Θεία Λειτουργία για χάρη του πεθαμένου αδελφού. Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος

Θεία Λειτουργία για χάρη του πεθαμένου αδελφού Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος 

Όταν ήμουν ακόμη στο μοναστήρι, ήταν σε αυτό και κάποιος μοναχός, στο όνομα Ιούστος, ο οποίος γνώριζε την ιατρική τέχνη και συνήθιζε να με περιποιείται καθημερινά στις αρρώστιες που με έβρισκαν κάθε τόσο. Αυτός κάποτε αρρώστησε και έφτασε στα τελευταία του. Πλάι του έμενε και τον υπηρετούσε στην αρρώστια ο αδελφός του Κοπιόσος, ο οποίος ζει μέχρι τώρα στην πόλη αυτή και βγάζει τα απαραίτητα για την πρόσκαιρη ζωή από την ιατρική τέχνη. Όταν ο άρρωστος κατάλαβε ότι πλησιάζει ο θάνατος, φανέρωσε στον αδελφό του Κοπιόσο ότι είχε κρυμμένα χρυσά νομίσματα. Οι αδελφοί της μονής έψαξαν τότε προσεκτικά όλα τα γιατρικά του και βρήκαν κρυμμένα εκεί τα τρία αυτά νομίσματα, και αμέσως μου το είπαν.

Στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Λουκ. α’ 24-38)

Ὅπως ὁ ἥλιος καθρεφτίζεται στά καθαρά καί διαυγή νερά, ἔτσι κι ὁ οὐρανός στήν καθαρή κι ἁγνή καρδιά. Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι πανταχοῦ παρόν κι ἀναπαύεται σέ πολλά σημεῖα τοῦ ἀχανοῦς σύμπαντος. Τό μέρος ἐκεῖνο ὅμως ὅπου ἀγαπάει κι ἐπιθυμεῖ περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα νά κατοικεῖ, εἶναι ἡ ἁγνή καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκεῖ εἶναι τό πραγματικό Του ἐνδιαίτημα, ἡ κατοικία του. Ὅλοι οἱ ἄλλοι τόποι εἶναι ἁπλά τό ἐργαστήριό Του. Ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου δέ μένει ποτέ ἄδεια. Πάντα ὑπάρχει κάτι νά τήν καλύψει: ἡ καθαρότητά της. Κάποτε, γιά κάποιο διάστημα, τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου τή γέμιζε μόνο ὁ Θεός. Τότε ἡ καρδιά ἦταν καθρέφτης τοῦ κάλλους τοῦ Θεοῦ, ἕνας ὕμνος καί μιά δοξολογία γιά τό Θεό. Ὑπῆρχε ἕνας καιρός πού ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου βρισκόταν πραγματικά στά χέρια τοῦ Θεοῦ, ἀπαλλαγμένη ἀπό κίνδυνο. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος μέ τήν παραφροσύνη του πῆρε τά πράγματα στά δικά του χέρια, τήν καρδιά του τήν κυνήγησαν πολλά ἄγρια θηρία. Κι ἀπό τότε ξεκίνησε ἐσωτερικά μέν ἡ δουλεία τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ἐξωτερικά δέ αὐτό πού λέμε ἱστορία τοῦ κόσμου. Ἀδύναμος πιά νά κουμαντάρει τήν καρδιά του ὁ ἄνθρωπος ἀναζήτησε στήριξη στά ἔμψυχα ὄντα ἤ καί στά ἄψυχα πράγματα πού τόν περιέβαλαν.

Οι ποιητές για το 1821 και την Πατρίδα

Οι ποιητές για το 1821 και την Πατρίδα

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 

         Παγκόσμια ημέρα ποίησης η 21^η Μαρτίου, κοντινή ημέρα στην διπλή γιορτή των Ελλήνων, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την επέτειο της ενάρξεως της πετυχημένης Επανάστασης του 1821 για την Εθνική μας Παλιγγενεσία.  Είναι μια ευκαιρία να θυμίσουμε ποιητές που εμπνεύστηκαν από το Εικοσιένα και την Πατρίδα. Πρώτα τους ανώνυμους ποιητές των δημοτικών μας τραγουδιών. Στον αξιόλογο τόμο με τίτλο «Ηρωικά τραγούδια της Πελοποννήσου», που συνέγραψαν ο πρωτοπρεσβύτερος π. Χρίστος Κυριακόπουλος και ο κ. Δημήτριος Κ. Κυριακόπουλος, αναφέρεται αυτό που έγραψε ο Φώτης Κόντογλου: «Άνθρωπος που δεν νιώθει στα κατάβαθα της καρδιάς του τα δημοτικά μας τραγούδια δεν είναι σε θέση να νιώσει αληθινά την Επανάσταση του Εικοσιένα. Μπορεί να την καταλάβει σαν ένα πολιτικό και ιστορικό καθέκαστο, δηλαδή από την υλική πλευρά του, δεν νιώθει όμως απ’ αυτή το “τιμιότατο” δηλαδή την πνευματική φωτοχυσία, που την κάνει αυτήν την Επανάσταση ξεχωριστή ανάμεσα στις λογής λογής επαναστάσεις που γινήκανε».  

ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΟ 1821 ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΟΡΑΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Πριν από λίγες ημέρες, στις 15 Μαρτίου, συμπληρώθηκαν ακριβώς 200 χρόνια από μία μάχη της Ελληνικής Επαναστάσεως που δεν είναι πολύ γνωστή, αλλά εμπεριέχει ενδιαφέροντες συμβολισμούς. Ένα μήνα μετά την απόβαση του Αιγύπτιου Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο με πολυάριθμο στρατό ο Μακεδών αγωνιστής Αναστάσιος Καρατάσος (από τη Δοβρά Ημαθίας) με 200 συμπολεμιστές του σταμάτησε την εμπροσθοφυλακή των Αιγυπτίων στη Σχοινόλακκα Μεσσηνίας. Η κυβέρνηση των επαναστατημένων Ελλήνων είχε φυλακίσει τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και ο γερο- Καρατάσος αποφάσισε μόνος του να δώσει τη μάχη για να τονώσει το ηθικό των Ελλήνων.

Η μάχη αυτή μάς θυμίζει το κλίμα διχόνοιας που παρ’ ολίγον να οδηγήσει την Ελληνική Επανάσταση σε πλήρη αποτυχία. Θυμίζει επίσης ότι το 1821 ήταν η εθνική εξέγερση όλων των Ελλήνων. Βλέπουμε τους Μακεδόνες μετά το Ολοκαύτωμα της Νάουσας (1822) να βρίσκονται στη Νότιο Ελλάδα και να αγωνίζονται υπέρ της Ελευθερίας της Ελλάδος.

Μία χρυσή αλυσίδα με τον ένα Θεό. Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Μία χρυσή αλυσίδα με τον ένα Θεό

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος 

Ο Χριστός είναι αρχή (Κολ. 1:18), μεσότητα και τελειότητα· διότι αυτός που είναι στους πρώτους, είναι και στους μεσαίους και στους τελευταίους, όπως είναι στους πρώτους· διότι δεν υπάρχει σ’ αυτόν κάποια διαφορά μ’ αυτούς, όπως και δεν υπάρχει ούτε βάρβαρος, ούτε Σκύθης, ούτε Έλληνας, ούτε Ιουδαίος, αλλά ο Χριστός είναι όλα και είναι σε όλους (Κολ. 3:11).

Η Αγία Τριάδα, καθώς διέρχεται από όλους, από τους πρώτους ως τους τελευταίους, σαν δηλαδή να διέρχεται από κάποιο κεφάλι ως τα πόδια, τους συγκροτεί όλους, τους συγκολλά δηλαδή και τους συνενώνει και τους συνδέει με τον εαυτό της, και καθώς τους συγκροτεί όλους, τους κάνει στερεούς και ακλόνητους· φανερώνεται και γνωρίζεται στον καθένα απ’ αυτούς μία και η ίδια, η οποία είναι ο Θεός, που μπροστά του και οι τελευταίοι γίνονται πρώτοι, και οι πρώτοι είναι όπως οι τελευταίοι.

Η ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ, (Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)

π. Δημητρίου Μπόκου 

Στὸ μέσον της Σαρακοστῆς ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου προτίθεται εἰς προσκύνησιν (Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως).

Ὁ Σταυρὸς παραπέμπει πάντα στὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, στὴν ἀγαπητικὴ κίνηση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀνακαίνιση τοῦ ἐκπεσόντος ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός, ἂν καὶ ὡς ἀναμάρτητος δὲν ὑπέκειτο σὲ θάνατο, «ἡλώθη», καρφώθηκε πάνω στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ, «χολὴν ποτιζόμενος καὶ πλευρὰν ἐκκεντούμενος, Αἷμα καὶ Ὕδωρ πᾶσι βρύων ἀφέσεως». Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ σκοπὸ τὴν ἀναδημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, «εἰς ἀνάπλασιν τοῦ βροτείου φυράματος».

Λόγος εις την Γʼ Κυριακή των Νηστειών (της Σταυροπροσκυνήσεως) (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Ευαγγέλιο: Μαρκ. η’ 34-38- θ’ 1)

Μεγάλη η δύναμη της αλήθειας! Δεν υπάρχει τίποτα ικανό στον κόσμο που να μπορεί να της αφαιρέσει τη δύναμη αυτή.

Η θεραπευτική δύναμη της αλήθειας είναι πολύ μεγάλη! Δεν υπάρχει στον κόσμο αρρώστια ή νόσημα που δεν μπορεί να θεραπευτεί από την αλήθεια.

Οι άρρωστοι που υποφέρουν κι είναι αδύναμοι, αναζητούν γιατρό για να τους δώσει την ανάλογη θεραπεία. Κανένας τους δεν ψάχνει για κάποιο γιατρό που θα τους χορηγήσει φάρμακο γλυκό και γευστικό. Όλοι τους θ’ αναζητήσουν κάποιον που θα τους δώσει φάρμακο αποτελεσματικό, είτε γλυκό θά ’ναι αυτό είτε πικρό είτε κι εντελώς άγευστο. Όσο πιο πικρό είναι το φάρμακο που σύστησε ο γιατρός κι όσο πιο περίπλοκη είναι η εξέλιξη της θεραπείας, τόσο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη αποκτά ο γιατρός στα μάτια του αρρώστου.

Γιατί οι άνθρωποι απορρίπτουν το πικρό φάρμακο μόνο όταν το προσφέρει το χέρι του Θεού; Γιατί αναζητούν μόνο γλυκίσματα από το χέρι του Θεού; Επειδή δεν αντιλαμβάνονται πόσο σοβαρή είναι η αρρώστια της αμαρτίας τους, επειδή νομίζουν πως μπορούν να θεραπευτούν μόνο με γλυκίσματα.

Ἡ ἀπρόσεκτη καὶ βιαστική προσευχη, Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος

Ἡ ψυχρότητα

Η ΧΑΡΗ του Θεού να ‘ναὶ μαζί σου!

“Η προσευχή μου”, γράφεις, “εἶναι κάπως ψυχρὴ καὶ ἀδύναμη”. Ἡ ψυχρότητα καὶ ἡ ἀδυναμία δὲν βρίσκονται στὸν προσευχή, ἀλλὰ σ’ ἐκεῖνον ποὺ προσεύχεται . Προσπάθησε νὰ προσεύχεσαι ὅπως πρέπει, καὶ ἡ προσευχὴ θὰ πάει καλά.

Ὅταν ἕνας μαθητὴς γράφει ἀπρόσεκτα , ὁ δάσκαλος τὸν μαλώνει καὶ τὸν ἀπειλεῖ μὲ τιμωρία. Τότε συγκεντρώνεται καὶ ἀρχίζει νὰ γράφει σωστά.

Μάλωσε, λοιπόν, τὸν ἑαυτό σου καὶ ἀπείλησε τὸν μὲ τὴ θεία τιμωρία, γιὰ νὰ συγκεντρωθεῖς καὶ ν’ ἀρχίσεις νὰ προσεύχεσαι σωστά. Τὶς ἀνθρώπινες ὑποθέσεις μας τὶς χειριζόμαστε εὐσυνείδητα καὶ προσεκτικά, γιὰ νὰ μὴ μᾶς κατηγορήσουν οἱ ἄνθρωποι.

Ἡ πραγματικὴ ταπείνωση, Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναίτης

Ἐκεῖνοι ποὺ λένε ἢ κάνουν κάτι χωρὶς ταπείνωση, μοιάζουν σὰν νὰ κτίζουν μέσα στὸ χειμῶνα ἢ χωρὶς λάσπη. Εἶναι πολὺ λίγοι αὐτοὶ ποὺ βρίσκουν καὶ μαθαίνουν τὴν ταπείνωση μὲ τὴν πεῖρα καὶ τὴ γνώση. Κι ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιχειροῦν νὰ τὴν περιγράψουν μὲ λόγια, μοιάζουν μ’ αὐτοὺς ποὺ προσπαθοῦν νὰ μετρήσουν τὴν ἄβυσσο. Ἐγὼ τώρα ὁ τυφλός, ἔχοντας σχηματίσει μία ἀμυδρὴ εἰκόνα γι’ αὐτὸ τὸ μεγάλο φῶς, τολμῶ καὶ λέω.

Ἡ πραγματικὴ ταπείνωση οὔτε ταπεινολογία ἔχει, οὔτε ταπεινοσχημία· οὔτε βιάζει τὸν κάτοχό της νὰ φρονεῖ ταπεινὰ ἢ νὰ μέμφεται τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ δείξει ταπείνωση. Κι αὐτὰ βέβαια, σὰν διάφοροι τρόποι, εἶναι ἀφορμὲς καὶ σχήματα ταπεινώσεως, ἐν τούτοις ἡ ταπείνωση εἶναι χάρη καὶ δωρεὰ ποὺ δίνεται ἄνωθεν. Ὅπως λένε οἱ Πατέρες, ὑπάρχουν δύο εἰδῶν ταπεινώσεις: νὰ θεωρεῖ κανεὶς τὸν ἑαυτό του κατώτερο ὅλων καὶ νὰ ἀποδίδει στὸ Θεὸ τὰ κατορθώματα. Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ ἀρχή, τὸ δεύτερο τὸ τέλος.

Ορθοδοξία και ορθοπραξία

Ορθοδοξία και ορθοπραξία

Ιερομόναχος Ιουστίνος 

Ο Κύριος διακήρυξε ότι είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14.6). Όταν συσκιάζουμε την αλήθεια αποπλανιόμαστε από την οδό και τη ζωή και περιπλανιόμαστε στο σκότος του σατανά, στην αίρεση. Αυτή η τελευταία είναι φοβερότατο κακό, κατά την κοινή γνώμη της Εκκλησίας. Την εκφράζει εκφραστικά η αντιμετώπιση του οσίου Αγάθωνα:

«Πήγαν μερικοί σε αυτόν, επειδή άκουσαν ότι έχει μεγάλη διάκριση. Και θέλοντας να τον δοκιμάσουν αν οργίζεται, του λένε: “Συ είσαι ο Αγάθων; Ακούμε για σένα πώς είσαι πόρνος και υπερήφανος”. Αυτός δε είπε: “Ναι, έτσι είναι”… Και του λένε: “Συ είσαι ο Αγάθων ο φλύαρος και κατάλαλος”; Αυτός δε είπε: “Εγώ είμαι”… Λένε πάλι: “Συ είσαι ο Αγάθων ο αιρετικός”; Και αποκρίθηκε: “Δεν είμαι αιρετικός”!

Η αγία Αναστασία η πατρικία, Από τον Συναξαριστή

Η αγία Αναστασία η πατρικία

Από τον Συναξαριστή 

Κάποιος ευνούχος έμενε στη βαθύτερη έρημο της Σκήτεως. Το κελλί του βρισκόταν δεκαοχτώ περίπου μίλια μακριά από τη Σκήτη. Μια φορά λοιπόν την εβδομάδα επισκεπτόταν τον αββά Δανιήλ κατά τη διάρκεια της νύχτας, χωρίς να το γνωρίζει κανείς παρά μόνο αυτός και ο μαθητής του. Ο γέροντας είχε δώσει εντολή στο μαθητή του να γεμίζει ένα σταμνί με νερό γι’ αυτόν τον ευνούχο μία φορά την εβδομάδα, να το τοποθετεί στην είσοδο του κελλιού του και να χτυπά και να φεύγει χωρίς να μιλά μαζί του· «αν όμως βρεις κανένα κεραμίδι», του είπε, «γραμμένο στην είσοδο της σπηλιάς, να το φέρεις». Έτσι λοιπόν έκανε ο μαθητής.

Περί νοεράς προσευχής, Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης (†)

Περί νοεράς προσευχής

Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης (†) 

Παραλάβαμε από τους αγίους Πατέρες μας να λέμε την προσευχή· «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Αυτή την προσευχή όσο συχνά την λέει ο Χριστιανός, τόσο περισσότερο λαμβάνει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, ειρήνη στην ψυχή του, φωτισμό στο μυαλό του και δύναμη να αντιμετωπίσει τον αγώνα της ζωής.

Αυτή την προσευχή δεν μπορεί να την πει κανείς, εάν δεν έχει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Διότι λέγει ο απόστολος Παύλος, ότι «ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη εν Πνεύματι Αγίω» (Α’ Κορ. 12:3)· δηλαδή, «κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να πει τον Ιησού Χριστό, Κύριο, Θεό, παρά μόνον εάν έχει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος». Γι’ αυτό λοιπόν, κάθε φορά που ένας Χριστιανός λέγει τον Χριστό Κύριο, Θεό, αυτό το λέγει επειδή έχει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.

ΤΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Τὸ «Συνοδικὸν τῆς ̓Ορθοδοξίας»

ΤΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

amethystos: Τὸ «Συνοδικὸν τῆς ̓Ορθοδοξίας»

Η υπομονή της αδικίας, Αββάς Μάρκος

Η υπομονή της αδικίας

Αββάς Μάρκος 

Κάποιος μορφωμένος, νομικός, ρώτησε έναν γέροντα ασκητή: «Επειδή θέλω να μάθω, παρακαλώ να μου εξηγήσετε τι πιστεύετε εσείς οι μοναχοί και λέτε ότι δεν πρέπει να δικάζουμε αυτούς που μας αδικούν;»

Ο γέροντας αποκρίθηκε: «Το να μην αδικούμε όσους μας αδικούν είναι εντολή του Θεού, ο οποίος είπε με το στόμα του προφήτη· “Δική μου είναι η εκδίκηση, εγώ θα ανταποδώσω, λέει ο Κύριος” (πρβ. Ιερ. 28:36), όπως επίσης και στο Ευαγγέλιο· “Συγχωρήστε, και θα συγχωρηθείτε” (Ματθ. 6:14). Αυτή η προσταγή υπάρχει σε πολλά σημεία της Γραφής. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που έχει ορίσει πιο δίκαιους νόμους και θέλει να κρίνει πριν την ώρα τους αυτούς που αδικούν, σαν να είναι αναμάρτητος;»

Ο μορφωμένος ρώτησε τότε: «Αμαρτάνουν λοιπόν οι άρχοντες που τιμωρούν όσους αδικούν και δίνουν το δίκιο στους αδικημένους;»

"Κοινὸ Πάσχα μὲ αἱρετικούς (παπικούς καί λοιπούς) ; Ἐμεῖς πορευσόμεθα ἐν διαθήκῃ Πατέρων ἡμῶν...."

                                                      Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ  24.2//9.3.2025.

                                  Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας Α΄ Νηστειῶ

 Κοινό Πάσχα καί  γιορτές μέ  αἱρετικούς (παπικούς και λοιπούς) ; 

Ἐμεῖς  πορευσόμεθα ἐν διαθήκῃ Πατέρων ἡμῶν …

 

«Ἕνα μόνο δὲν μπορῶ νὰ τῆς ἐπαινέσω (τῆς Κωνσταντινούπολης)^.

ὅτι ἐκεῖ παίζουν καὶ τὰ θεῖα σὰν πεσσοὺς καὶ κύβους 

ἢ ὅπως στοὺς ἱππικοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ θέατρα»

Πτρχ. Ἅγ.Φιλόθ.Κόκκινος.

 

ΥΠΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΚΕΛΛΙΩΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

 

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Ἀμήν.

 

Πάσχα 1759, Μεγάλο Σάββατο βράδυ. 

 

Ἡ γλυκόφθογγη γλῶσσα τῆς καμπάνας σύναξε τοὺς πιστοὺς Χριστιανοὺς ἐντὸς τοῦ ναοῦ. Σὲ λιγότερο ἀπὸ μισὴ ὥρα, ἡ πικρόφθογγη γλῶσσα τοῦ μητροπολίτη Μογλενῶν μὲ ἔδρα τὴν Νότια Ἀλμωπίας, τοὺς σκόρπισε ἐκτὸς τοῦ νομοῦ.

ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Οι πρόσφατες βίαιες επιθέσεις εις βάρος των Αλαουϊτών της Συρίας προκάλεσαν θύματα και μεταξύ των Ορθοδόξων Χριστιανών (Ρουμ Ορτοντόξ) της χώρας. Την αγωνία του για την επιβίωση του Ορθοδόξου Πατριαρχείου και των άλλων Χριστιανικών κοινοτήτων εξέφρασε ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης σε κοινή δήλωσή του με άλλους δύο θρησκευτικούς ηγέτες.

Η Ελλάς μπορεί και πρέπει να λάβει δραστικά μέτρα για την προστασία των Ορθοδόξων Χριστιανών και για την εμπέδωση της εσωτερικής ειρήνης και ασφάλειας στην ταλαιπωρημένη χώρα της Μέσης Ανατολής. Καταθέτω ορισμένες προτάσεις:Η Ελλάς επισήμως να διακηρύξει ότι αναλαμβάνει την προστασία των αραβοφώνων και ελληνοφώνων Ορθοδόξων του Πατριαρχείου Αντιοχείας. Υπάρχει προηγούμενο και μάλιστα από ευρωπαϊκή χώρα όπως η Γαλλία. Το 1982 ο Πρόεδρος Φρανσουά Μιττεράν δήλωσε δημοσίως ότι η Γαλλία αναλαμβάνει υπό την προστασία της τους Μαρωνίτες του Λιβάνου. Ενδιαφέρουσα δήλωση από μία χώρα, η οποία στο εσωτερικό της εφαρμόζει τον νόμο του 1905 περί ουδετερόθρησκου κράτους! Στον τομέα αυτό θα είναι χρήσιμη μία στενότερη συνεργασία των αρμοδίων κυβερνητικών φορέων με την Εκκλησία της Ελλάδος.

Να συντονίσουμε τις κινήσεις μας με τη Κύπρο, η οποία έχει ήδη δημιουργήσει θεσμικό όργανο για την παρακολούθηση των δικαιωμάτων και ελευθεριών των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής. Η Κύπρος είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο και έχει σημαντική γνώση περί των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή.

Λόγος εις την Βʼ Κυριακή των Νηστειών (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Ευαγγέλιο: Μαρκ. β’ 1-12)

Την περασμένη Κυριακή ακούσαμε το ευαγγέλιο που αναφέρεται στη θαυμαστή ισχύ που έχει η μεγάλη και δυναμική παρουσία του Χριστού. Ο Ναθαναήλ αμφισβητούσε τα λόγια του αποστόλου Φιλίππου πως είχε εμφανιστεί στον κόσμο ο από πολλού αναμενόμενος Μεσσίας, στο πρόσωπο του Ιησού του από Ναζαρέτ. Ο Ναθαναήλ όμως, με το που βρέθηκε κατά πρόσωπο με τον ίδιο τον Κύριο, αμέσως τον αναγνώρισε και τον ομολόγησε ως Υιό του Θεού και ως Βασιλιά του Ισραήλ. Το σημερινό ευαγγέλιο μας μιλάει για τις μεγάλες προσπάθειες και τον αγώνα που κατέβαλαν άνθρωποι με πραγματική πίστη για να παρουσιαστούν μπροστά στον Κύριο.

Η ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ (Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν)

π. Δημητρίου Μπόκου 

Πότε ἄρχισε καὶ πότε ἔληξε ἡ εἰκονομαχία; Ἡ ἀρχή της συμπίπτει μὲ τὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ τέλος της; Δὲν ἦρθε ἀκόμα. Ἀφότου ὁ Θεὸς ἔβαλε τὴν εἰκόνα του στὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου, ἄρχισε ὁ πόλεμος γιὰ τὴν ἀποκαθήλωσή της. Γιὰ νὰ μὴ φτάσει ποτὲ στὸν ὕψιστο προορισμό της: Τὴ θέωση. Γι’ αὐτὸ καὶ τιμοῦμε σήμερα τὸν μεγάλο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν ἅγιο Γρηγόριο, ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, τὸν Παλαμᾶ, ποὺ κατ’ ἐξοχὴν ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴν τελικὴ ἀποκατάσταση τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ἐπάνοδο τοῦ ἀνθρώπου στὸν τρόπο τῆς θείας ζωῆς (Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν).

Ἡ εἰκονομαχία διεξάγεται σὲ κάθε ἐποχὴ μὲ τὸν δικό της κυριολεκτικὸ καὶ μεταφορικὸ τρόπο. Ἡ καταστροφὴ τῶν ἱερῶν εἰκόνων δὲν παύει ποτὲ νὰ εἶναι κατὰ βάθος ὁ ἀμείλικτος πόλεμος γιὰ τὴ συντριβὴ τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ἐπὶ γῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ. 

Ἡ ἐποχή μας δὲν θὰ μποροῦσε φυσικὰ νὰ ἀποτελεῖ ἐξαίρεση. Συγκεντρώνει λοιπὸν τὰ πυρὰ μὲ σφοδρότητα καὶ στοὺς δύο τομεῖς: Βεβηλώνει τὶς ἅγιες εἰκόνες, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἐξαχρειώσει τὸν «κατ’ εἰκόνα» Θεοῦ ἄνθρωπο. 

Ο προφήτης της Ρωμηοσύνης καταπέλτης για τους ορθοδοξόσχημους ευσεβιστές εν Ελλάδι

Ο μακαριστός δογματολόγος π. Ιωάννης Ρωμανίδης υπήρξε ίσως ο βασικότερος παράγων της λύτρωσης της νεοελληνικής θεολογίας – της ορθόδοξης, υποτίθεται. μέχρι τις μέρες του – από τη βαβυλώνια αιχμαλωσία της στη δυτική χριστιανοσύνη. Οι προτεσταντικές ορθοδοξόσχημες παρεκκλησιαστικές οργανώσεις άλωναν ποιμαντικά την Ορθόδοξη Εκκλησία, την ίδια ώρα που η θεολογία η οποία διδασκόταν στα ορθόδοξα εγχώρια πανεπιστήμια ήταν σχολαστική, τουτέστιν ρωμαιοκαθολική! Ο μακαριστός Π. Τρεμπέλας, πρωτοκλασάτο στέλεχος των χριστιανικών οργανώσεων (Ζωή και έπειτα Σωτήρ) και διάσημος στα χρόνια του ακαδημαϊκός – με ό,τι αυτό συνεπάγεται – προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να θεωρηθεί ο π. Ρωμανίδης αιρετικός και να μη βρει πουθενά θέση καθηγητού – ακόμη και στον Αμερικής τον συκοφάντησε! - ενώ έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες να απορριφθεί η διδακτορική διατριβή του π. Ιωάννου “το προπατορικό αμάρτημα”, οι οποίες ευτυχώς δεν τελεσφόρησαν. Και όλα αυτά, διότι ο παπα Γιάννης ο Καππαδόκης υποστήριζε την Ορθόδοξη Παράδοση (τον Παλαμά εν προκειμένω και τους Πατέρες της Εκκλησίας εν γένει), ενώ ο Τρεμπέλας τον Θωμά Ακινάτη και τον Άνσελμο Καντερβουρίας των Ρωμαιοκαθολικών μαζί με όλη (σχεδόν) τη σχολαστική λατινική θεολογία! Φρίξον ήλιε, δηλαδή...

Αν ζούσε ο Κολοκοτρώνης…

Αν ζούσε ο Κολοκοτρώνης…

Του Γιώργου Ν. Παπθανασόπουλου

 

         Σε λίγες ημέρες ο Ελληνισμός θα εορτάσει τα 204 χρόνια από την έναρξη του Αγώνα Απελευθέρωσής του από τον τουρκικό ζυγό. Το 1834, με ομόφωνη απόφαση όλων των ζώντων αγωνιστών, η επέτειος καθιερώθηκε να συμπίπτει με την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, του χαρμοσύνου μηνύματος για την έλευση στη Γη του Σωτήρα Χριστού. Είναι ιδρυτική πράξη του ελευθέρου Ελληνικού κράτους, που σφραγίζει τον Ελληνισμό, όσο αυτός θα υπάρχει και μήνυμα   ότι Ορθοδοξία και Ελληνισμός, είναι «κρέας με νύχι», όπως είπε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.