Φώτης Κόντογλου – Τι είναι η Ορθοδοξία και τι είναι ο παπισμός

“Ὁ σπαραγμὸς τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τοῦ ποιμνίου της, ἡ ἀναταραχὴ καὶ ἡ διχόνοια, αὐτὰ εἶναι οἱ θεάρεστοι καρποὶ τῆς πολιτείας τῶν κακῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας μας”…

[…] Ἔκαμαν ἄνω κάτω σήμερον τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας, ἐχώρισαν τὸ ποίμνιόν της, τὸ ἐσκόρπισαν καὶ τρέχει σαστισμένον ἐδῶ καὶ ἐκεῖ.

Μεταχειρίσθησαν πᾶν μέσον διὰ νὰ προσεταιρισθοῦν πάντα Ἕλληνα, ὁ ὁποῖος εἶναι τελείως ἀδιάφορος εἰς τὰ τῆς θρησκείας καὶ τὰς Ἐκκλησίας, ἢ ἄθεος καὶ ἐχθρός της, καὶ ὁ ὁποῖος προσποιεῖται ὅτι ἐνδιαφέρεται δι᾿ αὐτὴν καὶ διὰ τὴν τύχην της ἀπὸ ἰδιοτέλειαν ἢ ἀπὸ ἄλλην αἰτίαν, ὁλοτελῶς ξένην πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν, ἂν καὶ διὰ νὰ μεταβληθοῦν οἱ τοιοῦτοι χλιαροὶ εἰς φιλοπαπικοὺς ζηλωτάς, δὲν ἐχρειάσθη καὶ μεγάλη προσπάθεια, διότι αὐτοὶ οἱ «Ὀρθόδοξοί της περιστάσεως» δὲν ἔχουν νὰ χάσουν τίποτε, ἐὰν καταστραφεῖ ἡ Ὀρθόδοξος ἀλήθεια, καὶ ἐπὶ πλέον ἡ φιλία τοῦ Παπισμοῦ ἠμπορεῖ νὰ προσφέρει πάντοτε πολλὰ ὀφέλη εἰς ἐκεῖνον ποὺ τὴν ἔχει. 

Να πάμε στον ναό!

Να πάμε στον ναό!

Ιερομόναχος Ιουστίνος 

Να έχουμε ευλάβεια στον ναό. Αλλά βέβαια το πρώτο είναι να πάμε στον ναό!

Πολλά τα εμπόδια. Αντικειμενικοί και υποκειμενικοί παράγοντες. Κατόρθωσαν τα ξένα κέντρα να καταργήσουν πολλές αργίες εορταζομένων μεγάλων αγίων, οπότε οι εργαζόμενοι στερούνται τη δυνατότητα να συμμετέχουν στις ακολουθίες προς τιμή τους.

Σε μας τα τελευταία χρόνια τελούνται – δόξα τω Θεώ! – συχνά σε αρκετές ενορίες αγρυπνίες, έστω και σύντομες, ώστε οι ευσεβείς να μη χάνουν τις εξαίσιες πανηγύρεις και συγχρόνως να έχουν έπειτα μερικές ώρες για να ξεκουρασθούν πριν πάνε στις δουλειές τους.

Σκοπός του ενάρετου βίου είναι η εξομοίωση προς το Θεό, Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

Σκοπός του ενάρετου βίου είναι η εξομοίωση προς το Θεό. Όμως αυτό που είναι χωρίς πάθη και καθαρό, ξεφεύγει εξολοκλήρου την απομίμηση από τους ανθρώπους.

Γιατί είναι εντελώς αδύνατο να εξομοιωθεί η εμπαθής ζωή προς τη φύση που δεν επιδέχεται πάθη. Αν όμως μόνο ο Θεός είναι μακάριος, όπως λέει ο Απόστολος (Α’ Τιμ. 6,15), κι η συμμετοχή του ανθρώπου στη μακαριότητα γίνεται με την εξομοίωση προς τον Θεό, τότε η μίμηση είναι αδύνατη.

Συνεπώς η μακαριότητα είναι κάτι το άφθαστο για τον άνθρωπο. Κι όμως, υπάρχουν ορισμένες ιδιότητες του Θεού που μπορούν, όσοι θέλουν, να τις μιμηθούν.

Ποιές είναι αυτές; Νομίζω ότι ο Κύριος ονομάζει πτωχεία του πνεύματος τη θεληματική ταπεινοφροσύνη.

Η Δύση και η Ορθόδοξη Ευρώπη

Η Δύση και η Ορθόδοξη Ευρώπη

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Μέρος Α΄

Σχέσεις της Δύσης με τη Ρωσία

Η 80ή επέτειος από την Διάσκεψη της Γιάλτας ( Σημ. Άρχισε την 4η Φεβρουαρίου του 1945) και από την Συμφωνία της Βάρκιζας ( Σημ. Άρχισε στις 2 Φεβρουαρίου 1945) δίνει την ευκαιρία ανασκόπησης των σχέσεων της Δύσης με την Ρωσία και την Ελλάδα.

Από τις αρχές του 18ου αιώνα έως σήμερα οι σχέσεις των μεγάλων και ισχυρών ηγεμονιών/κρατών της Δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής με τη Ρωσία εναλλάσσονται από ολόθερμες έως εχθρικές. Η Ρωσία πότε ήταν και είναι παράγων σταθερότητας και προστασίας των συμφερόντων μέρους ή όλων των ηγεμονιών/κρατών της Δύσης, πότε θανάσιμη απειλή. Πότε η Δύση επευφημούσε «Ζήτω η Ρωσία», πότε κραύγαζε «κάτω η Ρωσία». Ειδικότερα στην περίπτωση της Γερμανίας – Ρωσίας οι σχέσεις αυτές αποκτούσαν, ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες και τα δρώντα πρόσωπα χαρακτηριστικά μιας «αλυσίδας ρήξεων, επαναπροσεγγίσεων, συμπαιγνιών και αναφλέξεων», στη διάρκεια των οποίων σημειωνόταν «μια εκτεταμένη μεταλλαγή μεταξύ δέους και θαυμασμού, φοβικής άμυνας και εμφαντικής προσήλωσης». (Βλ. ενδιαφέρον άρθρο Βασίλη Στοϊλόπουλου «Ρωσοφοβία και ρωσοφιλία στη Γερμανία», Περ/κό «Ερμής ο λόγιος», Τεύχος 11ο, Χειμώνας 2015, σελ. 62 κ.ε.).

Ο Θεός δεν φωτίζει άλλον περισσότερο και άλλον λιγότερο. Φωτίζει όλους το ίδιο!

Ο Θεός δεν φωτίζει άλλον περισσότερο και άλλον λιγότερο. Φωτίζει όλους το ίδιο! Είναι σαν τις ακτίνες του ηλίου, που μας φωτίζουν όλους το ίδιο.

Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται σε εμάς, κατά πόσο εμείς είμαστε δεκτικοί φωτισμού! Και αυτό εξαρτάται από την πίστη μας και την ζωή που κάνουμε.

Γι’ αυτό οι άνθρωποι, αν και "κολυμπάνε" μέσα στη Χάρη του Θεού, που είναι πανταχού παρών, δεν νοιώθουν όλοι τη Χάρη. Διότι άλλοι δεν πιστεύουν στον Χριστό και άλλοι που Τον πιστεύουν δεν διάγουν Ορθόδοξα.

Όσοι δεν νιώθουν τη Χάρη του Θεού είναι ταλαίπωροι. Και ο πιο ταλαίπωρος όλων είναι ο διάβολος που δεν βιώνει καθόλου Χάρη Αγίου Πνεύματος!

Ο άνθρωπος μπορεί να καταλάβει, από το εάν και κατά πόσο βιώνει τη Χάρη του Θεού μέσα του, από την πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Όλοι οι βαπτισμένοι μεταφέρουν μέσα τους τη Χάρη λίγο ή πολύ, η οποία κατά την προσευχή γίνεται αισθητή και παρηγορεί τον άνθρωπο.

Το χάρισμα της ευχής, Άγιος Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής

Παιδιά μου… έλεγε ο γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής…

Θα παρακαλέσω τον Κύριο να σας δώσει το χάρισμα της ευχής.

Δεν έχω άλλο δώρο πιο πολύτιμο, να σας δώσω.

Ο Χριστός να κατοικήσει στις καρδιές σας.

Να γίνετε θρόνοι Κυρίου, δια της ευχής…

Δια της ευχής θα κερδίσετε το παν.

Καθαρίζεται ο άνθρωπος, λαμπρύνεται, αγιάζεται…

Θα προσευχηθώ να ζείτε και να αναπνέετε τον καθαρό αυτόν αέρα της προσευχής του Ιησού Χριστού.

Οι καρδιές σας να γίνουν θυμιατήρια και να…

ανεβαίνουν οι προσευχές σας στο θρόνο του Θεού…

Προαπαιτούμενα γιά τήν ἐνεργοποίηση τῆς «ἐν ἡμῖν» Βασιλείας τοῦ Θεοῦ

Προαπαιτούμενα γιά τήν ἐνεργοποίηση τῆς «ἐν ἡμῖν» Βασιλείας τοῦ Θεοῦ

Κορυφαῖα ὁμιλία τοῦ κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη γιά τήν ἐνεργοποίηση τῆς «ἐν ἡμῖν» Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ψυχωφέλιμη αὐτή ὁμιλία ἐδόθη στίς 30 Ἰουνίου 2024, καί περιέχονται ἐπίσης ἐρωτήσεις - ἀπαντήσεις.

Οι διαστάσεις του ανθρώπου, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς «Σκέψεις περί καλού και κακού»

Δεν είναι ο άνθρωπος εκείνο, που μπορεί να χωρέσει σ΄έναν τάφο, αλλά εκείνο που δεν μπορεί να χωρέσει ούτε στο σύμπαν.

Οι σκέψεις μας για την αλήθεια είναι πεπερασμένες.

Τα αισθήματά μας επεκτείνονται και γνωστοποιούνται σε τόσα όντα και κόσμους, όσοι είναι αυτοί στους οποίους απευθύνονται.

Η καλή μας πίστη, εάν φθάνει έως τους αγγελικούς κύκλους, δημιουργεί γύρω μας κύκλο από το σύμπαν, έτσι ώστε ό,τι είναι σ΄αυτόν τον κύκλο την αισθάνεται.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ;

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Σε πρόσφατη εκδήλωση του Ινστιτούτου «Αλέξης Τσίπρας» παρουσιάσθηκε μία έρευνα της METRON ANALYSIS σχετικά με τις απόψεις των Ελλήνων για τους θεσμούς της χώρας. Είδαμε έναν ενδιαφέροντα πίνακα με τον βαθμό εμπιστοσύνης που δείχνουν οι ερωτώμενοι σε 14 θεσμούς της κοινωνίας μας.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι στην πρώτη θέση βρίσκεται η Οικογένεια με 82% των ερωτηθέντων να δείχνουν υψηλή εμπιστοσύνη και μόλις 5 % να δείχνουν χαμηλή εμπιστοσύνη. Στη δεύτερη θέση βρίσκονται οι Ένοπλες Δυνάμεις με 58% των ερωτηθέντων να εκφράζουν υψηλή εμπιστοσύνη και 18 % χαμηλή. Στην τρίτη θέση είναι τα Πανεπιστήμια, στα οποία το 45% εκφράζει υψηλή εμπιστοσύνη και το 21 % χαμηλή εμπιστοσύνη. Στην τέταρτη θέση βρίσκεται η Εκκλησία με 36% υψηλή εμπιστοσύνη και 39 χαμηλή (οριακή ισορροπία). Στις υπόλοιπες 10 θέσεις βρίσκονται άλλοι θεσμοί, στους οποίους η ελληνική κοινωνία δείχνει χαμηλή έως πολύ χαμηλή εμπιστοσύνη. Τελευταία κατατάσσονται τα Πολιτικά Κόμματα!

Ομιλία στην Κυριακή του Ασώτου (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Λουκ. ιε´ 11-32)

Ἡ ἀπερινόητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο φαίνεται ἀπὸ τὴν μεγάλη Του ὑπομονή, τὴ μεγάλη συγχωρητικότητά Του καὶ τὴ μεγάλη χαρά Του. Τέτοια ἀγάπη στὴ γῆ μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μόνο μὲ τὴ μητρική. Ποιός ἔχει μεγαλύτερη ὑπομονὴ πρὸς κάθε πλάσμα στὴ γῆ, ἀπ’ ὅση ἔχει μία μητέρα γιὰ τὸ παιδί της; Ποιός ἔχει μεγαλύτερη συγχωρητικότητα ἀπὸ τὴ μητέρα; Ποιός κλαίει ἀπὸ χαρά, ὅταν βλέπει τὸν μετανιωμένο ἁμαρτωλό, ὅσο μία μητέρα ποὺ βλέπει τὴ βελτίωση τοῦ παιδιοῦ της;

Ἀπὸ τότε ποὺ δημιουργήθηκε ὁ κόσμος, ἡ μητρικὴ ἀγάπη ξεπεράστηκε μόνο ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, μὲ τὴν ἀγάπη Του γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ ὑπομονή Του τὸν ὁδήγησε στὰ φοβερὰ πάθη Του στὸ σταυρό. Ἡ συγχωρητικότητά Του πήγαζε ἀπὸ τὴν καρδιὰ καὶ τὰ χείλη Του, ἀκόμα κι ὅταν βρισκόταν στὸ σταυρό. Ἡ χαρά Του γι’ αὐτοὺς ποὺ μετανοοῦσαν, ἁπάλυνε τοὺς πόνους τῆς στοργικῆς ψυχῆς Του. Μόνο ἡ θεία ἀγάπη ξεπερνάει τὴ μητρική. Μόνο ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ μάνα μας. Μόνο Ἐκεῖνος μᾶς συγχωρεῖ πιὸ εὔκολα ἀπὸ ἐκείνη. Μόνο ὁ Θεὸς χαίρεται περισσότερο ἀπὸ τὴ μητέρα μας, ὅταν ἐμεῖς βελτιωνόμαστε.

ΟΙ «ΣΩΦΡΟΝΕΣ» ΔΙΚΑΙΟΙ (Κυριακή του Ασώτου)

π. Δημητρίου Μπόκου 

Όταν ο άσωτος υιός επέστρεψε στο πατρικό του σπίτι και έγινε δεκτός με ανοιχτές αγκάλες από τον πατέρα του, ο μεγαλύτερος αδελφός δεν χάρηκε. Και μάλιστα διαμαρτυρήθηκε έντονα στον πατέρα του, εκφράζοντας παράπονο και διαφωνώντας για τον τρόπο υποδοχής του αδελφού του (Κυριακή του Ασώτου).

Παρόμοιο παράπονο εκφράζουν και οι εργάτες του αμπελώνα σε μια άλλη παραβολή του Χριστού. Εκεί ο Χριστός μιλάει για εργάτες που έπιασαν δουλειά πρωί-πρωί και εργάστηκαν όλη την ημέρα και για άλλους που εργάστηκαν μονάχα μια ώρα. Αλλά στο τέλος όλοι αυτοί πήραν τον ίδιο μισθό. Τότε οι πρώτοι εργάτες που υπέμειναν τον ολοήμερο κόπο και τον καύσωνα, παραπονέθηκαν στο αφεντικό για αδικία (Ματθ. 20, 1-16).

Ο πρεσβύτερος υιός της παραβολής και οι εργάτες του αμπελώνα είναι οι δίκαιοι. Τα τέκνα του Θεού που εργάζονται πιστά κοντά του σε όλη τους τη ζωή. Που εφαρμόζουν προσεκτικά τις εντολές του. «Ουδέποτε εντολήν σου παρήλθον», λέει με πικρία ο μεγάλος γιος στον πατέρα του. Ο Χριστός δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι έλεγε ψέματα ο πρεσβύτερος αδελφός. Ούτε ότι δεν εργάστηκαν όλη την ημέρα οι εργάτες του αμπελώνα. Ούτε ότι ο φαρισαίος της άλλης παραβολής δεν είχε τις αρετές που έλεγε. Αλλά κάτι έλειπε από όλους αυτούς. Ποιο ήταν αυτό; 

Ο «ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ» ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

1. Η Ορθοδοξία αποτιμά με ρεαλισμό τον ανθρώπινο λόγο, αναγνωρίζουσα την αποφασιστική του σημασία για την δόμηση και λειτουργία της ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτό δηλώνει σε ένα εκπληκτικό για την ακρίβεια και σαφήνειά του κείμενο ο Μ. Βασίλειος. Πρόκειται για την Ομιλία του «Εις το πρόσεχε σεαυτώ»1, που αποτελεί επιτομή της ορθόδοξης ανθρωπολογίας: «Την του λόγου χρήσιν δέδωκεν ημίν ο κτίσας Θεός, ίνα τας βουλάς των καρδιών αλλήλοις αποκαλύπτωμεν και διά το κοινωνικόν της φύσεως, έκαστος τω πλησίον μεταδώμεν, ώσπερ εκ τινων ταμιείων των της καρδίας κρυπτών προφέροντες τα βουλεύματα»2.

Ο λόγος αποτελεί δώρο του Θεού στον άνθρωπο και συντελεί στη φανέρωση των ενδομύχων σκέψεων για την πραγμάτωση της κοινωνίας (επικοινωνίας) μεταξύ των ανθρώπων. Η ανθρωπολογική κατοχύρωση της σημασίας του λόγου δίνεται από τον άγιο Πατέρα στη συνέχεια: «Ει μεν γαρ γυμνή τη ψυχή διεζώμεν, ευθύς αν από των νοημάτων αλλήλοις συνεγινόμεθα. Επειδή δε υπό παραπετάσματι καλυπτομένη ημών η ψυχή τας εννοίας εργάζεται, ρημάτων δείται και ονομάτων προς το δημοσιεύειν τα εν τω βάθει κείμενα»3. Η συγκάλυψη της ψυχής από το σώμα επιβάλλει την χρήση του λόγου ως μέσου εκφράσεώς της. Αλλά και η λειτουργία του λόγου περιγράφεται από τον Μ. Βασίλειο: «Επειδάν ουν ποτε λάβηται φωνής σημαντικής η έννοια ημών, ώσπερ πορθμείω τινί τω λόγω εποχουμένη διαπερώσα τον αέρα, εκ του φθεγγομένου μεταβαίνουσα προς τον ακούοντα, εάν μεν εύρη γαλήνην βαθείαν και ησυχίαν, ώσπερ λιμέσιν ευδίοις και αχειμάστοις, ταις ακοαίς των μανθανόντων ο λόγος εγκαθορμίζεται. Εάν δε οίον ζάλη τις τραχεία ο παρά των ακουόντων θόρυβος αντιπνεύση, εν μέσω τω αέρι διαλυθείς ο λόγος, εναυάγησε»4. Συνδέεται, έτσι, η φυσική λειτουργία του ανθρωπίνου λόγου με την χρήση του στο εκκλησιαστικό κήρυγμα και μεταφερόμεθα από τον Μ. Βασίλειο στο κέντρο της εκκλησιαστικής λατρευτικής πράξεως.

Ὁ ἅγιος Παΐσιος κατεδίκαζε μέ αὐστηρότητα κάθε συζήτηση γιά μετάφραση τῶν λειτουργικῶν μας κειμένων στήν νεοελληνική.

Ὁ ἅγιος Παΐσιος κατεδίκαζε μέ αὐστηρότητα κάθε συζήτηση γιά μετάφραση τῶν λειτουργικῶν μας κειμένων στήν νεοελληνική. Ἔλεγε:

α) Χάνεται ἡ ἱερότητα τῶν λέξεων καὶ δὲν διακρίνονται ἀπὸ τὸ ἀνίερον (μὴ ἱερόν, δηλαδή, τὴν φυσική, βιοτικὴν γλῶσσαν)[1].

Γιὰ τὸν λόγον αὐτὸν διαφωνοῦσε καὶ μὲ τὴν ἀντικατάστασιν τῶν λειτουργικῶν ὅρων (λ.χ. «ἄρτου καὶ οἴνου» σὲ «ψωμιοῦ καὶ κρασιοῦ»), ἀκόμη καὶ σὲ βοηθητικὰ διὰ τὴν κατανόησιν τῆς Θείας Λειτουργίας ἐγχειρίδια.

β) Εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποδοθοῦν πλήρως οἱ ὅροι καὶ οἱ ἔννοιες στὴν νέα γλῶσσα, πολὺ περισσότερον ἀπὸ μὴ ἁγίους.

γ) Ἔτσι ἀποκόπτεται ὁ λαός μας ἀπὸ τὴν γλῶσσα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων.

δ) Ἄλλωστε δὲν εἶναι καὶ τόσον δύσκολον, γιὰ κάποιον ποὺ ἔχει λίγη διάθεσιν, νὰ καταλάβη τὴν γλῶσσαν, ἢ ἔστω καὶ νὰ μάθη τί σημαίνουν λίγες ἄγνωστες σ’ αὐτὸν λέξεις [2].

Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος ζητά την κατάργηση της ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗΣ Γλώσσας του Ευαγγελίου. (Βίντεο και σχόλιο).

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ – ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΛΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ», ΔΗΛΑΔΗ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΗΣ.

Δείτε πόσο απαξιωτικά ομιλεί για την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ο κρατικοδίαιτος Δημητριάδος Ιγνάτιος, ο οποίος δεν εκπροσωπεί κανέναν άλλον εκτός από τους χρηματοδότες του. ΔΕΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΔΕΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ, ο οποίος ζυγίζει τον γνήσιο ΖΩΟΔΟΤΗ λόγο του Ευαγγελίου με την εγκεφαλική γνώση των προτεσταντών με τους οποίους συναγελάζεται.

Εμείς θέλουμε την γλώσσα του Ευαγγελίου διότι αυτή μας αγιάζει, το νόημα της οποίας μας αποκαλύπτει το Άγιο Πνεύμα όσο και όποτε είμαστε έτοιμοι να καταλάβουμε. Έτσι εμείς καταλάβαμε τους Χαιρετισμούς, το Ψαλτήρι, τα πάντα.

«Κοινό Πάσχα» 2025: Για πλήρη οἰκουμενιστικό συνεορτασμό μετά τῶν αἱρετικῶν καί στίς κινητές ἑορτές

«Κοινό Πάσχα» 2025: Για πλήρη οἰκουμενιστικό συνεορτασμό μετά τῶν αἱρετικῶν καί στίς κινητές ἑορτές

Ὁ κληρικαλισμὸς εἶναι ἡ ἰσχυρὴ συνιστῶσα τοῦ οἰκουμενισμοῦ!

ΜΙΑ ἀπὸ τὶς διαχρονικὲς πληγὲς τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι καὶ ὁ κληρικαλισμός, ὁ ὁποῖος στὶς ἡμέρες μας γιγαντώνεται. Ὁ διαπρεπὴς Καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς στὸ ΑΠΘ κ. Δ. Τσελεγγίδης δίνει καὶ μία ἄλλη τραγικὴ διάσταση σὲ αὐτὴ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐκτροπή, τὸν ὁρίζει ὡς συν­ιστῶσα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

«Ὁ κληρικαλισμὸς ὡς ἔκφραση ἐξουσίας τοῦ κλήρου καὶ ταύτισης τοῦ κλήρου μὲ τὴν Ἐκκλησία εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἰσχυρότερες συνιστῶσες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐν πρώτοις διαφαίνεται μία ἰσχυρὴ σχέση ἂν ὄχι ταύτιση τοῦ κληρικαλιστικοῦ πνεύματος μὲ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ. Θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι ὁ “ζῶν κληρικαλισμός”, μὲ ὅση τραγικότητα κρύβει αὐτὴ ἡ διατύπωση, μετασχηματίζεται καὶ ἐπαναπροσδιορίζει τὴν ἐξουσιαστική του φύση ἐντὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐμφανίζεται ὡς ὁ φυσικὸς διάδοχος τοῦ κληρικαλιστικοῦ ἐξουσιαστικοῦ μοντέλου ἢ ἀλλιῶς υἱοθετῶν καὶ ἐξελίσσων μία ἱεραρχικὴ δομή. Αὐτὸ ἐπ’ οὐδενὶ δὲν σηματοδοτεῖ ἀπόρριψη. Παρακρατεῖ αὐτὸ τὸ ὁποῖο εὐνοεῖ τὴν ἐξέλιξή του καὶ ἀπορρίπτει αὐτὸ τὸ ὁποῖο εἶναι πρόσκομμα. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀξιώνει τὸν τρόπο του καὶ τὸν χῶρο του ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου ἀπροκάλυπτα. Ὁ κληρικαλισμὸς εἶναι τὸ παλαιό, τὸ ὁποῖο ἐξελίσσεται σὲ νέο καὶ λαμβάνει χῶρο ἐντὸς τοῦ οἰκουμενιστικοῦ συστήματος. Οἱ βασικὲς δομὲς τοῦ κληρικαλισμοῦ:

«Ἄλλοι καιροί ἦταν ἐκεῖνοι καί ἄλλοι οἱ ἄνθρωποι…»; (Ἅγιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός, Βιβλίο Α΄, Προοίμιο, Φιλοκαλία, Μετάφραση Γ. Γαλίτη).

«Ὅταν λοιπόν ὁ διάβολος ἀποτύχει, τότε, μή μπορώντας νά κάνει τίποτε ἄλλο μᾶς φέρνει λογισμό ἀπογνώσεως, ὅτι «Ἄλλοι καιροί ἦταν ἐκεῖνοι καί ἄλλοι οἱ ἄνθρωποι στούς ὁποίους ὁ Θεός ἔδειξε θαύματα γιά νά πιστέψουν.

Τώρα δέν εἶναι ἀνάγκη νά κοπιάσομε. Χριστιανοί εἴμαστε ὅλοι καί ἔχομε βαπτιστεῖ, κι ὅπως λέει ἡ Γραφή, ὅποιος πιστέψει καί βαπτιστεῖ θά σωθεῖ. Τί ἀνάγκη λοιπόν ἔχομε;»

Ἄν πεισθοῦμε καί μείνομε σ’ αὐτά, θά βρεθοῦμε ἔρημοι, ἔχοντας μόνο τό ὄνομα τοῦ χριστιανοῦ καί ἀγνοώντας ὅτι αὐτός πού πίστεψε καί βαπτίσθηκε, ὀφείλει νά τηρεῖ ὅλες τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί, ὅταν κατορθώσει τά πάντα, νά λέει ὅτι «εἶμαι ἄχρηστος δοῦλος».

Ὁ Κύριος εἶπε στούς Ἀποστόλους, νά διδάσκουν στούς ἀνθρώπους νά τηροῦν ὅλα ὅσα τούς διέταξε. Καί καθένας πού βαπτίζεται, λέει: «Ἀποτάσσομαι τό σατανᾶ καί πάσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ καί συντάσσομαι τῷ Χριστῷ καί πάσι τοῖς ἔργοις Αὐτοῦ».

Ποῦ εἶναι ἡ ἀποταγή μας, ἄν δέν ἀφήσομε κάθε πάθος καί κάθε ἁμαρτία ποῦ θέλει ὁ διάβολος; Ἤ μᾶλλον, ἄν δέν τόν μισήσομε μέ τήν ψυχή μας καί δέν ἀγαπήσομε τό Χριστό μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του; Καί πῶς θά τηρήσομε τίς ἐντολές Του, ἄν δέν ἀρνηθοῦμε κάθε δικό μας νόημα και θέλημα;

Θελήματα καί νοήματα λέγονται ἐκεῖνα πού εἶναι ἀντίθετα στά προστάγματα τοῦ Θεοῦ».

Το σχέδιο διαβρώσεως των κοινωνιών

Πώς η USAID του State Department δωροδοκούσε δικαστές, δημοσιογράφους, δημοσκόπους, σταρ του Χόλιγουντ για να προωθούν βελούδινα πραξικοπήματα ανατροπής κυβερνήσεων

Μανώλης Κοττάκης

Κατάσταση πανικού επικρατεί εδώ και μία εβδομάδα σε ισχυρά πολιτικά και μιντιακά κέντρα των Ηνωμένων Πολιτειών μετά την απόφαση του προέδρου Τραμπ να βάλει λουκέτο στην Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης και Συνεργασίας του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών (USAID). Το γιατί μπορεί να το αντιληφθεί κανείς από μία πρώτη ανάγνωση των καταλόγων με τα ποσά που διέθετε η USAID σε συγκεκριμένα πρόσωπα, θεσμούς και εταιρίες όπως σταρ του Χόλιγουντ (Τζολί, Σον Πεν) μέσα ενημερώσεως (εφημερίδες, τηλεοράσεις και μεγάλα πρακτορεία ειδήσεων που διαμορφώνουν τη δυτική κοινή γνώμη), εταιρίες δημοσκοπήσεων (Gallup), ΜΚΟ που ασχολούνται με την προώθηση της ατζέντας των ομοφυλοφίλων και της πράσινης ατζέντας πωλήσεως ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Ακόμη και ταμεία Ενώσεων Εισαγγελέων που καταδίωκαν τον Τραμπ.

Τι αγαπάει και τι αποστρέφεται ο Θεός Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Τι αγαπάει και τι αποστρέφεται ο Θεός

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος 

Ακούω πολλούς να λένε: «Αν ο Θεός αγαπούσε τους φτωχούς, δεν θα τους έκανε φτωχούς». Και άλλους, βλέποντας έναν ελεήμονα άνθρωπο να υποφέρει από βαρειά αρρώστια, να ρωτάνε: «Τι έγιναν οι ελεημοσύνες του; Τι έγιναν οι καλοσύνες του;» Ανόητες ερωτήσεις.

Πώς κατηγορείς, άνθρωπέ μου, το Θεό με τόση ευκολία και επιπολαιότητα; Μπορεί ποτέ ο Θεός να μισεί τους φτωχούς, και μάλιστα τους ενάρετους, και ν’ αγαπάει τους πλουσίους, και μάλιστα τους κακούς και άσπλαχνους; Για να μην αμαρτάνεις με τέτοιες βλάσφημες αλλά και παράλογες σκέψεις, θα σου εξηγήσω τι αγαπάει και τι αποστρέφεται ο Θεός.

Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμός, Runciman Steven

Χάρις στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἤ Χριστιανική θρησκεία ἦλθε στόν κόσμο αὐτό σέ μιὰ μοναδική στιγμή τῆς ἱστορίας του. Οἱ Ρωμαῖοι, εἶχαν μόλις ὁλοκληρώσει τήν κατάκτηση ὅλου τοῦ μεσογειακοῦ κόσμου, προσφέροντας ἔτσι μιὰ τεράστια ἔκταση, ὅπου ἄνθρωποι καί ἰδέες μποροῦσαν νά ταξιδεύουν ἀνεμπόδιστα. Περισσότερο ἴσως σημαντικό ἦταν τό γεγονός ὅτι στήν πολιτισμική ζωή αὐτῆς τῆς περιοχῆς δέσποζαν σοφοί καί διδάσκαλοι γαλουχημένοι στίς παραδόσεις τοῦ Κλασσικοῦ Ἑλληνικοῦ κόσμου. ἡ ἐξαιρετική ἐμβρίθεια τῶν φιλοσόφων, ἐπιστημόνων καί καλλιτεχνῶν, ποὺ ἀρχικῶς συναντᾶμε στίς περιοχές τοῦ Αἰγαίου πελάγους, ἁπλώθηκε, χάρις στήν τόλμη τῶν Ἑλλήνων καί τίς κατακτήσεις τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, σέ ὅλες τίς χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Οἱ μεγάλες καί ἐπιφανεῖς πόλεις ποὺ εἶχαν ἀνθήσει στό πέρασμα τῶν Μακεδόνων, ἰδιαιτέρως ἡ Ἀλεξάνδρεια στήν Αἴγυπτο, τώρα διέθεταν σοφούς ἀναθρεμμένους στήν Ἑλληνική παράδοση, ποὺ εἶχε ἐμπλουτισθεῖ καί ἀπό τίς παραδόσεις τῶν παλαιοτέρων αὐτοκρατοριῶν τῆς Ἀνατολῆς. Ἀκόμη καί αὐτή ἡ Ρώμη καί οἱ δορυφόροι της προσέβλεπαν στήν Ἑλλάδα γιά τήν πολιτισμική ὑποδομή τους.