– Πάτερ μου, δέχεται άραγε ο Θεός την μετάνοια του αμαρτωλού;
Ο Γέροντας, αφού τον συμβούλευσε διά πολλών διδακτικών λόγων, τον ρώτησε σε μια στιγμή:
– Πες μου, αγαπητέ, εάν σχιστεί το στρατιωτικό σου χιτώνιον το πετάς;
– Όχι, απάντησε ο στρατιωτικός: το ράβω και το χρησιμοποιώ εκ νέου πάλι.
Τότε και ο Αββάς Μιώς πρόσθεσε στοχαστικά:
– Εάν λοιπόν εσύ λυπάσαι το ιμάτιο σου, δεν θα λυπηθεί και ο Θεός το δικό του πλάσμα;
2. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα:
– Πάτερ μου, διέπραξα μεγάλη αμαρτία, είναι αρκετά για μετάνοια τρία έτη;
Ο Γέροντας απάντησε:
– Είναι πολύ το διάστημα αυτό.
Οι παρευρισκόμενοι, με κάποια περιέργεια, ρώτησαν:
– Μέχρι σαράντα μέρες, είναι αρκετό διάστημα μετανοίας;
Σην ερώτηση αυτή των παρόντων, ο Γέροντας απάντησε:
– Και πάλι πολύ είναι. Έχω την γνώμη, ότι εάν ο άνθρωπος μετανοήσει με όλη του την καρδιά και δεν επαναλάβει την αμαρτία, και σε τρεις μόνο μέρες, δέχεται ο Θεός την μετάνοια του και τον συγχωρεί.
3. Ένας άλλος πάλι αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα:
– Εάν ένας άνθρωπος περιπέσει σε κάποιο παράπτωμα και μετανοήσει, τον συγχωρεί ο Θεός;
Ο ‘Αββάς Ποιμήν απάντησε στοχαστικώτατα :
Αυτός που έδωσε στους ανθρώπους εντολή να συγχωρούν, πολύ περισσότερο ο ίδιος δεν θα το εκτελέσει; Είναι γνωστό ότι έδωσε εντολή στον Απόστολο Πέτρο να συγχωρεί τους φταίξαντες και μετανοήσαντες έως εβδομήντα φορές επτά.
4. Και ένας τρίτος αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα:
– Πάτερ μου, τι είναι μετάνοια από την αμαρτία;
Ο Γέροντας απάντησε στην απορία του αδελφού:
– Μετάνοια σημαίνει την σταθερή απόφαση να μη επαναλάβεις την αμαρτία αυτή, γι’ αυτόν δε ακριβώς τον λόγο και οι δίκαιοι ονομάσθηκαν άμωμοι, διότι άφησαν τις αμαρτίες και αναδείχθηκαν δίκαιοι.
5. Κάποιος αδελφός ρώτησε τον Αββά Σισώη:
– Συμβούλευσε με, Πάτερ μου, διότι περιέπεσα σε αμαρτία, τι να κάνω;
Ο Γέροντας του λέει:
– Να σηκωθείς και πάλι από την πτώση.
Με πικρία ο αδελφός που αμάρτησε προσέθεσε:
– Αχ! Πάτερ μου, σηκώθηκα και πάλι περιέπεσα στην ίδια αμαρτία.
Ο Γέροντας, χωρίς να τον απογοητεύσει, του απαντά:
– Να σηκωθείς και πάλι πολλές φορές.
Ο αδελφός ρώτησε εκ νέου με κάποιαν μελαγχολία.
– Μέχρι πότε, Πάτερ μου, μπορεί να γίνεται αυτό;
Ο Γέροντας τότε, για να του δώσει θάρρος, είπε στον αδελφό:
– Έως ότου σε βρει το τέλος της ζωής σου, είτε στην επαινετή προσπάθεια της ανορθώσεως, είτε στην πτώση της αμαρτίας· διότι όπου θα βρεθεί ο άνθρωπος, κατά την τελευταία στιγμή του επίγειου βίου του, στο αγαθό ή στο κακό, εκεί και θα κριθεί, πορευόμενος ή στην τιμωρία, ή στην απόλαυση.
6. Ένας αδελφός παρέμεινε σε ένα κελλί της Αιγύπτου και διερχόταν τη ζωή του ασκητεύοντας με κάθε ταπείνωση. Αυτός ο Μοναχός είχε μίαν αδελφή, η οποία έμενε στην πόλη και ήταν πόρνη και γινόταν αφορμή πολλοί, κάθε μέρα, να χάνουν την ψυχήν τους. Πολλές φοράς λοιπόν οι Γέροντες προέτρεπαν τον αδελφό, να μεταβεί προς συνάντηση της αμαρτωλής αδελφής του. Κάποτε, τέλος πάντων, τον έπεισαν να μεταβεί, μήπως και αι αδελφικές νουθεσίες φέρουν το ποθούμενο αποτέλεσμα και παύψει η αμαρτία, η οποία διεπραττόταν μέσω αυτής.
Μόλις έφθασε στον τόπο που έμενε η αμαρτωλή, τον είδε κάποιος γνωστός και τρέχοντας την πληροφόρησε λέγοντας· ο αδελφός σου σε αναζητεί κάτω στην πόρτα. Η αδελφή αμέσως, σαν άκουσε την είδηση, συγκινήθηκε, εγκαταλείπει τους φίλους της αμαρτίας και έτσι όπως ήταν, τρέχει να συναντήσει τον αδελφό της, χωρίς μάλιστα να προλάβει να ρίξει στο κεφάλι της το κάλυμμα. Όταν τα δύο αδέλφια συναντήθηκαν και ενώ η αδελφή, από χαρά, προσπαθούσε να εναγκαλισθεί τον αδελφό της, της λέει αυτός:
– Αδελφή μου γνήσια, λυπήσου την ψυχή σου και σκέψου πως θα υποφέρεις τα πικρά και ατελεύτητα βασανιστήρια της Κολάσεως, διότι όχι μόνον εσύ, αλλά και πολλοί, εξ αιτίας σου, χάνουν την ψυχήν τους.
Η αμαρτωλή άκουσε μετά προσοχής τις ειλικρινείς αυτές συστάσεις του αδελφού της, κατατρόμαξε από αυτές και με πραγματικήν μετάνοια λέει στον αδελφό της.
– Είσαι βέβαιος ότι μπορώ τώρα να σωθώ;
– Εάν θέλεις, υπάρχει σωτηρία, απήντησε με βεβαιότητα ο καλός αδελφός.
Τότε εκείνη, με δάκρυα στα μάτια, έπεσε στα πόδια του αδελφού της και τον παρακαλούσε επόμονα να την πάρει μαζί του στην έρημον, για να σωθεί.
Ο αδελφός, συγκινημένος και αυτός από την απροσδόκητη αυτήν μεταστροφή, της λέει:
– Ρίξε στο κεφάλι σου το κάλυμμα και ακολούθησε με.
Εκείνη όμως είπεν στον αδελφό της:
– Έλα, έλα να φύγουμε γρήγορα, είναι προτιμότερο για μένα και με συμφέρει περισσότερο ψυχικώς να διαπράξω αυτήν την ασχήμια βαδίζοντας ακάλυπτη στους δρόμους, παρά να εισέλθω εκ νέου στο εργαστήριο της αμαρτίας.
Προχωρούσαν λοιπόν προς την έρημο και ο αδελφός την νουθετούσε στοργικά και της υποδείκνυε τους καρπούς της μετανοίας. Εκείνη άκουγε με σιωπηλή προσοχή, ενώ η Θεία Χάρη κατακτούσε σιγά – σιγά την ψυχή της μετανοούσας αμαρτωλής.
Σε μια στιγμή της οδοιπορίας βλέπουν, από το αντίθετο σημείο, να έρχονται οδοιπόροι προς το μέρος τους. Τότε ο αδελφός, για να μη σκανδαλίσει τους ανθρώπους αυτούς, λέει προς την αδελφή του.
– Επειδή δεν γνωρίζουν όλοι, ότι είσαι αδελφή μου, για να μην τους σκανδαλίσουμε, απομακρύσου λιγάκι από τον δρόμο, για να προσπεράσουν αυτοί που έρχονται.
Η αδελφή με προθυμία απομακρύνθηκε.
Όταν προσπέρασαν οι διαβάτες, ο αδελφός φώναξε προς την αδελφή:
– Έλα, αδελφή, να συνεχίσουμε τον δρόμον μας.
Πλην όμως δεν έλαβε καμμία απάντηση. Περίεργος τότε κοίταξε προς το μέρος, που υπέθετε, ότι θα βρισκόταν και κατάπληκτος βλέπει, ότι ήταν νεκρή. Παρατηρεί συγχρόνως και τα πόδια της, ότι ήσαν καταματωμένα από την πορεία, διότι ήταν ξυπόλητη.
Ο αδελφός ανέφερε το περιστατικό στους Γέροντες. Εκείνοι, συζητούντες επί του θέματος, διαφωνούσαν και άλλοι μεν ισχυρίζονταν ότι σώθηκε, ενώ άλλοι επέμενον, ότι απωλέσθη ψυχικώς.
Τέλος, μετά από προσευχή, ένας από τους Γερόντες, ο οποίος, φαίνεται θα ήταν ο πλέον ενάρετος και διορατικός, δέχθηκε την εξής αποκάλυψι εκ Θεού: «Η αμαρτωλή αυτή σώθηκε, διότι μόλις η Θεία Χάρη, διά των νουθεσιών του αδελφού της, συγκίνησε την καρδιά της, μετανόησε και δεν φρόντισε για τίποτε το υλικό. Απ’ εναντίας καταφρόνησε και το ίδιο της το σώμα και δεν εγόγγυσε για τον κόπο και τις πληγές της οδοιπορίας. Γι’ αυτό δέχτηκα την μετάνοια της».
https://greekdownloads.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου