Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 5 Ιουνίου 2018.
Η επιχειρηματολογία όσων διαφωνούν με το να αναγνωρίσει η Ελλάδα ένα κράτος με το όνομα «Κάτι Μακεδονία» είναι υπερπλήρης. Υπάρχει όμως μία σκιά. Η διεθνής πίεση. Ο αντίλογος στο επιχείρημα ότι οι Αμερικανοί πιέζουν ώστε να αποτραπεί δια παντός η ένταξη των Σκοπίων στην σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, είναι ο εξής: τα Σκόπια δεν έχουν ιδιαίτερη γεωπολιτική αξία, οι ΗΠΑ διαθέτουν ήδη τη μεγαλύτερή τους βάση στην Ευρώπη ακριβώς δίπλα, στο Κόσοβο, οι τρεις από τους τέσσερις γείτονες των Σκοπίων είναι ήδη μέλη του ΝΑΤΟ (Ελλάδα, Βουλγαρία, Αλβανία), τα Σκόπια δεν έχουν καν πρόσβαση στη θάλασσα, και η όποια τους εσωτερική αστάθεια δεν θα αμβλυνθεί εάν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.
Ο αδύναμος κρίκος αυτού του συλλογισμού είναι η αβεβαιότητα του μέλλοντος. Ισχυρίζομαι ότι τερματίστηκε. Αν με τον όρο «ένταξη στο ΝΑΤΟ» εννοούμε την τελεσίδικη ένταξη των Σκοπίων στη δυτική σφαίρα επιρροής, ώστε να μην είναι δυνατός ο προσεταιρισμος τους από τη Ρωσία, τότε το πρώτο βήμα επετεύχθη! Όχι βέβαια με κρυφή σύνοδο, αλλά ως εξής:
H «Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας» ανήκε στο Πατριαρχείο Σερβίας όταν κατέστη αυτοκέφαλη το 1967, αποσχίστηκε και μετονομάστηκε σε «Εκκλησία της Μακεδονίας».Την περασμένη εβδομάδα όμως, με αίτηση που υπεγράφη και από τον πρωθυπουργό Ζάεφ, ζητάει από το Οικονουμενικό Πατριαρχείο την υπαγωγή της σε αυτό μετά από 8 αιώνες και την επαναφορά του ονόματος «Αρχιεπισκοπή Αχρίδας».
Αυτό σημαίνει ότι επανέρχεται η κανονικότητα και αποκρούεται, ως ένα βαθμό, η προοπτική προσαιρετισμού της από τη Ρωσία, είτε απ’ ευθείας (Πατριαρχείο Μόσχας), είτε μέσω του Πατριαρχείου Σερβίας. Τι σχέση μπορεί να έχει η θρησκεία με την πολιτική; Καλώς ή κακώς, η θρησκεία παίζει σπουδαίο ρόλο και στην διαμόρφωση των εθνών, αλλά και στην πολιτική των κρατών. Πολύ δε περισσότερο, εφόσον μιλάμε για σφαίρες επιρροής. Αυτά είναι γνωστά και αποδεκτά πράγματα.
-Η Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648 έληξε δύο μακροχρόνιους ευρωπαϊκούς πολέμους (30ετή και 80ετή) δημιουργώντας πολλά νέα κράτη στη βάση ότι η θρησκεία του λαού (πρέπει να) συμβαδίζει με την θρησκεία του ηγεμόνα.
-Αποδεκτός ο ρόλος της θρησκείας και από τον Μαρξ. Με τη φράση «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού» εννοούσε το αντίθετο από τις νεανικές βεβαιότητες ορισμένων μαρξιστών: η θρησκεία είναι απαραίτητη ως ο αναστεναγμός του λαού από τον πόνο. Απαραίτητη η θρησκεία έως ότου εξαλειφθούν τα αίτια του κοινωνικού πόνου.
-Αποδεκτός και από τον άθρησκο Ντυρκέμ, πατέρα της κοινωνιολογίας, που με τη φράση «ο Θεός είναι η πεμπτουσία της κοινωνίας» όρισε την κοινωνική συνοχή ως την κοινή αίσθηση του ιερού.
-Αποδεκτός από τον Βέμπερ, που προσδιορίζει στον Προτεσταντισμό τις ρίζες του Καπιταλισμού.
-Αποδεκτός και από τον Χάντινγκτον που περιγράφει την σύγκρουση των πολιτισμών σε θρησκευτική βάση (και ονομάζει την Ελλάδα ως «ορθόδοξη ανωμαλία εντός της Ευρώπης»).
Εάν συνεβούλεβα τον πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα θα του έλεγα να τηλεφωνήσει στον Αμερικανό Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ και να του πει «αν ανησυχείτε από το ενδεχόμενο τα Σκόπια να πέσουν στην σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, αυτό πλέον απετράπη με την υπαγωγή της Εκκλησίας τους στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για πρώτη φορά από τον 13ο αιώνα!».
Συνεπώς, ούτε βία να ενταχθεί η χώρα στο ΝΑΤΟ υπάρχει, ούτε να λυθεί η υπόθεση του ονόματος με τρόπο που θα ταπείνωνε αιωνίως τους Έλληνες.
Υγ. Δυστυχώς, ξέχασα να προσθέσω στο άρθρο μια φράση που υπενθυμίζει ότι η όλο το Μακεδονικό ζήτημα από τη γέννησή του τη δεκαετία του 1870, γαλουγήθηκε και καθορίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου από την επιλογή Πατριαρχείο ή Βουλγαρική Εξαρχεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου