Ενώπιον της πρόκλησης του 2021

Ενώπιον της πρόκλησης του 2021 

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Με τη συγκρότηση από τον Πρωθυπουργό της Επιτροπής εορτασμού της 200ετηρίδος από την έναρξη του Αγώνα για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία της Πατρίδας μας ξεκινά η προετοιμασία του. Πλην των 31 προσώπων που συμμετέχουν στην Επιτροπή συμμετέχουν επίσης οι αγωνιστές, οι λογοτέχνες και οι ιστορικοί του Αγώνα. Μεταξύ αυτών οι Κολοκοτρώνης, Υψηλάντης, Μακρυγιάννης, Ρήγας, Γρηγόριος Ε΄, Παλαιών Πατρών Γερμανός, Κοσμάς ο Αιτωλός, Σαλώνων Ησαΐας, Κύπρου Κυπριανός, Σλαβινίου και Χερσώνος Ευγένιος Βούλγαρης, Παπαφλέσσας, Διάκος, Κανάρης, Σολωμός, Κάλβος, Ζαμπέλιος, Σάθας και Παπαρρηγόπουλος. 

Όλοι αυτοί αγωνίσθηκαν, έψαλαν, έγραψαν έχοντας το βίωμα που περιγράφει και ως δικό του ο Ζήσιμος Λορεντζάτος (1915-2004): «Γεννήθηκα, έζησα και θα πεθάνω στην πίστη των πατέρων μου, στην πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας... Γεννήθηκα, έζησα και θα πεθάνω στη γλώσσα των πατέρων μου, στη γλώσσα του Ομήρου και των Ευαγγελίων... Και πιστεύω πως θα περάσουν ακόμα αμέτρητοι αιώνες, από τότε που ο Σεφέρης βιάστηκε να μου παραδώσει την απαισιόδοξη μαντεία: “Φοβάμαι μήπως είμαστε οι τελευταίοι που μιλάμε ελληνικά”». 

Ελπίζεται ότι στη λογική του εορτασμού για το 1821 δεν θα ακολουθήσουμε τη σκέψη των διαφόρων Αναγεννήσεων της Δύσης. Ο ποιητής και στοχαστής Γιώργος Σαραντάρης (1908-1941) σε άρθρο του στην «Καθημερινή»(5.6.1939), με τίτλο «Σημεία προσοχής», έγραψε: «Ο βαθύτερος λόγος της στροφής των διαφόρων Αναγεννήσεων της Δύσης προς τη μελέτη, τη μίμηση και τη λαχτάρα της Αρχαίας Ελλάδας, είναι η ανικανότητά τους να πιστέψουν στο Χριστό, να πιστέψουν στην αιωνιότητα του ανθρώπου. Για τούτο σε εμάς τους Έλληνες δε μαθαίνουν υποστασιακά τίποτε οι διάφορες Αναγεννήσεις της Δύσης. Μάλλον μας προσφέρουν μια περιττή και συχνά βλαβερή τροφή, γιατί, για την επαφή με μια άρτια θνητή υπόσταση, μας αρκεί η Αρχαία Ελλάδα». 

Για να επιτύχουμε να προσπελάσουμε χωρίς παραμορφωτικές ιδεολογικές αλλοιώσεις τα βιώματα όσων αγωνίστηκαν για την Ελευθερίας μας χρειάζεται, όπως γράφει ο Λορεντζάτος, να επαναφέρουμε το ελληνικό ποτάμι στην κοίτη του και να αποκτήσουμε πάλι τον αέρα που είχαν έναντι των ξένων οι Κολοκοτρώνης και Μακρυγιάννης. Στους εορτασμούς θα αποδειχθεί αν είμαστε άξιοι απόγονοι ενδόξων προγόνων. 

Θα είναι η εσχάτη πλάνη, χειρότερη από όλες τις προηγούμενες, αν ακολουθήσουμε τη λογική του αθέου κοσμικού Ισραηλινού Εβραίου συγγραφέα Αμός Οζ (Σημ. Πώς ταίριαζαν αυτά τα αντιφατικά με τα οποία αυτοπροσδιοριζόταν ήταν δικό του ζήτημα). Σε ομιλία του είχε πει ότι βλέπει τον εαυτό του ως νόμιμο διάδοχο του ιουδαϊσμού. Και ως τέτοιος ότι ήταν ελεύθερος «να αποφασίσει αν θα κρατούσε αυτή την τεράστια κληρονομιά, τι θα τοποθετούσε στο σαλόνι του, και τι θα αποθήκευε στη σοφίτα». Είναι θανάσιμο για ένα λαό και τον πολιτισμό του αν οι απόγονοι αισθάνονται ότι δεν έχουν κάποια υποχρέωση έναντι των προγόνων τους, ούτε ευθύνη έναντι των απογόνων τους, αλλά έχουν μόνο το δικαίωμα να καταστρέψουν ή, με βάση την ιδεολογία τους, να παραμορφώσουν αυτό που παρέλαβαν.-