Παύσον τα σχίσματα των Εκκλησιών

Η φράση είναι από τη θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου. Τα σχίσματα είναι για να θεραπεύονται και όχι για να διαιωνίζονται. Η αφορμή του παρόντος είναι καθαρά βιωματική. Πολλές φορές κολλάμε στο γράμμα του νόμου και των ιερών κανόνων – κατά τη δική μας φυσικά ερμηνεία – και χάνουμε την ουσία. Και η ουσία είναι η αγάπη, ο Χριστός. Ο Κύριος είπε ότι θα μας αναγνωρίζουν οι άνθρωποι από τη μεταξύ μας αγάπη. Πόσο έχουμε την αγάπη οι σημερινοί χριστιανοί διακριτικό γνώρισμα; Ο ιερός Χρυσόστομος έλεγε πως αν εμείς ήμασταν αληθινοί χριστιανοί, δεν θα υπήρχε ειδωλολάτρης ή άθεος πάνω στη γη. Έτσι εξηγείται λοιπόν…

Πηγαίνοντας προ εβδομάδος στο Άγιον Όρος έτυχε να φιλοξενηθώ σε μια Καλύβη στην οποία ήρθε να διανυκτερεύσει η συνοδεία ενός Ουκρανού Επισκόπου της νέας Εκκλησίας, του Επιφανίου δηλαδή. Αυτής της Εκκλησίας που πρόσφατα αναγνώρισε το Οικουμενικό Πατριαρχείο και κάποιες ακόμη ελληνόφωνες Εκκλησίες, όχι όμως το σύνολο των Ορθοδόξων Επισκοπών. Τους θεωρούν άλλοι σχισματικούς, άλλοι αχειροτόνητους και πάει λέγοντας. Γνωρίζω πως πολλά Μοναστήρια και Κελιά στο Περιβόλι της Παναγίας δεν τους δέχονται, διότι θεωρούν πως, αν συλλειτουργήσουν μαζί τους, θα “μιανθούν” ωσεί κοινωνούντες μετά σχισματικών. Το θέμα είναι ωστόσο παράδοξο, όταν οι ίδιοι αυτοί αγιορείτες πατέρες μνημονεύουν και αποδέχονται τον Οικουμενικό Πατριάρχη που τους αναγνώρισε! Ιεροκανονικά άτοπα…

Επιστρέφω στην πραγματικότητα. Έμαθα πως στο Κελί εκείνο που διέμεινα ο γέροντας αποδέχεται λειτουργούντα και έτερο Ρώσο επίσκοπο, του Ονουφρίου δηλαδή. Μια η Ορθοδοξία και των δύο ουκρανικών “παρατάξεων”. Τη μια την αναγνώρισε ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κατόπιν αιτήματος του ουκρανικού λαού. Την άλλη την αποδέχεται το Πατριαρχείο Μόσχας, διότι είναι φιλορωσική. Τα πολιτικά παιχνίδια και τα γεωπολιτικά συμφέροντα εμπλέκονται εδώ, αγνοώντας τη τραγική καθημερινότητα της ζωής αυτών των Ουκρανών χριστιανών: εκκλησιαστικές διώξεις αναμεταξύ ομοφύλων – Σλάβων – βομβαρδισμοί και φόνοι μεταξύ αδελφών ομοπίστων και ομοφύλων…

Ο Ουκρανός ιεράρχης ήρθε κάποια στιγμή και αλληλοασπαστήκαμε. Απλός, αλλά και επιβλητικός. Βροντόφωνος, αλλά και σαν παιδί. Καμία σχέση με τους εγχώριους ελλαδίτες επισκόπους που έχουν τουπέ και νοοτροπία χιλίων καρδιναλίων. Η Μητρόπολή του έχει, μας είπε, πενήντα ενορίες και είναι μέσα στα ψηλά ουκρανικά βουνά. Συμμετείχαμε όλοι στην ίδια Λειτουργία. Διαβάσαμε το ίδιο Σύμβολο Πίστεως. Κοινωνήσαμε τον ένα και μοναδικό, τον ίδιο Χριστό… Δεν μας χώριζαν εκείνη τη στιγμή ούτε γλώσσα ούτε πολιτισμοί ούτε οι τοπικές και άλλες αποστάσεις. Γίναμε ένα εν Χριστώ…

Ήταν του αγίου Κοσμά του Αιτωλού εκείνη τη μέρα. Με το παλαιό ημερολόγιο. Θυμήθηκα που άλλοι εδώ γιορτάζαμε τον μεγάλο αυτό άγιο φωτιστή των Ελλήνων και άλλοι τον γιόρτασαν χωριστά προ δεκατριών ημερών. Ένα αιωνόβιο πλέον σχίσμα μεταξύ χριστιανών αδελφών… Για μια στιγμή δίστασα μήπως “μολύνθηκα” συμμετέχοντας σε μια Λειτουργία μετά “σχισματικών”. Ο δισταγμός έσβησε πάραυτα μέσα στον αγιορείτικο όρθρο, μέσα στο Περιβόλι της Μητέρας του Θεού, στο οποίο συγχωρούνται άνθη και δέντρα όλων των ειδών, διάφορα μεταξύ τους μεν, αλλά όλα κτίσματα του ενός και μόνου Δημιουργού…

 

 

Κ, Νούσης

Λάρισα, 13/9/2024 (με το νέο ημερολόγιο...)