῾Υποτακτικός: Εἶναι ἐπιτρεπτὸ γιὰ ὅλους τοὺς ᾿Αδελφοὺς σὲ μία Μονὴ νὰ ἀπασχολοῦνται μὲ τὴν Προσευχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ;
Γέροντας: ῎Οχι μόνον εἶναι ἐπιτρεπτό, ἀλλὰ καὶ ὀφείλουν νὰ τὸ κάνουν. ῞Οταν κάποιο πρόσωπο κείρεται Μοναχὸς καὶ τοῦ δίνεται ἕνα κομποσχοίνι, ποὺ καλεῖται πνευματικὸ ξίφος, προτρέπεται νὰ προσεύχεται μέρα καὶ νύχτα ἀδιάλειπτα μὲ τὴν Προσευχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ πρακτικὴ τῆς Εὐχῆς τοῦ ᾿Ιησοῦ εἶναι γιὰ τὸν Μοναχὸ ἕνας ὅρκος. ῾Η ἐκπλήρωση αὐτοῦ τοῦ ὅρκου εἶναι ὑποχρεωτικὴ καὶ δὲν ὑπάρχει πιθανότητα ἀπαλλαγῆς.
Γέροντες Μοναχοὶ μοῦ εἶπαν ὅτι στὴν Μονὴ τοῦ Σαρὼφ καὶ σὲ ἄλλες Ρωσικὲς Μονὲς μὲ καλὴ τάξη, ἡ Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ διδασκόταν ἀμέσως μετὰ τὴν εἴσοδο κάθε προσώπου στὸ Μοναστήρι. ῾Ο Μακάριος Γέροντας Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος ἀγωνίσθηκε στὴν Μονὴ αὐτὴ καὶ προόδευσε πολὺ στὴν προσευχή, συμβούλευε συνεχῶς ὅλους τοὺς Μοναχοὺς νὰ ζοῦν προσεκτικὰ καὶ νὰ ἀπασχολοῦνται μὲ τὴν Προσευχὴ τοῦ᾿Ιησοῦ.
Κάποτε, κάποιος νεαρός, ὁ ὁποῖος εἶχε τελειώσει τὶς σπουδές του σὲ ἕνα Σεμινάριο, ἐπισκέφθηκε τὸν ῞Οσιο Σεραφεὶμ καὶ τοῦ ἀπεκάλυψε τὴν πρόθεση του νὰ εἰσέλθει στὴν Μοναχικὴ ζωή. ῾Ο ῞Οσιος ἔδωσε στὸν νεαρὸ ψυχοσωτήριες συμβουλές· μεταξὺ αὐτῶν ἦταν καὶ ἡ προτροπὴ νὰ μάθει τὴν Προσευχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ. ῾Ο ῞Οσιος προσέθεσε, ὅτι ἡ ἐξωτερικὴ προσευχὴ μονάχη εἶναι ἀνεπαρκής. ῾Ο Θεὸς προσέχει στὸν νοῦ, καὶ ἔτσι ὅσοι Μοναχοὶ δὲν ἑνώνουν τὴν ἐξωτερικὴ προσευχὴ μὲ τὴν ἐσωτερικὴ προσευχή, δὲν εἶναι ἀληθινοὶ Μοναχοί.
῾Ο ὁρισμὸς αὐτὸς εἶναι ὀρθός. «Μοναχὸς» σημαίνει αὐτὸν ποὺ εἶναι μοναχικός. Καθένας ποὺ δὲν ἔχει εἰσέλθει στὴν μοναξιὰ τοῦ ἑαυτοῦ του, δὲν εἶναι ἀκόμη μόνος, δὲν εἶναι ἀκόμη Μοναχός, ἔστω κι ἄν ζεῖ σὲ μία ἐρημητικὴ Μονή. ῾Ο νοῦς τοῦ ἀγωνιστή, ποὺ δὲν ἔχει ἀκόμη εἰσέλθει στὴν μόνωση καὶ ποὺ δὲν ἔχει ἐγκλεισθεῖ στὸν ἑαυτό του, θὰ βρίσκεται ἐξ ἀνάγκης στὸ μέσον τοῦ θορύβου καὶ τῆς ταραχῆς, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τοὺς ἀναριθμήτους λογισμούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πάντοτε ἐλεύθερη πρόσβαση ἐντὸς αὐτοῦ. Καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος, μὲ πόνο, χωρὶς κάποια ἀνάγκη ἤ ὠφέλεια, καὶ μὲ τρόπο τραυματικὸ γι᾿ αὐτόν, περιδιαβαίνει ὅλο τὸ σύμπαν. ῾Η μόνωση κάποιου ἐντὸς τοῦ ἑαυτοῦ του δὲν κατορθώνεται ἀλλιῶς, παρὰ μόνον μὲ τὴν προσεκτικὴ προσευχή, καὶ περισσότερο καὶ ὑπεράνω πάντων μὲ τὴν Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ.
Περιοδικό Άγιος Κυπριανός. Αριθμός 319, Μάρτιος – Απρίλιος 2004, σελ. 37. Μετάφραση από την εφημερίδα »Divine Ascent – A journal of Orthodox faith», Vol. 1, Num 3/4, 1999, pp. 80-81.
῾Υποτακτικός: Δηλαδὴ ἐννοεῖτε μὲ ὅσα εἴπατε, ὅτι χωρὶς τὴν πρακτικὴ τῆς Προσευχῆς τοῦ ᾿Ιησοῦ δὲν εἶναι δυνατὴ ἡ σωτηρία;
Γέροντας: Οἱ Πατέρες δὲν λένε αὐτό. ᾿Αντίθετα, ὁ ῞Αγιος Νεῖλος τῆς Σόρας, γιὰ παράδειγμα, ὁ ὁποῖος παραπέμπει στὸν ῞Οσιο Πέτρο τὸν Δαμασκηνό, βεβαιώνει ὅτι πολλοὶ ποὺ δὲν κατώρθωσαν τὴν ἐλευθερία ἀπὸ τὰ πάθη καταξιώθηκαν νὰ δεχθοῦν τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους καὶ τὴν σωτηρία…
῾Η ἀπόκτηση τῆς ἐλευθερίας ἀπὸ τὰ πάθη ἤ τοῦ ἁγιασμοῦ ἤ αὐτοῦ ποὺ εἶναι τὸ ἴδιο πρᾶγμα, δηλαδὴ τῆς Χριστιανικῆς τελειότητος, εἶναι ἀδύνατη χωρὶς τὴν ἀπόκτηση τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Σὲ αὐτό, ὅλοι οἱ Πατέρες συμφωνοῦν. ῾Ο σκοπὸς τῆς μοναχικῆς ζωῆς συνίσταται ὄχι μόνο στὴν κατόρθωση τῆς σωτηρίας, ἀλλὰ πρωταρχικά στὴν ἀπόκτηση τῆς Χριστιανικῆς τελειότητας. Αὐτὸς ὁ σκοπὸς ἐπιδείχθηκε προηγουμένως ἀπὸ τὸν Κύριο. «Εἴ θέλεις τέλειος εἶναι», εἶπε ὁ Κύριος, «ὕπαγε, ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ δὸς πτωχοῖς… καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι, ἄρας τὸν σταυρόν σου» (Ματθ. ιθ´ 21 καὶ Μάρκ. ι´ 21).
Οἱ Πατέρες, ὅταν συγκρίνουν τὸ ἀγώνισμα ἤ τὸ ἔργο τῆς προσευχῆς στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ μὲ
ἄλλα μοναχικὰ ἀγωνίσματα, λένε τὰ ἀκόλουθα: ῎Αν καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ ἄλλοι δρόμοι σωτηρίας, τὴν ὁποίαν χαρίζουν σὲ αὐτοὺς ποὺ τούς ἀκολουθοῦν, καὶ ἄν καὶ ὑπάρχουν πολλὲς ἐργασίες, πολλοὶ ἀγῶνες καὶ πολλὲς πρακτικὲς ποὺ ὁδηγοῦν στὴν κατάστασι τοῦ δούλου ἤ τοῦ μισθωτοῦ (ὅπως ἐπίσης εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Σωτῆρα: «ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Πατρός μου μοναὶ πολλαὶ εἰσί»)· ὅμως, ὁ δρόμος τῆς νοερᾶς προσευχῆς εἶναι ἡ Βασιλικὴ ῾Οδός, ἡ ἐκλεκτή. Εἶναι ἡ ὑψηλότερη καὶ ἡ ἐξοχώτερη ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀγῶνες, ὅπως ἡ ψυχὴ ὑπερέχει τοῦ σώματος. ᾿Εγείρει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν γῆ καὶ τὸ χῶμα στὴν κατάστασι τῆς υἱοθεσίας τοῦ Θεοῦ (Βλ. ῾Αγίων Καλλίστου καὶ ᾿Ιγνατίου Ξανθοπούλου, Κεφ. 98 στὴν Φιλοκαλία).
῾Υποτακτικός: Στὸν σύγχρονο μοναχισμὸ ἡ πρακτικὴ τῆς Προσευχῆς τοῦ ᾿Ιησοῦ συναντᾶται πολὺ σπάνια. Μπορεῖ αὐτὸ νὰ ἀποτελέσει γιὰ μένα μία συγγνώμη ἤ δικαιολογία ἄν δὲν ἀσχολοῦμαι μὲ τὴν Προσευχή;
Γέροντας: Τὸ καθῆκον παραμένει καθῆκον καὶ ἡ ὑποχρέωση ὑποχρέωση, ἔστω κι ἄν ὁ ἀριθμὸς αὐτῶν ποὺ δὲν τὴν ἀσκοῦν αὐξάνει ὅλο καὶ περισσότερο. ῾Ο ὅρκος προφέρεται ἀπὸ ὅλους. Οὔτε τὸ πλῆθος ὅσων παραβιάζουν τὸν ὅρκο οὔτε ἡ συνήθεια παραβιάσεως παρέχει νομιμότητα στὴν παραβίαση. Μικρὸ εἶναι τὸ ποίμνιο, στὸ ὁποῖο ὁ Οὐράνιος Πατέρας ἔχει τὴν ἀγαθὴ εὐχαρίστηση νὰ δώσει τὴν Βασιλεία. ῾Η στενὴ ὁδὸς ἔχει πάντοτε λίγους ταξιδιῶτες, ἐνῶ ἡ πλατειὰ ὁδὸς ἔχει πολλοὺς (βλ. Ματθ. ζ´ 13-14). Στοὺς ἐσχάτους καιρούς, ἡ στενὴ ὁδὸς θὰ ἐγκαταλειφθεῖ σχεδὸν ἀπὸ ὅλους. Σχεδὸν ὅλοι θὰ βαδίζουν τὴν πλατειὰ ὁδό. ᾿Απὸ αὐτὸ δὲν συνάγεται, ὅτι ἡ πλατειὰ ὁδὸς ἔχει χάσει τὸν χαρακτῆρα της νὰ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια, ἤ ὅτι ἡ στενὴ ὁδὸς ἔχει γίνει περιττὴ καὶ μὴ ἀναγκαία γιὰ τὴν σωτηρία. ῞Οποιος ἐπιθυμεῖ νὰ σωθεῖ πρέπει, δίχως ἄλλο, νὰ βαδίσει τὴν στενὴ ὁδό, ἡ ὁποία ἔχει ὑποδειχθεῖ ἀπὸ τὸν Σωτῆρα.
Περιοδικό Άγιος Κυπριανός. Αριθμός 320, Μάιος – Ιούνιος 2004, σελ. 54. Μετάφραση από την εφημερίδα »Divine Ascent – A journal of Orthodox faith», Vol. 1, Num 3/4, 1999, pp. 84-85.
῾Υποτακτικός: Γιατί ἀποκαλεῖτε τὴν πρακτικὴ τῆς Προσευχῆς τοῦ ᾿Ιησοῦ ὡς στενὴ ὁδό;
Γέροντας: ᾿Αλλὰ πῶς δὲν εἶναι ἡ στενὴ ὁδός; Αὐτὴ εἶναι ἡ στενὴ ὁδὸς μὲ τὴν ἀκριβῆ ἔννοια τῆς λέξεως. Αὐτὸς ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἀσχολεῖται ἐπιτυχῶς μὲ τὴν Προσευχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ πρέπει νὰ ἐγκλεισθεῖ, ἐξωτερικὰ καὶ ἐσωτερικά, διὰ χαρακτῆρος σοφωτάτου καὶ προσεκτικωτάτου. ῾Η πεπτωκυῖα φύσις μας εἶναι ἕτοιμη ἀνὰ πᾶσα ὥρα νὰ μᾶς ψευσθεῖ, νὰ μᾶς προδώσει. Τὰ πεπτωκότα πνεύματα ἐνεδρεύουν μὲ εἰδικὴ μανία καὶ πονηρία κατὰ τῆς πρακτικῆς τῆς Προσευχῆς τοῦ ᾿Ιησοῦ. Δὲν εἶναι σπάνιο, ἀπὸ φαινομενικὰ ἀσήμαντη ἀπροσεξία, ἀπὸ ἀπαρατήρητη ἀκηδία καὶ αὐτοπεποίθηση, νὰ ἐπακολουθεῖ μία σημαντικὴ συνέπεια, ἡ ὁποία ἐπηρεάζει τὴν ζωὴ καὶ τὴν αἰώνια μοῖρα τοῦ ἀγωνιστοῦ. «Εἰ μὴ ὅτι Κύριος ἐβοήθησέ μοι, παρὰ βραχὺ παρῴκησε τῷ ᾅδῃ ἡ ψυχή μου. εἰ ἔλεγον· σεσάλευται ὁ πούς μου, τὸ ἔλεός σου, Κύριε, ἐβοήθει μοι» (Ψαλμ. 93, 17-18).
῾Η συμπεριφορὰ ποὺ εἶναι σοφὴ καὶ προσεκτική, ὑπηρετεῖ ὡς τὸ θεμέλιο τῆς Προσευχῆς τοῦ ᾿Ιησοῦ. Πρωτίστως, πρέπει νὰ ἀπορρίψει κανεὶς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του τὴν πολυτέλεια καὶ τὶς εὐχαριστήσεις σὲ ὅλες τους τὶς μορφές. Πρέπει νὰ μένει ἱκανοποιημένος μὲ φαγητὸ καὶ ὕπνο ποὺ νὰ εἶναι πάντοτε περιορισμένα – σύμφωνα μὲ τὴν δύναμη καὶ τὴν ὑγεία του – ὥστε τὸ φαγητὸ καὶ ὁ ὕπνος νὰ δίνουν στὴν ψυχὴ τὴν ἀπαιτούμενη ἰσχύ, χωρὶς νὰ προξενοῦν ἀπρεπεῖς κινήσεις, οἱ ὁποῖες ἐκδηλώνονται ἀπὸ τὴν πολυτέλεια, καὶ χωρὶς νὰ προξενοῦν ἀδυναμία, ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται ἀπὸ τὴν ἀνεπάρκεια.
῾Η ἔνδυση του, ἡ κατοικία του καὶ ὅλα ὅσα τοῦ ἀνήκουν, πρέπει γενικὰ νὰ εἶναι σεμνὰ κατὰ μίμηση τοῦ Χριστοῦ, κατὰ μίμηση τῶν ᾿Αποστόλων Του, σὲ συμφωνία καὶ σὲ κοινωνία μὲ τὰ πνεύματά τους. Οἱ ῞Αγιοι ᾿Απόστολοι καὶ οἱ ἀληθινοὶ μαθητές τους δὲν προσέφεραν ποτὲ κάποιες θυσίες στὸν βωμὸ τῆς κενοδοξίας καὶ τῆς ματαιότητας, οἱ ὁποῖες νὰ ἦταν σὲ συμφωνία μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου. Δὲν εἰσέρχονταν σὲ κοινωνία μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου σὲ τίποτε.
Τὸ αὐθεντικὸ κεχαριτωμένο ἀποτέλεσμα τῆς Προσευχῆς τοῦ ᾿Ιησοῦ μπορεῖ νὰ βλαστήσει μόνον ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ. Βλαστάνει καὶ αὐξάνεται ἀποκλειστικὰ μόνον σὲ αὐτὸ τὸν ἀγρό.
῾Η ὅραση, ἡ ἀκοὴ καὶ ὅλες οἱ ἄλλες αἰσθήσεις, πρέπει νὰ φυλάσσωνται αὐστηρά, ὥστε οἱ ἐχθροὶ νὰ μὴ ἐκτινάσσωνται μέσῳ αὐτῶν, σὰν ἀπὸ ἀνοικτὲς θῦρες, ἐντὸς τῆς ψυχῆς.
Τὰ χείλη καὶ ἡ γλῶσσα πρέπει νὰ ἐλέγχωνται ἤ νὰ ἄρχωνται σὰν δεσμευόμενα ἀπὸ τὴν σιωπή. Μάταιη καὶ ἀργὴ κουβέντα, πολυλογία, καὶ εἰδικὰ ἀστεῖα, κουτσομπολιὸ καὶ συκοφαντία, ἀποτελοῦν
τοὺς πιὸ φοβεροὺς ἐχθροὺς τῆς προσευχῆς.
Πρέπει νὰ ἀποφεύγει κάποιος νὰ δέχεται ἀδελφοὺς στὸ κελλί του ἤ νὰ πηγαίνει στὰ κελλιά τους. Πρέπει νὰ παραμένει ὑπομονετικὰ στὸ κελλί του σὰν σὲ τάφο, μαζὶ μὲ τὸ πτῶμα του, δηλαδὴ μὲ τὴν ψυχή του, ἡ ὁποία κομματιάσθηκε ἀπὸ τραύματα καὶ θανατώθηκε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, καὶ νὰ προσεύχεται στὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ γιὰ ἔλεος. ᾿Απὸ τὸν τάφο, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ κελλί, ἡ προσευχὴ ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό. ᾿Αλλὰ σὲ ἐκεῖνον τὸν τάφο, στὸν ὁποῖον τὸ σῶμα θὰ κρυφτεῖ μετὰ θάνατον ἤ στὴν κόλαση, στὴν ὁποίαν ἡ ψυχὴ τοῦ ἁμαρτωλοῦ θὰ ριφθεῖ, δὲν ὑπάρχει πλέον κάποιο μέρος γιὰ προσευχή.
Στὸ Μοναστήρι πρέπει κάποιος νὰ παραμένει σὰν ξένος, χωρὶς νὰ ἀνακατεύεται ἀπὸ μόνος του, μὲ τὸ θέλημα του, στὶς ὑποθέσεις τῆς Μονῆς. ῾Ο Μοναχὸς δὲν θὰ πρέπει νὰ ἔχει ἰδιαίτερη φιλία μὲ κανέναν. ῾Ο Μοναχὸς πρέπει πάντοτε νὰ παραμένη σιωπηλὸς στὶς ἐργασίες τῆς Μονῆς καὶ νὰ παρακολουθεῖ προσεκτικὰ τὶς ᾿Ακολουθίες στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ χωρὶς νὰ χάνει καμμία.
Σὲ περιπτώσεις ἀνάγκης, ἐπιτρέπεται νὰ ἐπισκέπτεται τὸ κελλὶ τοῦ Πνευματικοῦ, σκεπτόμενος καλὰ κάθε ἔξοδο ἀπὸ τὸ κελλί του, καὶ ἐγκαταλείποντας το μόνον γιὰ λόγους οὐσιώδους σημασίας. Πρέπει νὰ ἀποφεύγει τὴν μάταιη περιέργεια καὶ διερεύνηση, στρέφοντας ὅλη τὴν περιέργεια καὶ ἔρευνα του στὴν ἀκολούθηση καὶ μελέτη τῆς ὁδοῦ τῆς προσευχῆς. Αὐτὴ ἡ ὁδὸς ἀπαιτεῖ προσεκτικὴ ἔρευνα καὶ σπουδή: δὲν εἶναι μόνον ἡ στενὴ ὁδός, ἀλλὰ καὶ ἡ ὁδὸς ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ζωὴ (Ματθ. ζ´ 14). Εἶναι ἡ ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν καὶ ἡ τέχνη τῶν τεχνῶν. ῎Ετσι αὐτὴ καλεῖται ἀπὸ τοὺς ῾Αγίους Πατέρες.
῾Η ὁδὸς τῆς ἀληθινῆς προσευχῆς γίνεται ἀσύγκριτα στενότερη, ὅταν ὁ ἀγωνιστὴς εἰσέρχεται σ᾿ αὐτὴν διὰ τῆς ἐνεργείας τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀνθρώπου. ῞Οταν κανεὶς εἰσέρχεται μέσα σὲ αὐτὰ τὰ στενὰ μέρη καὶ αἰσθάνεται τὴν ὀρθότητα, τὴν σωστικότητα καὶ τὴν ἀναγκαιότητα μιᾶς τέτοιας καταστάσεως, τότε ἡ ἐργασία στοὺς ἐσωτερικούς του θαλάμους τοῦ γίνεται ἐπιθυμητή. Καὶ τότε ἐπίσης, καὶ ἡ στενότητα τῆς ἐξωτερικῆς του ζωῆς γίνεται ἐπιθυμητή, ἀφοῦ αὐτὴ ὑπηρετεῖ ὡς κατοικία καὶ προστασία τῆς ἐσωτερικῆς του δραστηριότητος.
Αὐτὸς ποὺ ἔχει εἰσέλθει στὸν ἀγῶνα τῆς νοερᾶς προσευχῆς, πρέπει νὰ ἀποκρούει συνεχῶς ὅλες τὶς σκέψεις καὶ τὰ αἰσθήματα τῆς πεπτωκυίας φύσεως, ὅπως ἐπίσης ὅλες τὶς σκέψεις καὶ τὰ αἰσθήματα ποὺ προσφέρονται ἀπὸ τὰ πεπτωκότα πνεύματα. ῎Ασχετα ἀπὸ τὸ πόσο ἑλκυστικές, καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ, μπορεῖ νὰ ἐμφανίζωνται αὐτὲς οἱ σκέψεις, ὁ ἀγωνιστὴς πρέπει συνεχῶς νὰ βαδίζει τὴν στενὴ ὁδὸ τῆς προσεκτικῆς προσευχῆς, χωρὶς νὰ παρεκκλίνει οὔτε ἀριστερὰ οὔτε δεξιά.
Παρέκκλιση ἐξ ἀριστερῶν ὀνομάζεται ἡ ἐγκατάλειψη τῆς προσευχῆς τοῦ νοῦ χάριν συζητήσεως μὲ μάταιες καὶ ἁμαρτωλὲς σκέψεις.
Μὲ τὴν παρέκκλιση ἐκ δεξιῶν ἐννοῶ τὴν ἐγκατάλειψη τῆς νοερᾶς προσευχῆς μὲ σκοπὸ τὴν κουβέντα μὲ σκέψεις ποὺ φαίνονται ὅτι εἶναι καλές.
῾Υπάρχουν τεσσάρων εἰδῶν σκέψεις καὶ αἰσθήματα, ποὺ ἐπηρεάζουν τὸ προσευχόμενο πρόσωπο.
Κάποιες βλαστάνουν ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ· αὐτὲς ἔχουν φυτευθεῖ σὲ κάθε ᾿Ορθόδοξο Χριστιανὸ στὸ ῞Αγιο Βάπτισμα.
῎Αλλες σκέψεις προσφέρονται ἀπὸ τὸν Φύλακα ῎Αγγελό μας.
῎Αλλες σκέψεις ἐγείρονται ἀπὸ τὴν πεπτωκυῖα φύσι μας
καὶ τέλος, κάποιες σκέψεις ἐπιφέρονται ἀπὸ τὰ πεπτωκότα πνεύματα.
Τὰ πρῶτα δύο εἴδη σκέψεων, ἤ γιὰ νὰ τὸ ποῦμε πιὸ σωστά, ἀναμνήσεων καὶ αἰσθημάτων, βοηθοῦν τὴν προσευχή. Τὴν ζωοποιοῦν. ᾿Επιτείνουν τὴν προσοχὴ καὶ τὴν αἴσθηση τῆς μετανοίας. Παράγουν συντριβή, κατάνυξη, πένθος, δάκρυα. ᾿Εκθέτουν ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ προσευχομένου τὸ εὖρος τῆς ἁμαρτωλότητός του καὶ τὸ βάθος τῆς ἀνθρώπινης πτώσεως. Τοῦ λένε γιὰ τὸν θάνατο, τὸν ὁποῖον κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀποφύγει. Τοῦ λένε γιὰ τὸ μεγαλεῖο τῆς ὥρας του. Γιὰ τὸ ἀδέκαστο καὶ φοβερὸ κριτήριο τοῦ Θεοῦ· γιὰ τὰ αἰώνια βάσανα, τῶν ὁποίων ἡ σκληρότητα ὑπερβαίνει τὴν κατανόηση τοῦ ἀνθρώπου.
῞Ομως, στὶς σκέψεις καὶ τὰ αἰσθήματα τῆς πεπτωκυίας φύσεως, τὸ καλὸ εἶναι ἀνάμικτο μὲ τὸ κακό, καὶ στὶς δαιμονικὲς σκέψεις τὸ κακὸ πάντοτε καλύπτεται ἀπὸ τὸ καλό. ᾿Εν τούτοις, κάποτε δρᾶ φανερὰ σὰν κακό. Αὐτὰ τὰ δύο τελευταῖα εἴδη σκέψεων καὶ αἰσθημάτων δροῦν μαζί, ἐξ αἰτίας τοῦ δε-
σμοῦ καὶ τῆς κοινωνίας τῶν πεπτωκότων πνευμάτων μὲ τὴν πεπτωκυῖα ἀνθρώπινη φύση.
Καὶ ὁ πρῶτος καρπὸς τῆς ἐπιδράσεως τους ἐκδηλώνεται ὡς ὑψηλόνοια, ἤ ὑπερηφάνεια, ἤ ὑπεροψία, ἤ ὡς ταραχὴ στὴν προσευχή. Οἱ δαίμονες προσφέρουν κατανοήσεις ποὺ φαίνονται νὰ εἶναι πνευματικὲς καὶ ὑψηλές, ὅμως δι᾿ αὐτῶν, ἀποσποῦν κάποιον ἀπὸ τὴν προσευχή. Παράγουν μία κενόδοξη χαρά, εὐχαρίστηση καὶ αὐτο-ικανοποίηση, ἀπὸ τὴν ἀποκάλυψη δῆθεν τῆς πιὸ μυστικῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας.
Μετὰ τὴν δαιμονικὴ θεολόγηση καὶ φιλοσόφηση, αὐτοὶ εἰσβάλλουν στὴν ψυχὴ μὲ σκέψεις καὶ φαντασίες ποὺ εἶναι μάταιες καὶ ἐμπαθεῖς. Καταστρέφουν τὴν προσευχή. Καταστρέφουν τὴν καλὴ ἰδιοσυγκρασία τῆς ψυχῆς.
᾿Απὸ τοὺς καρπούς τους λοιπὸν οἱ σκέψεις καὶ αἰσθήσεις ποὺ εἶναι πράγματι καλές, διακρίνονται ἀπὸ τὶς σκέψεις καὶ τὶς αἰσθήσεις ποὺ φαίνονται ὅτι εἶναι καλές. ῎Ω, πόσο δίκαια οἱ Πατέρες καλοῦν τὴν πρακτικὴ τῆς Προσευχῆς τοῦ ᾿Ιησοῦ ὡς Στενὴ ῾Οδὸ καὶ αὐταπάρνηση καὶ ἀπάρνηση τοῦ κόσμου! Αὐτὲς οἱ ἀξίες ἀνήκουν σὲ κάθε προσεκτικὴ καὶ εὐλαβικὴ προσευχή, ἀλλὰ προεχόντως στὴν Προσευχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ξένη στὴν ποικιλία καὶ στὴν μορφὴ καὶ στὶς σκέψεις, ποὺ ἀποτελοῦν τὴν περιουσία τῆς ψαλμωδίας καὶ τῶν ἄλλων προσευχῶν.
Περιοδικό Άγιος Κυπριανός. Αριθμός 321, Ιούλιος – Αύγουστος 2004, σελ. 80-82.
῾Υποτακτικός: ᾿Απὸ ποιές λέξεις ἀποτελεῖται ἡ προσευχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ;
Γέροντας: ᾿Αποτελεῖται ἀπὸ τὶς ἀκόλουθες λέξεις: »Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με, τὸν ἁμαρτωλό». Κάποιοι Πατέρες διαιροῦν τὴν προσευχὴ γιὰ ἀρχαρίους σὲ δύο μέρη καὶ ἐπιβάλλουν ἀπὸ μὲν τὸ πρωΐ, γιὰ παράδειγμα, μέχρι τὸ μεσημεριανό, τὸ »Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», μετὰ δὲ τὸ μεσημεριανό, τὸ »Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με». Αὐτὸ εἶναι μία παλαιὰ παράδοσις. ῞Ομως, εἶναι καλύτερα νὰ συνηθίσει, ἄν κάποιος μπορεῖ, νὰ λέγει ὁλόκληρη τὴν εὐχή. ῾Η διαίρεση ἐπιτρέπεται σὰν μία συγκατάβαση στὴν ἀδυναμία καὶ στοὺς ἀρχαρίους.
῾Υποτακτικός: ῾Η Προσευχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ ἀναφέρεται στὴν ῾Αγία Γραφή;
Γέροντας: Λέγεται περὶ αὐτῆς στὸ ῾Ιερὸ Εὐαγγέλιο. Μὴ φαντασθεῖς, ἤ σκεφθεῖς, ὅτι αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἶναι μία ἀνθρώπινη ἐπινόηση. Εἶναι μία θεία ἐπινόηση. ῾Ο Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστὸς ὁ ῎Ιδιος ἵδρυσε καὶ καθώρισε τὴν πανάγια Προσευχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ. Μετὰ τὸ Μυστικὸ Δεῖπνο, στὸ ὁποῖο ἐπιτελέσθηκε τὸ μεγαλύτερο τῶν Χριστιανικῶν Μυστηρίων, ἡ Θεία Εὐχαριστία, ὁ Κύριος, στὴν ἐπακολουθήσασα συνομιλία μὲ τοὺς μαθητές Του, προτοῦ νὰ ὑποστεῖ τὰ φρικτὰ πάθη Του καὶ τὸν σταυρικὸ θάνατο γιὰ νὰ λυτρώσει τὴν ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία εἶχε ἀπωλεσθεῖ, παρέδωσε τὶς πιὸ ὑψηλὲς διδασκαλίες καὶ τὶς πιὸ σημαντικὲς τελικὲς ἐντολές. Μεταξὺ αὐτῶν τῶν ἐντολῶν, ἔδωσε τὴν ἄδεια καὶ τὴν προτροπὴ νὰ προσεύχωνται στὸ ῎Ονομά Του: «᾿Αμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὅσα ἄν αἰτήσητε τὸν Πατέρα ἐν τῷ ᾿Ονόματί μου, δώσει ὑμῖν» (᾿Ιωάν. ιστ΄ 23). «῞Ο,τι ἄν αἰτήσητε ἐν τῷ ᾿Ονόματί μου, τοῦτο ποιήσω, ἵνα δοξασθῇ ὁ Πατὴρ ἐν τῷ Υἱῷ· ἐάν τι αἰτήσητε ἐν τῷ ᾿Ονόματί μου, ἐγὼ ποιήσω» (᾿Ιωάν. ιδ΄ 13-14). «῞Εως ἄρτι οὐκ ᾐτήσατε οὐδὲν ἐν τῷ ᾿Ονόματί μου· αἰτεῖτε καὶ λήψεσθε, ἵνα ἡ χαρὰ ὑμῶν ᾖ πεπληρωμένη» (᾿Ιωάν. ιστ΄ 24).
῾Η μεγαλωσύνη τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ εἶχε προλεχθεῖ ἀπὸ τοὺς Προφῆτες. Δείχνωντας τὴν ἀπολύτρωση τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο, ἡ ὁποία ἐπρόκειτο νὰ ἐπιτελεσθεῖ, ὁ Προφήτης ῾Ησαΐας κραυγάζει: «᾿Ιδοὺ ὁ Θεός μου σωτήρ μου Κύριος!… ᾿Αντλήσατε ὕδωρ μετ᾿ εὐφροσύνης ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου. Καὶ ἐρεῖς τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ· ὑμνεῖτε τὸν Κύριον, βοᾶτε τὸ ὄνομα αὐτοῦ, ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι τὰ ἔνδοξα αὐτοῦ, μιμνήσκεσθε, ὅτι ὑψώθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ. ῾Υμνήσατε τὸ ὄνομα Κυρίου, ὅτι ὑψηλὰ ἐποίησεν» (῾Ησ. ιβ΄ 2-5). «῾Η γὰρ ὁδὸς Κυρίου κρίσις· ἠλπίσαμεν ἐπὶ τῷ ὀνόματί σου καὶ ἐπὶ τῇ μνείᾳ, ᾗ ἐπιθυμεῖ ἡ ψυχὴ ἡμῶν» (῾Ησ. κστ΄ 8-9).
Καὶ σὲ συμφωνία μὲ τὸν ῾Ησαΐα, ὁ Δαβὶδ προεῖπε: «᾿Αγαλλιασόμεθα ἐν τῷ σωτηρίῳ σου καὶ ἐν ὀνόματι Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα… ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα» (Ψαλμ. ιθ΄ 6, 8). Μακάριοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν τὴν ἑόρτια κραυγή, δηλαδή, ὅσοι οἰκειοποιήθησαν τὴν νοερὰ προσευχή. «Κύριε, ἐν τῷ φωτὶ τοῦ προσώπου σου πορεύσονται καὶ ἐν τῷ ὀνόματί σου ἀγαλλιάσονται ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ὑψωθήσονται» (Ψαλμ. πη΄ 16-17).
Περιοδικό Άγιος Κυπριανός. Αριθμός 322, Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2004, σελ. 102.
῾Υποτακτικός: Σὲ τί ἔγκειται ἡ δύναμη τῆς Προσευχῆς τοῦ ᾿Ιησοῦ;
Γέροντας: Στὸ Θεῖο ῎Ονομα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου καὶ Θεοῦ μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Οἱ ᾿Απόστολοι, ὅπως βλέπουμε στὸ Βιβλίο τῶν Πράξεών τους καὶ στὸ Εὐαγγέλιο, ἐπιτέλεσαν μεγάλα θαύματα διὰ τοῦ ᾿Ονόματος τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Θεράπευσαν ἀσθένειες, οἱ ὁποῖες ἦσαν ἀθεράπευτες μὲ ἀνθρώπινα μέσα. ῎Ηγειραν νεκρούς· ἐπιτιμοῦσαν τοὺς δαίμονες καὶ τοὺς ἐξέβαλλαν ἀπὸ ὅσους ἦσαν κατειλημμένοι ἀπὸ αὐτούς.
Μίαν ἡμέρα, λίγο μετὰ τὴν ᾿Ανάληψη τοῦ Κυρίου στοὺς Οὐρανούς, ὅταν καὶ οἱ δώδεκα ᾿Απόστολοι ἦταν ἀκόμη στὰ ῾Ιεροσόλυμα, δύο ἀπὸ αὐτούς, ὁ Πέτρος καὶ ὁ ᾿Ιωάννης, πῆγαν νὰ προσευχηθοῦν στὸ ἱερὸ τῶν ῾Ιεροσολύμων. Κοντὰ στὴν θύρα τοῦ ἱεροῦ τὴν λεγομένη ὡραία, ἕνας ἄνδρας παράλυτος ἀπὸ τὴν κοιλιά τῆς μητέρας του ἐφέρθη καὶ ἔκειτο ἐπὶ τοῦ ἐδάφους. Αὐτὸς ὁ χωλὸς ἄνθρωπος δὲν μποροῦσε οὔτε νὰ περπατήσει οὔτε νὰ σταθεῖ. ῾Ο πάσχων αὐτός, κειτόμενος στὴν θύρα, ζητοῦσε ἐλεημοσύνη ἀπὸ ὅσους εἰσέρχονταν στὸ ἱερό, ἀπὸ τὴν ὁποία προφανῶς ζοῦσε.
῞Οταν οἱ ᾿Απόστολοι πλησίασαν στὴν ὡραία θύρα, ὁ χωλὸς ἄνδρας ἔρριξε τὸ βλέμμα του πρὸς αὐτούς, περιμένοντας ἐλεημοσύνη. Τότε, ὁ ῞Αγιος Πέτρος τοῦ εἶπε:
– «᾿Αργύριον καὶ χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι· ὅ δὲ ἔχω τοῦτό σοι δίδωμι· ἐν τῷ ᾿Ονόματι ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου ἔγειρε καὶ περιπάτει» (Πράξ. γ´ 6).
῾Ο χωλὸς ἄνδρας θεραπεύθηκε ἀμέσως. Εἰσῆλθε στὸ ἱερὸ μὲ τοὺς ᾿Αποστόλους καὶ ἐδόξαζε μεγαλοφώνως τὸν Θεό.
Οἱ ἄνθρωποι, γεμᾶτοι θαυμασμό, ἔτρεξαν στοὺς ᾿Αποστόλους. Τότε, ὁ ῞Αγιος Πέτρος εἶπε στοὺς συγκεντρωθέντες:
– «῎Ανδρες ᾿Ισραηλῖται, τί θαυμάζετε ἐπὶ τούτῳ, ἤ ἡμῖν τί ἀτενίζετε ὡς ἰδίᾳ δυνάμει ἤ εὐσεβείᾳ πεποιηκόσι τοῦ περιπατεῖν αὐτόν; ὁ Θεὸς ᾿Αβραὰμ καὶ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακώβ, ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν, ἐδόξασε τὸν παῖδα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦν… καὶ ἐπὶ τῇ πίστει τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ τοῦτον, ὅν θεωρεῖτε καὶ οἴδατε, ἐστερέωσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ» (Αὐτόθι, 12-16).
Τὰ νέα περὶ τοῦ θαύματος αὐτοῦ ἔφθασαν σύντομα καὶ στὸ Συνέδριο τῶν ᾿Ιουδαίων, τὸ ὁποῖο ἦταν ἐχθρικὸ ἔναντι τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ. Τὸ Συνέδριο ἀναστατώθηκε ἀπὸ τὰ νέα, ἅρπαξε τοὺς ᾿Αποστόλους καὶ τοὺς ἔθεσε σὲ φρούρηση, τὴν δὲ ἑπομένη ἡμέρα τοὺς ἐκάλεσε νὰ κριθοῦν ἐνώπιον ὅλου τοῦ Συνεδρίου τους. ᾿Εκάλεσαν ἐπίσης καὶ τὸν χωλό, ὁ ὁποῖος θεραπεύθηκε.
῞Οταν οἱ ᾿Απόστολοι στάθηκαν στὸ μέσο τοῦ Συνεδρίου αὐτῶν ποὺ ἐφόνευσαν τὸν Θεό, ποὺ εἶχαν πρόσφατα σημαδευθεῖ ἀπὸ τὴν καταδίκη τους τοῦ Θεανθρώπου, ἐν τῷ ᾿Ονόματι τοῦ ῾Οποίου εἶχε τώρα ἐπιτελεσθεῖ αὐτὸ τὸ ἐκπληκτικώτατο θαῦμα ἐνώπιον πλήθους μαρτύρων, τοὺς ἐτέθη τὸ ἐρώτημα:
– «᾿Εν ποίᾳ δυνάμει ἤ ἐν ποίῳ ὀνόματι ἐποιήσατε τοῦτο ὑμεῖς;» (Αὐτόθι, δ´ 7).’
῾Ο Πέτρος, πλησθεὶς Πνεύματος ῾Αγίου, ἀπήντησε μὲ τοὺς λόγους τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος:
– «Γνωστὸν ἔστω πᾶσιν ὑμῖν καὶ παντὶ τῷ λαῷ ᾿Ισραὴλ ὅτι ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὅν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε, ὅν ὁ Θεὸς ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, ἐν τούτῳ οὗτος παρέστησεν ἐνώπιον ὑμῶν ὑγιής… οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Αὐτόθι, 10, 12).
Τὰ χείλη τῶν ἐχθρῶν τοῦ Θεοῦ σφραγίστηκαν μὲ σιωπὴ ἐνώπιον τῆς ἀκαταμάχητης δύναμης τῶν οὐρανίων λόγων τῆς ἀληθείας. Τὸ συνέδριο ἑνὸς μεγάλου ἀριθμοῦ σοφῶν καὶ δυνατῶν ἀνθρώπων δὲν βρῆκε τίποτε νὰ πεῖ, προκειμένου νὰ ἀνασκευάσει τὴν μαρτυρία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία διακηρύχθηκε ἀπὸ δύο ἀγραμμάτους ψαράδες καὶ ποὺ σφραγίσθηκε μὲ τὴν οὐράνια σφραγῖδα, μὲ μία θεία θαυματουργία.
Τὸ Συνέδριο κατέφυγε στὴν δική του ἐπιβολὴ δυνάμεως. Παρὰ τὸ φανερὸ θαῦμα, παρὰ τὴν μαρτυρία ποὺ δόθηκε ἀληθινά ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, τὸ Συνέδριο ἀπαγόρευσε αὐστηρὰ τοὺς ᾿Αποστόλους νὰ διδάσκουν στὸ ὄνομα τοῦ ᾿Ιησοῦ, ἀκόμη καὶ νὰ προφέρουν αὐτὸ τὸ ὄνομα.
῞Ομως, οἱ ᾿Απόστολοι ἀπήντησαν θαρραλέα:
– «Εἰ δίκαιόν ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑμῶν ἀκούειν μᾶλλον ἤ τοῦ Θεοῦ, κρίνατε· οὐ δυνάμεθα γὰρ ἡμεῖς ἅ εἴδομεν καὶ ἠκούσαμεν μὴ λαλεῖν» (Αὐτόθι, 19, 20).
Τὸ Συνέδριο καὶ πάλι δὲν βρῆκε κάποια ἀνασκευὴ ἤ ἀπάντηση καὶ κατέφυγε καὶ πάλι ἀποκλειστικὰ στὴν δύναμη του καὶ ἐπανέλαβε τὴν αὐστηρή του ἀπαγόρευση. Τὸ Συνέδριο ἀπέλυσε τοὺς ᾿Αποστόλους χωρὶς νὰ τοὺς κάνει τὸ παραμικρό, ἄν καὶ ἐπιθυμοῦσε νὰ τοὺς περιλούσει μὲ τὴν φρενήρη του κακία. ῞Ομως, ἡ θέληση του καὶ ἡ ἐνεργητικότητά του δέθηκαν δι᾿ ἑνὸς θαύματος, διὰ θαύματος ποὺ εἶχε ἐπιτελεσθεῖ ἐνώπιον ὅλου τοῦ λαοῦ.
῞Οταν ὁ Πέτρος καὶ ὁ ᾿Ιωάννης ἐπέστρεψαν στοὺς δικούς τους ἀνθρώπους, τοὺς κοινοποίησαν τὶς ἀπειλὲς καὶ τὶς ἀπαγορεύσεις τοῦ δικαστηρίου. Τότε, οἱ δώδεκα ᾿Απόστολοι καὶ ὅλα τὰ μέλη τῆς νεογέννητης ᾿Εκκλησίας τῶν ῾Ιεροσολύμων ἀπέδωσαν ὁμόθυμη πύρινη προσευχὴ στὸν Θεό. Τοποθέτησαν αὐτὴ τὴν προσευχὴ σὲ ἀντίθεση πρὸς τὴν δύναμη καὶ τὸ μῖσος τῶν ἐξουσιαστῶν τοῦ κόσμου, δηλαδὴ ἀνθρώπων καὶ δαιμόνων.
῾Η προσευχὴ αὐτὴ ἀποτελοῦνταν ἀπὸ τὴν ἀκόλουθη διακήρυξη:
– «Καὶ τὰ νῦν, Κύριε, ἔπιδε ἐπὶ τὰς ἀπειλὰς αὐτῶν, καὶ δὸς τοῖς δούλοις σου μετὰ παρρησίας πάσης λαλεῖν τὸν λόγον σου ἐν τῷ τὴν χεῖρά σου ἐκτείνειν σε εἰς ἴασιν καὶ σημεῖα καὶ τέρατα γίνεσθαι διὰ τοῦ ᾿Ονόματος τοῦ ἁγίου παιδός σου ᾿Ιησοῦ» (Αὐτόθι, 29-30).
῾Υποτακτικός: Κάποιοι ἄνθρωποι ὑποστηρίζουν, ὅτι ἡ πρακτικὴ τῆς Προσευχῆς τοῦ ᾿Ιησοῦ πάντοτε, ἤ σχεδὸν πάντοτε, ἀκολουθεῖται ἀπὸ πλάνη. Καὶ ἔτσι ἀποτρέπουν ἔντονα κάθε ἕναν ποὺ θὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτὴ τὴν προσευχή.
Γέροντας: ῾Η ἀποδοχὴ μιᾶς τέτοιας σκέψης καὶ ἡ προφορὰ μιᾶς τέτοιας ἀπαγόρευσης συνιστοῦν μία φοβερὴ βλασφημία κατὰ τοῦ Θεοῦ. Συνιστοῦν πλάνη οἰκτρή. ῾Ο Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἶναι ἡ μόνη πηγή, τὸ μόνο μέσον σωτηρίας μας. Τὸ ἀνθρώπινό Του ὄνομα ἔχει δανεισθεῖ ἀπὸ τὴν θεότητά Του μία ἀπεριόριστη, Πανάγια δύναμη γιὰ νὰ μᾶς σώσει. ῾Επομένως, πῶς μπορεῖ αὐτὴ ἡ μόνη δύναμη ποὺ χαρίζει σωτηρία, πῶς μπορεῖ νὰ διαστραφεῖ καὶ νὰ προξενήσει καταστροφή; Αὐτὴ ἡ σκέψη εἶναι παράλογη. Αὐτὴ ἡ σκέψη εἶναι οἰκτρή βλασφημία, ψυχώλεθρη ἀνοησία. Αὐτοὶ ποὺ δέχονται ἕναν τέτοιο τρόπο σκέψης, βρίσκονται πραγματικὰ σὲ δαιμονικὴ πλάνη. Αὐτοὶ ξεγελάστηκαν ἀπὸ αὐτὸ ποὺ καλεῖται ψευδῶς λογική, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὸν σατανᾶ.
῾Ο Σατανᾶς ἐξεγείρεται μὲ πονηρία κατὰ τοῦ Παναγίου, μεγαλειώδους ᾿Ονόματος τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Καὶ χρησιμοποιεῖ σὰν ὄργανά του τὴν τυφλότητα καὶ τὴν ἄγνοια τῶν ἀνθρώπων. ῎Εχει συκοφαντήσει τὸ ῎Ονομα, τὸ ῾Οποῖο εἶναι ἐπάνω ἀπὸ κάθε ὄνομα, ἐφ᾿ ὅσον «ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων» (Φιλιπ. β´ 9-10).
Σὲ ὅσους ἀπαγορεύουν τὴν Προσευχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ, πρέπει κανεὶς νὰ ἀπαντᾶ μὲ τοὺς λόγους τῶν ᾿Αποστόλων Πέτρου καὶ ᾿Ιωάννου, τοὺς ὁποίους ἀπηύθυναν σὲ μία παρόμοια ἀπαγόρευση τοῦ ᾿Ιουδαϊκοῦ Συνεδρίου: «Εἰ δίκαιόν ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑμῶν ἀκούειν μᾶλλον ἤ τοῦ Θεοῦ, κρίνατε».
῾Ο Κύριος ᾿Ιησοῦς μᾶς παρήγγειλε νὰ προσευχόμαστε μὲ τὸ Πανάγιον ῎Ονομά Του. Μᾶς ἔδωσε ἕνα ἀνεκτίμητο δῶρο. Τί νόημα μπορεῖ νὰ ἔχει μία ἀνθρώπινη διδασκαλία, ἡ ὁποία ἀντιτίθεται στὴν διδασκαλία τοῦ Θεοῦ; Τί σημασία μπορεῖ νὰ ἔχει μία ἀνθρώπινη ἀπαγόρευση, ἡ ὁποία ἐπιδιώκει νὰ μετακινήσει καὶ νὰ παραβιάσει τὴν Θεία ἐντολή, ἡ ὁποία ἐπιδιώκει νὰ ἀπορρίψει τὸ ἀνεκτίμητο δῶρο; Εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνο νὰ κηρύττεις μία διδασκαλία, ἡ ὁποία ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν διδασκαλία ποὺ κηρύσσεται στὸ Εὐαγγέλιο. Μία τέτοια προσπάθεια ἀποτελεῖ ἑκούσιο χωρισμὸ κάποιου ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μὲ τὴν μαρτυρία τοῦ ᾿Αποστόλου (Γαλάτ. α´ 8).
Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με, τὸν ἁμαρτωλό!
Περιοδικό Άγιος Κυπριανός. Αριθμός 323, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2004, σελ. 128-129 & 135.
https://greekdownloads.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου