Όταν ηχήσει το ουράνιο κέλευσμα, η φωνή του αρχαγγέλου και η εσχάτη σάλπιγγα του Θεού, κατά την ημέρα Κυρίου την μεγάλη και επιφανή (Ιωήλ 2, 11), συγκλονιστικά γεγονότα θα λάβουν χώρα «εν ατόμω, εν ριπή οφθαλμού». Θα συναχθούν ενώπιον του Χριστού όλα τα έθνη. «Πάντες παραστησόμεθα τω βήματι του Χριστού» (Ρωμ. 14, 10). Όλοι οι άνθρωποι που έζησαν και θα ζήσουν επί της γης. Από τον Αδάμ μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο της εσχάτης γενεάς. Και θα κριθούν οι πάντες από τον κριτή του κόσμου, τον Χριστό (Κυριακή της Απόκρεω).
Αυτό σημαίνει ότι σε μια και μόνη στιγμή θα γίνει η ανάσταση των νεκρών και η τελική κρίση. «Σαλπίσει γαρ, και οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοι». Οι νεκροί θα ξαναπάρουν τα σώματά τους άφθαρτα και αθάνατα. Όμοια με το αναστημένο σώμα του Χριστού. «Καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, φορέσομεν και την εικόνα του επουρανίου». Δεν είναι δυνατόν φθαρτό σώμα, από σάρκα και αίμα, να κληρονομήσει τη Βασιλεία του Θεού, ούτε η φθορά να κληρονομήσει την αφθαρσία. «Δει γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν».
Όσοι όμως θα ζουν κατά τη στιγμή της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, δεν θα πεθάνουν, αλλά θα αλλάξουν αμέσως, παίρνοντας σώμα άφθαρτο, αντί του φθαρτού που είχαν ενόσω ζούσαν. Θα εκπληρωθεί τότε ο λόγος που αναφέρεται στην Αγία Γραφή για την κατάργηση, την πλήρη εξαφάνιση του θανάτου: «Κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος» (Α΄ Κορ. 15, 48-55). Στο εξής δεν θα υπάρχει θάνατος, αλλά ζωή αιώνια.
Θα αναστηθούν οι πάντες, με όποιον τρόπο κι αν πέθανε ο καθένας. Αυτοί που φαγώθηκαν από τα θηρία και δεν έμεινε ούτε ίχνος από το σώμα τους. Αυτοί που πνίγηκαν στη θάλασσα. Αυτοί που κάηκαν στη φωτιά. Αυτοί που αποτεφρώθηκαν στα ναζιστικά κρεματόρια, ή που αποτεφρώνονται οικεία βουλήσει σήμερα, αντί να ταφούν. Τα σώματα όλων θα ανασυντεθούν με την παντοδύναμη ενέργεια του Θεού. «Και έδωκεν η θάλασσα τους νεκρούς τους εν αυτή, και ο θάνατος και ο άδης τους νεκρούς τους εν αυτοίς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών» (Αποκ. 20, 13).
Η ανάσταση όμως των νεκρών θα έχει διαφορετική σημασία για τον καθένα. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης (5, 29) μιλάει για δύο αναστάσεις. «Εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως». Άλλοι για να ζήσουν αιώνια, άλλοι για να κριθούν και να καταδικασθούν. Οι πρώτοι θα αρπαγούν πάνω σε σύννεφα, «εν νεφέλαις», για να προϋπαντήσουν «συν πάσι τοις αγίοις» τον Κύριο στον αέρα και να ανεβούν μαζί του στον ουρανό. Οι δεύτεροι θα αναστηθούν για να περάσουν από δικαστήριο και καταδίκη.
Ο Χριστός τα προλέγει αυτά με εικόνες και παραβολές. Παριστάνει τη συντέλεια του κόσμου με θερισμό, κατά τον οποίο οι θεριστές άγγελοι θα θερίσουν πρώτα τα ζιζάνια, «πάντας τους ποιούντας την ανομίαν». Άχυρα και ζιζάνια θα δεθούν σε δεμάτια και θα κατακαούν «εις την κάμινον του πυρός». Ενώ το σιτάρι θα συναχθεί στην αποθήκη του Θεού. Ο ίδιος ο Χριστός είναι ο γεωργός με το φτυάρι στο χέρι, που διαχωρίζει μέσα στο αλώνι του το σιτάρι από το άχυρο.
Ο διαχωρισμός αυτός θα διασπάσει πολλούς επίγειους δεσμούς, όσο στενοί κι αν είναι. Δύο θα κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι, δύο θα αλέθουν στον ίδιο μύλο, δύο θα εργάζονται στον ίδιο αγρό, ο ένας θα παραλαμβάνεται για να προϋπαντήσει τον Κύριο, ο άλλος θα εγκαταλείπεται για να ριχτεί στο πυρ το άσβεστο (Ματθ. 3, 12. 13, 30-50. Λουκ. 17, 34-36).
Εμείς; Προετοιμαζόμαστε για ανάσταση ζωής ή για ανάσταση κρίσεως;
Καλή, ευλογημένη εβδομάδα! Καλό Τριώδιο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου