Είναι βέβαιο πως με τον καιρό αποκρυσταλλώθηκαν κάποια χαρακτηριστικά των δύο γενικών αυτών κατηγοριών στις οποίες εντάσσονται οι Ορθόδοξοι χριστιανοί των ημερών μας. Ας πάμε σε μερικές βασικά και οφθαλμοφανή. Οι οικουμενιστές είναι χλιαροί και νεωτεριστές σε σημείο αμφισβήτησης βασικών αρχών της εκκλησιαστικής παραδόσεως. Χλιαροί στην πίστη, χωρίς ιδιαίτερες νηστείες ή σοβαρή μετοχή στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Αυτά είναι, πιστέψτε με, καρπός παρατήρησης και όχι διάθεση συκοφάντησης των αδελφών αυτών. Η εκκοσμικευμένη ζωή τους έχει αντικαταστήσει την οφειλόμενη πνευματική ζωή εν Χριστώ και την παραδοσιακή ευλάβεια που χαρακτηρίζει διαχρονικά τους Ορθοδόξους σε αντιδιαστολή με τον δυτικό ευσεβισμό. Τα δογματικά θέματα για αυτούς δεν είναι θέματα ζωής και σωτηρίας, αλλά μάλλον φιλολογικές και εννοιολογικές διαφορές του παρελθόντος, ψιλού χαρακτήρος και άρα αμελητέες.
Οι αντιοικουμενιστές από την άλλη είναι πιο θερμοί στην πίστη – με κίνδυνο μερικοί εξ αυτών να καθίστανται θερμοκέφαλοι και να εξέρχονται του εκκλησιαστικού σώματος με την εφεύρεση της σύγχρονης αποτείχισης η οποία παίρνει διαστάσεις συρμού και είναι ξεκάθαρη πλάνη. Μετέχουν πιο σοβαρά και ενσυνείδητα στην πνευματική εν Χριστώ ζωή, με πνευματικό και συχνή εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Τα δόγματα και η πίστη της Εκκλησίας είναι για αυτούς θέματα απαραβίαστα και όρια αιώνια και αμετάθετα. Είναι μαχητές και ζηλωτές σε θέματα διαχριστιανικών προσεγγίσεων παρά τις όποιες υπερβολές τους ενίοτε.
Ποια όμως εκ των δύο κατηγοριών είναι πιο ευάρεστη στον Κύριο; Φυσικά και οι πλέον παραδοσιακοί. Για αυτούς οι δογματικές παρεκκλίσεις είναι θέμα ζωής και θανάτου και όχι απλές ιδεολογικές διαφορές μεταξύ χριστιανών “αδελφών”. Και σε αυτό δικαιώνονται από την εκκλησιαστική ιστορία και την Πατερική γραμματεία. Θυμόμαστε τον Μ. Αθανάσιο που θεωρούσε αθέους (sic) όλους όσοι δεν πιστεύουν στον Τριαδικό Θεό, διότι απλούστατα δεν υπάρχει άλλος Θεός!
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως γίνεται ένωση μεταξύ Ορθοδόξων, προτεσταντών και ρωμαιοκαθολικών. Τι ένωση θα είναι αυτή και πάνω σε ποια βάση αληθείας; Σε έναν Χριστό που εκπορεύει μαζί με τον Πατέρα το Άγιο Πνεύμα; Μα δεν υπάρχει τέτοιος Χριστός! Μήπως υπάρχει Χριστός που δεν έχει μητέρα την αειπάρθενο Παναγία, η οποία απέκτησε τάχα και άλλα παιδιά με τον Ιωσήφ; Ήμαρτον… αλλά αυτή η Θεοτόκος Μαρία και ο Χριστός αυτός απλά είναι ανύπαρκτος και καρπός φαντασίας! Πώς λοιπόν και σε ποια βάση θα στηριχθεί μια τέτοια ψευδοένωση; Και ποιος Θεός και Χριστός θα την ευλογήσει, υποστηρίξει και επικυρώσει, εφόσον δεν υπάρχει; Ο έχων μετά από αυτές τις απλούστατες διαπιστώσεις το σθένος και τη συνείδηση να προχωρήσει ή να αποδεχτεί μια τέτοια ένωση, με μοναδικό του εναπομείναν επιχείρημα την αγαπολογία της εποχής, ας το κάμει. Με ποιο δικαίωμα όμως, εφόσον η Εκκλησία είναι του συγκεκριμένου Χριστού και όχι δική του;
Κ. Νούσης
Λάρισα, 27/4/2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου