Τον αγώνα της Εκκλησίας να διαφυλάξει διά μέσου των αιώνων την πίστη της αλώβητη από τις ποικίλες πλάνες προβάλλει η πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής. Με την κατ’ έτος ανάμνηση της πανηγυρικής αναστηλώσεως των εικόνων και τη μνεία της διαχρονικής προσπάθειας της Εκκλησίας έναντι όλων των αιρέσεων, διατρανώνουμε την απαρέγκλιτη προσήλωσή μας στην πίστη των Προφητών, των Αποστόλων, των Πατέρων, των Ορθοδόξων (Κυριακή της Ορθοδοξίας).
Στο θέμα των εικόνων ειδικά δίνουμε πάντα ιδιαίτερη έμφαση. Οι άνθρωποι μπορούμε να εικονίζουμε τον Θεό, εφόσον «μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσέλαβε», έγινε άνθρωπος παραμένοντας συγχρόνως και Θεός. Μπορούμε να εικονίζουμε και όλα τα ιερά πρόσωπα. Σε μια ιερή εικόνα τιμούμε πάντα το εικονιζόμενο πρόσωπο. Τον Χριστό, την Παναγία, τους αγίους μας.
Αλλά δεν μένουμε μόνο σ’ αυτό. Επεκτείνουμε την έννοια της εικόνας ακόμα παραπέρα. Εικόνα είναι ο κάθε άνθρωπος. Εικόνα ιερή, θεϊκή, αξιοσέβαστη. «Ο Θεός έκτισε τον άνθρωπον επ’ αφθαρσία και εικόνα της ιδίας ιδιότητος εποίησεν αυτόν» (Σοφ. Σολ. 2, 23). «Είδες τον αδελφόν σου; Είδες Κύριον τον Θεόν σου», έλεγαν οι άγιοι. Εικόνα του Θεού λοιπόν ο άνθρωπος. Πού ψάχνεις να βρεις τον Θεό; Στον ουρανό; Δεν βρίσκεται εκεί. Βρίσκεται εδώ, ανάμεσά μας. Περιφέρεται γύρω μας, στα πρόσωπα των συνανθρώπων μας. Δεν τον βλέπουμε εδώ; Δεν θα τον βρούμε ούτε εκεί, στον ουρανό, ποτέ.
Μα είναι πολλά αυτά που καταπονούν την επίγεια εικόνα του Θεού. Η αμαρτία πρωταρχικά. Με την προσωπική ευθύνη βέβαια του καθενός. Αλλά και άλλα που επισωρεύουν ανείπωτο πόνο και αφάνταστη ταλαιπωρία στον άνθρωπο. Τραγωδίες που δεν εξαρτώνται από τη θέλησή του, ερχόμενες έξωθεν. Αδικίες, βάσανα, θάνατοι. Και τον κάνουν να υποφέρει φριχτά. Να γονατίζει από τον πόνο. Να τσακίζει από την οδύνη. Τότε πρέπει να τιμούμε με πιο μεγάλο, με απροσμέτρητο σεβασμό την εικόνα του Θεού. Να βρισκόμαστε δίπλα στον πάσχοντα Χριστό. Δίπλα στον κάθε πονεμένο. Να χαλάμε τον κόσμο γι’ αυτόν. Ανταποκρινόμαστε έτσι; Φοβάμαι πως όχι.
Οι τραγωδίες εκτυλίσσονται ραγδαία γύρω μας χωρίς σταματημό. Σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Κάποιες υπερβαίνουν κάθε λογική. Ο τόπος μας σείσθηκε πρόσφατα από αλλεπάλληλες συμφορές, με απρόσμενο αποκορύφωμα το συντριπτικό χτύπημα των Τεμπών. Το αμείλικτο «γιατί» των τραγικών θυμάτων όχι μόνο δεν πήρε καμμιά απάντηση, αλλά συναντά τον εμπαιγμό αρμοδίων και μη, αυξάνοντας την τραγωδία στο έπακρο. Η κοινωνία ολόκληρη ξεσπάθωσε για την αδικία.
Η Εκκλησία μας; Πρωτοστατεί στη στηλίτευση του κακού; Στην απόδοση δικαιοσύνης; Δυστυχώς, στο συγκεκριμένο θέμα, σε συλλογικό επίπεδο λάμπει με την ηχηρή απουσία της, ή έστω με την εντελώς υποτονική παρουσία της, γεμίζοντας απογοήτευση το ποίμνιό της. Και όμως θα μπορούσε και εδώ, αν ήθελε, να χαλάει κόσμο.
Εσύ; Συμπάσχεις με την πονεμένη εικόνα του Θεού, ή μήπως συναινείς στον εμπαιγμό της;
Καλή, ευλογημένη εβδομάδα! Καλή Σαρακοστή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου