Τί να πει κανείς για τον θαυμαστό ανάποδο κόσμο και για το χάσμα που βαθαίνει στην ελληνική κοινωνία! Καθώς γυρίζει ανάποδα ο κόσμος, βρίσκονται με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω όσοι προηγουμένως ήταν στα πόδια τους, και στρογγυλοκάθονται με δόξα και τιμές όσοι μέχρι πριν κρέμονταν ανάποδα, σαν νυχτερίδες.
Στις μέρες μας ένας ιερέας που καινοτομεί δεν απολογείται, αλλά πρέπει να απολογηθούν οι αντιδρώντες. Το βάρος απόδειξης δεν πέφτει στους ώμους των καινοτόμων, αλλά όσων τους εγκαλούν. Αναφερόμαστε φυσικά στην υπόθεση του π. Αλέξανδρου Καριώτογλου, που υπηρετεί στον άγιο Νικόλαο Ραγκαβά και τα συμπαθή κορίτσια που με την ευλογία του ντύθηκαν παπαδάκια κατά την τέλεση της θείας λειτουργίας.
Έκκληση ενοριτών
Οι ενορίτες του Ιερού Ναού μάλιστα, σαν γνήσιοι μαθητές του μοντέρνου ποιμένα, απηύθυναν έκκληση προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, μετά την επιβολή αργίας προς τον π.Αλέξανδρο: ” Έκκληση στον ποιμένα, πατέρα μας και επιχώριο επίσκοπό μας Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο, έκκληση στη διάκριση και στην εκκλησιαστική πατρότητα, έκκληση προστασίας του πρεσβυτέρου και της ενορίας μας από αήθεις και αν-ορθόδοξες διαδικτυακές επιθέσεις που σπέρνουν διχασμό στο σώμα της Εκκλησίας προκειμένου να εισαγάγουν καινά ήθη στην εκκλησιαστική ζωή δια της μεθόδου της ανθρωποφαγίας”.
Παραπειστικά παρουσιάζουν το ζήτημα αυτό σαν κάτι που δημιούργησαν εκ του μηδενός οι χρήστες του διαδικτύου και όχι σαν ένα σημαντικό ποιμαντικό πρόβλημα με σημαντικές προεκτάσεις που απασχολεί την Εκκλησία μας και που δεν αντιμετωπίζεται συνοδικά, ως όφειλε.
Υπάρχει ο κανόνας της Εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου, ο Κανών ΜΔ’, που ορίζει: “Ὅτι οὐ δεῖ γυναῖκας ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ εἰσέρχεσθαι.”
Υπάρχει η μακρόχρονη παράδοση της Εκκλησίας, βασισμένη και στην εμπειρία της, που ορίζει οι γυναίκες να μη μπαίνουν στο θυσιαστήριο εκτός από συγκεκριμένες εξαιρέσεις λόγω ανάγκης, π.χ γυναικεία μοναστήρια, χωριά και πάλι όχι με ιερατική στολή.
Υπάρχει η πρακτική των αιρετικών χριστιανικών κοινοτήτων περί της ιερωσύνης των γυναικών. Και υπάρχουν και οι Έλληνες Οικουμενιστές ή φιλοοικουμενιστές που προωθούν την ιερωσύνη των γυναικών και στην Ορθοδοξία και επιστρατεύουν και τον αρχαίο θεσμό των διακονισσών γι’ αυτό τον σκοπό.
Άρα αυτό είναι ένα ζήτημα που καίει!
Είναι σεξιστές οι παραδοσιακοί;
Είναι τόσο σίγουροι οι υποστηρικτές του π.Αλεξάνδρου ότι συμφωνούν με αυτές τις καινοτομίες όλοι οι Επίσκοποι και όλοι οι πνευματικοί; Ο συγκεκριμένος ιερέας έχει προβεί και σε πληθώρα άλλων αμφισβητούμενων και αντικανονικών ενεργειών, όπως η τέλεση ακολουθιών στην δημοτική, η προκλητική βάπτιση τέκνων ομοφυλοφίλων με ευχές προς το “ζευγάρι”, που αλλοιώνουν την ορθόδοξη ανθρωπολογία και το ευαγγέλιο. Είναι τυχαίο που η προκλητική αυτή κίνηση του ιερέα, να ντύσει παπαδάκια κορίτσια και αυτό να δημοσιοποιηθεί- γιατί γίνεται εδώ και καιρό σαφέστατα και αλλού, χωρίς να δημοσιοποιείται- έγινε τον μήνα του γκέι πράιντ και όσοι στηρίζουν τον ιερέα ομιλούν για την περίφημη συμπερίληψη; Μετρούν και πάλι τις αντιδράσεις του κόσμου…. Γι’ αυτό κι εμείς θεωρούμε χρέος μας να αντιδράσουμε!
Επιτέλους, οι παραδοσιακοί πιστοί που τιμούν το πατροπαράδοτο σέβας δεν είναι λίγοι, δεν είναι περιθώριο, δεν είναι ούτε παράλογοι! Είναι, αν μη τί άλλο, μια σεβαστή μερίδα του ποιμνίου, που αξιώνει σεβασμό.
Τα παιδάκια μας, τα αγγελούδια αυτά, που εισπράττουν την έκδηλη αμηχανία μας να τα βοηθήσουμε στην σύγχρονη εποχή, τα ζαλίζουμε και δεν τα βοηθάμε πραγματικά! Δεν άλλαξε ο τρόπος, ίδιος είναι σε κάθε εποχή: ορθή πίστη και προσευχούλα! Οι ίδιοι εμείς, ζαλισμένοι και παρασυρμένοι από τον οικουμενισμό και την νεωτερικότητα στην Εκκλησία και την κοινωνία μας, τα κατηχούμε πολλές φορές λάθος.
Οι σύγχρονοι γονείς και ποιμένες- όχι όλοι- (περήφανοι; ακατήχητοι; και τα δύο;), μακριά από τα νάματα των αγίων Πατέρων, έχουν αποδεχτεί τις σύγχρονες ιδέες για τον ρόλο της γυναίκας και εντάσσουν τα περί συμπερίληψης και στον άμβωνα. Ακούσαμε έκπληκτοι από δήθεν ευλαβή ιερέα- λάιφ κόουτς, να αναγάγει την αντίρρηση που διατυπώνεται στο να ντύνονται τα κορίτσια παπαδάκια σε ζήτημα σεξιστικό: “Γιατί δεν λένε καθαρά όλοι αυτοί που ενοχλήθηκαν από τα κοριτσάκια που κρατούσαν ως Άγγελοι πραγματικά, την λαμπάδα στην Θεία Λειτουργία, ότι το πρόβλημα τους είναι η γυναίκα;….Το πρόβλημα τους είναι η γυναίκα, διότι την θεωρούν μιαρή, βρώμικη και κατώτερη του άνδρα. Αυτή είναι όλη η αλήθεια. Όλα τα αλλά περί κανόνων είναι ένα ωραίο άλλοθι του μισογυνισμού και της ψυχοπαθολογίας τους.”
Αλήθεια, κλαίει η καρδιά μας με τους σημερινούς “ποιμένες”! Πώς βρωμίζουν την ευωδιαστή διδασκαλία των αγιασμένων πατέρων μας, την χαριτόβρυτη, την ζωοδότρα, την παναγιόφιλη και παναγιοφίλητη!
Ήταν σεξιστής και μισογύνης ο Απόστολος Παύλος που στην προς Εφεσίους επιστολή του, ανάγνωσμα της ακολουθίας του γάμου, διατυπώνει την θεση “η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα”, τον οποίο μάλιστα πρέπει να κατανοεί και ως «κεφαλή» της;
Ήταν σεξιστής και μισογύνης ο Άγιος Νεκτάριος, που έγραψε περίφημη πραγματεία- ερμηνεία του “Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άντρα”; Και όλοι οι άγιοι πατέρες;
Είναι η σεμνότητα σεξισμός; Είναι η επίγνωση του σαρκικού προβλήματος μεταξύ των δύο φύλων πατριαρχικό κατάλοιπο; Μα πόσο υπερφίαλοι έχουμε γίνει; Μιλάμε για ενσυναίσθηση δήθεν και διάφορες ευαισθησίες, ενώ κινδυνεύουμε σαν κοινωνία να απωλέσουμε και την αυτονόητη αυτογνωσία. Και παρασέρνουμε και τα παιδιά μας σε αυτό.
Περί διακονισσών
Οι διακόνισσες ήταν ένας θεσμός που αναμφισβήτητα υπήρχε στην αρχαία Εκκλησία. Είναι γνωστή η υπόμνηση του Αποστόλου Παύλου περί της υπάρξεως της Φοίβης, διακόνου στην Εκκλησία των Κεχραιών, κοντά στην Κόρινθο. Υπάρχει κείμενο στις Αποστολικές Διαταγές για την χειροτονία των Διακονισσών. Έχουμε την Α΄ την Δ΄ και την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο, που έχουν ειδικούς κανόνες για τη χειροτονία των διακονισσών. Το ζήτημα είναι γιατί ο θεσμός εξέλιπε, όπως και άλλοι που ίσχυαν στην αρχαία Εκκλησία και δεν υπάρχουν πια, π.χ. οι έγγαμοι Αρχιερείς.
Με την οριστική εξάλειψη των ειδικών λειτουργικών αναγκών- π.χ. βάπτισμα ενηλίκων γυναικών- παρατηρείται και η σταδιακή εξαφάνιση του θεσμού των διακονισσών περί τα τέλη του 10ου και τις αρχές του 11ου αιώνα.
Ας θυμηθούμε, όμως, ότι οι διακόνισσες δεν έχουν λειτουργικά καθηκοντα, όπως οι διάκονοι. Ο θεσμός τους υπηρετούσε την κοσμιότητα. Διαβάσαμε τα εξής διαφωτιστικά στο διαδίκτυο: ” Οι διακόνισσες δεν αναλάμβαναν καμία υπηρεσία που να σχετίζεται με το θυσιαστήριο. Μερικά από τα καθήκοντά τους ήταν η φύλαξη των εισόδων του Ναού, ώστε να μην εισέλθει άπιστος ή αμύητος! (Αυτό το διακόνημα το ξέχασαν όσοι υπεραμύνονται της παρουσίας των γυναικών στη λατρεία; Δεν τους συμφέρει). Φρόντιζαν επίσης την καθαριότητα του Ναού, έδιναν το σύνθημα της συμμετοχής των γυναικών στο «υποψάλλειν», μετέδιδαν την θ. Ευχαριστία κατ’ οίκον στις γυναίκες σε εξαιρετικές περιπτώσεις, αλλά η σπουδαιότερη λειτουργική υπηρεσία ήταν αυτή του βαπτίσματος των γυναικών. Επειδή στην αρχαία Εκκλησία δεν υπήρχε ο νηπιοβαπτισμός, η παρουσία τους ήταν αναγκαία για την κόσμια τέλεση του μυστηρίου. Οι διακόνισσες βοηθούσαν στην ένδυση και έκδυση των βαπτιζομένων και διενεργούσαν την επίχριση του σώματος διά του εφορκιστού ελαίου και του αγίου μύρου, εφ’ όσον ο Επίσκοπος ή ο Ιερέας έχριε μόνο το μέτωπο. Είναι αναγκαίο να υπογραμμίσουμε ότι οι διακόνισσες σε καμία περίπτωση δεν αναλάμβαναν πρεσβυτερικά καθήκοντα. Ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου (310-403) τονίζει χαρακτηριστικά «ότι το μέν διακονισσών τάγμα εστίν εις την Εκκλησίαν αλλ’ ουχί εις το ιερατεύειν».(Επιφανίου Κύπρου, Πανάριον, PG 42, 744D). Ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου, συνοψίζοντας την περί του θεσμού των διακονισσών εκκλησιαστική συνείδηση, παρατηρεί ότι ο θεσμός ήταν αναγκαίος ένεκα της «σεμνότητος του γυναικείου γένους ή δι’ ώραν λουτρού ή επισκέψεως πάθους ή πόνου και ότε γυμνωθείη σώμα γυναίου, ίνα μη υπό ανδρών ιερουργούντων θεαθείη»(Επιφανίου, Κατά αιρέσεων, 5,9 PG 42,744.)
Οι διακόνισσες αποτελούσαν το συνδετικό κρίκο μεταξύ των κληρικών και των χριστιανών γυναικών. Μετέφεραν τις παραγγελίες του Επισκόπου προς τις χριστιανές γυναίκες, προς τις οποίες δεν ήταν δυνατόν να σταλεί διάκονος για λόγους ευπρεπείας ή προς αποφυγήν του σκανδαλισμού των εθνικών. Ήδη έγινε λόγος προηγουμένως για τον ρόλο τους στην τελεσιουργία του βαπτίσματος. Άλλοι τομείς δράσεως και διακονίας ήταν η μεταφορά και μετάδοσις κατ’ οίκον της Θείας Κοινωνίας σε ασθενείς γυναίκες, το «σαβάνωμα» των κεκοιμημένων χριστιανών γυναικών, η προσφορά τους στα έργα της αγάπης της φιλανθρωπίας και της ιεραποστολής, στην κατήχηση των εθνικών γυναικών και γενικότερα στο διδακτικό και κατηχητικό έργο της Εκκλησίας, πάντοτε σε συνεργασία μετά του Επισκόπου.”
Διαβάζουμε αλλού (2): “Το γυναικείο διακονικό λειτούργημα δεν μπορούσε ποτέ να δημιουργήσει δυνατότητα προαγωγής των διακονισσών σε πρεσβυτέρους και διακόνους, σε αντίθεση με τους αιρετικούς που δέχονται την χειροτονία των γυναικών στους βαθμούς του πρεσβυτέρου και του επισκόπου. Ουδέποτε στην Εκκλησία δεν επικράτησε η αντίληψη διαφόρων κύκλων αιρετικών οτι οι γυναίκες μπορούν να αποκτήσουν ιερουργικά ιερατικά καθήκοντα. Από την αποστολική εποχή μέχρι σήμερα επικρατεί στην Εκκλησία μόνιμη και σταθερή παράδοση”.
Άρα οι γυναίκες ανέκαθεν και γενικά δεν επιτρέπεται να μπαίνουν στο θυσιαστήριο, στο ιερό βήμα, εκτός κι αν έχουν το ειδικό αυτό διακόνημα, και δεν έχουν σε καμία περίπτωση ιερωσύνη.
Εξάλλου στις πηγές συναντώνται και οι δύο όροι στον τρόπο ανάδειξης των διακονισσών, χειροτονία και χειροθεσία. Σημασία έχει ότι σύμφωνα με τον Ευάγγελο Θεοδώρου “συμφώνως προς την μαρτυρίαν των πηγών η τάξις των διακονισσών, έχουσα ιδιότυπόν πως χαρακτήρα, απετέλει το μεταξύ ανωτέρου και κατωτέρου κλήρου μεταίχμιον.”
Επομένως το να ντύνονται κορίτσια παπαδάκια και να συμμετέχουν στην λατρεία, να κοινωνούν από το Άγιο Ποτήριο, όπως γνωρίζουμε ότι έχει συμβεί σε άλλες περιπτώσεις και άλλα όμοια, δεν συνάδει με την εμπειρία και την παράδοση της Εκκλησίας μας.
Ο π.Αλέξανδρος και οι ενορίτες του οφείλουν να απολογηθούν: πού αποσκοπεί η πρωτοβουλία αυτή; Συνοδεύεται και από αντίστοιχη κατήχηση;
Η παιδαγωγική του φύλου
Μια σύγχρονη ορθόδοξη ματιά στην διδασκαλία του αγίου Νεκταρίου για την θέση και τον ρόλο της γυναίκας, αλλά και του άντρα, προσέφερε ο μακαριστός γέροντας μας, π.Νικόλαος Μανώλης (1)- αεί ζών, αεί παρών στην ζωή μας- σε σειρά ομιλιών, που φώτισε ζητήματα που αφορούν την συζυγική και οικογενειακή ζωή. Δι ευχών των αγίων μας και με φόβο Θεού φωτίζουν οι ορθόδοξοι ποιμένες τα σύγχρονα ζητήματα κι όχι αυτονομημένοι και ανόητοι. Η συμφωνία των πατέρων, το consensus patrum, δίνει τις απαντήσεις στα ζητήματα που μας απασχολούν και η αγιοπνευματική συνοδικότητα…
Αντί να μας πετάνε το γάντι, ας μας απαντήσουν οι ενορίτες του π.Αλεξάνδρου και οι παντοειδείς υποστηρικτές του, μήπως είναι τελικά υπέρ της ιερωσύνης των γυναικών και γιατί;
Γνωρίζουμε ότι αυτή η τάση προωθείται στους σύγχρονους θεολογικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους, ενώ, όπως μας διδάσκει ο π.Αθανάσιος Μυτιληναίος, καθ’ όλο το μήκος της Καινής Διαθήκης αλλά και της εκκλησιαστικής μας παράδοσης, δεν φαίνεται πουθενά γυναίκα να ιερατεύει. Ο Χριστός είχε βεβαίως μαθητές που χειροτόνησαν επισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους, αλλά πουθενά δεν βλέπουμε ανάθεση ιερατείας σε γυναίκα. Ούτε η Θεοτόκος δεν εμφανίζεται με ιερατική ιδιότητα! Η ιερωσύνη των γυναικών είναι απαράδεκτη καινοτομία των αγγλικανών, ύστερα από 2000 χρόνια χριστιανισμού!
Η ανάθεση ιερατείας σε γυναίκες είναι κάτι δαιμονικό, που δεν το παρέδωσε ο Κύριος ούτε υπήρξε ποτέ άλλοτε στην χριστιανική ιστορία και δεν πρέπει να καλλιεργούμε στα κορίτσια την ιδέα ότι μπορούν να γίνουν ιερείς! Τα αγόρια ντύνονται παπαδάκια και για διερεύνηση/ καλλιέργεια της ιερατικής τους κλήσης. Τα κορίτσια, γιατί; Ειδικά στην συμπεριληπτική εποχή μας η Εκκλησία δεν μπορεί να αποφύγει να είναι ξεκάθαρη (“το φύλο δεν είναι ζήτημα”), γιατί αλλιώς θα αναγκαστεί να αποδεχτεί ιερωσύνη και στους γκέι.
Ας σκύψουμε πάνω στην αγία διδασκαλία των πατέρων μας. Ας μην την προσαρμόσουμε στα δεδομένα της εποχής. Η υγιαίνουσα διδασκαλία της Εκκλησίας για τον ρόλο της γυναίκας με πρότυπο την Παναγία μας, τις αγίες μας, αλλά και το πρότυπο της χριστιανής ελληνίδας γυναίκας και μάνας, όπως αυτό αναδεικνύεται απο τις μανάδες και τις γιαγιάδες μας, που στήριξαν τον ελληνισμό και την ελληνική κοινωνία, μεταδίδεται στα παιδιά μας σε μικρή ηλικία, κυρίως με το παράδειγμα.
Κατά την ηλικία της ήβης, της φυσιολογικής αμφισβήτησης και αντίδρασης σε κάθε παραδεδομένο, τα ζαλισμένα από τις “διδασκαλίες” της εποχής παιδάκια μας δεν τα βοηθάμε αλλοιώνοντας την πίστη, όπως οι πλανεμένοι δυτικοί, παπικοί και προτεστάντες, δήθεν για να μην τα χάσουμε! Αυτοί καταφεύγουν σε τέτοια ανόητα λογικοφανή μέσα και μετατρέπουν τους “ναούς” τους σε αίθουσες ποικίλων εκδηλώσεων, για να κρατήσουν δήθεν τους νέους, επειδή έχουν θεοποιήσει την λογική και την εξυπνάδα τους, περιφρονώντας την θεία χάρη. Δεν πείθουν κανέναν. Από αγιότητα και θεία παρουσία έχει ανάγκη ο κόσμος κι όχι από καραγκιοζιλίκια.
Τα παιδάκια μας – βράχοι προσευχής και διάκρισης εμείς- θα μεγαλώσουν και θα εκτιμήσουν, θα διακρίνουν και θα καταλάβουν… μπορεί να περιπλανηθούν, να ξοδέψουν την πατρική περιουσία, να φάνε χαρούπια, αλλά θα επιστρέψουν σαν τον άσωτο της παραβολής στην πατρική οικία. Στο πατροπαράδοτο σέβας… Ας κρατήσουμε καλά την παρακαταθήκη μέχρι τέλους, ώστε να έχουν κάπου να επιστρέψουν. Ας μην γίνει και η Εκκλησία σκότος και κόσμος. Ας κρατήσει ανοιχτό τον δρόμο της μετάνοιας, της αγιότητας, της επιστροφής. Αυτή είναι η αποστολή της.
Ας προσπαθούν κάποιοι νεοεποχίτες – στον αντίποδα των λογικών δυτικών- να σπάνε τα κακά δήθεν στερεότυπα που θέλουν τη μάνα σύμβολο θυσιαστικής αγάπης και τον πατέρα σύμβολο ασφάλειας και προστασίας. Η παράδοση και η διδασκαλία της Εκκλησίας (Παλαιά και Καινή Διαθήκη μαζί) αλλά και της ανθρωπότητας διαμόρφωσε αυτά τα αρχέγονα πρότυπα και τα συνέδεσε με ουράνιες επαγγελίες και ευλογίες για γενεές γενεών.
«Μη μέταιρε όρια αιώνια, ά έθεντο οι Πατέρες σου» (Παροιμ. 22, 28), βοά η Γραφή και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι χρησιμοποιούν την φράση αυτή αναφερόμενοι στα όρια της πίστης μας και στην διαφύλαξή της από αλλοιώσεις.
“Άρα ουν, αδελφοί, στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι’ επιστολής ημών…”, βοά ο Απόστολος Παύλος στην Β’ Θεσσαλονικείς κεφ. β’,15.
Ας μην αλλοιώνουμε την πίστη μας και την παράδοσή μας! Με τη φράση “ουκ έστιν άρσεν ή θήλυ” δεν διακήρυξε την συμπερίληψη ο Χριστός, το άφυλο ή την καινοφανή ιδεολογία του κοινωνικού φύλου. Κήρυξε το ευαγγέλιο της σωτηρίας, της αγιότητας, της ανάστασης και της Ζωής προς όλους- όσους σηκώνουν τον σταυρό τους.
Το «ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου» (Λουκ. 1, 38) είναι η οδός πορεύσεως της γυναίκας και γενικότερα του ανθρώπου για την σωτηρία του.
Επί του πιεστηρίου
Αμέσως μετά τη λήξη της συνεδρίασης της ΔΙΣ για το μήνα Ιούνιο, ο εκπρόσωπος Τύπου της Ιεράς Συνόδου Μητροπολίτης Φθιώτιδας Σεραφείμ, ενημέρωσε τους δημοσιογράφους πως ο Μακαριώτατος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος “ενημέρωσε την Ιερά Σύνοδο για το θέμα αλλά και για την παιδαγωγική αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος”, δηλαδή για την άρση του επιτιμίου της αργίας που είχε επιβάλει στον π.Αλέξανδρο. Αίσθηση προκαλεί το γεγονός πως ο Αρχιεπίσκοπος μόνος του αποφασίζει και διατάζει. Μάλιστα προσέφερε την άρση του επιτιμίου σαν δώρο για την αυριανή ονομαστική του εορτή …
Ποιον πείθουν δεν μπορούμε να καταλάβουμε! Το λάθος του π.Αλεξάνδρου, λέει ο άγιος Φθιώτιδας, ήταν μόνο ότι δεν πήρε γραπτή άδεια από τον Αρχιεπίσκοπο, για να κάνει ό,τι έκανε. Αυτό, λέει, πρέπει να καταλάβουμε όλοι, ” ότι στην εκκλησία δεν κάνει ο καθένας ό,τι θέλει ή ό,τι νομίζει, αλλά είμαστε ένα σώμα με το οποίο έχουμε ένα συγκεκριμένο εκκλησιαστικό τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε”. Στην ουσία της πράξης θα μπουν ποτέ άραγε; Συνάδουν οι πράξεις του με την ορθόδοξη πίστη; Θα απολογηθεί ποτέ αυτός κι οι όμοιοί του γι’ αυτές;
Γιατί άλλοι ομολογητές πατέρες, όπως ο πνευματικός μας π.Νικόλαος Μανώλης και ο π.Θεόδωρος Ζήσης, δεν έτυχαν της παιδαγωγικής αυτής αντιμετώπισης, αλλά σύρθηκαν σε εξαντλητικές και συνεχείς απολογίες για κάθε τι και ακόμη επικρέμονται πάνω από το κεφαλάκι τους- και στον τάφο ακόμη- οι ποινές της αργίας για ανυπόστατα αδικήματα περί φατρίας και τα τοιαύτα; Τι το διαφορετικό έκανε αυτός ο πατήρ και οι ενορίτες του και έτυχε της συγγνώμης από τον Αρχιεπίσκοπο από τον δικό μας πνευματικό πατέρα κι εμάς, που ακόμη ζούμε στην εξορία, αντικανονικά και χωρίς κανένα αποδεδειγμένο αδίκημα; Μα φυσικά ο π.Αλέξανδρος έχει τα ίδια φρονήματα με τον Αρχιεπίσκοπο και τους πλείστους Αρχιερείς και εμείς απλώς είμαστε θεατές μιας κακοστημένης θεατρικής παράστασης. Και η ζωή συνεχίζεται …
- (1) π. Νικόλαος Μανώλης, Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα-Αγ. Νεκταρίου(Α) [mp3 2013]
- (2) Ο θεσμός των διακονισσών και η χειροτονία των γυναικών,Ευάγγελος Θεοδώρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου