Ο Λαός του Θεού συγκροτεί ένα ζων, λειτουργικό, θεανθρώπινο σώμα πορευόμενο από δόξης εις δόξαν εντός της ιστορίας. Έχει κεφαλή του το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ως Άσαρκο Λόγο μέχρι τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και ως Σεσαρκωμένο Λόγο έκτοτε και για πάντα. Θεάνθρωπος. Στο Λαό του Θεού ανήκουν όσοι αγαπούν και ενώνονται εν μετανοία και ησυχασμώ με το Χριστό από τον Άγιο Αδάμ και την Αγία Εύα έως τους ορθοδόξους των εσχάτων και της συντελείας. Ο Λαός του Θεού έχει κεφαλή το Χριστό, ζωούται από το Άγιο Πνεύμα και αναφέρεται στον Πατέρα συνεχώς. Ο Λαός του Θεού ενγχρόνως μεν υπάρχει από τους Αγίους πρωτοπλάστους, ως λόγος όμως και μνήμη υπάρχει προ πάντων των αιώνων.
Ο Θεός δεν ήθελε ο Λαός του να βρίσκεται κάτω από καμιά μορφή πολιτικής/κοσμικής εξουσίας. Δεν είναι προς το συμφέρον του. Όμως την εποχή του Αγίου Προφήτου Σαμουήλ από αδυναμία και ολιγοπιστία ο Λαός ζήτησε να έχει και κοσμική/πολιτική αρχή όπως και οι άλλοι λαοί γύρω του. Ο Θεός δεν ήθελε κάτι τέτοιο, γεγονός το οποίο θα πρέπει πάντα να μάς προβληματίζει. Όμως καθώς ο Λαός επέμεινε, ο Θεός συγκαταβαίνων απεδέχθη την ύπαρξη και κοσμικής αρχής στο Λαό Του. Ο Λαός του Θεού έχει έκτοτε αφενός μεν την Εκκλησιαστική Αρχή για την πνευματική καθοδήγηση και αγιασμό και παράλληλα την Κοσμική/Πολιτική Αρχή για την επίλυση των ποικίλων, καθημερινών, κοσμικών προβλημάτων. Οι δύο αρχές οφείλουν να βρίσκονται σε συνεχή αγαστή συνεργασία (συναλληλία) με στόχο τη διακονία και πρόοδο του λαού.
Η Κοσμική/Πολιτική Αρχή έλαβε διάφορες μορφές αναλόγως του ιστορικού πλαισίου. Σε περιόδους όπου οι συνθήκες δεν επιτρέπουν την ύπαρξη Κοσμικής Αρχής, το ρόλο της ενίοτε τον αναλαμβάνει και αυτόν αγαπητικά και ως διακονία η Εκκλησιαστική Αρχή. Κάτι τέτοιο συνέβη και στο χώρο της καθ' ημάς Ανατολής κατά την περίοδο της Οθωμανοκρατίας. Μετά την επανάσταση του 1821 και την ίδρυση του Ελλαδικού κρατιδίου, παρατηρήθηκε στο χώρο αυτό μια πολύ μεγάλη στρέβλωση, η οποία σε μεγάλο βαθμό συνεχίζεται ως σήμερα. Υπό την επίδραση του «διαφωτισμού», των μεσσιανικών αντιλήψεων περί εθνικισμού και έθνους-κράτους, με την επικράτηση φράγκικων ιδεοληψιών και παραδόσεων και με την καθοδήγηση ξένων δυνάμεων και αλλότριων συμφερόντων προέκυψε το πρωτοφανές γεγονός του μονομερούς αυτοκεφάλου και η πλήρης περιθωριοποίηση της Εκκλησιαστικής Αρχής, η οποία υποβαθμίστηκε στο ρόλο απλού σωματείου και μάλιστα με πλήρη υποταγή στην πολιτική εξουσία.
Αυτή η φοβερή στρέβλωση με πολλαπλά και ολέθρια αποτελέσματα εξαπλώθηκε δυστυχώς στον Ορθόδοξο Κόσμο και έχει καταστεί εν πολλοίς δομική. Μετά το μονομερές Ελλαδικό Αυτοκέφαλο, θα ακολουθήσουν τα γεγονότα της Βουλγαρικής Εξαρχίας, η γενικευμένη επικράτηση του σκληρού εθνικισμού, η συγκρότηση των εθνικών βαλκανικών κρατών, η εξάπλωση της εν πολλοίς εθνικιστικής και εγωιστικής Ρώσικης παράδοσης, τα γεγονότα του Πατριαρχείου Αντιοχείας και τόσες άλλες στρεβλώσεις και τραύματα. Σήμερα ο Λαός του Θεού είναι πολυδιασπασμένος, ασθενής, άθυρμα αλλότριων δυνάμεων, χωρίς αυτοσυνειδησία του Ενός Ενιαίου Σώματος, χωρίς επίγνωση του οικουμενικού του ρόλου και χωρίς κατεύθυνση συλλογικής πορείας.
Ο κόσμος της νεωτερικότητας οδεύει ολοταχώς στο τέλος του καταρρέοντας υπό το βάρος των πολλαπλών του συστημικών αδιεξόδων. Εάν τα πράγματα αφεθούν, η ανθρωπότητα εισέρχεται τάχιστα σε μια νέα περίοδο χειρότερου πνευματικού σκοτασμού, πρωτοφανούς έκτασης πολλαπλής και ποικιλόμορφης βίας και πολυεπίπεδης πλήρους ανελευθερίας.
Είναι κοινή διαπίστωση ότι σήμερα, σε όλα τα επίπεδα δεν υπάρχει ουσιαστικά κανένας φορέας και καμιά συλλογικότητα, η οποία να μπορεί να προτάξει κάποια μορφή ισχυρής αντίστασης στο επερχόμενο βαθύ σκοτάδι. Ποιος μπορεί να αντισταθεί; Μήπως ο ακαδημαϊκός κόσμος; Μήπως η τοπική αυτοδιοίκηση, τα Μ.Μ.Ε., οι Μ.Κ.Ο., οι επιστημονικοί ή οι λοιποί σύλλογοι, ο συνδικαλισμός, ή μήπως τα κόμματα; Πολλώ δε μάλλον αυτό ισχύει για τις διακυβερνήσεις των διεθνών οργανισμών και των εθνών-κρατών που ουσιαστικά πλέον έχουν μετατραπεί σε εκτελεστικούς βραχίονες του σκοτασμού οδηγώντας στην καθυπόταξη και ποδηγέτηση των λαών.
Ο μόνος ο οποίος όχι μόνο μπορεί να αντισταθεί, αλλά να φέρει και την ανατροπή είναι ο Λαός του Θεού. Ο Θεός δεν είναι απών της ιστορίας. Είναι το κέντρο κάθε στιγμής της παγκόσμιας ιστορίας. Και ο Λαός του Θεού οφείλει με την προσευχή και την πίστη του να επιτρέψει στο Θεό την «εκτυπώτερη» παρέμβαση Του στο γίγνεσθαι, παρέμβαση που θα ανατρέψει τα πλαίσια και τα δεδομένα. Ψάλομε στο Δογματικό Δοξαστικό του Α΄ Ήχου: «Θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω Λαός του Θεού, και γάρ Αυτός πολεμήσει τους εχθρούς ως παντοδύναμος». Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται εμείς, ο Λαός του Θεού να Του ανοίξομε το δρόμο και να Του επιτρέψομε εν ελευθερία, ησυχασμώ και προσευχή την παρέμβαση.
Σε αυτήν λοιπόν την κρίσιμη περίοδο ο Ορθόδοξος Λαός, ο Λαός του Θεού καλείται σε αναστοχασμό, αυτοσυνειδησία, ωρίμανση και χάραξη σωτηριώδους και φωτοφόρου πορείας στο ιστορικό γίγνεσθαι προς χάριν της όλης ανθρωπότητος. Ο Λαός του Θεού έχει και τις επαρκείς και τις κατάλληλες γραπτές παρακαταθήκες και παράλληλα το φωτισμό πολλών Αγίων που του επιτρέπουν να αναλύσει και να ερμηνεύσει σωστά και τις τρέχουσες αλλά και τις επερχόμενες εξελίξεις. Ο Λαός του Θεού οφείλει να αγρυπνεί, να προσεύχεται, να αποκαθαίρεται, και να προετοιμάζεται καταλλήλως.
Και, όπως καταδεικνύει η ιστορία μας και η ρωμαίικη (δηλαδή η βαθύτατα ορθόδοξη) παράδοσή μας, μια τέτοια προετοιμασία προϋποθέτει και την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ενότητα του Ορθόδοξου Λαού και την αυτοσυνειδησία του Ενός Ενιαίου Σώματος σε οικουμενικό επίπεδο, αυτοσυνειδησία που αποτελεί βάση και για κοινή Πολιτική/Κοσμική Αρχή. Το πώς θα προκύψει κάτι τέτοιο ή τι μορφή θα λάβει είναι ζητήματα προβληματισμού και δημοσίου διαλόγου.
Ιωάννης Νεονάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου