Άγιος Σωφρόνιος_Η πνευματικὴ ελευθερία είναι η ύψιστη χάρη. Χωρίς αυτή δεν υπάρχει σωτηρία.

 

Η πνευματική ελευθερία είναι η ύψιστη χάρη. Χωρίς αυτή δεν υπάρχει σωτηρία.

Ο Θεός θα βρίσκει πάντοτε τρόπους να σας αποκαλύπτει την αλήθεια.

«Γνωρίζουν» τον Χριστόν μόνον εκείνοι των οποίων η εσωτερική ζωή είναι ομοία προς την επίγειον Αυτού ζωήν. Κατά τους λόγους του Αποστόλου οφείλομεν να έχωμεν τα αυτά αισθήματα, το αυτό φρόνημα, άτινα βλέπομεν και εν Χριστώ Ιησού, Όστις, Θεός υπάρχων κατ’ ουσίαν, εκένωσεν Εαυτόν προσλαβών την δουλικήν ημών μορφήν, και «εταπείνωσεν Εαυτόν … μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλ. β’ 5-8). Ούτος είναι ο «λίθος» ο αποδοκιμασθείς υπό των αρχόντων του κόσμου τούτου, αλλά κείμενος εν τω πραγματικώ είναι εις θεμέλιον παντός υπαρκτού.

Όταν το υπ’ Αυτού ριφθέν επί της Γης Πυρ εγγίση την καρδίαν του ανθρώπου, τότε μόνον ευρίσκει ούτος την δύναμιν να ακολουθήση Αυτόν εις την Γεθσημανή και τον Γολγοθάν. Να ακολουθήση βεβαίως Αυτόν πνεύματι, εν βαθεία οδύνη της συνόλου υπάρξεως αυτού. Τοιούτου είδους γνώσις του Κυρίου, του «κατελθόντος εκ των ουρανών» εις την Γην, έτι δε και εις τον άδην, οδηγεί εις την εν μέρει πρόγευσιν της αναστάσεως».

***

 

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπόρεσε να οργανώσει τη ζωή του κατά τέτοιο τρόπο ώστε να έχει αρκετή «σχόλη», ελεύθερο χρόνο, για την προσευχή και την πνευματική θεωρία του Θεού. Και αιτία αυτού είναι το άπληστο πάθος της «φιλοκτημοσύνης». Το πάθος αυτό της πλεονεξίας ο Απόστολος Παύλος ονόμασε ειδωλολατρία (βλ. Κορ. γ’ 5) και ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος «απιστίας θυγατέρα»… Η γνησία Χριστιανική ακτημοσύνη είναι άγνωστη, ακατανόητη στον κόσμο. Και εάν τολμήσουμε να ισχυρισθούμε ότι αυτή επεκτεινόμενη απορρίπτει όχι μόνο κτήσεις υλικές, αλλά και διανοητικές, τότε αυτό θα φανεί στην πλειονότητα των ανθρώπων παραφροσύνη!

Άνθρωποι έχοντες επιστημονικές γνώσεις θεωρούν αυτόν τον πνευματικό τους πλούτο σαν την ουσία της ύπαρξής των, μη υποπτευόμενοι παντελώς ότι υπάρχει άλλη, υψηλότερη γνώση, και θησαυρός αληθινά ασύγκριτος προς τον δικό τους “πλούτο”, που μαζί του φέρει βαθειά ειρήνη.

Με την αναζήτηση της υλικής των άνεσης, οι άνθρωποι έχασαν την πνευματική άνεση και ο σύγχρονος υλικός δυναμισμός ο οποίος δεσπόζει επί των πνευμάτων και των καρδιών του αιώνος τούτου, περιβάλλεται όλο και περισσότερο από δαιμονικό χαρακτήρα. Και αυτό δεν είναι εκπληκτικό, καθ’ όσον τίποτε άλλο δεν εκφράζει παρά την δυναμικότητα της αμαρτίας.

Η αγάπη προς τις κτήσεις εκδιώκει την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον. Και οι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται και δεν θέλουν να εννοήσουν ότι από την απληστία των επιθυμιών τους, που κυριεύουν τα πνεύματα και τις καρδιές τους, εκπηγάζουν τα αναρίθμητα παθήματα ολοκλήρου του κόσμου.

***

Όσο πληρέστερα εντείνεται το πνεύμα μας για να ακολουθήσουμε τον Ιησού τον Ναζωραίο, τόσο εκπληκτικότερη γίνεται η αντίθεση μεταξύ του Ουρανίου Αυτού κόσμου και της ορατής πραγματικότητας της Οικουμένης μας. Μία από τις πρώτες συνέπειες της προπατορικής πτώσεως: Αντί του συνδέσμου της αγάπης εισέδυσε στην ψυχή των ανθρώπων το ολέθριο πάθος να εξουσιάζουν επί των αδελφών, για να εξασφαλίσουν γι’ αυτούς και τα τέκνα τους άνετη ζωή. Ένεκα της τυφλώσεως αυτής όλος ο κόσμος μας καταποντίσθηκε σε θάλασσα αίματος, σε ατμόσφαιρα εχθρότητος, σε εφιάλτη αμοιβαίων εξοντώσεων. Η προπατορική αμαρτία εισήγαγε πανταχού την διάσπαση. Μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα όχι μόνο δεν ελευθερώθηκε από το πνεύμα της αδελφοκτονίας, αλλά συνεχίζει ακόμα περισσότερο να βυθίζεται σε θανατηφόρο παραλήρημα. Η πείρα των αιώνων δεν εδίδαξε τους ανθρώπους. Η δια της βίας νίκη «εν τω κόσμω τούτω» είναι πάντοτε και αναποφεύκτως πρόσκαιρος. Όταν αυτή προεκταθεί στην αιωνιότητα, θα αποδειχθεί ατελεύτητο όνειδος.

Τείνουν να χαρακτηρίσουν μερικοί την εποχή μας σαν μετά-Χριστιανική. Εγώ δε προσωπικά, στα όρια των γνώσεών μου περί της ιστορίας του κόσμου και του Χριστιανισμού, έχω πεισθεί ότι ο Χριστιανισμός στις αυθεντικές του διαστάσεις ουδέποτε μέχρι τώρα έγινε δεκτός από τη μεγάλη μάζα, ως όφειλε. Κράτη είχαν την αξίωση να ονομάζονται «χριστιανικά», και οι λαοί αυτών έφεραν προσωπείο ευσεβείας, όμως «την δύναμιν αυτής ηρνούντο». Έζησαν και ζουν εθνικώς. Όσον και αν φαίνεται παράδοξο, ακριβώς οι χριστιανικές αυτές χώρες κρατούν επί αιώνες το μέγιστο μέρος της οικουμένης στα σιδηρά δεσμά της δουλείας· κατά τους τελευταίους δε χρόνους έχουν περικαλύψει τον κόσμο με σκοτεινό νέφος αναμονής του αποκαλυπτικού πυρός: Στην παρούσα κρίση του Χριστιανισμού μέσα στις λαϊκές μάζες, είναι τελείως δικαιολογημένο να διακρίνουν αυτές την εξέγερση της φυσικής συνείδησης εναντίον εκείνων των διαστροφών, στις οποίες υποβλήθηκε η Ευαγγελική διδαχή κατά την ιστορική της πορεία.

***

Η φύση του Πανανθρώπου εδείχθη κατατεμαχισμένη: Συναντώμενοι με τους ομοίους τους οι άνθρωποι δεν αυτο-αναγνωρίζονται πλέον, δεν διακρίνουν την ενότητά τους στην κοινή ζωή. Αγωνιζόμενοι για την ατομική τους ύπαρξη φονεύουν τους αδελφούς, μη κατανοούντες ότι κατ’ αυτόν τον τρόπον βυθίζουν και τους εαυτούς των στον κοινό θάνατο.

Η αληθινή ελευθερία υπάρχει εκεί «όπου είναι το Πνεύμα Κυρίου» και γι’ αυτό σκοπός της υπακοής, όπως και της Χριστιανικής ζωής εν γένει, είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος. 

Ο άνθρωπος ο οποίος υποδουλώνει τον αδελφό – συνάνθρωπό του, ή έστω επιβουλεύεται την ελευθερία του, καταστρέφει αναπόφευκτα τη δική του ελευθερία, διότι κάθε τέτοια επιδίωξη αποτελεί από μόνη της πτώση από τη Θεία ζωή της αγάπης, στην οποία κλήθηκε ο άνθρωπος.

 

Ο πνευματικός οδηγός δεν φονεύει την θέληση του υποτακτικού, και δεν την υποδουλώνει αυθαίρετα στην δική του ανθρώπινη θέληση, αλλ’ αναλαμβάνει υπεύθυνα το βαρύ φορτίο της ιερής υπηρεσίας, δια της οποίας μετέχει στην θεία πράξη της δημιουργίας του (πνευματικού) ανθρώπου.

 Αλλ’ εάν στις Μονές ο Ηγούμενος και οι άλλοι οδηγοί αναγκασθούν να προσφεύγουν στον ανθρώπινο εξαναγκασμό της αδελφότητας, δηλ. την «πειθαρχία», αυτό είναι σαφές σημείο κατάπτωσης του μοναχισμού, ίσως η τελεία λήθη του σκοπού και της ουσίας αυτού.

Οφείλουμε να είμαστε άκρως ευαίσθητοι στις ανάγκες των άλλων. Τότε θα είμαστε ένα και η ευλογία του Θεού θα μένει πάντοτε μαζί μας άφθονη!

Γι’ αυτό: «Διακονώντας και όχι εξουσιάζοντας τον αδελφό γινόμαστε όμοιοι με τον Κύριο. Ο Χριστός υπέδειξε την οδό κατά τη νύκτα του Μυστικού Δείπνου. Ενώ ήταν ο Κύριος, έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του.».

Πως μπορούμε να γνωρίσουμε τον Θεό «καθώς εστι»; Ο Χριστός μας δείχνει την οδό παροτρύνοντας μας να παραμένουμε στην αγιότητα για να μη βλάπτουμε τον πλησίον, να προτιμούμε τους άλλους από τον εαυτό μας, να μην επιδιώκουμε να τους εξουσιάζουμε.

Η γέννησις ημών δια την αιωνιότητα εν τω Θεώ συνδέεται μετά πολλών κόπων. Η απόκτησις αυτής της Βασιλείας της Πατρικής αγάπης συνδέεται μετά πολλών παθημάτων (Ματθ. 11,12· 25,34)…. 

Όταν η αγάπη του Χριστού μας εγγίζει, αισθανόμαστε την αιωνιότητα.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις ω Σωφρόνιε ικανών, πάντας μετανοία, ταπεινώσει και προσευχαίς, βίω θεαρέστω, ακόπως και προστρέχειν, Χριστώ, και ακωλύτως, Αυτώ συνέχεσθαι.

Χαίροις ω Σωφρόνιε τηλαυγής, φάρος Ορθοδόξων, ναυσιπλόων ωκεανοίς, θλίψεων δεικνύων, εν πλοίω Εκκλησίας, ταχείαν πλεύσιν πέρας, προς το Απέραντον.

iconandlight

http://trelogiannis.blogspot.com/2021/11/blog-post_169.html