Ὁ σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, Ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ

Ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας

"Ὁ πραγματικός σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος."

Ἦταν Πέμπτη, γράφει ὁ Μοτοβίλωφ (ὁ κτηματίας Νικόλαος Μοτοβίλωφ, πού τό 1831 θεραπεύθηκε θαυματουργικά ἀπό σοβαρή ἀσθένεια μέ τήν προσευχή τοῦ ὁσίου Σεραφείμ). Ἡμέρα συννεφιασμένη. Τό χιόνι στή γῆ εἶχε ἀνεβῆ στούς 25 πόντους, ἐνῶ ἀπό τόν οὐρανό ἐξακολουθοῦσαν νά πέφτουν πυκνές νιφάδες, ὅταν ὁ πατήρ Σεραφείμ ἄρχισε νά συζητᾶ μαζί μου. Μέ ἔβαλε νά καθήσω στόν κορμό ἑνός δένδρου πού μόλις εἶχε κόψει, καί ὁ ἴδιος κάθησε ἀπέναντί μου. Βρισκόμασταν μέσα στό δάσος, κοντά στό ἐρημητήριό του, πάνω στόν λόφο πού κατέληγε στίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Σάρωφκα.

— Ὁ Κύριος μοῦ ἀπεκάλυψε, εἶπε ὁ μεγάλος στάρετς, ὅτι ἀπό τά παιδικά σας χρόνια ἐπιθυμούσατε πολύ νά μάθετε ποιός εἶναι ὁ σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, καί εἴχατε ρωτήσει πολλές φορές μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες.

Για τους βλάσφημους λογισμούς (Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ)

«Βρήκαμε τόν στάρετς, διηγείται ό Ίβάν, νά δουλεύη μέ τό δικέλλι στήν πρασιά.

Του Βάλαμε εδαφιαία μετάνοια, μας ευλόγησε, έβαλε τό χέρι του στό κεφάλι μου καί άρχισε νά ψάλλη τό απολυτί­κιο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου:

"Έν τη γεννήσει τήν παρθενίαν έφύλαξας...". Ύστερα κάθησε κάτω στήν πρασιά καί μας είπε νά κάνουμε τό ίδιο. Έμείς όμως γονατίσαμε μπροστά του καί ακούγα­με τή διδασκαλία του. Μας μίλησε γιά τή μέλλουσα ζωή, γιά τή ζωή των αγίων, γιά τή σκέπη, τήν προστασία καί τή μέριμνα της Θεοτό­κου γιά μας τούς αμαρτωλούς. Μας είπε επίσης τί είναι απαραίτητο νά φροντίζουμε γιά τήν αιωνιότητα.

Ή συζήτησις διήρκεσε μία ώρα. Ή ώρα όμως αυτή δέν μπορεί νά συγκριθή μέ ολόκληρη τήν προηγούμενη ζωή μου. Ένοιωθα στήν καρδιά μου μία ανεξήγητη καί ουράνια γλυκύτητα, πού μόνο ό Θεός γνωρίζει πώς ξεχύθηκε έκεί. Τίποτε πάνω στή γή δέν ήταν όμοιο της. Καί σήμερα ακόμη, όταν τή θυμάμαι, πλημμυρίζουν τά μάτια μου άπό δάκρυα κατανύξεως καί ευφραίνεται όλη ή ύπαρξίς μου. Μέχρι τότε, παρ' όλο πού δέν ήμουν άπιστος, ή πίστις μου ό­μως δέν ήταν θερμή. Στά πνευμαπκά ήμουν αδιάφορος.

Για μια καλή χρονιά (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)

Θα σου πάει καλά όλη η χρονιά, όχι αν μεθάς την πρώτη του μηνός, αλλά αν και την πρώτη του μηνός και κάθε μέρα κάνεις αυτά που αρέσουν στον Θεό. Διότι η ημέρα γίνεται κακή ή καλή όχι από τη δική της φύση, αφού δεν διαφέρει η μια μέρα από την άλλη, αλλά από τη δική μας επιμέλεια ή ραθυμία.

Αν κάνεις την αρετή, σου έγινε καλή η μέρα. Αν κάνεις την αμαρτία, έγινε κακή και γεμάτη κόλαση. Αν εμβαθύνεις σ’ αυτά κι έχεις αυτές τις διαθέσεις, θα ‘χεις καλή όλη τη χρονιά κάνοντας κάθε μέρα προσευχές, ελεημοσύνες. Αν όμως αμελείς την προσωπική σου αρετή κι εμπιστεύεσαι την ευφροσύνη της ψυχής σου στις αρχές των μηνών και στους αριθμούς των ημερών, θα ερημωθείς απ’ όλα τα αγαθά σου.

Ο Όσιος Παΐσιος και το πρόσωπο της ψυχής

Ερχόμουνα για άλλη μια φορά στον Άγιον Όρος με συνοδεία φοιτητών μου του Αρχαιολογικού Ιωαννίνων. Στο πρόγραμμά μας ήταν και η επίσκεψη στον άγιο γέροντα Παΐσιο, που ασκήτευε στο Κουτλουμουσιανό κελλί «Παναγούδα».

Έτσι κατεβήκαμε από την Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου στο πυκνό και καταπράσινο δάσος της χαράδρας. Σε κάποιο ξέφωτο μια φραγμένη περιοχή τεσσάρων-πέντε στρεμμάτων φιλοξενεί το απλό σπίτι του πατρός Παϊσίου.

Σταθήκαμε έξω από την απλή σιδερένια πόρτα. Περιμέναμε χτυπώντας κατά διαστήματα το κουδουνάκι, τραβώντας το σχοινί. Ξέραμε ότι έπρεπε να περιμένουμε πολλή ώρα. Ο γέροντας δεν άνοιγε αμέσως. Εξασκούσε με τον τρόπο του στην υπομονή τους επισκέπτες του. Και τους δοκίμαζε και λιγάκι. Έτσι έγινε και με εμάς…

Με κάποιο δέος φθάνουμε ως το κατώφλι του. Μας καλοδέχεται ένας λεπτός, χαμογελαστός άνθρωπος. Μας χαιρετά με απλότητα, χωρίς καμιά προσποίηση. Από την πρώτη στιγμή συναντηθήκαμε πνευματικά και συνεννοηθήκαμε. Σα να γνωριζόμαστε χρόνια. Η ομάδα των φοιτητών ήταν προετοιμασμένη γι αυτό. Γιατί είχε ακούσει πολλά και ήταν έτοιμη για όλα. Εκτός από ένα.

Ο Mέγας Bασίλειος κι ο Παραμορφωμένος Xριστιανισμός (Φώτης Κόντογλου)

Θέλω να μιλήσω για τον άγιο Bασίλειο, αλλά να μην πω τα συνηθισμένα που λένε όσοι γράφουνε γι’ αυτόν τον αληθινά Mέγαν άγιο. Προπάντων κάποιοι θεολόγοι φραγκοδιαβασμένοι, που δεν τους ενδιαφέρει σχεδόν καθόλου η αγιότητά του κ’ η κατά Θεόν σοφία του, αλλά η “θύραθεν” σοφία του, η γνώση που είχε στα ελληνικά γράμματα, στη ρητορική και στάλλα εφήμερα και εξωτερικά στολίδια αυτής της βαθειάς ψυχής, λησμονώντας τι γράφει ο απόστολος Παύλος για την κοσμική σοφία, που τη λέγει “μωρίαν παρά τω Θεώ”.Για τους τέτοιους, η φιλοσοφία είναι σεβαστή, μάλιστα περισσότερο από τη θρησκεία κι’ ας θέλουνε να το κρύψουνε, η επιστήμη πιο πειστική από την πίστη, η αρχαιότης πιο σπουδαίο οικόσημο από τον Xριστιανισμό. Γι’ αυτό, όλα τα μετράνε μ’ αυτά τα μέτρα. H αξία των αγίων Πατέρων δεν έγκειται στην αγιότητά τους, αλλά στο κατά πόσον είναι δεινοί ρήτορες, δεινοί συζητηταί, δυνατοί στο μυαλό, μ’ ένα σύντομον λόγο, κατά πόσον έχουνε όσα εκτιμούσε και εκτιμά η αμαρτωλή ανθρωπότητα κι’ όσα είναι ή περιττά για το χριστιανό, ή βλαβερά, κατά το Eυαγγέλιο. Mα δεν πάει να λέγη το Eυαγγέλιο! Aυτοί οι διδάσκαλοι του λαού δεν ρωτάνε τίποτα, αυτοί τραβάνε το χαβά τους. Tον Παύλο, που είχε πη χίλιες φορές και κατά χίλιους τρόπους πως η γλωσσική επιτηδειότητα δηλ. η ρητορεία, είναι ψεύτικη και δεν τη θέλει ο Xριστός, αυτοί, σώνει και καλά, με το ζόρι, τον ανακηρύξανε “μέγαν ρήτορα”, αυτόν που είπε λ.χ. “ου γαρ απέστειλέ με ο Xριστός βαπτίζειν, αλλ’ ευαγγελίζεσθαι, ουκ εν σοφία λόγου, ίνα μη κενωθή ο σταυρός του Xριστού”, και που γράφει στους Kολοσσαείς:

Ὀ Μέγας Βασίλειος ἀπέναντι στίς αἱρέσεις καί τούς αἱρετικούς.

Τώρα, πού ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ κάνει θραῦση, ὁ Μέγας Βασίλειος γίνεται ἐπίκαιρος ὅσο ποτέ. 

‘’... Κεκριμμένα ἡμῖν τά ἔνεδρα τίθησι καλύπτων αὐτῶν τήν ἐπιβουλήν διά τοῦ ὁνόματος ὅ περιφέρουσι ... Τό Χριστιανῶν ὄνομα ἔχει καί τούς διώκοντας’’. 

Ἐπειδή ὁ διάβολος εἶδε ὅτι μέ τούς διωγμούς ἡ Ἐκκλησία πληθύνεται καί ἀκμάζει περισσότερο, ἄλαξε την γνώμη του καί δέν πολεμάει πλέον φανερά.  Τί κάνει τώρα; Τοποθετεῖ γιά ἐμᾶς κρυφά καρτέρια, σκεπάζοντας τήν δολιότητα τῶν αἱρετικῶν μέ τό ὄνομα τοῦ χριστιανοῦ πού περιφέρουν. Ἔτσι ὥστε καί τά ἴδια με τούς πατέρες μας  νά πάθουμε καί νά μή φανοῦμε ὅτι πάσχουμε γιά τόν Χριστό, ἐφ όσον καί οἱ διῶκτες μας ἔχουν τό ὄνομα τῶν χριστιανῶν.

Για την περιτομή του Κυρίου (Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας)

«Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν ἡμέραι ὀκτὼ τοῦ περιτεμεῖν τὸ παιδίον, καὶ ἐκλήθη τὸὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦς, τὸ κληθὲν ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου πρὸ τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν ἐν τῇ κοιλία (: και όταν συμπληρώθηκαν οι οκτώ ημέρες για να γίνει στο παιδί η περιτομή, του έκαναν περιτομή, για να επιβεβαιωθεί και με την πράξη αυτή ότι ήταν γνήσιος απόγονος του Αβραάμ. Και του δόθηκε το όνομα Ιησούς, όπως δηλαδή το είχε ονομάσει ο άγγελος προτού ακόμα συλληφθεί το παιδί στην κοιλιά της μητέρας του)» [Λουκ. 2, 21].

Εδώ λοιπόν με αυτά που αναγνώσαμε πριν λίγο, βλέπουμε ότι υποτασσόταν στους νόμους του Μωυσή ή μάλλον βλέπουμε ο ίδιος ο νομοθέτης και Θεός να υποτάσσεται ως άνθρωπος στους δικούς Του νόμους. Και για ποιο λόγο το κάνει αυτό, θα μας το διδάξει ο σοφότατος Παύλος: «οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν (: έτσι κι εμείς, οι Χριστιανοί, όταν ήμασταν σε νηπιώδη πνευματική κατάσταση, ήμασταν υποδουλωμένοι κάτω από τα στοιχεία του κόσμου (δηλαδή κάτω από τη στοιχειώδη και ανεπαρκή θρησκευτική γνώση που έχει ο κόσμος των ατελών και παχυλών ανθρώπων). Όταν όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου που είχε ορίσει η πανσοφία του Θεού, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, που γεννήθηκε από γυναίκα και έζησε σύμφωνα με τις διατάξεις του μωσαϊκού νόμου,  για να εξαγοράσει αυτούς που βρίσκονταν κάτω από την εξουσία του μωσαϊκού νόμου, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία, που ο Θεός μας είχε υποσχεθεί)»[Γαλ. 4, 3-4]. Ο Χριστός λοιπόν εξαγόρασε από την κατάρα του νόμου εκείνους που ήταν κάτω από την εξουσία του νόμου, αλλά όμως δεν τον είχαν ακόμη τηρήσει. Και τους εξαγόρασε με ποιον τρόπο; Εκπληρώνοντάς τον.

Ο χρόνος και ο κόσμος τής φθοράς (Φώτης Κόντογλου)

Ἡ πιὸ φοβερὴ καὶ ἡ πιὸ ἀνεξιχνίαστη δύναμη στὸν κόσμο εἶναι ὁ Χρόνος, ὁ Καιρός. Καλὰ-καλὰ τί εἶναι αὐτὴ ἡ δύναμη δὲν τὸ ξέρει κανένας, κι ὅσοι θελήσανε νὰ τὴνπροσδιορίσουνε, μάταια πασκίσανε. Τὸ μυστήριο τοῦ Χρόνου ἀπόμεινε ἀκατανόητο, κι ἂς μᾶς φαίνεται τόσο φυσικὸς αὐτὸς ὁ Χρόνος. Τὸν ἴδιο τὸν Χρόνο δὲ μποροῦμε νὰ τὸνκαταλάβουμε τί εἶναι, ἀλλὰ τὸν νοιώθουμε μοναχὰ ἀπὸ τὴν ἐνέργεια ποὺ κάνει, ἀπὸ τὰ σημάδια ποὺ ἀφήνει πάνω στὴν πλάση. Ἡ μυστηριώδης πνοὴ του ὅλα τ’ ἀλλάζει. Δὲνἀπομένει τίποτα σταθερό, ἀκόμα κι ὅσα φαίνονται σταθερὰ κι αἰώνια. Μία ἀδιάκοπη κίνηση στριφογυρίζει ὅλα τὰ πάντα, μέρα-νύχτα, κι αὐτὴ τὴν ἄπιαστη καὶ κρυφὴ κίνηση δὲμπορεῖ νὰ τὴ σταματήσει καμμιὰ δύναμη. Τοῦτο τὸ πράγμα ποὺ τὸ λέμε Χρόνο, τὸ ἔχουμε συνηθίσει, εἴμαστε ἐξοικειωμένοι μαζί του, ἀλλιῶς θὰ μᾶς ἔπιανε τρόμος, ἂν εἴμαστε σὲθέση νὰ νοιώσουμε καλὰ τί εἶναι καὶ τί κάνει. Ὅπως εἴπαμε, δουλεύει μέρα-νύχτα, αἰῶνες αἰώνων, ἀδιάκοπα, βουβά, κρυφά, κι ὅλα τ’ ἀλλάζει μὲ μία καταχθόνια δύναμη, ἄπιαστος, ἀόρατος, ἀνυπάκουος, τόσο, ποὺ νὰ τὸν ξεχνᾶ κανένας καὶ νὰ θαρρεῖ πὼς δὲν ὑπάρχει, αὐτὸς ποὺ εἶναι τὸ μόνο πράγμα ποὺ ὑπάρχει καὶ ποὺ δὲ μπορεῖ ἡ διάνοιά μας, μὲ κανέναν τρόπο, νὰ καταλάβει πὼς κάποτε δὲν θὰ ὑπάρχει, πὼς θὰ καταστραφεῖ, πὼς θὰ λείψει. Πῶς, ἀφοῦ αὐτὸ τὸ «κάποτε» εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χρόνος; Πῶς μπορεῖ νὰ φανταστεῖκανένας πῶς κάποτε θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ «κάποτε»;

Γιάννης ο Ευλογημένος! Φ. Κόντογλου

Ο άγιος Βασίλης, σαν περάσανε τα Χριστούγεννα, πήρε το ραβδί του και γύρισε σ’ όλα τα χωριά, να δει ποιος θα τον γιορτάσει με καθαρή καρδιά. Πέρασε από λογιών-λογιών πολιτείες κι από κεφαλοχώρια, μα σ’ όποια πόρτα κι αν χτύπησε δεν του ανοίξανε, επειδή τον πήρανε για διακονιάρη. Κι έφευγε πικραμένος, γιατί ο ίδιος δεν είχε ανάγκη από τους ανθρώπους, μα ένοιωθε το πόσο θα πονούσε η καρδιά κανενός φτωχού από την απονιά που του δείξανε κείνοι οι άνθρωποι…

Παραμονή της Πρωτοχρονιάς έφταξε σε κάτι χωριά που ήταν τα πιο φτωχά ανάμεσα στα φτωχοχώρια, στα μέρη της Ελλάδας. Ο παγωμένος αγέρας βογκούσε ανάμεσα στα χαμόδεντρα και στα βράχια, ψυχή ζωντανή δεν φαινότανε, νύχτα πίσσα! Είδε μπροστά του μια ραχούλα, κι από κάτω της ήταν μια στρούγκα τρυπωμένη. Ο άγιος Βασίλης μπήκε στη στάνη και χτύπησε με το ραβδί του την πόρτα της καλύβας και φώναξε «Ελεήστε με, τον φτωχό, για την ψυχή των αποθαμένων σας κι ο Χριστός μας διακόνεψε σε τούτον τον κόσμο!».

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ (Χριστουγενιάτικη Ιστορία)

π. Δημητρίου Μπόκου 

Πάτησε φρένο καθώς τελείωνε η μεγάλη ανηφορική στροφή και πρόβαλε, ανάμεσα στα χιονισμένα δέντρα, το ομαλό απλόχωρο ξέφωτο. Κατέβηκε από το αυτοκίνητο να ξεμουδιάσει και να περπατήσει λίγο στο γνώριμο αγαπημένο της περιβάλλον. Λιτό και απέριττο το ταπεινό πάλλευκο ναΰδριο μπροστά της, έστεκε ανάλαφρο, ασάλευτος φρουρός στην παγωμένη τραχειά ερημιά. 

Πλησίασε το χαμηλό καμπαναριό, τράβηξε χαλαρά το κοκκαλωμένο σχοινί, ακούμπησε τη μικρή καμπάνα ελαφρά μια φορά. Νταν!… Απαλός, γλυκύς, μελωδικός ο ήχος της απλώθηκε στην πλαγιά, έδιωξε τη νεκρική σιγαλιά του βουνού. Την άγγιξε τόσο η γλυκύτητά του, που ακούμπησε ξανά την καμπάνα απαλά. Και πάλι για μια τρίτη φορά. Εις δόξαν του Τριαδικού Θεού. Έκανε τον σταυρό της και μπήκε στο μικρό παρεκκλήσι. 

Ρωμανίδης, Οικουμενισμός και Ησυχαστική Εκκλησιολογία

Κόβοντας το νήμα για το ερχόμενο 2025 μ.Χ. - το 325 μ.Χ. συνεκλήθη η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος που τακτοποίησε το θέμα του Άρειου και του καθορισμού της εορτής του Πάσχα, άρα είμαστε στην 1700η επέτειο από τη συγκρότηση της εν λόγω Συνόδου – και έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας τις ισχυρές αυτές νοηματοδοτήσεις, θα αναφερθούμε στο θέμα του προσχεδιασθέντος κοινού εορτασμού του Πάσχα μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών χριστιανών. Θα είναι άραγε μια αθώα και απλή χρονική και εορταστική σύμπτωση των δύο κεχωρισμένων μερίδων της χριστιανοσύνης ή ένα ακόμη οικουμενιστικό βήμα προς μια μελλοντική έκνομη ένωση των Εκκλησιών δια της ετήσιας καθιερώσεώς της;

Η απάντηση, δυστυχώς, είναι πως στο θέμα αυτό πρόκειται για τη “φυσική” μεταχριστιανική εξέλιξη των ανθρωπίνων κοινωνιών και συνειδήσεων. Η απομάκρυνση από τον Χριστό και την Εκκλησία Του οδήγησε αναπόφευκτα στη θρησκειοποίηση του χριστιανισμού με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εφόσον στις συνειδήσεις των περισσοτέρων πρόκειται για μια ακόμη θρησκεία ανάμεσα στις τόσες άλλες που αποτελούν συστημικά ηθικά ερείσματα των κοινωνιών, για ποιον λόγο να μην επιδιώκουμε μια ένωση όλων αυτών υπό μια γενικότερη συγκρητιστική μορφή, κατ’ απαίτηση και των μεταμοντέρνων επιταγών και προϋποθέσεων;

Φώτης Κόντογλου, «Φυλάξτε τά συνήθεια μας, γιορτάστε ὅπως οἱ πατεράδες σας, καί μή ξεγελιώσαστε μέ τά ξένα κι ἄνοστα φράγκικα πυροτεχνήματα»

Φώτης Κόντογλου

Τά Χριστούγεννα, τά Φῶτα, ἡ Πρωτοχρονιά, κ’ ἄλλες μεγάλες γιορτές, γιά πολλούς ἀνθρώπους δέν εἶναι καθόλου γιορτές καί χαρούμενες μέρες, ἀλλά μέρες πού φέρνουνε θλίψη καί δοκιμασία. Δοκιμάζονται οἱ ψυχές ἐκεινῶν πού δέν εἶναι σέ θέση νά χαροῦνε, σέ καιρό πού οἱ ἄλλοι χαίρουνται. Παρεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους πού εἶναι πικραμένοι ἀπό τίς συμφορές τῆς ζωῆς, τούς χαροκαμένους, τούς ἄρρωστους, οἱ περισσότεροι πικραμένοι εἶναι ἐκεῖνοι πού τούς στενεύει ἡ ἀνάγκη νά γίνουνε τοῦτες τίς χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι, διακονιαρέοι. Πολλοί ἀπ’ αὐτούς μπορεῖ νά μή δίνουνε σημασία στή δική τους εὐτυχία, μά γίνουνται ζητιάνοι γιά νά δώσουνε λίγη χαρά στά παιδιά τους καί στ’ ἄλλα πρόσωπα πού κρέμουνται ἀπ’ αὐτούς. Οἱ τέτοιοι κρυφοκλαῖνε ἀπό τό παράπονό τους, κι’ αὐτοί εἶναι οἱ πιό μεγάλοι μάρτυρες, πού καταπίνουνε τήν πίκρα τους μέρα νύχτα, σάν τό πικροβότανο.

Η Ευρώπη είναι ο θάνατος και ο Χριστός η ζωή Άγιος Νικόλαος Αχρίδος

Η Ευρώπη είναι ο θάνατος και ο Χριστός η ζωή

Άγιος Νικόλαος Αχρίδος 

Πού το σκοτάδι είναι πιο βαθύ;

Εκεί που λάμπει το πιο μεγάλο φως, και ύστερα σβήνει.

Σε μία πλατεία, που φωτίζεται με εκατοντάδες χιλιάδες λάμπες, τη στιγμή που σβήνουν όλες οι λάμπες, τότε το σκοτάδι είναι πιο βαθύ.

Πότε το σκοτάδι είναι βαθύ; Τη νύχτα λίγο πριν ξημερώσει.

Αδελφοί μου, στην εποχή μας αντικρίσαμε μία πλατεία που φωτιζόταν με εκατοντάδες χιλιάδες λάμπες, τόσο φωτεινή που συναγωνιζόταν το φως του ήλιου. Όταν όμως οι λάμπες έσβησαν, αντικρίσαμε μία πλατεία χωρίς φως, τόσο σκοτεινή σαν τη φωλιά του τυφλοπόντικα κάτω από τη γη. Αυτή η πλατεία στο χάρτη του κόσμου έχει το όνομα Ευρώπη.

Η Θεολογική ταυτότητα του Προτεσταντισμού

Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ

Δημήτριος Τσελεγγίδης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
Γένεση - Προσδοκίες - Διαψεύσεις
ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ
ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΛΕΤΩΝ Α.Π.Θ. 20-24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2004

Εισαγωγή

       Για να κατανοήσουμε σωστά την θεολογική ταυτότητα του Προ­τεσταντισμού, θα πρέπει να αναφερθούμε απαραιτήτως στις θεολογι­κές προϋποθέσεις, στις «ρίζες» δηλαδή της Προτεσταντικής θεολογι­κής σκέψεως. Γνωρίζοντας τις «ρίζες», με άλλα λόγια το θεολογικό υπόβαθρο του Προτεσταντισμού, θα μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε σε βάθος τις δογματικές και θεσμικές αποκλίσεις του από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Έτσι, θα μπορέσουμε στα στενά πλαίσια αυτής της εισηγήσεως να σκιαγραφήσουμε επιστημονικά και χωρίς προκαταλή­ψεις την θεολογική ιδιοπροσωπία του.

ΑΛΒΑΝΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΑ: ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΥΠΟ ΑΥΣΤΗΡΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Η πορεία της Αλβανίας και των Σκοπίων προς την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αρχίσει και αναμένεται να εξελιχθεί με αργά βήματα λόγω σοβαρών εμποδίων. Η Ελλάς πρέπει να θέτει ερωτήματα και ως προς τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και του κράτους δικαίου, αλλά και ως προς την τήρηση όρων και συμφωνιών που αφορούν στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Στην περίπτωση της Αλβανίας πιστεύω ότι κανένα νέο κεφάλαιο δεν πρέπει να ανοίξει αν δεν διενεργηθεί νέα και αντικειμενική απογραφή εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων. Η απογραφή του Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2023 καταγγέλθηκε ως ανακριβής και μη αντικειμενική από την Ελληνική Κυβέρνηση και από την οργάνωση ΟΜΟΝΟΙΑ της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας.

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν: Η επιστροφή από την Αίγυπτο και η εγκατάσταση στη Ναζαρέτ (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

[Ματθ. 2, 13-23]

Ερμηνεία Ιερού Χρυσοστόμου στα εδάφια 19-23 του δευτέρου κεφαλαίου του «κατά Ματθαίον» ευαγγελίου.

«Τελευτήσαντος δὲ τοῦ Ἡρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ Ἰωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ. λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου (: Όταν πέθανε λοιπόν ο Ηρώδης, ιδού ένας άγγελος Κυρίου φάνηκε στον Ιωσήφ σε όνειρο στην Αίγυπτο και του είπε: ‘’Σήκω και πάρε το παιδί και τη μητέρα του και πήγαινε με την ησυχία σου στη χώρα των Ισραηλιτών· διότι έχουν πεθάνει πλέον εκείνοι που ζητούσαν να πάρουν τη ζωή του παιδιού’’)» [Ματθ. 2, 19]. Δεν λέγει: «Φεύγε», αλλά «πορεύου».

Είδες πάλι μετά τον πειρασμό την άνεση και μετά την άνεση τον κίνδυνο πάλι; Διότι ελευθερώθηκε μεν από την ανάγκη του εκπατρισμού, και επέστρεψε πάλι στην πατρική του γη και είδε να έχει πεθάνει ο φονιάς των παιδιών, όταν όμως επανήλθε στην πατρίδα του, βρίσκει εκεί υπόλοιπα των παλαιών κινδύνων· βρήκε να ζει δηλαδή εκεί και να έχει το βασιλικό αξίωμα ο υιός του τυράννου.

Η ΕΞΟΔΟΣ, Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν

π. Δημητρίου Μπόκου 

Οι μάγοι, «Περσών βασιλείς», άνθρωποι της σοφίας, ήλθαν «εξ ανατολών» και προσκύνησαν το νεογέννητο νήπιο της Βηθλεέμ, τον Χριστό. Του πρόσφεραν τρία δώρα συμβολικά, «χρυσόν και λίβανον και σμύρναν», με τα οποία τον αναγνώριζαν ως βασιλέα και Θεό ενανθρωπήσαντα. Με το χρυσάφι τον τίμησαν ως βασιλέα. Με το λιβάνι (θυμίαμα) ως Θεό. Και με τη σμύρνα (μύρο) ως άνθρωπο, που θα υφίστατο υπέρ ημών θάνατο και θα κατέβαινε στον τάφο, τυλιγμένος «σινδόνι καθαρά και αρώμασιν», καθώς ήταν το «έθος τοις Ιουδαίοις ενταφιάζειν».

Και οι μεν μάγοι αναχώρησαν για τη χώρα τους, ενώ ο Ηρώδης τους περίμενε ματαίως για να τον πληροφορήσουν «περί του παιδίου». Και όταν είδε ότι «ενεπαίχθη», διέταξε τη φοβερή σφαγή των νηπίων από δύο χρονών και κάτω στη Βηθλεέμ και σε όλα τα περίχωρά της. Ο Ιωσήφ όμως, πληροφορημένος από άγγελο Κυρίου, διέφυγε με το θείο βρέφος και την Παναγία στην Αίγυπτο. Μετά τον θάνατο του Ηρώδη επέστρεψαν ξανά και κατοίκησαν στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία: «Εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου»(Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν). Η Αίγυπτος νοείται πάντα ως τόπος πνευματικής δουλείας-αμαρτίας.

TI ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

Η αποδόμηση τού παλαιού και η απόλυτη κυριαρχία του νέου  με την διχοτόμηση της ψυχής ο ορισμός της οποίας είναι senex et puer.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΑΡΚΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ;

ΓΙΑΤΙ Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΕΙ; ΔΙΟΤΙ Η ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΕΠΟΧΗ Η ΟΠΟΙΑ ΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΕΣΤΡΕΨΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΕΙ ΤΑ ΝΟΗΜΑΤΑ ΤΗΣ.

Βλέπουμε λοιπόν προσπάθειες αρνητικές, γενικόλογες καί αόριστες νά μάχονται με τό νέο, τό οποίο έχει ήδη νικήσει κατά κράτος τό παλαιό απελευθερώνοντας τά ήθη, τό μεγάλο του όπλο. 

Ακούμε λοιπόν γιά παναίρεση, παναλήθεια, γιά αμφισβήτηση, σχετικοποίηση τής αλήθειας καί ενίσχυση τής εξουσίας όπως παρουσιάζονται απο τόν εργατικό κ. Τσελεγγίδη.

 Μιά ἀπαραίτητη διευκρίνιση τοῦ νεόκοπου ὅρου «μετα-πατερικός.

Ἡ Προτεσταντική «θεολογία» καί ἡ «θεολογία» τοῦ Μητρ. Περιστερίου Γρηγορίου γιά τόν Ἐσταυρωμένο *

Ἡ Προτεσταντική «θεολογία» καί ἡ «θεολογία» τοῦ Μητρ. Περιστερίου Γρηγορίου γιά τόν Ἐσταυρωμένο *

Παν. Δ. Παπαδημητρίου

Ὀρθόδοξος Τύπος, 20/12/2024, ἀρ. φύλλου 2523, σσ. 1, 5.
Δημοσιεύτηκε στόν Ὀ.Τ. μέ τίτλο: “Προτεσταντικὴ ἡ «θεολογία» τοῦ Μητρ. Περιστερίου”
* Πρωτότυπος τίτλος. Ἐστάλη γιὰ δημοσίευση στίς 9/12/2024.

    Στό προηγούμενο ἄρθρο μας, «Ἡ Θεολογία τοῦ Σταυροῦ μέ τόν Ἐσταυρωμένο στήν Ἁγία Τράπεζα»,1 ἀναλύσαμε τὴν Θεολογία τοῦ Σταυροῦ μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο, καὶ δείξαμε ὅτι ἀνέκαθεν ὁ μεγάλος Σταυρός (μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο ἰδίως μετὰ τὴν Εἰκονομαχία) ἦταν στὴν Ἁγία Τράπεζα. Ὅσο ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι Τάφοι χωρὶς Σταυρό, ἄλλο τόσο ὑπάρχει Ὀρθόδοξη Ἁγία Τράπεζα χωρίς Σταυρό! Καὶ σήμερα, ἡ Ἁγία Τράπεζα στὶς Ἐκκλησίες μας, ὅπως παλαιά, εἶναι Τάφος Μαρτύρων. Ἡ Ἁγία Τράπεζα συμβολίζει τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸν Γολγοθᾶ τῆς Θυσίας τοῦ Χριστοῦ.2 Τί λυπηρὸ εἶναι νὰ βλέπει κανεὶς νεωτεριστὲς σημερινοὺς Ἐπισκόπους3 νὰ ἀφήνουν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, γιὰ νὰ ἀκολουθήσουν πράξεις αἱρετικῶν (ἴσως καὶ τινῶν σλαβοφώνων) καὶ νὰ ἀποβάλλουν ἀνερυθριάστως τὸν Ἐσταυρωμένο ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, σκολιῶς καὶ πανούργως,4 καὶ νὰ βάζουν γιὰ τὸ θεαθῆναι, ἐπιλεκτικά ἀπὸ τὴν ἰστορία, νεοφανῆ νεωτεριστικὰ Σύνθρονα ποὺ βλέπουν πρὸς τὴν Δύση (στὴν Δύση προσεύχονται οἱ Ὀρθόδοξοι;), τὰ ὁποῖα εἶχαν καταργήσει οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας, καὶ συνάμα, νὰ παραθεωροῦν τὰ παλαιοχριστιανικὰ Ἱερὰ Κιβώρια μὲ τὰ Παραπετάσματα αὐτῶν, ἐπειδὴ προφανῶς τοὺς κόβουν τὴν ...θέα.5

Οι μνήμες αντιστέκονται στην εκρίζωση της ιδιοπροσωπίας μας

Οι μνήμες αντιστέκονται στην εκρίζωση της ιδιοπροσωπίας μας

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 

         Προ ημερών επισκέφθηκα, μετά από μια δεκαετία περίπου, το πατρικό μου σπίτι, στο Παγκράτι. Κτίσμα αστικό της δεκαετίας του 1930 κάποτε έσφυζε από ζωή. Στις γιορτές μαζεύονταν συγγενείς και φίλοι, μαζί με τα παιδιά τους. Πανζουρλισμός. Γέλια, τραγούδια, μεζέδες, και κουβέντα, την ώρα που τα παιδιά παίζαμε στον κήπο, για να μην ενοχλούμε τους ηλικιωμένους. Με την πάροδο του χρόνου μειώνονταν οι κάτοικοι του σπιτιού και οι επισκέπτες του. Τώρα είναι έρημο και άδειο. Περιτριγύρισα το άδειο σπίτι και μου ανέβηκε ένας κόμπος στο λαιμό. Μνήμες. Εδώ καθόταν η δασκάλα γιαγιά μου, που μου έμαθε τα πρώτα γράμματα, εκεί ήταν το γραφείο μου και η βιβλιοθήκη μου, στο χολ, που ήταν και τραπεζαρία, το τηλέφωνο, που μιλούσα ώρες με φίλο και συμμαθητή μου στο γυμνάσιο για μαθήματα και για τα κοινά ενδιαφέροντά μας, ο κήπος με τα ωραία τριαντάφυλλα και με μια ροδιά που θύμιζε στη μητέρα και στη γιαγιά μου τη Μικρά Ασία. Η ταράτσα που μιλούσα με γείτονες συνομηλίκους μου…