Ἡ ὑπόθεση τοῦ Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου σχετικά μέ τήν ὁμιλία του ὡς πρός τήν ὁμοφυλοφιλία καί τήν δίωξή του, χωρίς νά γνωρίζω ποῦ θά καταλήξη ἡ ὑπόθεση αὐτή, ἔδειξε ἕνα πρόβλημα πού ὑπάρχει στήν σύγχρονη κοινωνία.
Εἶναι δεδομένο ὅτι ὁ Μητροπολίτης Μόρφου εἶναι ἕνας εὐλαβής Ἱεράρχης μέ ἐκκλησιαστική συνείδηση καί ἐκκλησιαστικό φρόνημα, πού σέβεται τίς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας καί σέβεται ἀπόλυτα τούς ἁγίους πού γνώρισε στήν ζωή του, δηλαδή τό ἅγιο Πορφύριο καί τόν ἅγιο Ἰάκωβο. Αὐτά τά χαρίσματα τά ἐκδηλώνει ποικιλοτρόπως καί πολυτρόπως.
Ἐπίσης, εἶναι δεδομένο ὅτι ὅλη ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλία, ἀλλά ἀγαπᾶ τόν ὁμοφυλόφιλο καί προσπαθεῖ νά τόν θεραπεύση, ὅπως βέβαια τό κάνει καί γιά τον ἑτεροφυλόφιλο, γιατί καί ὅλα ὅσα γίνονται μεταξύ τῶν ἑτεροφυλόφιλων δέν εἶναι σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει ὅτι οἱ ἅγιοι μέ τήν ἀγάπη τους, τήν προσευχή τους καί τήν ποιμαντική τους διακονία θεράπευσαν πολλούς ὁμοφυλόφιλους, γιατί ὅλες οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος πρέπει νά στραφοῦν στόν Θεό καί νά διορθώσουν τήν κατάστασή τους. Τό ἴδιο κάνει καί μέ τούς ἑτεροφυλόφιλους. Ἤδη ἡ ἁμαρτία εἶναι πορεία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό κατά φύση καί τό ὑπέρ φύση στό παρά φύση, ὁπότε ἡ μετάνοια εἶναι ἡ πορεία ἀπό τό παρά φύση στό κατά φύση καί στό ὑπέρ φύση, πορεία στήν ἀγάπη πρός τόν Θεό.
Τό πρόβλημα, ὅμως, πού ἀνέκυψε εἶναι ποιός εἶναι ὁ σκοπός μιᾶς ὁμιλίας ἑνός Μητροπολίτου ἤ ὁ λόγος σέ ἕναν συγκεκριμένο ἄνθρωπο, πού γίνεται ἀπό τούς ἁγίους. Ἐνῶ ὅλοι μας ὁμιλοῦμε στό ποίμνιό μας γιά νά τό καθοδηγήσουμε πνευματικά καί νά τό θεραπεύσουμε, ἤ ἀκόμη καθοδηγοῦμε τόν καθένα «μετά δακρύων», ἐν τούτοις τά «μικρόφωνα» πού εἰσδύουν παντοῦ, καί κυρίως τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης κάνουν μιά ἄλλη «ποιμαντική»-ἐνημέρωση. Δηλαδή, παίρνουν τόν ἀτομικό-προσωπικό λόγο καί τόν κοινοποιοῦν παντοῦ.
Ἔτσι, συμβαίνει τό ἑξῆς φαινόμενο. Ἡ ποιμαντική ἑνός Ἱεράρχου στά ὅρια τῆς ἐπισκοπικῆς του εὐθύνης γίνεται ποιμαντική σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία, ὑπερβαίνοντας ἤ ὑπονομεύοντας τήν ποιμαντική τῶν ἄλλων Ἱεραρχῶν στά ὅρια τῆς ἐπισκοπικῆς τους διακονίας. Ἐπίσης, ὁ ἐξατομικευμένος λόγος ἑνός ἁγίου πού ὁμιλεῖ σέ ἕναν συγκεκριμένο ἄνθρωπο μέ τίς ἰδιαιτερότητές του, γίνεται κοινός λόγος, πού ἐνδεχομένως δέν εἶναι ἐφαρμόσιμος σέ ὅλους ὡς πρός τήν αἰτία τοῦ προβλήματος.
Ὁ Χριστός εἶπε: «Μὴ δῶτε τό ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς» (Ματθ. ζ’, 6).
Ἡ Ἐκκλησία φροντίζει ὁ λόγος της νά ἀκούγεται στούς κατηχουμένους ἤ τούς πιστούς, καί ὁ κάθε πνευματικός πατέρας, φωτιζόμενος ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὁμιλεῖ σέ ἕναν ὁρισμένο ἄνθρωπο, καί αὐτά πού λέγει ἰσχύουν γι’ αὐτόν καί ὄχι γιά ἄλλους. Ὅμως, σήμερα τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης τόν ἐκκλησιαστικό λόγο τόν ἔκαναν κοινό καί παγκόσμιο, τόν βγάζουν ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τόν πᾶνε σέ ὅλα τά σπίτια, τά γραφεῖα, τούς δημοσιογράφους, τήν καφετέρια, τήν Ἀστυνομία, τήν Εἰσαγγελία κλπ.
Αὐτό σημαίνει ὅτι κάθε φορά ἐμεῖς πού ἔχουμε τήν διακονία τοῦ κηρύγματος πρέπει νά προσέχουμε ποῦ θά πάη τό κήρυγμά μας. Μάλιστα, ὅταν σέ κάθε ἀκροατήριο, ἀκόμη καί στήν Ἐκκλησία, κάθε ἐκκλησιαζόμενος ἔχει μαζί του τό κινητό τηλέφωνο, πού εἶναι συγχρόνως καί κάμερα καί μαγνητόφωνο, τότε χρειάζεται περισσότερη προσοχή.
Ἐκτιμῶ τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτο γιά τήν ἀγάπη του στήν Ἐκκλησία, τήν ἁπλότητα τῆς καρδιᾶς του, τήν Θεοφιλία του, τήν Χριστοφιλία του, τήν Θεοτοκοφιλία του, τήν Ἐκκλησιοφιλία του καί τήν Ἁγιοφιλία του. Γνωρίζω τήν ἁγνότητα τῶν σκέψεών του, πράγμα πού πρέπει νά λάβουν ὑπ’ ὄψη τους ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ τό θέμα.
Ταυτόχρονα ὅλοι μας πρέπει νά προσέχουμε τόν τρόπο πού λειτουργοῦν τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, τά ὁποῖα μπαίνουν στήν Ἐκκλησία καί ἐξάγουν τόν λόγο της σέ τόπους πού τόν καταφρονοῦν.
Αὔγουστος 2019
(Πηγή: parembasis.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου