Ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς προκάλεσε τὸν Χριστό, ὁ Χριστὸς δέχτηκε τὴν πρόκληση καὶ ἀνταποκρίθηκε στὸν Θωμᾶ. Καὶ ἄλλοι κατὰ καιρούς, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ὥρα τῆς Σταύρωσης, προκάλεσαν τὸν Χριστό, ἀλλὰ Ἐκεῖνος γιὰ τοὺς δικούς του λόγους δὲν ἔδωσε σημασία. Ἡ προθυμία τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀπαντήσει στὴν πρόκληση τοῦ Θωμᾶ δείχνει ὅτι ἦταν ἄκρως σημαντικὸ τὸ θέμα καὶ ὄχι μιὰ περιθωριακὴ λεπτομέρεια (Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ). Ἀλλὰ γιατί;
Ὁ Θωμᾶς δὲν ἦταν ἕνας ἁπλὸς πιστός. Ἀνῆκε στὴν ὁμάδα τῶν δώδεκα μαθητῶν. Στοὺς ἀνθρώπους ποὺ διάλεξε ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ τοὺς ἀναθέσει εἰδικὴ ἀποστολή: Νὰ γίνουν ἀπόστολοι «εἰς πάντα τὰ ἔθνη». Νὰ κηρύξουν «τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει». Νὰ κάνουν μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Πῶς καὶ τί θὰ ἐκήρυτταν, ἂν οἱ ἴδιοι εἶχαν μέσα τους ἀμφιβολίες γιὰ ὅσα θὰ ἔλεγαν στοὺς ἄλλους;
Ἐξ ἄλλου στὴν πορεία τους θὰ συναντοῦσαν τρομερὲς δυσκολίες. Οἱ πύλες τοῦ Ἅδου θὰ ἄνοιγαν τὰ στόματά τους ἐναντίον τους. Οἱ ψευδοδιδάσκαλοι θὰ ἀποστατοῦσαν ἀπὸ τὴν πίστη, θὰ προσπαθοῦσαν ἀδιάκοπα νὰ «ἀνθίστανται τῇ ἀληθείᾳ», ἔχοντας ἐξωτερικὸ μόνο σχῆμα εὐσέβειας, «τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι». Οἱ ἄθεοι τοῦ κόσμου, στηριζόμενοι στὸν ὑπερφίαλο, θεοποιημένο, ἀπόλυτο ὀρθολογισμό τους, θὰ χάλκευαν ἀδιάσειστα κατὰ τὸ φαινόμενο ἐπιχειρήματα κατὰ τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Πῶς θὰ τὰ ἀντιμετώπιζαν ὅλα αὐτὰ οἱ ἀπόστολοι, ἂν εἶχαν οἱ ἴδιοι ἀμφιβολίες;
Οἱ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου ἔπρεπε νὰ πατοῦν γερὰ στὰ πόδια τους. Νὰ μὴν ταλαντεύονται ἢ νὰ ἐπαμφοτερίζουν. Νὰ εἶναι ὄχι ἀδύναμες φωνὲς ποὺ τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος, ἀλλὰ «υἱοὶ βροντῆς» γιὰ νὰ βροντοφωνοῦν τὰ σωτήρια δόγματα τῆς ἀληθείας. Νὰ ἀντιστέκονται στὴν πλάνη τῶν εἰδώλων «ὡς στύλοι ἀκλόνητοι τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ».Ἔπρεπε νὰ εἶναι αὐτόπτες καὶ αὐτήκοοι γιὰ ὅσα θὰ ἔλεγαν. Νὰ εἶναι ἱκανοὶ νὰ βεβαιώνουν μὲ πλήρη παρρησία, μὲ ἀπόλυτη σιγουριά: «Ὃ ἦν ἀπ’ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἐωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν… ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν» (Α΄ Ἰω. 1, 1-3).
Δηλαδή: Σᾶς μιλᾶμε ὄχι γιὰ κάτι ποὺ κυκλοφόρησε σὰν ἀόριστη φήμη ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, ἀλλὰ γιὰ τὸν Χριστό, ποὺ εἶναι ἡ αἰώνια ἀλήθεια καὶ ζωή. Καὶ ὑπῆρχε πρὶν γίνει ὁ κόσμος. Καὶ ἐμεῖς τὸν ἀκούσαμε μὲ τὰ αὐτιά μας νὰ μᾶς μιλάει, τὸν εἴδαμε μὲ τὰ μάτια μας, τὸν ψηλαφήσαμε μὲ τὰ χέρια μας. Καὶ ἐνῶ ἦταν πάντοτε ἑνωμένος μὲ τὸν Πατέρα, φανερώθηκε καὶ σὲ μᾶς.
Εἶναι χαρακτηριστικὸ μάλιστα, ὅτι ὅταν χρειάστηκε νὰ γίνει ἡ ἀναπλήρωση τοῦ Ἰούδα, ὁ ἀπόστολος Πέτρος εἶπε: Πρέπει νὰ διαλέξουμε στὴ θέση του κάποιον ποὺ ἦταν μαζί μας ὅλο τὸν καιρὸ καὶ παρακολούθησε αὐτοπροσώπως τὴ δράση τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴ Βάπτισή του μέχρι τὴν Ἀνάληψή του, ὥστε νὰ εἶναι αὐτόπτης καὶ αὐτήκοος μάρτυς τῆς Ἀναστάσεως. Διάλεξαν τότε δύο, τὸν Ἰοῦστο καὶ τὸν Ματθία, ἔριξαν κλῆρο καὶ ἐπιλέχθηκε ὁ Ματθίας (Πράξ. 1, 21-26).
Ἔπρεπε λοιπὸν καὶ ὁ Θωμᾶς, ὡς ἀπόστολος, νὰ δεῖ μὲ τὰ μάτια του καὶ νὰ ψηλαφήσει μὲ τὰ χέρια του τὸν ἀναστημένο Χριστό. Νὰ εἶναι καὶ αὐτός, ὡς αὐτόπτης μάρτυς καὶ αὐτήκοος, ἀπολύτως σίγουρος κήρυκας τῆς Ἀναστάσεως.
Ὁ Χριστὸς θεωρεῖ ὑψίστης σημασίας τὸ θέμα καὶ ἀνταποκρίνεται ἄμεσα. Φανερώνεται, γιὰ νὰ γίνει ὁρατὸς ἀπὸ τὸν Θωμᾶ καὶ νὰ ψηλαφηθεῖ.
Χριστὸς ἀνέστη! Χρόνια πολλά! Καλή, εὐλογημένη ἑβδομάδα! Καλὸ μήνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου