Εἶτα ἄρχονται οἱ Χοροὶ ψάλλοντες τὸν Κανόνα τῆς Θεοτόκου, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Χαρᾶς δοχεῖον, σοὶ πρέπει χαίρειν μόνῃ. Ἰωσήφ.
Ποίημα Ἰωσὴφ τοῦ Ὑμνογράφου.
ᾨδὴ α´. Ἦχος δ´. Ὁ Εἱρμός.
Ἀνοίξω τὸ στόμα μου, καὶ πληρωθήσεται πνεύματος,
καὶ λόγον ἐρεύξομαι, τῇ βασιλίδι Μητρί·
καὶ ὀφθήσομαι, φαιδρῶς πανηγυρίζων,
καὶ ᾄσω γηθόμενος, ταύτης τὰ θαύματα. (δίς)
Θὰ ἀνοίξω τὸ στόμα μου καὶ αὐτὸ θὰ γεμίσῃ ἀπὸ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ θὰ εἴπω λόγους (ἐγκωμιαστικοὺς) πρὸς τὴν Βασίλισσαν Μητέρα (τοῦ Κυρίου)· καὶ θὰ μὲ ἴδουν νὰ πανηγυρίζω μὲ λαμπρότητα, καὶ θὰ ἀνυμνήσω γεμάτος ἀπὸ εὐφροσύνην τὰ θαυμαστὰ μεγαλεῖα, τῶν ὁποίων αὕτη ἠξιώθη.
Τροπάρια.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς
Ὑπεραγία Θεοτόκε, (διὰ τῶν πρεσβειῶν σου στὸν Ὑἱόν σου καὶ Θεὸν ἡμῶν), σῶσε μας.
Χριστοῦ βίβλον ἔμψυχον, ἐσφραγισμένην σε Πνεύματι,
ὁ μέγας Ἀρχάγγελος, Ἁγνὴ θεώμενος,
ἐπεφώνει σοι· Χαῖρε χαρᾶς δοχεῖον,
δι᾿ ἧς τῆς Προμήτορος, ἀρὰ λυθήσεται.
Ὦ Ἁγνή, ὁ μέγας Ἀρχάγγελος Γαβριήλ (ποὺ ἐστάλη ἀπὸ τὸν Θεὸν διὰ νὰ σοῦ εἴπῃ ὅτι θὰ γεννήσῃς τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου), βλέπων σὲ νὰ εἶσαι τὸ ἔμψυχον βιβλίον τοῦ Χριστοῦ, τὸ ἐσφραγισμένον ἀπὸ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, ἀνεφώνει πανηγυρικῶς πρὸς σέ: Χαῖρε, σύ, ποὺ (ἐδέχθης εἰς τὴν κοιλίαν σου τὴν χαρὰν ὅλου τοῦ κόσμου, δηλαδὴ τὸν Κύριον, καὶ τοιουτοτρόπως) εἶσαι τὸ σκεῦος τῆς χαρᾶς· (χαῖρε,) σύ, μέσῳ τῆς ὁποίας θὰ καταργηθὴ ἡ κατάρα ποὺ ἔλαβε (διὰ τὴν παρακοὴν τῆς) ἡ πρόγονός μας Εὔα.
Ὑπεραγία Θεοτόκε.
Ἀδὰμ ἐπανόρθωσις, χαῖρε Παρθένε Θεόνυμφε,
τοῦ ᾍδου ἡ νέκρωσις· χαῖρε πανάμωμε,
τὸ παλάτιον, τοῦ μόνου Βασιλέως·
χαῖρε θρόνε πύρινε, τοῦ Παντοκράτορος.
Χαῖρε, Παρθένε, Νύμφη τοῦ Κυρίου, σύ, πού (μὲ τὸ νὰ φέρῃς εἰς τὸν κόσμον τὸν Λυτρωτὴν) ἀνορθώνεις ἀπὸ τὴν πτῶσιν τοῦ τὸν Ἀδὰμ καὶ θανατώνεις τὸν ᾍδην. Χαῖρε, πάναγνε Κόρη, ποὺ εἶσαι τὸ ἀνάκτορον τοῦ μοναδικοῦ Βασιλέως. Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι ὁ πύρινος θρόνος τοῦ Παντοκράτορος.
Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι
Ῥόδον τὸ ἀμάραντον, χαῖρε ἡ μόνη βλαστήσασα·
τὸ μῆλον τὸ εὔοσμον, χαῖρε ἡ τέξασα·
τὸ ὀσφράδιον, τοῦ πάντων Βασιλέως·
χαῖρε Ἀπειρόγαμε, κόσμου διάσωσμα.
Χαῖρε, σύ, ποὺ ἐβλάστησες τὸ (θεῖον) τριαντάφυλλον, τὸ ὁποῖον δὲν μαραίνεται ποτέ (δηλαδὴ τὸν Κύριον). Χαῖρε, σύ, ποὺ ἐγέννησες τὸ μῆλον, τὸ ὁποῖον εὐωδιάζει, σύ, ποὺ ἐγέννησες Ἐκεῖνον ποὺ ἀποτελεῖ τὴν εὐωδίαν τὴν ὁποίαν ὀσφραίνεται ὁ Βασιλεὺς τῶν ὅλων. Χαῖρε, σύ, ποὺ δὲν ἔλαβες πεῖραν γάμου, σύ, ποὺ εἶσαι ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου.
Καὶ νῦν καί ἀεί καί εἰς τους αἰῶνας των αἰώνων. Ἀμήν.
Ἁγνείας θησαύρισμα, χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐκ τοῦ πτώματος,
ἡμῶν ἐξανέστημεν· χαῖρε ἡδύπνοον,
κρίνον Δέσποινα, πιστοὺς εὐωδιάζον·
θυμίαμα εὔοσμον, μύρον πολύτιμον.
Χαῖρε, ὦ Θεοτόκε, θησαυρὲ τῆς παρθενίας, σύ, μέσῳ τῆς ὁποίας ἠγέρθημεν ἀπὸ τὴν πτῶσιν μας. Χαῖρε, ὦ Δέσποινα, σύ, ποὺ εἶσαι τὸ εὐῶδες κρίνον, τὸ ὁποῖον ἀναδίδει τὴν εὐωδίαν τοῦ εἰς τοὺς πιστούς· εἶσαι ἀκόμη εὔοσμον θυμίαμα καὶ πολύτιμον μύρον.
Καὶ πάλιν: «Ἀνοίξω τὸ στόμα μου…»
ᾨδὴ γ´. Ὁ Εἱρμός.
Τοὺς σοὺς ὑμνολόγους Θεοτόκε,
ἡ ζῶσα καὶ ἄφθονος πηγή,
θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικὸν στερέωσον·
καὶ ἐν τῇ θείᾳ δόξῃ σου, στεφάνων δόξης ἀξίωσον. (δίς)
Θεοτόκε, σύ, ποὺ εἶσαι ἡ ζωντανὴ καὶ ἀστείρευτος πηγή, στερέωσε (εἰς τὴν πέτραν τῆς πίστεως) ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι, συγκροτήσαντες πνευματικὸν χορόν, σὲ ὑμνολογούν, καὶ ἀξίωσέ τους νὰ λάβουν στεφάνους δόξης εἰς τὴν θείαν δόξαν τοῦ οὐρανοῦ, ὅπου κατοικεῖς.
Τροπάρια.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Στάχυν ἡ βλαστήσασα τὸν θεῖον,
ὡς χώρα ἀνήροτος σαφῶς,
χαῖρε ἔμψυχε τράπεζα, ἄρτον ζωῆς χωρήσασα·
χαῖρε τοῦ ζῶντος ὕδατος, πηγὴ ἀκένωτος Δέσποινα.
Χαῖρε, σύ, ἡ ὁποία, ὡσὰν ἀγρὸς ποὺ πραγματικῶς δὲν ὠργώθη ποτέ, (ἔμεινες δηλαδὴ πάντοτε Παρθένος,) ἐβλάστησες τὸν θεῖον στάχυν (τὸν Ἰησοῦν)· (χαῖρε), σύ, ποὺ εἶσαι ἡ ἔμψυχος τράπεζα, ἡ ὁποία ἐχώρησε τὸν Ἄρτον τῆς ζωῆς (τὸν Κύριον). Χαῖρε, ὦ Δέσποινα, ποὺ εἶσαι ἡ ἀνεξάντλητος πηγὴ τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Δάμαλις τὸν μόσχον ἡ τεκοῦσα,
τὸν ἄμωμον, χαῖρε τοῖς πιστοῖς· χαῖρε Ἀμνὰς κυήσασα,
Θεοῦ Ἀμνὸν τὸν αἴροντα, κόσμου παντὸς τὰ πταίσματα·
χαῖρε θερμὸν ἱλαστήριον.
Χαῖρε, σύ, ἡ (θεία) Δάμαλις, ποὺ ἐγέννησες χάριν (τῆς σωτηρίας) τῶν πιστῶν τὸν Μόσχον τὸν ἄμωμον (ποὺ ἦτο προωρισμένος νὰ θυσιασθῇ δι᾿ αὐτούς). Χαῖρε, σύ, ἡ (θεία) Ἀμνάς, ποὺ ἐγέννησες τὸν Ἀμνὸν τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος (διὰ τοῦ αἵματός Του) ἐξαλείφει ὅλου τοῦ κόσμου τὰ πταίσματα. Χαῖρε, σύ, ἡ ὁποία εἶσαι τὸ θερμὸν ἱλαστήριον.
Δόξα.
Ὄρθρος φαεινὸς χαῖρε, ἡ μόνη, τὸν Ἥλιον φέρουσα Χριστόν,
φωτὸς κατοικητήριον· χαῖρε τὸ σκότος λύσασα,
καὶ τοὺς ζοφώδεις δαίμονας, ὁλοτελῶς ἐκμειώσασα.
Χαῖρε, σύ, ἡ φωτεινὴ αὐγή, ἡ ὁποία βαστάζεις εἰς τὰς ἀγκάλας σου τὸν ἥλιον (τῆς Δικαιοσύνης) Χριστὸν καὶ εἶσαι ἡ κατοικία τοῦ φωτὸς (τοῦ Χριστοῦ). Χαῖρε, σύ, ποὺ ἐξηφάνισες τὸ σκότος (τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας) καὶ ἐξεμηδένισες τοὺς σκοτεινοτάτους δαίμονας.
Καὶ νῦν.
Χαῖρε Πύλη μόνη, ἣν ὁ Λόγος, διώδευσε μόνος,
ἡ μοχλούς, καὶ πύλας ᾍδου Δέσποινα, τῷ τόκῳ σου συντρίψασα·
χαῖρε ἡ θεία εἴσοδος, τῶν σῳζομένων Πανύμνητε.
Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι ἡ μοναδικὴ πύλη, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἐπέρασε (καὶ ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον) ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ μόνος (καὶ οὐδεὶς ἄλλος)· (χαῖρε,) σύ, ὦ Δέσποινα, ἡ ὁποία, μὲ τὸ νὰ γεννήσῃς τὸν Σωτῆρα, συνέτριψες τοὺς μοχλοὺς καὶ τὰς πύλας τοῦ Ἅιδου (διὰ νὰ ἐξέλθουν οἱ ἐκεῖ φυλακισμένοι). Χαῖρε, ὦ ἀξία παντὸς ὕμνου Κόρη, σύ, ποὺ εἶσαι ἡ θεία εἴσοδος ἡ εἰσάγουσα εἰς τὸν Παράδεισον ὅλους ὅσοι σῴζονται.
Καὶ πάλιν: «Τοὺς σοὺς ὑμνολόγους…»
ᾨδὴ δ´. Ὁ Εἱρμός.
Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ, ἐπὶ θρόνου Θεότητος,
ἐν νεφέλῃ κούφῃ, ἦλθεν Ἰησοῦς ὁ ὑπέρθεος,
τῇ ἀκηράτῳ παλάμῃ, καὶ διέσωσε, τοὺς κραυγάζοντας·
Δόξα Χριστὲ τῇ δυνάμει σου.
Αὐτὸς ποὺ κάθηται ἐνδόξως ἐπάνω εἰς τὸν θρόνον τῆς Θεότητος, ὁ μέγας καὶ ὕψιστος Θεὸς Ἰησοῦς, ἦλθεν (εἰς τὸν κόσμον) μέσῳ μιᾶς ἐλαφρᾶς νεφέλης (τῆς Παρθένου Μαρίας καὶ μὲ τὴν ἄχραντον παλάμην Του (μὲ τὴν θεϊκὴν δηλαδὴ δύναμίν Του) ὡδήγησεν εἰς σωτηρίαν ἐκείνους ποὺ (μὲ πίστιν) κραυγάζουν: Δόξα, Χριστέ, εἰς τὴν δύναμίν Σου.
Τροπάρια.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ἐν φωναῖς ᾀσμάτων πίστει, σοὶ βοῶμεν Πανύμνητε·
Χαῖρε πῖον ὄρος, καὶ τετυρωμένον ἐν Πνεύματι·
χαῖρε λυχνία καὶ στάμνε, μάννα φέρουσα,
τὸ γλυκαῖνον, τὰ τῶν εὐσεβῶν αἰσθητήρια.
Εἰς σέ, ὦ Θεοτόκε, ποὺ εἶσαι ἀξία παντὸς ὕμνου, βοῶμεν μὲ ἱερὰς ψαλμωδίας: Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι ὄρος παχὺ καὶ εὔφορον, ὄρος συμπαγὲς καὶ στερεοποιημένον ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως ὁ πηκτὸς τυρός. Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι λυχνία, (φέρουσα τὸ θεῖον φῶς) καὶ στάμνος, φέρουσα ἐντός της τὸ (θεῖον) μάννα, τὴν τροφὴν ποὺ γλυκαίνει τὰ (πνευματικὰ) αἰσθητήρια τῶν εὐσεβῶν ἀνθρώπων.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ἱλαστήριον τοῦ κόσμου, χαῖρε ἄχραντε Δέσποινα·
χαῖρε κλῖμαξ γῆθεν, πάντας ἀνυψώσασα χάριτι·
χαῖρε ἡ γέφυρα ὄντως, ἡ μετάγουσα,
ἐκ θανάτου, πάντας, πρὸς ζωὴν τοὺς ὑμνοῦντάς σε.
Χαῖρε, ὦ ἁγνὴ Δέσποινα, ποὺ εἶσαι τὸ ἱλαστήριον τοῦ κόσμου. Χαῖρε, θεία κλῖμαξ («σκάλα»), ποὺ μᾶς ἀνύψωσες ὅλους ἀπὸ τὴν γῆν (εἰς τὸν οὐρανόν), χωρὶς ἡμεῖς νὰ τὸ ἀξίζωμεν. Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι ἡ γέφυρα ἡ ὁποία πραγματικῶς μεταφέρεις ὅλους τοὺς ὑμνητάς σου ἀπὸ τὸν θάνατον πρὸς τὴν (αἰώνιον) ζωήν
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Οὐρανῶν ὑψηλοτέρα, χαῖρε γῆς τὸ θεμέλιον,
ἐν τῇ σῇ νηδύϊ, Ἄχραντε ἀκόπως βαστάσασα,
χαῖρε κογχύλη, πορφύραν θείαν βάψασα,
ἐξ αἱμάτων σου, τῷ Βασιλεῖ τῶν Δυνάμεων.
Χαῖρε, ὦ ἀμόλυντε Παρθένε, ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν, σύ, ποὺ χωρὶς κανέναν κόπον ἐβάστασες εἰς τὴν κοιλίαν σου (Ἐκεῖνον ποὺ ἀποτελεῖ) τὸ θεμέλιον τῆς γῆς (καὶ ὁλοκλήρου τῆς Δημιουργίας). Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι ἡ κογχύλη («ἀχιβάδα»), ἡ ὁποία ἀπὸ τὰ αἵματά σου ἔβαψες θείαν πορφύραν διὰ νὰ τὴν φορέσῃ ὁ Βασιλεὺς τῶν Ἀγγελικῶν στρατευμάτων (ἔδωσες δηλαδὴ σῶμα εἰς Αὐτόν).
Δόξα.
Νομοθέτην ἡ τεκοῦσα, ἀληθῶς χαῖρε Δέσποινα,
τὸν τὰς ἀνομίας, πάντων δωρεὰν ἐξαλείφοντα·
ἀκατανόητον βάθος, ὕψος ἄῤῥητον,
Ἀπειρόγαμε, δι᾿ ἧς ἡμεῖς ἐθεώθημεν.
Χαῖρε, ὦ Δέσποινα, σύ, ποὺ ἐγέννησες ἀληθῶς τὸν Νομοθέτην, ὁ Ὁποῖος συγχωρεῖ δωρεὰν τὰς ἁμαρτίας ὅλων· (χαῖρε) σύ, ποὺ εἶσαι βάθος εἰς τὸ ὁποῖον κανεὶς νοῦς δὲν δύναται νὰ διεισδύσῃ, καὶ ὕψος τὸ ὁποῖον κανεὶς δὲν δύναται νὰ περιγράψῃ, διότι σύ, ὦ Δέσποινα, ποὺ δὲν ἔλαβες πεῖραν γάμου, εἶσαι ἐκείνη διὰ τῆς ὁποίας ὡδηγήθημεν εἰς τὴν θέωσιν.
Καὶ νῦν.
Σὲ τὴν πλέξασαν τῷ κόσμῳ, ἀχειρόπλοκον στέφανον,
ἀνυμνολογοῦμεν, Χαῖρέ σοι Παρθένε κραυγάζοντες,
τὸ φυλακτήριον πάντων καὶ χαράκωμα,
καὶ κραταίωμα, καὶ ἱερὸν καταφύγιον.
Ὑμνολογοῦμέν σε, ἡ ὁποία ἔπλεξες χάριν τοῦ κόσμου στέφανον, ποὺ δὲν τὸν ἔκαμαν χεῖρες ἀνθρώπων, (ἐγέννησες δηλαδὴ τὸν Χριστὸν ἄνευ ἀνδρικοῦ σπέρματος, μὲ μόνην τὴν ἐπισκίασιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,) καὶ κραυγάζομεν πρὸς σέ: Χαῖρε, Παρθένε, ποὺ εἶσαι δι᾿ ὅλους μας τὸ φρούριον καὶ τὸ ὀχυρὸν στρατόπεδον καὶ τὸ στήριγμα καὶ τὸ ἱερὸν καταφύγιον.
Καὶ πάλιν: «Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ…»
ᾨδὴ ε´. Ὁ Εἱρμός.
Ἐξέστη τὰ σύμπαντα, ἐπὶ τῇ θείᾳ δόξῃ σου·
σὺ γὰρ ἀπειρόγαμε Παρθένε,
ἔσχες ἐν μήτρᾳ τὸν ἐπὶ πάντων Θεόν,
καὶ τέτοκας ἄχρονον Υἱόν,
πᾶσι τοῖς ὑμνοῦσί σε, σωτηρίαν βραβεύοντα.
Ὅλα τὰ δημιουργήματα ἔμειναν ἐκστατικά, βλέποντα τὴν μεγάλην θείαν δόξαν, εἰς τὴν ὁποίαν ἔφθασες, ὦ Παρθένε, σύ, ποὺ δὲν ἔλαβες πεῖραν γάμου· (εἶναι δὲ μεγάλη ἡ δόξα σου,) διότι ἠξιώθης νὰ δεχθῇς εἰς τὴν κοιλίαν σου τὸν Θεόν, ποὺ ἐξουσιάζει τὰ πάντα, καὶ ἐγέννησες Υἱόν, ὁ Ὁποῖος δὲν ἔχει οὔτε ἀρχὴν οὔτε τέλος (ἀφοῦ, ὡς Θεός, ὑπῆρχε καὶ θὰ ὑπάρχει πάντοτε). Ὁ Υἱός σου Αὐτὸς δίδει ὡς βραβεῖον, εἰς ἐκείνους ποὺ (μὲ πίστιν) σὲ ὑμνοῦν, τὴν σωτηρίαν.
Τροπάρια.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ὁδὸν ἡ κυήσασα, ζωῆς, χαῖρε Πανάμωμε,
ἡ κατακλυσμοῦ τῆς ἁμαρτίας, σώσασα κόσμον·
χαῖρε Θεόνυμφε, ἄκουσμα καὶ λάλημα φρικτόν·
χαῖρε ἐνδιαίτημα, τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως.
Χαῖρε, ὦ πάναγνε Παρθένε, σύ, ποὺ ἐγέννησες τὴν ὁδὸν τῆς ζωῆς (τὸν Χριστὸν) καὶ ἔσωσες τὸν κόσμον ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸν τῆς ἁμαρτίας. Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι Νύμφη τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεοῦ, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον προκαλεῖ ἱερὸν δέος εἰς ὁποῖον τὸ ἀκούει ἢ τὸ λέγει. Χαῖρε, ὦ κατοικία τοῦ Κυριάρχου τῆς Κτίσεως.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ἰσχὺς καὶ ὀχύρωμα, ἀνθρώπων, χαῖρε Ἄχραντε,
τόπε ἁγιάσματος τῆς δόξης·
νέκρωσις ᾍδου, νυμφὼν ὁλόφωτε·
χαῖρε τῶν Ἀγγέλων χαρμονή·
χαῖρε ἡ βοήθεια, τῶν πιστῶς δεομένων σου.
Χαῖρε, ἄχραντε Θεοτόκε, σύ, ποὺ εἶσαι ἡ (προστατευτικὴ) δύναμις καὶ τὸ ἰσχυρὸν φρούριον τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἅγιος τόπος τὸν ὁποῖον ἔκαμε κατοικίαν Του ὁ ἔνδοξος Θεός· (χαῖρε) σύ, ποὺ ἐθανάτωσες τὸν ᾍδην (μὲ τὸ νὰ γεννήσῃς τὸν Νικητὴν τοῦ θανάτου), σύ, ποὺ εἶσαι ὁ ὁλόφωτος νυμφικὸς θάλαμος (ἐντὸς τοῦ ὁποίου ὁ Θεὸς Λόγος ἡνώθη μὲ τὴν κτιστὴν ἀνθρωπίνην φύσιν). Χαῖρε, ἡ ἀγαλλίασις τῶν Ἀγγέλων. Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι ἡ βοήθεια ὅλων ὅσοι σὲ παρακαλοῦν μὲ πίστιν.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Πυρίμορφον ὄχημα, τοῦ Λόγου, χαῖρε Δέσποινα,
ἔμψυχε Παράδεισε, τὸ ξύλον, ἐν μέσῳ ἔχων ζωῆς τὸν Κύριον·
οὗ ὁ γλυκασμὸς ζωοποιεῖ, πίστει τοὺς μετέχοντας,
καὶ φθορᾷ ὑποκύψαντας.
Χαῖρε, Δέσποινα, σύ, ἡ ὁποία, ὡσὰν ἅρμα πύρινον, ἐδέχθης μέσα σου τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ (καὶ τὸν μετέφερες ἀπὸ τὸν οὐρανὸν εἰς τὴν γῆν)· (χαῖρε,) σύ, ποὺ εἶσαι ὁ ἔμψυχος Παράδεισος, ὁ ἔχων ἐν τῷ μέσῳ του τὸ δένδρον τῆς ζωῆς, δηλαδὴ τὸν Κύριον. Ἡ γλυκύτης τῶν καρπῶν αὐτοῦ τοῦ δένδρου (δηλαδὴ τοῦ Κυρίου) δίδει ζωὴν εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι προηγουμένως μὲν εἶχον ὑποκύψει εἰς τὸν θάνατον (διότι ἔφαγον καρπὸν ἀπὸ τὸ ἀπηγορευμένον δένδρον, ποὺ ἦτο ἐντὸς τοῦ Παραδείσου τῆς Ἐδέμ), τώρα δὲ γεύονται μὲ πίστιν τοὺς καρποὺς τοῦ δένδρου αὐτοῦ.
Δόξα.
Ῥωννύμενοι σθένει σου, πιστῶς ἀναβοῶμέν σοι·
Χαῖρε πόλις τοῦ Παμβασιλέως, δεδοξασμένα καὶ ἀξιάκουστα,
περὶ ἧς λελάληνται σαφῶς·
ὄρος ἀλατόμητον, χαῖρε βάθος ἀμέτρητον.
Λαμβάνοντες ἰσχὺν διὰ τῆς ἰδικῆς σου δυνάμεως, κραυγάζομεν πρὸς σὲ μὲ πίστιν: Χαῖρε, ὦ πόλις τοῦ Βασιλέως τῶν ὅλων, διὰ τὴν ὁποίαν πολλὰ ἔνδοξα καὶ ἄξια νὰ ἀκουσθοῦν ἐλάλησαν σαφῶς οἱ προφῆται (προφητεύοντες τὰ μελλοντικὰ μεγαλεῖα τῆς Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία ἦτο προτύπωσις ἰδική σου). Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι ὄρος, εἰς τὸ ὁποῖον δὲν ἠνοίχθησαν λατομεῖα (δηλαδὴ παρθένον ὄρος), καὶ βάθος (πνευματικόν), τὸ ὁποῖον κανεὶς δὲν δύναται νὰ μετρήσῃ.
Καὶ νῦν.
Εὐρύχωρον σκήνωμα, τοῦ Λόγου, χαῖρε Ἄχραντε·
κόχλος ἡ τὸν θεῖον μαργαρίτην, προαγαγοῦσα, χαῖρε πανθαύμαστε·
πάντων πρὸς Θεὸν καταλλαγή, τῶν μακαριζόντων σε, Θεοτόκε ἑκάστοτε.
Χαῖρε, ὦ ἁγνὴ Κόρη, σύ, ποὺ ἀποτελεῖς εὐρύχωρον κατοικίαν τοῦ Λόγου, σύ, ποὺ εἶσαι ἡ κογχύλη («ἀχηβάδα»), ἡ ὁποία ἔφερεν εἰς ἡμᾶς τὸν θεῖον μαργαρίτην (τὸν Χριστόν). Χαῖρε, πανθαύμαστε, σύ, ποὺ συμφιλιώνεις πρὸς τὸν Θεὸν ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι πάντοτε σὲ μακαρίζουν.
Καὶ πάλιν: «Ἐξέστη τὰ σύμπαντα…»
ᾨδὴ ς´. Ὁ Εἱρμός.
Τὴν θείαν ταύτην καὶ πάντιμον,
τελοῦντες ἑορτὴν οἱ θεόφρονες, τῆς Θεομήτορος,
δεῦτε τὰς χεῖρας κροτήσωμεν,
τὸν ἐξ αὐτῆς τεχθέντα Θεὸν δοξάζοντες. (δίς)
Ἡμεῖς οἱ εὐσεβεῖς, ποὺ ἐπιτελοῦμεν τὴν θείαν καὶ τιμιωτάτην αὐτὴν ἑορτὴν τῆς Μητρὸς τοῦ Κυρίου μας, ἔλθετε νὰ κτυπήσωμεν (σκιρτῶντες ἀπὸ ἀγαλλίασιν) τὰς χεῖρας, δοξάζοντες (μὲ αὐτὸν τὸν ἐνθουσιώδη τρόπον) τὸν Θεόν ποὺ ἐγεννήθη ἐξ αὐτῆς.
Τροπάρια.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Παστὰς τοῦ Λόγου ἀμόλυντε,
αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως,
χαῖρε Πανάχραντε, τῶν Προφητῶν περιήχημα·
χαῖρε τῶν Ἀποστόλων τὸ ἐγκαλλώπισμα.
Χαῖρε, ὦ ἄσπιλε Κόρη, σύ, ποὺ εἶσαι ὁ ἀμόλυντος νυμφικὸς θάλαμος τοῦ Λόγου (μέσα εἰς τὸν ὁποῖον Οὗτος -ὁ Λόγος- ἡνώθη μὲ τὴν κτιστὴν ἀνθρωπίνην φύσιν), σύ, ποὺ εἶσαι ἡ αἰτία τῆς θεώσεως ὅλων (τῶν πιστῶν), ὁ Ἦχος ποὺ ἀκούεται γύρω ἀπὸ τοὺς προφήτας. Χαῖρε, σύ, ἡ ὁποία εἶσαι τὸ ἔνδοξον στόλισμα τῶν ἀποστόλων
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ἐκ σοῦ ἡ δρόσος ἀπέσταξε,
φλογμὸν πολυθεΐας ἡ λύσασα·
ὅθεν βοῶμέν σοι· Χαῖρε ὁ πόκος ὁ ἔνδροσος,
ὃν Γεδεὼν Παρθένε προεθεάσατο.
Ἀπὸ σὲ ἔσταξεν ἡ δρόσος (ὁ Χριστός), ποὺ ἔσβησε τὴν φλόγα τῆς (εἰδωλολατρικῆς) πολυθεΐας. Διὰ τοῦτο ἀναφωνοῦμεν εἰς σέ: Χαῖρε, Παρθένε, σύ, ποὺ εἶσαι ὁ γεμάτος ἀπὸ δρόσον πόκος, τὸν ὁποῖον ὁ Γεδεὼν εἶδε προφητικῶς (κατὰ τὴν παλαιὰν ἐκείνην ἐποχήν).
Δόξα.
Ἰδού σοι, Χαῖρε, κραυγάζομεν,
λιμὴν ἡμῖν γενοῦ θαλαττεύουσι,
καὶ ὁρμητήριον, ἐν τῷ πελάγει τῶν θλίψεων,
καὶ τῶν σκανδάλων πάντων τοῦ πολεμήτορος.
Ἰδού, κραυγάζομεν εἰς σὲ τό, Χαῖρε! Γίνε (λοιπὸν) λιμὴν δι᾿ ἡμᾶς, ποὺ πλέομεν μέσα εἰς τὴν (τρικυμιώδη) θάλασσαν (τοῦ βίου)· γίνε τόπος ὀχυρὸς ἀνεφοδιασμοῦ καὶ ἐξορμήσεων δι᾿ ἡμᾶς, ποὺ εἴμεθα μέσα εἰς τὸ πέλαγος τῶν θλίψεων καὶ τῶν πολλῶν καὶ ποικίλων παγίδων τοῦ ἐχθροῦ μας Διαβόλου.
Καὶ νῦν.
Χαρᾶς αἰτία χαρίτωσον,
ἡμῶν τὸν λογισμὸν τοῦ κραυγάζειν σοι·
Χαῖρε ἡ ἄφλεκτος βάτος, νεφέλη ὁλόφωτε,
ἡ τοὺς πιστοὺς ἀπαύστως ἐπισκιάζουσα.
Σύ, ποὺ εἶσαι ἡ αἰτία τῆς χαρᾶς (διότι ἐγέννησες τὸν Λυτρωτὴν τοῦ κόσμου), γέμισε μὲ τὴν χάριν σου τὴν σκέψιν μας, ὥστε νὰ κραυγάζωμεν πρὸς σέ: Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι ἡ (φλογιζομένη καὶ μὴ καιομένη βάτος, (τὴν ὁποίαν εἶδε συμβολικῶς ὁ Μωϋσῆς,) καὶ ἡ ὁλόφωτος νεφέλη, ἡ συνεχῶς ῥίπτουσα τὴν προστατευτικὴν σκιὰν της ἐπὶ τῶν πιστῶν.
Καὶ πάλιν: «Τὴν θείαν ταύτην…»
ᾨδὴ ζ´. Ὁ Εἱρμός.
Οὐκ ἐλάτρευσαν, τῇ κτίσει οἱ θεόφρονες, παρὰ τὸν Κτίσαντα·
ἀλλὰ πυρὸς ἀπειλήν, ἀνδρείως πατήσαντες, χαίροντες ἔψαλλον·
Ὑπερύμνητε, ὁ τῶν Πατέρων Κύριος, καὶ Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Οἱ εὐσεβεῖς ἐκεῖνοι τρεῖς Ἰσραηλῖται νέοι (ποὺ ἦσαν αἰχμάλωτοι εἰς τὴν Βαβυλῶνα,) δὲν ἐλάτρευσαν τὰ δημιουργήματα (ὅπως ἦτο ἡ εἰκὼν τοῦ βασιλέως Ναβουχοδονόσορος ποὺ ἐστήθη διὰ νὰ προσκυνῆται λατρευτικῶς), παραμερίζοντες τὸν Δημιουργόν. Καταπατήσαντες δὲ μὲ γενναιότητα τὴν ἀπειλὴν ὅτι θὰ τοὺς ῥίψουν εἰς τὸ πῦρ, (πρὸς τιμωρίαν των,) ἔψαλλον (ἀπὸ τὸ μέσον τῆς καιομένης καμίνου) γεμᾶτοι χαράν: Δοξασμένος, εἶσαι σύ, ὁ Κύριος καὶ Θεὸς τῶν προγόνων μας, τὸν ὁποῖον οὐδεὶς δύναται νὰ ὑμνήσῃ ἐπαξίως.
Τροπάρια.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ἀνυμνοῦμέν σε, βοῶντες· Χαῖρε ὄχημα,
Ἡλίου τοῦ νοητοῦ· ἄμπελος ἀληθινή,
τὸν βότρυν τὸν πέπειρον, ἡ γεωργήσασα,
οἶνον στάζοντα, τὸν τὰς ψυχὰς εὐφραίνοντα,
τῶν πιστῶς σε δοξαζόντων.
Σὲ ὑμνοῦμεν, λέγοντες πρὸς σέ, ὦ Θεοτόκε: Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι τὸ (θεῖον) ἅρμα τοῦ πνευματικοῦ ἡλίου (Χριστοῦ) καὶ ἡ πραγματικὴ ἄμπελος («κληματαριά») ποὺ ἐβλάστησε τὴν ὡραίαν καὶ ὥριμον σταφυλὴν (τὸν Χριστόν)· ἡ (θεία) σταφυλὴ αὕτη στάζει (οὐράνιον) οἶνον, ὁ ὁποῖος (πινόμενος,) εὐφραίνει τὰς ψυχὰς ἐκείνων, ποὺ μὲ πίστιν σὲ δοξάζουν.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ἰατῆρα, τῶν ἀνθρώπων ἡ κυήσασα, χαῖρε Θεόνυμφε·
ἡ ῥάβδος ἡ μυστική, ἄνθος τὸ ἀμάραντον, ἡ ἐξανθήσασα·
χαῖρε Δέσποινα, δι᾿ ἧς χαρᾶς πληρούμεθα, καὶ ζωὴν κληρονομοῦμεν.
Χαῖρε, Νύμφη τοῦ Κυρίου, σύ, ἡ ὁποία ἐγέννησες τὸν Ἰατρὸν (τῶν ψυχικῶν καὶ σωματικῶν ἀσθενειῶν) τῶν ἀνθρώπων· (χαῖρε,) σύ, ποὺ εἶσαι ἡ μυστικὴ ῥάβδος ἡ βλαστήσασα τὸ ἄνθος (τὸν Χριστόν), ποὺ ποτὲ δὲν μαραίνεται. Χαῖρε, ὦ Δέσποινα, σύ, διὰ μέσου τῆς ὁποίας γεμίζομεν ἀπὸ χαρὰν καὶ κληρονομοῦμεν τὴν (αἰώνιον) ζωήν.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ῥητορεύουσα, οὐ σθένει γλῶσσα Δέσποινα, ὑμνολογῆσαί σε·
ὑπὲρ γὰρ τὰ Σεραφείμ, ὑψώθης κυήσασα, τὸν Βασιλέα Χριστόν·
ὃν ἱκέτευε, πάσης νῦν βλάβης ῥύσασθαι, τοὺς πιστῶς σε προσκυνοῦντας.
Ὦ Δέσποινα, οὔτε ἡ πλέον ῥητορικὴ γλῶσσα δὲν ἠμπορεῖ νὰ σὲ ὑμνήσῃ ὅσον πρέπει· διότι, μὲ τὸ νὰ γεννήσῃς τὸν Βασιλέα Χριστόν, κατέστης ὑψηλοτέρα καὶ ἀνωτέρα καὶ ἀπ´αὐτὰ τὰ Σεραφείμ (ποὺ ἀποτελοῦν τὸ ὕψιστον Ἀγγελικὸν Τάγμα). Ἱκέτευε (λοιπὸν) Αὐτὸν νὰ ἀπαλλάξῃ ἀπὸ οἰονδήποτε κακὸν ἡμᾶς, ποὺ μὲ πίστιν σὲ προσκυνοῦμεν.
Δόξα.
Εὐφημεῖ σε, μακαρίζοντα τὰ πέρατα, καὶ ἀνακράζει σοι·
Χαῖρε ὁ τόμος ἐν ᾧ, δακτύλῳ ἐγγέγραπται,
Πατρὸς ὁ Λόγος Ἁγνή· ὃν ἱκέτευε,
βίβλῳ ζωῆς τοὺς δούλους σου, καταγράψαι Θεοτόκε.
Ὅλος ὁ κόσμος, ἀπὸ τὸ ἓν ἄκρον ἕως τὸ ἄλλο, σὲ ἐγκωμιάζει μὲ μακαρισμοὺς καὶ ἀναφωνεῖ πρὸς σέ: Χαῖρε, ὦ ἁγνὴ Παρθένε, ποὺ εἶσαι ὁ πίναξ, εἰς τὸν ὁποῖον μὲ τὸν δάκτυλον τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ἔχει γραφῆ ὁ Λόγος. Ἱκέτευε (λοιπὸν) Αὐτόν, Θεοτόκε, νὰ γράψῃ τοὺς δούλους σου εἰς τὸ βιβλίον τῆς (αἰωνίου) ζωῆς.
Καὶ νῦν.
Ἱκετεύομεν, οἱ δοῦλοί σου καὶ κλίνομεν, γόνυ καρδίας ἡμῶν·
Κλῖνον τὸ οὖς σου, Ἁγνή, καὶ σῶσον τοὺς θλίψεσι, βυθιζομένους ἡμᾶς,
καὶ συντήρησον, πάσης ἐχθρῶν ἁλώσεως, τὴν σὴν Πόλιν Θεοτόκε.
Ἡμεῖς οἱ δοῦλοι σου σὲ ἱκετεύομεν καὶ κάμπτομεν (ἐνώπιόν σου) τὰ γόνατα τῆς καρδίας μας. Πλησίασε τὸ οὖς σου (διὰ νὰ ἀκούσῃς τὴν ἱκεσίαν μας), ὦ Ἁγνή, καὶ σῶσε ἡμᾶς ποὺ βυθιζόμεθα μέσα εἰς τὸ πέλαγος τῶν θλίψεων, καὶ φύλαξε τὴν πόλιν σου, ὦ Θεοτόκε, ἀπὸ πάσης ἐχθρικῆς ἐπιθέσεως.
Καὶ πάλιν: «Οὐκ ἐλάτρευσαν…»
ᾨδὴ η´. Ὁ Εἱρμός.
Παῖδας εὐαγεῖς ἐν τῇ καμίνῳ, ὁ τόκος τῆς Θεοτόκου διεσώσατο,
τότε μὲν τυπούμενος· νῦν δὲ ἐνεργούμενος,
τὴν οἰκουμένην ἅπασαν, ἀγείρει ψάλλουσαν·
Τὸν Κύριον ὑμνεῖτε τὰ ἔργα, καὶ ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Ὁ Υἱὸς τῆς Θεοτόκου, κατὰ τὴν παλαιὰν ἐποχήν, προτυπούμενος μὲ τὸν ἐμφανισθέντα Ἄγγελον, διεφύλαξεν (ἀβλαβεῖς) τοὺς εὐσεβεῖς (Ἰσραηλίτας) νέους, ποὺ ἦσαν μέσα εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός. Τώρα δέ, φανερούμενος (ὄχι πλέον μὲ τύπους καὶ σύμβολα, ἀλλὰ) ἐνεργῶς, σωματικῶς, σηκώνει ἐπάνω ὁλόκληρον τὴν οἰκουμένην καὶ τὴν κάμνει νὰ ψάλλῃ: Ὅλα τὰ δημιουργήματα, δοξολογεῖτε τὸν Κύριον καὶ (διὰ τῶν ὕμνων σας) ὑψώνετε Αὐτὸν ὑπεράνω παντὸς ὕψους καὶ ἀνθρωπίνου μεγαλείου εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Τροπάρια.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Νηδύϊ τὸν Λόγον ὑπεδέξω, τὸν πάντα βαστάζοντα ἐβάστασας·
γάλακτι ἐξέθρεψας, νεύματι τὸν τρέφοντα, τὴν οἰκουμένην ἅπασαν,
Ἁγνή, ᾧ ψάλλομεν· Τὸν Κύριον ὑμνεῖτε τὰ ἔργα, καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Ἐδέχθης εἰς τὴν κοιλίαν σου, ὦ ἁγνὴ Παρθένε, τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ· ἐβάστασες (εἰς τὰς ἀγκάλας σου) Ἐκεῖνον ποὺ βαστάζει ὅλην τὴν δημιουργίαν. Ἔθρεψες μὲ τὸ γάλα σου Ἐκεῖνον ποὺ μὲ ἕνα νεῦμα του τρέφει ὅλην τὴν οἰκουμένην. Εἰς Αὐτὸν ψάλλομεν: Ὅλα τὰ δημιουργήματα, δοξολογεῖτε τὸν Κύριον καὶ (διὰ τῶν ὕμνων σας) ὑψώνετε Αὐτὸν ὑπεράνω παντὸς ὕψους καὶ ἀνθρωπίνου μεγαλείου εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Μωσῆς κατενόησεν ἐν βάτῳ, τὸ μέγα Μυστήριον τοῦ τόκου σου·
Παῖδες προεικόνισαν, τοῦτο ἐμφανέστατα,
μέσον πυρὸς ἱστάμενοι, καὶ μὴ φλεγόμενοι,
ἀκήρατε ἁγία Παρθένε· ὅθεν σε ὑμνοῦμεν εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Ὁ Μωϋσῆς ἀντελήφθη ὅτι εἰς τὴν βάτον εἰκονίζετο τὸ μέγα μυστήριον τῆς ὑπὸ σοῦ γεννήσεως τοῦ Κυρίου (διότι, ὅπως ἡ βάτος ἐφλογίζετο χωρὶς νὰ καίεται, τοιουτοτρόπως καὶ σὺ ἐδέχθης ἐντός σου τὸ πῦρ τῆς Θεότητος χωρὶς νὰ κατακαῇς). Ἀλλὰ καὶ οἱ (τρεῖς εὐσεβεῖς Ἰσραηλῖται) νέοι προετύπωσαν σαφέστατα τὸ μυστήριον αὐτό, μὲ τὸ νὰ εὑρίσκωνται μέσα εἰς τὸ πῦρ καὶ νὰ μὴ καίωνται. Δι᾿ αὐτό, λοιπόν, ὦ καθαρωτάτη ἁγία Παρθένε, σὲ ὑμνοῦμεν ἀκαταπαύστως.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Οἱ πρῴην ἀπάτῃ γυμνωθέντες, στολὴν ἀφθαρσίας ἐνεδύθημεν, τῇ κυοφορίᾳ σου·
καὶ οἱ καθεζόμενοι, ἐν σκότει παραπτώσεων, φῶς κατωπτεύσαμεν,
φωτὸς κατοικητήριον Κόρη· ὅθεν σε ὑμνοῦμεν, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Ἡμεῖς, ποὺ λόγῳ τῆς ἀπάτης (τοῦ ὄφεως) ἐγυμνώθημεν κατὰ τὴν παλαιὰν ἐκείνην ἐποχήν, τώρα λόγῳ τῆς ἰδικῆς σου ἐγκυμοσύνης ἐνεδύθημεν ἄφθαρτον στολήν· καὶ ἀκόμη, ἡμεῖς οἱ εὑρισκόμενοι εἰς τὸ σκότος τῶν ἁμαρτιῶν, εἴδομεν ἄπλετον φῶς, ὦ Κόρη, ποὺ εἶσαι ἡ κατοικία τοῦ φωτός. Δι᾿ αὐτό, λοιπόν, σὲ ὑμνοῦμεν ἀκαταπαύστως.
Δόξα.
Νεκροὶ διὰ σοῦ ζωοποιοῦνται· ζωὴν γὰρ τὴν ἐνυπόστατον ἐκύησας·
εὔλαλοι οἱ ἄλαλοι, πρῴην χρηματίζοντες,
λεπροί, ἀποκαθαίρονται, νόσοι διώκονται,
πνευμάτων ἀερίων τὰ πλήθη, ἥττηνται Παρθένε, βροτῶν ἡ σωτηρία.
Διὰ σοῦ οἱ νεκροὶ γίνονται πάλιν ζωντανοί, διότι ἐγέννησες τὴν ζωήν, ἡ ὁποία εἶναι (ὄχι μία ἁπλὴ κατάστασις, ἀλλὰ) πραγματικὴ ὑπόστασις, πρόσωπον (δηλαδὴ ἐγέννησες τὸ Δεύτερον Πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ). Διὰ σοῦ ἐπίσης ἐκεῖνοι, ποὺ ἦσαν πρὶν ἄλαλοι, γίνονται ὁμιλητικώτατοι· οἱ λεπροὶ καθαρίζονται, αἱ ἀσθένειαι ἐξαφανίζονται, τὰ πλήθη τῶν ἐναερίων σατανικῶν πνευμάτων συντρίβονται, ὦ Παρθένε, ποὺ εἶσαι ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.
Καὶ νῦν.
Ἡ κόσμῳ τεκοῦσα σωτηρίαν, δι᾿ ἧς ἀπὸ γῆς εἰς ὕψος ἤρθημεν, χαίροις Παντευλόγητε,
σκέπη καὶ κραταίωμα, τεῖχος καὶ ὀχύρωμα τῶν μελῳδούντων Ἁγνή·
Τὸν Κύριον ὑμνεῖτε τὰ ἔργα, καὶ ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι κατὰ πάντα εὐλογημένη, σύ, ἡ ὁποία ἐγέννησες χάριν τοῦ κόσμου τὸν Σωτῆρα, σύ, μέσῳ τῆς ὁποίας ἀνυψώθημεν ἀπὸ τὴν γῆν εἰς τὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ. Εἶσαι σκέπη καὶ στερέωμα καὶ τεῖχος καὶ ἰσχυρὸν φρούριον, ὦ ἁγνὴ Παρθένε, ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ψάλλουν: Ὅλα τὰ δημιουργήματα, δοξολογεῖτε τὸν Κύριον καὶ (διὰ τῶν ὕμνων σας) ὑψώνετε Αὐτὸν ὑπεράνω παντὸς ὕψους καὶ ἀνθρωπίνου μεγαλείου εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Καὶ πάλιν: «Παῖδας εὐαγεῖς…»
ᾨδὴ θ´. Ὁ Εἱρμός.
Ἅπας γηγενής, σκιρτάτω τῷ πνεύματι, λαμπαδουχούμενος·
πανηγυριζέτω δέ, ἀΰλων Νόων φύσις γεραίρουσα,
τὴν ἱερὰν πανήγυριν, τῆς Θεομήτορος, καὶ βοάτω·
Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε ἁγνή ἀειπάρθενε.
Ὅλα τὰ τέκνα τῆς γῆς ἂς σκιρτοῦν ἐξ ἀγαλλιάσεως, δεχόμενα εἰς τὸ πνεῦμα των θείας ἐλλάμψεις, τὰ δὲ τάγματα τῶν πνευματικῶν καὶ ἀσωμάτων Ἀγγέλων ἂς πανηγυρίζουν ἐγκωμιάζοντα τὴν ἁγίαν ἑορτὴν τῆς Μητρὸς τοῦ Κυρίου, καὶ ἂς ἀναφωνοῦν πρὸς αὐτήν: Χαῖρε Θεοτόκε, ἁγνὴ Ἀειπάρθενε, ἀξία παντὸς μακαρισμοῦ.
Τροπάρια.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ἵνα σοι πιστοί, τὸ Χαῖρε κραυγάζωμεν, οἱ διὰ σοῦ τῆς χαρᾶς, μέτοχοι γενόμενοι, τῆς ἀϊδίου,
ῥῦσαι ἡμᾶς πειρασμοῦ, βαρβαρικῆς ἁλώσεως, καὶ πάσης ἄλλης πληγῆς,
διὰ πλῆθος, Κόρη παραπτώσεων, ἐπιούσης βροτοῖς ἁμαρτάνουσιν.
Ἁπάλλαξέ μας, ὦ ἁγνὴ Κόρη, ἀπὸ πειρασμούς, ἀπὸ βαρβαρικὰς ἐπιθέσεις καὶ ἀπὸ οἰανδήποτε ἄλλην συμφοράν, ἡ ὁποία ἐπέρχεται ἐναντίον ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων, ἕνεκα τοῦ πλήθους τῶν παραβάσεων μας, καὶ τότε ἡμεῖς οἱ πιστοί, θὰ κραυγάζωμεν εἰς σὲ τὸ Χαῖρε.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ὤφθης φωτισμός, ἡμῶν καὶ βεβαίωσις· ὅθεν βοῶμέν σοι·
Χαῖρε ἄστρον ἄδυτον, εἰσάγον κόσμῳ τὸν μέγαν Ἥλιον·
χαῖρε Ἐδὲμ ἀνοίξασα, τὴν κεκλεισμένην Ἁγνή·
χαῖρε στῦλε, πύρινε εἰσάγουσα, εἰς τὴν ἄνω ζωήν, τὸ ἀνθρώπινον.
Ἀπεδείχθη ὅτι εἶσαι ὁ ἰδικός μας φωτισμὸς καὶ ἡ ἰδικὴ μας πεποίθησις. Δι᾿ αὐτὸ ἀναφωνοῦμεν εἰς σέ: Χαῖρε, σύ, ἀνέσπερον ἄστρον, ποὺ φέρεις εἰς τὸν κόσμον τὸν μέγα ἥλιον (τὸν Χριστόν). Χαῖρε, ὦ ἁγνὴ Κόρη, ποὺ ἤνοιξες τὸν παράδεισον τῆς Ἐδέμ, τὸν ὁποῖον εἶχε κλείσει ἡ παρακοὴ μας. Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι ὁ πύρινος στῦλος, ὁ ὁδηγῶν τὸ ἀνθρώπινον γένος εἰς τὴν ζωὴν τῆς οὐρανίου Βασιλείας.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Στῶμεν εὐλαβῶς, ἐν οἴκῳ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ ἐκβοήσωμεν·
Χαῖρε κόσμου Δέσποινα· χαῖρε Μαρία, Κυρία πάντων ἡμῶν·
χαῖρε ἡ μόνη ἄμωμος, ἐν γυναιξὶ καὶ καλή·
χαῖρε σκεῦος, μύρον τὸ ἀκένωτον, ἐπὶ σὲ κενωθὲν εἰσδεξάμενον.
Ἂς σταθῶμεν μὲ εὐλάβειαν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ μας καὶ ἂς ἀναφωνήσωμεν (πρὸς τὴν Θεοτόκον): Χαῖρε, Δέσποινα τοῦ κόσμου. Χαῖρε, Μαρία, Βασίλισσα ὅλων ἡμῶν. Χαῖρε, σύ, ποὺ μεταξὺ τῶν γυναικῶν εἶσαι ἡ μοναδικὴ ἄμωμος καὶ ἐκλεκτή. Χαῖρε, θεῖον σκεῦος, ποὺ ἐδέχθης ἐντός σου τὸ ἀκένωτον μύρον, τὸ ὁποῖον ἐκενώθη καὶ ἐξεχύθη ἐπάνω σου.
Δόξα.
Ἡ περιστερά, ἡ τὸν ἐλεήμονα ἀποκυήσασα, χαῖρε Ἀειπάρθενε·
Ὁσίων πάντων χαῖρε τὸ καύχημα, τῶν Ἀθλητῶν στεφάνωμα·
χαῖρε ἁπάντων τε, τῶν Δικαίων, θεῖον ἐγκαλλώπισμα,
καὶ ἡμῶν τῶν πιστῶν τὸ διάσωσμα.
Χαῖρε, Ἀειπάρθενε, σύ, ποὺ εἶσαι ἡ (θεία) περιστερὰ ἡ γεννήσασα τὸν ἐλεήμονα Θεόν. Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι τὸ καύχημα ὅλων τῶν ὁσίων καὶ τὸ στεφάνωμα τῶν μαρτύρων. Χαῖρε, σύ, ποὺ εἶσαι ὅλων τῶν δικαίων τὸ θεῖον στόλισμα καὶ ἡμῶν τῶν πιστῶν ἡ σωτηρία.
Καὶ νῦν.
Φεῖσαι ὁ Θεός, τῆς κληρονομίας σου, τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, πάσας παραβλέπων νῦν,
εἰς τοῦτο ἔχων ἐκδυσωποῦσάν σε, τὴν ἐπὶ γῆς ἀσπόρως σε κυοφορήσασαν,
διὰ μέγα, ἔλεος θελήσαντα, μορφωθῆναι Χριστὲ τὸ ἀλλότριον.
Λυπήσου, ὦ Θεέ, ἡμᾶς, οἱ ὁποῖοι εἴμεθα ἰδικοί Σου καὶ ἀποτελοῦμεν τὴν περιουσίαν Σου, καὶ παράβλεψε ὅλας τὰς ἁμαρτίας μας, ἀφοῦ μάλιστα Σὲ ἱκετεύει δι᾿ αὐτὸ ἐκείνη ποὺ ἐγέννησε καὶ ἔφερεν εἰς τὴν γῆν ἄνευ ἀνδρικοῦ σπέρματος, Σέ, ὦ Χριστέ, ὁ Ὁποῖος ἀπὸ μεγάλην εὐσπλαχνίαν ἠθέλησες νὰ λάβῃς μορφὴν ξένην πρὸς τὴν θεϊκήν Σου φύσιν (δηλαδὴ μορφὴν ἀνθρωπίνην).
Καὶ πάλιν: «Ἅπας γηγενής…»
https://greekdownloads.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου