Ἡ διανοουμενίστικη ἀντίδραση γιὰ τὴν Μαύρη Παρασκευὴ ἀπὸ ἕνα σημεῖο κι ἔπειτα εἶναι ἀπαραίτητο μέρος τῆς διαφημιστικῆς προώθησής της. Μὲ τοὺς Καλοὺς καὶ τοὺς Κακούς. Ὅπως μὲ τὰ τραγούδια τοῦ συρμοῦ, κάποιοι τὰ μισοῦν, ἄλλοι τὰ λατρεύουν· καὶ τελικὰ δὲν γίνεται τίποτε συνταρακτικό. Οὔτε ἡ ἀπαρχὴ τῆς Ἐπανάστασης οὔτε τὸ Τέλος τῆς Ἀνθρωπότητας. Ἡ κρυφὴ ἐλπίδα ὅτι οἱ ἀντικαταναλωτικὲς κατάρες κι ἀφορισμοὶ τῶν διανοουμένων θὰ ἀποτελέσουν κατευθυντήριες ἀρχὲς τεράστιων μαζῶν καὶ ὅτι ἀντιμετωπίζουν ἐπιτυχῶς τὰ ὀρθολογικὰ ὀργανωμένα τέρατα τῆς διαφήμισης, εἶναι πιὸ μάταιη κι ἀπὸ τὴν ἐπανάσταση γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση τοῦ σοσιαλισμοῦ. Βρίσκω ἐνδιαφέρον ὅτι ἐνῶ ἔχουμε τόσες παρόμοιες «ἐκπτώσεις», τόσα «Προλάβετε» καὶ «ὅποιος τηλεφωνήσει στὰ ἑπόμενα 10 λεπτά…», μᾶς πείραξε ἕνα ἀκόμη παρόμοιο ἔθιμο. Ἴσως ἐπειδὴ ἔχει ἄσχημο ὄνομα ἢ ἁπλὰ ἐπειδὴ εἶναι πρόσφατα ξενόφερτο ἔθιμο κι ὄχι λ.χ. σὰν τὴ ρόκ.
Ἕνα μεῖγμα ἀπὸ ἀντικαπιταλιστές, ἀντικαταναλωτικοὺς ἐναλλακτικοὺς καὶ ἐνίοτε χριστιανοὺς ἔχει τελικὰ πολὺ μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἀφοῦ τὸ μεῖγμα ἐτοῦτο ἀπετυχε διὰ τῆς βίας νὰ ἀνατρέψει τὴν θεὰ Ἀγορά, τώρα θὰ τὴν ἀνατρέψει μὲ τὸ ἐλιτιστικὸ ἐπικριτικὸ χιοῦμορ ἢ τὰ ἀνθρωπιστικὰ ἐπιχειρήματα γιὰ τὴν καλὴ φύση-οὐσία τοῦ ἀνθρώπου. Μπορεῖ βέβαια νὰ πιστεύεται (εἰδικά, ἀπὸ τοὺς χριστιανοκομμουνιστές) ὅτι οἱ νερόβραστες φακὲς τῶν ἐρημιτῶν τῆς Αἰγύπτου ἢ τὸ ἐν χρήσει ράσο τοῦ μοναχοῦ ποὺ εἶναι τόσο παλιὸ ὥστε δὲν θὰ τὸ κλέψει κανεὶς ἂν αὐτὸ ἀφεθεῖ ἀφύλακτο ἐπὶ τρεῖς μέρες σὲ δημόσιο χῶρο, ἔχουν κατὰ βάθος τὸ ἴδιο κοινωνικὸ ἰδεῶδες καὶ τὸν ἴδιο ἀνθρωπολογικὸ τύπο μὲ τὴν μαζικὴ ἀταξικὴ κοινωνία ἢ τὴν κεϋνσιανὴ μεταπολεμικὴ κοινωνία, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἔτσι. Γιατὶ οἱ δεύτεροι θέλουν πολὺ ἁπλὰ τὴν ἀφθονία γιὰ ὅλους, «στὸ βαθμὸ ποὺ ἡ οἰκολογικὴ ἀντοχὴ τῆς Γῆς τὸ ἐπιτρέπει» βεβαίως – βεβαίως. Νὰ ἀπολαύσουμε τὴν ὕλη -φάγωμεν καὶ πίωμεν οἰκολογικὰ καὶ δημοκρατικά, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν. Ἐνῶ ἡ μὴ χριστιανικὴ ἀσκητικότητα (ὅπως καὶ ἡ σεξουαλικὴ ἠθική) ἔχει ἠθικιστικὰ ἢ ἐγκοσμιοκρατικὰ κι ὄχι ὀντολογικὰ θεμέλια. Δηλαδή, οἱ κοινοὶ δρόμοι «ἐναλλακτικῶν» (χίπηδων), ἀριστερῶν καὶ «χριστιανῶν» ἦταν ἀνέκαθεν χωριστοί.
Στὸ βαθμὸ ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ ἐπικρίνεις ἐλαφρὰ τῇ καρδίᾳ ὅσους ἀγοράζουν ἀπὸ φθηνὰ γερμανικὰ σουπερμάρκετ ἐὰν πρῶτα δὲν ἔχεις ἐξασφαλίσει κοινωνικὰ τὴ δυνατότητα νὰ προμηθεύονται μὲ φθηνὸ ἀντίστοιχο, ἑλληνικῆς παραγωγῆς καὶ οἰκονομικῶν συμφερόντων προϊόν: Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ μέσα στὸ πλαίσιο τῆς ἀφθονίας ὡς κοινὰ ἀποδεκτοῦ ἰδεώδους, εἴτε αὐτὴ εἶναι γιὰ τοὺς λίγους τυχερούς (τοὺς φιλελέδες) εἴτε (δημοκρατικά) γιὰ ὅλους, μὲ τὴ μιμητικὴ ἐπιθυμία νὰ βαράει στὸ κόκκινο, ὅπου παράλληλα, καὶ πλέον, μόνο μὲ τρελλὲς ἐκπτώσεις προμηθεύεται κάποιος τὸ ἀναγκαῖο χειμωνιάτικο μπουφὰν καὶ ἀντικαθιστᾶ χειμωνιάτικα παπούτσια πολλῶν ἐτῶν: Δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρξουν κατευθυντήριες γραμμὲς γιὰ ὅλους.
Ἄλλωστε, τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης (ἐκεῖ ὅπου ἀκούγονται οἱ ἀντικαταναλωτικὲς ἐναλλακτικὲς κατάρες) εἶναι ὁ νέος τόπος συνάντησης μικροαστῶν καὶ μεσοαστῶν. Αὐτοὶ ἔχοντας ἕνα σχετικὰ ἐξασφαλισμένο βιοτικὸ ἐπίπεδο, μποροῦν νὰ διάγουν καὶ λίγο «λιτὸ βίο», νὰ «στερηθοῦν» μιὰ φθηνὴ ἀπόλαυση (τῶν λοιπῶν, χαζῶν μικροαστῶν) ἢ ἀνάγκη (τῶν λοῦμπεν) -καὶ νὰ διανθίσουν τὴν «στέρησή» τους αὐτὴ μὲ ἀποφθέγματα τοῦ Μ. Βασιλείου ἢ κάποιου μεταπολεμικοῦ στοχαστῆ. Γιὰ τὸ θεαθῆναι φυσικά -γιατὶ δὲν εἶδα κανέναν νὰ πετᾶ τὸ κινητό του (ποὺ τὸ ἔφτειαξαν σκλαβάκια τῆς Ἀφρικῆς σκάβοντας τὴ γῆ μὲ τὰ χέρια τους κ.λπ.). Ὅπως οἱ πλούσιοι εἶναι «γκουρμεδιάρηδες» καὶ ἀσκοῦν τὴ φιλανθρωπία -πλὴν τῶν ἡμερῶν στὶς ὁποῖες κάνουν ἐπικίνδυνα ἀθλήματα. Αὐτὰ δὲν σημαίνουν ὅτι οἱ συστάσεις, παραινέσεις καὶ παροτρύνσεις μεταξὺ τῶν μικρο- καὶ μεσο-ἀστῶν, νὰ μὴν ψωνίζουμε στὴν Black Friday, εἶναι λανθασμένες, λουδίτικες ἢ ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου. Σημαίνει ὅτι αὐτὲς ἔχουν νόημα μόνο μεταξὺ μιᾶς συγκεκριμένης κατηγορίας ἀνθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου