Λόγος εις την Εʼ Κυριακή των Νηστειών (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Μαρκ. ι´ 32-45)

Η ταπείνωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού είναι ένα γεγονός τόσο αξιοθαύμαστο, όσο είναι τα θαύματα κι η Ανάστασή Του. Είναι το θαύμα των θαυμάτων. Φόρεσε το στενόχωρο ανθρώπι­νο σώμα σαν σκλάβος κι έγινε Δούλος των δούλων Του.

Γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν να φαίνονται πιο σπου­δαίοι και πιο καλοί απ’ ό,τι πραγματικά είναι; Τα χόρ­τα του αγρού δεν το επιδιώκουν αυτό, ούτε τα ψάρια στο νερό ή τα πουλιά στον αέρα. Γιατί τότε οι άνθρω­ποι το θέλουν τόσο πολύ και το προσπαθούν; Επειδή έναν καιρό ήταν πραγματικά πιο σπουδαίοι και πιο κα­λοί απ’ ό,τι είναι σήμερα κι η σκιά της μνήμης αυτής τους πιέζει να υπερβάλουν σε μεγαλοσύνη και καλοσύ­νη. Κινούνται πάνω σ’ ένα νήμα που πότε τεντώνουν και πότε χαλαρώνουν οι δαίμονες.

ΤΑ ΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (Κυριακή Ε΄ Νηστειών)

π. Δημητρίου Μπόκου 

Με τη χάρη του Θεού μπαίνουμε στην τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Το Σάββατο του Λαζάρου κλείνει η ευλογημένη αυτή περίοδος και ακολουθεί η Μεγάλη Εβδομάδα. Ως τελευταίο πρότυπο σωτήριας μετάνοιας και πνευματικού αγώνα κατά των παθών βάζει ενώπιόν μας η Εκκλησία την ασυνήθιστη μορφή και βιοτή της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, που επέδειξε πρωτόγνωρη όντως άσκηση εγκράτειας και προσευχής (Κυριακή Ε΄ Νηστειών).

Εύδρομο πλοίο η Εκκλησία, ταχύ, θωρακισμένο εξοπλισμένο, ευέλικτο, ποντοπορεί διαπλέοντας την πολυτάραχη θάλασσα του κόσμου. Χωρίς να λοξοδρομεί από τη θεόθεν καθορισμένη πορεία της, κλυδωνίζεται έντονα στα αντίθεα κύματα, στον πανταχόθεν επεγειρόμενο άνεμο της αποστασίας, στην παφλάζουσα τρικυμία της απιστίας και αδιαφορίας, αλλά ουδέποτε καταποντίζεται. Ευθυδρομεί διηνεκώς επί το Πάσχα, πλέει κατ’ ευθείαν γραμμή προς «την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλεία των Ουρανών».

Χαίρε, Κεχαριτωμένη! (Δημήτριος Παναγόπουλος)

«Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»

Όλα τα τάγματα των απ’ αιώνος Αγίων Προφητών, Αποστόλων, Πατριαρχών, Μαρτύρων, Οσίων, έλαβαν χάριτες και δόξες από τον επουράνιο Θεό για τις αρετές που είχαν. Ποτέ όμως δεν έφθασαν να λάβουν εκείνες τις χάριτες, τις οποίες έλαβε η Θεοτόκος από τον Υιό της και Θεό. Διότι, αν οι Βασίλειοι είχαν την αρετή της εγκράτειας, αν οι Χρυσόστομοι την αρετή της ταπεινότητας, αν οι Γρηγόριοι τη φιλοσοφία, οι Νικόλαοι την ελεημοσύνη, οι Γεώργιοι, οι Δημήτριοι, οι Θεόδωροι τη δίψα για το μαρτύριο, οι Αντώνιοι, οι Ευθύμιοι την προθυμία στην ασκητική ζωή, και αν ο χορός όλος αυτών των Δικαίων ασπαζόταν την σκληραγωγία και την απάθεια, καθένας από αυτούς έλαβε για την αρετή του κάποια χάρη από τον Θεό.

Ο ένας αξιώθηκε να εγείρει νεκρούς, ο άλλος να ιατρεύει δαιμονισμένους, ο άλλος να προλέγει τα μέλλοντα, και άλλος άλλα χαρίσματα, καθένας κατά την αρετή την οποία άσκησε. Αλλά ποτέ δεν έφθασε κανείς από αυτούς να λάβει τόσες χάριτες, όσες έλαβε η Παναγία Παρθένος, η Κυρία των Αγγέλων, από τον μονογενή της Υιό.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

569 Β. Ο παλαιός νόμος καθιστούσε βασιλείς όπως καί ιερείς μέ τή χρίση.

Ο θεσμός όμως τής εκκλησίας καθιστά βασιλείς μέ τή χρίση καί ιερείς μέ τήν επίθεση τών χειρών καί τήν επίκληση τού Αγίου Πνεύματος.

Αυτό δείχνει ότι καί τό ένα καί τό άλλο φέρνουν τά ίδια αποτελέσματα καί έχουν τήν ίδια δύναμη.

Έπειτα καί ώς πρός τά ονόματα συνδέονται μεταξύ τους. Χρίση ονομάζεται η χειροτονία καί κοινωνία Πνεύματος τό Χρίσμα.....τή χειροτονία τών ιερέων ονομάζουν χρίση καί αντίστροφα αυτοί πού μυούνται στό Μυστήριο τού Μύρου είναι κοινωνοί τού Αγίου Πνεύματος.....γιαυτό η τελετή ονομάζεται σφραγίδα δωρεάς Πνεύματος Αγίου.

520 Α. Καί αφού έτσι γεννηθούμε καί σφραγισθούμε μέ τόν Χριστό σάν μέ κάποιο σχήμα καί κάποια μορφή, γιά νά μήν προσλάβουμε κανένα άλλο σχήμα, ο Ίδιος κρατά τίς εισόδους τής ζωής.

Άγιος Πορφύριος, ο και Σιναΐτης

Άγιος Πορφύριος, ο και Σιναΐτης

Θυμάμαι – διηγείται ο Αρχιεπίσκοπος Σιναίου κ. Δαμιανός – που μου έλεγε ο άγιος Πορφύριος, όταν ήρθε στο Σινά:

– Εγώ ξέρεις είμαι Σιναΐτης, γιατί όχι μόνο πήρα το όνομα από τον Σιναίου τον Πορφύριο, αλλά ζούσα και στο Σινά.

– Μα πώς, Γέροντα; αφού δεν έχετε ξαναέρθει.

– Ναι, βρε παιδί μου, δεν είχα έρθει, αλλά εδώ ήμουνα.

– Πώς ζούσατε εδώ;

– Ε, να, έβλεπα πολλές φορές τι γινόταν εδώ, τι γινόταν στην Αγία Κορυφή.

”Ξέρω καλά, Κύριε, ότι είσαι φιλάνθρωπος”. Ερμηνεία του Μεγάλου Κανόνος

”Ξέρω καλά, Κύριε, ότι είσαι φιλάνθρωπος”. Ερμηνεία του Μεγάλου Κανόνος

«Ει και ήμαρτον Σωτήρ, αλλ’ οίδα ότι φιλάνθρωπος ει· πλήττεις συμπαθώς, και σπλαγχνίζη θερμώς· δακρύοντα βλέπεις, και προστρέχεις ως πατήρ, ανακαλών τον άσωτον» (12ο τροπάριο της α’ ωδής του Μ. Κανόνος).

Ερμηνεία

Η αγάπη που έχει ο Θεός προς τον άνθρωπο είναι τόσο πολλή και μεγάλη, ώστε κάνει και αυτούς τους αγίους Αγγέλους να εκπλήττονται και να υπερθαυμάζουν. Αυτή την υπερβολική θεία αγάπη αναλογιζόταν και ο προφήτης και βασιλιάς Δαβίδ, και με θαυμασμό κραύγασε προς τον Θεό λέγοντας· «Τι είναι ο άνθρωπος, και τον θυμάσαι; Ή ο απόγονος του ανθρώπου, και τον φροντίζεις;» (Ψαλμ. 8:5). Αν λοιπόν είχε τόπο το πάθος του φθόνου στην άυλη εκείνη και απαθή φύση των υπερκοσμίων και ουρανίων Δυνάμεων, δεν θα φθονούσαν βέβαια οι άγιοι Άγγελοι κανένα άλλο πράγμα περισσότερο, παρά μόνο τον αμαρτωλό εκείνον που μετανοεί με όλη του την ψυχή και καρδιά και προστρέχει στον φιλάνθρωπο και φιλόστοργο πατέρα Θεό με θερμά και κατανυκτικά δάκρυα.

«ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΑΝΑΣΤΑ ΤΙ ΚΑΘΕΥΔΕΙΣ ....», Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

Ήχος πλ. β' 

Ψυχή μου ψυχή μου | Θρασύβουλος Στανίτσας

Τόν Μέγα Κανόνα συνέθεσε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἱεροσολυμίτης. Μοναχός κατ᾿ ἀρχάς στήν Μονή τοῦ Ἁγίου Σάββα στά Ἱεροσόλυμα, ἦλθε στήν Κωνσταντινούπολη γιά ἐκκλησιαστική ἀποστολή. Ἐκεῖ παρέμεινε καί ἀνέλαβε διάφορα ἐκκλησιαστικά ὑπουργήματα καί τέλος ἀνεδείχθη ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης. Ἀπέθανε γύρω στά 740 μ.Χ. στήν Ἐρεσό τῆς Λέσβου...

Μέσα στό πλαίσιο τῆς κατανυκτικῆς περιόδου τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς «ὁ κατανύξεως μεστός» Μέγας Κανών προσφέρει ἕνα συγκλονιστικό βίωμα. Μπαίνει στό στόμα τοῦ πιστοῦ σάν φωνή, σάν ἐγερτήριο, σάν ἀφυπνιστικός σεισμός. Σάν ἀποστροφή στήν κοιμωμένη καί ραθυμοῦσα ψυχή του.

Τοῦτο ἀνακεφαλαιώνει τό θαυμαστό προοίμιο τοῦ κοντακίου τοῦ Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ, πού συμψάλλεται μέ τόν Μέγα Κανόνα:

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις τό τέλος ἐγγίζει καί μέλλεις θορυβεῖσθαι·

ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστός ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν».

Η τέχνη της μετάνοιας και της σωτηρίας. Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Η τέχνη της μετάνοιας και της σωτηρίας

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης 

Το έργο της σωτηρίας της ψυχής μας είναι το πιο υψηλό έργο, η πιο σοφή τέχνη. Αν θέλουμε τη σωτηρία μας, πρέπει να μαθητεύσουμε σ’ εκείνους που την πέτυχαν. Το έργο της μετάνοιας και της σωτηρίας αποκαλύφθηκε και εκπληρώθηκε από τους αγίους. Οι άγιοι άφησαν αυτήν την πνευματική κληρονομιά, την τέχνη της μετάνοιας και της σωτηρίας, στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Σ’ αυτήν, λοιπόν, θα διδαχθούμε τη μετάνοια και τη σωτηρία.

Όταν η καρδιά σου ταραχθεί από ένα πάθος, όταν η γλώσσα σου προφέρει λόγια ανάρμοστα και εχθρικά, αμέσως λύγισε τα γόνατα και εξομολογήσου το αμάρτημά σου…

Τι είναι τα αμαρτήματά σου μπροστά στην απέραντη ευσπλαχνία του Θεού; Ο φιλάνθρωπος Κύριος τα συγχωρεί, όταν ειλικρινά μετανοήσεις…

Πάρε απόφαση να διορθωθείς, και ο Κύριος θα σε καθαρίσει με την Εξομολόγηση και τη θεία Κοινωνία.

Ελευθερίες και ελευθερία, Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ελευθερίες και ελευθερία

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 

         Υπάρχουν πολλές ελευθερίες: ελευθερία της Τέχνης – για την οποία γίνεται τελευταίως πολύς λόγος -  και της Φιλοσοφίας, πολιτική ελευθερία, κοινωνική ελευθερία, εμπορική ελευθερία, σεξουαλική ελευθερία…Όλες αυτές προέρχονται από τη γνώση, που πηγάζει από τη φύση και την ηδονή. Ο ποιητής και φιλόσοφος Γιώργος Σαραντάρης θεωρεί ότι «η γνώση είναι η στέρεη τροφή του ηδονιστή», που δε μπορεί να βρει άλλη πιθανότητα απόλυτου, παρά στη φύση. Αλλά, όπως προσθέτει, κάθε ελευθερία που αντλείται από τη φύση είναι αυταπάτη ελευθερίας, γιατί η γνώση και η φύση δεν είναι το απόλυτο. (Γιώργου Σαραντάρη «Έργα», Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, Ηράκλειο,  Τομ. 1, σ. 162-163). Έτσι, εν ονόματι αυτού που ονομάζουν ελευθερία, οι οπαδοί του διαφωτισμού έφτασαν στις γνωστές απάνθρωπες ακρότητες του σαδισμού, της δολοφονίας εμβρύων, της υποβοηθούμενης θανάτωσης, των αυτοκτονιών, της όλο και περισσότερο αυξανόμενης χρήσης ναρκωτικών, της βίας, της εκμετάλλευσης των αδυνάμων, της επικράτησης του ατομικού, συλλογικού, κρατικού συμφέροντος παρά του δικαίου και της αλήθειας.

Φως ο Χριστός, φως και ο πιστός

Φως ο Χριστός, φως και ο πιστός

Ιερομόναχος Ιουστίνος 

Η διαπίστωση ότι ο Σωτήρας είναι φως, τι συνεπάγεται για μας;

«Εν τω φωτί περιπατώμεν, ως αυτός εστιν εν τω φωτί», μας λέει ο Θεολόγος Ιωάννης (Α’ Ιω. 1.7). Μας παροτρύνει και ο Παύλος: «Ως τέκνα φωτός περιπατείτε» (Εφ. 5.8). Φως ο Πατήρ, φως πρέπει και τα παιδιά. «Αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός. ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 13.12-13). Γι’ αυτό εντέλλεται ο ίδιος πρωτοκορυφαίος απόστολος «Μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε» (Εφ. 5.11). Να μη συγκοινωνούμε και συναναστρεφόμαστε με το σκοτάδι, τα παραπατήματα και τα παραπτώματά του. «Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ;» (Β’ Κορ. 6.14-15).

Διά χειρός ηρώων ΕΟΚΑ!

Μικρό μνημόσυνο στην ανεπανάληπτη θυσία και στον ηρωισμό τους - Ακατάβλητη πίστη στον Θεό και στην Ελλάδα ήταν οι πανίσχυρες κινητήριες δυνάμεις, που θωράκιζαν τους αγωνιστές στις μάχες, στα βασανιστήρια ή όταν ανέβαιναν στο ικρίωμα

Θα ’πρεπε κάθε Κυριακή, στις εκκλησιές μας, να διαβάζεται και μια περικοπή από τα γράμματα που άφησαν οι ήρωές μας

Το έπος του 1955-59 είναι ανεπανάληπτο! Είναι η πιο λαμπρή και ένδοξη σελίδα της σύγχρονης Ιστορίας της Κύπρου. Ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ είναι ανεπανάληπτος επειδή διεξήχθη από μοναδικούς και αξεπέραστους ανθρώπους και πατριώτες. Με επικεφαλής τον Μακάριο και τον Διγενή, τα παιδιά της ΕΟΚΑ έδειξαν απαράμιλλη αυτοθυσία, πίστη, ήθος, καρτερικότητα, αντοχές, δύναμη και αποφασιστικότητα. Όταν ο κυπριακός Ελληνισμός είδε και απόειδε ότι με πρεσβείες, υπομνήματα και παρακάλια δεν μπορούσε να αποκτήσει τα δίκαιά του και να ενωθεί με τη Μητέρα Ελλάδα, πήρε τα όπλα ως η μόνη διέξοδος που του απέμεινε, για να υπερασπίσει την τιμή, την αξιοπρέπεια και την Ιστορία του και να διεκδικήσει την ελευθερία του.

Σήμερα, 1η του Απρίλη, οι γαλανόλευκες ας εκδιπλωθούν στον αέρα. Και υπό την σκιάν τους ας περάσουν οι στρατιές των μαχητών, των αγωνιστών, των ηρώων, των απλών και αφανών Ελλήνων Κυπρίων, που αποφάσισαν με το αίμα τους να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό. Σήμερα, οι μορφές των αγίων ηρώων της ΕΟΚΑ φτερουγίζουν ανάμεσά μας. Και από τα Φυλακισμένα Μνήματα ακούονται βροντερές ιαχές:

Παρουσίαση του βιβλίου «Με τα τσαρούχια στον Παράδεισο» στην Κόνιτσα (φωτό)

Παρουσίαση του βιβλίου «Με τα τσαρούχια στον Παράδεισο» στην Κόνιτσα

Σε ζεστό και ευχάριστο κλίμα πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση – βιβλιοπαρουσίαση του παιδικού βιβλίου «Με τα τσαρούχια στον Παράδεισο», το Σάββατο 29/3/2025 στο Δημαρχείο της ακριτικής Κόνιτσας. Στην κατάμεστη, από μικρούς και μεγάλους, αίθουσα του δημαρχείου έγινε ένα αφιέρωμα όχι μόνο στο εν λόγω βιβλίο αλλά και στον Άγιο Γεώργιο τον Νεομάρτυρα.

Την εκδήλωση άνοιξε η βυζαντινή χορωδία νέων, υπό τη διεύθυνση του κ. Χρήστου Παπαδόπουλου, όπου απέδωσαν κατανυκτικά επιλεγμένα τροπάρια από τον Κανόνα του Αγίου Γεωργίου.

Αμέσως μετά η γυναικεία χορωδία φοιτητριών και μαθητριών λυκείου του Ορθοδόξου Ιεραποστολικού Συλλόγου «Ο Απόστολος Παύλος» στα Ιωάννινα, ενθουσίασε το κοινό με τα μελωδικά της τραγούδια, ιδιαιτέρως με το τελευταίο που ήταν αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο, με στίχους και μουσική που οι ίδιες έγραψαν.

Πρώτος εισηγητής ήταν ο κ. Νικόλαος Ματθαίου, Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων Δυτικής Μακεδονίας, Ιωαννίνων και Πιερίας. Ο κ. Ματθαίου στάθηκε αρκετά στην αισθητική του βιβλίου και με άρτιο λόγο αναφέρθηκε στους συμβολισμούς των τσαρουχιών και της φουστανέλας που δυστυχώς αγνοούμε, παρότι ως Έλληνες θα έπρεπε να γνωρίζουμε και να τιμούμε. 

Η τρίτη και η τέταρτη εντολή της κατά Χριστόν νομοθεσίας, Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

Η τρίτη και η τέταρτη εντολή της κατά Χριστόν νομοθεσίας, Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς 

Δεν θα χρησιμοποιήσεις μάταια το όνομα του Κυρίου και Θεού σου (Εξ. 20:7), κάνοντας ψεύτικο όρκο για κανένα γήινο πράγμα, από φόβο ανθρώπου ή από ντροπή ή για δικό σου κέρδος. Γιατί η επιορκία είναι άρνηση του Θεού. Γι’ αυτό μην ορκιστείς διόλου (Ματθ. 5:34), αλλά ν’ αποφεύγεις τελείως τον όρκο, γιατί από αυτόν έρχεται η επιορκία που αποξενώνει τον άνθρωπο από το Θεό και κατατάσσει τον επίορκο με τους παράνομους.

Αν αληθεύεις σ’ όλους τους λόγους σου, θα σε πιστεύουν σαν να παίρνεις όρκο. Κι αν ποτέ συμβεί να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε όρκο – πράγμα που πρέπει να απευχόμαστε –, αν μεν πρόκειται για κάτι σύμφωνο με το θείο νόμο, θα το εκτελέσεις ως νόμιμο, αλλά θα ζητήσεις ευθύνη από τον εαυτό σου που ορκίστηκες, και με ελεημοσύνη, ικεσία, πένθος και κακοπάθεια του σώματος, θα ζητήσεις το έλεος του Χριστού που είπε να μην ορκιστείς διόλου (Ματθ. 5:34).

Περί αργολογίας

Περί αργολογίας

Γέροντας Γρηγόριος Παπασωτηρίου (†) 

Άλλη ερώτηση λέγει: «Έχει γραφεί πως για κάθε αργό λόγο θα δώσει λόγο ο άνθρωπος. Πώς πρέπει να το εκλάβουμε;»

Όλοι σας έχετε υπ’ όψιν σας ότι και για αργό λόγο θα δώσεις λόγο (Ματθ. 12:36). Στο Κατά Ματθαίον το αναφέρει αυτό το χωρίο ο Κύριος.

Και πραγματικά μου έκανε εντύπωση κάτι, που δεν το είχα ακούσει ούτε το είχα σκεφτεί. Συζητώντας με έναν Πατέρα, που ήταν εδώ, όταν προχθές είδαμε αυτό το χαρτάκι με την ερώτηση, μου είπε ότι διάβασε κάτι σχετικό. Δεν ξέρω πού, στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο; Και λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «ακόμη και όταν συζητούν δυο-τρεις και, χωρίς να σε καλέσουν, πας και λαμβάνεις μέρος στην συζήτηση, τότε αργολογείς». Ας λες πνευματικά. Χωρίς να σε καλέσουν, πας και λες και μιλάς και εσύ; Αργολογείς τότε, αμαρτάνεις τότε. Και αυτός είναι ο αργός λόγος για τον οποίο θα δώσουμε λόγο επάνω, γιατί κινούμεθα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος το λέγει. Θα μου πείτε, γιατί; Γιατί οπωσδήποτε μέσα σου υπάρχει πολύς εγωισμός. Σε κάλεσαν να πας να μιλήσεις; Μπαίνεις, υπεισέρχεσαι να πεις πνευματικά, να ωφελήσεις τους άλλους. Είσαι πια εσύ άγιος. Είσαι προηγμένος στην πνευματική ζωή. Δεν το λες αυτό. Η στάση σου όμως το λέγει. Ο τρόπος που κινείσαι το λέγει.

Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ, Ο ΙΜΑΜΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Ο Ερντογάν φυλακίζει τον κύριο πολιτικό αντίπαλό του και τον καθαιρεί διά της δικαστικής οδού από τα καθήκοντα του Δημάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Ο Εκρέμ Ιμάμογλου βρίσκεται στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος και αυξάνεται η δημοτικότητά του στην Τουρκία. Ως Έλληνες και ως δημοκρατικοί πολίτες παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις εξελίξεις, αλλά πρέπει να αποφύγουμε τις αυταπάτες για να προστατεύσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα.

Είναι προφανές ότι στην Τουρκία δεν λειτουργεί η δημοκρατία δυτικού τύπου ούτε προστατεύονται τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ορθώς εκφράζουμε την ευχή να αποφυλακισθεί ο Ιμάμογλου και να ομαλοποιηθεί η πολιτική ζωή στη γείτονα. Όμως είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ότι η Τουρκία θα αργήσει πολύ να γίνει – αν τελικά γίνει – μία δημοκρατία ευρωπαϊκού τύπου. Κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, ΑΚΡ των ισλαμιστών του Ερντογάν και CHP των Κεμαλικών, στο οποίο ανήκει ο Ιμάμογλου, δεν πιστεύει ειλικρινά σε μία πραγματικά δημοκρατική Τουρκία.

Γιατί στην Μολδαβία;

Όταν η «αναψηλάφηση» των βασικών ιστορικών πυλώνων του 21 συμπλέει με την πεισμώδη διατήρηση της ουτοπίας

Στέργιος Ζυγούρας

Μπορεί μια βιβλιοπαρουσίαση ν’ αξίζει ενός σχολιασμού περισσότερο από το περιεχόμενο του βιβλίου; Ναι, κι ας δούμε το γιατί.

Στις 29.3.2024 η Μαρία Ευθυμίου παρουσιάζοντας το βιβλίο του Tudor Dinu “Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 στη Μολδαβία και τη Βλαχία” τόνισε αμέσως το εξής «παράδοξο»: η Επανάσταση του 21 ξεκίνησε στην Μολδαβία, όχι στην Πελοπόννησο. Το ότι η Ελληνική Επανάσταση ξεκίνησε στην Μολδαβία, «σε μια άλλη χώρα», το χαρακτήρισε και «γρίφο» αλλά και γνωστή ύλη, καθώς «το ελληνικό σχολείο διδάσκει την έναρξη της Επανάστασης στο Ιάσιο».[1]

Λόγος εις την Δʼ Κυριακή των Νηστειών (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Ευαγγέλιο: Μαρκ. θ’ 17-32)

Από την αρχή τής δημιουργίας τού κόσμου και του χρόνου, όλοι οι λαοί τής γης πιστεύουν πως ο πνευματικός κόσμος υπάρχει και πως τα αό­ρατα πνεύματα είναι αληθινά. Πολλοί άνθρωποι όμως έχουν πλανηθεί σ’ αυτό το σημείο. Υποστηρίζουν πως τα πονηρά πνεύματα έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τα αγαθά. Με την πάροδο του χρόνου μάλιστα προχώρη­σαν στη θεοποίηση των πονηρών πνευμάτων, τους έφτια­ξαν ναούς, πρόσφεραν θυσίες και προσευχές και πρόστρεχαν σ’ αυτά για όλα τα θέματα. Όσο περνούσε ο και­ρός πολλοί ήταν εκείνοι που εγκατέλειψαν τελείως την πίστη στα αγαθά πνεύματα και κράτησαν την πίστη τους μόνο στα πονηρά, ή στους κακούς «θεούς», όπως τους αποκαλούσαν. Έτσι αυτός ο κόσμος άρχισε να μοιάζει μ’ ένα στίβο, όπου άνθρωποι και πονηρά πνεύματα ανταγωνίζονταν μεταξύ τους. Τα πονηρά πνεύματα βασά­νιζαν όλο και περισσότερο τους ανθρώπους και τους τύ­φλωναν, με αποκλειστικό στόχο να σβήσουν από το νου τους κάθε ιδέα για τον καλό Θεό και για τη μεγάλη και θεόσδοτη δύναμη των αγαθών πνευμάτων. Στις μέρες μας όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν στην ύπαρ­ξη των πνευμάτων. Κι η πίστη αυτή κατ’ αρχάς είναι σωστή. Εκείνοι που αρνούνται τον πνευματικό κόσμο, το κάνουν επειδή κοιτάζουν μόνο με τα σωματικά τους μάτια κι έτσι δεν μπορούν να τον δουν. Ο κόσμος αυτός όμως δε θα ήταν πνευματικός, αν ήταν ορατός στη σω­ματική όραση.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ (Κυριακή Δ΄ Νηστειών)

π. Δημητρίου Μπόκου 

Στην καρδιά της εκκλησιαστικής ασκητικής παράδοσης χτυπάει η περίφημη «Κλίμακα».Κορυφαίο βιβλίο αναφοράς για την ορθόδοξη πνευματικότητα, αξεπέραστο εδώ και χίλια πεντακόσια χρόνια, γραμμένο από έναν ασκητή-ορόσημο, τον άγιο Ιωάννη ηγούμενο του Σινά. Είναι τόσο σπουδαία η μορφή του και η πνευματική του σοφία που με χαρισματικό τρόπο αποτυπώνεται στο εν λόγω σύγγραμμά του, που η Εκκλησία τον προβάλλει εν μέσω της Μεγάλης Σαρακοστής σαν διαχρονικό πρότυπο πνευματικής ζωής (Κυριακή Δ΄ Νηστειών).

Από τον έκτο αιώνα και μετά λοιπόν ο άγιος Ιωάννης με τα ζωοποιά του νάματα, «ως πηγή ανεξάντλητος, αντλουμένη» συνεχώς και «χεομένη», αλλά παραμένουσα εσαεί «αδαπάνητος», ποτίζει και αυξάνει πνευματικά τα τέκνα της Εκκλησίας. Από την αρχή της Σαρακοστής στις ιερές μονές αρχίζει η καθημερινή ανάγνωση της «Κλίμακος». Διαβάζουμε στο βιβλίο του Τριωδίου ήδη από την Καθαρά Δευτέρα, την πρώτη μέρα της νηστείας: «Και ευθύς αναγιγνώσκομεν εις την Κλίμακα». Και λίγο παρακάτω: «Είτα γίνεται ανάγνωσις εις την Κλίμακα». Το βιβλίο σήμερα είναι ήδη μεταφρασμένο σε γλώσσα απλή και μπορεί και πρέπει ο κάθε Χριστιανός να το κάνει καθημερινό πνευματικό του εντρύφημα. 

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

 Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος    

Είναι γνωστό ότι η αγία Εκκλησία μας τις Κυριακές κατά την περίοδο της Μ. Σαρακοστής εορτάζει πρόσωπα και γεγονότα για να στηρίξει τους αγωνιζόμενους πιστούς εις το στάδιο των αρετών. Η τέταρτη Κυριακή, λοιπόν, είναι αφιερωμένη εις την μνήμη του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος ή και Σιναϊτου ονομαζόμενου, ο οποίος υπήρξε υπόδειγμα αγωνιζόμενου ανθρώπου.

Ο Ιωάννης γεννήθηκε από πλούσιους και ενάρετους γονείς περί το 523 μ.Χ. εις την Συρία. Οι γονείς του του πρόσφεραν την καλύτερη εκπαίδευση της εποχής και ο μικρός Ιωάννης ξεχώριζε από τους συνομηλίκους του. Είχε ιδιαίτερη κλίση εις την προσευχή και εις την μελέτη πατερικών κειμένων. Η καρδιά του ποθούσε και αγαπούσε τον Χριστό. Σε ηλικία 15 ετών εντάχθηκε ως δόκιμος μοναχός εις το όρος Σινά έχοντας ως οδηγό του τον ηγούμενο γέροντα Μαρτύριο. Ο Ιωάννης με την καθοδήγηση του Μαρτυρίου άρχισε να αποκτά αρετές κατά θεία, πάντα, παραχώρηση. Μετά από τέσσερα χρόνια έγινε μοναχός . Για τις ανάγκες της Μονής χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και αργότερα ιερομόναχος. Mε την ευλογία του Μαρτυρίου και μετά την κοίμηση του γέροντός του αναχώρησε από το μοναστήρι για την έρημο για περισσότερη άσκηση και ησυχία. 

Μη με αποστραφείς, Δέσποινα. Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

Μη με αποστραφείς, Δέσποινα

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος 

Παρθένε Δέσποινα, η Μητέρα του Κυρίου μου Ιησού Χριστού, ξέρω ότι είμαι ακάθαρτος και βέβηλος και μολυσμένος και ανάξιος, διότι οι αμαρτίες μου σκέπασαν το κεφάλι μου· διότι πλήθυναν περισσότερο από την άμμο της θάλασσας· βρώμισαν και σάπισαν τα τραύματα της ψυχής μου από τις πολλές μου αμαρτίες. Όμως έρχομαι σ’ εσένα, μετανοώντας και γονατίζοντας σ’ εσένα, εξομολογούμενος όλα μου τα φοβερά αμαρτήματα. Εσένα τη Μητέρα του Θεού παρόργισα πολλές φορές, με το να μολύνομαι με τις ακαθαρσίες μου. Σπλαχνίσου με εσύ που όλους τους σπλαχνίζεσαι φιλάνθρωπα, και συγχώρησέ με, και μη με αποστραφείς, Δέσποινα, και μη στρέψεις μακριά από μένα το πρόσωπό σου, και επιστρέψω ταπεινωμένος από σένα. Αλίμονο, αλίμονο! Ας μη χαρούν, Δέσποινα, ας μη χαρούν γι’ αυτό οι εχθροί μου. Αλίμονο, αλίμονο! Κίνησε το λογισμό μου για μετάνοια, και οδήγησέ με στο δρόμο της σωτηρίας, που αν τον βρω και τον βαδίσω, θα σε έχω συνοδοιπόρο, και με τη δική σου καθοδήγηση θα σωθώ.