναν πάντοτε στην παράδοση των Πατέρων ως λατρεύοντες! Οφείλουν να μείνουν στην ίδια παράδοση και σαν θεολόγοι».
Με αυτά τα δεδομένα και μόνον, τί θα λέγαμε για έναν Πατριάρχη ο οποίος δηλώνει εδώ και χρόνια, όπου βρεθεί και όπου σταθεί, πως οι Πατέρες του σχίσματος ήταν δαιμονισμένοι; Υπογράφοντας και αναγνωρίζοντας το πρωτείο του πάπα, δεν αναγνωρίζουμε αμέσως και σαφώς πως η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι η νόμιμη συνέχεια της εποχής των Πατέρων, δεν είναι αληθινή Εκκλησία; Πόσο αληθινή μπορεί να είναι η θεολογία του κ. Ζηζιούλα, πρωτότυπη και νεωτερική, στηριγμένη στην αναλογία, στον εικονισμό, στην αντιπροσώπευση του επισκόπου, πρωτάκουστα όλα τους πράγματα για την αλήθεια της πατερικής μας παραδόσεως; Όταν δηλώνει δημοσίως πως δεν καταλαβαίνει τί λέει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς; Αυτός ο προεστώς στο κέντρο της Εκκλησίας, ο οποίος δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει παρά να προΐσταται της Θείας Ευχαριστίας, δεν είναι ένα άγαλμα; Έστω το άγαλμα του Αποστόλου Πέτρου, που λατρεύεται στη Ρώμη; Ξεχάσαμε τόσο εύκολα πως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι λάτρευαν τα ομιλoυντα αγάλματα; Τόσο σύγχρονη είναι η θεολογία του;
Ας δούμε σύντομα λίγες ιστορικές αποκαλύψεις ακόμη από τον άλλον μεγάλο Ρώσο θεολόγο, τον Μπουλγκάκωφ: «Ιστορικά, μαζί με το Βυζάντιο κατεστράφη και ο δεσμός της Πατερικής Εκκλησίας με την Αποστολική, πρώτη Εκκλησία! Στη θέση της εισέρχεται βίαια η Ρωμαϊκή εκδοχή της Εκκλησίας, η Ιεραρχημένη Εκκλησία, η Ιεραρχία, απολυτοποιημένη στο πρωτείο του πάπα, ενός απλού επισκόπου και σβήνει ακόμη και τη Λατρεία της Εκκλησίας! Εδραιώνεται για πάντα η Αποστολική διαδοχή της Ιεραρχίας! Παρότι δε οι προτεστάντες επαναστατούν στην Ιεραρχημένη ακριβώς εκδοχή της Εκκλησίας, η επιστροφή τους εδραιώνει την ερμηνεία αυτής της Εκκλησίας. Η σωτηρία τους έρχεται sola scriptura, από το Βιβλίο. Η Ρώμη, αφού έχει καταστρέψει την Κωνσταντινούπολη και νικήσει στους Ιερούς πολέμους τους προτεστάντες, στη Σύνοδο του Τριδέντου του Βατικανού (1869-1870) επικυρώνει για πάντα την Ιεραρχική εκδοχή της Εκκλησίας και το πρωτείο του πάπα, τον θεμέλιο λίθο αυτής της Εκκλησίας. Αυτή η τροπή δυστυχώς, γίνεται αποδεκτή από τη Ρωσική θεολογία, η οποία με τις “Ορθόδοξες ομολογίες” αποδέχεται στο πρόσωπο κάθε επισκόπου το Ιεραρχικό πρωτείο του πάπα και την αποστολική διαδοχή των επισκόπων. Πρωτάκουστο για την Οικονομία της Σωτηρίας!» Με τη βοήθεια λοιπόν του Μπουλγκάκωφ μπορούμε να καταλάβουμε και εμείς την πιο σκοτεινή σελίδα της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας! Το “Πηδάλιο” αναγνωρίζει αποστολική διαδοχή ακόμη και στους παπάδες!
Οι διανοούμενοι της Ελλάδος, για να μην μείνουν έξω από τις εξελίξεις, εισήγαγαν τη δόξα του προσώπου και τον καημό του Ενός. Στην αρχή πίστεψαν πως είναι δύο διαφορετικά πράγματα, τα οποία ενδεχομένως θα μπορούσαν να μας ζητήσουν και την επιλογή μας ακόμα. Η ιστορία όμως, διέψευσε όλους τους ευσεβείς πόθους. Και τα δύο πράγματα ενώνονται στο ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΕΝΟΣ, του ΠΑΠΑ!
Η μυστική εκδοχή της Ιστορίας είναι πως αποκαλύπτει στο τέλος όλες τις φαιδρές και μάταιες φιλοδοξίες του ανθρώπου. Ας μάθουμε επιτέλους τί σημαίνει: ο Κύριος μπήκε στην Ιστορία! Η Ιστορία θα αποκαλύπτει πλέον την πλάνη, όπως η Εκκλησία αποκαλύπτει την αλήθεια!
8. Ο “δικός” μας διαθρησκειακός “διάλογος”
Επιστολή γέροντος Παϊσίου
Ακολούθησαν, λίγο μετά το Πάσχα, άλλα δύο κείμενα, όπου στο μεν ένα σχολιάζουμε τα ίδια τα γραφόμενα ή λεχθέντα επώνυμων … συμπατριωτών μας, που δεν διστάζουν να επιτεθούν απερίγραπτα και μέχρι πρωτοφανούς ύβρεως – όπως είναι τα απίστευτα λόγια του Πατριάρχη Κων/πόλεως για τους Πατέρες του σχίσματος – καθώς και ένα παλιότερο κείμενο του γέροντος Παϊσίου, αποσταλθέντος πριν 40 (!) περίπου χρόνια σε εφημερίδα και αποσιωπηθέντος όλο αυτό το χρονικό διάστημα, και που δημοσιεύθηκε τελικά, ως “χαμένο”, στην εφημερίδα αυτή μέσα στη … θύελλα των συμβαινόντων. Τα δύο αυτά κείμενα είναι τα εξής:
Για να τελειώνουμε
με τον “δικό” μας διαθρησκειακό “διάλογο”
Λέγεται πως σήμερα στην Ελλάδα κυριαρχούν δύο θεολογίες! Εκ των οποίων πρέπει να επικρατήσει η μία! Η αποφατική του κ. Γιανναρά και η κοινωνία μετά του Θεού του κ. Ζηζιούλα. Πώς είναι δυνατόν, αγαπητοί αδελφοί, μέσα σε μια πνευματική παράδοση σαν την Ορθόδοξη, ο αποφατισμός να θεωρείται θεολογία; Πώς είναι δυνατόν, με τόσα “νέφη” αγίων, να θεωρείται θεολόγος κάποιος ο οποίος “πιστεύει” στην κοινωνία με τον Θεό; Πώς φτάσαμε στο σημείο να θεολογούμε με τα αυτονόητα;
Και όμως φτάσαμε, επειδή ακριβώς οι δύο θεολογίες είναι προϊόντα Διαλόγου. Διαλόγου με τη Δύση. Προσπάθειες θεωρητικής ενώσεως με τη Χριστιανική Ετερότητα! Μόνο που, δυστυχώς, όλοι οι διάλογοι κατορθώνουν το ακατόρθωτο και καταλήγουν πάντοτε σε ένα και το αυτό σημείο, όπως και ο δικός μας. Κατορθώσαμε να δούμε την παράδοσή μας και την πνευματική μας ζωή με “ξένα” μάτια! Αγνώστου προελεύσεως. Πρέπει να θυμηθούμε εδώ, αγαπητοί αδελφοί, πως ο δικός μας διάλογος ξεκίνησε με την προσπάθειά μας να ελευθερωθούμε από τη “Βαβυλώνειο” αιχμαλωσία της θεολογίας μας! Επειδή σήμερα πλέον γίνεται φανερό πως “ελευθερωθήκαμε” με τη μέθοδο των λύκων και των άγριων θηρίων: Κόβοντας μόνοι μας τα παγιδευμένα μας μέλη. Καταδικαστήκαμε όμως τοιουτοτρόπως σε αιώνιο διάλογο. Πρέπει να βρισκόμαστε πια σε διάλογο για να υπάρχουμε! Ο Βασιλιάς λοιπόν βρέθηκε ξαφνικά γυμνός, επειδή τα μέλη που θυσιάσαμε αποτελούν ολόκληρη την πατερική μας παράδοση. Το κουστούμι εφαρμόζει τέλεια, αλλά εμείς είμαστε πια σακάτηδες!
Ας δούμε λοιπόν, εν συντομία, τους καρπούς όλων αυτών των παραγόντων, που μας καλούν στην αναγκαιότητα του Διαλόγου, καθότι ο Κύριος μας προειδοποίησε πως από τον καρπό πρέπει να κρίνουμε το δέντρο, εάν θέλουμε η κρίση μας να είναι “αλάθητη”!
O κ. Γιανναράς λοιπόν, χρησιμοποιώντας όλο του το κύρος, το οποίο απέκτησε από τα φτωχά τω πνεύματι μέλη της Εκκλησίας, φτάνει να απορρίπτει, σαν ψυχολογικά υγιής Χριστιανός πλέον και όχι σαν πιστός, το αειπάρθενο της Θεοτόκου και σύνολη την πνευματική παράδοση του Αγίου Όρους, που είναι όπως ξέρουμε το Περιβόλι της Παναγίας! Φοβάται πως με την πίστη του στο αειπάρθενο θα προδώσει τη μητέρα του. Ο επίσκοπος πλέον κ. Ζηζιούλας, τελειώνει τη θεολογία του εκεί όπου έπρεπε να ξεκινήσει, γυρίζοντας γύρω από τον εαυτό του, αυτοαναφερόμενος. Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, επινόησε την απάντηση του αιώνος, στους ελέγχους της χριστιανικής συνειδήσεως: «Πού έπρεπε να πάω; Σε ξενοδοχείο 2 αστέρων;». Ο επίσκοπος Βόλου κ. Ιγνάτιος αυτοπαρουσιάζεται (περιοδικό “Πληροφόρηση”, Δεκέμβριος 2006): «Το κατεξοχήν καθήκον και έργο του κάθε Επισκόπου είναι να διακονεί το μυστήριο της Ενότητος του Σώματος του Χριστού! Την Ενότητα Κλήρου και Λαού!». Ποιός όμως χώρισε την Εκκλησία σε κλήρο και λαό; Και σήμερα αναθέτει στον επίσκοπό μας να ενώσει τα χωρισμένα; Ποιός διαιρεί για να βασιλεύει; Συνεχίζει: «Δημιουργήθηκε ένας νέος θεσμός, η Γεροντία, ένα συμβουλευτικό σώμα πεπειραμένων κληρικών που πλαισιώνει τον Επίσκοπο!». Αγνοεί βεβαίως πως η “Γεροντία” προτάθηκε, μ’ αυτές ακριβώς τις λέξεις, από τον Πλάτωνα, στον τελευταίο του Διάλογο “Οι Νόμοι” και αποτελείτο και εκεί από τους δέκα γηραιότερους και εμπειρότερους νομοφύλακες! Αγνοεί επίσης, παρότι το εφαρμόζει κατά γράμμα, πως στον Πλάτωνα η θεολογία ήταν μέρος και τμήμα “πολιτικής επιστήμης” και ειδικά εκείνο το μέρος που δίδασκε τους λίγους πώς να εξουσιάζουν τους πολλούς. Ο υπεύθυνος του προγράμματος της “Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών” κ. Καλαϊτζίδης, γράφει περισπούδαστα, ότι «δεν πρέπει να αρνούμαστε την "οικονομία του Πνεύματος", δηλ. τη δράση του Αγίου Πνεύματος και έξω από τα κανονικά όρια της Εκκλησίας», αγνοώντας με τη σειρά του βεβαίως πως αυτή ακριβώς η πρόταση είναι η καταδικασμένη από την τραγική Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αίρεση, του Gioacchino Da Fiore! Και συνεχίζει λοιπόν, με ιερό ζήλο, προκειμένου να κατακτήσει και αυτός τη Γη Χαναάν: «Το Ισλάμ, όπως άλλωστε και κάθε ιστορικό, κοινωνικό, πολιτισμικό ή θρησκευτικό μόρφωμα – όπως εξάλλου και η ίδια η Ορθοδοξία – δεν είναι στατικό, μονολιθικό, αδιαφοροποίητο και συμπαγές μέγεθος…», δείχνοντας πλήρη αδυναμία να διακρίνει ανάμεσα στο παρελθόν και την παράδοση! Στο θεολογικό πλαίσιο του διαθρησκειακού διαλόγου, ο πολύς κ. Πέτρος Βασιλειάδης γράφει: «Ο Thomas Kuhn ανέπτυξε», επιτέλους, «τη θεωρία περί "αλλαγής παραδείγματος"». Σύμφωνα μ’ αυτήν τη θεωρία, την οποία οφείλουμε και εμείς να ακολουθήσουμε, «η πορεία της επιστήμης γνωρίζει ριζικές επαναστατικές αλλαγές, που καταργούν πλήρως τις μέχρι πρότινος υπάρχουσες θεωρίες και επιστημονικές απόψεις»! Και ο κ. Βασιλειάδης αγνοεί με τη σειρά του, πως αυτή η τρομερή θεωρία κατάγεται από την Εβραϊκή Καμπάλα, και μπορεί να τη βρει κάποιος, με τις ίδιες λέξεις καταχωρημένη, στα σπουδαιότερα κείμενα του Gershom Scholem, κάθε δύο σελίδες! Τέλος, ο μεγάλος Αρχηγός της Μητέρας Εκκλησίας, ο νυν Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος γράφει (Eπίσκεψις 583-20 /11/98, σελ.8): «Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του Αρχεκάκου Όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του Δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλά οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα Εκείνων». – Πριν συνεχίσουμε, μία απορία! Ο κ. Ζηζιούλας, ο οποίος εκπροσωπεί τον ανωτέρω Πατριάρχη, υποθέτουμε συμφωνεί με τον βαρυσήμαντο λόγο, εφ’ όσον συνεχίζει να τον εκπροσωπεί! – Αγνοεί λοιπόν ο δυστυχής Πατριάρχης, πως αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της Ιστορίας, της Δυτικής Ιστορίας, όπως δόθηκε από τον Raymond Aron, στο βιβλίο του “Μαθήματα πάνω στην Ιστορία”, κεφ.6: «History is the story of the dead told by the living». Ιστορία είναι η αφήγηση περί των Νεκρών ειπωμένη από τους ζωντανούς. Ο δυστυχής Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από το αξίωμα του Πατριάρχη για να μας πείσει πως ο ίδιος είναι ζωντανός και οι πατέρες του Σχίσματος νεκροί, εφ’ όσον ο λόγος αυτός που του αποδίδεται είναι αληθινός.
Αγαπητοί αδελφοί, συναντήσατε κάπου σε όλα αυτά την Εκκλησία; Αισθανθήκατε πως κάτι απ’ όλα αυτά πηγάζει από την εμπειρία της Εκκλησίας; Νομίζουμε, για να είμαστε τίμιοι, πως μόνον ημιμάθεια αναδύεται από τις σύντομες αυτές αναφορές! Αυτή η ημιμάθεια θα μας βασανίσει και θα μας παιδέψει τα επόμενα χρόνια!
Χριστός Ανέστη,
Αληθώς Ανέστη,
προς απογοήτευσιν πολλών!
Επιστολή γέροντος Παϊσίου
Εν Αγίω Όρει, τη 23η Ιανουαρίου 1969.
Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον, που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξαιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός Μοναχός), διά να χρησιμοποιηθεί και αυτό, έστω και για μια βελονιά, διά το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέρας μας. Πιστεύω ότι θα κάμετε αγάπην και θα το χρησιμοποιήσετε διαμέσου του θρησκευτικού σας φύλλου. Σας ευχαριστώ.
Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμην εν πρώτοις απ’ όλους, που τολμώ να γράψω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε άγιος ούτε θεολόγος. Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενα μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος διά την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή.
Αυτή η αγάπη, που ακούστηκε από την Πόλη, βρήκε απήχηση σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν…
Με μία τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξει αγάπη πρώτα σ’ εμάς τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύσει μεν όλα του τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση, όμως, όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα που έχουν φόβο Θεού.
Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.
Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας: Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγάπησαν πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρες της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι, που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπάδας), τους οποίους άναψε το πυρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου. Ας γνωρίζωμεν ότι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί. Επομένως η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.
Επίσης ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί, όμως δεν είναι ανησυχητικόν. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει. Δεν είναι Ναός, που κτίζεται από πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός «και ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται. εφ’ όν δ’ αν πέση, λικμήσει αυτόν» (Ματθ. κα΄ 44-45). Ο Κύριος, όταν θα πρέπει, θα παρουσιάσει τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, διά να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, διά να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας.
Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέκνα της Εκκλησίας μας, Μοναχοί και λαϊκοί, έχουν δυστυχώς αποσχισθή από αυτήν εξαιτίας των φιλενωτικών. Έχω την γνώμην ότι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φορά που θα πταίη ο Πατριάρχης, αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία, έχει καθήκον και υποχρέωσι ο καθένας ν’ αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψει το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήσει ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό, νομίζω, είναι παράλογον.
Εάν διά την α ή την β λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμεν δικές μας Εκκλησίες –Θεός φυλάξοι!– θα ξεπεράσωμεν και τους Προτεστάντες ακόμη. Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει. Δυστυχώς, έχουμε πολλές «Εκκλησίες» στην εποχή μας. Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη. Επειδή συνέβη στο Καλύβι των (ομιλώ διά τα εν Αγίω Όρει συμβαίνοντα) να υπάρχει και Ναός, ενόμισαν ότι μπορούν να κάνουν και δική τους ανεξάρτητη Εκκλησία. Εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία, αυτοί, οι ανωτέρω, δίνουν το δεύτερο. Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, διά να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των «Εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο Ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών, και κατόπιν ας γίνει σκέψις διά την ένωσιν μετά των άλλων «Ομολογιών», εάν και εφ’ όσον ειλικρινώς επιθυμούν ν’ ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα.
Θα ήθελα ακόμη να ειπώ ότι υπάρχει και μία τρίτη μερίδα μέσα εις την Εκκλησίαν μας. Είναι εκείνοι οι αδελφοί, που παραμένουν μεν πιστά τέκνα Αυτής, δεν έχουν όμως συμφωνίαν πνευματικήν αναμεταξύ τους. Ασχολούνται με την κριτικήν ο ένας του άλλου και όχι διά το γενικώτερον καλόν του αγώνος. Παρακολουθεί δε ο ένας τον άλλον (περισσότερον από τον εαυτόν του) εις το τί θα είπη ή τί θα γράψη, διά να τον κτυπήση κατόπιν αλύπητα. Ενώ ο ίδιος, αν έλεγε ή έγραφε το ίδιο πράγμα, θα το υπεστήριζε και με πολλές μάλιστα μαρτυρίες της Αγίας Γραφής και των Πατέρων. Το κακό που γίνεται είναι μεγάλο, διότι αφ’ ενός μεν αδικεί τον πλησίον του, αφ’ ετέρου δε και τον γκρεμίζει μπροστά στα μάτια των άλλων πιστών. Πολλές φορές σπέρνει και την απιστία στις ψυχές των αδυνάτων, διότι τους σκανδαλίζει. Δυστυχώς, μερικοί από εμάς έχουμε παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους. Θέλουμε οι άλλοι να έχουν τον ίδιο με εμάς πνευματικόν χαρακτήρα. Όταν κάποιος άλλος δεν συμφωνεί με τον χαρακτήρα μας, δηλαδή ή είναι ολίγον επιεικής ή ολίγον οξύς, αμέσως βγάζομεν το συμπέρασμα ότι δεν είναι πνευματικός άνθρωπος. Όλοι χρειάζονται εις την Εκκλησίαν. Όλοι οι Πατέρες προσέφεραν τας υπηρεσίας των εις Αυτήν. Και οι ήπιοι χαρακτήρες και οι αυστηροί. Όπως διά το σώμα του ανθρώπου είναι απαραίτητα και τα γλυκά και τα ξινά, και τα πικρά ακόμη ραδίκια (το καθένα έχει τις δικές του ουσίες και βιταμίνες), έτσι και διά το Σώμα της Εκκλησίας. Όλοι είναι απαραίτητοι. Ο ένας συμπληρώνει τον πνευματικόν χαρακτήρα του άλλου και όλοι είμεθα υποχρεωμένοι να ανεχώμεθα όχι μόνον τον πνευματικόν του χαρακτήρα, αλλά ακόμη και τις αδυναμίες που έχει σαν άνθρωπος.
Και πάλιν έρχομαι να ζητήσω ειλικρινώς συγγνώμην από όλους, διότι ετόλμησα να γράψω. Εγώ είμαι ένας απλός Μοναχός και το έργον μου είναι να προσπαθώ, όσο μπορώ, να απεκδύωμαι τον παλαιόν άνθρωπον και να βοηθώ τους άλλους και την Εκκλησίαν μέσω του Θεού διά της προσευχής. Αλλ’ επειδή έφθασαν μέχρι το ερημητήριό μου θλιβερές ειδήσεις διά την Αγίαν Ορθοδοξίαν μας, επόνεσα πολύ και εθεώρησα καλό να γράψω αυτά που ένοιωθα.
Ας ευχηθούμε όλοι να δώση ο Θεός την χάριν Του και ο καθένας μας ας βοηθήση με τον τρόπον του διά την δόξαν της Εκκλησίας μας.
Με πολύν σεβασμόν προς όλους.
Ένας Μοναχός Ερημίτης.
(Γέρων Παΐσιος)
9. Περί διαχειριστών της τιμής και της πίστεώς μας
Ο “Πρώτος” παίρνει τον Λόγο
Ο “Πρώτος” παίρνει τον Λόγο
Και έτσι φτάσαμε προς το τέλος και της φετεινής (2007) “ακαδημαϊκής” χρονιάς. Οπότε, στην τελευταία συνάντηση, θελήσαμε να κάνουμε μια σαφέστερη διατύπωση των όσων είδαμε να συμβαίνουν κι αυτή τη χρονιά στην εν λόγω “Ακαδημία”, όπου και αναγνώσαμε ένα γενικό σχόλιο, “Περί διαχειριστών της τιμής και της πίστεώς μας”, το εξής:
Περί διαχειριστών της τιμής και της πίστεώς μας
Ανακεφαλαιώνοντας, εφόσον είναι η τελευταία συνάντηση τής Ακαδημίας, θα θέλαμε να ξεκινήσουμε από τις τελευταίες λέξεις του κ. Καλαΐτζίδη προς το μέρος μας την τελευταία φορά: «Ξέρω πως δεν συμφωνείτε με τίποτε από όσα συμβαίνουν εδώ μέσα!». Δεν είναι εντελώς αλήθεια! Επειδή αναλάβαμε ένα είδος εσωτερικού διαλόγου εφέτος, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα! Φέτος η Ακαδημία συνδυάζεται και συνεργάζεται φανερά με άλλες παράλληλες δραστηριότητες που γίνονται εναντίον της ελληνικής και χριστιανικής ταυτότητος και γέννησε αμφιβολίες βαρειές για τους σκοπούς της. Ακούσαμε πριν λίγο καιρό τον κ. Καλαΐτζίδη να ομολογεί δημόσια πως είναι χριστιανός και πως ομιλεί τη χριστιανική γλώσσα και πικραθήκαμε. Δυστυχώς! Γιατί, κ. Καλαΐτζίδη, ο βήχας και η πίστη δεν κρύβονται! Δυστυχώς! Οι παράγοντες της εφετεινής Ακαδημίας βασίζουν τις αμφίβολες δραστηριότητές της σε αποτρόπαιες αιρετικές θέσεις και όλοι αδιαφορούν! Ο σκοπός γαρ αγιάζει τα μέσα!
Πριν 150 χρόνια φωστήρες διανοούμενοι σαν τον κ. Καλαΐτζίδη μάς έπεισαν ότι πρέπει να είμαστε έθνος, για να πορευθούμε με την εξέλιξη και τον πολιτισμό! Και το κάναμε. Καταστρέψαμε ό,τι μπορούσαμε. Σήμερα οι ίδιοι φωστήρες μάς παρακινούν να εγκαταλείψουμε το έθνος, να παγκοσμιοποιηθούμε, και να δείξουμε αγάπη! Θα μας πείσουν πάλι, και θα καταστρέψουμε και ό,τι μας απέμεινε! Είναι σίγουρο.
Στις 19 Απριλίου 2007 έγινε στην Ακαδημία δημόσια συζήτηση με θέμα τη διάδοση της Γραφής στην Τουρκία, και στις 18 Απριλίου, ημέρα Τετάρτη, στην Τουρκία είχε ήδη διαπραχθεί ένα αποτρόπαιο έγκλημα εναντίον ακριβώς της διαδόσεως της Αγίας Γραφής. Και κανείς δεν ανησύχησε!
Τα πράγματα είναι προσχεδιασμένα. Είναι καταφανές! Το παιχνίδι στημένο. Όπως και στη ρουλέτα, παίζουμε για να χάσουμε. Μια είναι πια η δυνατότητα της οικουμένης για ειρήνη: Να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους πως και οι αποφάσεις της Εξουσίας είναι αλάθητες!
Κάποτε οι θεοδικίες προσπαθούσαν να αποδείξουν πως ο Θεός έφτιαξε τον καλύτερο δυνατό κόσμο, προκαλώντας όμως τη γενική ιλαρότητα! Σήμερα άρχισαν ήδη οι ανθρωποδικίες να μας πείθουν, πως μας σκοτώνουν από αγάπη!
Όπως θα βγει στη Γερμανία το φάντασμα του Λούθηρου να πιει το αίμα από τους συμπατριώτες του που θέλουν να υποταγούν στον Πάπα, έτσι θα βγει και το φάντασμα του Λόρδου Βύρωνα στην Ελλάδα να πιει το αίμα όλων των συντελεστών του κατάπτυστου βιβλίου της Ιστορίας!
Ο “Πρώτος” παίρνει τον Λόγο
Στα μέσα του καλοκαιριού του 2007, η ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δημοσίευσε ένα κείμενο στο οποίο υπενθύμιζε σε όλους, πως οι ρωμαιοκαθολικές θέσεις όπως διατυπώθηκαν το 2000, από μια επιτροπή καρδιναλίων με επικεφαλής τον τότε καρδινάλιο και σήμερα πάπα Γιόζεφ Ράτσινγκερ, ισχύουν στο ακέραιο, και να μη διανοηθούν οι άλλες “Εκκλησίες” ή “θρησκευτικές κοινότητες” πως η “μοναδική αληθινή και πλήρης Εκκλησία” είναι άλλη από την ρωμαιοκαθολική! Βεβαίως, εδώ μπορούμε να διαπιστώσουμε και μιαν “ανησυχία” των ρωμαιοκαθολικών για τη θέση που θα έχουν τελικά μέσα σ’ αυτήν την παγκόσμια και “οικουμενική Εκκλησία”. Προκάλεσαν, ωστόσο, μ’ αυτό το κείμενο και μ’ αυτήν την υπενθύμιση, αναστάτωση (προσωρινή βέβαια, καθώς το “παιχνίδι” είναι ήδη σε μεγάλο βαθμό προχωρημένο) στους προτεστάντες (που τους αποκαλούν απλώς “θρησκευτικές κοινότητες”) και … ύπνο βαθύ στους ορθοδόξους, που μας δέχονται μεν ως “Εκκλησία”, όχι όμως πλήρη (!), εφόσον μας λείπει η κοινωνία με τον πάπα της Ρώμης! Όλα αυτά τα ωραία!
Η είδηση μεταδόθηκε από το ΑΠΕ ως εξής:
«“Η Καθολική είναι η μόνη εκκλησία του Χριστού”. Αυτό αναφέρεται στο κείμενο που κυκλοφόρησε η Σύνοδος για το Δόγμα της Πίστης, το οποίο ενέκρινε ο Πάπας Βενέδικτος 16ος.
Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι οι ανατολικές εκκλησίες, δηλαδή οι Ορθόδοξες που έχουν αληθινά Μυστήρια με την Καθολική αποκαλούνται αδελφές. Όσον αφορά τις Εκκλησίες της Μεταρρύθμισης (Προτεστάντες – Διαμαρτυρόμενοι), δεν έχουν διατηρήσει την αυθεντική και ακέραιη ουσία της Θείας Ευχαριστίας και γι’ αυτό δεν είναι Εκκλησίες, αλλά εκκλησιαστικές κοινότητες. Όπως ήταν φυσικό το κείμενο αυτό προκάλεσε πολλά σχόλια και αντιδράσεις από τις εκκλησίες. Ειδικά όμως στο κείμενο που αφορά και την Ορθόδοξη Εκκλησία αναφέρεται:
“Στην Καθολική Εκκλησία ευρίσκεται η Εκκλησία του Χριστού. Ο Ιησούς συνέστησε επί γης μία μοναδική Εκκλησία. Και αυτή συγκεκριμένα υφίσταται περί τον διάδοχο του Πέτρου και τους επισκόπους που τελούν εν κοινωνία με αυτόν... Οι ανατολικές Εκκλησίες, αν και χωρισμένες από την Καθολική, έχουν αληθινά Μυστήρια και κυρίως – δυνάμει της αποστολικής διαδοχής, του ιερατείου και της Θείας Ευχαριστίας – παραμένουν ακόμη ενωμένες με εμάς με στενότατους δεσμούς και γι’ αυτό οι Εκκλησίες αυτές αξίζουν τον τίτλο ιδιαίτερες ή τοπικές Εκκλησίες και αποκαλούνται αδελφές Εκκλησίες των ιδιαιτέρων καθολικών Εκκλησιών...
Επειδή, όμως, η κοινωνία με την Καθολική Εκκλησία, της οποίας ο ορατός ηγέτης είναι ο Επίσκοπος της Ρώμης και διάδοχος του Πέτρου, δεν είναι ένα κάποιο εξωτερικό συμπλήρωμα της κάθε ιδιαίτερης Εκκλησίας, αλλά μία από τις εσωτερικές συστατικές αρχές της, η κατάσταση της ιδιαίτερης Εκκλησίας, την οποία απολαμβάνουν εκείνες οι σεπτές χριστιανικές κοινότητες, έχει εντούτοις μια ανεπάρκεια. Από την άλλη, η ίδια η παγκοσμιότητα της Εκκλησίας, που κυβερνάται από τον διάδοχο του Πέτρου και από τους Επισκόπους που τελούν εν κοινωνία με αυτόν, εξαιτίας της διαίρεσης των χριστιανών, συναντά ένα εμπόδιο για την πλήρη πραγματοποίησή της στην ιστορία”.»
Αυτή η ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και αυτός ο υπέργηρος πάπας είναι τόσο βαρετοί, όσο και όλοι οι “γέροι” που υπάρχουν γύρω μας.
10. Ραβέννα - Ιστορικός συμβιβασμός
Το φθινόπωρο του 2007 στη Ραβέννα της Ιταλίας συναντήθηκαν, όπως είχε προαναγγελθεί, ρωμαιοκαθολικοί και ορθόδοξοι, για να συζητήσουν, να συντάξουν και να υπογράψουν ένα κείμενο (“αρχή ενώσεως”) για το πρωτείο του πάπα. Αυτό είναι το κείμενο της Ραβέννας (13 -16 Οκτωβρίου 2007), όπου, μέσα από μία “βατικάνεια” περιγραφή επιχειρείται να αναγνωριστεί, από την μια, απ’ όλους (!), το… προαιώνιο (σχεδόν) “πρωτείο” του επισκόπου Ρώμης πάνω στους υπόλοιπους χριστιανούς επισκόπους (ακόμα και πριν απ’ το Σχίσμα!, έτσι λέγεται!), και απ’ την άλλη, να προφυλαχθεί το αντίστοιχο “πρωτείο” κάθε άλλου, ορθοδόξου (!) επισκόπου στη δική του … περιοχή. Μια καταπληκτική δηλαδή αντιπαράθεση, αλλά και συμβιβασμός, των “πρωτείων” (πάντα!) ανάμεσά τους. Οι επίσκοποι αναμεταξύ τους. Το επισκοπάτο! Επικεφαλής δε της ορθοδόξου αντιπροσωπείας ο Περγάμου Ι. Ζηζιούλας! Όπως ακριβώς τα είχε ήδη αναγγείλει σε κείνη την αρχική συνέντευξή του στην “La Republica”.
Αυτό το κείμενο της Ραβέννας, που οι ρωμαιοκαθολικοί το παρουσίασαν αμέσως επίσημα και το σχολίασαν πολύ θετικά, ως απαρχή μιας “μεγάλης και οριστικής επανασύνδεσης” (χωρίς κανένα, βεβαίως, θεολογικό περιεχόμενο!), οι “δικοί” μας εδώ το απέκρυψαν από όλους! Ίσως οι ίδιοι οι συνυπογράφοντες να το γνωρίζουν πάντως! Το “ανακαλύψαμε” στο Internet, σε ξένα sites, και το μεταφράσαμε στα ελληνικά. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες, στην εφημερίδα “Ο.Τ.”
Τί να πρωτοπαρουσιάσει κανείς απ’ αυτό το κείμενο… Ίσως, μόνο την ουσία του:
Ιστορικός συμβιβασμός
«41. Και οι δύο πλευρές συμφωνούν στο γεγονός ότι αυτή η κανονιστική τάξις αναγνωρίστηκε από όλους την εποχή της αδιαίρετης Εκκλησίας. Επίσης συμφωνούν στο ότι η Ρώμη, ως η Εκκλησία που “πρεσβεύει την αγάπη” σύμφωνα με δήλωση του Αγίου Ιγνατίου της Αντιοχείας (Πρόλογος στην Προς Ρωμαίους Επιστολή) κατέλαβε την πρώτη θέση κατά την τάξη και ότι ο επίσκοπος της Ρώμης ήταν κατά συνέπεια ο πρώτος μεταξύ των πατριαρχών. Διαφωνούν, εντούτοις, ως προς την ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων αυτής της εποχής σχετικά με τα προνόμια του επισκόπου της Ρώμης ως πρώτου, ζήτημα το οποίο κατανοήθηκε με διαφορετικούς τρόπους ήδη από την πρώτη χιλιετία.
42. Η συνοδικότητα σε καθολικό επίπεδο όπως ασκείται στις Οικουμενικές Συνόδους υπονοεί έναν ενεργό ρόλο του επισκόπου της Ρώμης ως πρώτου μεταξύ των επισκόπων των κυριοτέρων εδρών, για την συναίνεση (ομοφωνία) των συγκεντρωμένων επισκόπων. Αν και ο επίσκοπος της Ρώμης δεν συγκάλεσε τις Οικουμενικές Συνόδους στους πρώτους αιώνες και ποτέ δεν προήδρευσε ο ίδιος, εντούτοις είχε πολύ στενή σχέση με την διαδικασία λήψεως αποφάσεων απ’ αυτές.
43. Το πρωτείο και η συνοδικότητα είναι διαδικασίες αμοιβαία αλληλοεξαρτώμενες. Γι’ αυτό, το πρωτείο στα διάφορα επίπεδα της ζωής της Εκκλησίας, τοπικό, περιφερειακό και καθολικό, θα πρέπει να θεωρείται στο πλαίσιο της συνοδικότητας κατά τον ίδιο τρόπο όπως και η συνοδικότητα στα πλαίσια του πρωτείου.
Σε ό,τι αφορά στο πρωτείο στα διάφορα επίπεδα, επιθυμούμε να δηλώσουμε τα ακόλουθα:
- Το πρωτείο σε όλα τα επίπεδα είναι μια πρακτική σταθερά βασισμένη στην κανονιστική παράδοση της Εκκλησίας.
- Ενώ η καθιέρωση του πρωτείου σε καθολικό επίπεδο έχει γίνει αποδεκτή τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση, υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις σχετικά με τον τρόπο εφαρμογής του, καθώς και σε ό,τι αφορά στα βιβλικά και θεολογικά θεμέλιά του.
45. Το ζήτημα του ρόλου του επισκόπου της Ρώμης στην κοινωνία όλων των εκκλησιών θα πρέπει να μελετηθεί σε μεγαλύτερο βάθος. Ποιός είναι ο ιδιαίτερος ρόλος του επισκόπου της “πρώτης έδρας” στην εκκλησιολογία της κοινωνίας και αναφορικά με ό,τι ειπώθηκε σχετικά με την συνοδικότητα και την αυθεντία στο παρόν κείμενο; Πώς θα έπρεπε να γίνουν αντιληπτές και να βιωθούν στο φως της εκκλησιαστικής πρακτικής της πρώτης χιλιετίας οι διδαχές της πρώτης και δευτέρας Βατικάνειας Συνόδου για το καθολικό πρωτείο; Αυτά είναι κρίσιμα ερωτήματα στα πλαίσια του διαλόγου μας και των ελπίδων αποκατάστασης πλήρους κοινωνίας μεταξύ μας.
46. Εμείς, ως μέλη της Μεικτής Διεθνούς Επιτροπής για τον Θεολογικό Διάλογο μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είμαστε πεπεισμένοι ότι η ανωτέρω δήλωση για την εκκλησιαστική κοινωνία, την συνοδικότητα και την αυθεντία αντιπροσωπεύει θετική και σημαντική πρόοδο στον μεταξύ μας διάλογο και παρέχει σταθερή βάση για μια μελλοντική συζήτηση του θέματος του πρωτείου στο καθολικό επίπεδο της Εκκλησίας. Γνωρίζουμε ότι πολλά δύσκολα θέματα παραμένουν προς διευκρίνιση, αλλά ελπίζουμε ότι, στηριζόμενοι στην προσευχή του Ιησού “ἵνα πάντες ἓν ὦσι. ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ” (Ιωάν. 17, 21), και υπακούοντας στο Άγιο Πνεύμα, μπορούμε να οικοδομήσουμε πάνω στη υπάρχουσα συμφωνία. Επαναβεβαιούντες και ομολογούντες σε “έναν Κύριο, μια πίστη, ένα βάπτισμα” (Εφ., 4, 5), δοξολογούμε τον Θεό, την Αγία Τριάδα, Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα, που μας συνέλεξε από κοινού».
Πώς να σχολιαστεί σοβαρά αυτό το κείμενο; Που είναι ένας διπλωματικός θρίαμβος της Λατινικής Εκκλησίας, όπως έλεγαν και οι Πατέρες! Θα βρούμε την ευκαιρία, στα επόμενα, να το σχολιάσουμε παντοιοτρόπως. Οφείλουμε όμως να επισημάνουμε εδώ αυτό μόνο το σημείο. Στην παράγραφο 42 αναφέρεται: “Αν και ο επίσκοπος της Ρώμης δεν συγκάλεσε τις Οικουμενικές Συνόδους…”. Αποσιωπάται παντελώς ο ρόλος του Αυτοκράτορα, ο οποίος αναγνωριζόταν σαν Ισaπόστολος. Τη θέση αυτού θα πάρει ο πάπας. Και ενώ ο Αυτοκράτωρ συγκαλούσε Συνόδους κάτω από την πίεση των προβλημάτων, της πραγματικότητος, ο πάπας θα συγκαλεί Συνόδους για να μας χαράξει πορεία, να νουθετήσει, να ανανεώσει την Εκκλησία, να την καθοδηγήσει σταθερά στην Ιστορία. Για όλους εκείνους τους κωμικούς ρόλους που είναι γεμάτες οι Λατινικές Σύνοδοι και θεωρούνται σήμερα Δόγματα! Γιατί κρύβουν το αλάθητο του πάπα; Γιατί η ορθόδοξη Εκκλησία φλερτάρει με την ένωση; Επειδή και η ορθόδοξη Εκκλησία έχει διαβρωθεί από τον κληρικαλισμό. Έχει καταντήσει μια ανόητη θρησκεία που αποδεικνύει την αλήθεια των κατηγοριών του Μαρξ, ολοένα και περισσότερο.
Κανείς, ούτε στην Ελλάδα, δεν τολμά να μας θυμίσει πως ο κληρικαλισμός δεν είναι Εκκλησία, πως υπάρχει ακόμη αληθινή Εκκλησία και αυτή πρέπει να ψάξουμε να βρούμε!
11. Από το “Ημερολόγιο” του Αλεξάνδρου Σμέμαν
Θα συνεχίσουμε όμως με τον πιο διάσημο χριστιανό της εποχής μας, τον
π. Αλέξανδρο Σμέμαν, γιατί υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Οι εργασίες του
στη Θεία Ευχαριστία εδραιώνουν την ευχαριστιακή εσχατολογία των ημερών
μας. Μέσα στα απομνημονεύματά του, τα οποία κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατό
του, υπάρχουν δύο εξαίρετες σημειώσεις που μας ενδιαφέρουν άμεσα και
φωτίζουν δύο πολύ σκοτεινές πτυχές της συγχρόνου θεολογίας από την
πλευρά της πράξης.
Το βιβλίο, αν και κυκλοφορεί εδώ και αρκετά χρόνια μεταφρασμένο στα ελληνικά (δίπλα σε άλλα γνωστά βιβλία του συγγραφέα), μοιάζει να περνά απαρατήρητο. Πρόκειται για το “Ημερολόγιο” του Σμέμαν, κρυμμένο απ’ όλους, όπως φαίνεται, όσο αυτός ζούσε ανάμεσά μας και που δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του. Και είναι αποκαλυπτικό για όσα αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο σύγχρονος χριστιανός ιερέας και “θεολόγος” βίωνε στην ψυχή του.
«Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου, 1980
Γενικά, νιώθω όλο και πιο αποξενωμένος, απομακρυσμένος απ’ όσα έχω να κάνω. Παίζω όλους μου τους ρόλους – Σεμινάριο, θεολογία, Εκκλησία, Ρώσοι εμιγκρέδες, αλλά κυριολεκτικά «ρόλους». Δεν ξέρω πώς ν’ αποτιμήσω αυτούς τους ρόλους, τί είναι. Ίσως απλή τεμπελιά, ίσως κάτι βαθύτερο. Για να είμαι τίμιος, δεν γνωρίζω. Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτή η αποξένωση δεν με κάνει δυστυχισμένο. Ουσιαστικά είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τη μοίρα μου και δεν θα ήθελα κάποια άλλη. Κατά κάποιο τρόπο, μου αρέσει ο καθένας απ’ αυτούς τους ρόλους, ο καθένας απ’ αυτούς τους κόσμους, και μάλλον θα έπληττα αν τους στερούμουν. Αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ μαζί τους. Σκέφτομαι χονδρικά ως εξής: έχω μια εσωτερική ζωή, αλλά η πνευματική μου κρατιέται χαμηλά. Ναι, έχω πίστη, αλλά με ολοκληρωτική απουσία ενός προσωπικού μαξιμαλισμού, τον όποιο τόσο προφανώς απαιτεί το Ευαγγέλιο.
Απ’ την άλλη πλευρά όλα όσα διαβάζω για την πνευματική ζωή, όλα όσα βλέπω στους ανθρώπους που τη ζουν, κάπως με ερεθίζουν. Τί συμβαίνει; Είναι αυτοάμυνα, είναι φθόνος γι’ αυτούς που τη ζουν, και γι’ αυτό μια επιθυμία να τη δυσφημίσω; Κατόπιν, τυχαία, διάβασα ένα απόσπασμα από τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο για την ανάγκη να μισήσεις το σώμα σου, και αμέσως ένιωσα πως όχι μόνο ό,τι χειρότερο υπάρχει μέσα μου, αλλά και κάτι άλλο είναι που δεν συμφωνεί μ’ αυτό, που δεν το δέχεται.
Απλά ερωτήματα για μια απλή επίγεια ανθρώπινη ευτυχία: για τη χαρά που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου• για τη ζωή στην οποία μας έχει καλέσει ο Θεός. για το γιατί και το πώς λάμπει ο ήλιος• για το ποιοι είναι οι ορίζοντες της Λαμπέλ, οι απαλοί λόφοι της που σκεπάζονται από δένδρα, ο απέραντος ουρανός της και οι λαμπρές ακτίνες του ήλιου. Απλά ερωτήματα!»
Για να δούμε λοιπόν, ο άνθρωπος, ο χριστιανός ο οποίος βάπτισε τη Θ. Ευχαριστία εσχατολογία τί είναι, όταν αντιμετωπίζει τα έσχατα ερωτήματα! Την αλήθεια!
Λέει: έχω μια εσωτερική ζωή, αλλά δεν έχω πνευματική. Έχω πίστη, αλλά με ολοκληρωτική απουσία ενός προσωπικού μαξιμαλισμού, τον οποίο όμως, απαιτεί το Ευαγγέλιο! Ας δούμε ποια είναι η πίστη του: Για μια απλή επίγεια ευτυχία, για τη χαρά που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου, για τη ζωή στην οποία μας έχει καλέσει ο Θεός, για το γιατί και το πώς λάμπει ο ήλιος!
Για μια ζωή που μας έχει καλέσει ο Θεός, όχι ο Χριστός. Εάν η χαρά ξεπερνά τον φόβο του θανάτου (ένας τρυφερός Βουδισμός στην πραγματικότητα, γιατί ο Βουδισμός είναι ένα σύστημα με το οποίο γλιτώνουμε από τον φόβο του θανάτου) τότε Γιατί η Ενανθρώπιση; Ο άνθρωπος που θα στηρίξει με την ευχαριστιακή του εκκλησιολογία την νέα Εκκλησία δεν είναι καν Χριστιανός. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό βεβαίως. Και ποιος είναι Χριστιανός; Ο αληθινός Χριστιανός πρώτος τον λίθον βαλέτω! Γιατί όμως δεν το καταλαβαίνει; Γιατί δεν ανησυχεί με τα ίδια του τα λόγια; Γιατί ενώ ομολογεί πως δεν έχει αυτό που απαιτεί το Ευαγγέλιο, αμέσως μετά μιλά για ανθρώπινη ευτυχία και την εμφανίζει σαν εναλλακτική, λογική, αξιοθαύμαστη, γεμάτη αγάπη συγκρίνοντάς τη με τη ζωή του Αγίου Συμεών, τον οποίο κατακρίνει μόνο από ένα απόσπασμα; Είναι δυνατόν αυτή η προχειρότης να στηρίξει Εκκλησία; Αυτή η αδιαφορία; Μας συμφέρει όλους, αυτή είναι η αλήθεια! Και τον σκύλο χορτάτο και την πίττα ολόκληρη.
Η εσχατολογία λοιπόν, η οποία μεταλλάσσει την Εκκλησία μεταφέροντας το νόημα και τον αγώνα μας, από την ζωή, στην ύπαρξη, μέσω του αγαπητού Σμέμαν, συνάντησε απροσκάλεστα τα έσχατα ερωτήματα της ζωής, αυτά που είχε σκοπό η εσχατολογία ακριβώς να αποφύγει.
Και τα αποτελέσματα είναι θλιβερά όπως βλέπουμε! Το υποκείμενο δεν μπορεί να εκκλησιαστεί. Μπορεί να υπάρξει μόνον σε τέλεια, ολοκληρωμένη, παντοτινή, σίγουρη κατάσταση. Δεν αντέχει το Γίγνεσθαι, την αβεβαιότητα, το κατά Χάριν, την πίστη πραγμάτων ου βλεπομένων. Θέλει αποδείξεις και πνεύμα εμπιστοσύνης.
«Τρίτη, 2 Φεβρουαρίου, 1982
Ο κληρικαλισμός δημιουργεί ασφυξία• ανάγει ένα μέρος του εαυτού του σ’ ολόκληρο τον ιερό χαρακτήρα της Εκκλησίας• μεταβάλλει τη δύναμή της σε ιερή εξουσία για να ελέγχει, να καθοδηγεί, να διοικεί• σ’ εξουσία για να επιτελεί μυστήρια, και γενικά, μετατρέπει την κάθε εξουσία σε «θεόσδοτη εξουσία»! Ο κληρικαλισμός αποσπά κάθε «ιερότητα» από τους λαϊκούς: αποδείξεις; το τέμπλο, η θεία Κοινωνία (μόνο κατόπιν αδείας), η Θεολογία...
Και όσο περισσότερο ο κληρικαλισμός «κληρικοποιεί» (η παραδοσιακή εικόνα του επισκόπου ή του ιερέα – που επιτείνεται από τα ρούχα του, τα μαλλιά του, κ.λπ., κι ο επίσκοπος από τις πανάκριβες στολές!), τόσο περισσότερο η ίδια η Εκκλησία θα εκκοσμικεύεται, θα υποτάσσεται πνευματικά σ’ αυτόν τον κόσμο. Στην Καινή Διαθήκη, ο ιερέας παρουσιάζεται ως ο ιδανικός λαϊκός. Σχεδόν όμως αμέσως μετά αρχίζει ο αυξανόμενος ριζικός χωρισμός του από τους λαϊκούς• κι όχι μόνο χωρισμός, αλλά αντίθεση κι αντιπαράθεση προς τους λαϊκούς…
Ο ιερέας αντί να είναι ο «τύπος των πιστών» (Α' Τιμοθ. 4, 12), εμφανίζεται με την εικόνα του «κυρίου πάσης ιερότητος» (master of all sacrality) που ξεχωρίζει από τους πιστούς, που διανέμει τη χάρη κατά βούληση.
Αυτή είναι η ρίζα της αντίθεσης στη συχνή θεία Κοινωνία από κάποιους κληρικούς – η προστασία της θείας Κοινωνίας με την εξομολόγηση, την άφεση, με την «εξουσία που μου έχει δοθεί...» κ.λπ. Είναι σαφές πως αυτός ο αγώνας μεγαλώνει τώρα υπό την επίδραση κάποιων κληρικών πού έχουν καταληφθεί από την εξουσία τους, από την «ιερότητά» τους. Τίποτε δεν απειλεί τόσο την εξουσία τους όσο η επιστροφή της Ευχαριστίας στην Εκκλησία, η αναγέννησή της ως το «Μυστήριο της Εκκλησίας», κι όχι ως ένα από «τα μέσα εξαγιασμού...».
Η τραγωδία της θεολογικής παιδείας βρίσκεται στο γεγονός πως νέοι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν ιερείς αναζητούν –συνειδητά ή ασυνείδητα– αυτόν τον χωρισμό, αυτή την εξουσία, αυτό το ανέβασμα πάνω από τους λαϊκούς. Η δίψα τους αυτή ενισχύεται και γεννάται από ολόκληρο το σύστημα της θεολογικής παιδείας, τον κληρικαλισμό. Πώς μπορεί να τους κάνει κανείς να καταλάβουν, όχι μόνο με το μυαλό τους, αλλά μ’ ολόκληρη την ύπαρξή τους, πως πρέπει ν’ απομακρυνθούν από την εξουσία, από κάθε εξουσία, η οποία υπήρξε ανέκαθεν ένας πειρασμός που προέρχεται πάντοτε από τον Διάβολο; Ο Χριστός μάς απελευθέρωσε απ’ αύτη την εξουσία –«εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης...» (Ματθ., 28,18)– αποκαλύπτοντας το Φως της εξουσίας ως εξουσία αγάπης και Ουσιαστικής αυτοπροσφοράς. Ο Χριστός δεν έδωσε στην Εκκλησία «εξουσία», αλλά το Άγιο Πνεύμα: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον...». Η εξουσία, εν Χριστώ, επέστρεψε στον Θεό, κι ο άνθρωπος θεραπεύτηκε από το «διοικείν και διατάζειν».
Στο εξηκοστό πρώτο έτος της ζωής μου, ξαφνικά αναρωτιέμαι: Πώς τα πάντα έχουν τόσο πολύ διαστρεβλωθεί; Και φοβούμαι!»
Φοβερό; Κι όμως αυτός ο άνθρωπος με την τόσο βαθειά απέχθεια, και συμβιβασμό ταυτόχρονα με την “ψεύτικη ζωή” του, υπήρξε και θεωρείται ακόμα, ένας στυλοβάτης της σύγχρονης “ακαδημαϊκής” θεολογίας μας. Πώς να μην κλάψουμε πικρά; Πώς κατασκευάσαμε έναν τέτοιο φτιαχτό “θεολογικό” κόσμο; Και πώς να μην αρνηθούμε ολόκληρη την εκκλησιαστική πατερική μας κληρονομιά, εφόσον αυτός είναι ο σκοπός αυτού του φτιαχτού κόσμου!;
Το βιβλίο, αν και κυκλοφορεί εδώ και αρκετά χρόνια μεταφρασμένο στα ελληνικά (δίπλα σε άλλα γνωστά βιβλία του συγγραφέα), μοιάζει να περνά απαρατήρητο. Πρόκειται για το “Ημερολόγιο” του Σμέμαν, κρυμμένο απ’ όλους, όπως φαίνεται, όσο αυτός ζούσε ανάμεσά μας και που δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του. Και είναι αποκαλυπτικό για όσα αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο σύγχρονος χριστιανός ιερέας και “θεολόγος” βίωνε στην ψυχή του.
Από το “Ημερολόγιο” του Αλεξάνδρου Σμέμαν
«Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου, 1980
Γενικά, νιώθω όλο και πιο αποξενωμένος, απομακρυσμένος απ’ όσα έχω να κάνω. Παίζω όλους μου τους ρόλους – Σεμινάριο, θεολογία, Εκκλησία, Ρώσοι εμιγκρέδες, αλλά κυριολεκτικά «ρόλους». Δεν ξέρω πώς ν’ αποτιμήσω αυτούς τους ρόλους, τί είναι. Ίσως απλή τεμπελιά, ίσως κάτι βαθύτερο. Για να είμαι τίμιος, δεν γνωρίζω. Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτή η αποξένωση δεν με κάνει δυστυχισμένο. Ουσιαστικά είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τη μοίρα μου και δεν θα ήθελα κάποια άλλη. Κατά κάποιο τρόπο, μου αρέσει ο καθένας απ’ αυτούς τους ρόλους, ο καθένας απ’ αυτούς τους κόσμους, και μάλλον θα έπληττα αν τους στερούμουν. Αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ μαζί τους. Σκέφτομαι χονδρικά ως εξής: έχω μια εσωτερική ζωή, αλλά η πνευματική μου κρατιέται χαμηλά. Ναι, έχω πίστη, αλλά με ολοκληρωτική απουσία ενός προσωπικού μαξιμαλισμού, τον όποιο τόσο προφανώς απαιτεί το Ευαγγέλιο.
Απ’ την άλλη πλευρά όλα όσα διαβάζω για την πνευματική ζωή, όλα όσα βλέπω στους ανθρώπους που τη ζουν, κάπως με ερεθίζουν. Τί συμβαίνει; Είναι αυτοάμυνα, είναι φθόνος γι’ αυτούς που τη ζουν, και γι’ αυτό μια επιθυμία να τη δυσφημίσω; Κατόπιν, τυχαία, διάβασα ένα απόσπασμα από τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο για την ανάγκη να μισήσεις το σώμα σου, και αμέσως ένιωσα πως όχι μόνο ό,τι χειρότερο υπάρχει μέσα μου, αλλά και κάτι άλλο είναι που δεν συμφωνεί μ’ αυτό, που δεν το δέχεται.
Απλά ερωτήματα για μια απλή επίγεια ανθρώπινη ευτυχία: για τη χαρά που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου• για τη ζωή στην οποία μας έχει καλέσει ο Θεός. για το γιατί και το πώς λάμπει ο ήλιος• για το ποιοι είναι οι ορίζοντες της Λαμπέλ, οι απαλοί λόφοι της που σκεπάζονται από δένδρα, ο απέραντος ουρανός της και οι λαμπρές ακτίνες του ήλιου. Απλά ερωτήματα!»
Για να δούμε λοιπόν, ο άνθρωπος, ο χριστιανός ο οποίος βάπτισε τη Θ. Ευχαριστία εσχατολογία τί είναι, όταν αντιμετωπίζει τα έσχατα ερωτήματα! Την αλήθεια!
Λέει: έχω μια εσωτερική ζωή, αλλά δεν έχω πνευματική. Έχω πίστη, αλλά με ολοκληρωτική απουσία ενός προσωπικού μαξιμαλισμού, τον οποίο όμως, απαιτεί το Ευαγγέλιο! Ας δούμε ποια είναι η πίστη του: Για μια απλή επίγεια ευτυχία, για τη χαρά που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου, για τη ζωή στην οποία μας έχει καλέσει ο Θεός, για το γιατί και το πώς λάμπει ο ήλιος!
Για μια ζωή που μας έχει καλέσει ο Θεός, όχι ο Χριστός. Εάν η χαρά ξεπερνά τον φόβο του θανάτου (ένας τρυφερός Βουδισμός στην πραγματικότητα, γιατί ο Βουδισμός είναι ένα σύστημα με το οποίο γλιτώνουμε από τον φόβο του θανάτου) τότε Γιατί η Ενανθρώπιση; Ο άνθρωπος που θα στηρίξει με την ευχαριστιακή του εκκλησιολογία την νέα Εκκλησία δεν είναι καν Χριστιανός. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό βεβαίως. Και ποιος είναι Χριστιανός; Ο αληθινός Χριστιανός πρώτος τον λίθον βαλέτω! Γιατί όμως δεν το καταλαβαίνει; Γιατί δεν ανησυχεί με τα ίδια του τα λόγια; Γιατί ενώ ομολογεί πως δεν έχει αυτό που απαιτεί το Ευαγγέλιο, αμέσως μετά μιλά για ανθρώπινη ευτυχία και την εμφανίζει σαν εναλλακτική, λογική, αξιοθαύμαστη, γεμάτη αγάπη συγκρίνοντάς τη με τη ζωή του Αγίου Συμεών, τον οποίο κατακρίνει μόνο από ένα απόσπασμα; Είναι δυνατόν αυτή η προχειρότης να στηρίξει Εκκλησία; Αυτή η αδιαφορία; Μας συμφέρει όλους, αυτή είναι η αλήθεια! Και τον σκύλο χορτάτο και την πίττα ολόκληρη.
Η εσχατολογία λοιπόν, η οποία μεταλλάσσει την Εκκλησία μεταφέροντας το νόημα και τον αγώνα μας, από την ζωή, στην ύπαρξη, μέσω του αγαπητού Σμέμαν, συνάντησε απροσκάλεστα τα έσχατα ερωτήματα της ζωής, αυτά που είχε σκοπό η εσχατολογία ακριβώς να αποφύγει.
Και τα αποτελέσματα είναι θλιβερά όπως βλέπουμε! Το υποκείμενο δεν μπορεί να εκκλησιαστεί. Μπορεί να υπάρξει μόνον σε τέλεια, ολοκληρωμένη, παντοτινή, σίγουρη κατάσταση. Δεν αντέχει το Γίγνεσθαι, την αβεβαιότητα, το κατά Χάριν, την πίστη πραγμάτων ου βλεπομένων. Θέλει αποδείξεις και πνεύμα εμπιστοσύνης.
«Τρίτη, 2 Φεβρουαρίου, 1982
Ο κληρικαλισμός δημιουργεί ασφυξία• ανάγει ένα μέρος του εαυτού του σ’ ολόκληρο τον ιερό χαρακτήρα της Εκκλησίας• μεταβάλλει τη δύναμή της σε ιερή εξουσία για να ελέγχει, να καθοδηγεί, να διοικεί• σ’ εξουσία για να επιτελεί μυστήρια, και γενικά, μετατρέπει την κάθε εξουσία σε «θεόσδοτη εξουσία»! Ο κληρικαλισμός αποσπά κάθε «ιερότητα» από τους λαϊκούς: αποδείξεις; το τέμπλο, η θεία Κοινωνία (μόνο κατόπιν αδείας), η Θεολογία...
Και όσο περισσότερο ο κληρικαλισμός «κληρικοποιεί» (η παραδοσιακή εικόνα του επισκόπου ή του ιερέα – που επιτείνεται από τα ρούχα του, τα μαλλιά του, κ.λπ., κι ο επίσκοπος από τις πανάκριβες στολές!), τόσο περισσότερο η ίδια η Εκκλησία θα εκκοσμικεύεται, θα υποτάσσεται πνευματικά σ’ αυτόν τον κόσμο. Στην Καινή Διαθήκη, ο ιερέας παρουσιάζεται ως ο ιδανικός λαϊκός. Σχεδόν όμως αμέσως μετά αρχίζει ο αυξανόμενος ριζικός χωρισμός του από τους λαϊκούς• κι όχι μόνο χωρισμός, αλλά αντίθεση κι αντιπαράθεση προς τους λαϊκούς…
Ο ιερέας αντί να είναι ο «τύπος των πιστών» (Α' Τιμοθ. 4, 12), εμφανίζεται με την εικόνα του «κυρίου πάσης ιερότητος» (master of all sacrality) που ξεχωρίζει από τους πιστούς, που διανέμει τη χάρη κατά βούληση.
Αυτή είναι η ρίζα της αντίθεσης στη συχνή θεία Κοινωνία από κάποιους κληρικούς – η προστασία της θείας Κοινωνίας με την εξομολόγηση, την άφεση, με την «εξουσία που μου έχει δοθεί...» κ.λπ. Είναι σαφές πως αυτός ο αγώνας μεγαλώνει τώρα υπό την επίδραση κάποιων κληρικών πού έχουν καταληφθεί από την εξουσία τους, από την «ιερότητά» τους. Τίποτε δεν απειλεί τόσο την εξουσία τους όσο η επιστροφή της Ευχαριστίας στην Εκκλησία, η αναγέννησή της ως το «Μυστήριο της Εκκλησίας», κι όχι ως ένα από «τα μέσα εξαγιασμού...».
Η τραγωδία της θεολογικής παιδείας βρίσκεται στο γεγονός πως νέοι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν ιερείς αναζητούν –συνειδητά ή ασυνείδητα– αυτόν τον χωρισμό, αυτή την εξουσία, αυτό το ανέβασμα πάνω από τους λαϊκούς. Η δίψα τους αυτή ενισχύεται και γεννάται από ολόκληρο το σύστημα της θεολογικής παιδείας, τον κληρικαλισμό. Πώς μπορεί να τους κάνει κανείς να καταλάβουν, όχι μόνο με το μυαλό τους, αλλά μ’ ολόκληρη την ύπαρξή τους, πως πρέπει ν’ απομακρυνθούν από την εξουσία, από κάθε εξουσία, η οποία υπήρξε ανέκαθεν ένας πειρασμός που προέρχεται πάντοτε από τον Διάβολο; Ο Χριστός μάς απελευθέρωσε απ’ αύτη την εξουσία –«εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης...» (Ματθ., 28,18)– αποκαλύπτοντας το Φως της εξουσίας ως εξουσία αγάπης και Ουσιαστικής αυτοπροσφοράς. Ο Χριστός δεν έδωσε στην Εκκλησία «εξουσία», αλλά το Άγιο Πνεύμα: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον...». Η εξουσία, εν Χριστώ, επέστρεψε στον Θεό, κι ο άνθρωπος θεραπεύτηκε από το «διοικείν και διατάζειν».
Στο εξηκοστό πρώτο έτος της ζωής μου, ξαφνικά αναρωτιέμαι: Πώς τα πάντα έχουν τόσο πολύ διαστρεβλωθεί; Και φοβούμαι!»
Φοβερό; Κι όμως αυτός ο άνθρωπος με την τόσο βαθειά απέχθεια, και συμβιβασμό ταυτόχρονα με την “ψεύτικη ζωή” του, υπήρξε και θεωρείται ακόμα, ένας στυλοβάτης της σύγχρονης “ακαδημαϊκής” θεολογίας μας. Πώς να μην κλάψουμε πικρά; Πώς κατασκευάσαμε έναν τέτοιο φτιαχτό “θεολογικό” κόσμο; Και πώς να μην αρνηθούμε ολόκληρη την εκκλησιαστική πατερική μας κληρονομιά, εφόσον αυτός είναι ο σκοπός αυτού του φτιαχτού κόσμου!;
12. Τί χάσαμε και τί πρέπει να βάλουμε στη θέση του
Σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκεται στο χαμηλότερό της επίπεδο και Ιστορικά στο χειρότερό της σημείο, εφόσον το Ελληνικό κράτος είναι διαλυμένο. Εκκλησιαστικά εκείνο το στοιχείο που θα στοιχίσει περισσότερο είναι η έλλειψη Λαού. Ο Λαός του Θεού δεν υπάρχει πλέον. Κανείς δεν θέλει πια να σωθεί, δεν πιστεύει στις υποσχέσεις του Κυρίου. Οι Διανοούμενοί μας πιστεύουν στους Αποστόλους, σ’ αυτά που είδαν και άκουσαν ή δεν πιστεύουν ούτε σ’ αυτούς. Ο Κύριος δεν υπάρχει. Οι θεολόγοι, όπως και οι διανοούμενοι κατασκευάζονται πλέον στη Γαλλία και στη Γερμανία. Μερικοί δε απ’ αυτούς αναπόφευκτα καταλήγουν Επίσκοποι, Αρχιμανδρίτες, Ιερείς. Δεν μπορούν φυσικά αυτοί οι άνθρωποι να υπηρετήσουν την Εκκλησία σαν Δάσκαλοι. Βάζουν απλά την Εκκλησία να τους υπηρετήσει!
Μεγάλος πανεπιστημιακός θεολόγος, τελευταίως, ρώτησε μεγαλόφωνα στην τηλεόραση: Μα υπάρχουν άραγε Πατέρες σήμερα στην Εκκλησία; Υπάρχει Μαθητεία; Θα θέλαμε να του απαντήσουμε, σήμερα, μια για πάντα! Εφόσον, αδελφέ μας, καταλαβαίνεις την έλλειψη, Γίνε εσύ! Ο Κύριος δεν έχει πρόβλημα από τις πέτρες να φτιάξει ανθρώπους, θα’ χει πρόβλημα από τους πιστούς του να φτιάξει Πατέρες; Τί σου λείπει; Ζήτησέ το! Αιτείτε και δοθήσεται! Ακριβώς όμως αυτό λείπει! Η πίστη στον Κύριο! Τους Πατέρες δεν μπορεί να τους φτιάξει ο Hadot! Ούτε τους θεολόγους ο Πλωτίνος! Ούτε οι κανόνες της Εκκλησίας φτιάχνουν Δασκάλους! Ο Άγιος Μάξιμος διαμαρτυρόταν ήδη από την εποχή του πως δεν υπάρχουν Δάσκαλοι της Εκκλησίας. Φανταστείτε τί θα έλεγε σήμερα;!! Ξέρετε πώς παρουσιάζει τους Δασκάλους; Σαν σοφούς, δυνατούς, πρώτους; Όχι! Οι Δάσκαλοι της Εκκλησίας είναι και θα είναι για πάντα τα Βόδια της Φάτνης, που ζεσταίνουν τον Κύριο στις καρδιές μας! Ο Κύριος την Σοφίαν κατήργησε! Παρόλα αυτά οι Έλληνες συνεχίζουν να ζητούν Σοφία και θαύματα! Είμαστε στο τέλος της Εκκλησίας. Finis Ecclesiae! Εφόσον εδώ και καιρό μάς τέλειωσε η Ελλάδα! Θα επιστρέψουμε στην προ–κωνσταντίνειο Εκκλησία, εφόσον αυτή η συγκεκριμένη, καθώς όλα δείχνουν, καταλήγει άδοξα στην αγκαλιά του πάπα!
Στη Γερμανία λοιπόν (όπου τελευταίως έχει καταργηθεί επίσημα το Ορθόδοξο Βάπτισμα, επειδή, όπως ξέρετε, πρώτοι το κατήργησαν οι Ρώσοι εμιγκρέδες στις αρχές του περασμένου αιώνος, διορθώνοντας, καθώς ισχυρίζονται, τον Ελληνικό Ορθόδοξο φανατισμό) οι παπάδες – επειδή όπως έλεγε ο πατήρ Παΐσιος: «άλλο παπάς άλλο ιερεύς, άλλο Επίσκοπος άλλο Δεσπότης» – ειρωνεύονται τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, σχολιάζοντας πως είναι δύσκολο για αυτούς να ακούσουν έναν αγράμματο άνθρωπο 300 ετών, αφού όλοι τους σήμερα διαθέτουν δύο και τρία διδακτορικά! Και όμως, οι προφήτες που προετοίμασαν την Θεοτόκο ήταν 300, 400 ετών και παραπάνω μερικές φορές!
Στο εξωτερικό η Εκκλησία τέλειωσε επίσημα εδώ και χρόνια. Το πιστοποιεί με άπειρες αποδείξεις και ο άμοιρος Σμέμαν. Αυτή η Εκκλησία που θα συνεχίσει σαν οικουμενική Εκκλησία με αρχηγό της τον πάπα, έχει ήδη πεθάνει! Μάλιστα. Γεννήθηκε από τους Ρώσους, μεγάλωσε, έζησε και εργάστηκε μερικά χρόνια και πέθανε, όπως όλοι οι φυσικοί οργανισμοί. Αυτό το πτώμα θα υιοθετήσουμε ή πρέπει να υιοθετήσουμε σύμφωνα με τις επιθυμίες του κ. Ζηζιούλα και να εγκαταλείψουμε την Αλήθεια και την Ζωή, τον Κύριο. Επειδή μόνον νεκρούς, ανύπαρκτους πιστούς μπορούν να ποιμάνουν οι λύκοι ντυμένοι ένδυμα προβάτου, άνθρωποι βαριά ασθενείς που θα προσπαθήσουν να μας γιατρέψουν μεταδίδοντάς μας την ασθένεια τους. Η Εκκλησία δεν είναι Επιστήμη για να ζούμε με συνταγές και συγχωροχάρτια. Πρέπει να γνωρίζουν καλά δε όλοι τους, πως η Εκκλησία τελειώνει με την Αποκάλυψη, το οποίο σημαίνει, πως όλες τους οι ασθένειες, καλά κρυμμένες μέχρι σήμερα από την δουλοπρέπεια των πιστών, θα αποκαλυφθούν μία προς μία.
Όταν ο Κύριος αποκαλύπτεται, εξαφανίζεται και το σκότος και το έρεβος μέσα σε κραυγές οδύνης, γιατί δεν κατόρθωσε να σβήσει για πάντα το Φως και αναγκάζεται να επιστρέψει στο σπίτι του, στη Μάνα του, στο Τίποτα, στο Μηδέν.
Ας ακούσουμε με προσοχή τί ομολογεί ο Gadamer στην ομιλία του, “Το νόημα της Ελληνικής Φιλοσοφίας σήμερα”, δοσμένη εδώ στην Ελλάδα το 1972: «Δεν είμαστε πλέον, εμείς σήμερα, οι φορείς και οι φύλακες αυτής της κληρονομιάς, καθότι τοποθετούμεθα σε μια συνειδητή σχέση μαζί της! Αυτό που μας χωρίζει και μας εμποδίζει να ζήσουμε άμεσα μέσα στην παράδοση, ώστε να κατορθώσουμε να την αυξήσουμε κιόλας, ονομάζεται Ιστορική Συνείδηση. Αυτή μας υποχρεώνει να δούμε, από την εποχή ήδη της Αναγεννήσεως, ολόκληρο το παρελθόν και την παράδοση με μάτια ξένου κατά κάποιον τρόπο! Συνειδητοποιούμε ξεκάθαρα, κάθε φορά που επιχειρούμε να κατανοήσουμε αυτό το φαινόμενο, πως έχουμε να κάνουμε με κάτι τόσο ξένο που μόνο η αυτοπαραίτησή μας και η ολοκληρωτική μεταφορά μας σε αυτή την ετερότητα στο χώρο και στον χρόνο θα μας έδινε κάποια ελπίδα κατανοήσεως ορισμένων στοιχείων της παραδόσεως αυτής.»
Νομίζω πως μπορούμε μόνο με αυτές τις λίγες λέξεις να ερμηνεύσουμε τον σύγχρονο αγώνα των θεολογούντων μας να μας πείσουν να προδώσουμε τον Κύριο για να κερδίσουμε την Αγία Τριάδα. Σχέσεις, κοινωνίες, ετερότητες! Αν οι θεολογίες τους είναι αληθινές και όχι απλώς στάχτη στα μάτια των αγνοούντων, αν η ετερότης είναι τόσο σημαντικό και αληθινό αίτημα για αυτούς, ας μας πείσουν προσλαμβάνοντας την παράδοσή μας! Την πραγματικά, αν όχι και όντως, έτερη, ξένη! Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα! Δυστυχώς όμως εδώ και πολλά χρόνια, το πήδημα πραγματοποιείται αλλού! Με τις υγείες σας, Δεν θα πάρουμε!
Προσδοκώντας Ανάσταση νεκρών μπορούμε να σύρουμε και να σφραγίσουμε την βαριά πέτρα πάνω από την αγαπημένη και ιστορική Εκκλησία αναγγέλλοντας παντού το φρικώδες έγκλημα!
Γιατί αν οι Εβραίοι σκότωσαν τον Κύριο οι Έλληνες σκότωσαν την Εκκλησία Του!
Η εικών που είμαι της αρρήτου δόξης Σου, κατεστράφη δια χειρός Ζηζιούλα, Γιανναρά, Ράμφου … των οποίων η ακολουθία δεν έχει τελειωμό!
Πώς χαθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε; Εάν απευθυνθούμε στην οικονομική μας πραγματικότητα για κάποια ένδειξη, εκεί βρίσκουμε αμέσως απάντηση! Δεν παράγουμε τίποτα! Ζούμε με έτοιμα! Πληρώνουμε ακριβά για τα πάντα. Η Ελλάδα ζει με εισαγωγές. Εισάγει υλικά αγαθά και νόημα ζωής! Έτοιμες Ιδέες, τις οποίες προσπαθεί να ντύσει με ελληνικά ρούχα στην καλύτερη περίπτωση!
Η μόνη δυνατή λύση τώρα πια είναι να εξαφανιστούμε ολοσχερώς, να αφομοιωθούμε στη μεγάλη παραγωγική μονάδα, για να σταματήσουμε καταρχάς την ντροπή των εισαγωγών. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ. Από την εποχή του Κοραή μέχρι τον Ζηζιούλα, τον Γιανναρά, τον Ράμφο, ο τρόπος σκέψης και ο τρόπος ζωής εισάγεται! Μεγάλες εταιρείες εισαγωγής, ισάξιες των εταιρειών των αυτοκινήτων, έχουν στηθεί και μεταπωλούν πνεύμα! Οι τελευταίοι απροσάρμοστοι, οι οποίοι όμως ετοιμάζουν το μεγάλο χτύπημα, είναι οι Επίσκοποι! Θα εισάγουν πίστη, το πρωτείο του πάπα, il Banco di Santo Spirito. Κορυφαίες ιστορικές στιγμές του Νεοελληνικού κράτους. Κάποτε η Ελλάδα ήταν γεμάτη Φιλοσόφους, Αγίους, Αγαθούς, Μακαρίους, ήρωες, ποιητές! Σήμερα, στη θέση των φιλοσοφικών σχολών και των Εκκλησιών, υπάρχουν μόνο φροντιστήρια ξένων γλωσσών! Μητρική μας γλώσσα η ετερότης! Ξεχωρίζουμε ακόμη και στην υποδούλωσή μας. Είμαστε οι πιο κωμικοί δούλοι του παγκοσμιοποιημένου χωριού! Μπορούμε να επισκεφτούμε αν θέλουμε, ενδεικτικά, μερικά μεγάλα φροντιστήρια ξένων γλωσσών για να γνωρίσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά της ταυτότητός μας!
Στη Θεσσαλονίκη λειτουργεί από χρόνια η σχολή βιβλικών σπουδών του κ. Αγουρίδη. Εκπαιδεύει μεγάλα στελέχη, επισκόπους, καθηγητές των θεολογικών σχολών, Managers ας πούμε! Στο τελευταίο μεγάλο βιβλίο του Ράμφου, όπου αμφισβητείται η θεότης του Κυρίου, ολόκληρος ο εκδοτικός οίκος αυτής της μεγάλης σχολής εισαγωγών ιστορικού υλικού, χρησιμοποιείται σαν όργανο αποδείξεων. Όποιος επιθυμεί να αμφισβητήσει την θεότητα του Κυρίου, ας γραφτεί γρήγορα στο φροντιστήριο του κυρίου αυτού. Καθώς βεβαιώνει και ο κ. Ράμφος, είναι το πιο γρήγορο και το πιο αποτελεσματικό.
Στην Αθήνα λειτουργεί από χρόνια η προσωπική σχολή του κ. Γιανναρά. Διδάσκει θεολογικό στυλ, Γαλλικές σχέσεις! Έχει ξεσηκώσει με μεγάλη επιτυχία το στυλ του Βολταίρου, όταν με πάθος ξεσήκωνε τις καρδιές και τις ελπίδες των κυριών επί των τιμών, αναγγέλλοντας το νέο διαφωτιστικό φως. Χωρίς αυτό, είναι αδύνατες οι προσωπικές σχέσεις. Ο άνθρωπος χάνεται στις ορμέμφυτες σχέσεις!
Στο Βατικανό, στη Σκωτία και παντού στην Ελλάδα λειτουργεί η σχολή της “κοινωνίας” του Ζηζιούλα. Μεγάλο υποκατάστημα λειτουργεί τελευταίως και στον Βόλο. Δεν είναι σχολή κοινωνιολογίας. Δεν πρέπει να παρασυρόμεθα από το όνομα! Τα στελέχη της σχολής αυτής μαζί με τον υπεύθυνο της, παίρνουν το πρόγευμα τους καθημερινώς με την Αγία Τριάδα. Από τον ίδιο τον Πατέρα μαθαίνουν το μυστικό της κοινωνίας και των σχέσεων, καθότι ο ίδιος ο Πατήρ είναι η Αρχή των προσωπικών σχέσεων. Κατόπιν, με ταπεινότητα και ευγένεια διδάσκουν ό,τι έμαθαν από τον Πατέρα στις σχολές. Μιμηταί μου γίγνεσθε καθώς καγώ Πατρός! Δόξα τώ Θεώ, Μεγάλη του Γένους Σχολή η οποία εκπαιδεύει και ξένα στελέχη, για την επικείμενη παγκοσμιοποίηση! Ένα τέτοιο εκπαιδευτήριο ετερότητος, λειτουργεί ήδη στο Κέιμπριτζ. Κάτω από τη δυναμική παρουσία του εκλεκτού Κάλλιστου Γουέαρ. Σε αυτή τη σχολή ενώνονται τα δύο μεγάλα ρεύματα! Το ρεύμα της κοινωνίας του Ζηζιούλα, το οποίο κατάγεται από τον ίδιο τον Πατέρα της Αγίας Τριάδος, και το ρεύμα της Αιωνίου θρησκείας, της μιας παραδόσεως, που δίδαξε ο Φιλίπ Σεράρντ και το οποίο κατάγεται από τα χαμηλά υψίπεδα του Θιβέτ, με μεγάλους εκπροσώπους τον Κουμαρασβάμυ και τον Σουόν, μαθητές των οποίων υπήρξαν ο γοητευτικός Φιλίπ Σεράρντ και ο Έλληνας Ζήσιμος Λορεντζάτος. Κατηχητική σχολή αυτής της σχολής λειτουργεί ήδη στην Ελλάδα.
Μοναδική σχολή, πνευματική, λειτουργεί στην Πεντέλη από τον κ. Ράμφο. Εισάγει ένα περίεργο και εκρηκτικό μείγμα Γερμανικού Ιδεαλισμού και Ρομαντισμού. Μια Σύνθεση Kant και Hamann! Άξιζαν μιας τέτοιας συνθέσεως και μπράβο στον κ. Ράμφο που τα κατάφερε! Μη σας φοβίζει με την δύστροπη νεοπατερική του γλώσσα. Ενσαρκώνει τη μεγάλη έμπνευση του Hamann. Εάν ο πονηρός (ο λύκος), σκέφτηκε, ντύνεται ένδυμα προβάτου, εμείς τα αληθινά πρόβατα θα ντυθούμε ένδυμα λύκου για να τον αντιμετωπίσουμε.
Τέλος, μεγάλες σχολές Ρωμαϊκών οργίων λειτουργούσαν και λειτουργούν σε πολλές Μητροπόλεις, Επισκοπές και Αρχιεπισκοπές. Σχολές Βυζαντινής ίντριγκας λειτουργούν ακόμη στα Πατριαρχεία!
Για να μην σκάσουμε όμως από χαρά θα σταματήσουμε εδώ, αφήνοντας για μιαν άλλη ευκαιρία το Άγιον Όρος. Τη μοναδική Ελληνική Μονάδα παραγωγής, η οποία κινδυνεύει όχι λόγω καταρρεύσεως, αλλά λόγω αναστηλώσεως! Λόγω Λίφτινγκ! Θα το αφήσουμε γιατί είναι η μόνη μας ελπίδα και γιατί άρχισε να δέχεται ήδη ισχυρές επιθέσεις και αμφισβητήσεις από γιανναρικά και ραμφικά συμφέροντα. Πρέπει να δούμε τις εξελίξεις πριν απ’ όλα!
13. Περί του Αββά Παμβώ
Πριν φτάσουμε και πριν τελειώσουμε λοιπόν με την πνευματική δραστηριότητα αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι καταστρέφουν την παράδοση μας συστηματικά, ας διαβάσουμε ένα απλό και αποκαλυπτικό κείμενο του αββά Παμβώ.
Περί του Αββά Παμβώ
Ο
Αββάς Παμβώ απέστειλε τον μαθητή του να πουλήσει το εργόχειρό του.
Απουσίασε δεκαέξη ημέρες, όπως μας έλεγε. Κατά τας νύχτας εκοιμάτο εις
τον νάρθηκα του ναού του αγίου αποστόλου Παύλου και αφού είδε πώς
γίνεται η ακολουθία εις τας εκκλησίας των πόλεων, έμαθε δε και μερικά
τροπάρια, επέστρεψε εις τον γέροντά του. Τέκνον μου, του λέει ο γέρων,
σε βλέπω ταραγμένο, μήπως σου συνέβη κανένας πειρασμός στην πόλη;
Πραγματικώς, Αββά, απήντησε ο αδελφός, εξοδεύομεν ανωφελώς τας ημέρας
μας εις αυτήν την έρημον και δεν ψάλλομεν ούτε κανόνας ούτε τροπάρια.
Τώρα δηλαδή που επήγα εις την Αλεξάνδρεια, είδα πώς ψάλλουν οι ψάλτες
εις την εκκλησία και λυπήθηκα πολύ διότι δεν ψάλλομεν και εμείς κανόνες
και τροπάρια. Ο γέρων τότε του απαντά: Αλλοίμονον, τέκνον μου, διότι
έφτασαν αι ημέραι κατά τας οποίας θα εγκαταλείψουν οι μοναχοί την
στερεάν τροφήν, η οποία παρεδόθη εις αυτούς διά του Αγίου Πνεύματος, και
θα ακολουθήσουν άσματα και ήχους. Διότι ποία δάκρυα κενούνται από τα
τροπάρια, όταν στέκει κανείς εις τας εκκλησίας ή εις το κελί του και
υψώνει τη φωνή του όπως τα βόδια; Διότι εφόσον στεκόμεθα εμπρός εις τον
Θεόν, πρέπει να στέκωμεν με πολλήν κατάνυξιν και να μην περιπλανάται
άσκοπα εδώ κι εκεί ο νούς μας.
Βεβαίως οι μοναχοί δεν εβγήκανε σ’ αυτήν την έρημον, ίνα όταν παρίστανται ενώπιον του Θεού να φουσκώνουν την διάνοιάν των με το να ψάλλουν άσματα και να αριθμούν ήχους και να κινούν τας χείρας και να μετακινούν τους πόδας. Απεναντίας οφείλομεν με φόβον Θεού και με τρόμον, με δάκρυα και στεναγμούς να προσφέρωμεν τας προσευχάς μας εις τον Θεόν και η φωνή μας να είναι σοβαρά, κατανυκτική, μετρία και ταπεινή. Διότι σε διαβεβαιώ, τέκνον μου, συνέχισε ο Αββάς Παμβώ, ότι θα έλθουν ημέραι κατά τας οποίας οι Χριστιανοί θα προσθέτουν και θα αφαιρούν και θα μεταβάλουν τας βίβλους των Αγίων Ευαγγελίων και των Αγίων Αποστόλων και των Θεσπεσίων Προφητών και των Ιερών Πατέρων, και θα μαλακώνουν τας Αγίας Γραφάς και θα γράφουν τροπάρια και άσματα και λόγους τεχνολογικούς. Kαι ο νούς των τότε θα αφοσιωθεί εις αυτά και θα απομακρυνθεί από τας Αγίας Γραφάς. Και δια τούτον τον λόγον οι Άγιοι Πατέρες έδωκαν εντολή να μην γράφουν αυτοί που ασκητεύουν εις την έρημον τους βίους και τους λόγους των Πατέρων εις μεμβράνας, αλλά επάνω εις χαρτίνους διφθέρας. Διότι πρόκειται η ερχομένη γενεά να αποξέει από τας μεμβράνας τους λόγους των Πατέρων και να αναγράφει αυτά που θα θέλει. Όθεν και το κακό που μέλλει να προέλθει θα είναι φρικτόν.
Ηρώτησε πάλι ο αδελφός τον Αββά Παμβώ: Τί
λοιπόν, θα αλλάξουν τα έθιμα και αι παραδόσεις των Χριστιανών και δεν
θα υπάρχουν ιερείς εις την Εκκλησίαν για να συμβούν αυτά; Και ο γέρων απήντησεν: Εις
τους καιρούς αυτούς θα ψυχρανθεί η αγάπη των πολλών και θα υπάρξει
θλίψις, οδύνη, επιθέσεις εθνών και μεταναστεύσεις λαών, ακαταστασία
βασιλέων, σπατάλη ιερέων, αμέλεια μοναζόντων. Οι ηγούμενοι θα αδιαφορούν
διά την σωτηρίαν των και το ποίμνιόν των, όλοι θα είναι πρόθυμοι να
τρέχουν εις τα τραπέζια, θα είναι φιλόνικοι, οκνηροί εις την προσευχήν
και πρόθυμοι εις την καταλαλιάν, έτοιμοι να κατακρίνουν τους βίους των
γερόντων και τα λόγια των, χωρίς να τους προσέχουν ή να τους μιμούνται,
αλλά μάλλον να τους κατηγορούν και να λένε ότι αν είμεθα και ημείς εις
την εποχήν των και ημείς θα αγωνιζόμεθα. Οι επίσκοποι, συνέχισε ο Αββάς
Παμβώ, θα φοβούνται κατ’ εκείνας τας ημέρας τους ισχυρούς της γης και θα
κρίνουν μάλλον με τα δώρα που θα λαμβάνουν απ’ αυτούς. Δεν θα
υπερασπίζονται τους φτωχούς όταν ζητούν το δίκαιόν των, θα στενοχωρούν
τας χήρας και θα καταπιέζουν τα ορφανά. Αλλά και εις τον λαόν θα έλθει
απιστία, μίσος, έχθρα, φθόνος, φιλονικία. Θα συνηθίσουν οι άνθρωποι εις
τας πληγάς και την λέπραν. Και ο αδελφός ηρώτησεν εκ νέου: Και τί θα
πρέπει να κάνει κανείς εις εκείνους τους χρόνους και εις τους καιρούς;
Και εις αυτό απήντησεν ο γέρων: Τέκνον μου, εις τας τοιαύτας ημέρας,
όποιος αν ημπορέσει να σώσει την ψυχή του και να παρακινά και τους
άλλους δια να σωθούν, αυτός θα ονομασθεί μέγας εις την βασιλείαν των Ουρανών.
Επομένως, τα ίδια προβλήματα περίπου αντιμετώπιζε η Εκκλησία από πάντοτε. Και λύνοντας αυτά τα προβλήματα κατόρθωνε η Εκκλησία να είναι Εκκλησία από πάντοτε.
Γιατί όπως βλέπουμε από την παραπάνω ιστορία, δεν άφησε ποτέ η χριστιανική ζωή τη Θεία Ευχαριστία να αυτονομηθεί και να ταυτιστεί με την Εκκλησία, όπως έγινε στην εποχή μας. Γιατί η Θεία Ευχαριστία ή τελείται στους πρόποδες του Θαβώρ ή δεν ανήκει στην Εκκλησία.
Περί του Αββά Παμβώ
Ο
Αββάς Παμβώ απέστειλε τον μαθητή του να πουλήσει το εργόχειρό του.
Απουσίασε δεκαέξη ημέρες, όπως μας έλεγε. Κατά τας νύχτας εκοιμάτο εις
τον νάρθηκα του ναού του αγίου αποστόλου Παύλου και αφού είδε πώς
γίνεται η ακολουθία εις τας εκκλησίας των πόλεων, έμαθε δε και μερικά
τροπάρια, επέστρεψε εις τον γέροντά του. Τέκνον μου, του λέει ο γέρων,
σε βλέπω ταραγμένο, μήπως σου συνέβη κανένας πειρασμός στην πόλη;
Πραγματικώς, Αββά, απήντησε ο αδελφός, εξοδεύομεν ανωφελώς τας ημέρας
μας εις αυτήν την έρημον και δεν ψάλλομεν ούτε κανόνας ούτε τροπάρια.
Τώρα δηλαδή που επήγα εις την Αλεξάνδρεια, είδα πώς ψάλλουν οι ψάλτες
εις την εκκλησία και λυπήθηκα πολύ διότι δεν ψάλλομεν και εμείς κανόνες
και τροπάρια. Ο γέρων τότε του απαντά: Αλλοίμονον, τέκνον μου, διότι
έφτασαν αι ημέραι κατά τας οποίας θα εγκαταλείψουν οι μοναχοί την
στερεάν τροφήν, η οποία παρεδόθη εις αυτούς διά του Αγίου Πνεύματος, και
θα ακολουθήσουν άσματα και ήχους. Διότι ποία δάκρυα κενούνται από τα
τροπάρια, όταν στέκει κανείς εις τας εκκλησίας ή εις το κελί του και
υψώνει τη φωνή του όπως τα βόδια; Διότι εφόσον στεκόμεθα εμπρός εις τον
Θεόν, πρέπει να στέκωμεν με πολλήν κατάνυξιν και να μην περιπλανάται
άσκοπα εδώ κι εκεί ο νούς μας. Βεβαίως οι μοναχοί δεν εβγήκανε σ’ αυτήν την έρημον, ίνα όταν παρίστανται ενώπιον του Θεού να φουσκώνουν την διάνοιάν των με το να ψάλλουν άσματα και να αριθμούν ήχους και να κινούν τας χείρας και να μετακινούν τους πόδας. Απεναντίας οφείλομεν με φόβον Θεού και με τρόμον, με δάκρυα και στεναγμούς να προσφέρωμεν τας προσευχάς μας εις τον Θεόν και η φωνή μας να είναι σοβαρά, κατανυκτική, μετρία και ταπεινή. Διότι σε διαβεβαιώ, τέκνον μου, συνέχισε ο Αββάς Παμβώ, ότι θα έλθουν ημέραι κατά τας οποίας οι Χριστιανοί θα προσθέτουν και θα αφαιρούν και θα μεταβάλουν τας βίβλους των Αγίων Ευαγγελίων και των Αγίων Αποστόλων και των Θεσπεσίων Προφητών και των Ιερών Πατέρων, και θα μαλακώνουν τας Αγίας Γραφάς και θα γράφουν τροπάρια και άσματα και λόγους τεχνολογικούς. Kαι ο νούς των τότε θα αφοσιωθεί εις αυτά και θα απομακρυνθεί από τας Αγίας Γραφάς. Και δια τούτον τον λόγον οι Άγιοι Πατέρες έδωκαν εντολή να μην γράφουν αυτοί που ασκητεύουν εις την έρημον τους βίους και τους λόγους των Πατέρων εις μεμβράνας, αλλά επάνω εις χαρτίνους διφθέρας. Διότι πρόκειται η ερχομένη γενεά να αποξέει από τας μεμβράνας τους λόγους των Πατέρων και να αναγράφει αυτά που θα θέλει. Όθεν και το κακό που μέλλει να προέλθει θα είναι φρικτόν.
Ηρώτησε πάλι ο αδελφός τον Αββά Παμβώ: Τί
λοιπόν, θα αλλάξουν τα έθιμα και αι παραδόσεις των Χριστιανών και δεν
θα υπάρχουν ιερείς εις την Εκκλησίαν για να συμβούν αυτά; Και ο γέρων απήντησεν: Εις
τους καιρούς αυτούς θα ψυχρανθεί η αγάπη των πολλών και θα υπάρξει
θλίψις, οδύνη, επιθέσεις εθνών και μεταναστεύσεις λαών, ακαταστασία
βασιλέων, σπατάλη ιερέων, αμέλεια μοναζόντων. Οι ηγούμενοι θα αδιαφορούν
διά την σωτηρίαν των και το ποίμνιόν των, όλοι θα είναι πρόθυμοι να
τρέχουν εις τα τραπέζια, θα είναι φιλόνικοι, οκνηροί εις την προσευχήν
και πρόθυμοι εις την καταλαλιάν, έτοιμοι να κατακρίνουν τους βίους των
γερόντων και τα λόγια των, χωρίς να τους προσέχουν ή να τους μιμούνται,
αλλά μάλλον να τους κατηγορούν και να λένε ότι αν είμεθα και ημείς εις
την εποχήν των και ημείς θα αγωνιζόμεθα. Οι επίσκοποι, συνέχισε ο Αββάς
Παμβώ, θα φοβούνται κατ’ εκείνας τας ημέρας τους ισχυρούς της γης και θα
κρίνουν μάλλον με τα δώρα που θα λαμβάνουν απ’ αυτούς. Δεν θα
υπερασπίζονται τους φτωχούς όταν ζητούν το δίκαιόν των, θα στενοχωρούν
τας χήρας και θα καταπιέζουν τα ορφανά. Αλλά και εις τον λαόν θα έλθει
απιστία, μίσος, έχθρα, φθόνος, φιλονικία. Θα συνηθίσουν οι άνθρωποι εις
τας πληγάς και την λέπραν. Και ο αδελφός ηρώτησεν εκ νέου: Και τί θα
πρέπει να κάνει κανείς εις εκείνους τους χρόνους και εις τους καιρούς;
Και εις αυτό απήντησεν ο γέρων: Τέκνον μου, εις τας τοιαύτας ημέρας,
όποιος αν ημπορέσει να σώσει την ψυχή του και να παρακινά και τους
άλλους δια να σωθούν, αυτός θα ονομασθεί μέγας εις την βασιλείαν των Ουρανών.Επομένως, τα ίδια προβλήματα περίπου αντιμετώπιζε η Εκκλησία από πάντοτε. Και λύνοντας αυτά τα προβλήματα κατόρθωνε η Εκκλησία να είναι Εκκλησία από πάντοτε.
Γιατί όπως βλέπουμε από την παραπάνω ιστορία, δεν άφησε ποτέ η χριστιανική ζωή τη Θεία Ευχαριστία να αυτονομηθεί και να ταυτιστεί με την Εκκλησία, όπως έγινε στην εποχή μας. Γιατί η Θεία Ευχαριστία ή τελείται στους πρόποδες του Θαβώρ ή δεν ανήκει στην Εκκλησία.
14. Κατά Γιανναρά
Συνεχίζοντας λοιπόν την ευθύνη που αναλάβαμε, προχωρoύμε στην
παρουσίαση τριών βιβλίων και τριών συγγραφέων, που σε άλλες ίσως εποχές ο
… πιστός, τουλάχιστον, λαός, δεν θα τους υποδεχόταν με τέτοια μεγάλη
“ανεκτικότητα”, μέχρι και δουλοπρέπεια. Γιατί οι συγγραφείς αυτοί
ξεπέρασαν, με τα βιβλία τους αυτά, πολλά “εσκαμμένα” ως προς την
αλήθεια, που χρέος όλων μας όμως είναι, εφ’ όσον μας αποκαλύφθηκε και
μας δωρήθηκε, να την περιφρουρούμε από “άρπαγες και ληστές”. Εκτός αν
δεν μας ενδιαφέρει πια η αλήθεια στον σύγχρονο κόσμο του υποκειμένου και
του υποκειμενισμού.
Κατά πρώτον θα ασχοληθούμε με το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά “Ενάντια στη θρησκεία”. “Εξαιρετικό βιβλίο”, αν πιστέψουμε στις κριτικές που δημοσιεύτηκαν ακόμα και σε “ορθόδοξα” περιοδικά (βλ. “Σύναξη” και παρουσίαση του βιβλίου αυτού από τον Β.Ξ.). Αλλά ας δούμε πιο ψύχραιμα περί τίνος ακριβώς πρόκειται.
Οι νέοι θεοί έρχονται,
Κατά πρώτον θα ασχοληθούμε με το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά “Ενάντια στη θρησκεία”. “Εξαιρετικό βιβλίο”, αν πιστέψουμε στις κριτικές που δημοσιεύτηκαν ακόμα και σε “ορθόδοξα” περιοδικά (βλ. “Σύναξη” και παρουσίαση του βιβλίου αυτού από τον Β.Ξ.). Αλλά ας δούμε πιο ψύχραιμα περί τίνος ακριβώς πρόκειται.
Θα προσπαθήσουμε να θίξουμε, να ρίξουμε μια σύντομη ματιά, στο
γιγαντιαίο φαινόμενο “Γιανναράς”, στον πολύ γνωστό μας συγγραφέα –
προφήτη, καθώς με το τελευταίο του βιβλίο, “Ενάντια στη θρησκεία”,
αισθάνεται πια σαν τον Μωϋσή, ο οποίος με τον γραπτό νόμο στην αγκαλιά,
βγαίνοντας από τον Γνόφο Αγνωσίας, αντίκρισε τον Χρυσό Μόσχο των
συμπατριωτών του, και τάσπασε όλα θυμωμένος, σαν τους Νεοέλληνες που τα
σπάνε στα μπουζούκια! Το φαινόμενο “Γιανναράς” λοιπόν, ολοκληρώνεται
σιγά – σιγά. Με τη “Στροφή” που ανακοινώνει το τελευταίο αυτό βιβλίο,
εγγράφεται στη χορεία των δασκάλων του, Χάιντεγκερ και Βιτγκενστάιν.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός πως αυτοπροσδιορίζεται σαν
Ορθόδοξος θεολόγος. Μετά τη φυλάκιση της Εκκλησίας πίσω από τα ράσα του
κληρικαλισμού, τον ρόλο των προφητών ανέλαβαν αυτοί οι παλιοί
διαφωτιστές, που εκθρόνισαν ακριβώς τον κλήρο από τον φανταστικό του
θρόνο και ξαναφυλάκισαν την Εκκλησία πίσω από τη φαντασμαγορία των
λέξεων, προσπαθώντας να επινοήσουν έναν καινούργιο Λόγο, ο οποίος θα
βρίσκεται πλέον κάτω από την εξουσία τους. Η Βαβέλ βρίσκεται ακόμη
μακρυά, γιατί, μυστηριωδώς, παρότι επιδιώκουν όλοι τους την πρωτοτυπία,
λένε όλοι τους το ίδιο πράγμα, μέχρι ιλίγγου! Οι επαναλήψεις και η
πλήξη που προκαλούν έχει καταντήσει υπαρξιακό μας φαινόμενο! Φυσικό
φαίνεται! Όλοι οι φυλακισμένοι φωνάζουν για ελευθερία, όπως όλοι οι
πεινασμένοι για ψωμί! Δεν αντικαθίσταται όμως ο Λόγος από τις λέξεις,
ούτε οι Ιδέες από τις έννοιες, ούτε οι Απόστολοι από τους παπάδες.
Μάταιες και φαιδρές προσπάθειες των ανθρώπων να μιμηθούν τον Κύριο με
τις δικές τους δυνάμεις, χωρίς να ’χουν κατανοήσει ακόμη την άκρα
ταπείνωση! Φουσκωμένοι βάτραχοι κράζουν απελπισμένα ζητώντας την
προσοχή μας καθώς στο πανηγύρι της ζωής, μας απειλούν με το τέλος!
Ανακοινώνουν το Μηδέν, από το οποίο προέρχονται, και στο οποίο σιγά –
σιγά όλοι τους επιστρέφουν, καθώς ο Κύριος έναν λόγο διαθέτει γι’
αυτούς τους πλάνητες: Ούκ οίδα υμάς!
Γιατί θα ασχοληθούμε, κατά πρώτον, με το βιβλίο του ψευδοπροφήτου
κ. Γιανναρά; Επειδή κρυφά, μέσα σε μία μόνη σελίδα, με απίστευτο θράσος,
θίγει την Θεοτόκο και την πατερική μας παράδοση. Όπως και οι υπόλοιποι
δύο της ομάδος, με τους οποίους θα ασχοληθούμε στο μέλλον: Τον κ.
Ζηζιούλα που κακοποιεί βάναυσα την Αγία Τριάδα στο τελευταίο του βιβλίο
– σταθμό “Communion and Otherness”, και τον κ. Ράμφο που με το
“Μυστικό του Ιησού” αμφισβητεί την θεότητα του Κυρίου, παρότι τόσους
αιώνες πριν τον είχε προειδοποιήσει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος:
“Αμφισβητείς την Θεότητα του Κυρίου; Ούτε οι Δαίμονες δεν το κάνουν,
δεν το τολμούν! Είσαι χειρότερος και από αυτούς”. Και τα τρία βιβλία
εκδόθηκαν ταυτόχρονα, ίσως για να ξυπνήσουμε επιτέλους, ίσως για να
καταλάβουμε, έστω την τελευταία στιγμή, τί φίδια κρατάμε στον κόρφο
μας!
Η θεολογία του βιβλίου του κ. Γιανναρά, παρόλο τον όγκο του, είναι
πενιχρότατη! Ευτυχώς για μας. Η εκκλησιολογία του προσφέρεται κατ’
αρχάς στη σελ. 311! “Το εκκλησιαστικό γεγονός συνεχίζει τον τρόπο της
ενανθρώπισης του Θεού (ο τόπος αποφεύγεται, επειδή στην Θεοτόκο είναι
αφιερωμένη η σελ. 200 και επειδή συνορεύει με την θρησκεία, από την
οποία επιθυμεί ο συγγραφέας να μας απελευθερώσει). Η Εκκλησία λοιπόν
προσλαμβάνει τη σάρκα του κόσμου, τον πολιτισμό!, την προσλαμβάνει και
την μεταποιεί σε αγαπητική – ευχαριστιακή σχέση”. Αυτό είναι: Δυστυχώς
αυτός ο νέος μικρός Χριστός μεταποιεί! Όπως η βιομηχανική επανάσταση
προσλαμβάνει τις πρώτες ύλες του κόσμου και τις μεταποιεί σε τρόπο
ζωής!
Στην σελ. 11 μαθαίνουμε νωρίς – νωρίς την ανθρωπολογία μας! “Η
θρησκευτικότητα είναι μία φυσική ανάγκη του ανθρώπου, ορμέμφυτη,
ενστικτώδης και εξ’ ορισμού ατομοκεντρική. Ανάλογη με την πείνα, τη
δίψα, τον φόβο για την αρρώστια και την οδύνη, τον τρόμο μπροστά στον
θάνατο. Ανάγκη που εμπεριέχεται νομοτελειακά στις λειτουργίες της
βιολογικής υπόστασης! Ανάγκες που ανήκουν στην ζωώδη πλευρά του
ανθρώπου!” Αυτά! Ο αγαπητός μας διδάσκαλος πιστεύει ότι είμαστε
θρησκευτικά ζώα! Θα θέλαμε μόνο να του υπενθυμίσουμε πως ο Κύριος,
ενσαρκωθείς, πήρε την ανθρώπινη Φύση, δηλ. τα αδιάβλητα ακριβώς πάθη, τα
οποία αποτελούν την ζωώδη μας φύση κατά τον εκλεκτό συγγραφέα, και δεν
πήρε την αμαρτία, δηλ. τα διαβλητά πάθη, τα πάθη της υπερηφανείας, τα
οποία δημιουργούν, κάθε φορά και κάθε ιστορική εποχή, τον πολιτισμό, τον
οποίον στη φαντασίωση του νέου – προφήτη οφείλει να προσλάβει και να
μεταποιήσει η Εκκλησία, αναλόγως του τρόπου της ενσαρκώσεως!
Αναλογιζόμενος δηλ. την ενσάρκωση, φτιάχνει Εκκλησία! Ο δύσμοιρος.
Μόνον ο δαίμων θέλει να σωθεί με την υπερηφάνεια του! Μόνον! Ποτέ ξανά,
τόσο απροκάλυπτα, άνθρωπος χριστιανός υποτίθεται, δεν τόλμησε να διδάξει
δια της υπερηφανείας του, και μάλιστα πως αυτή είναι η αλήθεια της
Εκκλησίας.
Φτάνουμε λοιπόν εμβρόντητοι στη σελ. 200! Σαν ψυχολογικά υγιής
χριστιανός, ο νέος – προφήτης καταλαβαίνει πως το αειπάρθενο της
Θεοτόκου κρύβει σοβαρά προβλήματα! Χρήζει ψυχαναλύσεως! Από κάτω
υπάρχει σεξουαλική στέρηση! Πάμε για αυθυπέρβαση λοιπόν! Πώς; Εάν, “σαν
ψυχολογικά υγιής ο χριστιανός κατανοήσει την πρόσληψη της ανθρώπινης
φύσεως από τον Υιό ως γεγονός απόλυτης ελευθερίας από τις αναγκαιότητες –
προδιαγραφές της κτιστότητας!” Νά η νέα θεότης! Η απόλυτη ελευθερία!
Γεννήθηκε στα μουσικά παλάτια του Ρήνου και σιγοτραγουδώντας Βάγκνερ
χειραφετήθηκε με τον Χίτλερ, εξολοθρεύοντας όλους τους εχθρούς της
απόλυτης ελευθερίας, τους Εβραίους, τα αρχέτυπα του θρησκειοποιημένου
ανθρώπου! Από ολοκληρωτισμό σε ολοκληρωτισμό, από την Γερμανία, διαμέσου
της Ρωσίας, της Ελλάδος του εμφυλίου, ρυθμίζει τις μοίρες της
ανθρωπότητας σήμερα στους πάλλευκους οίκους ναούς των Η.Π.Α. Αυτή είναι η
νέα θεότης! Προσκυνήστε την! Πριν να είναι αργά! Η δόξα και το χρήμα
είναι εξασφαλισμένα!
Δυστυχώς για τον λάτρη του αίματος, η Εκκλησία ύμνησε την Γυναίκα
που παραστάθηκε στην Σταύρωση του Κυρίου, ακριβώς όπως την όρισε ο
Κύριος. Γύναι ιδού ο Υιός σου! Γιατί αδέλφια του Κυρίου είναι μόνον
αυτοί που τηρούν τις εντολές Του! Και μόνον αυτοί!
Τελειώνοντας την εναντίωσή του στη θρησκεία ο κ. Γιανναράς,
εναντιώνεται και στο Άγιον Όρος. Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στους
κεραυνούς που εξαπέλυσε ο νέος Δίας της δικαιοσύνης στο Άγιον Όρος και
στην μεγάλη του αγάπη, τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη (και εδώ όμως
χωρά μια εύλογη απορία: Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος, ο οποίος ομολογεί
με ειλικρίνεια ότι τα δύο πιο σημαντικά του βιβλία είναι επηρεασμένα από
τον Χάιντεγκερ και τον Βιτγκενστάιν αντίστοιχα, να κατηγορεί με μένος
τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη ότι πρόδωσε την Ορθοδοξία παραφράζοντας
βιβλία Δυτικών συγγραφέων!). Παρότι δεν ανήκει στα θεολογικά του όπλα,
το Άγιον Όρος είναι το αγαπημένο του πεδίο βολής, όπου δοκιμάζει τις
δυνάμεις του αυτός ο νέος αμνός του Θεού, το Puer aeternus! Και γιατί
στον σκοτεινό λαβύρινθο του μυαλού του κ. Γιανναρά, ίσως κρύβεται ήδη,
περιμένοντας την ευκαιρία του, ο συνομήλικος του Αγ. Νικοδήμου και
δηλωμένος εχθρός του, ο Κοραής! Ο μεγάλος ευεργέτης του Έθνους, μεγάλος
κι’ αυτός Γενάρχης πεπρωμένων.
Το Άγιον Όρος, πηγή χαράς ανέλπιστης, για τον συγγραφέα μας
απελευθερώθη από τους αγραμμάτους καλόγερους που το είχαν υποδουλώσει
προ αμνημονεύτων χρόνων, τους λεγόμενους και “Αγρότες”, και κατοικείται
πλέον αποκλειστικά από μορφωμένους, τη μεγάλη μας ελπίδα! Η πρώτη
νικηφόρα μάχη, που προανήγγειλε την μεγάλη νίκη, κερδήθηκε από τον
μεγάλο, πολυμορφωμένο, Αρχετυπικό Ηγούμενο κ. Γοντικάκη εις βάρος του
Αγρότη πατρός Παϊσίου.
Έκτοτε όλα τα οχυρά μοναστήρια κατέρρευσαν ένα – ένα και σήμερα
λιγοστοί “Αγρότες” ζουν και κρύβονται στις σπηλιές και στις ερήμους του
Αγίου Όρους σαν ζώα θεοφοβούμενα, όπως τους αξίζει!
Ο κύριος Γιανναράς συμβάλλει τώρα πλέον αποφασιστικά στην
διατήρηση αυτής της ανέλπιστης νίκης, αποδομώντας το Αλφαβητάριο των
Αγροτών Μοναχών, την Φιλοκαλία! Βρίσκει λοιπόν, μετά από
εμπεριστατωμένες μελέτες αυτούς τους Αγρότες ατομικιστές, αφιερωμένους
σε Ατομικές Ασκήσεις, από τις οποίες και μόνον πιστεύουν πως θα
κερδίσουν την Σωτηρία, χωρίς κανένα διδακτορικό! Ανακαλύπτει πως
κηρύττουν ακόμη και την αγάπη σαν ατομική αρετή, σαν εγωτική
“εσωτερικότητα”, οι βάρβαροι! Διδάσκουν ακόμη, οι μισάνθρωποι, να
εκβάλουμε ταχέως εκ της καρδίας μνήμην μητρός, γυναικός και άλλων
γυναικών πολλών… άκουσον, άκουσον, το άλας της ζωής! Κι’ έπειτα; Τί ζωή
θα γευθούμε εμείς οι μορφωμένοι; Τί κόκκαλο θα γλύψουμε;
Στην θέση του Αγίου Όρους (που “τυχαίως” είναι και το περιβόλι της
Παναγίας, τόπος ενανθρωπήσεως του Κυρίου κι αυτός, επικίνδυνος για τον
προφήτη του τρόπου) δεν μας μένει, αν θέλουμε να είμαστε ψυχολογικά
υγιείς Χριστιανοί, παρά η Ευχαριστιακή κοινωνία, αυτή η Εσχατολογική
πανδαισία αγάπης, στο κέντρο της οποίας προΐσταται ο τύπος και ο τόπος
Χριστού, κ. Ζηζιούλας, από τους πλέον μορφωμένους και σεβαστούς
Ευρωπαίους της εποχής μας.
Εδώ μόνο θα τολμήσουμε ταπεινώς να προτείνουμε κάτι στον κ. Γιανναρά, για να μην έχει κενά η Εκκλησιολογία μας!
Μήπως ενδείκνυται να αποδώσουμε στον κ. Ζηζιούλα και το αειπάρθενο, για να μην κυκλοφορεί αδέσποτο;
Οι νέοι θεοί έρχονται,
μην απελπίζεστε!
Η Παναγία του Ραφαήλ για ψυχολογικά υγιείς χριστιανούς χωρίς το αειπάρθενο.
Νομίζουμε πως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Εξάλλου ο
κ. Γιανναράς επιτίθεται σ’ αυτό το βιβλίο και προσπαθεί να αναιρέσει
κάτι, για το οποίο είναι όμως αποκαλυπτικός ο λόγος του αγίου Σεραφείμ
του Σάρωφ, που τον εκφέρει (τον λόγον αυτό) σ’ έναν επισκέπτη του στο
δάσος όπου εμόναζε, και που αναφέρεται ακριβώς σ’ αυτήν τη σύγχρονή του
(ούτε αυτό όμως κάν πιά δεν ισχύει, δυστυχώς, στις μέρες μας) “κοσμική
πνευματικότητα”.
«Μόλις είχε περάσει την ηλικία των είκοσι ετών ο
Μοτοβίλωφ (αγαπημένος μαθητής του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ) καθηλώθηκε
στο κρεβάτι από ρευματισμούς. Αφού συμβουλεύτηκε μάταια πολλούς γιατρούς
κατέφυγε στον Όσιο, ο οποίος, αφού έμαθε την αιτία της επίσκεψης του,
τον ρώτησε:
– Πιστεύετε ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι
τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και ότι η Παναγία Μητέρα του είναι
αειπάρθενος;
– Πιστεύω, απάντησε ο Μοτοβίλωφ.
– Πιστεύετε ακόμα πως ο Κύριος, που τα χρόνια της επίγειας ζωής Του θεράπευε αμέσως τις ασθένειες των ανθρώπων, μπορεί με την ίδια ευκολία να βοηθήσει αυτούς που τον ικετεύουν, πως η μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι πανίσχυρη και ότι για χάρη της ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μπορεί αμέσως και με μια μόνη λέξη να σας δώσει την υγεία σας;
– Πιστεύω πραγματικά με όλη μου την καρδιά και με όλη μου την ψυχή, αλλιώς δεν θα ερχόμουν.
– Αν πιστεύετε, είπε σαν συμπέρασμα, είστε ήδη θεραπευμένος.
Και στη συνέχεια, παρά τη διστακτικότητα του Μοτοβίλωφ, τον έπιασε από τους ώμους, τον σήκωσε και τον στήριξε. Ο Μοτοβίλωφ αισθάνθηκε γεμάτος από μια καινούργια δύναμη και άρχισε να περπατάει.
Στη συνέχεια ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ του αποκάλυψε τα εξής:
“Ένα πράγμα θα σας πω και αυτό είναι το πιο βασικό: Αν ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία, δεν μου φανέρωναν την ζωή σας, δεν θα πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει μια τέτοια ζωή! Ο Κύριος μού είπε ότι στη ζωή σας τα πνευματικά με τα κοσμικά και τα κοσμικά με τα πνευματικά είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, ώστε είναι αδύνατον να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο, και ότι Αυτός ο ίδιος αποφάσισε να έχετε μια τέτοια ζωή και ότι η ανθρωπότητα στο μέλλον θα ακολουθήσει αυτόν ακριβώς το δρόμο, αν θελήσει να σωθεί, και ότι όλα αυτά είναι σύμφωνα με το θέλημα Του, και ότι μόνο γι’ αυτό το λόγο μου επιτρέπει να σας αποκαλύψω κάτι από τη ζωή σας, για να μην χαθείτε βλέποντας τόσες δυσκολίες στο δρόμο σας.”»
– Πιστεύω, απάντησε ο Μοτοβίλωφ.
– Πιστεύετε ακόμα πως ο Κύριος, που τα χρόνια της επίγειας ζωής Του θεράπευε αμέσως τις ασθένειες των ανθρώπων, μπορεί με την ίδια ευκολία να βοηθήσει αυτούς που τον ικετεύουν, πως η μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι πανίσχυρη και ότι για χάρη της ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μπορεί αμέσως και με μια μόνη λέξη να σας δώσει την υγεία σας;
– Πιστεύω πραγματικά με όλη μου την καρδιά και με όλη μου την ψυχή, αλλιώς δεν θα ερχόμουν.
– Αν πιστεύετε, είπε σαν συμπέρασμα, είστε ήδη θεραπευμένος.
Και στη συνέχεια, παρά τη διστακτικότητα του Μοτοβίλωφ, τον έπιασε από τους ώμους, τον σήκωσε και τον στήριξε. Ο Μοτοβίλωφ αισθάνθηκε γεμάτος από μια καινούργια δύναμη και άρχισε να περπατάει.
Στη συνέχεια ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ του αποκάλυψε τα εξής:
“Ένα πράγμα θα σας πω και αυτό είναι το πιο βασικό: Αν ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία, δεν μου φανέρωναν την ζωή σας, δεν θα πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει μια τέτοια ζωή! Ο Κύριος μού είπε ότι στη ζωή σας τα πνευματικά με τα κοσμικά και τα κοσμικά με τα πνευματικά είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, ώστε είναι αδύνατον να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο, και ότι Αυτός ο ίδιος αποφάσισε να έχετε μια τέτοια ζωή και ότι η ανθρωπότητα στο μέλλον θα ακολουθήσει αυτόν ακριβώς το δρόμο, αν θελήσει να σωθεί, και ότι όλα αυτά είναι σύμφωνα με το θέλημα Του, και ότι μόνο γι’ αυτό το λόγο μου επιτρέπει να σας αποκαλύψω κάτι από τη ζωή σας, για να μην χαθείτε βλέποντας τόσες δυσκολίες στο δρόμο σας.”»
Σε τί μας βοηθά ακριβώς
αυτό το κείμενο; Να διακρίνουμε ότι η θρησκεία των χριστιανών και η
θρησκεία της Εκκλησίας είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Και ενώ το
δεύτερο είναι καταστροφικό, το πρώτο ίσως δεν είναι.
15. Κατά Ράμφου
Όπως αναφέραμε και στα προηγούμενα το δεύτερο βιβλίο που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το βιβλίο του Γιανναρά είναι το βιβλίο του κ. Ράμφου, όπου αμφισβητείται η θεότης του Κυρίου, υπέρ της ιστορικότητος του Ιησού. Ο κ. Ράμφος αυτοπροσδιορίζεται σαν Φιλόσοφος, ιδιαιτέρως δε σαν Μεταμοντέρνος Χριστιανός Φιλόσοφος, καθώς το εν λόγω βιβλίο είναι το πρώτο Μεταπατερικό κείμενο, που και τα μάγια της παραδόσεώς μας λύνει και την ζωοποιεί, την συνεχίζει και την εξελίσσει, καθότι η θεολογική μας παράδοση μαρμαρώθηκε με τη σειρά της, δίπλα στον Μαρμαρωμένο της Βασιλιά. Δεν σήκωσε διαμαρτυρίες επειδή οι ακαδημαϊκοί κύκλοι φοβούνται την φιλοσοφική του κατάρτιση και τη δική τους ανεπάρκεια! Θα φτάσουμε στο βιβλίο που μας ενδιαφέρει, αφού πρώτα ρίξουμε μια ματιά σε αυτή τη φιλοσοφική επάρκεια, η οποία του επέτρεψε να ερμηνεύσει ακόμη και τα Ευαγγέλια!
Η πηγή της αλήθειας του κ. Ράμφου είναι ο Πλωτίνος, ο τελευταίος Έλληνας Φιλόσοφος, ο οποίος “έζησε” τη νίκη του Χριστιανισμού, εξέφρασε την απόρριψή του και ζύγισε, με τα Ελληνικά μέτρα, τον Χριστιανισμό. Το συγκεκριμένο κείμενο του Πλωτίνου, στο οποίο αμφισβητεί τον Χριστιανισμό και πάνω στο οποίο στηρίζεται ο κ. Ράμφος, βρίσκεται στις “Εννεάδες ΙΙΙ 2, 9, 1 – 20”, το οποίο και περιέχει όλη τη δύναμη και την αδυναμία του Ελληνικού πνεύματος. Έχει δε ως εξής: «Η πρόνοια δεν μπορεί να είναι τέτοια ώστε να εκμηδενίζει τη δική μας ευθύνη, γιατί αν τα πάντα ήσαν πρόνοια, ούτε και αυτή η ίδια θα μπορούσε να υπάρξει, γιατί τίνος θα ήταν τότε πρόνοια; Αλλά μόνο το θείο δικαιούται να είναι μόνο, αυτό δε είναι και τώρα! Κινήθηκε δε προς το άλλο, βεβαιότατα χωρίς να έχει σκοπό να το εκμηδενίσει. αλλά κινήθηκε προς τον άνθρωπο για να του εξασφαλίσει μια ζωή σύμφωνα με τον νόμο της πρόνοιας, σύμφωνη δηλαδή με αυτά που ο νόμος της πρόνοιας επιτάσσει! Και ο νόμος της πρόνοιας λέει ότι ακόμη και στην άλλη ζωή, μια αγαθή ζωή περιμένει τους αγαθούς και αντιθέτως μια κακή ζωή περιμένει τους κακούς. Δεν έχει καμμιάν αξία η προσευχή εκείνου ο οποίος ανεύθυνα απαιτεί από άλλους να γίνουν σωτήρες του, ούτε μπορεί να απαιτεί από τους θεούς να κατευθύνουν, να καθοδηγήσουν τα πράγματα της ζωής του εγκαταλείποντας την ζωήν των, αλλά ούτε να απαιτεί πως οι αγαθοί θα γίνουν άρχοντες του βίου του, χωρίς να έχει ενδιαφερθεί ποτέ να υπάρχουν αγαθοί άρχοντες επικεφαλείς των ανθρώπων, διευκολύνοντας το έργο τους όταν τούτο συμβαίνει! Αντιθέτως, φθονούν τους αγαθούς όταν εμφανίζονται, παρότι οι αγαθοί άρχοντες μπορούν να αυξήσουν τον αριθμό των καλών ανθρώπων σε μια κοινωνία!»
Αυτό είναι το κείμενο και ακριβώς με τους ίδιους λόγους ο κ. Ράμφος, μετά τόσους αιώνες, κρίνει και καταδικάζει τους Χριστιανούς. Μοντέρνα πράγματα, ηλικίας 1700 ετών! Δέχεται λοιπόν, και ο ίδιος την πρόνοια αληθινότερη της Εκκλησίας, και για να μας ελευθερώσει στην ατομική συνείδηση, προχωράει στην Ιστορική έρευνα των Ευαγγελίων. Η οποία όμως Ιστορική έρευνα, ω του θαύματος, στηρίζεται ουσιαστικά στα κείμενα του μαθητή του Πλωτίνου, Πορφυρίου και ιδιαιτέρως στο “Κατά των Χριστιανών”! Και γιατί λέμε ουσιαστικά; Επειδή το “Κατά Χριστιανών” διαθέτει μια μέθοδο, η οποία και υιοθετείται εξολοκλήρου από τον κ. Ράμφο: “Αναγνωρίζεται το ηθικό μέγεθος του Ιησού, και κατηγορούνται οι μαθητές του για το γεγονός ότι τον μετέτρεψαν με ψεύδη και Ιστορικές ανακρίβειες σε Θεό!” Νάτη ολόκληρη η Μεταπατερική διαπραγμάτευση των Ευαγγελίων, ηλικίας και αυτή 1500 ετών τουλάχιστον! Μοντέρνα πράγματα, φρέσκα! “Ντύνει” όμως την αντιχριστιανική άγνοια γιατί το κείμενο του Πλωτίνου δείχνει απόλυτη άγνοια του Χριστιανισμού ή εξωτερική και επιφανειακή γνώση, όπως τη διαθέτει και ο συγγραφέας μας! Την ντύνει με Ιστορικές μελέτες του ανεκδιήγητου εκδοτικού οίκου του Αγουρίδη, αγνοώντας τον βασικό νόμο της Ιστορικής έρευνας: Η Ιστορική επιστήμη δεν μπορεί να μελετήσει και να αναλύσει φαινόμενα τα οποία δεν δημιουργήθηκαν από την Ιστορία. Δεν έχουν την αιτία τους στην Ιστορία! Μόνον σε έννοιες έχει πρόσβαση η Ιστορική επιστήμη και στην Ιστορία τους. Γι’ αυτό και επικαλείται το υποκείμενο ο φιλόσοφος μας, για να καλύψει τις παρανομίες. «Βεβαίως εγώ δημιούργησα το αντικείμενο», λέει, βαρύγδουπα στην παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου. Θα δούμε από κοντά και αυτόν του τον λόγο: Θα μας απασχολήσει όμως πριν από αυτό η μέθοδος του Πορφύριου, την οποία χρησιμοποιεί ο Ράμφος, όπως παρουσιάζεται σε μια συνέντευξή του στον “Κόσμο του Επενδυτή”. Λέει: «Η Βασιλεία των ουρανών σημαίνει ότι τελειώνει το κακό στον κόσμο με την αγάπη μέσα μας, αλλάζοντας μέσα μας! Αυτό ενστερνίστηκε το περιβάλλον του Ιησού και οι υπόλοιποι απλοί άνθρωποι. Όμως, αντί να τελειώσει το κακό στον κόσμο, ο Χριστός σταυρώθηκε (συγγνώμη, από εδώ αρχίζει η κωμωδία), πληρώνοντας με τον χειρότερο τρόπο το κήρυγμά του. Ωστόσο, η πίστη και η αγάπη των μαθητών σε αυτό το εκπληκτικό πρόσωπο (πολύ συγκινητικό) δεν μπορούσαν να σβήσουν. Έπρεπε λοιπόν, παρά τις δραματικές αυτές εξελίξεις, που προφανώς (πολύ λογικό, μπράβο) άφησαν εμβρόντητους τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, να εξηγηθεί το οδυνηρό γεγονός του θανάτου του και εξηγήθηκε με το σχήμα της μεταβάσεως από το εδώ και τώρα, σε μια σωτηρία σε μια Δεύτερη παρουσία, στο απώτερο μέλλον. Εν αναμονή της οποίας εμείς πρέπει να είμαστε ηθικοί, να μην έχουμε πάθη κ.τ.λ. Έτσι, λοιπόν, εν αναμονή της Δευτέρας Παρουσίας, προσπαθούμε να πνίξουμε την επιθυμία μας, διότι η αγωνία και ο πόλεμος εναντίον του πάθους είναι ένας πόλεμος καταπνίξεως της επιθυμίας. Όταν όμως καταπνίγουμε την επιθυμία, σκοτώνουμε τον άνθρωπο!»
Αυτός είναι λοιπόν ο μέγας και τρανός φιλόσοφος, ο φόβος και ο τρόμος των ακαδημαϊκών. Οι μαθητές του Κυρίου εμβρόντητοι από τον δραματικό του θάνατο, κατέπνιξαν την επιθυμία και σκότωσαν τον άνθρωπο! Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο άνθρωπος βρίσκεται σκοτωμένος. Δολοφόνοι και ο όχλος, δολοφόνοι και οι μαθητές! Ο Γούντυ Άλλεν σε δράση! Μαθαίνουμε όμως επίσης, πως οι μαθητές πριν σκοτώσουν τον άνθρωπο, επινόησαν το σχήμα της μεταβάσεως από το εδώ και τώρα στο μετά, το οποίο σχήμα χρησιμοποίησε και ο Πλωτίνος στο κείμενο που αναφέραμε λίγο πριν μαζί με την ηθική πανοπλία, για να κατηγορήσει τους Χριστιανούς, οι οποίοι όμως το είχαν ήδη επινοήσει! Δεν υπήρχε τότε, βλέπετε, Ιστορική έρευνα για να μπορέσει να βρει και ο Πλωτίνος τις πηγές των ιδεών του! Ούτε ο Αριστοφάνης στις Όρνιθες δεν κατάντησε έτσι τον Σοφό! Μπορούμε όμως σε αυτό ακριβώς το κείμενο που αποτελεί και την ουσία του “Μυστικού του Ιησού” να κάνουμε το εξής: Να αφαιρέσουμε το όνομα Ιησούς και στη θέση του να βάλλουμε το όνομα Σωκράτης! Δείτε τι θαύμα, τι μέθοδος! Όλα ισχύουν το ίδιο, ίσως και καλύτερα! Όλα φωτίζονται! Αυτή είναι η τόσο ποθητή καθολικότης! Επιτέλους. Αλλάζουμε απλώς τα ονόματα! Τι παιδιάς! Αιώνιοι παίδες ήταν ανέκαθεν οι Έλληνες!
Αφού λοιπόν, ακουμπήσαμε την μοντέρνα καρδιά του προφήτου, ας δούμε τον θησαυρό που κρύβει μέσα της! Τον βρίσκουμε στο βιβλίο του “Μεταφυσική του κάλλους” στις σελ. 209 – 210. Λέει: «… χρειάζεται μήπως να επισημάνω ότι το καθαρό βίωμα προϋποθέτει σχηματισμένη ή σχηματιζόμενη ατομική συνείδηση και ότι ακριβώς στην ατομική συνείδηση εδραιώνεται το αυτοπροσδιοριζόμενο, νεώτερο υποκείμενο; Την εμμένεια της υπερβατικής αλήθειας συνοδεύει μια εσωτερικότης αυθεντικά πνευματική.» Και όλα αυτά σχολιάζοντας και ερμηνεύοντας τον Πλωτίνο, τον μεγάλο, μην ξεχνάμε, δάσκαλο της Νεωτερικότητος!
Ας δούμε όμως, τι λέει ο ίδιος ο Πλωτίνος! Αν συμφωνεί με τον νεώτερο μαθητή του! Και καταρχάς με την εμμένεια! “Εννεάδες IV, 8, 8”: «Και αν κανείς έπρεπε να τολμήσει να πει πιο καθαρά τη γνώμη του, αντίθετα προς το τι νομίζουν οι άλλοι, ούτε η δική μας ψυχή κατεβαίνει στο σύνολό της, αλλά κάποιο στοιχείο της παραμένει για πάντα στο νοητό!»
Ας δούμε λοιπόν, πού “κατεβαίνει” και τί είναι αυτή η ατομική συνείδηση ή η αυτογνωσία του σύγχρονου υποκειμένου. “Εννεάδες Ι, 4, 9, 10”: «Λένε οι πολλοί: Εάν κάποιος είναι σοφός. αν δεν αισθάνεται ούτε ενεργεί σύμφωνα με την αρετή, πώς μπορεί να ευδαιμονεί; Αλλά και αν δεν αισθάνεται ότι υγιαίνει, αυτό δεν τον εμποδίζει να υγιαίνει, και αν δεν ξέρει ότι είναι καλός, ούτε πάλι κάτι τον εμποδίζει να είναι καλός. Έτσι, αν είναι σοφός και δεν το γνωρίζει, θα ήταν γι’ αυτό λιγότερο σοφός; Ίσως κάποιος να ήθελε να συμπεριλάβει μέσα στην σοφία την αίσθηση και τη συνείδηση αυτής της αισθήσεως απαιτώντας αυτή η ευδαιμονία να είναι παρούσα μέσα στην ενεργούμενη σοφία. Αυτό το επιχείρημα θα είχε νόημα αν η σοφία και η γνώση ήταν αγαθά κατεκτημένα, αλλά, αν η υπόσταση της σοφίας βρίσκεται σε μια ουσία ή μάλλον στην ουσία, η ουσία αυτή δεν παύει λοιπόν να υπάρχει σ’ αυτόν που κοιμάται ή σ’ αυτόν που δεν έχει τη συνείδηση της αισθήσεως.»
Να δούμε και την επιθυμία του νέου – σοφού; Ας την δούμε. “Εννεάδα Ι, 3, 4, 9-12”: «Η διαλεκτική αφού παύσει την περιπλάνησή της στο αισθητό εγκαθίσταται στο νοητό, όπου πραγματοποιεί τη δραστηριότητά της εκδιώκοντας το ψεύδος και τρέφοντας την ψυχή στη λεγόμενη πεδιάδα της αλήθειας.» Αυτός είναι ο αληθινός Φιλόσοφος, στη σοφία του οποίου, ο κ. Ράμφος κυριολεκτικά μάς περισσεύει! Βλέπουμε λοιπόν καθαρά, πως ερμηνεύοντας ακόμη και τον αγαπημένο του Πλωτίνο, λέει ό,τι θέλει. Ας δούμε λοιπόν, τι θέλει ερμηνεύοντας και τα Ευαγγέλια!
Καταρχάς, ας εξετάσουμε τι θέλει η Ιστορική σχολή. Γεννήθηκε από τον διάσημο Harnack, ο οποίος κήρυξε τον αφελληνισμό του χριστιανισμού, μετά τον ρωμαϊκό εξελληνισμό του χριστιανισμού (πριν από αιώνες). Ακολουθώντας τη λουθηρανική σωτηρία sola scriptura ο γραπτός λόγος πήρε τη θέση του νοητού κόσμου, η φιλοσοφία μεταλλάχτηκε γρήγορα σε ιστορία της φιλοσοφίας και ο γερμανικός ιδεαλισμός εδραίωσε για πάντα στη θέση του νου το αληθινό εγώ του Φίχτε, το υπερβατικό δηλαδή υποκείμενο ή την αυτοσυνειδησία. Έτσι οι γερμανοί ακαδημαϊκοί μπήκαν σε δουλειά για να αναμορφώσουν τα πάντα σύμφωνα με τις νέες αρχές. Δούλεψαν σκληρά, όπως είναι γνωστό, ολόκληρο τον περασμένο αιώνα, μέχρι Γιανναρά, Ράμφου και Ζηζιούλα. Γνωρίσαμε τις μεγάλες απομυθοποιήσεις, τις οποίες πραγματοποίησαν διάφορα “ιερά τέρατα” της σκέψης και της πίστης, τα οποία συναντούν οι δικοί μας θεολογούντες στα συνέδρια και προσφέρουν με ζέση την αδυναμία τους θυσία στις δυνάμεις τους. Το παράρτημα της ιστορικής σχολής του Αγουρίδη έδωσε μάλιστα και ένα έκτακτο καρπό τελευταία, δια χειρός του κ. Καραβιδόπουλου: “Η ασκητική ανάγνωση της Γραφής”. Τα πάντα είναι ένα βιβλίο και μάλιστα ένα “ανοιχτό” βιβλίο.
Τί θέλει τώρα προσωπικά ο κ. Ράμφος; Θέλει λοιπόν, να βάλλει τον ΧΡΟΝΟ στην Αγία Τριάδα. Αρχαία και αυτή επιθυμία όλων ανεξαιρέτως των αιρετικών, αρχής γενομένης από τον Άρειο! Γιατί; Επειδή με αυτόν τον τρόπο ο Χριστός είναι κτίσμα σαν τα μούτρα μας! Ο εσωτερικός Χριστός, η εσωτερική φιλία με τον Ιησού του πάπα, ο Ιστορικός Ιησούς ακόμη και σαν γενάρχης πεπρωμένου, καθένα ξεχωριστά, είναι κτίσματα! Ένας Ικανός Μάγος, είναι τελικά ο Ιησούς, ο οποίος μάγεψε τις συνειδήσεις των Χριστιανών τόσους αιώνες, τους βύθισε στην καθυστέρηση, στους σκοτεινούς αιώνες, τους κράτησε άβουλους, ομαδοποιημένους, χωρίς δημιουργικότητα και πρωτοβουλία! Μιμηταί μου γίγνεσθε λοιπόν, πατριώτες, καθώς καγώ εμού! Είστε ελεύθεροι! Αν θέλετε όμως, λόγω της μακράς συνήθειας, να έχετε μία προσευχή, απευθύνετε αυτή την προσευχή στον εκπληκτικό Μάγο, που λίγο έλειψε να μαγέψει και εμένα:
“Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μή μοι δός. Χάρισε τώ σώ δούλω τήν ελευθερία. Γιατί μ’ αυτό το πνεύμα μας κρατάς αλυσοδεμένους, μακρυά από την εξέλιξη. Και αυτό το πνεύμα Εσύ μας το δίνεις!”
Έλεος!
Όπως αναφέραμε και στα προηγούμενα το δεύτερο βιβλίο που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το βιβλίο του Γιανναρά είναι το βιβλίο του κ. Ράμφου, όπου αμφισβητείται η θεότης του Κυρίου, υπέρ της ιστορικότητος του Ιησού. Ο κ. Ράμφος αυτοπροσδιορίζεται σαν Φιλόσοφος, ιδιαιτέρως δε σαν Μεταμοντέρνος Χριστιανός Φιλόσοφος, καθώς το εν λόγω βιβλίο είναι το πρώτο Μεταπατερικό κείμενο, που και τα μάγια της παραδόσεώς μας λύνει και την ζωοποιεί, την συνεχίζει και την εξελίσσει, καθότι η θεολογική μας παράδοση μαρμαρώθηκε με τη σειρά της, δίπλα στον Μαρμαρωμένο της Βασιλιά. Δεν σήκωσε διαμαρτυρίες επειδή οι ακαδημαϊκοί κύκλοι φοβούνται την φιλοσοφική του κατάρτιση και τη δική τους ανεπάρκεια! Θα φτάσουμε στο βιβλίο που μας ενδιαφέρει, αφού πρώτα ρίξουμε μια ματιά σε αυτή τη φιλοσοφική επάρκεια, η οποία του επέτρεψε να ερμηνεύσει ακόμη και τα Ευαγγέλια!
Η πηγή της αλήθειας του κ. Ράμφου είναι ο Πλωτίνος, ο τελευταίος Έλληνας Φιλόσοφος, ο οποίος “έζησε” τη νίκη του Χριστιανισμού, εξέφρασε την απόρριψή του και ζύγισε, με τα Ελληνικά μέτρα, τον Χριστιανισμό. Το συγκεκριμένο κείμενο του Πλωτίνου, στο οποίο αμφισβητεί τον Χριστιανισμό και πάνω στο οποίο στηρίζεται ο κ. Ράμφος, βρίσκεται στις “Εννεάδες ΙΙΙ 2, 9, 1 – 20”, το οποίο και περιέχει όλη τη δύναμη και την αδυναμία του Ελληνικού πνεύματος. Έχει δε ως εξής: «Η πρόνοια δεν μπορεί να είναι τέτοια ώστε να εκμηδενίζει τη δική μας ευθύνη, γιατί αν τα πάντα ήσαν πρόνοια, ούτε και αυτή η ίδια θα μπορούσε να υπάρξει, γιατί τίνος θα ήταν τότε πρόνοια; Αλλά μόνο το θείο δικαιούται να είναι μόνο, αυτό δε είναι και τώρα! Κινήθηκε δε προς το άλλο, βεβαιότατα χωρίς να έχει σκοπό να το εκμηδενίσει. αλλά κινήθηκε προς τον άνθρωπο για να του εξασφαλίσει μια ζωή σύμφωνα με τον νόμο της πρόνοιας, σύμφωνη δηλαδή με αυτά που ο νόμος της πρόνοιας επιτάσσει! Και ο νόμος της πρόνοιας λέει ότι ακόμη και στην άλλη ζωή, μια αγαθή ζωή περιμένει τους αγαθούς και αντιθέτως μια κακή ζωή περιμένει τους κακούς. Δεν έχει καμμιάν αξία η προσευχή εκείνου ο οποίος ανεύθυνα απαιτεί από άλλους να γίνουν σωτήρες του, ούτε μπορεί να απαιτεί από τους θεούς να κατευθύνουν, να καθοδηγήσουν τα πράγματα της ζωής του εγκαταλείποντας την ζωήν των, αλλά ούτε να απαιτεί πως οι αγαθοί θα γίνουν άρχοντες του βίου του, χωρίς να έχει ενδιαφερθεί ποτέ να υπάρχουν αγαθοί άρχοντες επικεφαλείς των ανθρώπων, διευκολύνοντας το έργο τους όταν τούτο συμβαίνει! Αντιθέτως, φθονούν τους αγαθούς όταν εμφανίζονται, παρότι οι αγαθοί άρχοντες μπορούν να αυξήσουν τον αριθμό των καλών ανθρώπων σε μια κοινωνία!»
Αυτό είναι το κείμενο και ακριβώς με τους ίδιους λόγους ο κ. Ράμφος, μετά τόσους αιώνες, κρίνει και καταδικάζει τους Χριστιανούς. Μοντέρνα πράγματα, ηλικίας 1700 ετών! Δέχεται λοιπόν, και ο ίδιος την πρόνοια αληθινότερη της Εκκλησίας, και για να μας ελευθερώσει στην ατομική συνείδηση, προχωράει στην Ιστορική έρευνα των Ευαγγελίων. Η οποία όμως Ιστορική έρευνα, ω του θαύματος, στηρίζεται ουσιαστικά στα κείμενα του μαθητή του Πλωτίνου, Πορφυρίου και ιδιαιτέρως στο “Κατά των Χριστιανών”! Και γιατί λέμε ουσιαστικά; Επειδή το “Κατά Χριστιανών” διαθέτει μια μέθοδο, η οποία και υιοθετείται εξολοκλήρου από τον κ. Ράμφο: “Αναγνωρίζεται το ηθικό μέγεθος του Ιησού, και κατηγορούνται οι μαθητές του για το γεγονός ότι τον μετέτρεψαν με ψεύδη και Ιστορικές ανακρίβειες σε Θεό!” Νάτη ολόκληρη η Μεταπατερική διαπραγμάτευση των Ευαγγελίων, ηλικίας και αυτή 1500 ετών τουλάχιστον! Μοντέρνα πράγματα, φρέσκα! “Ντύνει” όμως την αντιχριστιανική άγνοια γιατί το κείμενο του Πλωτίνου δείχνει απόλυτη άγνοια του Χριστιανισμού ή εξωτερική και επιφανειακή γνώση, όπως τη διαθέτει και ο συγγραφέας μας! Την ντύνει με Ιστορικές μελέτες του ανεκδιήγητου εκδοτικού οίκου του Αγουρίδη, αγνοώντας τον βασικό νόμο της Ιστορικής έρευνας: Η Ιστορική επιστήμη δεν μπορεί να μελετήσει και να αναλύσει φαινόμενα τα οποία δεν δημιουργήθηκαν από την Ιστορία. Δεν έχουν την αιτία τους στην Ιστορία! Μόνον σε έννοιες έχει πρόσβαση η Ιστορική επιστήμη και στην Ιστορία τους. Γι’ αυτό και επικαλείται το υποκείμενο ο φιλόσοφος μας, για να καλύψει τις παρανομίες. «Βεβαίως εγώ δημιούργησα το αντικείμενο», λέει, βαρύγδουπα στην παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου. Θα δούμε από κοντά και αυτόν του τον λόγο: Θα μας απασχολήσει όμως πριν από αυτό η μέθοδος του Πορφύριου, την οποία χρησιμοποιεί ο Ράμφος, όπως παρουσιάζεται σε μια συνέντευξή του στον “Κόσμο του Επενδυτή”. Λέει: «Η Βασιλεία των ουρανών σημαίνει ότι τελειώνει το κακό στον κόσμο με την αγάπη μέσα μας, αλλάζοντας μέσα μας! Αυτό ενστερνίστηκε το περιβάλλον του Ιησού και οι υπόλοιποι απλοί άνθρωποι. Όμως, αντί να τελειώσει το κακό στον κόσμο, ο Χριστός σταυρώθηκε (συγγνώμη, από εδώ αρχίζει η κωμωδία), πληρώνοντας με τον χειρότερο τρόπο το κήρυγμά του. Ωστόσο, η πίστη και η αγάπη των μαθητών σε αυτό το εκπληκτικό πρόσωπο (πολύ συγκινητικό) δεν μπορούσαν να σβήσουν. Έπρεπε λοιπόν, παρά τις δραματικές αυτές εξελίξεις, που προφανώς (πολύ λογικό, μπράβο) άφησαν εμβρόντητους τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, να εξηγηθεί το οδυνηρό γεγονός του θανάτου του και εξηγήθηκε με το σχήμα της μεταβάσεως από το εδώ και τώρα, σε μια σωτηρία σε μια Δεύτερη παρουσία, στο απώτερο μέλλον. Εν αναμονή της οποίας εμείς πρέπει να είμαστε ηθικοί, να μην έχουμε πάθη κ.τ.λ. Έτσι, λοιπόν, εν αναμονή της Δευτέρας Παρουσίας, προσπαθούμε να πνίξουμε την επιθυμία μας, διότι η αγωνία και ο πόλεμος εναντίον του πάθους είναι ένας πόλεμος καταπνίξεως της επιθυμίας. Όταν όμως καταπνίγουμε την επιθυμία, σκοτώνουμε τον άνθρωπο!»
Αυτός είναι λοιπόν ο μέγας και τρανός φιλόσοφος, ο φόβος και ο τρόμος των ακαδημαϊκών. Οι μαθητές του Κυρίου εμβρόντητοι από τον δραματικό του θάνατο, κατέπνιξαν την επιθυμία και σκότωσαν τον άνθρωπο! Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο άνθρωπος βρίσκεται σκοτωμένος. Δολοφόνοι και ο όχλος, δολοφόνοι και οι μαθητές! Ο Γούντυ Άλλεν σε δράση! Μαθαίνουμε όμως επίσης, πως οι μαθητές πριν σκοτώσουν τον άνθρωπο, επινόησαν το σχήμα της μεταβάσεως από το εδώ και τώρα στο μετά, το οποίο σχήμα χρησιμοποίησε και ο Πλωτίνος στο κείμενο που αναφέραμε λίγο πριν μαζί με την ηθική πανοπλία, για να κατηγορήσει τους Χριστιανούς, οι οποίοι όμως το είχαν ήδη επινοήσει! Δεν υπήρχε τότε, βλέπετε, Ιστορική έρευνα για να μπορέσει να βρει και ο Πλωτίνος τις πηγές των ιδεών του! Ούτε ο Αριστοφάνης στις Όρνιθες δεν κατάντησε έτσι τον Σοφό! Μπορούμε όμως σε αυτό ακριβώς το κείμενο που αποτελεί και την ουσία του “Μυστικού του Ιησού” να κάνουμε το εξής: Να αφαιρέσουμε το όνομα Ιησούς και στη θέση του να βάλλουμε το όνομα Σωκράτης! Δείτε τι θαύμα, τι μέθοδος! Όλα ισχύουν το ίδιο, ίσως και καλύτερα! Όλα φωτίζονται! Αυτή είναι η τόσο ποθητή καθολικότης! Επιτέλους. Αλλάζουμε απλώς τα ονόματα! Τι παιδιάς! Αιώνιοι παίδες ήταν ανέκαθεν οι Έλληνες!
Αφού λοιπόν, ακουμπήσαμε την μοντέρνα καρδιά του προφήτου, ας δούμε τον θησαυρό που κρύβει μέσα της! Τον βρίσκουμε στο βιβλίο του “Μεταφυσική του κάλλους” στις σελ. 209 – 210. Λέει: «… χρειάζεται μήπως να επισημάνω ότι το καθαρό βίωμα προϋποθέτει σχηματισμένη ή σχηματιζόμενη ατομική συνείδηση και ότι ακριβώς στην ατομική συνείδηση εδραιώνεται το αυτοπροσδιοριζόμενο, νεώτερο υποκείμενο; Την εμμένεια της υπερβατικής αλήθειας συνοδεύει μια εσωτερικότης αυθεντικά πνευματική.» Και όλα αυτά σχολιάζοντας και ερμηνεύοντας τον Πλωτίνο, τον μεγάλο, μην ξεχνάμε, δάσκαλο της Νεωτερικότητος!
Ας δούμε όμως, τι λέει ο ίδιος ο Πλωτίνος! Αν συμφωνεί με τον νεώτερο μαθητή του! Και καταρχάς με την εμμένεια! “Εννεάδες IV, 8, 8”: «Και αν κανείς έπρεπε να τολμήσει να πει πιο καθαρά τη γνώμη του, αντίθετα προς το τι νομίζουν οι άλλοι, ούτε η δική μας ψυχή κατεβαίνει στο σύνολό της, αλλά κάποιο στοιχείο της παραμένει για πάντα στο νοητό!»
Ας δούμε λοιπόν, πού “κατεβαίνει” και τί είναι αυτή η ατομική συνείδηση ή η αυτογνωσία του σύγχρονου υποκειμένου. “Εννεάδες Ι, 4, 9, 10”: «Λένε οι πολλοί: Εάν κάποιος είναι σοφός. αν δεν αισθάνεται ούτε ενεργεί σύμφωνα με την αρετή, πώς μπορεί να ευδαιμονεί; Αλλά και αν δεν αισθάνεται ότι υγιαίνει, αυτό δεν τον εμποδίζει να υγιαίνει, και αν δεν ξέρει ότι είναι καλός, ούτε πάλι κάτι τον εμποδίζει να είναι καλός. Έτσι, αν είναι σοφός και δεν το γνωρίζει, θα ήταν γι’ αυτό λιγότερο σοφός; Ίσως κάποιος να ήθελε να συμπεριλάβει μέσα στην σοφία την αίσθηση και τη συνείδηση αυτής της αισθήσεως απαιτώντας αυτή η ευδαιμονία να είναι παρούσα μέσα στην ενεργούμενη σοφία. Αυτό το επιχείρημα θα είχε νόημα αν η σοφία και η γνώση ήταν αγαθά κατεκτημένα, αλλά, αν η υπόσταση της σοφίας βρίσκεται σε μια ουσία ή μάλλον στην ουσία, η ουσία αυτή δεν παύει λοιπόν να υπάρχει σ’ αυτόν που κοιμάται ή σ’ αυτόν που δεν έχει τη συνείδηση της αισθήσεως.»
Να δούμε και την επιθυμία του νέου – σοφού; Ας την δούμε. “Εννεάδα Ι, 3, 4, 9-12”: «Η διαλεκτική αφού παύσει την περιπλάνησή της στο αισθητό εγκαθίσταται στο νοητό, όπου πραγματοποιεί τη δραστηριότητά της εκδιώκοντας το ψεύδος και τρέφοντας την ψυχή στη λεγόμενη πεδιάδα της αλήθειας.» Αυτός είναι ο αληθινός Φιλόσοφος, στη σοφία του οποίου, ο κ. Ράμφος κυριολεκτικά μάς περισσεύει! Βλέπουμε λοιπόν καθαρά, πως ερμηνεύοντας ακόμη και τον αγαπημένο του Πλωτίνο, λέει ό,τι θέλει. Ας δούμε λοιπόν, τι θέλει ερμηνεύοντας και τα Ευαγγέλια!
Καταρχάς, ας εξετάσουμε τι θέλει η Ιστορική σχολή. Γεννήθηκε από τον διάσημο Harnack, ο οποίος κήρυξε τον αφελληνισμό του χριστιανισμού, μετά τον ρωμαϊκό εξελληνισμό του χριστιανισμού (πριν από αιώνες). Ακολουθώντας τη λουθηρανική σωτηρία sola scriptura ο γραπτός λόγος πήρε τη θέση του νοητού κόσμου, η φιλοσοφία μεταλλάχτηκε γρήγορα σε ιστορία της φιλοσοφίας και ο γερμανικός ιδεαλισμός εδραίωσε για πάντα στη θέση του νου το αληθινό εγώ του Φίχτε, το υπερβατικό δηλαδή υποκείμενο ή την αυτοσυνειδησία. Έτσι οι γερμανοί ακαδημαϊκοί μπήκαν σε δουλειά για να αναμορφώσουν τα πάντα σύμφωνα με τις νέες αρχές. Δούλεψαν σκληρά, όπως είναι γνωστό, ολόκληρο τον περασμένο αιώνα, μέχρι Γιανναρά, Ράμφου και Ζηζιούλα. Γνωρίσαμε τις μεγάλες απομυθοποιήσεις, τις οποίες πραγματοποίησαν διάφορα “ιερά τέρατα” της σκέψης και της πίστης, τα οποία συναντούν οι δικοί μας θεολογούντες στα συνέδρια και προσφέρουν με ζέση την αδυναμία τους θυσία στις δυνάμεις τους. Το παράρτημα της ιστορικής σχολής του Αγουρίδη έδωσε μάλιστα και ένα έκτακτο καρπό τελευταία, δια χειρός του κ. Καραβιδόπουλου: “Η ασκητική ανάγνωση της Γραφής”. Τα πάντα είναι ένα βιβλίο και μάλιστα ένα “ανοιχτό” βιβλίο.
Τί θέλει τώρα προσωπικά ο κ. Ράμφος; Θέλει λοιπόν, να βάλλει τον ΧΡΟΝΟ στην Αγία Τριάδα. Αρχαία και αυτή επιθυμία όλων ανεξαιρέτως των αιρετικών, αρχής γενομένης από τον Άρειο! Γιατί; Επειδή με αυτόν τον τρόπο ο Χριστός είναι κτίσμα σαν τα μούτρα μας! Ο εσωτερικός Χριστός, η εσωτερική φιλία με τον Ιησού του πάπα, ο Ιστορικός Ιησούς ακόμη και σαν γενάρχης πεπρωμένου, καθένα ξεχωριστά, είναι κτίσματα! Ένας Ικανός Μάγος, είναι τελικά ο Ιησούς, ο οποίος μάγεψε τις συνειδήσεις των Χριστιανών τόσους αιώνες, τους βύθισε στην καθυστέρηση, στους σκοτεινούς αιώνες, τους κράτησε άβουλους, ομαδοποιημένους, χωρίς δημιουργικότητα και πρωτοβουλία! Μιμηταί μου γίγνεσθε λοιπόν, πατριώτες, καθώς καγώ εμού! Είστε ελεύθεροι! Αν θέλετε όμως, λόγω της μακράς συνήθειας, να έχετε μία προσευχή, απευθύνετε αυτή την προσευχή στον εκπληκτικό Μάγο, που λίγο έλειψε να μαγέψει και εμένα:
“Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μή μοι δός. Χάρισε τώ σώ δούλω τήν ελευθερία. Γιατί μ’ αυτό το πνεύμα μας κρατάς αλυσοδεμένους, μακρυά από την εξέλιξη. Και αυτό το πνεύμα Εσύ μας το δίνεις!”
Έλεος!
16. Κατά Ζηζιούλα
Φτάσαμε λοιπόν στο τρίτο κείμενο, “Κοινωνία και Ετερότης”, που κυκλοφόρησε την ίδια εποχή με τα προαναφερθέντα κείμενα του κ. Γιανναρά και του κ. Ράμφου, και τα οποία προσπαθούν να μας απαλλάξουν από την πατερική μας παράδοση. Ο επίσκοπος του Πατριαρχείου κ. Ζηζιούλας λοιπόν! Ο μικρός πρίγκιπας της Ορθοδοξίας. Κοσμοπολίτης, διδάκτωρ, κάτοικος και του Βατικανού, ο μεγαλύτερος θεολόγος της Εκκλησίας, θα ολοκληρώσει μόνος το πάθος του δασκάλου του, Φλωρόφσκι, για την ένωση των Εκκλησιών. Λάτρης της Ιστορίας, της Ιστορικής Εκκλησίας, του πρωτείου του Πάπα, ορθολογιστής, κέρδισε την αναγνώριση των Ευρωπαίων θεολόγων και τη λατρεία των Ελλήνων Ορθοδόξων θεολόγων, οι οποίοι οραματίζονται με τη σειρά τους μιαν ευρωπαϊκή και παγκόσμια δόξα. Μελέτησε για πολλά χρόνια την πατερική μας παράδοση αλλά, όπως θα δούμε, με ισχνά αποτελέσματα! Κανείς δεν κατόρθωσε μέχρι σήμερα να ερευνήσει τις Γραφές γιατί αυτός θα αποτελούσε εξαίρεση; Κατασκεύασε με τη σειρά του το Μυθικό κρεβάτι του Προκρούστη και κόβει και ράβει στα μέτρα του! Προβάλλει τον εαυτό του και μας επιβάλλει τον λόγο του σαν πατέρας της συγχρόνου εξελίξεως, σαν ο παληός καλός θεός, που’ χει στην κατοχή του τα κλειδιά του Παραδείσου, τη Γνώση του καλού και του κακού για μας, ένας απίστευτος “Πετροκλής” με ορθόδοξο ένδυμα, ο οποίος εκμεταλλεύεται με μυθικό τρόπο την δόξα του Πέτρου, που συγκροτεί τους αιώνες της συγχρόνου πνευματικής Ιστορίας της Δύσεως. Εμβάθυνε το Filioque και το τοποθέτησε για πάντα στην κορυφή της πυραμίδος του κοσμοκράτορος, επινοώντας το Bishopoque!
