 |
| Η δεξιά χείρα του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου |
Ὁ Μπερντιάγεφ χαρακτήριζε τὸν Χρυσόστομο «αὐθεντικὸ κομμουνιστῆ«, ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνὸς ἔκανε λόγο γιὰ «κομμουνισμὸ τῆς ἀγάπης». Θὰ μποροῦσαμε νὰ μιλήσουμε καὶ γιὰ «καλοκαιρινὸ χειμώνα» καὶ γιὰ «νύχτα τῆς ἡμέρας«, ἂν εἶναι νὰ ἐντυπωσιάσουμε καὶ νὰ ἐκχριστιανίσουμε τοὺς ἰδεολογικοὺς Ἀφέντες, τὴν Ἀριστερά. Φοβᾶμαι ὅτι θὰ ἀποτύχουμε. Γιατὶ σὺν τοῖς ἄλλοις ὁ σκοπὸς δὲν ἁγιάζει τὰ μέσα. Καὶ τὰ μέσα τῆς Ἀριστερᾶς εἶναι ἡ νομικὰ καὶ βίαια ἀναγκαστικὴ κολλεκτιβοποίηση ἐνῶ τῆς πρωτοχριστιανικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ προαιρετικὴ κολλεκτιβοποίηση (κοινοκτημοσύνη).
Στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, 5.3-4, ὁ Πέτρος λέει ὅτι ὁ Ἀνανίας εἶχε δικαίωμα νὰ κατέχει τὸ χωράφι του ποὺ κατόπιν πούλησε, καθὼς καὶ ὅτι εἶχε τὸ δικαίωμα μετὰ τὴν πώληση τοῦ χωραφιοῦ νὰ κρατήσει γιὰ τὸν ἑαυτό του τὸ ἀντίτιμο τῆς πώλησης. Αὐτὸ ποὺ κατὰ τὸν Πέτρο ἦταν τὸ παράπτωμα τοῦ Ἀνανία δὲν ἦταν οὔτε ἡ μὴ (ἔγκαιρη) πώληση τοῦ χωραφιοῦ οὔτε τὸ νὰ κρατήσει γιὰ τὸν ἑαυτό του τὰ χρήματα. Ἀλλὰ τὸ νὰ ἐξαπατήσει τὴν Ἐκκλησία δίνοντας τμῆμα τοῦ ἀντιτίμου:
εἶπε δὲ Πέτρος· Ἀνανία, διατί ἐπλήρωσεν ὁ σατανᾶς τὴν καρδίαν σου, ψεύσασθαί σε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ νοσφίσασθαι ἀπὸ τῆς τιμῆς τοῦ χωρίου; οὐχὶ μένον σοι ἔμενε καὶ πραθὲν ἐν τῇ σῇ ἐξουσίᾳ ὑπῆρχε; τί ὅτι ἔθου ἐν τῇ καρδίᾳ σου τὸ πρᾶγμα τοῦτο; οὐκ ἐψεύσω ἀνθρώποις, ἀλλὰ τῷ Θεῷ.
Ὁ Χρυσόστομος ἑρμηνεύει (Ὁμιλία ΙΒ’, β):
Διότι μήπως δὲν ἠδύνασο, λέγει (Ὁ Πέτρος στὸν Ἀνανία), καὶ μετὰ τὴν πώλησιν αὐτῶν νὰ τὰ χρησιμοποιήσεις ὡς ἰδικά σου; Μήπως ἠμποδίσθης; […] Ἤθελες νὰ ἔχῃς; Ἔπρεπε νὰ ἔχῃς ἐξ ἀρχῆς καὶ νὰ μὴν ὑποσχεθῇς. […] Οὔτε νὰ πωλήσῃς σὲ ἠναγκάσαμεν, λέγει (Ὁ Πέτρος στὸν Ἀνανία), οὔτε ὅταν ἐπώλησες νὰ δώσῃς χρήματα. Σὺ προετίμησες ἐξ ἰδίας προαιρέσεως.
(Μετ.: Σπ. Ἀ. Χωραΐτης). Ὁ Χρυσόστομος σὲ ἄλλη ὁμιλία του (Ζ΄, β) στὶς Πράξεις εἶναι σαφής:
…Διότι ἐπειδὴ κατὰ τὰς διανομὰς τῶν χρημάτων συμβαίνει νὰ λαμβάνουν χώραν καὶ ὕβρεις καὶ σκληρότητες καὶ λῦπαι, διὰ τοῦτο ἔλεγεν ὁ Ἀπόστολος: «Μὴ ἐκ λύπης, ἢ ἐξ ἀνάγκης»
Κανεὶς Πατέρας δὲν ζήτησε νομικὰ (σὰν τὸν κομμουνισμό) ἀναγκαστικὴ κοινοκτημοσύνη ἀπὸ τὸ ἐκχριστιανισμένο ρωμαϊκὸ κράτος ἢ τοὺς πιστούς. Οἱ φοροαπαλλαγὲς τῶν φτωχῶν δὲν εἶναι κοινοκτημοσύνη οὔτε ἀναγκαστικὴ ἀπαλλοτρίωση τῆς ἰδιωτικῆς περιουσίας τῶν μὴ φτωχῶν. Εἶναι τελείως διαφορετικὸ πράγμα τὸ νὰ παίρνεις ὡς κράτος ἕνα κομμάτι τῆς ἰδιωτικῆς περιουσίας ἀπὸ τὸ νὰ καταργεῖς νομικὰ τὴν ἔννοια τῆς ἰδιωτικῆς περιουσίας. Εἶναι, ἐπίσης, τελείως διαφορετικὸ πράγμα τὸ νὰ λὲς στοὺς Χριστιανοὺς ὅτι ἂν θέλουν νὰ λέγονται Χριστιανοὶ θὰ πρέπει νὰ ἀσκοῦν τὴν κοινοκτημοσύνη (εἰδάλλως, κλέβουν τοὺς ἀδερφούς τους), ἀπὸ τὴν προτροπὴ γιὰ νομικῶς ἀναγκαστικὴ κοινοκτημοσύνη. Ἄλλο ὁ «ἠθικὸς-συνειδησιακὸς ἐξαναγκασμός» καὶ ἐντελῶς ἄλλο ὁ «νομικὸς-κρατικός». Ὅποιος δὲν καταλαβαίνει τὴ διαφορά, νὰ τὴν καταλάβει.
Ἄλλωστε, στὸ ρωμαϊκὸ κράτος τοῦ 4ου καὶ 5ου αἰώνα, ἀλλὰ καὶ νωρίτερα, τὶς ποικίλες δημοτικὲς καὶ κρατικὲς ἀνάγκες ἀνέθετε ἡ Πολιτεία στοὺς εὐκατάστατους, τοὺς «βουλευτὲς» κάθε πόλης. Ἁρμοδιότητες ὅπως ὁ ἐπισιτισμός, ἡ φροντίδα γιὰ τὶς ὀχυρώσεις, τὴν ὕδρευση κ.λπ. ἦταν εὐθύνη τῶν πλουσίων μελῶν τῆς βουλευτικῆς τάξης, οἱ ὁποῖοι ξόδευαν μέρος τῆς περιουσίας τους -προφανῶς, ἀφοῦ οἱ φτωχοὶ δὲν εἶχαν χρήματα γιὰ νὰ φροντίσουν γιὰ ὅλα αὐτά. Τὸ σύστημα αὐτό, ἄσχετα ἀπὸ τὴν παράλληλη ὑποχρεωτικὴ φορολόγηση ὅλων τῶν πολιτῶν, προϋπῆρχε καὶ σὲ παλαιότερες ἐποχὲς μὲ τοὺς «εὐεργέτες». Τέτοιοι ἦταν λ.χ. ὁ Ἡρώδης ὁ Ἀττικός κατὰ τὸν 2ο μ.Χ. αἰώνα. Μὲ ὅλα αὐτὰ θέλω νὰ πῶ ὅτι τὸ νὰ ἀναλαμβάνουν οἱ πλούσιοι κάθε τόπου τὴ φροντίδα γιὰ τὶς τοπικὲς ἀνάγκες δὲν ἦταν δὰ καὶ κομμουνισμός. Οὔτε κἂν χριστιανισμὸς δὲν ἦταν. Λίγο ἀκόμη καὶ θὰ ἀνακαλύψουμε τὸν τροχό.
Οἱ Ἀριστεροὶ πιστεύουν σχετικὰ μὲ τὴν Δημοκρατία ὅτι ἂν δὲν εἶναι «ἀταξική», τότε δὲν εἶναι «πραγματικὴ Δημοκρατία». Ἡ Ἀθηναϊκὴ Δημοκρατία βεβαίως δὲν ἦταν ἀταξική, κι ὅμως ἦταν Δημοκρατία. Οἱ χορηγίες καὶ οἱ «λειτουργίες» τῶν πλουσίων Ἀθηναίων (μαζὺ μὲ τὴν καταλήστευση τῶν «Συμμάχων») δὲν συνιστοῦν ἀπαλλοτρίωση τῆς ίδιωτικῆς περιουσίας καὶ κατάργησή της. Τὸ ἀντίστοιχο σφάλμα διαπράττουν οἱ Ἀριστεροὶ καὶ μὲ τὴν ἐθελούσια κοινοκτημοσύνη τῶν Πρωτοχριστιανῶν καὶ τὶς σχετικὲς προτροπὲς τῶν Πατέρων τοῦ 4ου αἰώνα. Τὴν ἐκλαμβάνουν ὡς πρόδρομο τοῦ νομικὰ ἐξαναγκαστικοῦ κολλεκτιβισμοῦ -προκειμένου κατόπιν νὰ ὑποστηρίζουν (σὰν ἀντίχριστος ὑποκρινόμενος τὸ Χριστό): «ἐμεῖς οἱ κομμουνιστὲς εἴμαστε οἱ πραγματικοὶ Χριστιανοί, κι ὄχι οἱ Χριστιανοί». Ἐνῶ δὲν εἶναι καθόλου. Μάλιστα, σὰν τοὺς Μουσουλμάνους, ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ Χριστιανοὶ παράλλαξαν τὴν Καινὴ Διαθήκη ὥστε νὰ μὴν ἐμφανίζεται σ’ αὐτὴν τὸ ὄνομα τοῦ Μωάμεθ, οἱ Ἀριστεροὶ (π.χ. Κορδάτος) ἔχουν ὑποστηρίξει ὅτι οἱ Χριστιανοὶ παραποίησαν τὰ κείμενα τῶν Εὐαγγελίων ὥστε αὐτὰ νὰ χάσουν τὸ ἐπαναστατικὸ-ἀκτιβιστικό κήρυγμά τους περιοριζόμενα στὴν «ἠθικὴ βελτίωση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου