Oi λαϊκοί, καὶ πολλοὶ μοναχοὶ ποὺ ἀκόμη δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν ἑαυτό τους, θαυμάζουν πολὺ τὸν ζῆλο αὐτόν. Γιατί; Ἐπειδὴ δὲν τὸ καταλαβαίνουν, ὅτι πηγή του εἶναι ἡ φιλαυτία καὶ ἡ ἔπαρση! Καὶ ἔτσι τὸν ζῆλο αὐτόν, τὸν ἐκτιμοῦν σὰν ζῆλο γιὰ τὴν πίστη, γιὰ τὴν εὐσέβεια, γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὸν Θεό! Ἀλλὰ ὄχι! Ὅλη ἡ οὐσία τοῦ ζήλου αὐτοῦ εἶναι ἁπλά, μιά, ἄλλοτε περισσότερο καὶ ἄλλοτε λιγότερο, σκληρὴ καταδίκη καὶ ἀπόρριψη τῶν ἄλλων, γιὰ τὰ σφάλματά τους, παραβάσεις τοῦ ἠθικοῦ νόμου·ἢ γιὰ τὰ σφάλματα τους, παραβάσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξης!
Παρασυρμένοι ἀπὸ μιὰ σφαλερὴ ἀντίληψη… γιὰ τὸν ζῆλο, οἱ οὐ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτὲς φαντάζονται, ὅτι γίνονται ἔτσι ἐφάμιλλοι τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν ἁγίων Μαρτύρων, ξεχνῶντας οἱ ταλαίπωροι, ὅτι δὲν εἶναι ἅγιοι, ἀλλὰ ἁμαρτωλοί.
Βέβαια οἱ ἅγιοι ἐπέκριναν ἐκείνους ποὺ ἔκαναν παραβάσεις ἢ ἔσφαλαν στὴ πίστη· ὅμως οἱ ἅγιοι τοὺς ἐπέκριναν κατ’ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ· ἀπὸ ὑποχρέωση· κατὰ ἐπίπνοια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· καὶ ὄχι κατὰ ὑποβολὴ τῶν παθῶν τους καὶ τῶν δαιμόνων. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ παίρνει αὐθαίρετα, δηλαδὴ ἀπὸ μόνος του τὴν ἀπόφαση νὰ ἐπικρίνει τὸν ἀδελφό του, ἢ νὰ τοῦ κάμει ὑποδείξεις καὶ παρατηρήσεις, αὐτὸς τὸ δείχνει ὁλοκάθαρα, τὸ ἐξωτερικεύει, ὅτι θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του πιὸ μυαλωμένο καὶ πιὸ ἐνάρετο ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ ἐπικρίνει. Ποῦ νὰ τὸ φαντασθεῖ, ὅτι ἐνεργεῖ παρασυρμένος ἀπὸ κάποιο πάθος καὶ ἀπὸ λογισμοὺς δαιμονικούς!
Ἀξίζει νὰ θυμηθοῦμε τὴν ἐντολὴ τοῦ Σωτῆρα μας: «Ε, σύ! Γιατί κάθεσαι καὶ κυττάζεις τὸ μικρὸ σαριδάκι (=κάρφος) ποὺ μπῆκε στὸ μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου, καὶ δὲν ρίχνεις μιὰ ματιὰ νὰ ἰδεῖς τὴν δοκό, ποὺ ἔχει μπεῖ στὸ δικό σου μάτι; Καὶ πῶς θὰ εἰπεῖς σὺ στὸν ἀδελφό σου: κάτσε νὰ σοῦ βγάλω τὸ σαριδάκι ἀπὸ τὸ μάτι σου, τὴν στιγμὴ ποὺ μιὰ ὁλόκληρη δοκὸς ἔχει μπεῖ στὸ δικό σου μάτι; Ὑποκριτῆ, βγάλε πρῶτα τὴν δοκὸ ἀπὸ τὸ δικό σου μάτι, καὶ μετὰ ἀσχολήσου νὰ βγάλεις καὶ τὸ σαριδάκι ἀπὸ τὸ μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Μάτθ. 7, 3-5).
Τί εἰναι ἡ δοκός; Εἶναι τὸ σαρκικὸ φρόνημα, ποὺ εἶναι χοντρὸ σὰν τὴν δοκὸ· καὶ γι’ αὐτό, καταστρέφει ὁλοκληρωτικὰ τὴν ἱκανότητα, ποὺ ἔχει δώσει ὁ Δημιουργὸς στὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιά μας, νὰ βλέπει σωστά.
Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ τὸν κυβερνάει τὸ σαρκικὸ φρόνημα, δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ νὰ κρίνει σωστά, οὔτε τὴν δική του ἐσωτερικὴ κατάσταση, οὔτε τὴν κατάσταση τῶν ἄλλων.
Κρίνει καὶ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς ἄλλους, ὅπως ὁ ἴδιος τους φαντάζεται!
Κρίνει τὸν ἑαυτό του, ὅπως ὁ ἴδιος τον φαντάζεται μὲ τὸ σαρκικό του φρόνημα.
Κρίνει τοὺς ἄλλους, ἀπὸ τὸ πὼς τοῦ φάνηκαν ἐξωτερικὰ μὲ βάση τὸ σαρκικό του φρόνημα, καὶ συνεπῶς λανθασμένα! Καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ πολὺ σωστὰ τὸν ἄνθρωπο αὐτὸ τὸν ὀνομάζει «ὑποκριτὴ» (= θεατρίνο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου