Αὐτὰ τὰ δῆθεν ἀθῶα κατὰ τοῦ «βασιλεῦσι» ἐκ μέρους τῶν Νεορθόδοξων, ἔχουν δοκιμάσει νὰ ἐφαρμόσουν οἱ ἴδιοι σὲ κάθε περίπτωση στὴν ὁποία βρίσκουν τὴ λέξη Βασιλεὺς σὲ προσευχὲς καὶ ὕμνους; Βασιλεῦ οὐράνιε, ἢ ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου κ.λπ. κ.λπ. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ χρήση τοῦ ὅρου ἀφορᾶ ἀρχετυπικὰ τὸ κάθε πολίτευμα, κι ὄχι εἰδικὰ τὴ βασιλεία. Εἶναι, δηλαδή, πολιτικὰ ἀθώα κι ὄχι ὑπὲρ τῆς βασιλείας ὡς πολιτεύματος.
Ἐπιπλέον, ἡ τραγελαφικότητα τῆς ἀντικατάστασης τοῦ βασιλεῦσι ἀποδεικνύεται μὲ τὴν χρήση τῆς μὴ ἀντικαθιστάμενης λέξης βαρβάρων. Ποιοὶ βάρβαροι; Τί ρατσιστικὲς ἐκφράσεις εἶναι αὐτές; Καὶ ποιὲς στρατιωτικὲς νίκες; Νὰ καταργηθοῦν κι αὐτά, κι ὁ στρατὸς ἐπίσης, ποὺ εἶναι ἄχρηστος σὲ μιὰ χριστιανικὴ κοινωνία -ἔτσι θὰ ἔλεγε ἕνας συνεπὴς καὶ μὴ ὑποκριτὴς Μάρτυρας τοῦ Ἰεχωβᾶ Νεορθόδοξος. Ὅπως φαίνεται, ἐὰν ἀρχίσει νὰ τραβᾶ κάποιος μία κλωστή, τελικὰ χαλᾶ ὅλο τὸ ροῦχο.
Καταρχήν, θὰ ἔπρεπε νὰ πῶ βέβαια ὅτι ἡ «δημοκρατικότητα» καὶ ὁ ὅρος «δημοκράτης» ποὺ ἔχουν κατὰ νοῦ οἱ ἀριστεροχριστιανοὶ καὶ «δημοκράτες χριστιανοί» δὲν σημαίνουν ὅ,τι νομίζουμε ὅτι σημαίνουν. Δὲν σημαίνουν τὴν προσήλωση στὶς δημοκρατικὲς ἀρχὲς καὶ διαδικασίες καὶ τὴ διαφύλαξή τους ἀπὸ ὅποιον θέλει ἄλλα καθεστῶτα, φασιστικά, ἀπολυταρχικὰ κ.ο.κ. Ἀντίθετα, σημαίνουν κάτι ἀντίστοιχο ἢ παρόμοιο μὲ τὸ «δημοκρατικὸς» γιὰ τοὺς σταλινικοὺς στὸ «ΔΣΕ» (Δημοκρατικὸς Στρατὸς Ἑλλάδας) καὶ σὲ ἄλλες μαρξιστικὲς χρήσεις του, δηλαδὴ αὐταρχισμὸ καὶ ἀντιδημοκρατικότητα. Αὐτὰ πίστευαν οἱ καημένοι διωχθέντες γονεῖς τους, αὐτὰ πιστεύουν μὲ διαφοροποιήσεις οἱ σημερινοὶ «χριστιανοὶ δημοκράτες». Γιὰ νὰ τοὺς προλάβω, «πραγματικὴ» δημοκρατία δὲν σημαίνει ἰσότητα στὴν κατοχὴ τῶν μέσων παραγωγῆς οὔτε ἴση κατοχὴ πλούτου (ὅπως σᾶς γέλασε ὁ Μάρξ), γιατὶ ἱστορικὰ ἡ ἀμεσοδημοκρατικὴ Ἀθήνα δὲν χαρακτηριζόταν ἀπὸ τέτοια πράγματα. (Εἶχε τὶς ὑποχρεωτικὲς «λειτουργίες» τῶν πλουσίων, καὶ μόνον.) Ἄρα, ἡ ἐπίκληση κάποιας πραγματικιᾶς δημοκρατίας ὡς ἐπιχειρήματος γιὰ τὴν κατάργηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ «τοῖς βασιλεῦσι» εἶναι ἀβάσιμη. Ἀφῆστε ἥσυχη τὴ δημοκρατία.
Εἶμαι ὁ τελευταῖος ποὺ θὰ ἔλεγε ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶχε δικούς της βασιλεῖς μετὰ τὸ 1453. Οἱ δοτοὶ βασιλεῖς τῆς νεότερης Ἑλλάδας δὲν ἔχουν καμμία σχέση μὲ τοὺς Ρωμιοὺς «ἀείμνηστους καὶ ἡμέτερους αὐτοκράτορες» ποὺ ἀναφέρονται πολλάκις στὰ ἐπαναστατικὰ ἑλληνικὰ συντάγματα τοῦ 1821. Θὰ εἶχαν σχέση μόνον ἐὰν ὁ Κωνσταντίνος Α΄ ἔκλεινε τὰ στόματα τῶν παλαιοκομματικῶν ἀντιβενιζελικῶν, τῆς γυναικούλας του καὶ τοῦ Μεταξᾶ, καὶ ἑνωνόταν μὲ τὸν Βενιζέλο ἀντὶ νὰ ἐπιτρέπει στοὺς Λαϊκοὺς τὴ φρικτὴ φράση «Δὲν τὰ θέλομε» καὶ «Μικρὴ πλὴν Τίμια». Τότε, ναί. Ἂς ἀντιστεκόταν ὁ Κωνσταντίνος Β΄ στὴ δικτατορία καὶ προηγουμένως ἂς μὴν ἔβαζε ἐμπόδια στὴ δημοκρατικὴ διακυβέρνηση τῆς Ἑλλάδας στὴ δεκαετία τοῦ ’60. Γιὰ πέταμα, λοιπόν, ἡ βασιλεία στὴν Ἑλλάδα -ἂς φρόντιζαν νὰ τὴν ἔκαναν ἀγαπητὴ οἱ βασιλόφρονες ὅταν ἔπρεπε. Ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἕως τὰ ἀγωνιστικὰ μεγαλεῖα τῆς ἀπαίτησης γιὰ κατάργηση (μὴ χρήση) τοῦ «βασιλεῦσι» σὲ ἕναν ὕμνο, ὑπάρχει τεράστια ἀπόσταση τὴν ὁποία δὲν ἀπαιτεῖται νὰ καλύψουμε.
Ἀγαπητὲ ἀριστεροχριστιανέ, χριστιανοκομμουνιστή, «δημοκράτη» Χριστιανέ, «μὴ ὑποκριτὴ» Χριστιανέ, «μὴ συντηρητικέ» καὶ «φωτισμένε» Χριστιανέ, ἢ ὅπως ἀλλιῶς εἶσαι γνωστός:
Ὅπως ἡ ἐνδοεκκλησιαστικὴ κριτική σου στὴν τυπικότητα τῆς νηστείας, στὴ σημερινὴ ἐποχὴ τῆς γενικευμένης ἀπιστίας, δίνει τὸ ἄλλοθι σὲ χλιαροὺς Χριστιανοὺς γιὰ μὴ τήρησή της.
Ὅπως ὁ «φιλειρηνισμός» σου τοῦ ’60 καὶ τὸ «ἀντι-ΝΑΤΟ» τοῦ ’73 ἦταν στὴν πραγματικότητα τὸ πρῶτο βῆμα γιὰ τὴ Φινλανδοποίηση καὶ κατόπιν σοβιετοποίηση, κι ὄχι δεῖγμα τῆς ἀγάπης σου εἰδικὰ κι ἀποκλειστικὰ πρὸς τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος κι ἐθνοκράτος ἢ ἔστω τοῦ εἰλικρινοῦς φιλειρηνισμοῦ σου.
Ὅπως ἡ κριτική σου στὸν «τυπικὸ ἐκκλησιασμὸ» καὶ στὸν «σχολικὸ ἐκκλησιασμὸ» δίνει τὸ ἄλλοθι στὴν κρατικὴ κατάργηση τοῦ σχολικοῦ ἐκκλησιασμοῦ καὶ στὴν ἀδιαφορία τῶν νυσταγμένων Χριστιανῶν γιὰ τὸ ἐλάχιστο χριστιανικὸ ἀπαιτούμενο, τὸ ὁποῖο συνιστᾶ ὁ κυριακάτικος ἐκκλησιασμός.
Ὅπως ἡ ἐναντίωσή σου στὰ ἐπιτίμια τῶν κανόνων γιὰ τὰ σεξουαλικὰ ζητήματα δὲν γίνεται στὰ ὀρθόδοξα πλαίσια τῆς «οἰκονομίας» ἀλλὰ ἀποκλειστικῶς στὰ πλαίσια τοῦ μεταμοντερνισμοῦ καὶ τῆς «ἐλευθερίας» του:
Ἔτσι ἀκριβῶς κι ὁ δημοκρατικὸς καημός σου γιὰ τὸ «βασιλεῦσι» εἶναι ψεύτικος, ὅπως κάθε τὶ πάνω σου καὶ μέσα σου. Ἀγόρασε λοιπὸν πολὺ ξύδι (γιατὶ δὲν τὸ γλιτώνεις τὸ «βασιλεῦσι»), καί -σημείωσέ το- δεκάρα δὲν δίνουμε ἂν ὡς Χριστιανὸς ἀρέσεις ἢ ὄχι στοὺς ἄθρησκους φίλους σου. Δὲν τοὺς ὑπέδειξε κανεὶς Χριστιανὸς τὸ πῶς θὰ ἑρμηνεύουν τὶς γραφές τους, τὸν Λακὰν καὶ τὸν Μάρξ, συνεπῶς ἂς μὴν μᾶς ὑποδεικνύουν αὐτοί, κι ἐσύ, τί ἐννοοῦμε ἐμεῖς μὲ τὸ «βασιλεῦσι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου