Ανταπάντηση επί Οικουμενισμού στον π. Θ.1

Δεν περίμενα στη δευτερολογία του π. Θ. τέτοια πενία επιχειρημάτων. Για την ακρίβεια ένα είναι το βασικό του επιχείρημα όσον αφορά την επιθυμία του για κοινό εορτασμό: η ψυχολογική και πρακτική ανάπαυση στο θέμα αυτό των μικτών οικογενειών του εξωτερικού! Μέσα σε αυτήν την επιχειρηματολογική πτωχεία είναι αναμενόμενο το κενό να καλύπτεται με επιθέσεις και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς κατά του αντιγνωματεύοντος: “Σεις όμως, οι υπερλίαν ορθόδοξοι, ορθόδοξο αμύντορα, οι φιλοπαλαιοημερολογίτες είστε της μοντέρνας συνομοταξίας των "προμάχων της πίστεως, κάθε"σωστός" "παραδοσιακός" ορθοδοξάρας”... Και σε όλο το κείμενό του διαχέεται μια απαξιωτική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους “γνωστικούς και λογικούς” νεωτεριστές και στους “ανοήτους και νηπιάζοντας ταις φρεσί” φονταμενταλιστές. Δεν μας ενοχλεί προσωπικά αυτό το ύφος. Είπαμε και παλαιότερα πως συνιστά τιμή σήμερα η επίθεση εκ μέρους των “λογικά φρονούντων”… Ούτε φυσικά θα του επιστρέψουμε τον χαρακτηρισμό του Οικουμενιστή. Φαίνεται γαρ μάλλον αφελώς και μη συνειδώς ασπαζόμενος ή απλά επιστηρίζων την παναίρεση των εσχάτων...

Ενώ, λοιπόν, ο π. Θ. δεν απαντάει κατ’ ουσίαν στο βασικό μου επιχείρημα, τουναντίον διαστρέφει τα πράγματα αντιστρέφοντας σε βάρος μου τη διάκριση ανάμεσα στο τυπικό και το ουσιώδες. Εθελοτυφλεί με εμμονικό τρόπο στον κεντρικό πυρήνα ενός σύγχρονου συνεορτασμού του Πάσχα: στον υποδόριο ή και επιθετικό Οικουμενισμό των ημερών². Η ψευτοανάπαυση των “αδελφών” μας αλλοδόξων χριστιανών προέχει και χαρακτηρίζεται υπ’ αυτού ως “δαιμονικό θράσος” και “σχολαστικισμός” η εύλογη ανησυχία και καχυποψία ικανού αριθμού πιστών εξαιτίας των οικουμενιστικών περιρρεόντων εκτρόπων. Φυσικά, ουδείς λόγος από την πλευρά του για προσπάθεια αφύπνισης των αιρετικών και αλλοδόξων εν Χριστώ αδελφών μας – όλοι οι άνθρωποι είμαστε αδέλφια, ακόμα και οι αλλόθρησκοι, έχοντες κοινό σαρκικό πατέρα τον Αδάμ! - και πρόκλησης σε αυτούς της σωτηριώδους “καλής ανησυχίας”, κατά την προσφιλή φράση του οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου.

Η υπεράσπιση του ορθοδόξου δόγματος δεν είναι θέμα φοβίας, όπως κατ’ επανάληψη βάλλει καθ’ ημών, διότι έτσι θα χαρακτηρίζαμε φοβικούς όλους τους μεγάλους Πατέρες και Αγίους της Εκκλησίας μας. Είναι θέμα ζωής και θανάτου. Όχι προσκαίρου, αλλά αιωνίου. Ούτε φυσικά είναι νομικισμός και τυπολατρία η αγάπη και διαφύλαξη της Ορθοδοξίας. Μας εγκαλεί ποικιλοτρόπως για όλα αυτά ο πατήρ, παραβάλλοντας την περίπτωση της αρχαίας πολεμικής της Εκκλησίας κατά του Ιουδαϊσμού. Είναι όμως το ίδιο; Το να βλέπω τη σταδιακή αχταρματοποίηση των χριστιανικών ομολογιών και αιρέσεων μέσω των αυξανομένων ανησυχητικά πέριξ ημών οικουμενιστικών νοοτροπιών και ενεργειών (και ο κοινός εορτασμός μια εξ αυτών) είναι ανασφάλεια και “αστοργία” προς τους πλανεμένους αδελφούς της Εσπερίας; Ή μήπως είναι εγκληματική αφέλεια και αδιαφορία η αντίθετη “φιλοοικουμενιστική” πολιτεία;

Θα κλείσω με τρεις ιστορικές αναφορές: η πρώτη και η δεύτερη έχουν άμεση σχέση με την απάντηση του π. Θ.: α) ο άγιος Πολύκαρπος Σμύρνης δεν ήταν τεσσαρεσκαιδεκατίτης. Όταν τηρούσαν τον τεσσαροκαιδεκατισμό οι Ανατολικές Εκκλησίες, όπως και αυτή της Σμύρνης, δεν είχε ακόμα συγκληθεί η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος για το θέμα του Πάσχα ούτε είχαν επισήμως κηρυχθεί αιρετικοί οι τεσσαρεσκαιδεκατίτες, όπως έγινε με τους μεταγενέστερους απορρίπτοντες τις αποφάσεις της Πρώτης Οικουμενικής. Άρα δεν είναι ούτε ιστορικά ακριβές να αποκαλούμε έτσι τον Άγιο. β) Ελαφρώς πονηρευόμενος ο π. Θ. αποκρύπτει, αναφερόμενος στον όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς, την επίσημη αναγνώρισή του ως Αγίου και τον παραθέτει απλά ως π. Ιουστίνο, συν τη ειρωνική προσθήκη πως “έβαλε γλειφιτζούρι στο στόμα κάθε απερίσκεπτου” τη λέξη παναίρεση περί του Οικουμενισμού, κατά του οποίου υπήρξε λάβρος ο μεγάλος αυτός σύγχρονος Σέρβος Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και γ) μιας και η όλη συζήτηση αφορμήθηκε από τον κοινό εορτασμό και το θέμα των σύγχρονων ανθενωτικών και ενωτικών, θα ήθελα να κοινοποιήσω κάτι που πιθανώς αγνοοείται από τους πολλούς: ο τοις πάσι γνωστός άγιος Ραφαήλ ήταν ανθενωτικός και γι’ αυτό εξορίστηκε από τον τελευταίο βυζαντινό αυτοκράτορα στο νησί της Λέσβου. Αρνιόταν να συλλειτουργήσει με τους Λατίνους και αυτό του έδωσε άλλα δέκα χρόνια ζωής και την παγκόσμια αναγνώρισή του λόγω του μαρτυρίου του. Άλλως, προφανώς δεν θα μάθαινε κανείς την ταυτότητά του, διότι πιθανότατα θα ήταν ένα ακόμη πτώμα ανάμεσα στα πολλά κατά τη φρικτή εκείνη και αποφράδα μέρα της Άλωσης…

Κ. Ν.

Λάρισα, 17/5/2024

1https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/63399-diefkrinistikes-aposafiniseis

2https://paterikos.blogspot.com/2024/05/blog-post_30.html