π. Δημητρίου Μπόκου
Στὴν πύλη τῆς Ἱεριχοῦς ζητιάνευε ἕνας τυφλός. Κάποια μέρα ὁ Χρι- στὸς πέρασε ἀπὸ ἐκεῖ. Ὅταν τὸ ἀντιλήφθηκε ὁ τυφλός, ἄρχισε νὰ φω- νάζει δυνατά: «Ἰησοῦ, Υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». Ὁ Χριστὸς (σὰν νὰ μὴ γνώ- ριζε) τὸν ρώτησε πρῶτα: Τί θέλεις νὰ σοῦ κάνω; Ἐκεῖνος ἀπάντησε: Κύ- ριε, θέλω νὰ δῶ. Καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ ξανάδωσε ἀμέσως τὸ φῶς του, λέ- γοντάς του: «Ἀνάβλεψον». Ἡ πίστη σου σὲ ἔχει σώσει (Κυριακὴ ΙΔ ́ Λουκᾶ).
Ὁ Χριστὸς ἔκανε ἐκεῖνο ποὺ εἶναι αὐτονόητο καὶ πανεύκολο γιὰ τὸν Θεό. Χάρισε φῶς. Γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. «Ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα», λέει ὁ Χριστός, γιὰ νὰ μὴ μείνει στὸ σκοτάδι κανένας ἀπὸ ἐκείνους ποὺ πιστεύουν σὲ μένα. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ ἀλη- θινὸ φῶς ποὺ «φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰω. 8, 12. 12, 46. 1, 9).
Καὶ δὲν εἶναι μόνο πνευματικὸ φῶς ποὺ φωτίζει τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ὁ Θεός, ἀλλὰ εἶναι ταυτόχρονα καὶ αὐτὸς ποὺ δημιουργεῖ τὸ φυσικὸ φῶς. Τὸ πρῶτο ποὺ κάνει ὁ Θεός, ὅταν ἐκ τοῦ μηδενὸς δη- μιουργεῖ τὸν κόσμο, εἶναι νὰ φωτίσει τὸ ἀρχέγονο «σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου», δίνοντας ἁπλῶς τὴν κυριαρχικὴ προσταγή: «Γενηθήτω φῶς. Καὶ ἐγένετο φῶς». Καὶ διασφαλίζει τὸν διαρκῆ φωτισμὸ τοῦ κόσμου μὲ τὴ δημιουργία τῶν φωστήρων στὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ, τοῦ ἥλιου καὶ τῆς σελήνης. «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τοὺς δύο φωστῆρας τοὺς μεγά- λους, τὸν φωστῆρα τὸν μέγαν εἰς ἀρχὰς τῆς ἡμέρας καὶ τὸν φωστῆρα τὸν ἐλάσσω εἰς ἀρχὰς τῆς νυκτός, καὶ τοὺς ἀστέρας».
Ἔτσι ὁ Θεὸς δημιουργεῖ τὴν εὐεργετικὴ γιὰ ὅλα τὰ πλάσματά του ἐναλλαγὴ φωτὸς καὶ σκότους. «Καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους. Καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς ἡμέραν καὶ τὸ σκότος ἐκάλεσε νύκτα». Ρυθμιστὲς τῆς συνεχοῦς αὐτῆς ἐναλ- λαγῆς βάζει τὸν ἥλιο καὶ τὴ σελήνη, τοὺς οὐράνιους φωστῆρες ποὺ ὅρισε νὰ φέγγουν «ἐπὶ τῆς γῆς», νὰ ἄρχουν «τῆς ἡμέρας καὶ τῆς νυκτός», νὰ διαχωρίζουν «ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους». Μὲ τὴν ἐξουσία τους πάνω στὴν ἡμέρα καὶ τὴ νύχτα τὰ δυὸ αὐτὰ οὐράνια σώματα, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι ἀστέρες, τάχθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ «εἰς σημεῖα καὶ εἰς καιροὺς καὶ εἰς ἡμέρας καὶ εἰς ἐνιαυτούς». Ρυθμίζουν εὔρυθμα, κατὰ τοὺς νόμους καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὴ λειτουργία τῶν καιρῶν καὶ τῶν ἐποχῶν. «Καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν». Θεώρησε καλὸ τὸ φῶς (Γεν. 1, 2-19).
Πόσο σημαντικὸ εἶναι νὰ βλέπουμε! Γι’ αὐτὸ καὶ τίποτε δὲν προσέ- χουμε σὰν τὰ μάτια μας. Πόσο θλιβερὸ θὰ ἦταν νὰ στερηθοῦμε τέτοιο θεϊκὸ δῶρο! Νὰ χάσουμε τὸ φῶς μας! Νὰ βυθιστοῦμε σὲ νύχτα ἀξημέ- ρωτη!
Ἀλλὰ καὶ πόσο θλιβερότερο θὰ ἦταν νὰ τυφλωθοῦν οἱ ψυχές μας καὶ νὰ βλέπουμε τὰ πάντα ἀντίστροφα! Νὰ νομίσουμε τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ σκοταδισμὸ καὶ μεσαίωνα! Καὶ πρόοδο νὰ θεωρήσουμε τὴν ἁμαρτία!
Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα! Καλὸ μήνα! Καλὸ Σαρανταήμερο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου