Η Πολυθρησκειακή μέθοδος διδασκαλίας της καταδικασμένης από την Εκκλησία Arigatou στα ελληνικά σχολεία.

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής –Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ 

Η Πολυθρησκειακή μέθοδος διδασκαλίας της καταδικασμένης από την Εκκλησία Arigatou στα ελληνικά σχολεία. 

Δυστυχώς το βιώνουμε και αυτό στον τόπο μας: Να μας επιβάλλουν νέα Θρησκευτικά, που ακολουθούν τη διαθρησκειακή δομή διδασκαλίας και το πολυθρησκειακό πνεύμα του εκπαιδευτικού Προγράμματος μιας ανατολικής θρησκείας, της νεοβουδιστικής παραθρησκευτικής οργάνωσης Arigatou. 

Η μετατροπή του Ορθόδοξου χαρακτήρα των Προγραμμάτων, της δομής και της ύλης των Θρησκευτικών, που νομοθετήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2016, αποτελεί, όπως είπε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών «επιχείρηση αλλοιώσεως της πίστεώς μας». Η μετατροπή αυτή των Θρησκευτικών, ενός μαθήματος που ασκεί βαθύτατη επίδραση στη διαμόρφωση του ηθικοκοινωνικού χαρακτήρα και της πολιτισμικής συμπεριφοράς του μαθητή, δεν έχει επιστημονικά ερείσματα και, επομένως, οφείλεται, κατά τη γνώμη μας, σε ιδεοληψίες, που επιδιώκουν τη θρησκευτική αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας. Η αποδόμηση αυτή, σύμφωνα με τον νέο προσανατολισμό των νέων Προγραμμάτων Σπουδών (ΠΣ) στα Θρησκευτικά, φαίνεται ότι στοχεύει στο να απεμποληθούν οι χριστιανικές αρχές, πάνω στις οποίες κτίστηκε ο ελληνικός και ευρωπαϊκός πολιτισμός και να συγκροτηθούν νέες, βασισμένες στην ιδέα του θρησκευτικού συγκρητισμού, που εμφύτευσαν στα νέα Θρησκευτικά θεολόγοι, μερικοί από τους οποίους υπηρετούν ταυτόχρονα αφενός στην παγκόσμια νεοβουδιστική ΜΚΟ, την Arigatou και αφετέρου στο Υπουργείο παιδείας.

 Η ιδέα αυτή έχει ως βάση ύπαρξης και προώθησης τον γνωστό ανύπαρκτο και αθεμελίωτο μύθο της δήθεν μετατροπής της Ελλάδας σε πολυπολιτισμική κοινωνία. Μια τέτοια κοινωνία, όπως ισχυρίζονται, έχει ανάγκη από ανθρώπους με πολλαπλή ταυτότητα, που δεν μπορούν να καλλιεργηθούν σε σχολεία και κοινωνίες που υπάρχει μονοθρησκειακή πίστη. Γι αυτό εκπονήθηκαν Προγράμματα Θρησκευτικών, με βάση το διαθρησκειακό μοντέλο και τις αρχές της Arigatou, που μορφώνουν τα παιδιά σε μια πολλαπλή και ανοιχτή θρησκευτικότητα, μακριά και αντίθετα από τις αρχές της μονοθρησκευτικής ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Ο στόχος επίθεσης είναι η Ορθοδοξία και γι αυτό στα νέα Προγράμματα επιχειρείται η αποδόμησή της με τη χρησιμοποίηση ενός υποκατάστατου θρησκευτικού προσανατολισμού, που είναι η μορφή της πολυθρησκείας, με την προοπτική να μετεξελιχθεί σταδιακά στην πανθρησκεία. 

Η πολυθρησκευτική συνείδηση δημιουργείται, με τη διδασκαλία των νέων Θρησκευτικών, μέσω της απαράδεκτης για θρησκευτική αγωγή χρήσεως της κριτικής μαρξιστικής θεωρίας, μίας προσέγγισης, που οδηγεί στη θρησκευτική σύγχυση, αλλοίωση, διαστρέβλωση και διάβρωση της ορθόδοξης πνευματικής ταυτότητας του μαθητή και, στη συνέχεια, μέσω της κονστρουκτιβιστικής προσέγγισης, που οδηγεί σε μια θρησκευτική αναδόμηση ή αναμόρφωση με την εμφύτευση στη συνείδησή του μαθητή ενός νέου πολυθρησκειακού προσανατολισμού, που θα υπηρετεί και θα διευκολύνει ταυτόχρονα τη δημιουργία της νέας πολυπολιτισμικής κοινωνίας. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρ. Υπουργός Παιδείας αλλά και ο νέος, που τον διαδέχτηκε, υποστηρίζουν αυτά τα νέα Προγράμματα, διότι μάλλον βρίσκουν μέσα σε αυτά βασικά στοιχεία της μαρξιστικής ιδεολογίας, όπως την κριτική θεωρία, που επιδιώκει την ανατροπή της παλαιάς κοινωνίας, αλλά και την κονστρουκτιβιστική θεωρία, που επιδιώκει τη δόμηση μιας νέας κοινωνίας, θεμελιωμένης σε νέα κοινωνικά, ιδεολογικά και κοινωνικά σχήματα, που παραμερίζουν τα παλαιά. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι, για την θεωρία του Μαρξισμού, ο Χριστιανισμός αποτελεί όχι μια Αποκαλυπτική πίστη, αλλά μια ανθρωποκεντρική θρησκεία και ότι η θρησκεία αντιμετωπίζεται ως το όπιον (ναρκωτικό) του λαού. Δεν είναι τυχαίο, επίσης, που οι νυν υπουργοί παιδείας συμφώνησαν να προωθήσουν το νέο (ΠΣ), που είχε εκπονηθεί επί των ημερών της κ. Διαμαντοπούλου, που, ως Υπουργός, υποστήριζε τη νέα τάξη και την παγκόσμια διακυβέρνηση. Κοινό σημείο και των δύο τάσεων ήταν και είναι η διεθνιστική, πολυθρησκειακή και πολυπολιτισμική τους κατεύθυνση και κοινή σημαία τους η ιδέα της ομογενοποίησης των θρησκειών και των πολιτισμών, με κοινό θύμα τους την Ορθοδοξία, ως μονοθρησκειακή βάση, πάνω στην οποία ακουμπά το σχολικό μάθημα των Θρησκευτικών. 

Όπως έχουμε εξηγήσει σε παλαιότερα κείμενά μας, ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός γέννησε δύο παιδιά: Τον Μαρξισμό και τον Καπιταλισμό. Έτσι, μπορεί να κατανοήσει κανείς, γιατί συμφώνησαν και συμφωνούν απόλυτα οι εκφραστές των νεομαρξιστών με τους εκφραστές των καπιταλιστών, στην μανιώδη επιθετικότητά τους εναντίον της Ορθοδοξίας. Η μεν κ. Διαμαντοπούλου διέταξε την εκπόνηση των πολυθρησκειακών νέων ΠΣ και ενέκρινε την πιλοτική τους εφαρμογή με το τότε αντιεκκλησιαστικό της δόγμα-σύνθημα αποεκκλησιαστικοποίησης του μαθήματος των θρησκευτικών: «Πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά όλες τις θρησκείες, απελευθερωμένα από εκκλησιαστικές επιρροές». Ο δε κ. Φίλης αποδέχτηκε και συμφώνησε με το δημιούργημα της κ. Διαμαντοπούλου, διότι έβλεπε να πραγματοποιείται με τα νέα αυτά Θρησκευτικά, το μαρξιστικό του όνειρο της μετατροπής του ελληνικού κράτους και σχολείου σε ουδετερόθρησκο! 

 Βέβαια, θα πρέπει να δει κανείς και τα κίνητρα που ώθησαν Θεολόγους να συμπράξουν σε αυτήν την απομάκρυνση του μαθήματος των Θρησκευτικών από την ορθόδοξη διδασκαλία της Εκκλησίας, που είναι δυνατόν να ερμηνευτούν, στο πλαίσιο του τρόπου που έχει οργανωθεί η προκήρυξη, εκπόνηση και εφαρμογή χρηματοδοτούμενων Προγραμμάτων ΕΣΠΑ στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Σε αυτά πρωταγωνιστικό ρόλο είχε και έχει η γνωστή μικρή, αλλά δραστήρια ομάδα των ως άνω αναφερομένων Θεολόγων. Με τη διδασκαλία των νέων Θρησκευτικών που σχεδίασαν, κατάφεραν να μην αφήνουν να εισέλθει εντός του ψυχικού κόσμου των μαθητών τίποτε, που να τους παρέχει την εντύπωση ότι τα θρησκευτικά που διδάσκονται έχουν σχέση με την πίστη και τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Ό,τι είναι να μάθουν στα νέα Θρησκευτικά τα παιδιά τους προσφέρεται μέσα από μια διαθρησκειακή πολλαπλότητα και ποικιλία. Είναι σαν να μην υπάρχει πλέον, σαν να χάθηκε ή απαγορεύτηκε η αναφορά τους στον ένα και μοναδικό τριαδικό Θεό της πίστεώς τους. Μπροστά στον μαθησιακό τους ορίζοντα δεν υπάρχει η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η πίστη, η μυστηριακή, η λατρευτική και η καθόλου αγιοπνευματική ζωή. Υπάρχουν μόνον οι πολλές θρησκείες, ως ερμηνεία του θρησκευτικού φαινομένου. 

Έτσι, μέσα από μια πολυθρησκειακή πλύση εγκεφάλου, προωθείται η ύπαρξη μιας πολυθρησκευτικότητας ή μιας εκκοσμικευμένης διαθρησκειακής «πνευματικότητας», που δεν έχει καμιά σχέση με το τριαδικό πιστεύω των ορθοδόξων εις Ένα Θεό, εις Ένα Κύριο και εις το Πνεύμα το Άγιον. Και αυτό διότι η οδηγία που εκτελούν οι εκπαιδευτικοί στο πλαίσιο των καθηκόντων τους είναι ότι: «Άλλο πράγμα είναι η “ανάπτυξη θρησκευτικής συνείδησης”, ως παιδαγωγικός σκοπός της Εκπαίδευσης, και άλλο με βάση θρησκευτικά ή εκκλησιαστικά κριτήρια» (Οδηγός Εκπαιδευτικού σ. 273). Να θυμηθούμε στο σημείο αυτό την πρόσφατη απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, που καταδικάζει την ΜΚΟ Arigatou, τονίζοντας ότι «α) έχει βουδιστικό υπόβαθρο, β) καλλιεργεί και προβάλλει στοιχεία θρησκευτικού συγκρητισμού, γ) τυγχάνει σαφώς ασυμβίβαστη προς την Ορθόδοξη πίστη». 

Μετά από όλα τα παραπάνω, θεωρούμε ότι η μόνη λύση, γι΄ αυτά τα νέα Θρησκευτικά, που εκφράζουν εξωχριστιανικές διδασκαλίες και μάλιστα νεοβουδιστικού θρησκευτικού συγκρητισμού είναι μία: Η απόσυρσή τους από τα σχολεία και η εκ του μηδενός, όπως έχει υποστηρίξει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, εκπόνηση νέων χριστιανικών Προγραμμάτων, με τη συνεργασία Υπουργείου-Εκκλησίας και Θεολόγων, που να συνάδουν με την πίστη και τον Ορθόδοξο πολιτισμό των Ελλήνων μαθητών. Ωστόσο, τόσο οι δάσκαλοι στα Δημοτικά όσο και οι θεολόγοι καθηγητές στα Γυμνάσια και στα Λύκεια οφείλουν, με βάση την ελευθερία της θρησκευτικής τους συνείδησης, να αντισταθούν σε αυτόν τον πνευματικό πόλεμο εναντίον της Ορθόδοξης αγωγής, να μην μολύνουν πνευματικά τους μαθητές τους με το δηλητήριο της πολυθρησκείας και να συνεχίσουν να διδάσκουν την ορθόδοξη πίστη.