Ας δούμε όμως για τί πράγμα μιλάμε! Ορίζει τον Φόβο, και επομένως τον Φόβο του άλλου, σαν την ουσία του προπατορικού αμαρτήματος, της πτώσεώς μας! Τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος σαν Σχέσεις και τη Σωτηρία του ανθρώπου, το έργο της Οικονομίας της Σωτηρίας, σαν το κατόρθωμα του προσώπου! Άρα τη Σύναξη της Εκκλησίας σαν κοινωνία προσώπων. Η ουσία της συγχρόνου Ορθοδόξου Ιδεολογίας: Ευχαριστιακή Εκκλησιολογία. Το πνευματικό κατόρθωμα των Ρώσων θεολόγων της διασποράς και ιδιαιτέρως του Αλεξάνδρου Σμέμαν.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία αρνήθηκε να προδώσει την πίστη της και να ενωθεί με τον πάπα, κάτω από το πρωτείο του, ακόμη και όταν οι πολιτικές συνθήκες ήταν απελπιστικές, προτίμησε το Μαρτύριο της Τουρκοκρατίας.
Σήμερα όμως, η Ρωσική Εκκλησία φαίνεται να υποκύπτει στις πολιτικές σκοπιμότητες με δική της πρωτοβουλία. Αυτό δε είναι Ιστορία! Είναι εξέλιξη. Νά τί γράφει για την ένωση των Εκκλησιών ο προφήτης της οικουμενικής κινήσεως Σολόβιεφ γύρω στα 1890: «Ο σκοπός της Χριστιανικής πολιτικής είναι η ελεύθερη ένωση της ανθρωπότητος στην Εκκλησία του Χριστού. Μέχρις ότου η Ορατή Εκκλησία, η οποία είναι Αρχέτυπο της καθολικής ενώσεως πάνω στη Γη, μένει χωρισμένη, αυτός ο σκοπός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί». Δεν υπάρχει τίποτα μέσα στην ήδη υπογραφείσα συμφωνία της Ραβέννας, στο μυαλό του κ. Ζηζιούλα και στα σχέδια του Οικουμενικού διαλόγου που να μην περιέχεται ήδη στα γραπτά του Σολόβιεφ. Γρήγορα τη θέση του πήραν οι μαθητές του. Ο μεγαλύτερος των οποίων, ο γνωστός μας Φλωρόφσκι, παρουσιάζει τις εντολές του Δασκάλου του έναν αιώνα μετά ως εξής: «Κανείς Χριστιανός δεν μπορεί να αγνοεί το γεγονός των χριστιανικών διαιρέσεων. Και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ανάγκη για μία χριστιανική επανένωση». Μέσα σε έναν αιώνα τα οράματα του Σολόβιεφ έγιναν κοινός τόπος. Μόνο που ξαναβρήκαν μπροστά τους την ανάγκη, την οποίαν είχαν πρόθεση να υπερβούν στην αυθυπέρβαση του προσώπου. Δεν θα είναι κοινωνία προσώπων η νέα Οικουμενική Εκκλησία;
Γιατί συμβαίνουν όμως όλα αυτά; Γιατί σήμερα κανείς πλέον δεν μπορεί να βγάλει άκρη; Γιατί οι προειδοποιήσεις των Αποστόλων δεν μας ωφελούν πια; Ούτε τα λόγια του Κυρίου; Γιατί οι πιστοί Χριστιανοί δεν φανερώνονται, όπως συνέβη και στο παρελθόν!; Όλοι γνωρίζουμε και ακούμε την προειδοποίηση του Απ. Παύλου: «Τέκνον Τιμόθεε, πονηροί δε άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον, πλανώντες και πλανόμενοι!» Γιατί δεν καταλαβαίνουμε; Επειδή, όπως λέει και ο Απόστολος, οι πονηροί, από την εποχή του Κυρίου, έχουν προκόψει επί το χείρον, έχουν γίνει πονηρότεροι και δεν φτάνει απλώς το όνομα του Κυρίου για να σβήσει την πλάνη. Όπως είπε και ο Κύριος, αυτοί οι πονηροί χρειάζονται νηστεία και προσευχή για να φανερωθούν. Είναι εξελιγμένοι. Θα παρακολουθήσουμε την εξέλιξή τους στα επόμενα!
Οι πονηροί δεν εμφανίζονται πλέον ένας–ένας. Φτιάχνουν Συνόδους, διαθέτουν Αρχιεπισκόπους και Πατριάρχες. Η πνευματική αντίσταση είναι πολύ δύσκολη και όμως είναι δυνατή. Εμείς θα προσπαθήσουμε να φανερώσουμε σύντομα και λακωνικά πώς από το πονηρό οικοδόμημα των ημερών μας απουσιάζει ξανά ο λίθος ον απέρριψαν οι οικοδομούντες! Μια καλή αρχή μπορεί να γίνει με τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας στο κείμενο – ομιλία του “Οι Χριστιανοί στην πολυθρησκευτική ενωμένη Ευρώπη”, όπου και λέει: «Όπως η ζωή του Χριστού – του νέου Αδάμ – έχει παγκόσμιες συνέπειες, το ίδιο και η ζωή του μυστικού Σώματός του, της Εκκλησίας, έχει παγκόσμια εμβέλεια και ενέργεια! Η Εκκλησία προσφέρει τη Θ. Ευχαριστία και τη δοξολογία της υπέρ των πάντων. Ενεργεί υπέρ του κόσμου ολοκλήρου. Ακτινοβολεί τη δόξα του ζώντος Κυρίου σε όλη την κτίση». Αναλόγως λοιπόν με τον Χριστό είναι και η Εκκλησία. Όμως τώρα είναι ίδια και ομοούσια της Κεφαλής της, και δεν είναι πλέον η Εκκλησία του Σταυρωμένου Χριστού, είναι του δοξασμένου που κάθεται στα δεξιά του Πατρός. Η Εκκλησία είναι πρόγευση της Δόξης του Κυρίου, των εσχάτων. Γι’ αυτό αυτή η ένδοξη Εκκλησία καταργεί το Βάπτισμα εις τον θάνατον του Κυρίου και καταργεί τον Μυστικό Δείπνο εις την ανάμνηση της θυσίας Του. Η Εκκλησία λοιπόν αγιάζει, είναι η παρακαταθήκη όλης της Χάριτος που κερδήθηκε με τη θυσία του Κυρίου, την οποία μοιράζει απλόχωρα και αλάθητα σε όλη την κτίση. Ο αγιασμός δε αυτός προσφέρεται σύμφωνα με την αυθεντία των κληρικών της Γης! Πάντως, αυτό το πράγμα μόνο Ορθοδοξία δεν είναι. Είναι η παγκοσμιοποίηση της αυτονομίας. Και ένα ερώτημα για τον πολύτιμο Αρχιεπίσκοπο!: Γιατί γράφετε για Μυστικό Σώμα, εφόσον ακτινοβολεί τόσο δυνατά!;
Το ίδιο μοτίβο υπάρχει στην εισαγωγή του καινούργιου βιβλίου του κ. Ζηζιούλα. Είναι η γνώμη του διασήμου θεολόγου Yves Congar που λέει πως: «Ο κ. Ζηζιούλας είναι ένας από τους πλέον πρωτότυπους και βαθείς θεολόγους της εποχής μας! Η διεισδυτική ανάγνωσή του της παραδόσεως των Ελλήνων Πατέρων κορυφώνεται στη συγκέντρωση όλης της πραγματικότητος και ζωής της Εκκλησίας στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας». Οι Δυτικοί θεολόγοι ξέρουν καλά τί σημαίνει συγκέντρωση όλης της πραγματικότητος.
Μπορούμε τώρα πια να δούμε και το αποκορύφωμα της αυτονομημένης Εκκλησίας, όπως παρουσιάστηκε στον λόγο του κ. Ζηζιούλα, στη διάρκεια της γιορτής που οργανώθηκε στο Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας στη μνήμη του Γέροντα Σωφρονίου. Στην ομιλία αυτή γίνεται πολύς λόγος για το χάρισμα της θεολογίας και γίνεται και μια “χαριτωμένη” προσπάθεια να ελευθερωθεί η θεολογία από την εμπειρία. Για να παραδοθεί στον υπαρξισμό, του οποίου τη φιλοσοφία καλλιεργεί ο κ. Ζηζιούλας. Λέει λοιπόν εκεί τα εξής “αξιοθαύμαστα”: «Ο θεολογικός Λόγος, όπως και η πνευματική εμπειρία, δεν αποτελούν απλή αναδρομή στο παρελθόν και την παράδοση. Κινούνται και αναπνέουν στην ατμόσφαιρα κάθε εποχής.» Αυτή τη “διάκριση” θα προσπαθήσουμε καταρχάς να δούμε καλύτερα και θα επανέλθουμε στην ομιλία.
Γράφει λοιπόν σε ένα από τα πλέον διάσημα πρώιμα κείμενά του, “Ελληνισμός και Χριστιανισμός”, όπου και ξεκαθαρίζει τις προθέσεις του: «Το πρόσωπο του Ιησού Χριστού δημιούργησε στους συγχρόνους του και άφησε στους μεταγενέστερους το ερώτημα της ταυτότητός του: “Ποιος είναι;”. Από αυτό το ερώτημα θα γεννηθεί ο Χριστιανισμός. Το ίδιο ερώτημα είναι η πηγή της Χριστολογίας και η απάντηση του είναι η γέννηση του Χριστιανισμού – της Εκκλησίας και της θεολογίας της. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό –όπως κάθε απάντηση σε κάθε ερώτηση– είναι συνυφασμένη με τον κόσμο της σκέψεως εκείνων που θα δώσουν την απάντηση! Ιδιαίτερα αν το ερώτημα δεν είναι απλώς διανοητικό αλλά υπαρξιακό, τότε η απάντηση δεν είναι δυνατή χωρίς αναφορά στα προβλήματα, στις προσδοκίες, στις ανάγκες του κόσμου στον οποίο απευθύνεται! [Σε αυτό το σημείο ακριβώς δεν ακούγεται η κραυγή του όχλου: “τον Βαραββά, τον Βαραββά”;!!] Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός για κάθε συγκεκριμένη υπαρξιακή κατάσταση –αυτό είναι το Χριστολογικό ερώτημα– σε κάθε εποχή! Και η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι δυνατόν παρά να δοθεί με τα μέσα –τα νοήματα και τις εικόνες– που διαθέτει ο πνευματικός κόσμος σε κάθε δεδομένη κατάσταση! Με το πνευματικό και υπαρξιακό πλαίσιο των ανθρώπων σε κάθε εποχή».
Αυτό λοιπόν είναι το θεολογικό χάρισμα, το οποίο διαθέτει οπωσδήποτε ο κ. Ζηζιούλας. Ο θεολογικός λόγος δεν αποτελεί απλή αναδρομή στο παρελθόν, αλλά στο παρόν. Ας δούμε όμως, τί λέει επ’ αυτού το Ευαγγέλιο! “Κατά Ματθαίον, 16–18”: «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον Υιόν του ανθρώπου; οι δε είπον: οι μεν Ιωάννην τον Βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν, έτεροι δε Ιερεμίαν ή έναν των προφητών!» Αυτές οι απαντήσεις όντως αποτελούν αναδρομή στο παρελθόν. «υμείς δε τίνα με λέγετε είναι; αποκριθείς δε Σίμων Πέτρος είπεν: συ ει ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος. Και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτώ: Μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σάρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλά ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν». Η Εκκλησία δεν απαντά με το παρελθόν και την παράδοση, ούτε με τις ανθρώπινες ανάγκες και τα υπαρξιακά προβλήματα αλλά ούτε και στις προσδοκίες των ανθρώπων. Η Εκκλησία απαντά με την αποκάλυψη του Πατρός! Και μόνον. Και μόνον αυτή η αποκάλυψη είναι Χριστολογική. Όσο για το θεολογικό χάρισμα το οποίο ισχυρίζεται πως διαθέτει ο ίδιος ο κ. Ζηζιούλας, ας ακούσουμε τα κριτήρια της παραδόσεώς μας, όπως τα εκθέτει ο ίδιος ο Συμεών ο Νέος θεολόγος. “Θεολογικός ΙΙ, 2–3”: «Μεταβήναι δει πρώτον ημάς εκ του θανάτου εις την ζωήν, ειθ’ ούτω δέξασθαι σπέρμα εν εαυτοίς άνωθεν του ζώντος Θεού και γεννηθήναι υπ’ αυτού ως χρηματίσαι τέκνα αυτού, και ελκύσαι Πνεύμα εν τοις εγκάτοις και ούτως ελλαμπομένους τα περί Θεού φθέγγεσθαι, καθόσον οίον τε και από Θεού ελλαμπόμεθα!» Αυτή είναι η εμπειρία και η θεολογία που διατρέχουν την Ιστορία της Εκκλησίας διαχρονικά με πλήρη πιστότητα στην παράδοση. Δεν αφορούν την Εκκλησία το παρελθόν και οι ανάγκες της σαρκός και του αίματος.
Στην ίδια ομιλία του, εις την μνήμη του Γέροντα Σωφρονίου, ο κ. Ζηζιούλας αναφέρεται και στο μεγάλο θέμα της κενώσεως. Επισημαίνει πως ο άνθρωπος θεούται μόνο δια της οδού της κενώσεως και τούτο διότι και ο Θεός αυτόν τον δρόμο επέλεξε. «Για να πραγματοποιηθεί ως απόλυτη κατηγορία το πρόσωπο, ο άνθρωπος πρέπει να κενώσει εαυτόν όπως ο Χριστός.» Ερωτούμε λοιπόν! Πώς κατορθώνετε κ. Ζηζιούλα και συνδυάζετε την κένωση με την απάντηση η οποία συστήνει την Εκκλησία κάθε εποχή, και η οποία είναι συνυφασμένη με τον κόσμο της σκέψεως και τα υπαρξιακά προβλήματα κάθε εποχής; Μόνον εσείς το γνωρίζετε αυτό!
Ας δούμε όμως τώρα τί ψάρια ψάρεψε από την εποχή μας αυτό το θεολογικό χάρισμα, καθώς και ποιες υπαρξιακές ανάγκες συμμετείχαν στην απάντηση που συστήνει σήμερα την χριστολογική οντολογία, άρα και την Εκκλησία! Ερχόμαστε ξανά στο τελευταίο βιβλίο του κ. Ζηζιούλα, “Κοινωνία και Ετερότης”, το οποίο κυκλοφόρησε στην αγγλική γλώσσα και χαιρετίστηκε ήδη με ενθουσιασμό!
Μαθαίνουμε λοιπόν αμέσως πως ο Φόβος, ιδίως δε ο Φόβος του άλλου, είναι αυτό τούτο το προπατορικό, η πτώση μας. Είναι δε το μεγαλύτερο εμπόδιο στη Σχέση πάνω στην οποία βασίζεται το πρόσωπο και η Σύναξη των πιστών, καθότι εικονίζουν την Αγία Τριάδα, με τον Επίσκοπο στο κέντρο, Μονάρχη της Ευχαριστίας, ο οποίος εικονίζει τον Πατέρα πλέον και δεν είναι εις τύπον και τόπον Χριστού πια, γιατί η Εκκλησία εξελίχθη από την πατερική εποχή, μέσω των απαντήσεων που έδωσαν οι διάφορες εποχές του πνεύματος στο χριστολογικό ερώτημα. Έτσι, η Ετερότης πρέπει να αποτελεί μέρος της Ταυτότητος, και η σχέση δίνει τα κατάλληλα όπλα, καθώς στηρίζεται αποκλειστικά στην παρουσία του Άλλου: Το υποκείμενο γεννιέται στη θέση του άλλου.
Λέει ο κ. Ζηζιούλας: «Δεν μπορούμε να πούμε τί είναι κάθε πρόσωπο, μπορούμε να πούμε μόνο πώς είναι. Κάθε πρόσωπο στην Αγία Τριάδα είναι διαφορετικό, όχι λόγω διαφοράς των φυσικών ποιοτήτων [που δεν υπάρχουν, είναι οι άκτιστες ενέργειες, κοινές της Αγίας Τριάδος] αλλά λόγω του τρόπου της απλής καταφάσεως του ότι είναι αυτό που είναι! [Έτσι κάπως ορίζεται και η σύγχρονη σχέση: εγώ είμαι αυτός που είμαι, αν σ’ αρέσει]. Σαν αποτέλεσμα τελικώς η Ετερότης δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τη Σχέση. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα είναι ονόματα που δείχνουν Σχέση. Κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να είναι διαφορετικό μέχρις ότου σχετιστεί. Η κοινωνία δεν αποκλείει την Ετερότητα, την γεννά.»
Υπήρχε δηλαδή κάποια στιγμή που τα πρόσωπα δεν είχαν γίνει ακόμη πρόσωπα; Το θεολογικό χάρισμα, πρωτότυπο και Ιστορικό και αυτό, δεν ψαρεύει πια ανθρώπους. Οι άλλοι το ψαρεύουν, εφόσον το πρόσωπο γεννιέται στη θέση του άλλου… Και ο νοών νοείτω.
Ας συνεχίσουμε όμως τα σύντομα σχόλια μας, αναγνωρίζοντας τον επαναστατικό χαρακτήρα του προσώπου! Σήμερα η επιστημονική επανάσταση περιγράφεται ως εξής: «Το πεδίο ερεύνης της επιστήμης δεν είναι πλέον “τί πράγμα” αλλά το “πώς”, δεν είναι πλέον η “ουσία” αλλά η “λειτουργικότης”». Αυτή η επιστημονική επανάσταση η οποία φτάνει σήμερα να δημιουργεί τον νέο άνθρωπο, όπως διδάσκει και ο κ. Ζηζιούλας, ξεκίνησε από τον διάσημο Γαλιλαίο!
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ μας πως ένας άλλος Γαλιλαίος παρεμβάλλεται στην Ιστορία και γεννά τον σύγχρονο πολιτισμό και τις σύγχρονες πεποιθήσεις μας. Ένας νέος Γαλιλαίος παίρνει τη θέση του παλιού Γαλιλαίου, ο οποίος ήταν καλός άνθρωπος αλλά μας εμπόδισε στην εξέλιξή μας.
Πρέπει να αρχίσουμε επιτέλους να υποπτευόμαστε πως η ανθρωπότης ανακάλυψε ξανά το δέντρο του καλού και του κακού μέσα πλέον στην Εκκλησία, τον Σταυρό του Κυρίου, πως έφαγε ξανά από τον απαγορευμένο καρπό και βύθισε ξανά την Εκκλησία στον θάνατο! Γιατί, τί είναι παρά η έσχατη πτώση να λαμβάνουμε τον Σταυρό του Κυρίου σαν το δέντρο της ζωής και η άρνησή μας να κατανοήσουμε το γεγονός πως όταν φάγαμε τον καρπό της γνώσεως και ανακηρύξαμε τον εαυτό μας θεό, στην ουσία σταυρώσαμε τον αληθινό Θεό. Να κατανοήσουμε πως ο Σταυρός του Κυρίου μπορεί να είναι ξανά το ίδιο το δέντρο του καλού και του κακού που μας οδηγεί έξω από την Εκκλησία, ίσως για πάντα.
Το πρωτείο του Πέτρου, το αλάθητο, η ανταρσία εναντίον των Ελλήνων εκ μέρους των Γερμανών, το Filioque, η άμωμος σύλληψη, συνθέτουν την εξέλιξη του θανάτου της Εκκλησίας πλέον, συνθέτουν το νέο πρόσωπο του θανάτου, του οριστικού, του πνευματικού. Και οι άνθρωποι προτίμησαν ξανά να είναι σαν θεοί παρά να μετέχουν στην ζωή του Θεού, προτίμησαν το άπειρο και όχι το κατά Χάριν ατελεύτητο! Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν η Θ. Ευχαριστία να είναι πρόγευση των εσχάτων όταν με το Βάπτισμα ο άνθρωπος ενδύεται το κατά Χάριν ατελεύτητο; Και αυτή η πρόγευση των εσχάτων γίγνεται και απογίγνεται κάθε Κυριακή; Τότε ας μας εξηγήσει κάποιος το τέλος του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, γιατί φαίνεται οι σύγχρονοι “θεολόγοι” να έχουν ολοκληρώσει ήδη την θεολογία τους μόνο με την αρχή του Ευαγγελίου: εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τί προς σέ;
«Στις αποκαλύψεις του ο Θεός απευθύνθηκε προς συγκεκριμένα πρόσωπα. Δεν έχασαν ούτε προς στιγμήν την προσωπική τους αυτοτέλεια και την προσωπική τους ταυτότητα», λέει ο κ. Ζηζιούλας. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πως το θεολογικό χάρισμα του θεολόγου μας αφορά στην Παλαιά Διαθήκη. Όπως και η φιλοσοφία του προσώπου και της Σχέσεως. Είναι προ–εκκλησιαστικά φαινόμενα. Η σχέση της Παλαιάς με την Καινή είναι πως ο Κύριος μας προειδοποίησε! «Ιδού καινά ποιώ πάντα», ακόμη και τα πρόσωπα. Ποια ταυτότητα κράτησε ο Πέτρος στη σχέση του με τον Κύριο, όταν ήταν ο τελευταίος που τον πρόδωσε!; Πράγματι, ο θεολόγος μας φωτίζει αυτό το μέγα Μυστήριο της προδοσίας του Πέτρου: Πρόδωσε τον Κύριο γιατί δεν είχε χάσει ακόμη την προσωπική του αυτοτέλεια και ταυτότητα! Είναι γεγονός. Πράγματι, ο μεγάλος μας θεολόγος με δεινότητα και έμπνευση προσπαθώντας να μας περιγράψει την θέωση κατορθώνει να φωτίσει το υπόβαθρο της προδοσίας. Ας τον δοξάσουμε!
Πριν ρίξουμε μια σύντομη ματιά στην άποψή του περί Αγίας Τριάδος, πρέπει να επισημάνουμε κάτι σημαντικό. Ακόμη και το άκτιστο φως, ή η εμπειρία του ακτίστου φωτός ή η μεταμόρφωσις και η εμπειρία της Δόξης στο όρος Θαβώρ, είναι προ–εκκλησιαστικά φαινόμενα. Εάν εορτάζουμε την Πεντηκοστή τα γενέθλια της Εκκλησίας, αν Εκκλησία είναι οι πράξεις των Αποστόλων και όχι οι πράξεις του Κυρίου, πρέπει να μας είναι εύκολο να καταλάβουμε πως ακόμη και ο Μυστικός Δείπνος, τον οποίον έχουμε αναγάγει, όπως σαφώς λέει και ο Yves Gongar, στη σύνθεση όλης της πραγματικότητας και ζωής της Εκκλησίας, είναι προ–εκκλησιαστικό φαινόμενο.
Βαφτίζοντας την Θ. Ευχαριστία, τον Μυστικό Δείπνο, ευχαριστιακή εκκλησιολογία, πρόγευση των εσχάτων και τη Σύναξη τύπον και τόπον της Βασιλείας, αγκαλιάζουμε με αγάπη και ευγένεια την Εβραϊκή θρησκεία και με αγιότητα περιμένουμε και εμείς μαζί τους την έλευση του Μεσσία. Πάνω σ’ αυτό το εξαίσιο παράδειγμα αγάπης πρέπει να αγκαλιάσουμε τώρα και τους αδελφούς Μουσουλμάνους. Για την ειρήνη του κόσμου. Για την αγάπη ρε γαμώτο! Ας δούμε όμως τί λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος δεν είναι παλαιός αλλά αρχή της θεολογίας: «Λίαν αισχρόν, και ουκ αισχρόν μόνον, αλλά και μάταιον επιεικώς, εκ των κάτω των άνω την εικασίαν λαμβάνειν, και των ακινήτων εκ της ρευστής φύσεως.»
Και συνεχίζει: «Διότι δεν πρέπει, επειδή κατά τινα σχέσιν υψηλοτέραν Υιός ο Υιός, και επειδή δεν ημπορέσαμε δι’ άλλου τρόπου παρά έτσι να δείξουμε το εκ του Θεού και ομοούσιον, να νομίζωμεν ότι πρέπει να μεταφέρουμε στον Θεό και όλες τις ανθρώπινες και της δικής μας συγγενείας ονομασίες. Καθώς η διαφορά εις την αποκάλυψιν και όχι της προς άλληλα σχέσεως διάφορον, έκαμε διαφορετικήν και την ονομασία: Πατήρ – Υιός – Άγιον Πνεύμα.»
Και ο Ιωάννης Δαμασκηνός ματαίως προειδοποιεί, καθώς φαίνεται: «Δεν υπάρχει εν τη κτίσει εικόνα απαραλλάκτως εν εαυτή τον τρόπον της Αγίας Τριάδος παραδεικνύουσα. Σχέση σημαίνει: Τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος είναι πάντα μαζί και στην ενέργεια, εφόσον και η ενέργεια, όπως και η ουσία, είναι άκτιστες.» Όσον αφορά στην αρχή του Ευαγγελίου του Ιωάννη «εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν» και την ερμηνεία αυτού του «προς» από τους Ρώσους θεολόγους και από τον κ. Ζηζιούλα σαν υποψία σχέσεως, η θεολογία λέει το εξής: “Χρησιμοποιείται το ίδιο ρήμα «ην» επειδή ο Υιός δεν μπορεί να υπάρξει χωριστά από την Αρχή, ούτε μπορεί να αποκοπεί από τον Πατέρα.” Αυτή η θεολογία στην οποία και αναφερόμαστε θεολογούσε με τα ρήματα επηρεασμένη από την ελληνική γλώσσα, ενώ σήμερα όλες οι αποτυχημένες προσπάθειες θεολογίας προσπαθούν να θεολογήσουν με τα επίθετα επηρεασμένες από τη γερμανική γλώσσα!
Και προχωρούμε τελειώνοντας ξανά με τον Άγιο Γρηγόριο: «Πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχουν στην Αγία Τριάδα Μοναρχία και Πατρότης;!» Και απαντά, “Λόγος ΚΘ, 2, 8”: «Ημείς όμως τιμώμεν την μοναρχίαν, και μάλιστα την μοναρχίαν η οποία δεν περιορίζεται εις ένα πρόσωπον, αλλά μοναρχίαν την οποίαν πραγματοποιεί η ισοτιμία της φύσεως, η σύμπνοια της γνώμης, η ταυτότης της κινήσεως και η συμφωνία με το ένα πρόσωπον, πράγμα που δεν επιτυγχάνεται εις την κτιστήν φύσιν, δια τούτο μονάς απ’ αρχής, εις δυάδα κινηθείσα, μέχρι Τριάδος έστη».
Φτάνουμε τώρα στο σημαντικότερο κείμενο, το οποίο απαντά και στο κατεξοχήν επιχείρημά τους, “Λόγος ΚΘ, 16, 9”: «Η ονομασία Πατήρ δεν είναι χαρακτηρισμός ούτε της ουσίας, ούτε της ενεργείας, αλλά σημαίνει την σχέσιν του Πατρός προς τον Υιόν ή του Υιού προς τον Πατέρα. Όπως δηλ. εις ημάς τους ανθρώπους αι ονομασίαι αύται φανερώνουν την γνησιότητα και την ομοιότητα φύσεως μεταξύ γεννήτορος και γεννηθέντος».
Βλέπουμε ξεκάθαρα και εδώ πως είναι αδύνατο να βρεθούν όροι και καταστάσεις στη ζωή μας που να μπορούν να περιγράψουν την Αγία Τριάδα. Ακόμη και η Σχέση, το πώς έχει, σημαίνει ομοφυίαν, ισοτιμίαν. Δεν σημαίνουν πώς είναι, όπως ψευδώς προσπαθούν να μας πείσουν οι θεολόγοι μας. Το πρόσωπον δεν σημαίνει πώς είναι, αλλά πώς έχει το ένα προς το άλλο!
Στην Αγία Τριάδα είναι τα ίδια και ονόματα και πράγματα! Ας τελειώνουμε όμως με τον χαρισματικό μας θεολόγο. Αιώνες τώρα βλέπουμε τις λυσσώδεις προσπάθειες της Ρωμαϊκής Εκκλησίας να πείσει εαυτόν και αλλήλους πως η εκκλησιαστική Ιεραρχία διαθέτει Αποστολική διαδοχή! Πως ο τύπος δηλαδή έχει στη διάθεση του το πνεύμα! Το αποτέλεσμα ήταν να διαλυθεί η ίδια σαν Εκκλησία και να αφήσει στο πόδι της τη μεγαλύτερη θρησκεία που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότης, την εκκοσμίκευση! Μέσα στα πλαίσια αυτής της εκκοσμικεύσεως παλεύει και ο θεολόγος μας να στήσει μια θεολογία του προσώπου.
Ας ακούσει όμως και ο ίδιος τί λέει ο μέχρι σήμερα μεγαλύτερος ερευνητής της εκκοσμικεύσεως Hans Blumenberg: «Η έκφραση “πρόσωπο” αντιστέκεται σε μία κατασκευή που θέλει να ενώσει δύο φύσεις σε ένα πρόσωπο.» Η θεολογία που ερευνούμε προσφέρει και την Ορθόδοξη στήριξη υποτίθεται στην δυτική απαίτηση για μία μόνον Φύση! Αυτή η αδιανόητη ύβρις εναντίον του Αγίου Πνεύματος που ξεκίνησε με το Filioque και θέλει να ολοκληρωθεί σήμερα με την προσάρτηση και της Ορθοδοξίας στο πρωτείο του πάπα συνεχίζει τον παραλογισμό της: Νά τί πιστεύουν οι σύγχρονοι Καθολικοί. Ας το χαρούμε: «Η ΙΙα Βατικάνειος σύνοδος ήταν αιτία να δοκιμάσει όλη η Εκκλησία την δημιουργική και πάντα ανανεωτική πνοή του Αγίου Πνεύματος. Ακόμη και η θρησκευτική ζωή παρεσύρθη απ’ αυτόν τον ορμητικό και λεπτό άνεμο. Και αισθάνθηκε απελευθερωμένη από παληές αγκυλώσεις, που απειλούσαν να την παραλύσουν στον ευαγγελικό της δρόμο και στην προφητική της ορμή».
Μεγάλη Εκκλησιαστική παράδοση! Να τη χαιρόμαστε! Μας άνοιξε την αγκαλιά της και τρέχουμε όλοι μας κοντά της, προδίδοντας το μεγαλείο της αληθινής Εκκλησίας. Για να εξηγούμεθα, ούτε η σύγχρονη Ορθοδοξία έχει κάποια συγγένεια με την αληθινή Εκκλησία, αλλά κρατούσε την ανάμνηση. Σήμερα όμως; Αυτό ακριβώς υποσχόταν και η οικουμενική κίνηση, την επιστροφή δηλαδή όλων των ομολογιών στην αλήθεια τους, τουλάχιστον επί εποχής Φλωρόφσκι. Μπρος στην αδιαλλαξία όμως του αλάθητου επινοήθηκε αυτή η δυστυχής ευχαριστιακή εκκλησιολογία, η οποία θα γράψει το οριστικό τέλος στην Αλήθεια. Όσο για τον κεντρικό ρόλο του επισκόπου, για το σύνθημα ότι: «εκεί όπου ο επίσκοπος εκεί και η Εκκλησία», δεν πιστεύω να υπάρχει ούτε ένας Χριστιανός που να μην γνωρίζει πως ο μόνος λόγος για τον οποίο ο επίσκοπος διατηρεί σήμερα την εξουσία του είναι το μισθολόγιο. Αυτός ο τρελός θίασος του οικουμενικού διαλόγου υπέγραψε ήδη το ιστορικό πρωτείο του πάπα και ετοιμάζει να μας παρουσιάσει το θεατρικό έργο: Η ενότης της Εκκλησίας όπως την εξασφάλιζε ο πάπας κατά τη διάρκεια της πρώτης χιλιετίας!
Ας διαβάσουμε και επ’ αυτού κάτι από έναν σοβαρό και έμπειρο σύγχρονο ερευνητή! Τον Henry Chadwick: «Ο πάπας Βιγίλιος, στη Σύνοδο του 553, συμπεριφέρθηκε ανάρμοστα ακόμη και απέναντι στον αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Μολονότι διέμενε στην Κωνσταντινούπολη δεν είχε καταδεχτεί να παρακαθήσει με τους Επισκόπους στη Σύνοδο αλλά απέφυγε τις συναντήσεις και αργότερα επικύρωσε εγγράφως τη συνοδική καταδίκη των τριών κεφαλαίων. Με δύο λόγια: ενεργεί ωσάν να μην ήταν Επίσκοπος.»
Ο μικρός πρίγκιπας λοιπόν. Μας αποκάλυψε επιτέλους και το όνομα του μυστηριώδους μικρού πλανήτη της αγάπης απ’ όπου καταγόταν. Βατικανό το όνομα αυτού. Το Puer aeternus που γράφει την ιστορία των ουρανών πλέον. Θα χαθεί κάποια στιγμή στους ουρανούς. Η Γη δεν τον χωρούσε, γι’ αυτό και η ενσάρκωση του Θεού τού μοιάζει ανεξήγητη ακόμη!
Σε λίγο δεν θα έχουμε ούτε ναούς να κοινωνήσουμε, ούτε κολυμπήθρες να βαπτιστούμε. Θα παρακολουθούμε απλώς από μακρυά τη ζωή του Αλάθητου! Τον μυστικό σκοπό της οικονομίας της Σωτηρίας!
Πιο ανόητη εποχή από τη δική μας υπήρξε ποτέ;
Φτάσαμε λοιπόν στο τρίτο κείμενο, “Κοινωνία και Ετερότης”, που κυκλοφόρησε την ίδια εποχή με τα προαναφερθέντα κείμενα του κ. Γιανναρά και του κ. Ράμφου, και τα οποία προσπαθούν να μας απαλλάξουν από την πατερική μας παράδοση. Ο επίσκοπος του Πατριαρχείου κ. Ζηζιούλας λοιπόν! Ο μικρός πρίγκιπας της Ορθοδοξίας. Κοσμοπολίτης, διδάκτωρ, κάτοικος και του Βατικανού, ο μεγαλύτερος θεολόγος της Εκκλησίας, θα ολοκληρώσει μόνος το πάθος του δασκάλου του, Φλωρόφσκι, για την ένωση των Εκκλησιών. Λάτρης της Ιστορίας, της Ιστορικής Εκκλησίας, του πρωτείου του Πάπα, ορθολογιστής, κέρδισε την αναγνώριση των Ευρωπαίων θεολόγων και τη λατρεία των Ελλήνων Ορθοδόξων θεολόγων, οι οποίοι οραματίζονται με τη σειρά τους μιαν ευρωπαϊκή και παγκόσμια δόξα. Μελέτησε για πολλά χρόνια την πατερική μας παράδοση αλλά, όπως θα δούμε, με ισχνά αποτελέσματα! Κανείς δεν κατόρθωσε μέχρι σήμερα να ερευνήσει τις Γραφές γιατί αυτός θα αποτελούσε εξαίρεση; Κατασκεύασε με τη σειρά του το Μυθικό κρεβάτι του Προκρούστη και κόβει και ράβει στα μέτρα του! Προβάλλει τον εαυτό του και μας επιβάλλει τον λόγο του σαν πατέρας της συγχρόνου εξελίξεως, σαν ο παληός καλός θεός, που’ χει στην κατοχή του τα κλειδιά του Παραδείσου, τη Γνώση του καλού και του κακού για μας, ένας απίστευτος “Πετροκλής” με ορθόδοξο ένδυμα, ο οποίος εκμεταλλεύεται με μυθικό τρόπο την δόξα του Πέτρου, που συγκροτεί τους αιώνες της συγχρόνου πνευματικής Ιστορίας της Δύσεως. Εμβάθυνε το Filioque και το τοποθέτησε για πάντα στην κορυφή της πυραμίδος του κοσμοκράτορος, επινοώντας το Bishopoque!
Ας δούμε όμως για τί πράγμα μιλάμε! Ορίζει τον Φόβο, και επομένως τον Φόβο του άλλου, σαν την ουσία του προπατορικού αμαρτήματος, της πτώσεώς μας! Τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος σαν Σχέσεις και τη Σωτηρία του ανθρώπου, το έργο της Οικονομίας της Σωτηρίας, σαν το κατόρθωμα του προσώπου! Άρα τη Σύναξη της Εκκλησίας σαν κοινωνία προσώπων. Η ουσία της συγχρόνου Ορθοδόξου Ιδεολογίας: Ευχαριστιακή Εκκλησιολογία. Το πνευματικό κατόρθωμα των Ρώσων θεολόγων της διασποράς και ιδιαιτέρως του Αλεξάνδρου Σμέμαν.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία αρνήθηκε να προδώσει την πίστη της και να ενωθεί με τον πάπα, κάτω από το πρωτείο του, ακόμη και όταν οι πολιτικές συνθήκες ήταν απελπιστικές, προτίμησε το Μαρτύριο της Τουρκοκρατίας.
Σήμερα όμως, η Ρωσική Εκκλησία φαίνεται να υποκύπτει στις πολιτικές σκοπιμότητες με δική της πρωτοβουλία. Αυτό δε είναι Ιστορία! Είναι εξέλιξη. Νά τί γράφει για την ένωση των Εκκλησιών ο προφήτης της οικουμενικής κινήσεως Σολόβιεφ γύρω στα 1890: «Ο σκοπός της Χριστιανικής πολιτικής είναι η ελεύθερη ένωση της ανθρωπότητος στην Εκκλησία του Χριστού. Μέχρις ότου η Ορατή Εκκλησία, η οποία είναι Αρχέτυπο της καθολικής ενώσεως πάνω στη Γη, μένει χωρισμένη, αυτός ο σκοπός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί». Δεν υπάρχει τίποτα μέσα στην ήδη υπογραφείσα συμφωνία της Ραβέννας, στο μυαλό του κ. Ζηζιούλα και στα σχέδια του Οικουμενικού διαλόγου που να μην περιέχεται ήδη στα γραπτά του Σολόβιεφ. Γρήγορα τη θέση του πήραν οι μαθητές του. Ο μεγαλύτερος των οποίων, ο γνωστός μας Φλωρόφσκι, παρουσιάζει τις εντολές του Δασκάλου του έναν αιώνα μετά ως εξής: «Κανείς Χριστιανός δεν μπορεί να αγνοεί το γεγονός των χριστιανικών διαιρέσεων. Και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ανάγκη για μία χριστιανική επανένωση». Μέσα σε έναν αιώνα τα οράματα του Σολόβιεφ έγιναν κοινός τόπος. Μόνο που ξαναβρήκαν μπροστά τους την ανάγκη, την οποίαν είχαν πρόθεση να υπερβούν στην αυθυπέρβαση του προσώπου. Δεν θα είναι κοινωνία προσώπων η νέα Οικουμενική Εκκλησία;
Γιατί συμβαίνουν όμως όλα αυτά; Γιατί σήμερα κανείς πλέον δεν μπορεί να βγάλει άκρη; Γιατί οι προειδοποιήσεις των Αποστόλων δεν μας ωφελούν πια; Ούτε τα λόγια του Κυρίου; Γιατί οι πιστοί Χριστιανοί δεν φανερώνονται, όπως συνέβη και στο παρελθόν!; Όλοι γνωρίζουμε και ακούμε την προειδοποίηση του Απ. Παύλου: «Τέκνον Τιμόθεε, πονηροί δε άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον, πλανώντες και πλανόμενοι!» Γιατί δεν καταλαβαίνουμε; Επειδή, όπως λέει και ο Απόστολος, οι πονηροί, από την εποχή του Κυρίου, έχουν προκόψει επί το χείρον, έχουν γίνει πονηρότεροι και δεν φτάνει απλώς το όνομα του Κυρίου για να σβήσει την πλάνη. Όπως είπε και ο Κύριος, αυτοί οι πονηροί χρειάζονται νηστεία και προσευχή για να φανερωθούν. Είναι εξελιγμένοι. Θα παρακολουθήσουμε την εξέλιξή τους στα επόμενα!
Οι πονηροί δεν εμφανίζονται πλέον ένας–ένας. Φτιάχνουν Συνόδους, διαθέτουν Αρχιεπισκόπους και Πατριάρχες. Η πνευματική αντίσταση είναι πολύ δύσκολη και όμως είναι δυνατή. Εμείς θα προσπαθήσουμε να φανερώσουμε σύντομα και λακωνικά πώς από το πονηρό οικοδόμημα των ημερών μας απουσιάζει ξανά ο λίθος ον απέρριψαν οι οικοδομούντες! Μια καλή αρχή μπορεί να γίνει με τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας στο κείμενο – ομιλία του “Οι Χριστιανοί στην πολυθρησκευτική ενωμένη Ευρώπη”, όπου και λέει: «Όπως η ζωή του Χριστού – του νέου Αδάμ – έχει παγκόσμιες συνέπειες, το ίδιο και η ζωή του μυστικού Σώματός του, της Εκκλησίας, έχει παγκόσμια εμβέλεια και ενέργεια! Η Εκκλησία προσφέρει τη Θ. Ευχαριστία και τη δοξολογία της υπέρ των πάντων. Ενεργεί υπέρ του κόσμου ολοκλήρου. Ακτινοβολεί τη δόξα του ζώντος Κυρίου σε όλη την κτίση». Αναλόγως λοιπόν με τον Χριστό είναι και η Εκκλησία. Όμως τώρα είναι ίδια και ομοούσια της Κεφαλής της, και δεν είναι πλέον η Εκκλησία του Σταυρωμένου Χριστού, είναι του δοξασμένου που κάθεται στα δεξιά του Πατρός. Η Εκκλησία είναι πρόγευση της Δόξης του Κυρίου, των εσχάτων. Γι’ αυτό αυτή η ένδοξη Εκκλησία καταργεί το Βάπτισμα εις τον θάνατον του Κυρίου και καταργεί τον Μυστικό Δείπνο εις την ανάμνηση της θυσίας Του. Η Εκκλησία λοιπόν αγιάζει, είναι η παρακαταθήκη όλης της Χάριτος που κερδήθηκε με τη θυσία του Κυρίου, την οποία μοιράζει απλόχωρα και αλάθητα σε όλη την κτίση. Ο αγιασμός δε αυτός προσφέρεται σύμφωνα με την αυθεντία των κληρικών της Γης! Πάντως, αυτό το πράγμα μόνο Ορθοδοξία δεν είναι. Είναι η παγκοσμιοποίηση της αυτονομίας. Και ένα ερώτημα για τον πολύτιμο Αρχιεπίσκοπο!: Γιατί γράφετε για Μυστικό Σώμα, εφόσον ακτινοβολεί τόσο δυνατά!;
Το ίδιο μοτίβο υπάρχει στην εισαγωγή του καινούργιου βιβλίου του κ. Ζηζιούλα. Είναι η γνώμη του διασήμου θεολόγου Yves Congar που λέει πως: «Ο κ. Ζηζιούλας είναι ένας από τους πλέον πρωτότυπους και βαθείς θεολόγους της εποχής μας! Η διεισδυτική ανάγνωσή του της παραδόσεως των Ελλήνων Πατέρων κορυφώνεται στη συγκέντρωση όλης της πραγματικότητος και ζωής της Εκκλησίας στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας». Οι Δυτικοί θεολόγοι ξέρουν καλά τί σημαίνει συγκέντρωση όλης της πραγματικότητος.
Μπορούμε τώρα πια να δούμε και το αποκορύφωμα της αυτονομημένης Εκκλησίας, όπως παρουσιάστηκε στον λόγο του κ. Ζηζιούλα, στη διάρκεια της γιορτής που οργανώθηκε στο Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας στη μνήμη του Γέροντα Σωφρονίου. Στην ομιλία αυτή γίνεται πολύς λόγος για το χάρισμα της θεολογίας και γίνεται και μια “χαριτωμένη” προσπάθεια να ελευθερωθεί η θεολογία από την εμπειρία. Για να παραδοθεί στον υπαρξισμό, του οποίου τη φιλοσοφία καλλιεργεί ο κ. Ζηζιούλας. Λέει λοιπόν εκεί τα εξής “αξιοθαύμαστα”: «Ο θεολογικός Λόγος, όπως και η πνευματική εμπειρία, δεν αποτελούν απλή αναδρομή στο παρελθόν και την παράδοση. Κινούνται και αναπνέουν στην ατμόσφαιρα κάθε εποχής.» Αυτή τη “διάκριση” θα προσπαθήσουμε καταρχάς να δούμε καλύτερα και θα επανέλθουμε στην ομιλία.
Γράφει λοιπόν σε ένα από τα πλέον διάσημα πρώιμα κείμενά του, “Ελληνισμός και Χριστιανισμός”, όπου και ξεκαθαρίζει τις προθέσεις του: «Το πρόσωπο του Ιησού Χριστού δημιούργησε στους συγχρόνους του και άφησε στους μεταγενέστερους το ερώτημα της ταυτότητός του: “Ποιος είναι;”. Από αυτό το ερώτημα θα γεννηθεί ο Χριστιανισμός. Το ίδιο ερώτημα είναι η πηγή της Χριστολογίας και η απάντηση του είναι η γέννηση του Χριστιανισμού – της Εκκλησίας και της θεολογίας της. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό –όπως κάθε απάντηση σε κάθε ερώτηση– είναι συνυφασμένη με τον κόσμο της σκέψεως εκείνων που θα δώσουν την απάντηση! Ιδιαίτερα αν το ερώτημα δεν είναι απλώς διανοητικό αλλά υπαρξιακό, τότε η απάντηση δεν είναι δυνατή χωρίς αναφορά στα προβλήματα, στις προσδοκίες, στις ανάγκες του κόσμου στον οποίο απευθύνεται! [Σε αυτό το σημείο ακριβώς δεν ακούγεται η κραυγή του όχλου: “τον Βαραββά, τον Βαραββά”;!!] Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός για κάθε συγκεκριμένη υπαρξιακή κατάσταση –αυτό είναι το Χριστολογικό ερώτημα– σε κάθε εποχή! Και η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι δυνατόν παρά να δοθεί με τα μέσα –τα νοήματα και τις εικόνες– που διαθέτει ο πνευματικός κόσμος σε κάθε δεδομένη κατάσταση! Με το πνευματικό και υπαρξιακό πλαίσιο των ανθρώπων σε κάθε εποχή».
Αυτό λοιπόν είναι το θεολογικό χάρισμα, το οποίο διαθέτει οπωσδήποτε ο κ. Ζηζιούλας. Ο θεολογικός λόγος δεν αποτελεί απλή αναδρομή στο παρελθόν, αλλά στο παρόν. Ας δούμε όμως, τί λέει επ’ αυτού το Ευαγγέλιο! “Κατά Ματθαίον, 16–18”: «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον Υιόν του ανθρώπου; οι δε είπον: οι μεν Ιωάννην τον Βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν, έτεροι δε Ιερεμίαν ή έναν των προφητών!» Αυτές οι απαντήσεις όντως αποτελούν αναδρομή στο παρελθόν. «υμείς δε τίνα με λέγετε είναι; αποκριθείς δε Σίμων Πέτρος είπεν: συ ει ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος. Και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτώ: Μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σάρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλά ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν». Η Εκκλησία δεν απαντά με το παρελθόν και την παράδοση, ούτε με τις ανθρώπινες ανάγκες και τα υπαρξιακά προβλήματα αλλά ούτε και στις προσδοκίες των ανθρώπων. Η Εκκλησία απαντά με την αποκάλυψη του Πατρός! Και μόνον. Και μόνον αυτή η αποκάλυψη είναι Χριστολογική. Όσο για το θεολογικό χάρισμα το οποίο ισχυρίζεται πως διαθέτει ο ίδιος ο κ. Ζηζιούλας, ας ακούσουμε τα κριτήρια της παραδόσεώς μας, όπως τα εκθέτει ο ίδιος ο Συμεών ο Νέος θεολόγος. “Θεολογικός ΙΙ, 2–3”: «Μεταβήναι δει πρώτον ημάς εκ του θανάτου εις την ζωήν, ειθ’ ούτω δέξασθαι σπέρμα εν εαυτοίς άνωθεν του ζώντος Θεού και γεννηθήναι υπ’ αυτού ως χρηματίσαι τέκνα αυτού, και ελκύσαι Πνεύμα εν τοις εγκάτοις και ούτως ελλαμπομένους τα περί Θεού φθέγγεσθαι, καθόσον οίον τε και από Θεού ελλαμπόμεθα!» Αυτή είναι η εμπειρία και η θεολογία που διατρέχουν την Ιστορία της Εκκλησίας διαχρονικά με πλήρη πιστότητα στην παράδοση. Δεν αφορούν την Εκκλησία το παρελθόν και οι ανάγκες της σαρκός και του αίματος.
Στην ίδια ομιλία του, εις την μνήμη του Γέροντα Σωφρονίου, ο κ. Ζηζιούλας αναφέρεται και στο μεγάλο θέμα της κενώσεως. Επισημαίνει πως ο άνθρωπος θεούται μόνο δια της οδού της κενώσεως και τούτο διότι και ο Θεός αυτόν τον δρόμο επέλεξε. «Για να πραγματοποιηθεί ως απόλυτη κατηγορία το πρόσωπο, ο άνθρωπος πρέπει να κενώσει εαυτόν όπως ο Χριστός.» Ερωτούμε λοιπόν! Πώς κατορθώνετε κ. Ζηζιούλα και συνδυάζετε την κένωση με την απάντηση η οποία συστήνει την Εκκλησία κάθε εποχή, και η οποία είναι συνυφασμένη με τον κόσμο της σκέψεως και τα υπαρξιακά προβλήματα κάθε εποχής; Μόνον εσείς το γνωρίζετε αυτό!
Ας δούμε όμως τώρα τί ψάρια ψάρεψε από την εποχή μας αυτό το θεολογικό χάρισμα, καθώς και ποιες υπαρξιακές ανάγκες συμμετείχαν στην απάντηση που συστήνει σήμερα την χριστολογική οντολογία, άρα και την Εκκλησία! Ερχόμαστε ξανά στο τελευταίο βιβλίο του κ. Ζηζιούλα, “Κοινωνία και Ετερότης”, το οποίο κυκλοφόρησε στην αγγλική γλώσσα και χαιρετίστηκε ήδη με ενθουσιασμό!
Μαθαίνουμε λοιπόν αμέσως πως ο Φόβος, ιδίως δε ο Φόβος του άλλου, είναι αυτό τούτο το προπατορικό, η πτώση μας. Είναι δε το μεγαλύτερο εμπόδιο στη Σχέση πάνω στην οποία βασίζεται το πρόσωπο και η Σύναξη των πιστών, καθότι εικονίζουν την Αγία Τριάδα, με τον Επίσκοπο στο κέντρο, Μονάρχη της Ευχαριστίας, ο οποίος εικονίζει τον Πατέρα πλέον και δεν είναι εις τύπον και τόπον Χριστού πια, γιατί η Εκκλησία εξελίχθη από την πατερική εποχή, μέσω των απαντήσεων που έδωσαν οι διάφορες εποχές του πνεύματος στο χριστολογικό ερώτημα. Έτσι, η Ετερότης πρέπει να αποτελεί μέρος της Ταυτότητος, και η σχέση δίνει τα κατάλληλα όπλα, καθώς στηρίζεται αποκλειστικά στην παρουσία του Άλλου: Το υποκείμενο γεννιέται στη θέση του άλλου.
Λέει ο κ. Ζηζιούλας: «Δεν μπορούμε να πούμε τί είναι κάθε πρόσωπο, μπορούμε να πούμε μόνο πώς είναι. Κάθε πρόσωπο στην Αγία Τριάδα είναι διαφορετικό, όχι λόγω διαφοράς των φυσικών ποιοτήτων [που δεν υπάρχουν, είναι οι άκτιστες ενέργειες, κοινές της Αγίας Τριάδος] αλλά λόγω του τρόπου της απλής καταφάσεως του ότι είναι αυτό που είναι! [Έτσι κάπως ορίζεται και η σύγχρονη σχέση: εγώ είμαι αυτός που είμαι, αν σ’ αρέσει]. Σαν αποτέλεσμα τελικώς η Ετερότης δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τη Σχέση. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα είναι ονόματα που δείχνουν Σχέση. Κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να είναι διαφορετικό μέχρις ότου σχετιστεί. Η κοινωνία δεν αποκλείει την Ετερότητα, την γεννά.»
Υπήρχε δηλαδή κάποια στιγμή που τα πρόσωπα δεν είχαν γίνει ακόμη πρόσωπα; Το θεολογικό χάρισμα, πρωτότυπο και Ιστορικό και αυτό, δεν ψαρεύει πια ανθρώπους. Οι άλλοι το ψαρεύουν, εφόσον το πρόσωπο γεννιέται στη θέση του άλλου… Και ο νοών νοείτω.
Ας συνεχίσουμε όμως τα σύντομα σχόλια μας, αναγνωρίζοντας τον επαναστατικό χαρακτήρα του προσώπου! Σήμερα η επιστημονική επανάσταση περιγράφεται ως εξής: «Το πεδίο ερεύνης της επιστήμης δεν είναι πλέον “τί πράγμα” αλλά το “πώς”, δεν είναι πλέον η “ουσία” αλλά η “λειτουργικότης”». Αυτή η επιστημονική επανάσταση η οποία φτάνει σήμερα να δημιουργεί τον νέο άνθρωπο, όπως διδάσκει και ο κ. Ζηζιούλας, ξεκίνησε από τον διάσημο Γαλιλαίο!
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ μας πως ένας άλλος Γαλιλαίος παρεμβάλλεται στην Ιστορία και γεννά τον σύγχρονο πολιτισμό και τις σύγχρονες πεποιθήσεις μας. Ένας νέος Γαλιλαίος παίρνει τη θέση του παλιού Γαλιλαίου, ο οποίος ήταν καλός άνθρωπος αλλά μας εμπόδισε στην εξέλιξή μας.
Πρέπει να αρχίσουμε επιτέλους να υποπτευόμαστε πως η ανθρωπότης ανακάλυψε ξανά το δέντρο του καλού και του κακού μέσα πλέον στην Εκκλησία, τον Σταυρό του Κυρίου, πως έφαγε ξανά από τον απαγορευμένο καρπό και βύθισε ξανά την Εκκλησία στον θάνατο! Γιατί, τί είναι παρά η έσχατη πτώση να λαμβάνουμε τον Σταυρό του Κυρίου σαν το δέντρο της ζωής και η άρνησή μας να κατανοήσουμε το γεγονός πως όταν φάγαμε τον καρπό της γνώσεως και ανακηρύξαμε τον εαυτό μας θεό, στην ουσία σταυρώσαμε τον αληθινό Θεό. Να κατανοήσουμε πως ο Σταυρός του Κυρίου μπορεί να είναι ξανά το ίδιο το δέντρο του καλού και του κακού που μας οδηγεί έξω από την Εκκλησία, ίσως για πάντα.
Το πρωτείο του Πέτρου, το αλάθητο, η ανταρσία εναντίον των Ελλήνων εκ μέρους των Γερμανών, το Filioque, η άμωμος σύλληψη, συνθέτουν την εξέλιξη του θανάτου της Εκκλησίας πλέον, συνθέτουν το νέο πρόσωπο του θανάτου, του οριστικού, του πνευματικού. Και οι άνθρωποι προτίμησαν ξανά να είναι σαν θεοί παρά να μετέχουν στην ζωή του Θεού, προτίμησαν το άπειρο και όχι το κατά Χάριν ατελεύτητο! Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν η Θ. Ευχαριστία να είναι πρόγευση των εσχάτων όταν με το Βάπτισμα ο άνθρωπος ενδύεται το κατά Χάριν ατελεύτητο; Και αυτή η πρόγευση των εσχάτων γίγνεται και απογίγνεται κάθε Κυριακή; Τότε ας μας εξηγήσει κάποιος το τέλος του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, γιατί φαίνεται οι σύγχρονοι “θεολόγοι” να έχουν ολοκληρώσει ήδη την θεολογία τους μόνο με την αρχή του Ευαγγελίου: εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τί προς σέ;
«Στις αποκαλύψεις του ο Θεός απευθύνθηκε προς συγκεκριμένα πρόσωπα. Δεν έχασαν ούτε προς στιγμήν την προσωπική τους αυτοτέλεια και την προσωπική τους ταυτότητα», λέει ο κ. Ζηζιούλας. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πως το θεολογικό χάρισμα του θεολόγου μας αφορά στην Παλαιά Διαθήκη. Όπως και η φιλοσοφία του προσώπου και της Σχέσεως. Είναι προ–εκκλησιαστικά φαινόμενα. Η σχέση της Παλαιάς με την Καινή είναι πως ο Κύριος μας προειδοποίησε! «Ιδού καινά ποιώ πάντα», ακόμη και τα πρόσωπα. Ποια ταυτότητα κράτησε ο Πέτρος στη σχέση του με τον Κύριο, όταν ήταν ο τελευταίος που τον πρόδωσε!; Πράγματι, ο θεολόγος μας φωτίζει αυτό το μέγα Μυστήριο της προδοσίας του Πέτρου: Πρόδωσε τον Κύριο γιατί δεν είχε χάσει ακόμη την προσωπική του αυτοτέλεια και ταυτότητα! Είναι γεγονός. Πράγματι, ο μεγάλος μας θεολόγος με δεινότητα και έμπνευση προσπαθώντας να μας περιγράψει την θέωση κατορθώνει να φωτίσει το υπόβαθρο της προδοσίας. Ας τον δοξάσουμε!
Πριν ρίξουμε μια σύντομη ματιά στην άποψή του περί Αγίας Τριάδος, πρέπει να επισημάνουμε κάτι σημαντικό. Ακόμη και το άκτιστο φως, ή η εμπειρία του ακτίστου φωτός ή η μεταμόρφωσις και η εμπειρία της Δόξης στο όρος Θαβώρ, είναι προ–εκκλησιαστικά φαινόμενα. Εάν εορτάζουμε την Πεντηκοστή τα γενέθλια της Εκκλησίας, αν Εκκλησία είναι οι πράξεις των Αποστόλων και όχι οι πράξεις του Κυρίου, πρέπει να μας είναι εύκολο να καταλάβουμε πως ακόμη και ο Μυστικός Δείπνος, τον οποίον έχουμε αναγάγει, όπως σαφώς λέει και ο Yves Gongar, στη σύνθεση όλης της πραγματικότητας και ζωής της Εκκλησίας, είναι προ–εκκλησιαστικό φαινόμενο.
Βαφτίζοντας την Θ. Ευχαριστία, τον Μυστικό Δείπνο, ευχαριστιακή εκκλησιολογία, πρόγευση των εσχάτων και τη Σύναξη τύπον και τόπον της Βασιλείας, αγκαλιάζουμε με αγάπη και ευγένεια την Εβραϊκή θρησκεία και με αγιότητα περιμένουμε και εμείς μαζί τους την έλευση του Μεσσία. Πάνω σ’ αυτό το εξαίσιο παράδειγμα αγάπης πρέπει να αγκαλιάσουμε τώρα και τους αδελφούς Μουσουλμάνους. Για την ειρήνη του κόσμου. Για την αγάπη ρε γαμώτο! Ας δούμε όμως τί λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος δεν είναι παλαιός αλλά αρχή της θεολογίας: «Λίαν αισχρόν, και ουκ αισχρόν μόνον, αλλά και μάταιον επιεικώς, εκ των κάτω των άνω την εικασίαν λαμβάνειν, και των ακινήτων εκ της ρευστής φύσεως.»
Και συνεχίζει: «Διότι δεν πρέπει, επειδή κατά τινα σχέσιν υψηλοτέραν Υιός ο Υιός, και επειδή δεν ημπορέσαμε δι’ άλλου τρόπου παρά έτσι να δείξουμε το εκ του Θεού και ομοούσιον, να νομίζωμεν ότι πρέπει να μεταφέρουμε στον Θεό και όλες τις ανθρώπινες και της δικής μας συγγενείας ονομασίες. Καθώς η διαφορά εις την αποκάλυψιν και όχι της προς άλληλα σχέσεως διάφορον, έκαμε διαφορετικήν και την ονομασία: Πατήρ – Υιός – Άγιον Πνεύμα.»
Και ο Ιωάννης Δαμασκηνός ματαίως προειδοποιεί, καθώς φαίνεται: «Δεν υπάρχει εν τη κτίσει εικόνα απαραλλάκτως εν εαυτή τον τρόπον της Αγίας Τριάδος παραδεικνύουσα. Σχέση σημαίνει: Τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος είναι πάντα μαζί και στην ενέργεια, εφόσον και η ενέργεια, όπως και η ουσία, είναι άκτιστες.» Όσον αφορά στην αρχή του Ευαγγελίου του Ιωάννη «εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν» και την ερμηνεία αυτού του «προς» από τους Ρώσους θεολόγους και από τον κ. Ζηζιούλα σαν υποψία σχέσεως, η θεολογία λέει το εξής: “Χρησιμοποιείται το ίδιο ρήμα «ην» επειδή ο Υιός δεν μπορεί να υπάρξει χωριστά από την Αρχή, ούτε μπορεί να αποκοπεί από τον Πατέρα.” Αυτή η θεολογία στην οποία και αναφερόμαστε θεολογούσε με τα ρήματα επηρεασμένη από την ελληνική γλώσσα, ενώ σήμερα όλες οι αποτυχημένες προσπάθειες θεολογίας προσπαθούν να θεολογήσουν με τα επίθετα επηρεασμένες από τη γερμανική γλώσσα!
Και προχωρούμε τελειώνοντας ξανά με τον Άγιο Γρηγόριο: «Πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχουν στην Αγία Τριάδα Μοναρχία και Πατρότης;!» Και απαντά, “Λόγος ΚΘ, 2, 8”: «Ημείς όμως τιμώμεν την μοναρχίαν, και μάλιστα την μοναρχίαν η οποία δεν περιορίζεται εις ένα πρόσωπον, αλλά μοναρχίαν την οποίαν πραγματοποιεί η ισοτιμία της φύσεως, η σύμπνοια της γνώμης, η ταυτότης της κινήσεως και η συμφωνία με το ένα πρόσωπον, πράγμα που δεν επιτυγχάνεται εις την κτιστήν φύσιν, δια τούτο μονάς απ’ αρχής, εις δυάδα κινηθείσα, μέχρι Τριάδος έστη».
Φτάνουμε τώρα στο σημαντικότερο κείμενο, το οποίο απαντά και στο κατεξοχήν επιχείρημά τους, “Λόγος ΚΘ, 16, 9”: «Η ονομασία Πατήρ δεν είναι χαρακτηρισμός ούτε της ουσίας, ούτε της ενεργείας, αλλά σημαίνει την σχέσιν του Πατρός προς τον Υιόν ή του Υιού προς τον Πατέρα. Όπως δηλ. εις ημάς τους ανθρώπους αι ονομασίαι αύται φανερώνουν την γνησιότητα και την ομοιότητα φύσεως μεταξύ γεννήτορος και γεννηθέντος».
Βλέπουμε ξεκάθαρα και εδώ πως είναι αδύνατο να βρεθούν όροι και καταστάσεις στη ζωή μας που να μπορούν να περιγράψουν την Αγία Τριάδα. Ακόμη και η Σχέση, το πώς έχει, σημαίνει ομοφυίαν, ισοτιμίαν. Δεν σημαίνουν πώς είναι, όπως ψευδώς προσπαθούν να μας πείσουν οι θεολόγοι μας. Το πρόσωπον δεν σημαίνει πώς είναι, αλλά πώς έχει το ένα προς το άλλο!
Στην Αγία Τριάδα είναι τα ίδια και ονόματα και πράγματα! Ας τελειώνουμε όμως με τον χαρισματικό μας θεολόγο. Αιώνες τώρα βλέπουμε τις λυσσώδεις προσπάθειες της Ρωμαϊκής Εκκλησίας να πείσει εαυτόν και αλλήλους πως η εκκλησιαστική Ιεραρχία διαθέτει Αποστολική διαδοχή! Πως ο τύπος δηλαδή έχει στη διάθεση του το πνεύμα! Το αποτέλεσμα ήταν να διαλυθεί η ίδια σαν Εκκλησία και να αφήσει στο πόδι της τη μεγαλύτερη θρησκεία που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότης, την εκκοσμίκευση! Μέσα στα πλαίσια αυτής της εκκοσμικεύσεως παλεύει και ο θεολόγος μας να στήσει μια θεολογία του προσώπου.
Ας ακούσει όμως και ο ίδιος τί λέει ο μέχρι σήμερα μεγαλύτερος ερευνητής της εκκοσμικεύσεως Hans Blumenberg: «Η έκφραση “πρόσωπο” αντιστέκεται σε μία κατασκευή που θέλει να ενώσει δύο φύσεις σε ένα πρόσωπο.» Η θεολογία που ερευνούμε προσφέρει και την Ορθόδοξη στήριξη υποτίθεται στην δυτική απαίτηση για μία μόνον Φύση! Αυτή η αδιανόητη ύβρις εναντίον του Αγίου Πνεύματος που ξεκίνησε με το Filioque και θέλει να ολοκληρωθεί σήμερα με την προσάρτηση και της Ορθοδοξίας στο πρωτείο του πάπα συνεχίζει τον παραλογισμό της: Νά τί πιστεύουν οι σύγχρονοι Καθολικοί. Ας το χαρούμε: «Η ΙΙα Βατικάνειος σύνοδος ήταν αιτία να δοκιμάσει όλη η Εκκλησία την δημιουργική και πάντα ανανεωτική πνοή του Αγίου Πνεύματος. Ακόμη και η θρησκευτική ζωή παρεσύρθη απ’ αυτόν τον ορμητικό και λεπτό άνεμο. Και αισθάνθηκε απελευθερωμένη από παληές αγκυλώσεις, που απειλούσαν να την παραλύσουν στον ευαγγελικό της δρόμο και στην προφητική της ορμή».
Μεγάλη Εκκλησιαστική παράδοση! Να τη χαιρόμαστε! Μας άνοιξε την αγκαλιά της και τρέχουμε όλοι μας κοντά της, προδίδοντας το μεγαλείο της αληθινής Εκκλησίας. Για να εξηγούμεθα, ούτε η σύγχρονη Ορθοδοξία έχει κάποια συγγένεια με την αληθινή Εκκλησία, αλλά κρατούσε την ανάμνηση. Σήμερα όμως; Αυτό ακριβώς υποσχόταν και η οικουμενική κίνηση, την επιστροφή δηλαδή όλων των ομολογιών στην αλήθεια τους, τουλάχιστον επί εποχής Φλωρόφσκι. Μπρος στην αδιαλλαξία όμως του αλάθητου επινοήθηκε αυτή η δυστυχής ευχαριστιακή εκκλησιολογία, η οποία θα γράψει το οριστικό τέλος στην Αλήθεια. Όσο για τον κεντρικό ρόλο του επισκόπου, για το σύνθημα ότι: «εκεί όπου ο επίσκοπος εκεί και η Εκκλησία», δεν πιστεύω να υπάρχει ούτε ένας Χριστιανός που να μην γνωρίζει πως ο μόνος λόγος για τον οποίο ο επίσκοπος διατηρεί σήμερα την εξουσία του είναι το μισθολόγιο. Αυτός ο τρελός θίασος του οικουμενικού διαλόγου υπέγραψε ήδη το ιστορικό πρωτείο του πάπα και ετοιμάζει να μας παρουσιάσει το θεατρικό έργο: Η ενότης της Εκκλησίας όπως την εξασφάλιζε ο πάπας κατά τη διάρκεια της πρώτης χιλιετίας!
Ας διαβάσουμε και επ’ αυτού κάτι από έναν σοβαρό και έμπειρο σύγχρονο ερευνητή! Τον Henry Chadwick: «Ο πάπας Βιγίλιος, στη Σύνοδο του 553, συμπεριφέρθηκε ανάρμοστα ακόμη και απέναντι στον αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Μολονότι διέμενε στην Κωνσταντινούπολη δεν είχε καταδεχτεί να παρακαθήσει με τους Επισκόπους στη Σύνοδο αλλά απέφυγε τις συναντήσεις και αργότερα επικύρωσε εγγράφως τη συνοδική καταδίκη των τριών κεφαλαίων. Με δύο λόγια: ενεργεί ωσάν να μην ήταν Επίσκοπος.»
Ο μικρός πρίγκιπας λοιπόν. Μας αποκάλυψε επιτέλους και το όνομα του μυστηριώδους μικρού πλανήτη της αγάπης απ’ όπου καταγόταν. Βατικανό το όνομα αυτού. Το Puer aeternus που γράφει την ιστορία των ουρανών πλέον. Θα χαθεί κάποια στιγμή στους ουρανούς. Η Γη δεν τον χωρούσε, γι’ αυτό και η ενσάρκωση του Θεού τού μοιάζει ανεξήγητη ακόμη!
Σε λίγο δεν θα έχουμε ούτε ναούς να κοινωνήσουμε, ούτε κολυμπήθρες να βαπτιστούμε. Θα παρακολουθούμε απλώς από μακρυά τη ζωή του Αλάθητου! Τον μυστικό σκοπό της οικονομίας της Σωτηρίας!
Πιο ανόητη εποχή από τη δική μας υπήρξε ποτέ;
17. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε
Η τύχη λοιπόν μας χαμογέλασε και ο κ. Ζηζιούλας παρουσιάζεται στην Ακαδημία του Βόλου, στις 23 Φεβρουαρίου 2008, μαζί με συνεργάτη του κληρικό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, γαλλικής καταγωγής. Ο κληρικός μάς εξηγεί πώς και γιατί η θεολογία των Ρώσων θεολόγων υιοθετείται σαν επίσημη θεολογία αυτής της Εκκλησίας. Εξελίσσεται δε σήμερα με την βοήθεια του κ. Ζηζιούλα σε Ευχαριστιακή Εκκλησιολογία και προχωρά προς την ένωση των Εκκλησιών, κάτω από το πρωτείο του πάπα. Ακολουθεί διάλογος όπου ο κ. Ζηζιούλας, ερωτώμενος για το Μυστήριο της Ιεραρχίας, στο οποίο τόσο εμμένει, περνά με σχετική ευκολία από το “πρόσωπο στο προσωπείο”. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Κύριος είναι δεύτερος Θεός. Το επιβάλλει η Αιτία της Θεότητος, ο Πατήρ. Ας ακούσουμε τους θεόπνευστους λόγους: «Ο πρώτος πηγάζει μέσα από την Ευχαριστία, επειδή η Ευχαριστία έχει έναν προεστό, έναν πρώτο. Ο πρώτος λοιπόν αυτομάτως γεννά την Ιεραρχία. Οντολογικά η Ιεραρχία υπάρχει και στην Αγία Τριάδα. Η πηγή, η Αρχή, είναι ο Πατήρ, από ’κεί πηγάζουν τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Στην Αγία Τριάδα λοιπόν έχουμε μια διαβάθμιση, δεν έχουμε αυτόματη συνύπαρξη, αλλά έχουμε ύπαρξη η οποία μεταφέρεται από τον έναν στον άλλον. Εάν βάλουμε τα πρόσωπα να εμφανίζονται έτσι ταυτόχρονα, τότε καταργούμε την έννοια της αιτιότητος. Η αιτιότητα δεν είναι κάτι που μπορούμε να παραβλέψουμε. Η αιτιότητα είναι βασικό στοιχείο της Ετερότητος. Η Ετερότητα στην Αγία Τριάδα δεν αναδύεται έτσι φυσικά, αυτομάτως. Υπάρχει ένα πρόσωπο, πρέπει να προέρχεται ελεύθερα. Από τη στιγμή όμως που εισάγουμε αυτό το πρόσωπο, αυτή την αιτιότητα, εισάγουμε Ιεραρχία [δικό μας σχόλιο-παραπομπή Γρ. Θεολόγος: Το αίτιον δεν είναι αρχαιότερον από εκείνα των οποίων είναι αίτιον. Διότι ούτε ο ήλιος είναι αρχαιότερος από το Φως]. Ο Υιός είναι εκ του Πατρός και δεν μπορούμε να βάζουμε τον Υιό πάνω από τον Πατέρα ή δίπλα – δίπλα, Ίσον με τον Πατέρα. Εάν μέσα στην Αγία Τριάδα, στο γνησιότερο Είναι που υπάρχει, που είναι ο Θεός [Ακινάτης: Summum Bonnum, μεγάλος οικουμενικός δάσκαλος του κ. Ζηζιούλα], υπάρχει Ιεραρχία, πώς είναι δυνατόν η Εκκλησία που εικονίζει την Αγία Τριάδα να μην έχει Ιεραρχία; Να μην αντανακλά την Ιεραρχία της Θεότητος; Εάν η Εκκλησία εγκαταλείψει αυτόν τον τρόπο υπάρξεως, που είναι προσωπική αιτιότητα, τότε θα έχουμε φοβερές υπαρξιακές συνέπειες [μπορεί να μην φτάσουμε ούτε μέχρι τα έσχατα]. Για να τελειώνουμε, ακόμη και μέσα στο σώμα των Αποστόλων έχουμε τον Πέτρο, ο οποίος οπωσδήποτε ξεχωρίζει από τους άλλους [είναι πιο ψηλός]. Το μόνο που μπορεί να μας απασχολεί πια, είναι τί είδους Ιεραρχία θα έχουμε. Εάν η Ιεραρχία θα είναι διακονία ή καταπίεση [διακονία από όλους μας του πρώτου ή καταπίεση από τον πρώτο όλων μας]. Το κεφάλι δεν μπορεί να μην έχει προτεραιότητα έναντι του ποδιού. Δεν είμαστε αυθύπαρκτοι. Η Ιεραρχία είναι μέσα στην υπαρξιακή εμπειρία. Διότι ο καθένας μας προέρχεται από κάποιον άλλον. Επειδή ο Επίσκοπος έχει την ιδιότητα του πατέρα μέσα στην Εκκλησία, γι’ αυτό κάθεται εις τύπον και τόπον του ΠΑΤΡΟΣ. Εάν στην ύπαρξή μας καταργήσουμε την Ιεραρχία, καταργούμε την προσωπική ετερότητα. Θεωρούμε τον εαυτό μας αυθύπαρκτο.» Αυτός είναι ο θεόπνευστος λόγος, η νέα – πεντηκοστή. Τί να πούμε; Εμείς περισσεύουμε! Κάθε κοινωνία έχει και τον μεγαλύτερο Θεολόγο που της αξίζει! Ένας πολύ – πολύ καθυστερημένος μαθητής του Ακινάτη! Δεν είναι τυχαίο που είναι σήμερα ο επίσημος θεολόγος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Νά τί λένε όμως οι μεγάλοι αναλυτές του θεολογικού συστήματος του Ακινάτη: «Πώς έγινε δυνατό και η έννοια της αναλογίας που δεν εμπεριείχε καμμία Ιεραρχία στον Αριστοτέλη, καμμία Ιεραρχημένη τάξη ανάμεσα στα αναλογούντα, από κάποια στιγμή κι έπειτα άρχισε να περιλαμβάνει περιπτώσεις Ιεραρχίας, της τάξεως per prius et posterius, όπως συμβαίνει ξεκάθαρα στην αναλογία των ιδιοτήτων; Πρόκειται για μια πρόσθεση της Νεοπλατωνικής έννοιας της πραγματικότητος, σαν βαθμιαίας μείωσης, ελάττωσης, στην έννοια της Αριστοτελικής αναλογίας.»
Γιατί δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε από την πονηρή ορολογία! Η Εκκλησία εικονίζει την Αγία Τριάδα, τάχα μου. Με τις λέξεις περιγράφεται η αναλογία του Ακινάτη, και το πρωτείο του πάπα θεμελιώνεται οντολογικά για πάντα στον ορισμό του Θεού σαν l’ esse ipsum subsistens. Το “Εγώ ειμι ο ων”, της ΕΞΟΔΟΥ. Σαν να μην υπήρξε ποτέ η Ενσάρκωση, η Εκκλησία! Η Καινή Διαθήκη. Λες και μετά την ΕΞΟΔΟ οι άνθρωποι δημιούργησαν αμέσως την Εκκλησία. Απίστευτα θεολογικά πράγματα!
Δυστυχώς για όλους μας, αυτή η γλωσσολαλία του κ. Ζηζιούλα ήταν μόνον η αρχή. Ακολούθησε η έκρηξη του Γάλλου κληρικού. Η Φημισμένη Καθολική πολεμική Θεολογική μηχανή εν δράσει! Χάριν της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου πρέπει να ξαναγράψουμε μαζί με τους Ρωμαιοκαθολικούς την Ιστορία των Σταυροφοριών και της λεηλασίας της Πόλης για να μην διαιωνίζεται το μίσος στις γενιές των ανθρώπων. Για την ειρήνη ρε γαμώτο! Εμείς οι Ορθόδοξοι φταίμε για τους Μωαμεθανούς, καθότι προχωρήσαμε στο σχίσμα με τους Μονοφυσίτες, που επηρέασε τη γέννηση του Μωαμεθανισμού. Αν δεν είχαμε φερθεί τόσο ανιστορικά τότε, ίσως σήμερα δεν θα υποφέραμε από την τρομοκρατία. Πρέπει να ομολογήσουμε τα λάθη μας, μαζί με τις υπόλοιπες ομολογίες, και να στεγαστούμε γρήγορα κάτω από το πρωτείο του πάπα! Ίσως δε, να ήταν καλύτερα για όλους μας να ξαναδούμε την Αγιοποίηση του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, ο οποίος, όπως δείχνει πλέον ξεκάθαρα η Ιστορία, είναι ο βασικός υπεύθυνος της τρομοκρατίας.
Νομίζω πως μετά τις αποκαλύψεις που δεχτήκαμε πρέπει να ξαναδούμε ορισμένα πράγματα, για να μην χάσουμε το μυαλό μας, όχι την πίστη μας. Γι’ αυτή φροντίζουν οι καλοί Επίσκοποι. Ας δούμε κατεπειγόντως τί σημαίνει η “Εκκλησία σώμα του ζώντος Χριστού”, γιατί ο κ. Ζηζιούλας μάς πότισε φαρμάκι μ’ αυτό το πρωτείο της κεφαλής έναντι των ποδιών. Άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος: «Θα σας φανερώσω τώρα, όσο είναι δυνατόν, και με ποιον τρόπο ενώνονται με τον Χριστό όλοι οι Άγιοι και γίνονται ένα με αυτόν. Όλοι οι Άγιοι είναι κατά αλήθειαν μέλη Χριστού του Θεού, και ως μέλη πρέπει να είναι κολλημένοι με αυτόν και ενωμένοι με το σώμα του Χριστού, δια να είναι ο Χριστός κεφαλή, και όλοι οι Άγιοι ένας άνθρωπος. Και άλλοι από αυτούς αποπληρούσι τάξιν χειρών εργαζόμενοι έως άρτι και κάνοντας το πανάγιόν του Θέλημα αναπλάττοντες εξ’ αναξίων αξίους και φέροντες αυτούς πάλιν εις αυτόν. άλλοι δε είναι εις τάξιν ώμων του σώματος του Χριστού, και βαστάζουν ο ένας του άλλου τα βάρη ή σηκώνουν επάνω τους το χαμένο πρόβατο όταν βρεθεί, το οποίον περιτριγύριζε εδώ κι εκεί, εις όρη και βουνά και σε τόπους που δεν τους επισκέπτεται ο Κύριος, και με τούτον τον τρόπον εκπληρώνουν τον νόμον του Χριστού. και άλλοι είναι εις τάξιν στήθους και αναβρύουν εις τους διψώντας και πεινώντας την δικαιοσύνην του Θεού, το καθαρώτατον ύδωρ του λόγου της απορρήτου σοφίας και γνώσεως, ήγουν τους διδάσκουν τον λόγον του Θεού και τους δίδουν τον άρτον τον νοητόν που τρώγουν οι Άγιοι οι Αγγέλοι, δηλ. την Θεολογία, καθώς είναι επιστήθιοι και αγαπημένοι του. και άλλοι είναι εις τόπον κοιλίας και βάζουν μέσα εις τον κόλπον τους όλους τους ανθρώπους δια της αγάπης και δέχονται μέσα στα σπλάχνα τους πνεύμα σωτηρίας και έχουν διάθεσιν χωρητικήν των απορρήτων και κεκρυμμένων μυστηρίων αυτού. άλλοι είναι ωσάν μηρία και έχουν μέσα εις τον εαυτόν τους το γεννητικόν των θείων νοημάτων της μυστικής θεολογίας και γεννούν πάνω στη γη πνεύμα σωτηρίας δηλ. τον καρπόν του Αγίου Πνεύματος και σπέρνουν τον σπόρο της ευσεβείας εις τας καρδίας των ανθρώπων με τον λόγον της διδασκαλίας των. και άλλοι είναι ωσάν σκέλη και πόδια και δείχνουν ανδρείαν και υπομονήν εις τους πειρασμούς, σαν τον Ιώβ, και δεν σαλεύουν τελείως από την στάσιν που έχουν στα καλά, ούτε αποκάμουν αλλά βαστάζουν τα βάρη των χαρισμάτων αυτών, δηλ. των πειρασμών. Και τοιουτοτρόπως συναρμόζεται το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού με τους απ’ αιώνος Αγίους του.»
Ο μεγαλύτερος σημερινός Θεολόγος μάλλον μελετά Ανατομία παρά τις Γραφές του Κυρίου, διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί η απόλυτη κενότητα της υποτιθέμενης Θεολογίας του.
Ας δούμε όμως και μία θεολογική ερμηνεία της κινήσεως της Αγίας Τριάδος, την οποία ερμηνεύει Ιεραρχικά ο μεγαλύτερος Θεολόγος, Άγιος Μάξιμος ομολογητής, ambigua, 23: «Πώς εξηγείται το γραφέν υπό Γρηγορίου; Διά τούτο μονάς απ’ αρχής εις δυάδα κινηθείσα μέχρι Τριάδος έστη!; Κινείται (απαντά ο Άγιος Μάξιμος) μέσα στον Νου που είναι άξιος να την κατανοήσει, ο οποίος μέσω της Μονάδος και μέσα στην Μονάδα ολοκληρώνει κάθε έρευνα του σ’ αυτή ή για να το πούμε διαφορετικά, ολόκληρη η Μονάς αχώριστη διδάσκει και φανερώνει στον Νου, στην πρώτη του επαφή μαζί Της, την αλήθεια γύρω από την Μονάδα, έτσι ώστε να μην εισαχθεί χωρισμός στην πρώτη Αιτία. Μετά όμως προχωρά στην φανέρωση της θείας και απόρρητης Θεογονίας αυτής της πρώτης Αιτίας, αποκαλύπτοντας του Μυστικά και κρυφά ότι δεν πρέπει να σκεφτεί ποτέ πως αυτό το Υπερούσιο Αγαθό μπορεί να είναι άγονο, στείρο Λόγου και Σοφίας ή Αγιαστικής Δυνάμεως, ομοουσίους και υπαρκτές σαν υποστάσεις, για να μην διατρέξει τον κίνδυνο, αυτός ο Νους, να εννοήσει πως ο Θεός είναι Σύνθεση αυτών, ωσάν να επρόκειτο για τυχαία κατηγορήματα, αντί να πιστεύει δια της πίστεως ότι Αυτοί συνυπάρχουν, συναιωνίως. Λέγεται λοιπόν πως ο Θεός κινείται, καθώς είναι Αιτία της έρευνας του τρόπου με τον οποίον συνυπάρχει. Διότι είναι αδύνατον χωρίς θεϊκό φωτισμό να κατανοήσουμε κάτι από τον Θεό. Διότι ο Θεός που δεν έχει την ίδια φύση με τους ανθρώπους, έχει ασφαλώς και διάφορον τρόπον γεννήσεως.»
Οι πηγές λοιπόν του μεγαλύτερου Θεολόγου μας δεν είναι Εκκλησιαστικές, ούτε Ορθόδοξες. Μάλλον επαναλαμβάνει τους άθλους του Βησσαρίωνος, ο οποίος μόλις εγκαθίσταται καρδινάλιος στην Ιταλία, παραγγέλλει κατεπειγόντως την μετάφραση των “περί των τριών αρχικών υποστάσεων” λόγων της V Εννεάδος του Πλωτίνου, διότι το κείμενο αυτό του χρειάζεται όχι μόνο για να ορίσει την σχέση Πατρός – Υιού, αλλά και τον τρόπο της Ετερότητος και της Τριαδικής κινήσεως, του Τριαδικού ρυθμού. Ο Μεγάλος Βησσαρίων απέτυχε για λίγο να καθίσει και στον θρόνο του πάπα, κάτι που ευχόμαστε να πετύχει ο δικός μας μεγαλύτερος Θεολόγος. Το αξίζει και θα τιμήσει και την Ιστορία μας!
Γιατί όμως τόση κακοδοξία; Τί επιδιώκεται απ’ όλους αυτούς τους μορφονιούς, όπως τους ονομάζει και ο Απόστολος Παύλος; Την απάντηση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μάς την δίνει ο δυστυχής κατά τα άλλα και αμφιλεγόμενος Διονύσιος Αρεοπαγίτης: «Αν θέλουμε να μιλήσουμε αληθινά, υπάρχει ένα κάτι, που επιθυμούν όλοι οι Θεόμορφοι, δεν μετέχεται όμως με τον ίδιο τρόπο (μετέχουσι δε ουχ ενιαίως) κι ας είναι το ίδιο και ας είναι ένα, αλλά όπως η ζυγαριά του Θεού ορίζει στον καθένα το μερίδιο του κατά την αξία του.»
Επιδιώκουν να αποφύγουν ακριβώς αυτή τη ζυγαριά του Θεού, επινοώντας, αμετανόητοι, τόσες κακοδοξίες, προσπαθώντας να πείσουν εαυτούς και αλλήλους πως μπορεί να είναι και διάδοχοι των Αποστόλων, να μοιράζουν το Άγιο Πνεύμα, να χειροτονούν κατά βούληση, σαν τον Σίμωνα τον Μάγο. Στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου Καισαρείας βρίσκουμε όλες τις απαντήσεις, ας τις ακούσουμε παρακαλούμε με προσοχή, για να τελειώνουμε μια και καλή με τις διαστροφές της πίστεως μας: Γ, κγ, 23 και συνέχεια…
«Όταν απέθανε ο Τύραννος, τότε ο Ιωάννης ο Απόστολος επέστρεψε από την νήσο Πάτμο εις την Έφεσον, παρακαλούμενος δε μετέβαινε και εις τα πλησιόχωρα μέρη των Εθνικών, αλλού μεν για να εγκαταστήσει Επισκόπους, αλλού δε δια να οργανώσει ολοκλήρους Εκκλησίας, και αλλού δια να χειροτονήσει κάποιον από τους επισημανθέντας υπό του Πνεύματος. Ελθών λοιπόν εις την Σμύρνην προσέβλεψεν εις το τέλος εις τον εκεί εγκατεστημένον επίσκοπον και δεικνύων νεανίσκον δυνατόν εις το σώμα, ωραίον εις την εμφάνισιν και θερμόν εις την ψυχήν είπε: Tούτον σου αναθέτω με πάσαν φροντίδα έχων μάρτυρας την Εκκλησίαν και τον Χριστόν. Αφού δε εκείνος εδέχθη και υπεσχέθη τα πάντα, πάλιν είπε τα ίδια και όρισε τους Ιδίους μάρτυρας. Έπειτα απέπλευσεν εις την Έφεσον.
Έπειτα από καιρόν παρουσιάσθη ανάγκη να καλέσουν εκ νέου τον Ιωάννην. Ούτος δε, αφού ερρύθμισε τα άλλα χάριν των οποίων μετέβη είπεν: εμπρός, ω επίσκοπε, απόδωσε εις ημάς την παρακαταθήκην την οποίαν εγώ και ο Χριστός ανεθέσαμεν εις σε με μάρτυρα την Εκκλησίαν της οποίας προΐστασαι. Τον νεανίσκον απαιτώ και την ψυχήν του αδελφού. Στενάξας εκ βαθέων ο γέρων επίσκοπος είπεν: Eκείνος έχει αποθάνει. πώς και με ποίον θάνατον; Απέθανεν εις Θεόν, διότι κατήντησε πονηρός και ληστής, τώρα δε αντί της Εκκλησίας έχει καταλάβει το όρος με ένοπλον συμμορίαν ομοίων του.
Σχίσας το ένδυμα του ο απόστολος και κτυπήσας την κεφαλήν με μέγαν θρήνον είπε: Καλόν φύλακα της ψυχής του αδελφού άφησα. Αλλά ας μου δοθεί αμέσως εις ίππος και εις οδηγός εις τον δρόμον. Ελθών λοιπόν εις τον τόπον εκείνον, τον επανέφερεν εις την Εκκλησίαν μεσιτεύων εκεί με αφθόνους ευχάς, συναγωνιζόμενος μαζί του εις συνεχείς νηστείας, γοητεύων δε την σκέψιν του με ποικίλας σειρήνας λόγων, δεν ανεχώρησε, πριν τον επανασυνδέση με την Εκκλησίαν, δίδων μέγα παράδειγμα μετανοίας αληθινής και μέγα γνώρισμα παλιγγενεσίας, τρόπαιον ορατής αναστάσεως!»
Όπως βλέπουμε, ούτε ο Επίσκοπος ούτε ο Απόστολος απλώς προίσταντο της Ευχαριστίας! Πρέπει να μπει τέλος σε όλες αυτές τις ύπουλες ανοησίες περί Τριάδος και Εκκλησίας. Ευχόμαστε να υπάρχουν ακόμη Χριστιανοί να αναλάβουν την Εκκλησία του Κυρίου.
Η τύχη λοιπόν μας χαμογέλασε και ο κ. Ζηζιούλας παρουσιάζεται στην Ακαδημία του Βόλου, στις 23 Φεβρουαρίου 2008, μαζί με συνεργάτη του κληρικό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, γαλλικής καταγωγής. Ο κληρικός μάς εξηγεί πώς και γιατί η θεολογία των Ρώσων θεολόγων υιοθετείται σαν επίσημη θεολογία αυτής της Εκκλησίας. Εξελίσσεται δε σήμερα με την βοήθεια του κ. Ζηζιούλα σε Ευχαριστιακή Εκκλησιολογία και προχωρά προς την ένωση των Εκκλησιών, κάτω από το πρωτείο του πάπα. Ακολουθεί διάλογος όπου ο κ. Ζηζιούλας, ερωτώμενος για το Μυστήριο της Ιεραρχίας, στο οποίο τόσο εμμένει, περνά με σχετική ευκολία από το “πρόσωπο στο προσωπείο”. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Κύριος είναι δεύτερος Θεός. Το επιβάλλει η Αιτία της Θεότητος, ο Πατήρ. Ας ακούσουμε τους θεόπνευστους λόγους: «Ο πρώτος πηγάζει μέσα από την Ευχαριστία, επειδή η Ευχαριστία έχει έναν προεστό, έναν πρώτο. Ο πρώτος λοιπόν αυτομάτως γεννά την Ιεραρχία. Οντολογικά η Ιεραρχία υπάρχει και στην Αγία Τριάδα. Η πηγή, η Αρχή, είναι ο Πατήρ, από ’κεί πηγάζουν τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Στην Αγία Τριάδα λοιπόν έχουμε μια διαβάθμιση, δεν έχουμε αυτόματη συνύπαρξη, αλλά έχουμε ύπαρξη η οποία μεταφέρεται από τον έναν στον άλλον. Εάν βάλουμε τα πρόσωπα να εμφανίζονται έτσι ταυτόχρονα, τότε καταργούμε την έννοια της αιτιότητος. Η αιτιότητα δεν είναι κάτι που μπορούμε να παραβλέψουμε. Η αιτιότητα είναι βασικό στοιχείο της Ετερότητος. Η Ετερότητα στην Αγία Τριάδα δεν αναδύεται έτσι φυσικά, αυτομάτως. Υπάρχει ένα πρόσωπο, πρέπει να προέρχεται ελεύθερα. Από τη στιγμή όμως που εισάγουμε αυτό το πρόσωπο, αυτή την αιτιότητα, εισάγουμε Ιεραρχία [δικό μας σχόλιο-παραπομπή Γρ. Θεολόγος: Το αίτιον δεν είναι αρχαιότερον από εκείνα των οποίων είναι αίτιον. Διότι ούτε ο ήλιος είναι αρχαιότερος από το Φως]. Ο Υιός είναι εκ του Πατρός και δεν μπορούμε να βάζουμε τον Υιό πάνω από τον Πατέρα ή δίπλα – δίπλα, Ίσον με τον Πατέρα. Εάν μέσα στην Αγία Τριάδα, στο γνησιότερο Είναι που υπάρχει, που είναι ο Θεός [Ακινάτης: Summum Bonnum, μεγάλος οικουμενικός δάσκαλος του κ. Ζηζιούλα], υπάρχει Ιεραρχία, πώς είναι δυνατόν η Εκκλησία που εικονίζει την Αγία Τριάδα να μην έχει Ιεραρχία; Να μην αντανακλά την Ιεραρχία της Θεότητος; Εάν η Εκκλησία εγκαταλείψει αυτόν τον τρόπο υπάρξεως, που είναι προσωπική αιτιότητα, τότε θα έχουμε φοβερές υπαρξιακές συνέπειες [μπορεί να μην φτάσουμε ούτε μέχρι τα έσχατα]. Για να τελειώνουμε, ακόμη και μέσα στο σώμα των Αποστόλων έχουμε τον Πέτρο, ο οποίος οπωσδήποτε ξεχωρίζει από τους άλλους [είναι πιο ψηλός]. Το μόνο που μπορεί να μας απασχολεί πια, είναι τί είδους Ιεραρχία θα έχουμε. Εάν η Ιεραρχία θα είναι διακονία ή καταπίεση [διακονία από όλους μας του πρώτου ή καταπίεση από τον πρώτο όλων μας]. Το κεφάλι δεν μπορεί να μην έχει προτεραιότητα έναντι του ποδιού. Δεν είμαστε αυθύπαρκτοι. Η Ιεραρχία είναι μέσα στην υπαρξιακή εμπειρία. Διότι ο καθένας μας προέρχεται από κάποιον άλλον. Επειδή ο Επίσκοπος έχει την ιδιότητα του πατέρα μέσα στην Εκκλησία, γι’ αυτό κάθεται εις τύπον και τόπον του ΠΑΤΡΟΣ. Εάν στην ύπαρξή μας καταργήσουμε την Ιεραρχία, καταργούμε την προσωπική ετερότητα. Θεωρούμε τον εαυτό μας αυθύπαρκτο.» Αυτός είναι ο θεόπνευστος λόγος, η νέα – πεντηκοστή. Τί να πούμε; Εμείς περισσεύουμε! Κάθε κοινωνία έχει και τον μεγαλύτερο Θεολόγο που της αξίζει! Ένας πολύ – πολύ καθυστερημένος μαθητής του Ακινάτη! Δεν είναι τυχαίο που είναι σήμερα ο επίσημος θεολόγος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Νά τί λένε όμως οι μεγάλοι αναλυτές του θεολογικού συστήματος του Ακινάτη: «Πώς έγινε δυνατό και η έννοια της αναλογίας που δεν εμπεριείχε καμμία Ιεραρχία στον Αριστοτέλη, καμμία Ιεραρχημένη τάξη ανάμεσα στα αναλογούντα, από κάποια στιγμή κι έπειτα άρχισε να περιλαμβάνει περιπτώσεις Ιεραρχίας, της τάξεως per prius et posterius, όπως συμβαίνει ξεκάθαρα στην αναλογία των ιδιοτήτων; Πρόκειται για μια πρόσθεση της Νεοπλατωνικής έννοιας της πραγματικότητος, σαν βαθμιαίας μείωσης, ελάττωσης, στην έννοια της Αριστοτελικής αναλογίας.»
Γιατί δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε από την πονηρή ορολογία! Η Εκκλησία εικονίζει την Αγία Τριάδα, τάχα μου. Με τις λέξεις περιγράφεται η αναλογία του Ακινάτη, και το πρωτείο του πάπα θεμελιώνεται οντολογικά για πάντα στον ορισμό του Θεού σαν l’ esse ipsum subsistens. Το “Εγώ ειμι ο ων”, της ΕΞΟΔΟΥ. Σαν να μην υπήρξε ποτέ η Ενσάρκωση, η Εκκλησία! Η Καινή Διαθήκη. Λες και μετά την ΕΞΟΔΟ οι άνθρωποι δημιούργησαν αμέσως την Εκκλησία. Απίστευτα θεολογικά πράγματα!
Δυστυχώς για όλους μας, αυτή η γλωσσολαλία του κ. Ζηζιούλα ήταν μόνον η αρχή. Ακολούθησε η έκρηξη του Γάλλου κληρικού. Η Φημισμένη Καθολική πολεμική Θεολογική μηχανή εν δράσει! Χάριν της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου πρέπει να ξαναγράψουμε μαζί με τους Ρωμαιοκαθολικούς την Ιστορία των Σταυροφοριών και της λεηλασίας της Πόλης για να μην διαιωνίζεται το μίσος στις γενιές των ανθρώπων. Για την ειρήνη ρε γαμώτο! Εμείς οι Ορθόδοξοι φταίμε για τους Μωαμεθανούς, καθότι προχωρήσαμε στο σχίσμα με τους Μονοφυσίτες, που επηρέασε τη γέννηση του Μωαμεθανισμού. Αν δεν είχαμε φερθεί τόσο ανιστορικά τότε, ίσως σήμερα δεν θα υποφέραμε από την τρομοκρατία. Πρέπει να ομολογήσουμε τα λάθη μας, μαζί με τις υπόλοιπες ομολογίες, και να στεγαστούμε γρήγορα κάτω από το πρωτείο του πάπα! Ίσως δε, να ήταν καλύτερα για όλους μας να ξαναδούμε την Αγιοποίηση του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, ο οποίος, όπως δείχνει πλέον ξεκάθαρα η Ιστορία, είναι ο βασικός υπεύθυνος της τρομοκρατίας.
Νομίζω πως μετά τις αποκαλύψεις που δεχτήκαμε πρέπει να ξαναδούμε ορισμένα πράγματα, για να μην χάσουμε το μυαλό μας, όχι την πίστη μας. Γι’ αυτή φροντίζουν οι καλοί Επίσκοποι. Ας δούμε κατεπειγόντως τί σημαίνει η “Εκκλησία σώμα του ζώντος Χριστού”, γιατί ο κ. Ζηζιούλας μάς πότισε φαρμάκι μ’ αυτό το πρωτείο της κεφαλής έναντι των ποδιών. Άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος: «Θα σας φανερώσω τώρα, όσο είναι δυνατόν, και με ποιον τρόπο ενώνονται με τον Χριστό όλοι οι Άγιοι και γίνονται ένα με αυτόν. Όλοι οι Άγιοι είναι κατά αλήθειαν μέλη Χριστού του Θεού, και ως μέλη πρέπει να είναι κολλημένοι με αυτόν και ενωμένοι με το σώμα του Χριστού, δια να είναι ο Χριστός κεφαλή, και όλοι οι Άγιοι ένας άνθρωπος. Και άλλοι από αυτούς αποπληρούσι τάξιν χειρών εργαζόμενοι έως άρτι και κάνοντας το πανάγιόν του Θέλημα αναπλάττοντες εξ’ αναξίων αξίους και φέροντες αυτούς πάλιν εις αυτόν. άλλοι δε είναι εις τάξιν ώμων του σώματος του Χριστού, και βαστάζουν ο ένας του άλλου τα βάρη ή σηκώνουν επάνω τους το χαμένο πρόβατο όταν βρεθεί, το οποίον περιτριγύριζε εδώ κι εκεί, εις όρη και βουνά και σε τόπους που δεν τους επισκέπτεται ο Κύριος, και με τούτον τον τρόπον εκπληρώνουν τον νόμον του Χριστού. και άλλοι είναι εις τάξιν στήθους και αναβρύουν εις τους διψώντας και πεινώντας την δικαιοσύνην του Θεού, το καθαρώτατον ύδωρ του λόγου της απορρήτου σοφίας και γνώσεως, ήγουν τους διδάσκουν τον λόγον του Θεού και τους δίδουν τον άρτον τον νοητόν που τρώγουν οι Άγιοι οι Αγγέλοι, δηλ. την Θεολογία, καθώς είναι επιστήθιοι και αγαπημένοι του. και άλλοι είναι εις τόπον κοιλίας και βάζουν μέσα εις τον κόλπον τους όλους τους ανθρώπους δια της αγάπης και δέχονται μέσα στα σπλάχνα τους πνεύμα σωτηρίας και έχουν διάθεσιν χωρητικήν των απορρήτων και κεκρυμμένων μυστηρίων αυτού. άλλοι είναι ωσάν μηρία και έχουν μέσα εις τον εαυτόν τους το γεννητικόν των θείων νοημάτων της μυστικής θεολογίας και γεννούν πάνω στη γη πνεύμα σωτηρίας δηλ. τον καρπόν του Αγίου Πνεύματος και σπέρνουν τον σπόρο της ευσεβείας εις τας καρδίας των ανθρώπων με τον λόγον της διδασκαλίας των. και άλλοι είναι ωσάν σκέλη και πόδια και δείχνουν ανδρείαν και υπομονήν εις τους πειρασμούς, σαν τον Ιώβ, και δεν σαλεύουν τελείως από την στάσιν που έχουν στα καλά, ούτε αποκάμουν αλλά βαστάζουν τα βάρη των χαρισμάτων αυτών, δηλ. των πειρασμών. Και τοιουτοτρόπως συναρμόζεται το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού με τους απ’ αιώνος Αγίους του.»
Ο μεγαλύτερος σημερινός Θεολόγος μάλλον μελετά Ανατομία παρά τις Γραφές του Κυρίου, διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί η απόλυτη κενότητα της υποτιθέμενης Θεολογίας του.
Ας δούμε όμως και μία θεολογική ερμηνεία της κινήσεως της Αγίας Τριάδος, την οποία ερμηνεύει Ιεραρχικά ο μεγαλύτερος Θεολόγος, Άγιος Μάξιμος ομολογητής, ambigua, 23: «Πώς εξηγείται το γραφέν υπό Γρηγορίου; Διά τούτο μονάς απ’ αρχής εις δυάδα κινηθείσα μέχρι Τριάδος έστη!; Κινείται (απαντά ο Άγιος Μάξιμος) μέσα στον Νου που είναι άξιος να την κατανοήσει, ο οποίος μέσω της Μονάδος και μέσα στην Μονάδα ολοκληρώνει κάθε έρευνα του σ’ αυτή ή για να το πούμε διαφορετικά, ολόκληρη η Μονάς αχώριστη διδάσκει και φανερώνει στον Νου, στην πρώτη του επαφή μαζί Της, την αλήθεια γύρω από την Μονάδα, έτσι ώστε να μην εισαχθεί χωρισμός στην πρώτη Αιτία. Μετά όμως προχωρά στην φανέρωση της θείας και απόρρητης Θεογονίας αυτής της πρώτης Αιτίας, αποκαλύπτοντας του Μυστικά και κρυφά ότι δεν πρέπει να σκεφτεί ποτέ πως αυτό το Υπερούσιο Αγαθό μπορεί να είναι άγονο, στείρο Λόγου και Σοφίας ή Αγιαστικής Δυνάμεως, ομοουσίους και υπαρκτές σαν υποστάσεις, για να μην διατρέξει τον κίνδυνο, αυτός ο Νους, να εννοήσει πως ο Θεός είναι Σύνθεση αυτών, ωσάν να επρόκειτο για τυχαία κατηγορήματα, αντί να πιστεύει δια της πίστεως ότι Αυτοί συνυπάρχουν, συναιωνίως. Λέγεται λοιπόν πως ο Θεός κινείται, καθώς είναι Αιτία της έρευνας του τρόπου με τον οποίον συνυπάρχει. Διότι είναι αδύνατον χωρίς θεϊκό φωτισμό να κατανοήσουμε κάτι από τον Θεό. Διότι ο Θεός που δεν έχει την ίδια φύση με τους ανθρώπους, έχει ασφαλώς και διάφορον τρόπον γεννήσεως.»
Οι πηγές λοιπόν του μεγαλύτερου Θεολόγου μας δεν είναι Εκκλησιαστικές, ούτε Ορθόδοξες. Μάλλον επαναλαμβάνει τους άθλους του Βησσαρίωνος, ο οποίος μόλις εγκαθίσταται καρδινάλιος στην Ιταλία, παραγγέλλει κατεπειγόντως την μετάφραση των “περί των τριών αρχικών υποστάσεων” λόγων της V Εννεάδος του Πλωτίνου, διότι το κείμενο αυτό του χρειάζεται όχι μόνο για να ορίσει την σχέση Πατρός – Υιού, αλλά και τον τρόπο της Ετερότητος και της Τριαδικής κινήσεως, του Τριαδικού ρυθμού. Ο Μεγάλος Βησσαρίων απέτυχε για λίγο να καθίσει και στον θρόνο του πάπα, κάτι που ευχόμαστε να πετύχει ο δικός μας μεγαλύτερος Θεολόγος. Το αξίζει και θα τιμήσει και την Ιστορία μας!
Γιατί όμως τόση κακοδοξία; Τί επιδιώκεται απ’ όλους αυτούς τους μορφονιούς, όπως τους ονομάζει και ο Απόστολος Παύλος; Την απάντηση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μάς την δίνει ο δυστυχής κατά τα άλλα και αμφιλεγόμενος Διονύσιος Αρεοπαγίτης: «Αν θέλουμε να μιλήσουμε αληθινά, υπάρχει ένα κάτι, που επιθυμούν όλοι οι Θεόμορφοι, δεν μετέχεται όμως με τον ίδιο τρόπο (μετέχουσι δε ουχ ενιαίως) κι ας είναι το ίδιο και ας είναι ένα, αλλά όπως η ζυγαριά του Θεού ορίζει στον καθένα το μερίδιο του κατά την αξία του.»
Επιδιώκουν να αποφύγουν ακριβώς αυτή τη ζυγαριά του Θεού, επινοώντας, αμετανόητοι, τόσες κακοδοξίες, προσπαθώντας να πείσουν εαυτούς και αλλήλους πως μπορεί να είναι και διάδοχοι των Αποστόλων, να μοιράζουν το Άγιο Πνεύμα, να χειροτονούν κατά βούληση, σαν τον Σίμωνα τον Μάγο. Στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου Καισαρείας βρίσκουμε όλες τις απαντήσεις, ας τις ακούσουμε παρακαλούμε με προσοχή, για να τελειώνουμε μια και καλή με τις διαστροφές της πίστεως μας: Γ, κγ, 23 και συνέχεια…
«Όταν απέθανε ο Τύραννος, τότε ο Ιωάννης ο Απόστολος επέστρεψε από την νήσο Πάτμο εις την Έφεσον, παρακαλούμενος δε μετέβαινε και εις τα πλησιόχωρα μέρη των Εθνικών, αλλού μεν για να εγκαταστήσει Επισκόπους, αλλού δε δια να οργανώσει ολοκλήρους Εκκλησίας, και αλλού δια να χειροτονήσει κάποιον από τους επισημανθέντας υπό του Πνεύματος. Ελθών λοιπόν εις την Σμύρνην προσέβλεψεν εις το τέλος εις τον εκεί εγκατεστημένον επίσκοπον και δεικνύων νεανίσκον δυνατόν εις το σώμα, ωραίον εις την εμφάνισιν και θερμόν εις την ψυχήν είπε: Tούτον σου αναθέτω με πάσαν φροντίδα έχων μάρτυρας την Εκκλησίαν και τον Χριστόν. Αφού δε εκείνος εδέχθη και υπεσχέθη τα πάντα, πάλιν είπε τα ίδια και όρισε τους Ιδίους μάρτυρας. Έπειτα απέπλευσεν εις την Έφεσον.
Έπειτα από καιρόν παρουσιάσθη ανάγκη να καλέσουν εκ νέου τον Ιωάννην. Ούτος δε, αφού ερρύθμισε τα άλλα χάριν των οποίων μετέβη είπεν: εμπρός, ω επίσκοπε, απόδωσε εις ημάς την παρακαταθήκην την οποίαν εγώ και ο Χριστός ανεθέσαμεν εις σε με μάρτυρα την Εκκλησίαν της οποίας προΐστασαι. Τον νεανίσκον απαιτώ και την ψυχήν του αδελφού. Στενάξας εκ βαθέων ο γέρων επίσκοπος είπεν: Eκείνος έχει αποθάνει. πώς και με ποίον θάνατον; Απέθανεν εις Θεόν, διότι κατήντησε πονηρός και ληστής, τώρα δε αντί της Εκκλησίας έχει καταλάβει το όρος με ένοπλον συμμορίαν ομοίων του.
Σχίσας το ένδυμα του ο απόστολος και κτυπήσας την κεφαλήν με μέγαν θρήνον είπε: Καλόν φύλακα της ψυχής του αδελφού άφησα. Αλλά ας μου δοθεί αμέσως εις ίππος και εις οδηγός εις τον δρόμον. Ελθών λοιπόν εις τον τόπον εκείνον, τον επανέφερεν εις την Εκκλησίαν μεσιτεύων εκεί με αφθόνους ευχάς, συναγωνιζόμενος μαζί του εις συνεχείς νηστείας, γοητεύων δε την σκέψιν του με ποικίλας σειρήνας λόγων, δεν ανεχώρησε, πριν τον επανασυνδέση με την Εκκλησίαν, δίδων μέγα παράδειγμα μετανοίας αληθινής και μέγα γνώρισμα παλιγγενεσίας, τρόπαιον ορατής αναστάσεως!»
Όπως βλέπουμε, ούτε ο Επίσκοπος ούτε ο Απόστολος απλώς προίσταντο της Ευχαριστίας! Πρέπει να μπει τέλος σε όλες αυτές τις ύπουλες ανοησίες περί Τριάδος και Εκκλησίας. Ευχόμαστε να υπάρχουν ακόμη Χριστιανοί να αναλάβουν την Εκκλησία του Κυρίου.
18. Αποχαιρετισμός στα όπλα
Επίλογος – Περί Προσώπου Γης
Επίλογος – Περί Προσώπου Γης
Αποχαιρετισμός στα όπλα
Ολοκληρώσαμε λοιπόν έναν κύκλο, συναντήσαμε τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της εν ημίν ελπίδος της εποχής μας και δυστυχώς ελπίδα δεν μας έμεινε καμμία. Μέσα στα επόμενα χρόνια τα δύο στρατόπεδα που θα διεκδικούν την Αλήθεια και το μέλλον θα είναι ο φονταμενταλισμός και η εκκοσμίκευση. Οι επίσκοποι ήδη από τώρα κατηγορούν όσους διαφωνούν μαζί τους για φονταμενταλισμό και όσοι διαφωνούν μαζί τους τούς κατηγορούν για εκκοσμίκευση. Η μία δύναμις εκμεταλλεύεται τη δουλικότητα του ανθρώπου, η άλλη την επιθυμία του για ευτυχία. Αποτελούν τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Είναι ιδεολογίες, ειδωλολατρίες οι οποίες έχουν στο κέντρο τους το κοσμικό φρόνημα, το οποίο στη μία εκδοχή του πιστεύει πως ο Θεός βρίσκεται μέσα στον κόσμο και στην άλλη εκδοχή του ότι ο Θεός δεν βρίσκεται μέσα στον κόσμο. Ο συντηρητισμός και ο προοδευτισμός είναι δύο απεικονίσεις τους! Οι συντηρητικοί, ζώντας απλώς μέσα στον κόσμο ή στον Νόμο, θεωρούν τον εαυτό τους ένθεο, επειδή μέσα στον κόσμο υπάρχει και ο Θεός. Οι προοδευτικοί, οι οποίοι δεν πιστεύουν στον κόσμο και στον Νόμο, δημιουργούν δικούς τους Νόμους και δικούς τους κόσμους.
Υπάρχει και η Σύνθεσή τους πλέον, η απόλυτη αλήθεια, και αυτή σε δύο παραλλαγές, για να επιτρέψει κάποια στιγμή την Νέα Σύνθεση. Αυτή η Σύνθεση, η ένωση των αντιθέτων, ισχυρίζεται πως ο Θεός υπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Επομένως, και μέσα στον κόσμο, εφόσον ο άνθρωπος είναι μικρόκοσμος, η ενότης και το Ένα τού κόσμου, και έξω από τον κόσμο, εφόσον ο άνθρωπος εκτείνεται πέρα από τον κόσμο, μέχρι του ακτίστου, είναι ΠΡΟΣΩΠΟ, ο Θεός του κόσμου. ΕΙΚΟΝΙΖΕΙ την αλήθεια και τον Θεό, την Αγία Τριάδα.
Αρχίζουμε να κατανοούμε πλέον ξεκάθαρα τί συνέβη κάποτε στη Δύση. Ο Θεός διάβασε προσεχτικά τους φόβους του Ντεκάρτ και την ανασφάλειά του μπρος στην παντοδυναμία του, άκουσε με υπευθυνότητα τις προτροπές του Kant, να εμφανιστεί μόνον μέσα στα όρια της καθαρής νοήσεως και συγκατένευσε. Πρόσφερε λοιπόν στους Γερμανούς φίλους, μια δεύτερη Αποκάλυψη: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί καί σαν συνδημιουργός. Αυτή την Αποκάλυψη μάς διδάσκουν σιγά – σιγά οι πνευματικοί μας αρχηγοί, και ο κ. Ζηζιούλας προσφέρει επιπλέον μια πλήρως επεξεργασμένη μορφή λατρείας και πίστης, η οποία οδηγεί κατευθείαν στα έσχατα! Τι να πούμε!
Ο Θεός μπήκε στην Ιστορία και χάθηκε! Δεν εντοπίζεται πλέον πουθενά. Οι περισσότεροι πιστεύουν πως πέθανε, πως δεν θα τον ξαναδούμε πια. Οι υπόλοιποι πιστεύουν πως θα τον ξανασυναντήσουμε σ’ έναν περίεργο και Μυστικό τόπο, τα Έσχατα, ο οποίος τόπος είναι και η έξοδος από τον Λαβύρινθο της Ιστορίας. Μετά θ’ ανοίξουμε τα φτερά μας και θα πετάξουμε προς την Βασιλεία, σαν τον Ίκαρο. Πέφτοντας να μην ξεχάσουμε όλοι μας να κραυγάσουμε με όλη μας τη δύναμη: “ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ”. Σαν τον Ίκαρο.
Το υποκείμενο εξουθένωσε, ντρόπιασε, κατανίκησε, κατέστρεψε το αντικείμενο, τη φύση. Και τώρα βρίσκει καινούριο νόημα για να συνεχίσει να υπάρχει: Τον Άλλον. Γεννιέται στον Άλλον. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τι θα ’χει απομείνει από τον Άλλον μετά από λίγους χρόνους αγαπημένης σχέσης με το υποκείμενο. Άρχισαν ήδη να εμφανίζονται τα πρώτα θύματα: Η Αγία Τριάδα, η θεότης του Κυρίου, το αειπάρθενο της Θεοτόκου.
Ολοκληρώσαμε λοιπόν έναν κύκλο, συναντήσαμε τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της εν ημίν ελπίδος της εποχής μας και δυστυχώς ελπίδα δεν μας έμεινε καμμία. Μέσα στα επόμενα χρόνια τα δύο στρατόπεδα που θα διεκδικούν την Αλήθεια και το μέλλον θα είναι ο φονταμενταλισμός και η εκκοσμίκευση. Οι επίσκοποι ήδη από τώρα κατηγορούν όσους διαφωνούν μαζί τους για φονταμενταλισμό και όσοι διαφωνούν μαζί τους τούς κατηγορούν για εκκοσμίκευση. Η μία δύναμις εκμεταλλεύεται τη δουλικότητα του ανθρώπου, η άλλη την επιθυμία του για ευτυχία. Αποτελούν τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Είναι ιδεολογίες, ειδωλολατρίες οι οποίες έχουν στο κέντρο τους το κοσμικό φρόνημα, το οποίο στη μία εκδοχή του πιστεύει πως ο Θεός βρίσκεται μέσα στον κόσμο και στην άλλη εκδοχή του ότι ο Θεός δεν βρίσκεται μέσα στον κόσμο. Ο συντηρητισμός και ο προοδευτισμός είναι δύο απεικονίσεις τους! Οι συντηρητικοί, ζώντας απλώς μέσα στον κόσμο ή στον Νόμο, θεωρούν τον εαυτό τους ένθεο, επειδή μέσα στον κόσμο υπάρχει και ο Θεός. Οι προοδευτικοί, οι οποίοι δεν πιστεύουν στον κόσμο και στον Νόμο, δημιουργούν δικούς τους Νόμους και δικούς τους κόσμους.
Υπάρχει και η Σύνθεσή τους πλέον, η απόλυτη αλήθεια, και αυτή σε δύο παραλλαγές, για να επιτρέψει κάποια στιγμή την Νέα Σύνθεση. Αυτή η Σύνθεση, η ένωση των αντιθέτων, ισχυρίζεται πως ο Θεός υπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Επομένως, και μέσα στον κόσμο, εφόσον ο άνθρωπος είναι μικρόκοσμος, η ενότης και το Ένα τού κόσμου, και έξω από τον κόσμο, εφόσον ο άνθρωπος εκτείνεται πέρα από τον κόσμο, μέχρι του ακτίστου, είναι ΠΡΟΣΩΠΟ, ο Θεός του κόσμου. ΕΙΚΟΝΙΖΕΙ την αλήθεια και τον Θεό, την Αγία Τριάδα.
Αρχίζουμε να κατανοούμε πλέον ξεκάθαρα τί συνέβη κάποτε στη Δύση. Ο Θεός διάβασε προσεχτικά τους φόβους του Ντεκάρτ και την ανασφάλειά του μπρος στην παντοδυναμία του, άκουσε με υπευθυνότητα τις προτροπές του Kant, να εμφανιστεί μόνον μέσα στα όρια της καθαρής νοήσεως και συγκατένευσε. Πρόσφερε λοιπόν στους Γερμανούς φίλους, μια δεύτερη Αποκάλυψη: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί καί σαν συνδημιουργός. Αυτή την Αποκάλυψη μάς διδάσκουν σιγά – σιγά οι πνευματικοί μας αρχηγοί, και ο κ. Ζηζιούλας προσφέρει επιπλέον μια πλήρως επεξεργασμένη μορφή λατρείας και πίστης, η οποία οδηγεί κατευθείαν στα έσχατα! Τι να πούμε!
Τον ευχαριστούμε θερμώς.
Να είμαστε όλοι καλά!
Επίλογος – Περί Προσώπου Γης
Ο Θεός μπήκε στην Ιστορία και χάθηκε! Δεν εντοπίζεται πλέον πουθενά. Οι περισσότεροι πιστεύουν πως πέθανε, πως δεν θα τον ξαναδούμε πια. Οι υπόλοιποι πιστεύουν πως θα τον ξανασυναντήσουμε σ’ έναν περίεργο και Μυστικό τόπο, τα Έσχατα, ο οποίος τόπος είναι και η έξοδος από τον Λαβύρινθο της Ιστορίας. Μετά θ’ ανοίξουμε τα φτερά μας και θα πετάξουμε προς την Βασιλεία, σαν τον Ίκαρο. Πέφτοντας να μην ξεχάσουμε όλοι μας να κραυγάσουμε με όλη μας τη δύναμη: “ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ”. Σαν τον Ίκαρο.
Το υποκείμενο εξουθένωσε, ντρόπιασε, κατανίκησε, κατέστρεψε το αντικείμενο, τη φύση. Και τώρα βρίσκει καινούριο νόημα για να συνεχίσει να υπάρχει: Τον Άλλον. Γεννιέται στον Άλλον. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τι θα ’χει απομείνει από τον Άλλον μετά από λίγους χρόνους αγαπημένης σχέσης με το υποκείμενο. Άρχισαν ήδη να εμφανίζονται τα πρώτα θύματα: Η Αγία Τριάδα, η θεότης του Κυρίου, το αειπάρθενο της Θεοτόκου.
19. Ομοιότης και διαφορά των φιλοσοφικών συστημάτων Γιανναρά και Ράμφου
Η ΤΕΛΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΤΑΙ"
Στόν κ.Γιανναρά :
Αγαπητέ κ.Χρήστο
Επειδή μέ τίς τελευταίες σας εργασίες, θίγετε βαθύτατα πλέον τήν «αδιάστατη θαλπωρή οικειότητος» τής παραδόσεώς μας, τήν Αλήθεια της, «αυτό τό ίχνος τού επέκεινα» πού είναι η Πατρίδα καί χωρίς τό οποίο καμιά ελπίδα δέν μπορεί να υπάρξει, αποφασίσαμε να χτυπήσουμε ξανά τίς σκουριασμένες καμπάνες τής Αγια-Σοφιάς, γνωρίζοντας πώς ο Κύριος θά βρεί ικανότερους από εμάς νά τόν υπερασπιστούν.
Χάριν τής παληάς μας εκτιμήσεως σάς κάνουμε γνωστή τήν πρωτοβουλία μας.
Σταύρος Νικολαΐδης
Γιάννης Πατρώζος
Καί στόν Στέλιο Ράμφο:
Αγαπητέ κυρ-Στέλιο
Επειδή δέν μιλάτε πλέον τή γλώσσα τής Αλήθειας, ξεσηκωθήκαμε διαμαρτυρόμενοι γιά τίς παραβάσεις. Χάριν τής παληάς μας συμπάθειας σού στέλνουμε τίς διαμαρτυρίες μας.
Δέν είναι ακόμη προσωπικές, μπορούν όμως εύκολα νά γίνουν. Απευθύνονται σ’αυτούς πού καί σείς προσπαθείτε νά ξεσηκώσετε, γιά τήν ώρα.
Σταύρος Νικολαΐδης
Γιάννης Πατρώζος
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΤΑ ΣΥΝΟΔΕΥΣΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΞΗΣ :
Ομοιότης και διαφορά των φιλοσοφικών συστημάτων Γιανναρά και Ράμφου
Ευτυχισμένοι όσοι έχουν ψυχή, ευτυχισμένοι και όσοι δεν έχουν, δυστυχείς όσοι νομίζουν πως έχουν, λέει η ανατολίτικη σοφία, σήμερα, η μόνη που απέμεινε να μιλά πια για ψυχή. Να φτιάχνη ψυχή.
Η Δύση, διαφοροποιούμενη πλήρως από τους αδελφούς Έλληνες, όπως ομολογεί ο Αυγουστίνος, επινόησε την ψυχολογία και αντικατέστησε μ’ αυτή την ψυχή και την κατασκευή της, την δημιουργία της. Και η ψυχολογία φτιάχνει εαυτό, την σύγχρονη εξατομίκευση, την ψυχολογική υγεία κατ’ άλλους, ένα ψυχοειδές, όπως τον ονομάζει ένας πρωτομάστορας εαυτού, ο Γιούνγκ.
Οι Έλληνες ανακάλυψαν την ψυχή και την κατασκευή της, επειδή βρίσκεται εν δυνάμει στον άνθρωπο, κεκοιμημένη, και από πολύ νωρίς ανακάλυψαν και το κέντρο της, τον ΝΟΥ, χαράζοντας για πάντα την ανθρωπότητα! Μια μεγάλη, επαναστατική ανακάλυψη λοιπόν, αδιανόητη για την λογική μας και όμως πραγματικότης. Το άπειρο διαθέτει κέντρο. Επειδή η ψυχή είναι το άπειρο. Όπως ακριβώς ορίζονται για πρώτη φορά από τον Ηράκλειτο. «Τα σύνορα της ψυχής δεν θα βρεθούν ποτέ , όσο κι αν προσπαθήσουμε να διατρέξουμε τις οδούς της. Τόσο βαθύς είναι ο λόγος της». 22Β45, Diels – Kranz. Οι Έλληνες έμειναν πιστοί στην ανακάλυψή τους, καλλιέργησαν τον Νου για περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια, αλλά δεν κατόρθωσαν να πείσουν ούτε τους γείτονές τους για τον σκοπό και το νόημα της ζωής!
Η Ανατολή λοιπόν παρέμεινε πιστή στην ψυχή και η Δύση επινόησε άλλο "κέντρο", τον εαυτό, ο οποίος δεν είναι όμως κέντρο, αλλά είναι άπειρος και αυτός όπως και η ψυχή, είναι αναπαράστασή της, μια εικόνα της, το αληθινό Εγώ, ένας καθρέφτης της ψυχής. Μια συγκλονιστική επινόηση, εφόσον δημιουργήθηκε ένας καθρέφτης που χωρά το άπειρο. Ένα άπειρο κέντρο!
Αυτός ο εαυτός χώρεσε μέχρι σήμερα όλες τις αβεβαιότητες, τις ελπίδες και τις ματαιότητες του ανθρώπου και συνεχίζει τον δρόμο του. Είναι εύπλαστος, από το υλικό της δημιουργικής φαντασίας κατασκευασμένος. Μάλιστα φτάνουν να τον ονομάσουν μέχρι και ΝΟΥ. Όπως ονομάζουν μέχρι σήμερα τον Αυγουστίνο τον αληθινό πατέρα του εαυτού. «Μια νόηση από τις πιο λεπτές, πιο ανοιχτές και πιο πρωτότυπες της ανθρωπότητος». Μια νόηση η οποία μπορεί να αντικαθρεφτίση τα πάντα και να αντικαταστήση αντιπροσωπεύοντας τα πάντα! Ο Άγιος Ιερώνυμος, είχε γράψει στον ίδιο τον Αυγουστίνο: «Δοξάζεσαι στον κόσμο ολόκληρο. Οι καθολικοί σε λατρεύουν σαν τον ανανεωτή της αρχαίας πίστης». Γύρω στα 400 λοιπόν η χριστιανική πίστη είχε ήδη χαθεί και σώθηκε με το έργο του. Αντικατέστησε και ανανέωσε τα πάντα.
Ο Λούθηρος, για παράδειγμα, μετά τόσους αιώνες, δεν διάβασε τις επιστολές του Απ. Παύλου. Περιορίστηκε στις ερμηνείες των από τον Αυγουστίνο. Πιο στέρεες, πιο προσιτές, στον μεγάλο επαναστάτη. Αυτός ο μαγικός καθρέφτης της Χιονάτης, σήμερα ονομάζεται ΠΡΟΣΩΠΟ και αναδεικνύει σε κάθε εποχή τον πιο όμορφο αντιπρόσωπο του Θεού, ο οποίος ενδύεται αυτομάτως την άμωμη σύλληψη, το αναμάρτητο του απολύτου προορισμού και το αλάθητο. Στην σημερινή Ελλάδα είχαμε την τύχη να διαθέτουμε δύο αντιπροσώπους: τον κ. Γιανναρά και τον κ. Ράμφο. Θα ερευνήσουμε τον λόγο τους, μέσα σε δύο μικρές και σύντομες πραγματείες που πρωτοδημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Ίνδικτος, τεύχος 7 και φέρουν τους τίτλους: “Η αποφατική σημαντική του προσώπου” του κ. Γιανναρά και “Ερμηνευτικό υστερόγραφο για ένα "κενό" της παλαμικής θεολογίας” του κ. Ράμφου. Ας ξεκινήσουμε αμέσως με το πόνημα του κ. Γιανναρά, επειδή έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε!
«Το πρόσωπο υποστασιάζει (συγκροτεί σε υπόσταση, σε συγκεκριμένο υπαρκτικό γεγονός) έναν τρόπο υπάρξεως». Με λίγες λέξεις, όπως βλέπουμε, ο καθρέφτης είναι έτοιμος. Το πρόσωπο προηγείται του τρόπου υπάρξεως πλέον. Επειδή «η εκκλησιαστική εμπειρία βεβαιώνει ότι η προσωπική ύπαρξη του ανθρώπου δεν τελειώνει με τον θάνατο. Ο θάνατος δεν αφανίζει την υπόσταση του προσώπου».
Μια ανεξήγητη ταυτολογία κατ’ αρχάς αυτή η υπόσταση του προσώπου, καθώς οι αρχαίοι Καππαδόκες είχαν ταυτίσει υπόσταση και πρόσωπο.
Η παραδοσιακή θρησκεία, στηρίζεται στην πίστη στην αθανασία της ψυχής. Αναλόγως αυτής της πίστης λοιπόν, δημιουργείται μια μοντέρνα θρησκεία σιγά–σιγά, η οποία πιστεύει στην αθανασία του προσώπου, στην αθανασία της υποστάσεως του προσώπου. Ακόμη και οι θρησκείες εξελίσσονται.
«Τί όμως υποστασιάζει το πρόσωπο όταν αναιρεθούν οι υπαρκτικές ενέργειες της φύσης; Πώς να συλλάβουμε μιαν ύπαρξη δίχως φύση; Με την απόσβεση και τον αφανισμό των κτιστών ενεργειών της φύσης του με τον θάνατο, η υπόσταση του ανθρώπου υποστασιάζει τις χαριζόμενες άκτιστες ενέργειες της θείας ζωής. Αυτό είναι το οντολογικό περιεχόμενο της θέωσης στην οποία ελπίζει η Εκκλησία»!
Η ελπίδα μας ο θάνατος λοιπόν! Απαραίτητος για να ελευθερωθούμε από την ορμέμφυτη φύση. Απαραίτητος και στον πολιτισμό και στην Εκκλησία. Γιατί η Φύση είναι ο θάνατος του πολιτισμού και της δημιουργικότητος, και ο θάνατος των κτιστών ενεργειών η Σωτηρία μας! Με την ίδια "φυσικότητα" που εισέρχεται ο Μότσαρτ στα Μέγαρα Μουσικής, με την ίδια ακριβώς "φυσικότητα" εισέρχεται και στα Μέγαρα της Βασιλείας των Ουρανών, ο νικητής του θανάτου!
Το Μυστικό της θεολογίας του κ. Γιανναρά βρίσκεται στις άκτιστες ενέργειες, όπως βλέπουμε. Τις οποίες ανακάλυψαν οι Ρώσοι θεολόγοι του αιώνος μας, ξεχασμένες στο μπαούλο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, και με τις οποίες φτιάχνουν την καινούργια Εκκλησία. Η ενσάρκωσις του Κυρίου επέτρεψε την δεξίωση των ακτίστων ενεργειών από τον άνθρωπο, κάτι ίσως αδύνατο μέχρι τότε. Με την βοήθεια αυτών των ακτίστων ενεργειών επιτυγχάνεται η υπέρβαση της Φύσεως, ή η αυθυπέρβαση του προσώπου. Η Ανάσταση υπήρξε η μεγάλη απόδειξις που όλοι περιμέναμε, το ευτυχές τέλος της Αποστολής Του. Ο Κύριος, σαν ο αγαπημένος Μεσάζων, ελευθέρωσε τον άνθρωπο από την αμαρτία, όπως το άξιζε εξάλλου. Τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος δεν χρειάζονται όμως αποκλειστικά και μόνον σαν οι αγαπημένοι Μεσάζοντες. Μας χαρίζουν και τα αιώνια πρότυπα των σχέσεων, Αναλόγως των οποίων ζούμε την Σύναξη της αγάπης, το Sobornost των αδελφών Ρώσων.
Το ότι η Εκκλησία ανήκει στο δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Γεννηθέν, του Υιού του Θεού του ζώντος, το ότι η είσοδος στην Εκκλησία είναι μια Γέννησις με πόνο και κόπο, το ότι κάποιος πρέπει να μας γεννήσει στην Εκκλησία, στην οποία μόνον με το άθλημα της μετανοίας, κατά χάριν, μπορούμε να παραμείνουμε, το ότι το Βάπτισμα είναι ακριβώς ο άθλος, το δώρο της ελευθερίας, με την Χάρι του οποίου εισερχόμεθα στα νερά μαζί με τους εχθρούς μας και εξερχόμεθα χωρίς τους εχθρούς μας, όπως ο Ιουδαϊκός λαός που μπήκε στην θάλασσα μαζί με τους Αιγυπτίους, αλλά βγήκε μόνον αυτός, ο λαός που ποθούσε την ελευθερία, όλα αυτά ανήκουν στην παραδοσιακή Εκκλησία η οποία σήμερα πλέον υπερβαίνεται, εξελίσσεται. Ο Θεός αναλαμβάνει βοηθός του ανθρώπου, όχι οδηγός. Η άκρα ταπείνωση δεν μπορεί να ’χει τέλος. Η Χάρις του Θεού προσθέτει στον άνθρωπο, δεν αφαιρεί.
Ακριβώς όπως το δίδαξε ο Αυγουστίνος. Ακριβέστατα! Νά πώς περιγράφει ο Gilson τα εκκλησιαστικά βιώματα του Αυγουστίνου, “L’ esprit de la Philosophie medievale”, 2ο κεφάλαιο: «Το ότι ο Πλωτίνος μας συμβουλεύει να αποκοπούμε από τις αισθήσεις, να εξημερώσουμε τα πάθη μας και να ομοιάσουμε στον θεό, είναι ό,τι καλύτερο. Θα μας δώσει όμως ο Πλωτίνος την δύναμη να τα πετύχουμε;». Όχι βέβαια. Άλλη δύναμις βοήθησε τον νεαρό βλαστό της Εκκλησίας. «Ο νόμος του πνεύματος της Ζωής μέσα στον Ιησού Χριστό με ελευθέρωσε από τον νόμο της αμαρτίας και του θανάτου».
Αυτό το κείμενο είναι πνιγμένο στις απορίες, παρότι φαίνεται μικρό σε ποσότητα! Εμείς θα περιοριστούμε σε μία! Ο Πλωτίνος, δεν πέτυχε άραγε αυτό που δίδασκε; Πώς το πέτυχε; Υπάρχουν πολλοί τρόποι και ο καλύτερος είναι δια Ιησού Χριστού; Η ελευθερία από τον νόμο της αμαρτίας και του θανάτου είναι η Εκκλησία; Και η φιλοσοφία, Εκκλησία;
Υπάρχει όμως και μεγαλύτερο βάθος στο κείμενο του κ. Γιανναρά: «Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΩΜΑ». Η εσχατολογία, η Σωτηρία!
Ο Παράκλητος είναι το μελλοντικό μας σώμα, και οι σχέσεις, η ετερότης, μας προετοιμάζουν γι’ αυτή την μεγαλειώδη γιορτή, στην οποία θα πάρουν μέρος τα πρόσωπα, όσοι κατορθώσουν να υποστασιάσουν έναν τρόπο ύπαρξης μοναδικό και ανεπανάληπτο, όσοι υπερβούν την Φύση. Δεν προσδοκούμε πλέον Ανάσταση νεκρών, μόνον ζωή του μέλλοντος αιώνος, αναλόγως θα λέγαμε και του τωρινού αιώνος των προσώπων. Το πρόσωπο αποθεώνεται. Είναι ασώματο και μάλλον δεν είναι καν άνθρωπος. Είναι Μεσσίας. Η ενανθρώπιση του Κυρίου δεν ήταν αρκετή για την Σωτηρία μας. Στο ποθούμενο μέλλον θα πραγματοποιηθεί η ενανθρώπιση και του Αγίου Πνεύματος. Και ο Πατήρ; Υπάρχει κάποιο σχέδιο; Ίσως υπάρχει κάποια ελπίς! Γιατί εφόσον με τον θάνατο επιτυγχάνουμε την θέωση και εφόσον ο Κύριος μας πληροφόρησε πως κανείς δεν είδε τον Πατέρα και δεν πέθανε, ίσως με έναν ακόμη θάνατο, πετύχουμε και την ενσάρκωση του Πατρός! «Ίνα η ο Θεός τα πάντα εν πάσι».
Και όμως όλα θα ήταν διαφορετικά, εάν οι Ρώσοι θεολόγοι είχαν ψάξει καλύτερα στο μπαούλο του Αγίου Γρηγορίου. Γιατί δίπλα στις άκτιστες ενέργειες θα είχαν βρει το εξής (Αντιρρητικός προς Ακίνδυνον Ε΄, 24-96): «Δια τούτο ο Υιός του Θεού ουχ υπόστασιν αλλά φύσιν παρ’ ημών παραλαβών, καθ’ υπόστασιν ηνώθη ταύτη». Ποιες είναι οι προθέσεις μας λοιπόν; Να σώσουμε το απρόσληπτο από τον Κύριο; Μετά από σας, κύριέ μου!
Ακολουθεί το κείμενο του κ. Ράμφου: “Ερμηνευτικό υστερόγραφο για ένα "κενό" της παλαμικής θεολογίας”.
Στο κείμενο αυτό ο κ. Ράμφος δείχνει γι’ άλλη μια φορά αδυναμία να διακρίνη ανάμεσα στο παρελθόν και την παράδοση. Επειδή όμως η σύγχρονη οντολογία βλέπει μόνο μέλλον, λογικώς πρέπει να εγκαταλείψουμε το παρελθόν για να βαδίσουμε στο μέλλον. Το παρελθόν όμως πού βρίσκεται; Σ’ έναν μαγικό τόπο, που λέγεται Μνήμη, όπου συγκατοικεί μαζί με το Εγώ μας, την υπόστασί μας. Την ταυτότητά μας. Αυτή η Μνήμη λοιπόν πρέπει να μείνη απείραχτη πάση θυσία, ακόμη και αν το μέλλον, η πρόοδος και η εξέλιξη είναι ιερά. Είναι το σύγχρονο ΑΒΑΤΟ, μαζί με τις επιλεκτικές της λειτουργίες, τις οποίες θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ακόμη και προθέσεις! Έτσι λοιπόν γκρεμίζουμε την παράδοση. Συγχέοντας, γι’ άλλη μια φορά, τις Αρχές με τις συνήθειες. Ποιος θα μας ελέγξει εξάλλου; Η σύγχυση είναι το μικρό όνομα της Νεωτερικότητος! Γκρεμίζονται όμως οι Αρχές; Αυτό τον μάταιο αγώνα θα παρακολουθήσουμε από κοντά, σ’ αυτό το μικρό κείμενο του κ. Ράμφου.
Και για τον κ. Ράμφο το περιεχόμενο της οικονομίας της Σωτηρίας, δεν είναι η ενανθρώπιση, η πρόσληψη της ανθρώπινης φύσεως από το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, αλλά η δεξίωσις των ακτίστων ενεργειών. Εκείνο που τον προβληματίζει μόνον, είναι η δήλωσις του Αγίου Γρηγορίου, σε συμφωνία με την παράδοσί μας, πως οι άκτιστες ενέργειες έρχονται από την Φύση του Θεού, είναι κοινές της Αγίας Τριάδος, δεν πηγάζουν από τα Πρόσωπα!
Το φιλοσοφικό του πρόβλημα είναι πως στην Δύση η Φύση ή Ουσία, έχει εγκαταλειφθεί σαν απρόσωπη, αταίριαστη στην ατομικότητα! Πώς είναι δυνατόν αυτές οι απρόσωπες ενέργειες να σώσουν τον ιδιαίτερο, προσωπικό άνθρωπο; «Πώς η εκ της θείας ουσίας απρόσωπη εκπομπή μπορεί γίνη προσωπική δεξίωση; Πώς ο ξεχωριστός άνθρωπος δεξιώνεται τις ενέργειες του Θεού, εφόσον δεν έχουν υποστατικό χαρακτήρα; Πώς είναι δυνατόν η προσευχή να είναι ο μοναδικός τρόπος επαφής μεταξύ κτίσματος και κτίστου (δηλ. ο Απ. Παύλος στον Δρόμο προς την Δαμασκό είχε περιέλθει σε βαθειά προσευχή;) όταν η δεξίωσις του πλήθους των μορφών της Χάριτος έχει να κάνη με τον τύπο και το ποιόν του πνεύματός μας;»
Όπως βλέπουμε, πιστεύει ήδη, πως δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο. Δεν θα συνειδητοποιήσει δυστυχώς ποτέ του πως όσοι μετέχουν του Μυστηρίου της Εκκλησίας, καταλαβαίνουν ήδη ξεκάθαρα πως έχει πλήρη άγνοια της αλήθειας της Σωτηρίας. Η Σωτηρία δεν διδάσκεται στα βιβλία! Όλα όμως θυμίζουν Αυγουστίνο! Ο σκοπός είναι ο Θεός ή η θεότης να γίνουν βοηθοί του ανθρώπου στον δύσκολο Ιστορικό του αγώνα ή στην μίμηση του Θεού Δημιουργού, στην δημιουργία εαυτού!
Τα φαντασιοκοπήματα της απιστίας είναι απίστευτα, ακριβώς όσο απίστευτη είναι και η πίστη. Έτσι λοιπόν γι’ αυτόν τον συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, η μόνη λύσις είναι το ενυπόστατο των ακτίστων ενεργειών όπως το δίδαξε και ο Λεόντιος ο Βυζάντιος. Υπάρχουν δύο Σωτηρίες λοιπόν: Στην μία ο Κύριος προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και την ενυποστατεί και η Εκκλησία είναι το χαριτωμένο και αγιασμένο Σώμα Χριστού, στην δεύτερη, πιο εξελιγμένη και πολιτισμένη, ο άνθρωπος πλέον προσλαμβάνει τις ενυπόστατες άκτιστες ενέργειες, δημιουργεί εαυτό στην Ιστορία και σώζεται αποκτώντας Σώμα Παρακλήτου μετά θάνατον! Ας δούμε όμως από κοντά πια το "κενό" της θεολογίας του κ. Ράμφου και των Ρώσων συναδέλφων του.
«Εάν ως προς την ουσιώδη των και άπειρη προέλευση οι ενέργειες είναι απρόσωπες, γενικές, και καθιστούν απλώς κοινωνήσιμο στα κτιστά το ουσιωδώς άπειρο άκτιστο, δεν πρέπει και ο πιστός για να τις δεξιωθεί να καταστήση εαυτόν παθητικό και απρόσωπο και γενικό; Δια της προσευχής και της ασκητικής της αποχής και της στερήσεως; Τότε όμως δεν καθίσταται ανέφικτη η ανθρώπινη παρέμβαση στο νόημα και στην Ιστορία; Ευκόλως λοιπόν εξηγείται και η Ιστορική περιθωριοποίησις όλων των ορθοδόξων λαών»!
Από το αδιέξοδο θα μας βγάλη ο Νόμος της Αναλογίας, ο σύγχρονος από μηχανής θεός που μας δίνει πάντοτε το χάπι εντ! Δεν μπορεί ο Θεός να μας καταδικάζει στην ανυπαρξία!
«Οι άκτιστες ενέργειες και το ενυπόστατό τους είναι ανάλογες προς το ενυπόστατον του Υιού. Διότι κατά τον Γρ. Παλαμά ενυπόστατο είναι το ιδιοσύστατον υφιστάμενο εντός άλλου»!
Ενυπόστατο λοιπόν και για τον Φιλοσοφούντα είναι η Μονάδα, η ενότης της Αγίας Τριάδος. Διότι, εξηγεί ο Αγ. Γρηγόριος, το ιδιοσύστατον υφιστάμενον εντός άλλου, σημαίνει ότι ο Υιός διατελεί αχώριστος του Πατρός.
Έτσι έζησε η Αγία Τριάδα καλά και εμείς καλύτερα! Καληνύχτα! Το ουσιωδώς άπειρο άκτιστο! Η θεότης, η αγαπημένη των φιλοσόφων από αρχαιοτάτων χρόνων. Μόνον που η θεότης δεν είναι ο Θεός της πίστεώς μας, είναι ο θεός της σκέψης μας! Ασήμαντες λεπτομέρειες, θα μου πείτε! Ας ακούσουμε όμως προσεκτικά τον Άγιο Γρηγόριο, για άλλη μια φορά!
«Τούτον τοίνυν καταληπτόν αυτού μόνον, η απειρία, η απλότης, η αγαθή και θεία θέλησις». Μόνον αυτά μπορούν να γίνουν γνωστά από τον άνθρωπο. Από τις δυνάμεις του. Η θεότης.
Στον Αντιρρητικό κατά Ακινδύνου IV, 27,30 εξηγούνται τα ανεξήγητα: «και ο άγιος Μάξιμος έδειξεν ούσαν την απειρίαν, επέκεινα πάσης απειρίας είναι τον Θεόν ειπών.» «Αλλά πώς και της υπέρ αρχήν και τέλος απειρίας ο θεός επέκεινα κατά τον θείον Μάξιμον έστιν; Ως μη υπ’ αυτής περιεχόμενος, αλλ’ αυτός και ταύτην περιέχων, ως αίτιος αυτής υπάρχων. το γαρ είναι αυτόν η απειρία εστί»!
Και πολύ πριν ανακαλυψει ο κ. Ράμφος την Αναλογία ανάμεσα στο ενυπόστατο του Υιού και στις άκτιστες ενέργειες και το ενυπόστατό τους τον είχε προειδοποιήσει! (Αντιρρητικός κατά Ακινδύνου Α΄, 4, 10): «Θεός, ενεργούντα δηλοί, θεότης δε ενέργειαν. Ουδέν δε των τριών ενέργεια, αλλά μάλλον ενεργούν έκαστον αυτών, πλην γαρ εκείνων των τριών ουδέν ενυπόστατον εν τω Θεώ, δηλονότι αυθυπόστατον.»
Η Εκκλησία της θεότητος λοιπόν και όχι του Θεού, προσπαθεί να πάρη τα ηνία της Ιστορίας με τους εκλεκτούς της.
Γιατί ο αληθινός Θεός, γι’ αυτούς τους εκλεκτούς είναι ένας βουβός Θεός, όπως τον έζησε ακριβώς και ο Χανς Γιόνας και μας μετέφερε την πικρή αλήθεια!
20. Μετά τη Ραβέννα
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΡΑΒΕΝΝΑ
Απόσπασμα από την ομιλία του ΠΑΠΑ προς τους Επισκόπους της Γαλλίας, στις 14 Σεπτεμβρίου 2008 στην Λούρδη της Γαλλίας!
«Η Εκκλησία – Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική – σας γέννησε μέσω του Βαπτίσματος. Αυτή η Ίδια σας κάλεσε στην υπηρεσία της. Εσείς της προσφέρατε την ζωή σας, πρώτα σαν διάκονοι και ιερείς, κατόπιν σαν Επίσκοποι.
Διάδοχοι των Αποστόλων, αντιπροσωπεύετε τον Χριστό, επικεφαλής των
ενοριών που σας έχουν εμπιστευτεί, και προσπαθείτε να πραγματοποιήσετε
σ’ αυτές την εικόνα του Επισκόπου που ’χει χαράξει ο Απόστολος Παύλος.
Πρέπει να αναπτύσσεσθε συνεχώς σ’ αυτήν την οδό, για να μπορείτε να
είστε όλο και πιο πολύ “ φιλόξενοι, φιλάγαθοι, σώφρονες, δίκαιοι, όσιοι,
εγκρατείς ” (Προς Τίτον 1, 8-9). Ο Χριστιανικός λαός πρέπει να σας
περιβάλλει με σεβασμό και συμπάθεια. Από καταγωγής η Χριστιανική μας
παράδοση, επέμεινε πάνω σ’ αυτό το σημείο: “ Όλοι όσοι είναι για τον Θεό
και τον Χριστό, είναι μαζί με τον Επίσκοπο” έγραφε ο Άγιος Ιγνάτιος
Αντιοχείας!
Η Αποστολή σας, πνευματική πάνω απ’ όλα, συνίσταται στην προσπάθεια
σας να δημιουργήσετε τις κατάλληλες συνθήκες έτσι ώστε οι πιστοί να
κατορθώσουν, για να αναφερθούμε γι’ άλλη μια φορά στον Άγιο Ιγνάτιο, “
να υμνήσουν με μια φωνή μέσω του Χριστού, τον Πατέρα ” και να
κατορθώσουν τοιουτοτρόπως να κάνουν την ζωή τους μια προσφορά στον Θεό.
Σας ενθαρρύνω να συνεχίσετε να εργάζεσθε με εμπιστοσύνη και ενότητα,
σε πλήρη κοινωνία με τον ΠΕΤΡΟ, ο οποίος ήλθε να επιβεβαιώση την πίστη
σας!!!».
Ένα χρόνο μόλις, μετά την υποταγή της Ορθοδοξίας στο πρωτείο του ΠΑΠΑ, στην Ραβέννα της Ιταλίας, τα πράγματα ξεκαθαρίζουν.
Ο πάπας είναι αποφασισμένος να φθάσει έως μετενσαρκώσεως, προκειμένου να
κρατήση το πρωτείο του. Και πόσο φτωχή φαντάζει πλέον η φιλοδοξία του. Η
ορθοδοξία μιλά για ομοίωση Χριστού,
“ Μέλη Χριστού γινόμεθα, μέλη Χριστός ημών δε,
και χειρ Χριστός και πους Χριστός εμού του παναθλίου,
και χειρ Χριστού και πους Χριστού ο άθλιος εγώ δε! ”,
αυτός ο φτωχός συνεχίζει να είναι προσκολλημένος στον Πέτρο και στην υποτιθέμενη υπεροχή του έναντι των υπολοίπων Αποστόλων. Δεν μπορεί να πει ο φτωχός άμυαλος, εγώ ο πανάθλιος. Θέλει μια Εκκλησία και μια Σωτηρία χωρίς Μετάνοια, ο άμοιρος.
“ Μέλη Χριστού γινόμεθα, μέλη Χριστός ημών δε,
και χειρ Χριστός και πους Χριστός εμού του παναθλίου,
και χειρ Χριστού και πους Χριστού ο άθλιος εγώ δε! ”,
αυτός ο φτωχός συνεχίζει να είναι προσκολλημένος στον Πέτρο και στην υποτιθέμενη υπεροχή του έναντι των υπολοίπων Αποστόλων. Δεν μπορεί να πει ο φτωχός άμυαλος, εγώ ο πανάθλιος. Θέλει μια Εκκλησία και μια Σωτηρία χωρίς Μετάνοια, ο άμοιρος.
Κάτι που εντυπωσιάζει όμως στο απόσπασμα και δεν πρέπει το αφήσουμε να
μας ξεφύγει, είναι η “ορθόδοξη” σκέψη του πάπα! Πρέπει να μελετά
τελευταίως με προσοχή την ορθοδοξία. Γιατί πώς αλλιώς μπορούμε να
εξηγήσουμε την ομοιότητα του αποσπάσματος με το βιβλίο Θρησκευτικών της
τρίτης Γυμνασίου; Υπάρχει ένα κοινό πνεύμα, είναι ολοφάνερο. Μπράβο του
τού πάπα, αναγνωρίζει έστω και αυτός το παιδαγωγικό μας Ινστιτούτο,
γιατί εδώ στην Ελλάδα είναι κατάπτυστο. Μπράβο του!
Το Απόσπασμα περιέχει μια ολοκληρωμένη θεολογία μετά τον θάνατο του
Θεού. Ο Θεός είναι άγνωστος, άφαντος, δεν υπάρχει! Έχει αποσυρθεί στα
δώματά του για να ησυχάση από τις πληγές.
Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
Αυτό είναι το νέο Δόγμα, η νέα Εκκλησία! Μοναδικός Πατέρας αυτής της
Νέας Εκκλησίας, ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας. Ο καημένος δεν υπολόγιζε
τις ατραπούς της Ιστορίας. Πίστευε πως θα δοξασθεί σαν Μάρτυρας, αλλά
τελικά δοξάζεται σαν Επίσκοπος. Ο κλήρος και ιδιαιτέρως οι Επίσκοποι
είναι πλέον κατευθείαν εκπρόσωποι και αντιπρόσωποι του Θεού. Λόγω δε και
της προστασίας των από τον ξεχωριστό Πέτρο, αναδεικνύονται παμψηφεί και
ομοφώνως αντιπρόσωποι, με 3-0.
Η εξέλιξη του Δόγματος είναι μεγάλη όπως βλέπουμε. Ο άνθρωπος κατόρθωσε
σαν ταπεινός και τελευταίος, σαν Άγιος να ενωθεί με τον Κύριο. Σήμερα
ενώνεται με τον Πατέρα και σαν πρώτος. Δόξα τω Θεώ υπάρχει πρόοδος.
Αυτή η νέα Εκκλησία, απεικονίζεται τέλεια σε μια παληά ταινία του Αντονιόνι, το “Μπλόου Απ - Blow Up”. Στο τέλος της ταινίας δύο άνθρωποι παίζουν τένις χωρίς μπάλα. Στην αρχή φαίνεται παράλογο, ακόμη και στον φωτογράφο που πρωταγωνιστεί. Όμως, σιγά-σιγά, το παράλογο γίνεται όλο και πιο πραγματικό. Ακούμε όλο και πιο δυνατά τους χτύπους της μπάλας και ο φωτογράφος κινεί το κεφάλι του στον ρυθμό της. Ξαφνικά η μπάλα, από λάθος χτύπημα, προσγειώνεται στα πόδια του φωτογράφου. Μετά έναν στιγμιαίο δισταγμό, εκείνος σκύβει, μαζεύει την αόρατη μπάλα και την πετά με αποφασιστικότητα πίσω, ξαναβάζοντάς την στο παιχνίδι.
Για την μπάλα δεν γνωρίζουμε τίποτε, μας είναι άγνωστη όπως και ο Θεός. Γνωρίζουμε μόνο τους αντιπροσώπους του. Αλλά η δυναμική του παιχνιδιού μεταμορφώνει τους θεατές (εμάς) σε συμπαίχτες. Το παν είναι να ξεκινήσουμε να παίζουμε! Και η μπάλα σιγά-σιγά γίνεται πιο αληθινή από την πραγματική. Καθένας μας παρακολουθεί το δικό του παιχνίδι. Γίνεται ΠΡΟΣΩΠΟ.
Αυτή η νέα, εξελιγμένη, αστική, υποκειμενική Εκκλησία, είναι ακριβώς το παιχνίδι χωρίς μπάλα. Παίζει κανείς σαν να ήταν εκεί η μπάλα, δηλαδή ο Θεός. Αν το παιχνίδι “Λειτουργεί”, στο τέλος-τέλος, δεν είναι και τόσο σημαντικό, η μπάλα να είναι εκεί.
Το υποκείμενο εκκλησιάζεται! Σιωπή!
Μην το ταράζετε!
Βλέπει τα άγνωστα και τα αόρατα, στον ύπνο του!
Εισαγωγή
Η πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχου
Νεώτερα από το Δυτικό Μέτωπο
Το κείμενο της αμοιβαίας αναγνώρισης του βαπτίσματος
Η παραβολή του Πρεσβυτέρου
Χριστός και Μωάμεθ
Επανευαγγελισμός της Οικουμένης
Bishopoque
Ρώσικη θεολογία
Κάλλιστος Γουέαρ
Νικολάϊ Αφανάσιεφ
Μπάρτ
Φλωρόφσκι
Μπουλγκάκωφ
Το Πρόσωπο του Ενός
Ο “δικός” μας διαθρησκειακός “διάλογος”
Επιστολή γέροντος Παϊσίου
Περί διαχειριστών της τιμής και της πίστεώς μας
Ο “Πρώτος” παίρνει τον Λόγο
Ραβέννα - Ιστορικός συμβιβασμός
Από το “Ημερολόγιο” του Αλεξάνδρου Σμέμαν
Τί χάσαμε και τί πρέπει να βάλουμε στη θέση του
Περί του Αββά Παμβώ
Κατά Γιανναρά
Κατά Ράμφου
Κατά Ζηζιούλα
Μηδένα προ του τέλους μακάριζε
Αποχαιρετισμός στα όπλα
Επίλογος – Περί Προσώπου Γης
Ομοιότης και διαφορά των φιλοσοφικών συστημάτων Γιανναρά και Ράμφου
Μετά τη Ραβέννα
Φίλε είναι εντυπωσιακό έτσι συγκεντρωμένο. Θά τό βάλουμε κι' εμείς.
ΑπάντησηΔιαγραφή