Όταν κόντευε να πεθάνει, κάθονταν γύρω του μερικοί αδελφοί. Βλέποντας τον ο γέροντας να πεθαίνει γελαστός και χαρούμενος, θέλοντας να ωφελήσει τους παρευρισκόμενους αδελφούς, τον ρώτησε:
"Αδελφέ, όλοι ξέρουμε ότι δεν ήσουν πολύ αγωνιστής στην άσκηση. Πως λοιπόν φεύγεις με τόση προθυμία;"
Ο αδελφός αποκρίθηκε:
"Πράγματι πάτερ, αλήθεια λες. Όμως από την ώρα που έγινα μοναχός, δεν θυμάμαι να έκρινα άνθρωπο ή να κράτησα κακία σε κανέναν, αλλά αν ποτέ συνέβαινε διαφορά με κάποιον, την ίδια ώρα συμφιλιωνόμουν με αυτόν.
Σκέφτομαι λοιπόν να πω στον Θεό:
Κύριε, εσύ είπες "Μην κρίνετε, για να μην κριθείτε. Συγχωρείτε, και θα συγχωρηθείτε".
Του είπε τότε ο γέροντας: "Ειρήνη να έχεις, παιδί μου, γιατί και χωρίς κόπο σώθηκες".
[1] άσκηση: η παραδοσιακή σκληραγωγία των μοναχών, η οποία στοχεύει στη νέκρωση των παθών και στον εξαγνισμό της ψυχής. Πέρα από την προσευχή, και σε συνδυασμό με αυτή, περιλαμβάνει: νηστεία, αγρυπνία, ορθοστασία, γονυκλισίες, σωματικό κόπο, ύπνο στο έδαφος κ.α.
Ευεργετινός, Τόμος Γ΄, σελ. 36
Γεροντικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου